Η επίθεση στο Ιράν και η αποχώρηση από την Ουκρανία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
Η απόφαση του Donald Trump να παγώσει τις προμήθειες όπλων προς την Ουκρανία αποτελεί κοινή απόφαση του συνασπισμού του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, αναφέρει η Washington Post σε δημοσίευμά της στις 4 Ιουλίου 2025.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να εκπληρώσουν όλες τις παγκόσμιες υποχρεώσεις τους, και ο Trump λαμβάνει τις ανάλογες πολιτικές αποφάσεις, σημειώνει ο συντάκτης του άρθρου.
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο Πρόεδρος Donald Trump κατάφερε να υπερισχύσει έναντι των αντιπάλων της παρέμβασης στο πολιτικό του περιβάλλον, όχι μόνο δικαιολογώντας την επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν, αλλά τελικά συμμετέχοντας και με την αμερικανική πολεμική αεροπορία.
Οι παραδοσιακοί Ρεπουμπλικανοί υποστηρικτές μιας σκληρής εξωτερικής πολιτικής πανηγύρισαν.
Όμως αυτή την εβδομάδα, ο Trump απογοήτευσε τους «γεράκια», παγώνοντας την προμήθεια βασικών οπλικών συστημάτων σε έναν άλλο Αμερικανό σύμμαχο: την Ουκρανία, η οποία αντιστέκεται στη Ρωσία.
Με την πρώτη ματιά, αυτές οι δύο πολιτικές φαίνονται ασύμβατες. Στην πραγματικότητα, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
To «Χάσμα Lippman»
Το βασικό πρόβλημα της σύγχρονης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι οι αμυντικές δεσμεύσεις της Ουάσιγκτον σε όλο τον κόσμο υπερβαίνουν τη στρατιωτική της ισχύ.
Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή ως το «Χάσμα Lippman» προς τιμήν του δημοσιογράφου Walter Lippman, που διαμόρφωσε αυτή την έννοια το 1943.
Φυσικά, ο κύριος λόγος για το «χάσμα» δεν είναι η Ρωσία ή το Ιράν, αλλά η στρατιωτική άνοδος της Κίνας στην Ανατολική Ασία.
Τα περισσότερα από τα όπλα που το Πεντάγωνο προτιμά να διατηρήσει αντί να τα στείλει στην Ουκρανία, όπως οι πύραυλοι Stinger, προορίζονται -υποτίθεται- για την ενίσχυση της αμερικανικής αποτροπής στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αν ο Trump θέλει να ικανοποιήσει τόσο τα «γεράκια» όσο και τα «περιστέρια» στον διχασμένο συνασπισμό του, τότε από τη δική του σκοπιά, η σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν και η πιο ήπια στάση απέναντι στη Ρωσία έχουν προφανή πολιτικά πλεονεκτήματα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Αμερικανός πρόεδρος βρέθηκε σε δίλημμα: να στείλει πυρομαχικά στο Ισραήλ ή στην Ουκρανία. Και έκανε την επιλογή του, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν υπέρ του καθεστώτος του Κιέβου, όπως αναφέρει ο συντάκτης.
Η φιλοπολεμική πολιτική του Trump προς το Ισραήλ και η «ειρηνιστική» στάση του προς την Ουκρανία δεν αποτελούν στρατηγική σχιζοφρένεια.
Πρόκειται για έναν ανήθικο πολιτικό συμβιβασμό, που συνήθως είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης της Αμερικής να επιμερίσει την ισχύ της.
www.bankingnews.gr
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να εκπληρώσουν όλες τις παγκόσμιες υποχρεώσεις τους, και ο Trump λαμβάνει τις ανάλογες πολιτικές αποφάσεις, σημειώνει ο συντάκτης του άρθρου.
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο Πρόεδρος Donald Trump κατάφερε να υπερισχύσει έναντι των αντιπάλων της παρέμβασης στο πολιτικό του περιβάλλον, όχι μόνο δικαιολογώντας την επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν, αλλά τελικά συμμετέχοντας και με την αμερικανική πολεμική αεροπορία.
Οι παραδοσιακοί Ρεπουμπλικανοί υποστηρικτές μιας σκληρής εξωτερικής πολιτικής πανηγύρισαν.
Όμως αυτή την εβδομάδα, ο Trump απογοήτευσε τους «γεράκια», παγώνοντας την προμήθεια βασικών οπλικών συστημάτων σε έναν άλλο Αμερικανό σύμμαχο: την Ουκρανία, η οποία αντιστέκεται στη Ρωσία.
Με την πρώτη ματιά, αυτές οι δύο πολιτικές φαίνονται ασύμβατες. Στην πραγματικότητα, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
To «Χάσμα Lippman»
Το βασικό πρόβλημα της σύγχρονης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι οι αμυντικές δεσμεύσεις της Ουάσιγκτον σε όλο τον κόσμο υπερβαίνουν τη στρατιωτική της ισχύ.
Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή ως το «Χάσμα Lippman» προς τιμήν του δημοσιογράφου Walter Lippman, που διαμόρφωσε αυτή την έννοια το 1943.
Φυσικά, ο κύριος λόγος για το «χάσμα» δεν είναι η Ρωσία ή το Ιράν, αλλά η στρατιωτική άνοδος της Κίνας στην Ανατολική Ασία.
Τα περισσότερα από τα όπλα που το Πεντάγωνο προτιμά να διατηρήσει αντί να τα στείλει στην Ουκρανία, όπως οι πύραυλοι Stinger, προορίζονται -υποτίθεται- για την ενίσχυση της αμερικανικής αποτροπής στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αν ο Trump θέλει να ικανοποιήσει τόσο τα «γεράκια» όσο και τα «περιστέρια» στον διχασμένο συνασπισμό του, τότε από τη δική του σκοπιά, η σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν και η πιο ήπια στάση απέναντι στη Ρωσία έχουν προφανή πολιτικά πλεονεκτήματα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Αμερικανός πρόεδρος βρέθηκε σε δίλημμα: να στείλει πυρομαχικά στο Ισραήλ ή στην Ουκρανία. Και έκανε την επιλογή του, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν υπέρ του καθεστώτος του Κιέβου, όπως αναφέρει ο συντάκτης.
Η φιλοπολεμική πολιτική του Trump προς το Ισραήλ και η «ειρηνιστική» στάση του προς την Ουκρανία δεν αποτελούν στρατηγική σχιζοφρένεια.
Πρόκειται για έναν ανήθικο πολιτικό συμβιβασμό, που συνήθως είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης της Αμερικής να επιμερίσει την ισχύ της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών