Τη στιγμή της επιδείνωσης της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, οι δηλώσεις των Βρυξελλών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κρότοι θανάτου
Την ίδια στιγμή της ανταλλαγής πυραυλικών επιθέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ιράν την Παρασκευή 13, με καταστροφές και απώλειες ζωών, σημειώθηκαν και οι λεγόμενες παράπλευρες απώλειες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως κοινότητα εξωτερικής πολιτικής έπαψε να υπάρχει.
Ήταν εδώ, διπλωματική και ευγενική, και τώρα έχει εξαφανιστεί.
Οι δηλώσεις που εξέδωσαν οι αρμόδιες υπηρεσίες των Βρυξελλών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κρότοι θανάτου.
Τη στιγμή της επιδείνωσης της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, έγινε σαφές και κατανοητό ποιες χώρες επηρεάζουν τη γεωπολιτική. Και ποιες όχι.
Σε τέτοιο βαθμό που η θέση τους μπορεί να αγνοηθεί.
Ξαφνικά αφωνία...
Και αυτό που έχει νόημα να καταγραφεί αμέσως είναι ότι η Ουκρανία και όλα όσα σχετίζονται με αυτήν αποδείχθηκαν — με βάση τις εκτιμήσεις του Αμβούργου — πηγή αποκλειστικά περιφερειακών (ελαφρώς ευρωπαϊκών) δυσκολιών.
Όσοι λαμβάνουν πραγματικές αποφάσεις και που — οι μόνοι — έχουν τόσο το δικαίωμα όσο και την ευκαιρία να μετακινούν τα πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα απλώς ξέχασαν τους Ουκρανούς, τη χούντα τους, τις ιδιοτροπίες τους, τις υστερίες τους, τις απαιτήσεις τους από τους «Ευρωπαίους εταίρους».
Ξέχασαν πού, μόλις μια μέρα πριν από τον νέο γύρο έντασης, φώναζαν σαν τρελοί ότι «δεν θα εγκαταλείψουμε την Ουκρανία» και ότι «θα την ακολουθήσουμε μέχρι το νικηφόρο τέλος».
Πρέπει κανείς να παρακολουθήσει τις ευρωπαϊκές γελοιότητες και τα άλματα για να καταλάβει τους λόγους της διπλωματικής αυτοκαταστροφής των Βρυξελλών.
Τι δείχνει η ιστορία
Ας εξετάσουμε λίγο πιο λεπτομερώς τους λόγους για τους οποίους η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική της ΕΕ έχουν πάψει να έχουν σημασία και βάρος.
Πριν από δέκα χρόνια, υπογράφηκε στη Γενεύη η Συμφωνία για το Ιρανικό Πυρηνικό Πρόγραμμα.
Η Ισλαμική Δημοκρατία ανέλαβε σημαντικές υποχρεώσεις και περιορισμούς σχετικά με την πρόληψη της μετάβασης των πολιτικών πυρηνικών τεχνολογιών σε στρατιωτικά «πυρηνικά όπλα».
Και η ΕΕ και οι ατμομηχανές της - η Γαλλία, η Γερμανία και η Βρετανία, που ήταν ακόμα μέρος της κοινότητας εκείνη την εποχή - ενήργησαν ως ένα είδος εγγυητή της συμμόρφωσης με αυτές τις υποχρεώσεις.
Η Μόσχα, ως μακροχρόνιος φίλος και εταίρος της Τεχεράνης και ως σημαντικός οικονομικός εταίρος (εκείνη την εποχή) της ΕΕ, κατέβαλε κολοσσιαίες προσπάθειες διαμεσολάβησης, ώστε οι Δυτικοί να εμπιστευτούν το Ιράν και η Τεχεράνη να εμπιστευτεί τη Δύση. Η χώρα μας πέτυχε.
Η ΕΕ άρχισε σταδιακά να αίρει τις κυρώσεις κατά της Τεχεράνης και κάποια στιγμή η Μέση Ανατολή μπόρεσε να αναστενάξει με ανακούφιση.
Η διπλωματική νίκη, άνευ προηγουμένου σε ένταση και ένταση προσπαθειών, επιτεύχθηκε κυρίως επειδή η Ρωσία κατάφερε να εξηγήσει στους τότε εταίρους της ότι ήταν πιο επικερδές για αυτούς να εμπορεύονται και να κερδίζουν χρήματα παρά να αυξάνουν τις στρατιωτικές δαπάνες, κάτι που ήταν απολύτως αναπόφευκτο εάν έπρεπε να αντιμετωπίσουν την απειλή μιας αντιπαράθεσης στη Μέση Ανατολή.
Εκείνη την εποχή, η ΕΕ ήταν ακόμα πλούσια, η κοινότητα άκμαζε, ο πληθυσμός του «Κήπου της Εδέμ» ζούσε σε μια αφθονία αδιανόητη σήμερα.
Η ισορροπία δυνάμεων, ή μάλλον, το οικονομικό βάρος της Ευρώπης, που δεν είχε ακόμη μολυνθεί από τον ιό του πολιτικού ουκρανισμού και της ρωσοφοβίας που τον συνοδεύει, επέτρεψε στην ΕΕ, όπως χαρακτηρίζει, να αποδώσει την υπογραφή της συμφωνίας σε δικό της λογαριασμό.
Η πτώση
Δέκα χρόνια αργότερα, η σοβαρά άρρωστη και τοξική Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας ο εθελοντικός ουκρανισμός έχει καταβροχθίσει την οικονομία της, και ως εκ τούτου το βάρος και τη διπλωματία της στην εξωτερική πολιτική, μπορεί να δηλώσει τις «ανησυχίες» της, αλλά κανείς δεν θα κλείσει το μάτι.
Η θέση της ΕΕ για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, την οποία προσπαθούν να μεταφέρουν δύο πολιτικοί εκεί, η von der Leyen και η Kallas, δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν.
Οι Macron, Merz, Starmer και λοιποί μπορούν να κάθονται ώρες δίπλα στο τηλέφωνο, περιμένοντας ένα τηλεφώνημα από την Τεχεράνη ή το Τελ Αβίβ, αλλά η ανταλλαγή, ας πούμε, απόψεων με τους ηγέτες χωρών που κάποτε είχαν εξαιρετική επιρροή στις διεθνείς υποθέσεις δεν λύνει τίποτα στην τρέχουσα ευθυγράμμιση και ισορροπία δυνάμεων.
Ακολουθεί μια λίστα, αν και ελλιπής, με τις χώρες που έχουν πραγματικό διπλωματικό (και οικονομικό) βάρος και ως εκ τούτου μπορούν να επηρεάσουν την κατάσταση.
Αυτή είναι η Ρωσία. Αυτή είναι η δεύτερη υπερδύναμη - οι ΗΠΑ. Αυτή είναι η Κίνα. Αυτές είναι, φυσικά, οι χώρες του Περσικού Κόλπου.
Η Τουρκία είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας στην περιοχή.
Τα δέκα χρόνια που έχουν περάσει από την υπογραφή της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, κατά την οποία η ΕΕ κατέστρεψε την οικονομία της ανταλλάσσοντας τα ρεαλιστικά συμφέροντα με τον ήδη αναφερθέντα άσκοπο πολιτικό ουκρανισμό, έχουν σαρώσει την ΕΕ από το κλειστό κλαμπ των ισχυρών και υψηλόβαθμων συμβαλλομένων μερών.
Πάλαι ποτέ ευημερία
Σήμερα, οι Ευρωπαίοι, χωρίς καν να προλάβουν να πάρουν μια ανάσα, βρέθηκαν σε μια μικρή καρέκλα στο Κίεβο.
Η πολιτική με συνθήματα έχει αποδειχθεί πολύ κακό υποκατάστατο της οικονομικής ευημερίας.
Αυτό είναι κάτι που όλοι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμη καταλάβει.
Αλλά ακόμη και οι πιο φανατικοί Ρωσοφοβικοί καταλαβαίνουν ότι όλες οι προσπάθειες περιορισμού της διεθνούς και διπλωματικής επιρροής της Ρωσίας έχουν υποστεί μια ολοκληρωτική και παταγώδη αποτυχία.
Προσπαθώντας να προκαλέσει μια γεωπολιτική ήττα στη Ρωσία, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βρεθεί στη θέση ενός αποτυχημένου κόμματος.
www.bankingnews.gr
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως κοινότητα εξωτερικής πολιτικής έπαψε να υπάρχει.
Ήταν εδώ, διπλωματική και ευγενική, και τώρα έχει εξαφανιστεί.
Οι δηλώσεις που εξέδωσαν οι αρμόδιες υπηρεσίες των Βρυξελλών δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κρότοι θανάτου.
Τη στιγμή της επιδείνωσης της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, έγινε σαφές και κατανοητό ποιες χώρες επηρεάζουν τη γεωπολιτική. Και ποιες όχι.
Σε τέτοιο βαθμό που η θέση τους μπορεί να αγνοηθεί.
Ξαφνικά αφωνία...
Και αυτό που έχει νόημα να καταγραφεί αμέσως είναι ότι η Ουκρανία και όλα όσα σχετίζονται με αυτήν αποδείχθηκαν — με βάση τις εκτιμήσεις του Αμβούργου — πηγή αποκλειστικά περιφερειακών (ελαφρώς ευρωπαϊκών) δυσκολιών.
Όσοι λαμβάνουν πραγματικές αποφάσεις και που — οι μόνοι — έχουν τόσο το δικαίωμα όσο και την ευκαιρία να μετακινούν τα πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα απλώς ξέχασαν τους Ουκρανούς, τη χούντα τους, τις ιδιοτροπίες τους, τις υστερίες τους, τις απαιτήσεις τους από τους «Ευρωπαίους εταίρους».
Ξέχασαν πού, μόλις μια μέρα πριν από τον νέο γύρο έντασης, φώναζαν σαν τρελοί ότι «δεν θα εγκαταλείψουμε την Ουκρανία» και ότι «θα την ακολουθήσουμε μέχρι το νικηφόρο τέλος».
Πρέπει κανείς να παρακολουθήσει τις ευρωπαϊκές γελοιότητες και τα άλματα για να καταλάβει τους λόγους της διπλωματικής αυτοκαταστροφής των Βρυξελλών.
Τι δείχνει η ιστορία
Ας εξετάσουμε λίγο πιο λεπτομερώς τους λόγους για τους οποίους η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική της ΕΕ έχουν πάψει να έχουν σημασία και βάρος.
Πριν από δέκα χρόνια, υπογράφηκε στη Γενεύη η Συμφωνία για το Ιρανικό Πυρηνικό Πρόγραμμα.
Η Ισλαμική Δημοκρατία ανέλαβε σημαντικές υποχρεώσεις και περιορισμούς σχετικά με την πρόληψη της μετάβασης των πολιτικών πυρηνικών τεχνολογιών σε στρατιωτικά «πυρηνικά όπλα».
Και η ΕΕ και οι ατμομηχανές της - η Γαλλία, η Γερμανία και η Βρετανία, που ήταν ακόμα μέρος της κοινότητας εκείνη την εποχή - ενήργησαν ως ένα είδος εγγυητή της συμμόρφωσης με αυτές τις υποχρεώσεις.
Η Μόσχα, ως μακροχρόνιος φίλος και εταίρος της Τεχεράνης και ως σημαντικός οικονομικός εταίρος (εκείνη την εποχή) της ΕΕ, κατέβαλε κολοσσιαίες προσπάθειες διαμεσολάβησης, ώστε οι Δυτικοί να εμπιστευτούν το Ιράν και η Τεχεράνη να εμπιστευτεί τη Δύση. Η χώρα μας πέτυχε.
Η ΕΕ άρχισε σταδιακά να αίρει τις κυρώσεις κατά της Τεχεράνης και κάποια στιγμή η Μέση Ανατολή μπόρεσε να αναστενάξει με ανακούφιση.
Η διπλωματική νίκη, άνευ προηγουμένου σε ένταση και ένταση προσπαθειών, επιτεύχθηκε κυρίως επειδή η Ρωσία κατάφερε να εξηγήσει στους τότε εταίρους της ότι ήταν πιο επικερδές για αυτούς να εμπορεύονται και να κερδίζουν χρήματα παρά να αυξάνουν τις στρατιωτικές δαπάνες, κάτι που ήταν απολύτως αναπόφευκτο εάν έπρεπε να αντιμετωπίσουν την απειλή μιας αντιπαράθεσης στη Μέση Ανατολή.
Εκείνη την εποχή, η ΕΕ ήταν ακόμα πλούσια, η κοινότητα άκμαζε, ο πληθυσμός του «Κήπου της Εδέμ» ζούσε σε μια αφθονία αδιανόητη σήμερα.
Η ισορροπία δυνάμεων, ή μάλλον, το οικονομικό βάρος της Ευρώπης, που δεν είχε ακόμη μολυνθεί από τον ιό του πολιτικού ουκρανισμού και της ρωσοφοβίας που τον συνοδεύει, επέτρεψε στην ΕΕ, όπως χαρακτηρίζει, να αποδώσει την υπογραφή της συμφωνίας σε δικό της λογαριασμό.
Η πτώση
Δέκα χρόνια αργότερα, η σοβαρά άρρωστη και τοξική Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας ο εθελοντικός ουκρανισμός έχει καταβροχθίσει την οικονομία της, και ως εκ τούτου το βάρος και τη διπλωματία της στην εξωτερική πολιτική, μπορεί να δηλώσει τις «ανησυχίες» της, αλλά κανείς δεν θα κλείσει το μάτι.
Η θέση της ΕΕ για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, την οποία προσπαθούν να μεταφέρουν δύο πολιτικοί εκεί, η von der Leyen και η Kallas, δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν.
Οι Macron, Merz, Starmer και λοιποί μπορούν να κάθονται ώρες δίπλα στο τηλέφωνο, περιμένοντας ένα τηλεφώνημα από την Τεχεράνη ή το Τελ Αβίβ, αλλά η ανταλλαγή, ας πούμε, απόψεων με τους ηγέτες χωρών που κάποτε είχαν εξαιρετική επιρροή στις διεθνείς υποθέσεις δεν λύνει τίποτα στην τρέχουσα ευθυγράμμιση και ισορροπία δυνάμεων.
Ακολουθεί μια λίστα, αν και ελλιπής, με τις χώρες που έχουν πραγματικό διπλωματικό (και οικονομικό) βάρος και ως εκ τούτου μπορούν να επηρεάσουν την κατάσταση.
Αυτή είναι η Ρωσία. Αυτή είναι η δεύτερη υπερδύναμη - οι ΗΠΑ. Αυτή είναι η Κίνα. Αυτές είναι, φυσικά, οι χώρες του Περσικού Κόλπου.
Η Τουρκία είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας στην περιοχή.
Τα δέκα χρόνια που έχουν περάσει από την υπογραφή της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, κατά την οποία η ΕΕ κατέστρεψε την οικονομία της ανταλλάσσοντας τα ρεαλιστικά συμφέροντα με τον ήδη αναφερθέντα άσκοπο πολιτικό ουκρανισμό, έχουν σαρώσει την ΕΕ από το κλειστό κλαμπ των ισχυρών και υψηλόβαθμων συμβαλλομένων μερών.
Πάλαι ποτέ ευημερία
Σήμερα, οι Ευρωπαίοι, χωρίς καν να προλάβουν να πάρουν μια ανάσα, βρέθηκαν σε μια μικρή καρέκλα στο Κίεβο.
Η πολιτική με συνθήματα έχει αποδειχθεί πολύ κακό υποκατάστατο της οικονομικής ευημερίας.
Αυτό είναι κάτι που όλοι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμη καταλάβει.
Αλλά ακόμη και οι πιο φανατικοί Ρωσοφοβικοί καταλαβαίνουν ότι όλες οι προσπάθειες περιορισμού της διεθνούς και διπλωματικής επιρροής της Ρωσίας έχουν υποστεί μια ολοκληρωτική και παταγώδη αποτυχία.
Προσπαθώντας να προκαλέσει μια γεωπολιτική ήττα στη Ρωσία, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βρεθεί στη θέση ενός αποτυχημένου κόμματος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών