Οι ευρωπαϊκοί λαοί σύντομα θα βρεθούν απέναντι σε ένα ιστορικό δίλημμα: είτε θα υποταχθούν στις απαιτήσεις της ελίτ και θα γίνουν «ξένοι στην ίδια τους της χώρα», είτε θα προχωρήσουν σε ένα νέο 1848 και μια νέα «Άνοιξη των Εθνών»
Τα τελευταία χρόνια διαφόρων ειδών ειδικοί (πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι, διεθνολόγοι, οικονομολόγοι) κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια εξέλιξη που πολλοί δεν αντιλαμβάνονται: η κοινωνικά κατάσταση στη Δύση είναι τόσο εύφλεκτη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε εμφύλιες διαμάχες.
Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται βέβαια στις κοινωνικές σχέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το θέμα είναι ιδαίτερα περίπλοκο και εκρηκτικό, και αγνοούν τον Παλαιό Κόσμο, όπου η ευρωπαϊκή αυτοαπέχθεια διαλύει παραδοσιακούς πολιτιστικούς δεσμούς και η μαζική μετανάστευση επιδεινώνει παμπάλαιες αντιπαλότητες.
Δεν είναι καθόλου κινδυνολογικό να πούμε πως η Ευρώπη απέχει μόλις μια σπίθα από το να εκραγεί.
Η ήπειρος της βίας
Η ήπειρος είναι ένα διαχρονικό πεδίο μάχης: στο πέρασμα του χρόνου έλαβαν χώρα διάφορες θρησκευτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συγκρούσεις που διαρκούσαν αιώνες.
Αυτά τα ιστορικά μίση — που πάντα σιγόκαιγαν σε καιρό ειρήνης πριν ξεσπάσουν σε ανοιχτή βία — μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά.
Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι — που ξεκίνησαν και οι δύο στην Ευρώπη και προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές στην ήπειρο — οδήγησαν σε ένα πολιτικό κίνημα στα μέσα του 20ού αιώνα που ζητούσε την εξάλειψη των εθνικών συνόρων.
Οι ευρωπαίοι διανοούμενοι που έγιναν τα ιδρυτικά μέλη της υπερεθνικής γραφειοκρατίας κατηγόρησαν την εθνική υπερηφάνεια για την αιματοχυσία και μετέτρεψαν τον «εθνικισμό» σε βρόμικη λέξη.
Παράδοξο είναι ότι την ίδια εποχή οι καταρρέουσες αυτοκρατορίες, όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, υποστήριζαν τουλάχιστον χλιαρά την εθνική ανεξαρτησία των πρώην αποικιών τους. Παράλληλα, ξεκινούσε μια μισόαιωνη εκστρατεία υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για να ενθαρρύνει εθνικές επαναστάσεις σε ευρωπαϊκές χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.
Έτσι, οι δυτικοί ηγέτες παρουσίαζαν τον εθνικισμό ως μια ανυπόφορη ιδεολογία, στο ίδιο επίπεδο με τον φασισμό του Mussolini και τον εθνικοσοσιαλισμό του Hitler, ενώ ταυτόχρονα προωθούσαν τα εθνικά κινήματα ανεξαρτησίας στην Κεντρική Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία.
Η επίθεση της ελίτ
Στα ογδόντα χρόνια που ακολούθησαν, αυτές οι αντιφάσεις μετέτρεψαν την Ευρώπη σε πυριτιδαποθήκη με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική αυτοκαταστροφής από εκείνη που υπήρχε πριν τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενώ η γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών καταπίεζε τις ιστορικές ταυτότητες των ντόπιων Ευρωπαίων, πλημμύριζε την ήπειρο με ξένους που ενθαρρύνονταν να διατηρούν τις δικές τους.
Έτσι, ένας Ούγγρος, Πολωνός ή Δανός που γιορτάζει την εθνική του κληρονομιά χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός εθνικιστής», ενώ ένας Γάλλος που επιμένει ότι οι Αφρικανοί και οι Μέσοι Ανατολίτες μετανάστες πρέπει να αφομοιωθούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής στιγματίζεται ως «ρατσιστής» και «φανατικός».
Αυτό το αντιευρωπαϊκό μόρφωμα δημιουργήθηκε εσκεμμένα. Η ταυτόχρονη καταστολή των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων και η προστασία των ξένων δημιουργεί μια «μηχανή πολυπολιτισμικότητας» που αλλοιώνει τους Ευρωπαίους.
Απογυμνωμένοι από τη θρησκεία, τον πολιτισμό και τα ήθη τους και εξαναγκασμένοι να δοξάζουν ξένες θρησκείες και κουλτούρες, οι Ευρωπαίοι αφομοιώνονται μέσα στις ίδιες τους τις πατρίδες.
Η ελίτ χρησιμοποιεί τους ξένους για να «χτυπήσει την ευρωπαϊκότητα» από τους ίδιους τους Ευρωπαίους.
Οι λαοί αντιδρούν
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένα κίνημα απλών πολιτών ξεκίνησε την «Operation: Raise the Colors» (Επιχείρηση: Υψώστε τις Σημαίες). Η στρατηγική είναι απλή: οι Βρετανοί ενθαρρύνονται να αναρτούν και να ανεμίζουν περήφανα τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου και τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (Union Jack).
Τι θα μπορούσε να είναι προσβλητικό ή επικίνδυνο σε αυτό; Τίποτα.
Κι όμως, το παγκοσμιοποιημένο κατεστημένο εξοργίζεται. Οι αριστεροί απαιτούν οι σημαίες να αντικατασταθούν με κάτι πιο «πολυπολιτισμικό», ενώ πολιτικοί υπέρ των ανοιχτών συνόρων χαρακτηρίζουν το ανέμισμα σημαιών «ακραίο», «γεμάτο μίσος» και «λευκή υπεροχή».
Με άλλα λόγια, οι Βρετανοί ανάγκασαν τις «ελίτ» να παραδεχτούν ότι δεν έχουν καμία πίστη και μόνο εχθρότητα προς το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτή η φαινομενικά αθώα μορφή πολιτικής έκφρασης αποδεικνύεται εκπληκτικά αποτελεσματική στο να αποκαλύπτει την αυτοκαταστροφική μανία του παγκοσμιοποιητισμού.
Στο Λονδίνο, είναι απολύτως συνηθισμένο να βλέπεις σημαίες του «gay pride», του Πακιστάν, του Ιράν και σχεδόν κάθε χώρας του τρίτου κόσμου που στέλνει πολίτες στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αν ένας Βρετανός εκφράσει αγανάκτηση για αυτό, η αστυνομία τον απειλεί με διώξεις για «ρητορική μίσους». Την ίδια στιγμή όμως, εξοργίζονται όταν οι ντόπιοι τολμούν να «σηκώσουν τα χρώματα» των δικών τους ιστορικών σημαιών.
Παρόμοια κινήματα δυναμώνουν. Πριν δέκα χρόνια, τέτοιες πατριωτικές εκδηλώσεις ήταν πιο συχνές στα Βαλκάνια ή σε παρελάσεις ανεξαρτησίας στη Χώρα των Βάσκων. Σήμερα, είναι εύκολο να πέσεις πάνω σε μια θάλασσα από σημαίες χωρών περνώντας σύνορα.
Είναι γεγονός πως οι απλοί Ευρωπαίοι δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να μείνουν σιωπηλοί καθώς η γραφειοκρατική ελίτ σκοτώνει ό,τι απέμεινε από την Ευρώπη και παραδίδει το κουφάρι σε ξένους.
Ωστόσο, πέραν της ελίτ των Βρυξελλών έχουν να αντιπαλέψουν και την «πέμπτη φάλαγγα» στο εσωτερικό των χωρών τους.
Και αυτός είναι ο πιο ύπουλος αντίπαλος.
www.bankingnews.gr
Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται βέβαια στις κοινωνικές σχέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το θέμα είναι ιδαίτερα περίπλοκο και εκρηκτικό, και αγνοούν τον Παλαιό Κόσμο, όπου η ευρωπαϊκή αυτοαπέχθεια διαλύει παραδοσιακούς πολιτιστικούς δεσμούς και η μαζική μετανάστευση επιδεινώνει παμπάλαιες αντιπαλότητες.
Δεν είναι καθόλου κινδυνολογικό να πούμε πως η Ευρώπη απέχει μόλις μια σπίθα από το να εκραγεί.
Η ήπειρος της βίας
Η ήπειρος είναι ένα διαχρονικό πεδίο μάχης: στο πέρασμα του χρόνου έλαβαν χώρα διάφορες θρησκευτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συγκρούσεις που διαρκούσαν αιώνες.
Αυτά τα ιστορικά μίση — που πάντα σιγόκαιγαν σε καιρό ειρήνης πριν ξεσπάσουν σε ανοιχτή βία — μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά.
Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι — που ξεκίνησαν και οι δύο στην Ευρώπη και προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές στην ήπειρο — οδήγησαν σε ένα πολιτικό κίνημα στα μέσα του 20ού αιώνα που ζητούσε την εξάλειψη των εθνικών συνόρων.
Οι ευρωπαίοι διανοούμενοι που έγιναν τα ιδρυτικά μέλη της υπερεθνικής γραφειοκρατίας κατηγόρησαν την εθνική υπερηφάνεια για την αιματοχυσία και μετέτρεψαν τον «εθνικισμό» σε βρόμικη λέξη.
Παράδοξο είναι ότι την ίδια εποχή οι καταρρέουσες αυτοκρατορίες, όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, υποστήριζαν τουλάχιστον χλιαρά την εθνική ανεξαρτησία των πρώην αποικιών τους. Παράλληλα, ξεκινούσε μια μισόαιωνη εκστρατεία υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για να ενθαρρύνει εθνικές επαναστάσεις σε ευρωπαϊκές χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.
Έτσι, οι δυτικοί ηγέτες παρουσίαζαν τον εθνικισμό ως μια ανυπόφορη ιδεολογία, στο ίδιο επίπεδο με τον φασισμό του Mussolini και τον εθνικοσοσιαλισμό του Hitler, ενώ ταυτόχρονα προωθούσαν τα εθνικά κινήματα ανεξαρτησίας στην Κεντρική Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία.
Η επίθεση της ελίτ
Στα ογδόντα χρόνια που ακολούθησαν, αυτές οι αντιφάσεις μετέτρεψαν την Ευρώπη σε πυριτιδαποθήκη με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική αυτοκαταστροφής από εκείνη που υπήρχε πριν τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενώ η γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών καταπίεζε τις ιστορικές ταυτότητες των ντόπιων Ευρωπαίων, πλημμύριζε την ήπειρο με ξένους που ενθαρρύνονταν να διατηρούν τις δικές τους.
Έτσι, ένας Ούγγρος, Πολωνός ή Δανός που γιορτάζει την εθνική του κληρονομιά χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός εθνικιστής», ενώ ένας Γάλλος που επιμένει ότι οι Αφρικανοί και οι Μέσοι Ανατολίτες μετανάστες πρέπει να αφομοιωθούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής στιγματίζεται ως «ρατσιστής» και «φανατικός».
Αυτό το αντιευρωπαϊκό μόρφωμα δημιουργήθηκε εσκεμμένα. Η ταυτόχρονη καταστολή των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων και η προστασία των ξένων δημιουργεί μια «μηχανή πολυπολιτισμικότητας» που αλλοιώνει τους Ευρωπαίους.
Απογυμνωμένοι από τη θρησκεία, τον πολιτισμό και τα ήθη τους και εξαναγκασμένοι να δοξάζουν ξένες θρησκείες και κουλτούρες, οι Ευρωπαίοι αφομοιώνονται μέσα στις ίδιες τους τις πατρίδες.
Η ελίτ χρησιμοποιεί τους ξένους για να «χτυπήσει την ευρωπαϊκότητα» από τους ίδιους τους Ευρωπαίους.
Οι λαοί αντιδρούν
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένα κίνημα απλών πολιτών ξεκίνησε την «Operation: Raise the Colors» (Επιχείρηση: Υψώστε τις Σημαίες). Η στρατηγική είναι απλή: οι Βρετανοί ενθαρρύνονται να αναρτούν και να ανεμίζουν περήφανα τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου και τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (Union Jack).
Τι θα μπορούσε να είναι προσβλητικό ή επικίνδυνο σε αυτό; Τίποτα.
Κι όμως, το παγκοσμιοποιημένο κατεστημένο εξοργίζεται. Οι αριστεροί απαιτούν οι σημαίες να αντικατασταθούν με κάτι πιο «πολυπολιτισμικό», ενώ πολιτικοί υπέρ των ανοιχτών συνόρων χαρακτηρίζουν το ανέμισμα σημαιών «ακραίο», «γεμάτο μίσος» και «λευκή υπεροχή».
Με άλλα λόγια, οι Βρετανοί ανάγκασαν τις «ελίτ» να παραδεχτούν ότι δεν έχουν καμία πίστη και μόνο εχθρότητα προς το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αυτή η φαινομενικά αθώα μορφή πολιτικής έκφρασης αποδεικνύεται εκπληκτικά αποτελεσματική στο να αποκαλύπτει την αυτοκαταστροφική μανία του παγκοσμιοποιητισμού.
Στο Λονδίνο, είναι απολύτως συνηθισμένο να βλέπεις σημαίες του «gay pride», του Πακιστάν, του Ιράν και σχεδόν κάθε χώρας του τρίτου κόσμου που στέλνει πολίτες στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αν ένας Βρετανός εκφράσει αγανάκτηση για αυτό, η αστυνομία τον απειλεί με διώξεις για «ρητορική μίσους». Την ίδια στιγμή όμως, εξοργίζονται όταν οι ντόπιοι τολμούν να «σηκώσουν τα χρώματα» των δικών τους ιστορικών σημαιών.
Παρόμοια κινήματα δυναμώνουν. Πριν δέκα χρόνια, τέτοιες πατριωτικές εκδηλώσεις ήταν πιο συχνές στα Βαλκάνια ή σε παρελάσεις ανεξαρτησίας στη Χώρα των Βάσκων. Σήμερα, είναι εύκολο να πέσεις πάνω σε μια θάλασσα από σημαίες χωρών περνώντας σύνορα.
Είναι γεγονός πως οι απλοί Ευρωπαίοι δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να μείνουν σιωπηλοί καθώς η γραφειοκρατική ελίτ σκοτώνει ό,τι απέμεινε από την Ευρώπη και παραδίδει το κουφάρι σε ξένους.
Ωστόσο, πέραν της ελίτ των Βρυξελλών έχουν να αντιπαλέψουν και την «πέμπτη φάλαγγα» στο εσωτερικό των χωρών τους.
Και αυτός είναι ο πιο ύπουλος αντίπαλος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών