Η Ουάσινγκτον επιχειρεί να εντείνει την πίεση στον Maduro ενώ η Βενεζουέλα παραμένει βασικός ενεργειακός πόλος με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο
Η αποστολή αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων ανοιχτά της Βενεζουέλας σηματοδοτεί νέα φάση έντασης στις σχέσεις Ουάσινγκτον – Καράκας.
Η αμερικανική δύναμη περιλαμβάνει τουλάχιστον τρία αντιτορπιλικά κατηγορίας Arleigh Burke, ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο και περίπου 4.000 πεζοναύτες, γεγονός που πολλοί ερμηνεύουν ως προετοιμασία για ενδεχόμενη στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την αποσταθεροποίηση ή ακόμη και την ανατροπή του προέδρου Nicolas Maduro.
Αν κάποιος πιστεύει πραγματικά πως όλη αυτή η κινητοποίηση αφορά απλώς την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, τότε είτε είναι υπερβολικά αφελής, είτε ανοιχτά απολογητής της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ, παρατηρεί με καυστικό τρόπο ο αναλυτής και συγγραφέας Nick Corbishley.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται — όχι ως φάρσα, αλλά ως ανακυκλωμένο γεωπολιτικό σενάριο.
Η ίδια αφήγηση έχει χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά: από το Ιράκ και τη Λιβύη, μέχρι τη Συρία και το Αφγανιστάν.
Οι «απειλές» ενάντια στην ελευθερία, τα «ναρκο-καρτέλ», οι «τρομοκράτες», είναι το περιτύλιγμα μιας βαθύτερης στρατηγικής: την επιβολή καθεστωτικής αλλαγής και τον έλεγχο φυσικών πόρων.
Η αεροπορική ισχύς της Βενεζουέλας
Η Βενεζουέλα διαθέτει μια από τις ισχυρότερες αεροπορικές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική, κληρονομιά των εκτεταμένων εξοπλιστικών αγορών που πραγματοποίησε ο πρώην πρόεδρος Ηugo Chavez τη δεκαετία του 2000. Στην αιχμή της αεροπορικής της ισχύος βρίσκονται τα ρωσικά μαχητικά Su-30MK2, τα οποία αποτελούν μακράν τα πιο προηγμένα αεροσκάφη της ηπείρου, εκτός των ΗΠΑ.
Τα Su-30MK2, δικινητήρια και διθέσια, με προηγμένα ηλεκτρονικά της εποχής τους, μπορούν να φέρουν ευρύ φάσμα όπλων:
• Kh-59M για κρούσεις σε επίγειους στόχους
• Kh-31A κατά πλοίων
• Kh-31P για καταστολή αεράμυνας
• R-77 και R-27 σε ρόλο αέρος–αέρος
Σε συνδυασμό με το αντιαεροπορικό σύστημα S-300VM, η Βενεζουέλα είχε δημιουργήσει το πιο πυκνό πλέγμα αεράμυνας στη Νότια Αμερική.
Θα κάνουν το παράτολμο βήμα οι ΗΠΑ;
Ωστόσο, τα αεροσκάφη αυτά, που σχεδιάστηκαν αρχικά για το κινεζικό ναυτικό και παραδόθηκαν στη Βενεζουέλα το 2006–2012, σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα.
Διαθέτουν ακόμα μηχανικά ραντάρ, σε αντίθεση με τα νέα αμερικανικά F-35, F-18 Block 3 και F-15EX που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές διατάξεις με πολύ ανώτερη επίγνωση μάχης και δυνατότητες ηλεκτρονικού πολέμου.
Παρά την εντυπωσιακή ισχύ της κεραίας τους, τα Su-30MK2 έχουν μείνει πίσω από την τεχνολογική εξέλιξη, χωρίς εκτενή προγράμματα εκσυγχρονισμού.
Η μικρή διαθεσιμότητα αεροσκαφών, η γήρανση των συστημάτων τους και η έλλειψη νέων εξοπλιστικών επενδύσεων μετά τον θάνατο του Chavez το 2012, περιορίζουν τη δυνατότητα της Βενεζουέλας να σταθεί απέναντι σε μια πλήρη επίθεση του αμερικανικού ναυτικού.
Ο στρατηγικός υπολογισμός
Η κίνηση των ΗΠΑ δεν είναι μόνο στρατιωτικό μήνυμα, αλλά και πολιτικό.
Έρχεται σε μια περίοδο που η Ουάσινγκτον επιχειρεί να εντείνει την πίεση στον Maduro ενώ η Βενεζουέλα παραμένει βασικός ενεργειακός πόλος με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.
Η παρουσία αμερικανικού στόλου τόσο κοντά στα χωρικά ύδατα της χώρας υποδηλώνει ότι η Ουάσινγκτον θέλει να διατηρήσει το πάνω χέρι, γνωρίζοντας ότι η άμυνα της Βενεζουέλας, αν και ισχυρή σε περιφερειακό επίπεδο, υστερεί σε σχέση με την τεχνολογική και αριθμητική υπεροχή των ΗΠΑ.
Η Βενεζουέλα διαθέτει ακόμη τα πιο ικανά μαχητικά και αντιαεροπορικά συστήματα στη Λατινική Αμερική, αλλά το χάσμα με τις ΗΠΑ έχει διευρυνθεί.
Η αναμέτρηση, αν φτάσει στο σημείο της σύγκρουσης, δεν θα κριθεί μόνο στον αέρα αλλά και στο διπλωματικό πεδίο, όπου ο Maduro προσπαθεί να αξιοποιήσει συμμαχίες με Ρωσία, Κίνα και Ιράν για να αντισταθμίσει την πίεση της Ουάσινγκτον.
Η Βενεζουέλα στο στόχαστρο εδώ και δύο δεκαετίες
Η Βενεζουέλα είναι για τις ΗΠΑ ένας αγκάθινος σύμμαχος των αντιπάλων της, γεωστρατηγικά σημαντικός, πλούσιος σε πετρέλαιο και απρόθυμος να υποταχθεί στην παγκόσμια «τάξη» που επιβάλλει η Ουάσινγκτον.
Η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Hugo Chavez το 2002, οι συνεχείς κυρώσεις από το 2010 και η φαρσοκωμωδία της αναγνώρισης του Juan Guaido ως «προέδρου» από τις ΗΠΑ και την ΕΕ δεν ήταν τίποτα άλλο από πρόλογοι.
Η στρατιωτική αυτή επιχείρηση, αν υλοποιηθεί πλήρως, είναι μια άμεση επιθετική ενέργεια ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα, με πρόφαση την καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών — ένα έγκλημα για το οποίο ούτε η Ουάσινγκτον έχει αθώο μητρώο.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Marco Rubio, αναφέρει ότι στόχος είναι το καρτέλ ναρκωτικών «Cartel de los Soles», το οποίο φέρεται να έχει διεισδύσει στα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης του προέδρου Maduro.
Επιπλέον, η κυβέρνηση Trump διπλασίασε την αμοιβή για πληροφορίες που θα οδηγούσαν στη σύλληψη του Μaduro — από 25 σε 50 εκατομμύρια δολάρια — κατηγορώντας τον για συνεργασία με καρτέλ διακίνησης κοκαΐνης και φαιντανύλης.
Κι όμως, οι μονάδες ναυτικού και πεζοναυτών που αναπτύσσονται (Iwo Jima ARG, 22nd MEU SOC) είναι εκπαιδευμένες για στρατιωτικές επεμβάσεις και αλλαγές καθεστώτων, όχι για αποστολές δίωξης ναρκωτικών.
Παράλληλα, οι ίδιοι οι μηχανισμοί των ΗΠΑ ήταν, στο παρελθόν, συνεργάτες των καρτέλ όταν τους συνέφερε: από τη συνεργασία της CIA με τους Κολομβιανούς και Μεξικανούς βαρόνους κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων κατά των Σαντινίστας στη Νικαράγουα τη δεκαετία του ’80, μέχρι τις σχέσεις με τρομοκρατικές ομάδες στη Συρία.
Η διγλωσσία είναι εξόφθαλμη.
Η υποκρισία, εκκωφαντική.
Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα;
1. Το πετρέλαιο και ο ορυκτός πλούτος: Η Βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα επιβεβαιωμένα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.
Οι επιχειρήσεις της ExxonMobil στην περιοχή του Essequibo (που διεκδικεί και η Γουιάνα) αναφέρονται ήδη από Αμερικανούς αξιωματούχους ως «ζήτημα εθνικής ασφάλειας».
2. Η γεωστρατηγική θέση: Η Βενεζουέλα, μαζί με την Κούβα και τη Νικαράγουα, παραμένει μία από τις τελευταίες αντι-ηγεμονικές εστίες στη Λατινική Αμερική.
Η ύπαρξή της αποτελεί πρόκληση για την «μονοπολική» επιβολή των ΗΠΑ.
3. Η πολιτική ανεξαρτησία: Ο Chavez και ο Maduro ακολουθούν πολιτικές εθνικής κυριαρχίας, αναδιανομής πλούτου και κοινωνικής πολιτικής που έρχονται σε ρήξη με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα που η Ουάσινγκτον προωθεί.
Η ιστορία μας διδάσκει πως όταν οι ΗΠΑ επιστρατεύουν τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» ή της «τρομοκρατίας», ο στόχος δεν είναι ποτέ τα ναρκωτικά ή η τρομοκρατία, αλλά η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία.
www.bankingnews.gr
Η αμερικανική δύναμη περιλαμβάνει τουλάχιστον τρία αντιτορπιλικά κατηγορίας Arleigh Burke, ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο και περίπου 4.000 πεζοναύτες, γεγονός που πολλοί ερμηνεύουν ως προετοιμασία για ενδεχόμενη στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την αποσταθεροποίηση ή ακόμη και την ανατροπή του προέδρου Nicolas Maduro.
Αν κάποιος πιστεύει πραγματικά πως όλη αυτή η κινητοποίηση αφορά απλώς την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, τότε είτε είναι υπερβολικά αφελής, είτε ανοιχτά απολογητής της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ, παρατηρεί με καυστικό τρόπο ο αναλυτής και συγγραφέας Nick Corbishley.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται — όχι ως φάρσα, αλλά ως ανακυκλωμένο γεωπολιτικό σενάριο.
Η ίδια αφήγηση έχει χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά: από το Ιράκ και τη Λιβύη, μέχρι τη Συρία και το Αφγανιστάν.
Οι «απειλές» ενάντια στην ελευθερία, τα «ναρκο-καρτέλ», οι «τρομοκράτες», είναι το περιτύλιγμα μιας βαθύτερης στρατηγικής: την επιβολή καθεστωτικής αλλαγής και τον έλεγχο φυσικών πόρων.
Η αεροπορική ισχύς της Βενεζουέλας
Η Βενεζουέλα διαθέτει μια από τις ισχυρότερες αεροπορικές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική, κληρονομιά των εκτεταμένων εξοπλιστικών αγορών που πραγματοποίησε ο πρώην πρόεδρος Ηugo Chavez τη δεκαετία του 2000. Στην αιχμή της αεροπορικής της ισχύος βρίσκονται τα ρωσικά μαχητικά Su-30MK2, τα οποία αποτελούν μακράν τα πιο προηγμένα αεροσκάφη της ηπείρου, εκτός των ΗΠΑ.
Τα Su-30MK2, δικινητήρια και διθέσια, με προηγμένα ηλεκτρονικά της εποχής τους, μπορούν να φέρουν ευρύ φάσμα όπλων:
• Kh-59M για κρούσεις σε επίγειους στόχους
• Kh-31A κατά πλοίων
• Kh-31P για καταστολή αεράμυνας
• R-77 και R-27 σε ρόλο αέρος–αέρος
Σε συνδυασμό με το αντιαεροπορικό σύστημα S-300VM, η Βενεζουέλα είχε δημιουργήσει το πιο πυκνό πλέγμα αεράμυνας στη Νότια Αμερική.
Θα κάνουν το παράτολμο βήμα οι ΗΠΑ;
Ωστόσο, τα αεροσκάφη αυτά, που σχεδιάστηκαν αρχικά για το κινεζικό ναυτικό και παραδόθηκαν στη Βενεζουέλα το 2006–2012, σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα.
Διαθέτουν ακόμα μηχανικά ραντάρ, σε αντίθεση με τα νέα αμερικανικά F-35, F-18 Block 3 και F-15EX που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές διατάξεις με πολύ ανώτερη επίγνωση μάχης και δυνατότητες ηλεκτρονικού πολέμου.
Παρά την εντυπωσιακή ισχύ της κεραίας τους, τα Su-30MK2 έχουν μείνει πίσω από την τεχνολογική εξέλιξη, χωρίς εκτενή προγράμματα εκσυγχρονισμού.
Η μικρή διαθεσιμότητα αεροσκαφών, η γήρανση των συστημάτων τους και η έλλειψη νέων εξοπλιστικών επενδύσεων μετά τον θάνατο του Chavez το 2012, περιορίζουν τη δυνατότητα της Βενεζουέλας να σταθεί απέναντι σε μια πλήρη επίθεση του αμερικανικού ναυτικού.
Ο στρατηγικός υπολογισμός
Η κίνηση των ΗΠΑ δεν είναι μόνο στρατιωτικό μήνυμα, αλλά και πολιτικό.
Έρχεται σε μια περίοδο που η Ουάσινγκτον επιχειρεί να εντείνει την πίεση στον Maduro ενώ η Βενεζουέλα παραμένει βασικός ενεργειακός πόλος με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.
Η παρουσία αμερικανικού στόλου τόσο κοντά στα χωρικά ύδατα της χώρας υποδηλώνει ότι η Ουάσινγκτον θέλει να διατηρήσει το πάνω χέρι, γνωρίζοντας ότι η άμυνα της Βενεζουέλας, αν και ισχυρή σε περιφερειακό επίπεδο, υστερεί σε σχέση με την τεχνολογική και αριθμητική υπεροχή των ΗΠΑ.
Η Βενεζουέλα διαθέτει ακόμη τα πιο ικανά μαχητικά και αντιαεροπορικά συστήματα στη Λατινική Αμερική, αλλά το χάσμα με τις ΗΠΑ έχει διευρυνθεί.
Η αναμέτρηση, αν φτάσει στο σημείο της σύγκρουσης, δεν θα κριθεί μόνο στον αέρα αλλά και στο διπλωματικό πεδίο, όπου ο Maduro προσπαθεί να αξιοποιήσει συμμαχίες με Ρωσία, Κίνα και Ιράν για να αντισταθμίσει την πίεση της Ουάσινγκτον.
Η Βενεζουέλα στο στόχαστρο εδώ και δύο δεκαετίες
Η Βενεζουέλα είναι για τις ΗΠΑ ένας αγκάθινος σύμμαχος των αντιπάλων της, γεωστρατηγικά σημαντικός, πλούσιος σε πετρέλαιο και απρόθυμος να υποταχθεί στην παγκόσμια «τάξη» που επιβάλλει η Ουάσινγκτον.
Η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Hugo Chavez το 2002, οι συνεχείς κυρώσεις από το 2010 και η φαρσοκωμωδία της αναγνώρισης του Juan Guaido ως «προέδρου» από τις ΗΠΑ και την ΕΕ δεν ήταν τίποτα άλλο από πρόλογοι.
Η στρατιωτική αυτή επιχείρηση, αν υλοποιηθεί πλήρως, είναι μια άμεση επιθετική ενέργεια ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα, με πρόφαση την καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών — ένα έγκλημα για το οποίο ούτε η Ουάσινγκτον έχει αθώο μητρώο.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Marco Rubio, αναφέρει ότι στόχος είναι το καρτέλ ναρκωτικών «Cartel de los Soles», το οποίο φέρεται να έχει διεισδύσει στα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης του προέδρου Maduro.
Επιπλέον, η κυβέρνηση Trump διπλασίασε την αμοιβή για πληροφορίες που θα οδηγούσαν στη σύλληψη του Μaduro — από 25 σε 50 εκατομμύρια δολάρια — κατηγορώντας τον για συνεργασία με καρτέλ διακίνησης κοκαΐνης και φαιντανύλης.
Κι όμως, οι μονάδες ναυτικού και πεζοναυτών που αναπτύσσονται (Iwo Jima ARG, 22nd MEU SOC) είναι εκπαιδευμένες για στρατιωτικές επεμβάσεις και αλλαγές καθεστώτων, όχι για αποστολές δίωξης ναρκωτικών.
Παράλληλα, οι ίδιοι οι μηχανισμοί των ΗΠΑ ήταν, στο παρελθόν, συνεργάτες των καρτέλ όταν τους συνέφερε: από τη συνεργασία της CIA με τους Κολομβιανούς και Μεξικανούς βαρόνους κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων κατά των Σαντινίστας στη Νικαράγουα τη δεκαετία του ’80, μέχρι τις σχέσεις με τρομοκρατικές ομάδες στη Συρία.
Η διγλωσσία είναι εξόφθαλμη.
Η υποκρισία, εκκωφαντική.
Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα;
1. Το πετρέλαιο και ο ορυκτός πλούτος: Η Βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα επιβεβαιωμένα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.
Οι επιχειρήσεις της ExxonMobil στην περιοχή του Essequibo (που διεκδικεί και η Γουιάνα) αναφέρονται ήδη από Αμερικανούς αξιωματούχους ως «ζήτημα εθνικής ασφάλειας».
2. Η γεωστρατηγική θέση: Η Βενεζουέλα, μαζί με την Κούβα και τη Νικαράγουα, παραμένει μία από τις τελευταίες αντι-ηγεμονικές εστίες στη Λατινική Αμερική.
Η ύπαρξή της αποτελεί πρόκληση για την «μονοπολική» επιβολή των ΗΠΑ.
3. Η πολιτική ανεξαρτησία: Ο Chavez και ο Maduro ακολουθούν πολιτικές εθνικής κυριαρχίας, αναδιανομής πλούτου και κοινωνικής πολιτικής που έρχονται σε ρήξη με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα που η Ουάσινγκτον προωθεί.
Η ιστορία μας διδάσκει πως όταν οι ΗΠΑ επιστρατεύουν τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» ή της «τρομοκρατίας», ο στόχος δεν είναι ποτέ τα ναρκωτικά ή η τρομοκρατία, αλλά η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών