Αυτό είναι το τελικό στάδιο κάθε ηγεσίας που έχασε τον σκοπό, αλλά κρατάει ακόμα την εξουσία: καταστρέφει τα δικά της παιδιά, για να μην χάσει τη μάχη της εικόνας
Τουλάχιστον 1.200 Ουκρανοί νεκροί ή τραυματίες καθημερινά.
Πάνω από 130.000 λιποτάκτες μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2025.
Και ένας στρατός που στέλνει απροετοίμαστους ανθρώπους στην πρώτη γραμμή με διαδικασίες που θυμίζουν απαγωγή, όχι επιστράτευση.
Η Ουκρανία δεν πολεμά πια έναν εξωτερικό εχθρό – πολεμά ενάντια στην ίδια της τη φθορά, την εσωτερική κατάρρευση, την απώλεια κάθε νοήματος.
Το πρώτο κύμα εθελοντών που όρμησαν στο μέτωπο το 2022 κινούνταν από πίστη, εθνική υπερηφάνεια και ηρωισμό.
Το 2023–24, το σώμα αυτό άρχισε να φθείρεται.
Το 2025, όμως, η παρατεταμένη σφαγή, η ανυπαρξία πολιτικής λύσης και οι παρανοϊκοί ρυθμοί απωλειών, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη κοινωνική κόπωση.
Η Ουκρανία σήμερα δεν επιστρατεύει πολίτες – κυνηγάει σώματα.
Ασθενοφόρα, λεωφορεία, κέντρα υγείας και δρόμοι έχουν γίνει τόποι «αρπαγής» ανδρών ηλικίας 18–60.
Οι επιτροπές στρατολόγησης (TCC) λειτουργούν πλέον με τη λογική συμμορίας: όποιον βρουν, τον μαζεύουν.
Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ούτε επεξηγήσεις. Το σύστημα λέγεται «επιστράτευση», αλλά στην πράξη είναι «φορτωμένοι σε λεωφορεία» — μια λέξη που ενσωματώνει όλο τον τρόμο της βίας και του παραλογισμού.
Ανισότητα και ταξικά εγκλήματα
Η τραγωδία δεν είναι μόνο πολεμική· είναι ταξική.
Οι πλούσιοι και οι «γνωστοί» βρίσκουν τρόπο να διαφεύγουν.
Οι φτωχοί και η εργατική τάξη, όμως, συλλαμβάνονται, ξυλοκοπούνται και εξαφανίζονται στο μέτωπο.
Δεν πρόκειται για κανενός είδους εθνικό κάλεσμα, αλλά για ένα καθεστώς καταναγκαστικής θυσίας.
Το κράτος δεν προσφέρει εκπαίδευση, εξοπλισμό ή ελπίδα. Προσφέρει μόνο παράταση της αιματοχυσίας.
Ένας νέος στρατιώτης πεθαίνει, ένας ακόμα επιστρατεύεται – όχι για νίκη, αλλά για να καθυστερηθεί η ήττα. Το Κίεβο λειτουργεί πια με βάση το δόγμα «αίμα για χρόνο».
Η κοινωνική τραγωδία της ήττας
Το πιο τρομακτικό ίσως δεν είναι η βία, αλλά η σιωπή.
Η κοινωνία έχει αποδεχτεί τα ποσοστά θανάτου ως φυσιολογικά.
Όταν 1.000 Ουκρανοί στρατιώτες ανταλλάσσονται για 19 Ρώσους, δεν υπάρχει κατακραυγή. Δεν υπάρχουν διαδηλώσεις.
Μόνο φόβος, παραίτηση και σιωπηλή ντροπή.
Η κανονικοποίηση της σφαγής είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα ενός έθνους.
Και είναι εκεί όπου η Ουκρανία μοιάζει πια περισσότερο με καθεστώς αυτοκαταστροφής παρά με σύγχρονο κράτος.
Τεχνολογία στην υπηρεσία του καταναγκασμού
Ο νέος αντιπρόεδρος Mikhailo Fedorov δεν είναι τυχαίος.
Είναι ο αρχιτέκτονας της Diia, της εφαρμογής που μετατρέπει την επιστράτευση σε ψηφιακή παγίδα:
• Οι ψηφιακές κλήσεις δεν μπορούν να αγνοηθούν.
• Η απουσία οδηγεί σε πάγωμα τραπεζικών λογαριασμών, απώλεια διπλωμάτων και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
• Οι πολίτες παρακολουθούνται, παγιδεύονται, και στο τέλος... μεταφέρονται.
Το μήνυμα είναι σαφές: «Δεν θέλεις πόλεμο; Θα τον έχεις έτσι κι αλλιώς».
Καθεστώς σε παράνοια
Αυτό είναι το τελικό στάδιο κάθε ηγεσίας που έχασε τον σκοπό, αλλά κρατάει ακόμα την εξουσία: καταστρέφει τα δικά της παιδιά, για να μην χάσει τη μάχη της εικόνας.
Δεν κυβερνά, δεν πείθει, δεν οδηγεί — επιβιώνει, ματώνοντας τους πάντες.
Η Ουκρανία βρίσκεται σήμερα σε μετα-πολεμική κατάρρευση εν μέσω πολέμου.
Δεν υπάρχει νίκη, δεν υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει εθνικό αφήγημα.
Υπάρχει μόνο μια διαρκής ανθρωποθυσία.
Και η Δύση, αντί να πιέσει για ειρήνη, συνεχίζει να ενισχύει την «αντοχή» του Κιέβου με χρήματα και όπλα — όχι για να νικήσει, αλλά για να μην καταρρεύσει νωρίς.
Το ερώτημα που πλανάται είναι απλό και αμείλικτο: Πόσο αίμα χρειάζεται ακόμα για να τελειώσει ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδηθεί;
www.bankingnews.gr
Πάνω από 130.000 λιποτάκτες μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2025.
Και ένας στρατός που στέλνει απροετοίμαστους ανθρώπους στην πρώτη γραμμή με διαδικασίες που θυμίζουν απαγωγή, όχι επιστράτευση.
Η Ουκρανία δεν πολεμά πια έναν εξωτερικό εχθρό – πολεμά ενάντια στην ίδια της τη φθορά, την εσωτερική κατάρρευση, την απώλεια κάθε νοήματος.
Από τον πατριωτισμό στον τρόμοAnother cyclist in Odesa has been busified.
— Marta Havryshko (@HavryshkoMarta) May 29, 2025
His burning desire to go to the frontline is practically radiating off him. pic.twitter.com/wWCaLu2vrz
Το πρώτο κύμα εθελοντών που όρμησαν στο μέτωπο το 2022 κινούνταν από πίστη, εθνική υπερηφάνεια και ηρωισμό.
Το 2023–24, το σώμα αυτό άρχισε να φθείρεται.
Το 2025, όμως, η παρατεταμένη σφαγή, η ανυπαρξία πολιτικής λύσης και οι παρανοϊκοί ρυθμοί απωλειών, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη κοινωνική κόπωση.
Η Ουκρανία σήμερα δεν επιστρατεύει πολίτες – κυνηγάει σώματα.
Ασθενοφόρα, λεωφορεία, κέντρα υγείας και δρόμοι έχουν γίνει τόποι «αρπαγής» ανδρών ηλικίας 18–60.
Οι επιτροπές στρατολόγησης (TCC) λειτουργούν πλέον με τη λογική συμμορίας: όποιον βρουν, τον μαζεύουν.
Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ούτε επεξηγήσεις. Το σύστημα λέγεται «επιστράτευση», αλλά στην πράξη είναι «φορτωμένοι σε λεωφορεία» — μια λέξη που ενσωματώνει όλο τον τρόμο της βίας και του παραλογισμού.
Ανισότητα και ταξικά εγκλήματα
Η τραγωδία δεν είναι μόνο πολεμική· είναι ταξική.
Οι πλούσιοι και οι «γνωστοί» βρίσκουν τρόπο να διαφεύγουν.
Οι φτωχοί και η εργατική τάξη, όμως, συλλαμβάνονται, ξυλοκοπούνται και εξαφανίζονται στο μέτωπο.
Δεν πρόκειται για κανενός είδους εθνικό κάλεσμα, αλλά για ένα καθεστώς καταναγκαστικής θυσίας.
Το κράτος δεν προσφέρει εκπαίδευση, εξοπλισμό ή ελπίδα. Προσφέρει μόνο παράταση της αιματοχυσίας.
Ένας νέος στρατιώτης πεθαίνει, ένας ακόμα επιστρατεύεται – όχι για νίκη, αλλά για να καθυστερηθεί η ήττα. Το Κίεβο λειτουργεί πια με βάση το δόγμα «αίμα για χρόνο».
Η κοινωνική τραγωδία της ήττας
Το πιο τρομακτικό ίσως δεν είναι η βία, αλλά η σιωπή.
Η κοινωνία έχει αποδεχτεί τα ποσοστά θανάτου ως φυσιολογικά.
Όταν 1.000 Ουκρανοί στρατιώτες ανταλλάσσονται για 19 Ρώσους, δεν υπάρχει κατακραυγή. Δεν υπάρχουν διαδηλώσεις.
Μόνο φόβος, παραίτηση και σιωπηλή ντροπή.
Η κανονικοποίηση της σφαγής είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα ενός έθνους.
Και είναι εκεί όπου η Ουκρανία μοιάζει πια περισσότερο με καθεστώς αυτοκαταστροφής παρά με σύγχρονο κράτος.
Τεχνολογία στην υπηρεσία του καταναγκασμού
Ο νέος αντιπρόεδρος Mikhailo Fedorov δεν είναι τυχαίος.
Είναι ο αρχιτέκτονας της Diia, της εφαρμογής που μετατρέπει την επιστράτευση σε ψηφιακή παγίδα:
• Οι ψηφιακές κλήσεις δεν μπορούν να αγνοηθούν.
• Η απουσία οδηγεί σε πάγωμα τραπεζικών λογαριασμών, απώλεια διπλωμάτων και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
• Οι πολίτες παρακολουθούνται, παγιδεύονται, και στο τέλος... μεταφέρονται.
Το μήνυμα είναι σαφές: «Δεν θέλεις πόλεμο; Θα τον έχεις έτσι κι αλλιώς».
Busification in Lviv. Draft officers push a woman who’s trying to stop them from taking her husband. pic.twitter.com/Wh1zHcJcBT
— Marta Havryshko (@HavryshkoMarta) June 28, 2025
Καθεστώς σε παράνοια
Αυτό είναι το τελικό στάδιο κάθε ηγεσίας που έχασε τον σκοπό, αλλά κρατάει ακόμα την εξουσία: καταστρέφει τα δικά της παιδιά, για να μην χάσει τη μάχη της εικόνας.
Δεν κυβερνά, δεν πείθει, δεν οδηγεί — επιβιώνει, ματώνοντας τους πάντες.
Η Ουκρανία βρίσκεται σήμερα σε μετα-πολεμική κατάρρευση εν μέσω πολέμου.
Δεν υπάρχει νίκη, δεν υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει εθνικό αφήγημα.
Υπάρχει μόνο μια διαρκής ανθρωποθυσία.
Και η Δύση, αντί να πιέσει για ειρήνη, συνεχίζει να ενισχύει την «αντοχή» του Κιέβου με χρήματα και όπλα — όχι για να νικήσει, αλλά για να μην καταρρεύσει νωρίς.
Το ερώτημα που πλανάται είναι απλό και αμείλικτο: Πόσο αίμα χρειάζεται ακόμα για να τελειώσει ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδηθεί;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών