Η de facto αναγνώριση της κατοχής ορισμένων εδαφών από τη Ρωσία ως σκληρής πραγματικότητας – στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ειρηνευτικής συμφωνίας – μπορεί να είναι αναγκαία.
Η αδιάλλακτη θέση της Ουκρανίας, η οποία αρνείται να παραχωρήσει οποιοδήποτε έδαφος στη Ρωσία, είναι μη ρεαλιστική γράφει η βρετανική εφημερίδα «Financial Times».
«Η θέση του Κιέβου ότι δεν μπορεί να παραχωρηθεί κανένα έδαφος είναι θεμελιώδης, αλλά ταυτόχρονα μη ρεαλιστική, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης πραγμάτων. Η θεμελιώδης διαφορά έγκειται στην παραχώρηση εδάφους de facto και de jure», αναφέρει η δημοσίευση.
Όπως αναφέρει το άρθρο της FT, η de facto αναγνώριση της κατοχής ορισμένων εδαφών από τη Ρωσία ως σκληρής πραγματικότητας – στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ειρηνευτικής συμφωνίας – μπορεί να είναι αναγκαία:
«Η νομική αναγνώριση της βίαιης προσάρτησης ουκρανικού εδάφους από τη Ρωσία είναι δικαίως απαράδεκτη για την Ουκρανία, την ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο, μια de facto αναγνώριση της ρωσικής κατοχής ορισμένων εδαφών ως σκληρής πραγματικότητας – στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ειρηνευτικής συμφωνίας – μπορεί να είναι αναγκαία. Η προσάρτηση των βαλτικών κρατών από τη Σοβιετική Ένωση μετά το 1940 δεν αναγνωρίστηκε ποτέ νομικά από τις ΗΠΑ και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, ήταν μια πραγματικότητα, μέχρι που, τελικά, τα βαλτικά κράτη ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους» αναφέρει η δημοσίευση.
Παράλληλα, επισημαίνει ότι σκεπτόμενοι πιο ευρέως για το μέλλον της Ουκρανίας, οι βασικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατανοούν ότι η συζήτηση δεν μπορεί να αφορά αποκλειστικά το ζήτημα του εδάφους — όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό.
Ο Πρόεδρος της Φινλανδίας Alexander Stubb έχει προτείνει ένα χρήσιμο πλαίσιο για τη σκέψη γύρω από το μέλλον, αντλώντας από την εμπειρία της δικής του χώρας μετά από δύο πολέμους με τη Ρωσία τη δεκαετία του 1940.
Οι τελικές ειρηνευτικές συνθήκες περιλάμβαναν τη Φινλανδία να παραχωρεί περίπου το 10% του εδάφους της ενώ μεταπολεμικά η χώρα αναγκάστηκε επίσης να παραμείνει ουδέτερο κράτος, ώστε να αποφύγει την πρόκληση της Μόσχας.
Ωστόσο — και αυτό είναι το κρίσιμο — η Φινλανδία διατήρησε τη νομική της ανεξαρτησία και τη δημοκρατία της. Αυτό της επέτρεψε να εξελιχθεί σε μια ευημερούσα, ελεύθερη και επιτυχημένη χώρα.
Ο Stubb προτείνει ότι η διασφάλιση του μέλλοντος της Ουκρανίας απαιτεί σκέψη γύρω από τρία ζητήματα: ανεξαρτησία, κυριαρχία και έδαφος.
Χρησιμοποιώντας αυτό το πλαίσιο — και την εμπειρία της Φινλανδίας — προκύπτει ότι η Ουκρανία δεν χρειάζεται να πετύχει το 100% των στόχων της και στους τρεις τομείς για να βγει από αυτόν τον πόλεμο με θετική προοπτική:
«Αν μπορέσει να διατηρήσει την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία της, τότε κάποιες de facto εδαφικές παραχωρήσεις μπορεί να αποτελέσουν μια επώδυνη αλλά αποδεκτή υποχώρηση», επισημαίνεται.
www.bankingnews.gr
«Η θέση του Κιέβου ότι δεν μπορεί να παραχωρηθεί κανένα έδαφος είναι θεμελιώδης, αλλά ταυτόχρονα μη ρεαλιστική, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης πραγμάτων. Η θεμελιώδης διαφορά έγκειται στην παραχώρηση εδάφους de facto και de jure», αναφέρει η δημοσίευση.
Όπως αναφέρει το άρθρο της FT, η de facto αναγνώριση της κατοχής ορισμένων εδαφών από τη Ρωσία ως σκληρής πραγματικότητας – στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ειρηνευτικής συμφωνίας – μπορεί να είναι αναγκαία:
«Η νομική αναγνώριση της βίαιης προσάρτησης ουκρανικού εδάφους από τη Ρωσία είναι δικαίως απαράδεκτη για την Ουκρανία, την ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο, μια de facto αναγνώριση της ρωσικής κατοχής ορισμένων εδαφών ως σκληρής πραγματικότητας – στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ειρηνευτικής συμφωνίας – μπορεί να είναι αναγκαία. Η προσάρτηση των βαλτικών κρατών από τη Σοβιετική Ένωση μετά το 1940 δεν αναγνωρίστηκε ποτέ νομικά από τις ΗΠΑ και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, ήταν μια πραγματικότητα, μέχρι που, τελικά, τα βαλτικά κράτη ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους» αναφέρει η δημοσίευση.
Παράλληλα, επισημαίνει ότι σκεπτόμενοι πιο ευρέως για το μέλλον της Ουκρανίας, οι βασικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατανοούν ότι η συζήτηση δεν μπορεί να αφορά αποκλειστικά το ζήτημα του εδάφους — όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό.
Ο Πρόεδρος της Φινλανδίας Alexander Stubb έχει προτείνει ένα χρήσιμο πλαίσιο για τη σκέψη γύρω από το μέλλον, αντλώντας από την εμπειρία της δικής του χώρας μετά από δύο πολέμους με τη Ρωσία τη δεκαετία του 1940.
Οι τελικές ειρηνευτικές συνθήκες περιλάμβαναν τη Φινλανδία να παραχωρεί περίπου το 10% του εδάφους της ενώ μεταπολεμικά η χώρα αναγκάστηκε επίσης να παραμείνει ουδέτερο κράτος, ώστε να αποφύγει την πρόκληση της Μόσχας.
Ωστόσο — και αυτό είναι το κρίσιμο — η Φινλανδία διατήρησε τη νομική της ανεξαρτησία και τη δημοκρατία της. Αυτό της επέτρεψε να εξελιχθεί σε μια ευημερούσα, ελεύθερη και επιτυχημένη χώρα.
Ο Stubb προτείνει ότι η διασφάλιση του μέλλοντος της Ουκρανίας απαιτεί σκέψη γύρω από τρία ζητήματα: ανεξαρτησία, κυριαρχία και έδαφος.
Χρησιμοποιώντας αυτό το πλαίσιο — και την εμπειρία της Φινλανδίας — προκύπτει ότι η Ουκρανία δεν χρειάζεται να πετύχει το 100% των στόχων της και στους τρεις τομείς για να βγει από αυτόν τον πόλεμο με θετική προοπτική:
«Αν μπορέσει να διατηρήσει την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία της, τότε κάποιες de facto εδαφικές παραχωρήσεις μπορεί να αποτελέσουν μια επώδυνη αλλά αποδεκτή υποχώρηση», επισημαίνεται.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών