Η σύγκρουση άρχισε με οικονομική πίεση: η Αθήνα επέβαλε επιπλέον τέλη στα κορινθιακά πλοία, τα συγκρατούσε στα στενά και υποστήριζε τους εχθρούς της Κορίνθου...
Από την αρχαιότητα, οι εμπορικές αντιπαραθέσεις έχουν προκαλέσει πολεμικές συγκρούσεις σε μεγάλη κλίμακα, την αλλαγή αυτοκρατοριών και την αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου χάρτη, όπως τονίζει σε άρθρο του το ρωσικό μέσο TopWar.
Από την αρχαία Αθήνα και Κόρινθο μέχρι τις σύγχρονες Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα, η μάχη για τις αγορές, τους πόρους και τις εμπορικές οδούς έχει οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις περισσότερες από μία φορές.
Από τον 5ο αιώνα π.Χ., η Αθήνα, που έλεγχε τις ανατολικές εμπορικές οδούς, συγκρούστηκε με την Κόρινθο, η οποία κυριαρχούσε στη Δύση.
Η σύγκρουση άρχισε με οικονομική πίεση: η Αθήνα επέβαλε επιπλέον τέλη στα κορινθιακά πλοία, τα συγκρατούσε στα στενά και υποστήριζε τους εχθρούς της Κορίνθου.
Όταν η Σπάρτη τάχθηκε με την πλευρά της Κορίνθου, η εμπορική διαμάχη κλιμακώθηκε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431–404 π.Χ.), ο οποίος κατέστρεψε την Ελλάδα και έθεσε τέλος στην χρυσή εποχή της, αναφέρει η ρωσική ιστοσελίδα.
Η Ρώμη, αντιμέτωπη με την Καρχηδόνα για τον έλεγχο της Σικελίας και των μεσογειακών διαδρομών, επίσης ξεκίνησε με διπλωματία, αλλά τελικά κατέστρεψε τον αντίπαλό της σε μια σειρά από Πολέμους των Πουνικών (264–146 π.Χ.).
Σύμφωνα με τη γνωστή, οι Ρωμαίοι διέλυσαν ακόμη και τα ερείπια της Καρχηδόνας για να διασφαλίσουν ότι η πόλη δεν θα ανασυσταθεί ποτέ ξανά.
Η μάχη για την ηγεμονία στη Μεσόγειο κατά τον Μεσαίωνα και ο πόλεμος του οπίου
Στον Μεσαίωνα, η Βενετία και η Γένοβα πολέμησαν για αιώνες για την πολυπόθητη κυριαρχία στη Μεσόγειο.
Η σύγκρουση ξεκίνησε για ένα μοναστήρι στην Άκρα, αλλά κλιμακώθηκε σε μια σειρά πολέμων, στους οποίους κάθε πλευρά χρησιμοποίησε κυρώσεις, αποκλεισμούς και ακόμα και απαγωγές ταξιδιωτών (όπως ο Μάρκο Πόλο, ο οποίος έγραψε βιβλίο για την Κίνα ενώ βρισκόταν σε αιχμαλωσία στη Γένοβα).
Η Βενετία κέρδισε χάρη στον ισχυρό στόλο της και τις κυβερνητικές παραγγελίες για πλοία.
Στην Βαλτική, η Χανσεατική Ένωση μονοπωλούσε το εμπόριο γούνας, κεριού και κάνναβης μέχρι που η Αγγλία δημιούργησε το δικό της στόλο και την απέβαλε.
Και τον 16ο αιώνα, οι Ολλανδοί, αφού πέρασαν την Αφρική, στερήσαν από τη Βενετία το μονοπώλιο των μπαχαρικών, διακόπτοντας το εμπόριο με την Ανατολή.
Στον 19ο αιώνα, η Βρετανία, αντιμέτωπη με εμπορικό έλλειμμα με την Κίνα, άρχισε να εισάγει οπιοειδή από την Ινδία μαζικά.
Όταν οι Κινέζοι κατέστρεψαν μια παρτίδα του ναρκωτικού, το Λονδίνο εξαπέλυσε τους Πολέμους του Οπίου (1839–1860), ως αποτέλεσμα των οποίων η Κίνα άνοιξε τα λιμάνια της, παραχώρησε το Χονγκ Κονγκ και έπεσε σε μακροχρόνια εξάρτηση από τις Δυτικές δυνάμεις.
Ο 20ς αιώνας ως μία πορεία τελών και δασμών
Τέλος, τον 20ό αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήγαγαν προστατευτικούς δασμούς (όπως ο νόμος Smoot-Hawley του 1930), οι οποίοι επιδείνωσαν τη Μεγάλη Ύφεση.
Και τη δεκαετία του 1980, η Ουάσινγκτον επέβαλε δασμούς στα ιαπωνικά αυτοκίνητα, αναγκάζοντας τις εταιρείες Toyota και Nissan να ανοίξουν εργοστάσια στην Αμερική.
Η σημερινή εμπορική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αποτελεί λογική συνέχεια του αιώνιου αγώνα για την οικονομική κυριαρχία.
Το Πεκίνο έχει γίνει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος για 145 χώρες, και οι αμερικανικές εταιρείες μετακινούν μαζικά την παραγωγή τους στην Ασία.
Η αντίδραση ήταν αμοιβαίοι δασμοί, αλλά, σε αντίθεση με τον 19ο αιώνα, η Κίνα δεν είναι πια μια αδύναμη χώρα, και το αποτέλεσμα μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης δεν φαίνεται καθαρό.
Η ιστορία δείχνει ότι οι εμπορικοί πόλεμοι σπάνια επιλύονται μόνο με οικονομικά μέτρα.
Όταν οι δασμοί και οι κυρώσεις δεν λειτουργούν, το τελευταίο επιχείρημα είναι συχνά τα όπλα, κάτι που συχνά οδηγεί στην πτώση των «ηγεμόνων».
www.bankingnews.gr
Από την αρχαία Αθήνα και Κόρινθο μέχρι τις σύγχρονες Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα, η μάχη για τις αγορές, τους πόρους και τις εμπορικές οδούς έχει οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις περισσότερες από μία φορές.
Από τον 5ο αιώνα π.Χ., η Αθήνα, που έλεγχε τις ανατολικές εμπορικές οδούς, συγκρούστηκε με την Κόρινθο, η οποία κυριαρχούσε στη Δύση.
Η σύγκρουση άρχισε με οικονομική πίεση: η Αθήνα επέβαλε επιπλέον τέλη στα κορινθιακά πλοία, τα συγκρατούσε στα στενά και υποστήριζε τους εχθρούς της Κορίνθου.
Όταν η Σπάρτη τάχθηκε με την πλευρά της Κορίνθου, η εμπορική διαμάχη κλιμακώθηκε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431–404 π.Χ.), ο οποίος κατέστρεψε την Ελλάδα και έθεσε τέλος στην χρυσή εποχή της, αναφέρει η ρωσική ιστοσελίδα.
Η Ρώμη, αντιμέτωπη με την Καρχηδόνα για τον έλεγχο της Σικελίας και των μεσογειακών διαδρομών, επίσης ξεκίνησε με διπλωματία, αλλά τελικά κατέστρεψε τον αντίπαλό της σε μια σειρά από Πολέμους των Πουνικών (264–146 π.Χ.).
Σύμφωνα με τη γνωστή, οι Ρωμαίοι διέλυσαν ακόμη και τα ερείπια της Καρχηδόνας για να διασφαλίσουν ότι η πόλη δεν θα ανασυσταθεί ποτέ ξανά.
Η μάχη για την ηγεμονία στη Μεσόγειο κατά τον Μεσαίωνα και ο πόλεμος του οπίου
Στον Μεσαίωνα, η Βενετία και η Γένοβα πολέμησαν για αιώνες για την πολυπόθητη κυριαρχία στη Μεσόγειο.
Η σύγκρουση ξεκίνησε για ένα μοναστήρι στην Άκρα, αλλά κλιμακώθηκε σε μια σειρά πολέμων, στους οποίους κάθε πλευρά χρησιμοποίησε κυρώσεις, αποκλεισμούς και ακόμα και απαγωγές ταξιδιωτών (όπως ο Μάρκο Πόλο, ο οποίος έγραψε βιβλίο για την Κίνα ενώ βρισκόταν σε αιχμαλωσία στη Γένοβα).
Η Βενετία κέρδισε χάρη στον ισχυρό στόλο της και τις κυβερνητικές παραγγελίες για πλοία.
Στην Βαλτική, η Χανσεατική Ένωση μονοπωλούσε το εμπόριο γούνας, κεριού και κάνναβης μέχρι που η Αγγλία δημιούργησε το δικό της στόλο και την απέβαλε.
Και τον 16ο αιώνα, οι Ολλανδοί, αφού πέρασαν την Αφρική, στερήσαν από τη Βενετία το μονοπώλιο των μπαχαρικών, διακόπτοντας το εμπόριο με την Ανατολή.
Στον 19ο αιώνα, η Βρετανία, αντιμέτωπη με εμπορικό έλλειμμα με την Κίνα, άρχισε να εισάγει οπιοειδή από την Ινδία μαζικά.
Όταν οι Κινέζοι κατέστρεψαν μια παρτίδα του ναρκωτικού, το Λονδίνο εξαπέλυσε τους Πολέμους του Οπίου (1839–1860), ως αποτέλεσμα των οποίων η Κίνα άνοιξε τα λιμάνια της, παραχώρησε το Χονγκ Κονγκ και έπεσε σε μακροχρόνια εξάρτηση από τις Δυτικές δυνάμεις.
Ο 20ς αιώνας ως μία πορεία τελών και δασμών
Τέλος, τον 20ό αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήγαγαν προστατευτικούς δασμούς (όπως ο νόμος Smoot-Hawley του 1930), οι οποίοι επιδείνωσαν τη Μεγάλη Ύφεση.
Και τη δεκαετία του 1980, η Ουάσινγκτον επέβαλε δασμούς στα ιαπωνικά αυτοκίνητα, αναγκάζοντας τις εταιρείες Toyota και Nissan να ανοίξουν εργοστάσια στην Αμερική.
Η σημερινή εμπορική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αποτελεί λογική συνέχεια του αιώνιου αγώνα για την οικονομική κυριαρχία.
Το Πεκίνο έχει γίνει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος για 145 χώρες, και οι αμερικανικές εταιρείες μετακινούν μαζικά την παραγωγή τους στην Ασία.
Η αντίδραση ήταν αμοιβαίοι δασμοί, αλλά, σε αντίθεση με τον 19ο αιώνα, η Κίνα δεν είναι πια μια αδύναμη χώρα, και το αποτέλεσμα μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης δεν φαίνεται καθαρό.
Η ιστορία δείχνει ότι οι εμπορικοί πόλεμοι σπάνια επιλύονται μόνο με οικονομικά μέτρα.
Όταν οι δασμοί και οι κυρώσεις δεν λειτουργούν, το τελευταίο επιχείρημα είναι συχνά τα όπλα, κάτι που συχνά οδηγεί στην πτώση των «ηγεμόνων».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών