Κόλαφος Responsible Statecraft (ΗΠΑ)... Δικαιώνει την Ρωσία - Αν οι Ευρωπαίοι δεν βγάλουν τις παρωπίδες, ειρήνη δεν έρχεται στην Ουκρανία

Τι κρύβεται πίσω από την ειρήνη;
Τι δεν λαμβάνουν υπόψη τους οι συνομιλίες για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία;
Ποια "μοναδική λύση" για το τέλος του ουκρανικού πολέμου βλέπει το αμερικανικό περιοδικό Responsible Statecraft (RS) και σοκάρει τους δυτικούς, ανατινάζοντας το δυτικό σχέδιο ειρήνης!
Η αποτυχία της συνάντησης αυτής της εβδομάδας στην Ουάσιγκτον να προχωρήσει προς την επίτευξη ειρήνης, κατά την άποψή μου, οφείλεται στην αποτυχία των συμμετεχόντων να κατανοήσουν σωστά το δίλημμα ασφάλειας που αντιμετωπίζουν.

Η λύση για το τέλος του ουκρανικού πολέμου βρίσκεται στη ρίζα του προβλήματος της ασφάλειας της Ρωσίας

Σε άρθρο του, το RS υπογραμμίζει ότι για να επιτευχθεί μια πραγματική ειρήνη στην Ουκρανία, η οποία να είναι βιώσιμη και να φέρει οριστική λύση στην κρίση, δεν αρκεί να εξεταστούν μόνο τα ζητήματα ασφαλείας της Ουκρανίας.
Αντί να επιδιώκουν την ασφάλεια για όλους, η Ευρώπη εξακολουθεί να επιδιώκει μερική ασφάλεια, μόνο για την Ουκρανία.
Αυτή η κοντόφθαλμη προσέγγιση προέρχεται από την επιθυμία τιμωρίας της Ρωσίας, η οποία ισχυρίζεται ότι απλώς υπερασπίζεται τα εθνικά της συμφέροντα.
Οπότε, πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη και τα ζητήματα ασφαλείας της Ρωσίας, καθώς οι δύο πλευρές είναι αλληλένδετες στην ευρύτερη γεωπολιτική ισορροπία της Ευρώπης.
Οπότε θα πρέπει οι Ευρωπαίοι ηγέτες να πάψουν να είναι κοντόφθαλμοι!

Νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας με την Ρωσία

Το RS αναφέρει ότι, ενώ σήμερα μπορεί να φαίνεται αφελές να συζητάμε για μια ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας που να περιλαμβάνει και τη Ρωσία και την Ουκρανία, αυτός παραμένει ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να εδραιωθεί μια μόνιμη ειρήνη στην περιοχή.
Η δήλωση αυτή προκαλεί αίσθηση, καθώς αναδεικνύει την ανάγκη για μια πιο διευρυμένη και ρεαλιστική προσέγγιση που θα περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες δυνάμεις της περιοχής, και όχι μόνο την Ουκρανία. Όσο η Ρωσία αισθάνεται απειλούμενη και αποκλεισμένη από τις διεθνείς συμφωνίες ασφαλείας, η ένταση θα συνεχιστεί.

Η δήλωση που πέρασε στα... ψιλά!

Είναι ενδεικτικό ότι, προς το τέλος της κοινής τους συνέντευξης Τύπου, ο Putin δήλωσε ότι συμφωνεί με τον ισχυρισμό του Trump ότι αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν ο Trump ήταν πρόεδρος. Πολλοί το θεώρησαν μια αδιάφορη ατάκα που είχε σκοπό να κολακέψει τον Trump, αλλά ο Putin σχολίαζε απλά το πόσο διαφορετική είναι η προσέγγιση του Trump για τη σύγκρουση σε σχέση με αυτήν του προκατόχου του.
Ενώ ο Biden βλέπει το NATO ως μια αδιαμφισβήτητη δύναμη για το καλό, ο Trump φαίνεται να κατανοεί ότι μπορεί να θεωρηθεί και απειλή, ειδικά από εκείνους που έχουν αποκλειστεί από αυτό.

Τα επιχειρήματα υπέρ της επέκτασης του NATO αφορούν πάντα τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να είναι ο κόσμος.

Για να κατανοήσουμε όμως γιατί το NATO μπορεί να θεωρηθεί απειλή, πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του τι "θα έπρεπε" να είναι και του τι "είναι."
Στον ιδεαλιστικό κόσμο του "πώς πρέπει να είναι τα πράγματα," η επέκταση του NATO είναι πάντα αθώα, διότι τα μέλη του είναι δημοκρατίες. Η αντίθεση στην επέκταση του NATO ταυτίζεται λοιπόν με την αντίθεση στην επέκταση της δημοκρατίας.
Το NATO έτσι γίνεται το «Όργανο της Δημοκρατίας», η οποία θεωρείται το ανώτατο αγαθό.
Γι' αυτό και η αδιάκοπη επέκταση του NATO πάντα υπήρξε ένα κεντρικό ζήτημα ασφάλειας για τη Ρωσία.
Ό,τι κι αν είναι, το NATO παραμένει, πρώτα και κύρια, μια στρατιωτική συμμαχία, η οποία θα πρέπει τώρα να προετοιμάζεται, σύμφωνα με τον επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής του NATO, για ένα "σενάριο πολέμου."

Γι'αυτό είναι απειλή η επέκταση του ΝΑΤΟ

Η στρατιωτική λειτουργία του NATO, συνοδευόμενη από τον διαρκή αποκλεισμό της Ρωσίας από την πιθανή ένταξή της, αν και αυτή το ζητούσε τουλάχιστον τέσσερις φορές, καθιστά την επέκτασή του απειλή.
Και το ίδιο θα ισχύει για οποιαδήποτε χώρα του περιβάλλοντος ασφάλειας της οποίας έχει αλλάξει δραστικά.
Έτσι, όταν ο Putin λέει ότι μια αληθινή ειρηνική συμφωνία πρέπει να αντιμετωπίσει "τα βαθιά αίτια" της σύγκρουσης, δεν αναφέρεται μόνο σε συγκεκριμένα παράπονα.
Αναφέρεται επίσης στο βαθιά ριζωμένο αίσθημα ηθικής υπεροχής της Δύσης που τα υποκινεί.
Η κατανόηση αυτού είναι ζωτικής σημασίας, διότι σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή και διαρκής ειρήνη στην Ευρώπη μέχρι να μάθουν να συνυπάρχουν πολλές ηθικότητες.

Ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν να ενταχθούν τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία σε ένα ευρύτερο, πανευρωπαϊκό πλαίσιο ασφάλειας.

Για τη Ρωσία, αυτό σημαίνει ότι η Δύση θα πρέπει να εγκαταλείψει την έννοια ότι η ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί χτίζοντας άμυνες απέναντι σε όλους τους ενδεχόμενους εχθρούς της και αντ' αυτού να αγκαλιάσει την ιδέα ότι η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε συνεργασία με τους ενδεχόμενους εχθρούς της, μέσω διαλόγου.
Κάποιες φορές, η Δύση φαίνεται να συμφωνεί με αυτή την αρχή (και στις κορυφαίες συνόδους του Istanbul το 1999 και του Astana το 2010), αλλά στην πράξη συχνά επιστρέφει στην καταναγκαστική και ωμή δύναμη για να πετύχει αποτελέσματα που εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντά της.

Αυτός ο διάλογος ήταν η φιλοδοξία του Mikhail Gorbachev, ακόμη και πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η απόφαση του Bill Clinton στις αρχές της δεκαετίας του 1990 να επεκτείνει το NATO ενώ ταυτόχρονα να αποκλείσει τη Ρωσία από αυτό, είναι ο κύριος λόγος που ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ πραγματικά και τώρα έχει εξελιχθεί σε πόλεμο.
Την εποχή εκείνη, ο Boris Yeltsin είπε στον Clinton ότι η επέκταση του NATO δεν ήταν πρόβλημα, αλλά "η Ρωσία πρέπει να είναι η πρώτη χώρα που θα ενταχθεί στο NATO."
Η λύση σε αυτό το δίλημμα ασφαλείας είναι εξίσου προφανής σήμερα όπως ήταν τότε — ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο ασφάλειας που θα περιλαμβάνει τη Ρωσία και τους γείτονές της, αντί να αποκλείει κάποιους από αυτούς.

Η απροθυμία των Ευρωπαίων ηγετών να το συζητήσουν ανοιχτά υποδηλώνει ότι εξακολουθούν να σκέφτονται να περιορίσουν τη Ρωσία, ακολουθώντας τις γραμμές που είχε προβλέψει ο John Foster Dulles τη δεκαετία του 1950.

Ξέχασαν ότι δεν ήταν η ανατροπή και η απελευθέρωση που οδήγησαν στο τέλος του κομμουνισμού, αλλά η χαλάρωση, η προσέγγιση και η διαδικασία του Ελσίνκι τη δεκαετία του 1970.
Οι Δυτικοί ηγέτες, όμως, συνειδητοποίησαν την ανάγκη για συνύπαρξη μόνο μετά την Κρίση των Πυραύλων στην Κούβα.
Χρειάζεται πραγματικά μια άλλη τέτοια κρίση σήμερα για να μας το υπενθυμίσει;
Μπορεί να φαίνεται αφελές να σκεφτόμαστε σήμερα ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο ασφάλειας που θα περιλαμβάνει και τη Ρωσία και την Ουκρανία.
Αλλά αν κάποιος θέλει να τερματίσει τον πόλεμο και να εξασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη για την Ευρώπη, είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή.

Το μέτωπο θα επηρεάσει τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων Putin - Trump

Η κατάσταση στο πεδίο της μάχης θα επηρεάσει τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων μεταξύ των Προέδρων της Ρωσίας και των ΗΠΑ, Vladimir Putin και Donald Trump, έγραφε πριν την συνάντηση των δύο ηγετών στην Αλάσκα το Responsible Statecraft.
«Τα επιτεύγματα στο έδαφος μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά για την επιτυχία ή την αποτυχία των επερχόμενων διπλωματικών διαπραγματεύσεων - ίσως ιδιαίτερα στην Αλάσκα, την Παρασκευή», επισημαίνει το δημοσίευμα, αναφέροντας πως η προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων προς το Krasnoarmiysk (Pokrovsk) στην περιοχή του Donetsk μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για την επίτευξη συμφωνίας σχετικά με την Ουκρανία.
Υποστήριζε μάλιστα, ότι αυτή η πραγματικότητα θα πρέπει να ληφθεί υπόψη σε οποιαδήποτε συζήτηση ειρήνης.
Τώρα θα πρέπει να βάλουν στο τραπέζι και την παράμετρο των εγγυήσεων ασφαλείας για ένα πιο βιώσιμο ειρηνικό μέλλον.

www.bankingnews.gr