Η Ρωσία με τον Vladimir Putin επέδειξε γεωπολιτική σταθερότητα, στρατηγική υπομονή και την ικανότητα να μετατρέψει μια «κρίση» σε διαπραγματευτικό όπλο
Oι πρόσφατες διαπραγματεύσεις και τα διπλωματικά παζάρια μεταξύ Ουάσιγκτον, Αλάσκας και Μόσχας ανέδειξαν με σαφήνεια μια σκληρή γεωπολιτική πραγματικότητα: οι ΗΠΑ χάνουν τον έλεγχο της στρατηγικής εξίσωσης στην Ουκρανία, η Ευρώπη λειτουργεί με πανικό και αποπροσανατολισμό ενώ ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky είναι πλέον παγιδευμένος σε μια θέση χωρίς περιθώρια ελιγμών.
Η μεγαλύτερη απόδειξη του πανικού στην Ευρώπη είναι πως μετά τη Σύνοδο της Αλάσκας στις 15/8 οι ηγέτες της έσπευσαν στην Ουάσινγκτον για συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο και τον Zelensky.
Αντίθετα, η Ρωσία με τον Vladimir Putin επέδειξε γεωπολιτική σταθερότητα, στρατηγική υπομονή και την ικανότητα να μετατρέψει μια «κρίση» σε διαπραγματευτικό όπλο.
Ο διπλωματικός θρίαμβος του Putin
Η παρουσία του Ρώσου προέδρου σε αμερικανικό έδαφος, για μια διμερή συνάντηση με τον Donald Trump στην Αλάσκα, υπήρξε από μόνη της μια νίκη υψηλού συμβολισμού.
Ο Putin δεν αντιμετώπισε κυρώσεις – παρά τις αρχικές απειλές της Ουάσιγκτον – και δεν υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε καμία ουσιαστική παραχώρηση στο ουκρανικό μέτωπο.
Η ίδια η συνάντηση αναγνώρισε – έστω σιωπηλά – τη Ρωσία ως ισότιμη παγκόσμια δύναμη και, το σημαντικότερο, έδωσε στον Putin πρόσβαση στο πραγματικό κέντρο αποφάσεων για τον πόλεμο: τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για τη Μόσχα, η διατήρηση της απευθείας διαπραγμάτευσης με την Ουάσιγκτον αποτελεί στρατηγικό στόχο.
Η ρωσική ηγεσία γνωρίζει ότι μόνο με την εμπλοκή της Αμερικής – και όχι απλώς της Ουκρανίας – μπορούν να τεθούν επί τάπητος οι πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης: η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η απειλή στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και η αμφισβήτηση της ρωσικής επιρροής στον μετασοβιετικό χώρο.
Επιπλέον, στη συνάντηση με τον Trump, ο Putin πέτυχε δύο κομβικές υποχωρήσεις από την αμερικανική πλευρά:
1. την εγκατάλειψη της απαίτησης για άμεση και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός,
2. την αποδοχή, έστω σε θεωρητικό επίπεδο, ότι η Ρωσία μπορεί να διατηρήσει εδάφη που έχει καταλάβει στην Ουκρανία.
Η αδυναμία των ΗΠΑ και ο διχασμός της Ευρώπης
Παρά την επίφαση ισχύος, ο Trump εμφανίστηκε αδύναμος να επιβάλλει οποιαδήποτε κατεύθυνση στις εξελίξεις.
Η στρατηγική του στηρίζεται περισσότερο στην εικόνα του «ειρηνοποιού» και λιγότερο σε ουσιαστικά μέτρα.
Δεν κατάφερε να σταματήσει τον πόλεμο, ούτε να αναγκάσει τον Putin σε ουσιώδεις παραχωρήσεις.
Αντιθέτως, φάνηκε πρόθυμος να παρακάμψει τις θέσεις των Ευρωπαίων και να μεταφέρει την πίεση στο Κίεβο.
Η Ευρώπη, από την πλευρά της, έδειξε για ακόμα μια φορά τη γεωπολιτική της αδυναμία.
Το γεγονός ότι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν μετά την Αλάσκα στην Ουάσιγκτον, απαιτώντας «μια θέση στο τραπέζι», κατέδειξε την έλλειψη συντονισμού και στρατηγικού βάθους.
Οι Ευρωπαίοι απέτυχαν να επιβάλουν οποιοδήποτε πλαίσιο διαπραγμάτευσης, δεν εξασφάλισαν σκληρές δεσμεύσεις για την ασφάλεια της Ουκρανίας και ουσιαστικά προσέφεραν μόνο «ρητορική υποστήριξη» χωρίς αντίκρισμα.
Χαρακτηριστικά, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδυνατούν ακόμη και σήμερα να συγκροτήσουν μια δύναμη αποτροπής εντός της Ουκρανίας, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν αντίθετες στη ρωσική παρουσία στα κατεχόμενα εδάφη.
Πρόκειται για μια κραυγαλέα αντίφαση που καθιστά τις ευρωπαϊκές προτάσεις ανεφάρμοστες και εν τέλει προκλητικές απέναντι στη Μόσχα.
Ο Zelensky σε αδιέξοδο
Ο μεγαλύτερος ηττημένος των συνόδων κορυφής ήταν αναμφίβολα ο Ουκρανός πρόεδρος.
Ο Zelensky προσήλθε στις συνομιλίες χωρίς καμία εναλλακτική στρατηγική, με την στρατιωτική κατάσταση στο μέτωπο να επιδεινώνεται και την πολιτική του στήριξη στο εσωτερικό να αποδυναμώνεται.
Δεν απέσπασε καμία εγγύηση ασφάλειας, καμία νέα στρατιωτική βοήθεια και κανένα ξεκάθαρο χρονοδιάγραμμα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Αντίθετα, ο Trump του υπενθύμισε ότι δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, ότι θα πρέπει να παραχωρήσει εδάφη και τον πίεσε για τη διεξαγωγή εκλογών εν μέσω πολέμου – ένα σαφές σημάδι ότι η αμερικανική στήριξη δεν είναι πλέον δεδομένη.
Οι πιέσεις που δέχεται από Ανατολή και Δύση αφήνουν τον Zelensky χωρίς πολιτικό χώρο, με την ουκρανική κοινωνία εξουθενωμένη και την πολεμική μηχανή της χώρας να βρίσκεται σε οριακή κατάσταση.
Η πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης
Η στρατιωτική δυναμική αυτή τη στιγμή γέρνει καθαρά υπέρ της Ρωσίας.
Στην περιοχή του Donbass και σε άλλα σημεία του μετώπου, οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν σταθερά, εκμεταλλευόμενες την κόπωση των ουκρανικών στρατευμάτων, την έλλειψη έμψυχου δυναμικού και τον εξοπλιστικό μαρασμό του Κιέβου.
Η Ρωσία πλέον κατέχει περίπου το 20 % του ουκρανικού εδάφους (~114.500 τ. χλμ), συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέρους του Donbass και τμημάτων των περιφερειών Zaporizhia, Kherson, Sumy και Dneptropetrovsk. Ειδικά στο Donbass, ελέγχει περίπου το 88 %, περιλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρο το Lugansk και το 75 % του Donetsk.
Η Ρωσία κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις κατά μήκος του άξονα Pokrovsk–Dobropillia.
Τον Αύγουστο, κατάφερε προέλαση έως και 17 χλμ σε ορισμένα σημεία, σπάζοντας ουκρανικές αμυντικές γραμμές.
Στο διάστημα 5–12 Αυγούστου, κατέλαβε 76 τετρ. μίλια, καταγράφοντας +145 % αυξημένες κατακτήσεις σε σύγκριση με την προηγούμενη εβδομάδα
Από τα μέσα Ιουλίου ως τις 12 Αυγούστου, τα συνολικά εδαφικά κέρδη άγγιξαν τα 241 τετραγωνικά μίλια.
Στο μέτωπο γύρω από το Pokrovsk η Ρωσία σχεδόν έχει θέσει τους Ουκρανούς υπερασπιστές σε κλοιό.
Η επιχείρηση προς την Dobropillia, που ξεκίνησε στις 11 Αυγούστου, επικεντρώνεται σε πόλεις ανατολικά και νοτιοανατολικά αυτής.
Η αρχική διείσδυση απέσπασε ζώνη περίπου 10 χλμ, διακόπτοντας τον δρόμο σύνδεσης με την κρίσιμη πόλη του Kramatorsk.
Ο μόνος λόγος που η Ρωσία ακόμα δεν έχει ελέγξει πλήρως το Donbass είναι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις αντιστέκονται κοντά σε πόλεις όπως το Pokrovsk αλλά χωρίς να υπάρχει στρατηγικό ανάχωμα
Σε δυσχερή θέση το Κίεβο
Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο δυσχεραίνεται η θέση της Ουκρανίας και τόσο ενισχύεται το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της Μόσχας.
Επιπλέον, η Ρωσία έχει ξεκαθαρίσει ότι οποιοδήποτε σχέδιο που περιλαμβάνει παρουσία δυνάμεων του ΝΑΤΟ εντός της Ουκρανίας θα συνιστά αιτία συνέχισης του πολέμου.
Εάν η Δύση – και ιδιαίτερα η Ευρώπη – συνεχίσει να προτείνει τέτοια ανεδαφικά μοντέλα ασφαλείας, τότε δεν υπάρχει καμία βάση για συμφωνία.
Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα έχει διατυπώσει σαφείς και ρεαλιστικούς όρους για τον τερματισμό της σύγκρουσης: ουδετερότητα της Ουκρανίας, αναγνώριση των νέων συνόρων και εγγυήσεις για τη μη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ.
Πρόκειται για συνθήκες που, αν και δύσκολες, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για μια βιώσιμη ειρήνη.
Ο πόλεμος δεν τελειώνει χωρίς της Ρωσία - Η Δύση δεν μπορεί να προωθήσει το σχέδιό της
Ο Vladimir Putin παραμένει ο μόνος ηγέτης που δείχνει να ελέγχει τον στρατηγικό ορίζοντα του πολέμου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παίζουν παιχνίδια ισορροπίας, η Ευρώπη αποδεικνύεται αναποτελεσματική και η Ουκρανία βρίσκεται σε καθοδική πορεία.
Σε αυτό το σκηνικό, η Ρωσία όχι μόνο δεν έχει ηττηθεί, αλλά φαίνεται σταδιακά να διαμορφώνει τους όρους της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας στην περιοχή.
Η διπλωματική σοφία της Μόσχας, η στρατιωτική σταθερότητα και η σταδιακή αποδοχή – έστω και άτυπη – των ρωσικών αιτημάτων αποκαλύπτουν την ιστορική αδυναμία της Δύσης να επιβάλει τη βούλησή της σε ένα πολυπολικό κόσμο.
Εάν τελικά υπάρξει ειρήνη, αυτή δεν θα είναι το προϊόν της επιβολής της Δύσης, αλλά της ωρίμανσης των ρεαλιστικών απαιτήσεων της Ρωσίας.
www.bankingnews.gr
Η μεγαλύτερη απόδειξη του πανικού στην Ευρώπη είναι πως μετά τη Σύνοδο της Αλάσκας στις 15/8 οι ηγέτες της έσπευσαν στην Ουάσινγκτον για συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο και τον Zelensky.
Αντίθετα, η Ρωσία με τον Vladimir Putin επέδειξε γεωπολιτική σταθερότητα, στρατηγική υπομονή και την ικανότητα να μετατρέψει μια «κρίση» σε διαπραγματευτικό όπλο.
Ο διπλωματικός θρίαμβος του Putin
Η παρουσία του Ρώσου προέδρου σε αμερικανικό έδαφος, για μια διμερή συνάντηση με τον Donald Trump στην Αλάσκα, υπήρξε από μόνη της μια νίκη υψηλού συμβολισμού.
Ο Putin δεν αντιμετώπισε κυρώσεις – παρά τις αρχικές απειλές της Ουάσιγκτον – και δεν υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε καμία ουσιαστική παραχώρηση στο ουκρανικό μέτωπο.
Η ίδια η συνάντηση αναγνώρισε – έστω σιωπηλά – τη Ρωσία ως ισότιμη παγκόσμια δύναμη και, το σημαντικότερο, έδωσε στον Putin πρόσβαση στο πραγματικό κέντρο αποφάσεων για τον πόλεμο: τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για τη Μόσχα, η διατήρηση της απευθείας διαπραγμάτευσης με την Ουάσιγκτον αποτελεί στρατηγικό στόχο.
Η ρωσική ηγεσία γνωρίζει ότι μόνο με την εμπλοκή της Αμερικής – και όχι απλώς της Ουκρανίας – μπορούν να τεθούν επί τάπητος οι πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης: η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η απειλή στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και η αμφισβήτηση της ρωσικής επιρροής στον μετασοβιετικό χώρο.
Επιπλέον, στη συνάντηση με τον Trump, ο Putin πέτυχε δύο κομβικές υποχωρήσεις από την αμερικανική πλευρά:
1. την εγκατάλειψη της απαίτησης για άμεση και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός,
2. την αποδοχή, έστω σε θεωρητικό επίπεδο, ότι η Ρωσία μπορεί να διατηρήσει εδάφη που έχει καταλάβει στην Ουκρανία.
Η αδυναμία των ΗΠΑ και ο διχασμός της Ευρώπης
Παρά την επίφαση ισχύος, ο Trump εμφανίστηκε αδύναμος να επιβάλλει οποιαδήποτε κατεύθυνση στις εξελίξεις.
Η στρατηγική του στηρίζεται περισσότερο στην εικόνα του «ειρηνοποιού» και λιγότερο σε ουσιαστικά μέτρα.
Δεν κατάφερε να σταματήσει τον πόλεμο, ούτε να αναγκάσει τον Putin σε ουσιώδεις παραχωρήσεις.
Αντιθέτως, φάνηκε πρόθυμος να παρακάμψει τις θέσεις των Ευρωπαίων και να μεταφέρει την πίεση στο Κίεβο.
Η Ευρώπη, από την πλευρά της, έδειξε για ακόμα μια φορά τη γεωπολιτική της αδυναμία.
Το γεγονός ότι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν μετά την Αλάσκα στην Ουάσιγκτον, απαιτώντας «μια θέση στο τραπέζι», κατέδειξε την έλλειψη συντονισμού και στρατηγικού βάθους.
Οι Ευρωπαίοι απέτυχαν να επιβάλουν οποιοδήποτε πλαίσιο διαπραγμάτευσης, δεν εξασφάλισαν σκληρές δεσμεύσεις για την ασφάλεια της Ουκρανίας και ουσιαστικά προσέφεραν μόνο «ρητορική υποστήριξη» χωρίς αντίκρισμα.
Χαρακτηριστικά, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδυνατούν ακόμη και σήμερα να συγκροτήσουν μια δύναμη αποτροπής εντός της Ουκρανίας, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν αντίθετες στη ρωσική παρουσία στα κατεχόμενα εδάφη.
Πρόκειται για μια κραυγαλέα αντίφαση που καθιστά τις ευρωπαϊκές προτάσεις ανεφάρμοστες και εν τέλει προκλητικές απέναντι στη Μόσχα.
Ο Zelensky σε αδιέξοδο
Ο μεγαλύτερος ηττημένος των συνόδων κορυφής ήταν αναμφίβολα ο Ουκρανός πρόεδρος.
Ο Zelensky προσήλθε στις συνομιλίες χωρίς καμία εναλλακτική στρατηγική, με την στρατιωτική κατάσταση στο μέτωπο να επιδεινώνεται και την πολιτική του στήριξη στο εσωτερικό να αποδυναμώνεται.
Δεν απέσπασε καμία εγγύηση ασφάλειας, καμία νέα στρατιωτική βοήθεια και κανένα ξεκάθαρο χρονοδιάγραμμα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Αντίθετα, ο Trump του υπενθύμισε ότι δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, ότι θα πρέπει να παραχωρήσει εδάφη και τον πίεσε για τη διεξαγωγή εκλογών εν μέσω πολέμου – ένα σαφές σημάδι ότι η αμερικανική στήριξη δεν είναι πλέον δεδομένη.
Οι πιέσεις που δέχεται από Ανατολή και Δύση αφήνουν τον Zelensky χωρίς πολιτικό χώρο, με την ουκρανική κοινωνία εξουθενωμένη και την πολεμική μηχανή της χώρας να βρίσκεται σε οριακή κατάσταση.
Η πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης
Η στρατιωτική δυναμική αυτή τη στιγμή γέρνει καθαρά υπέρ της Ρωσίας.
Στην περιοχή του Donbass και σε άλλα σημεία του μετώπου, οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν σταθερά, εκμεταλλευόμενες την κόπωση των ουκρανικών στρατευμάτων, την έλλειψη έμψυχου δυναμικού και τον εξοπλιστικό μαρασμό του Κιέβου.
Η Ρωσία πλέον κατέχει περίπου το 20 % του ουκρανικού εδάφους (~114.500 τ. χλμ), συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέρους του Donbass και τμημάτων των περιφερειών Zaporizhia, Kherson, Sumy και Dneptropetrovsk. Ειδικά στο Donbass, ελέγχει περίπου το 88 %, περιλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρο το Lugansk και το 75 % του Donetsk.
Η Ρωσία κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις κατά μήκος του άξονα Pokrovsk–Dobropillia.
Τον Αύγουστο, κατάφερε προέλαση έως και 17 χλμ σε ορισμένα σημεία, σπάζοντας ουκρανικές αμυντικές γραμμές.
Στο διάστημα 5–12 Αυγούστου, κατέλαβε 76 τετρ. μίλια, καταγράφοντας +145 % αυξημένες κατακτήσεις σε σύγκριση με την προηγούμενη εβδομάδα
Από τα μέσα Ιουλίου ως τις 12 Αυγούστου, τα συνολικά εδαφικά κέρδη άγγιξαν τα 241 τετραγωνικά μίλια.
Στο μέτωπο γύρω από το Pokrovsk η Ρωσία σχεδόν έχει θέσει τους Ουκρανούς υπερασπιστές σε κλοιό.
Η επιχείρηση προς την Dobropillia, που ξεκίνησε στις 11 Αυγούστου, επικεντρώνεται σε πόλεις ανατολικά και νοτιοανατολικά αυτής.
Η αρχική διείσδυση απέσπασε ζώνη περίπου 10 χλμ, διακόπτοντας τον δρόμο σύνδεσης με την κρίσιμη πόλη του Kramatorsk.
Ο μόνος λόγος που η Ρωσία ακόμα δεν έχει ελέγξει πλήρως το Donbass είναι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις αντιστέκονται κοντά σε πόλεις όπως το Pokrovsk αλλά χωρίς να υπάρχει στρατηγικό ανάχωμα
Σε δυσχερή θέση το Κίεβο
Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο δυσχεραίνεται η θέση της Ουκρανίας και τόσο ενισχύεται το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της Μόσχας.
Επιπλέον, η Ρωσία έχει ξεκαθαρίσει ότι οποιοδήποτε σχέδιο που περιλαμβάνει παρουσία δυνάμεων του ΝΑΤΟ εντός της Ουκρανίας θα συνιστά αιτία συνέχισης του πολέμου.
Εάν η Δύση – και ιδιαίτερα η Ευρώπη – συνεχίσει να προτείνει τέτοια ανεδαφικά μοντέλα ασφαλείας, τότε δεν υπάρχει καμία βάση για συμφωνία.
Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα έχει διατυπώσει σαφείς και ρεαλιστικούς όρους για τον τερματισμό της σύγκρουσης: ουδετερότητα της Ουκρανίας, αναγνώριση των νέων συνόρων και εγγυήσεις για τη μη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ.
Πρόκειται για συνθήκες που, αν και δύσκολες, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για μια βιώσιμη ειρήνη.
Ο πόλεμος δεν τελειώνει χωρίς της Ρωσία - Η Δύση δεν μπορεί να προωθήσει το σχέδιό της
Ο Vladimir Putin παραμένει ο μόνος ηγέτης που δείχνει να ελέγχει τον στρατηγικό ορίζοντα του πολέμου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παίζουν παιχνίδια ισορροπίας, η Ευρώπη αποδεικνύεται αναποτελεσματική και η Ουκρανία βρίσκεται σε καθοδική πορεία.
Σε αυτό το σκηνικό, η Ρωσία όχι μόνο δεν έχει ηττηθεί, αλλά φαίνεται σταδιακά να διαμορφώνει τους όρους της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας στην περιοχή.
Η διπλωματική σοφία της Μόσχας, η στρατιωτική σταθερότητα και η σταδιακή αποδοχή – έστω και άτυπη – των ρωσικών αιτημάτων αποκαλύπτουν την ιστορική αδυναμία της Δύσης να επιβάλει τη βούλησή της σε ένα πολυπολικό κόσμο.
Εάν τελικά υπάρξει ειρήνη, αυτή δεν θα είναι το προϊόν της επιβολής της Δύσης, αλλά της ωρίμανσης των ρεαλιστικών απαιτήσεων της Ρωσίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών