Ο πόλεμος στη Συρία δεν ήταν μια αυθόρμητη επανάσταση, αλλά μια συντονισμένη προσπάθεια από την Ουάσιγκτον, το Ισραήλ και τους περιφερειακούς τους συμμάχους
Για πάνω από μια δεκαετία, η κυρίαρχη δυτική αφήγηση για τον πόλεμο στη Συρία ήταν απλή: μια ειρηνική εξέγερση μετατράπηκε σε σφοδρό εμφύλιο πόλεμο λόγω της σκληρής καταστολής του Bashar al-Assad εναντίον του λαού του.
Ωστόσο, στο βιβλίο Creative Chaos: Inside the CIA’s Covert War to Topple the Syrian Government, ο William Van Wagenen αποδομεί συστηματικά αυτή την κυρίαρχη εκδοχή των γεγονότων, αποκαλύπτοντας ότι πρόκειται για μια βολική μυθοπλασία που δημιουργήθηκε για να δικαιολογήσει έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους αλλαγής καθεστώτος της σύγχρονης εποχής.
Η κεντρική του θέση είναι ξεκάθαρη: ο πόλεμος στη Συρία δεν ήταν μια αυθόρμητη επανάσταση, αλλά μια συντονισμένη προσπάθεια από την Ουάσιγκτον, το Ισραήλ και τους περιφερειακούς τους συμμάχους να αποδυναμώσουν το Ιράν ανατρέποντας την κυβέρνηση του Assad, αναφέρει το Mises Institute.
Τι μεθόδευσαν οι ΗΠΑ
Ο Van Wagenen καταγράφει με προσοχή πώς η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία ήταν στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πολύ πριν την Αραβική Άνοιξη.
Η κυβέρνηση Bush έθεσε τα θεμέλια, αλλά η κυβέρνηση Obama επιτάχυνε την προσπάθεια, θεωρώντας την ως τρόπο να πλήξει το Ιράν χωρίς να υπάρξει άμεσος πόλεμος.
Η έρευνά του επιβεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους — συμπεριλαμβανομένων του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας — υποστήριξαν ενεργά και εξόπλισαν την αποκαλούμενη «μετριοπαθή αντιπολίτευση», παρά τα αδιάσειστα στοιχεία ότι οι τζιχαντιστές είχαν τον έλεγχο της εξέγερσης σχεδόν από την αρχή.
Αντί να επιτρέψουν στην κυβέρνηση του Assad να αποκαταστήσει την τάξη, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες διέθεσαν δισεκατομμύρια σε όπλα, λογιστική υποστήριξη και εκπαίδευση σε εξτρεμιστικές ομάδες, εξασφαλίζοντας ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε.
Η διαρροή του 2012 από τον Jake Sullivan προς τη Hillary Clinton (την οποία αναφέρει ο Van Wagenen) κάνει αυτή την πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη: «Η Αλ-Κάιντα είναι με το μέρος μας στη Συρία».
Αυτή η εκρηκτική παραδοχή αποκαλύπτει τη πραγματική φύση της αμερικανικής πολιτικής στη Συρία: ενώ πολεμούσαν την Αλ-Κάιντα στο Ιράκ, οι ΗΠΑ υποστήριζαν άμεσα ομάδες που συνδέονταν με την Αλ-Κάιντα, επειδή εξυπηρετούσαν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.
Όπως αναφέρει ο Van Wagenen, μέχρι το 2013, οι ομάδες του ISIS και της Αλ-Νούσρα κυριαρχούσαν στο πεδίο της μάχης, και παρά τις αμερικανικές πιέσεις, οι ΗΠΑ απέτρεψαν τον Assad από το να καταπνίξει την εξέγερση.
Ο μύθος των ανταρτών
Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του βιβλίου είναι η αποδόμηση του μύθου των «μετριοπαθών ανταρτών».
Ενώ τα μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου παρουσίαζαν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) ως νόμιμη αντιπολίτευση, ο Van Wagenen παρουσιάζει αδιάσειστα στοιχεία ότι οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς»:
Ήταν πάντα λιγότεροι και με λιγότερα όπλα από τις ισλαμιστικές φατρίες.
Συνεργάζονταν συχνά με ή αποστάτησαν στην Αλ-Κάιντα και την συριακή της παρακλάδι, την Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα (μετέπειτα HTS).
Είχαν άμεση υποστήριξη από την CIA παρά τους δεσμούς τους με τρομοκρατικές οργανώσεις.
Από το 2013, το ISIS και η Αλ-Νούσρα κυριαρχούσαν στο πεδίο της μάχης, και οι ΗΠΑ συνέχισαν να εμποδίζουν τον Assad να νικήσει την εξέγερση.
Ο Van Wagenen καταγράφει πώς η Ουάσιγκτον πίεζε την Ιορδανία να επιτρέψει την ελεύθερη κίνηση των τζιχαντιστών στα σύνορά της, προμήθευε όπλα μέσω μυστικών προγραμμάτων όπως η Επιχείρηση Timber Sycamore και συνεργαζόταν με την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία για να διασφαλίσει συνεχιζόμενη ροή ξένων μαχητών στη Συρία.
Μία ακόμα σημαντική διάσταση του βιβλίου του Van Wagenen είναι ο ρόλος του Ισραήλ στην προσπάθεια ανατροπής του Assad. Παρόλο που η κυρίαρχη αφήγηση αναφέρει το Ισραήλ ως έναν παθητικό παρατηρητή, το βιβλίο δείχνει ότι το Τελ Αβίβ είχε σαφή στρατηγικό συμφέρον στην αποδιάρθρωση της Συρίας:
Το Ισραήλ θεωρούσε τον Assad ως τον βασικό σύμμαχο του Ιράν και ήθελε την απομάκρυνσή του.
Η ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών συνεργάστηκε στενά με τους δυτικούς σχεδιαστές για να ενισχύσει την εξέγερση.
Μόλις οι τζιχαντιστές κατέλαβαν μεγάλες περιοχές της Συρίας, το Ισραήλ χρησιμοποίησε αυτή την κατάσταση για να δικαιολογήσει την επέκταση των δικών του εδαφικών φιλοδοξιών.
Σήμερα, η Συρία είναι διασπασμένη και το Ισραήλ έχει καταλάβει στρατηγικές περιοχές υπό το πρόσχημα ότι «δεν υπάρχει νόμιμος συνομιλητής για ειρήνη».
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, στο βιβλίο Creative Chaos: Inside the CIA’s Covert War to Topple the Syrian Government, ο William Van Wagenen αποδομεί συστηματικά αυτή την κυρίαρχη εκδοχή των γεγονότων, αποκαλύπτοντας ότι πρόκειται για μια βολική μυθοπλασία που δημιουργήθηκε για να δικαιολογήσει έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους αλλαγής καθεστώτος της σύγχρονης εποχής.
Η κεντρική του θέση είναι ξεκάθαρη: ο πόλεμος στη Συρία δεν ήταν μια αυθόρμητη επανάσταση, αλλά μια συντονισμένη προσπάθεια από την Ουάσιγκτον, το Ισραήλ και τους περιφερειακούς τους συμμάχους να αποδυναμώσουν το Ιράν ανατρέποντας την κυβέρνηση του Assad, αναφέρει το Mises Institute.
Τι μεθόδευσαν οι ΗΠΑ
Ο Van Wagenen καταγράφει με προσοχή πώς η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία ήταν στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πολύ πριν την Αραβική Άνοιξη.
Η κυβέρνηση Bush έθεσε τα θεμέλια, αλλά η κυβέρνηση Obama επιτάχυνε την προσπάθεια, θεωρώντας την ως τρόπο να πλήξει το Ιράν χωρίς να υπάρξει άμεσος πόλεμος.
Η έρευνά του επιβεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους — συμπεριλαμβανομένων του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας — υποστήριξαν ενεργά και εξόπλισαν την αποκαλούμενη «μετριοπαθή αντιπολίτευση», παρά τα αδιάσειστα στοιχεία ότι οι τζιχαντιστές είχαν τον έλεγχο της εξέγερσης σχεδόν από την αρχή.
Αντί να επιτρέψουν στην κυβέρνηση του Assad να αποκαταστήσει την τάξη, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες διέθεσαν δισεκατομμύρια σε όπλα, λογιστική υποστήριξη και εκπαίδευση σε εξτρεμιστικές ομάδες, εξασφαλίζοντας ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε.
Η διαρροή του 2012 από τον Jake Sullivan προς τη Hillary Clinton (την οποία αναφέρει ο Van Wagenen) κάνει αυτή την πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη: «Η Αλ-Κάιντα είναι με το μέρος μας στη Συρία».
Αυτή η εκρηκτική παραδοχή αποκαλύπτει τη πραγματική φύση της αμερικανικής πολιτικής στη Συρία: ενώ πολεμούσαν την Αλ-Κάιντα στο Ιράκ, οι ΗΠΑ υποστήριζαν άμεσα ομάδες που συνδέονταν με την Αλ-Κάιντα, επειδή εξυπηρετούσαν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.
Όπως αναφέρει ο Van Wagenen, μέχρι το 2013, οι ομάδες του ISIS και της Αλ-Νούσρα κυριαρχούσαν στο πεδίο της μάχης, και παρά τις αμερικανικές πιέσεις, οι ΗΠΑ απέτρεψαν τον Assad από το να καταπνίξει την εξέγερση.
Ο μύθος των ανταρτών
Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του βιβλίου είναι η αποδόμηση του μύθου των «μετριοπαθών ανταρτών».
Ενώ τα μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου παρουσίαζαν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) ως νόμιμη αντιπολίτευση, ο Van Wagenen παρουσιάζει αδιάσειστα στοιχεία ότι οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς»:
Ήταν πάντα λιγότεροι και με λιγότερα όπλα από τις ισλαμιστικές φατρίες.
Συνεργάζονταν συχνά με ή αποστάτησαν στην Αλ-Κάιντα και την συριακή της παρακλάδι, την Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα (μετέπειτα HTS).
Είχαν άμεση υποστήριξη από την CIA παρά τους δεσμούς τους με τρομοκρατικές οργανώσεις.
Από το 2013, το ISIS και η Αλ-Νούσρα κυριαρχούσαν στο πεδίο της μάχης, και οι ΗΠΑ συνέχισαν να εμποδίζουν τον Assad να νικήσει την εξέγερση.
Ο Van Wagenen καταγράφει πώς η Ουάσιγκτον πίεζε την Ιορδανία να επιτρέψει την ελεύθερη κίνηση των τζιχαντιστών στα σύνορά της, προμήθευε όπλα μέσω μυστικών προγραμμάτων όπως η Επιχείρηση Timber Sycamore και συνεργαζόταν με την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία για να διασφαλίσει συνεχιζόμενη ροή ξένων μαχητών στη Συρία.
Μία ακόμα σημαντική διάσταση του βιβλίου του Van Wagenen είναι ο ρόλος του Ισραήλ στην προσπάθεια ανατροπής του Assad. Παρόλο που η κυρίαρχη αφήγηση αναφέρει το Ισραήλ ως έναν παθητικό παρατηρητή, το βιβλίο δείχνει ότι το Τελ Αβίβ είχε σαφή στρατηγικό συμφέρον στην αποδιάρθρωση της Συρίας:
Το Ισραήλ θεωρούσε τον Assad ως τον βασικό σύμμαχο του Ιράν και ήθελε την απομάκρυνσή του.
Η ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών συνεργάστηκε στενά με τους δυτικούς σχεδιαστές για να ενισχύσει την εξέγερση.
Μόλις οι τζιχαντιστές κατέλαβαν μεγάλες περιοχές της Συρίας, το Ισραήλ χρησιμοποίησε αυτή την κατάσταση για να δικαιολογήσει την επέκταση των δικών του εδαφικών φιλοδοξιών.
Σήμερα, η Συρία είναι διασπασμένη και το Ισραήλ έχει καταλάβει στρατηγικές περιοχές υπό το πρόσχημα ότι «δεν υπάρχει νόμιμος συνομιλητής για ειρήνη».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών