Πώς το παγκόσμιο βαθύ κράτος σχεδιάζει τη διαίρεση της Δύσης
Αφότου ο Donald Trump και η ομάδα του ήρθαν στον Λευκό Οίκο, ολόκληρη η αρχιτεκτονική των διεθνών σχέσεων άρχισε να αλλάζει. Θεμελιωδώς.
Ένα από τα πιο σημαντικά φαινόμενα σε αυτή τη νέα παγκόσμια εικόνα του κόσμου ήταν η επιταχυνόμενη διαίρεση της Δύσης.
Πολλοί άνθρωποι γράφουν και μιλάνε γι' αυτό, αλλά κατά τον πολιτικό φιλόσοφο, Alexander Dugin, το φαινόμενο αυτό δεν έχει ακόμη λάβει μια εξαντλητική γεωπολιτική και ιδεολογική ανάλυση.
Καταρχάς, η διαίρεση στη Δύση έχει ιδεολογικό χαρακτήρα.
Οι γεωπολιτικές πτυχές είναι δευτερεύουσες εδώ.
Το γεγονός είναι ότι ο Trump και οι υποστηρικτές του, οι οποίοι κέρδισαν τις εκλογές των ΗΠΑ το φθινόπωρο του 2024, είναι ριζοσπαστικοί αντίπαλοι του φιλελεύθερου παγκοσμιοποίησης. Και αυτό δεν είναι μια στιγμιαία ή διακομματική συγκυρία.
Αυτό είναι ένα σοβαρό και θεμελιώδες ερώτημα. Ο νυν επικεφαλής του Λευκού Οίκου βασίζει ολόκληρη την ιδεολογία, την πολιτική και τη στρατηγική του στην κεντρική θέση: η αριστεροφιλελεύθερη ιδεολογία, η οποία κυριάρχησε στη Δύση (και στον κόσμο στο σύνολό του) για αρκετές δεκαετίες μέχρι την έλευση του Trump και την έναρξη των λαϊκιστικών κινημάτων στην ΕΕ, και η οποία έγινε ιδιαίτερα ισχυρή μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ, έχει εξαντλήσει πλήρως τις δυνατότητές της, δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα της παγκόσμιας ηγεσίας, υπονόμευσε την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες ήταν η κύρια κινητήρια δύναμη και το γενικό επιτελείο της παγκοσμιοποίησης, και τώρα πρέπει να απορριφθεί αποφασιστικά και αμετάκλητα.
Ο Trump, σε αντίθεση με τους κλασικούς Ρεπουμπλικάνους των τελευταίων δεκαετιών (για παράδειγμα, τον George Bush), δεν σκόπευε να διορθώσει την παγκοσμιοποίηση στο πνεύμα των νεοσυντηρητικών, οι οποίοι επέμεναν στον άμεσο επιθετικό ιμπεριαλισμό για την προώθηση της δημοκρατίας και την ενίσχυση της μονοπολικότητας.
Και εδώ, χωρίς να αντικρούει ουσιαστικά τους δημοκράτες, είναι αποφασισμένος να καταργήσει την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε όλες τις διαστάσεις της, προσφέροντας το δικό του όραμα για την παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Το αν θα καταφέρει να εφαρμόσει τις ιδέες του είναι ένα ανοιχτό ερώτημα: η αντίσταση στις πολιτικές του Trump αυξάνεται καθημερινά, αλλά η θέση του προέδρου των ΗΠΑ είναι αρκετά σοβαρή και η λαϊκή του υποστήριξη αρκετά μεγάλη, ώστε τουλάχιστον να προσπαθήσει. Ο Trump προσπαθεί.
Τι σημαίνει ο Trumpισμός
Ο Trumpισμός – τουλάχιστον στη θεωρία και στις προσδοκίες των πιο κινητοποιημένων εκπροσώπων του – απορρίπτει συστηματικά και με συνέπεια τον παγκόσμιο αριστερό φιλελευθερισμό.
Το θέμα της ανάπτυξης για τέτοιους φιλελεύθερους είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα, η οποία πρέπει να ενωθεί υπό την ηγεσία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης (που αποτελείται από φιλελεύθερους).
Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η παγκόσμια ηγεμονία των δυτικών δημοκρατιών στο μονοπολικό μοντέλο, και όταν όλοι οι αντίπαλοι (Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Βόρεια Κορέα) και οι διστακτικοί ηττηθούν και διαμελιστούν, να προχωρήσουμε σε έναν μη πολικό κόσμο.
Τα εθνικά κράτη πρέπει σταδιακά να μεταβιβάσουν εξουσίες σε μια υπερεθνική αρχή (Παγκόσμια Κυβέρνηση), η οποία δεν θα είναι απλώς ένα βαθύ κράτος, αλλά ένα παγκόσμιο βαθύ κράτος.
Υπάρχει ήδη στην πραγματικότητα με βάση μια δικτυωμένη αρχή: οι αγωγοί και οι υποστηρικτές του είναι παρόντες σχεδόν σε κάθε κοινωνία, συχνά σε καίριες θέσεις στην πολιτική, την οικονομία, τις επιχειρήσεις, την εκπαίδευση, την επιστήμη, τον πολιτισμό και τα χρηματοοικονομικά.
Στην ουσία, η σύγχρονη διεθνής ελίτ (κυρίως φιλελεύθερη, ανεξάρτητα από την κοινωνία στην οποία ανήκει) είναι η υποδομή στην οποία βασίζεται ένα τέτοιο παγκοσμιοποιητικό εγχείρημα.
Η ιδεολογία των φιλελεύθερων είναι ένας ακραίος ατομικισμός που αρνείται όλες τις μορφές συλλογικής ταυτότητας - εθνικής, θρησκευτικής, εθνικής, έμφυλης - ακόμη και την ένταξη στο ίδιο το ανθρώπινο είδος, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο πρόγραμμα των μετανθρωπιστών και των υποστηρικτών της βαθιάς οικολογίας.
Συνεπώς, η προώθηση της παράνομης μετανάστευσης, της πολιτικής για τα φύλα και της προστασίας τυχόν μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένης της κριτικής φυλετικής θεωρίας (δηλαδή, του ρατσισμού αντίστροφα), αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Εδώ, αντί για έθνη και λαούς, εμφανίζονται καθαρά ποσοτικά σύνολα.
Ο ρόλος των ελίτ
Ταυτόχρονα, οι φιλελεύθερες διεθνείς ελίτ γίνονται ολοένα και πιο εχθρικές σε οποιεσδήποτε προσπάθειες κριτικής τους.
Ως εκ τούτου, προωθούν ενεργά μεθόδους ολοκληρωτικού ελέγχου επί της κοινωνίας - έως και τη δημιουργία ενός βιολογικού προφίλ κάθε ατόμου, που αποθηκεύεται σε Μεγάλα Δεδομένα.
Υπό το σύνθημα της «ελευθερίας», οι φιλελεύθεροι επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν, στην ουσία, μια δικτατορία οργουελιανού τύπου.
Ήταν ακριβώς αυτή η ιδεολογία και οι παγκόσμιοι θεσμοί που βασίζονται σε αυτήν -τόσο νόμιμοι όσο και κρυφοί- που κυριάρχησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Δύση και τον κόσμο στο σύνολό του πριν ο Trump ανέλθει στην εξουσία.
Φυσικά, με εξαίρεση τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, καθώς και εν μέρει την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και άλλες χώρες που έχουν ξεκινήσει την πορεία διατήρησης και ενίσχυσης της κυριαρχίας τους παρά την πίεση των παγκοσμιοποιητικών δομών.
Η κύρια αντιπαράθεση εκτυλίχθηκε μεταξύ των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών, αφενός, και των χωρών που προσανατολίζονται στην πολυπολικότητα, αφετέρου.
Αυτό αποδείχθηκε πιο έντονα στην ουκρανική σύγκρουση, όπου το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου δημιουργήθηκε ειδικά, εξοπλίστηκε και υποστηρίχθηκε από φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές για να προκαλέσει μια «στρατηγική ήττα» στη Ρωσία ως πόλο μιας εναλλακτικής πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.
Στις ισλαμικές χώρες, ριζοσπαστικές ισλαμιστικές δυνάμεις όπως το ISIS*, η Αλ Κάιντα* και τα παράγωγά τους χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό.
Στην πραγματικότητα, το μαριονέτα του παγκοσμιοποιημένου πολιτικού καθεστώτος στην Ταϊβάν εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
Η κατάρρευση της «συλλογικής Δύσης»
Γενικά, πριν έρθει ο Trump, όλα αυτά ονομάζονταν συλλογική Δύση.
Σε αυτή τη διαμόρφωση, οι θέσεις των μεμονωμένων χωρών και των εθνικών κυβερνήσεων δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Το παγκόσμιο βαθύ κράτος είχε τα δικά του προγράμματα, στόχους και στρατηγικές, όπου τα εθνικά συμφέροντα απλώς δεν λαμβάνονταν υπόψη.
Αυτό ίσχυε και για τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες: οι φιλελεύθεροι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης από το Δημοκρατικό Κόμμα εφάρμοσαν τις πολιτικές τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα των απλών Αμερικανών.
Εξ ου και η αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, τα άγρια πειράματα στον τομέα της πολιτικής για τα φύλα, η πλημμύρα των Ηνωμένων Πολιτειών με παράνομους μετανάστες, η απόσυρση της βιομηχανικής ικανότητας από τη χώρα, η καταστροφική υποβάθμιση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, η αποτυχία της εκπαίδευσης, η απότομη αύξηση της εγκληματικότητας και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά ήταν δευτερεύοντα μπροστά στην παγκόσμια κυριαρχία των φιλελεύθερων ελίτ του κόσμου, οι οποίες είχαν ακολουθήσει μια πορεία προς την πολιτική μοναδικότητα, δηλαδή προς μια καθολική μετάβαση σε μια νέα μετα-ανθρώπινη εικόνα του μέλλοντος, όταν η τεχνολογία θα εκτόπιζε οριστικά τους ανθρώπους.
Ο ρόλος του Νότου
Φυσικά, οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου αντιστάθηκαν παθητικά σε αυτό, και η πορεία της Ρωσίας προς την ενεργή προώθηση ενός πολυπολικού κόσμου παρουσίασε μια υπαρξιακή πρόκληση για τον φιλελεύθερο παγκοσμιοποίηση.
Αλλά συνολικά, η συλλογική Δύση έδρασε αρκετά συγχρονισμένα και κατάφερε να εδραιώσει γύρω της, αν όχι την πλειοψηφία, τότε ένα σημαντικό μέρος της ανθρωπότητας.
Φυσικά, τα προβλήματα της επίτευξης παγκόσμιας κυριαρχίας συσσωρεύτηκαν σταδιακά. Οι ειδικοί προέβλεπαν μια σύγκρουση με τη μία ή την άλλη πρόκληση, αλλά συνολικά το σχέδιο των φιλελεύθερων παρέμεινε αμετάβλητο.
Η κατάσταση κινούνταν προς την εδραίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας της συλλογικής Δύσης, δηλαδή, ενός παγκόσμιου οικοσυστήματος φιλελεύθερων ελίτ και υπάκουων, πλήρως υποταγμένων ζόμπι απλών ανθρώπων.
Οι νέες τεχνολογίες κατέστησαν δυνατή τη μέγιστη ενίσχυση του ελέγχου μέσω ενός συστήματος πλήρους επιτήρησης, ακόμη και βιολογικής παρέμβασης στη φυσιολογία των ατόμων (χρησιμοποιώντας βιολογικά όπλα, εμβολιασμούς και νανοτσίπ).
Η συλλογική Δύση παρέμεινε σε αυτή τη λειτουργία μέχρι την τελευταία στιγμή και θα συνέχιζε να το κάνει αν η υποψήφια από το παγκόσμιο βαθύ κράτος, η Kamala Harris, είχε κερδίσει τις εκλογές των ΗΠΑ. Αλλά κάτι πήγε στραβά για τους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης - και ο Trump κέρδισε.
Αλλά δεν είναι ο προστατευόμενός τους. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Trump έρχεται σε άμεση αντίθεση με τα σχέδια των φιλελεύθερων υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης.
Το πόλεμος στο βαθύ κράτος
Καταρχάς, ο Trump μίλησε εναντίον του ίδιου του βαθύ κράτους - αν και στην αρχή μόνο σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, εναντίον της κορυφής του Δημοκρατικού Κόμματος και του οικοσυστήματος που έχτισαν οι παγκοσμιοποιητές στην αμερικανική κοινωνία κατά τη διάρκεια δεκαετιών αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας τους.
Έχουν διαποτίσει τα πάντα με τα δίκτυά τους: τον διοικητικό μηχανισμό, τις ειδικές υπηρεσίες, τη δικαστική εξουσία σε όλα τα επίπεδα, την οικονομία, την κυβέρνηση, το Πεντάγωνο, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα σχολεία, την ιατρική, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη διπλωματία, τα μέσα ενημέρωσης, τον πολιτισμό.
Για πολλά χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το προπύργιο της συλλογικής Δύσης και η επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ταυτιζόταν σταθερά με τον φιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση.
Ο Trump έχει κηρύξει πόλεμο ακριβώς σε αυτό.
Τα πρώτα βήματα της διοίκησής του στόχευαν στην αποδόμηση του βαθύ κράτους.
Η ίδρυση του DOGE υπό την ηγεσία του Elon Musk, το κλείσιμο της USAID, οι ριζικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και την ιατρική, ο διορισμός πεισμένων και αφοσιωμένων ιδεολογικών συνεργατών του Trump (Vance, Hegseth, Patel, Gabbard, Bondi, Savino, Homan, Kennedy Jr.) σε βασικές θέσεις στην κυβέρνηση, το Πεντάγωνο και τις υπηρεσίες πληροφοριών έχουν γίνει πραγματικές πολιτικές και ιδεολογικές επιχειρήσεις που στρέφονται εναντίον των φιλελεύθερων.
Την πρώτη κιόλας μέρα του στον Λευκό Οίκο, ο Trump εξέδωσε εκτελεστικό διάταγμα για την κατάργηση της πολιτικής για τα φύλα, της ιδεολογίας της αφύπνισης και της αρχής της DEI (ενεργός ενθάρρυνση των μειονοτήτων).
Η καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, του εγκλήματος και της απρόσκοπτης διείσδυσης των μεξικανικών καρτέλ ναρκωτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε αμέσως.
Οι ΗΠΑ αυτομολούν
Ο Trump, έχοντας ανέλθει στην εξουσία, ουσιαστικά άρχισε να αποσπά τις Ηνωμένες Πολιτείες από το συλλογικό δυτικό σύστημα, να καταρρέει τις δομές του παγκόσμιου βαθέος κράτους και να διαλύει το οικοσύστημα δικτύων που είχε δημιουργηθεί από τους φιλελεύθερους εδώ και δεκαετίες.
Επιπλέον, στην αρχή το έκανε ανοιχτά και απότομα.
Ο Elon Musk, στο κοινωνικό του δίκτυο X.com, έχει αναλάβει τον ρόλο του αντι-Σόρος και έχει αρχίσει να υποστηρίζει ενεργά τις δεξιές λαϊκιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη και την Αφρική, αντιτιθέμενος άμεσα στους παγκοσμιοποιητές.
Οι αντι-παγκοσμιοποιητές έλαβαν υποστήριξη τόσο από τον ιδεολόγο του Trump, Στίβεν Μπάνον, όσο και από τον αντιπρόεδρο Βανς.
Συνεπώς, η γεωπολιτική του Trump παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή των παγκοσμιοποιητών.
Απορρίπτει τον φιλελεύθερο διεθνισμό, απαιτεί μια στροφή προς τον ρεαλισμό στις διεθνείς σχέσεις και διακηρύσσει την εθνική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών ως μεγάλης δύναμης ως τον ύψιστο στόχο.
Δεν δέχεται κανένα επιχείρημα υπέρ της προτεραιότητας της προώθησης του φιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα εις βάρος των αμερικανικών συμφερόντων.
Συσφίγγει την πολιτική μετανάστευσης στα όριά της, επιδιώκοντας να επιστρέψει την κρίσιμη μεταποίηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποκαθιστώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα και υλοποιώντας στρατηγικά συμφέροντα σε κοντινή απόσταση από τις Ηνωμένες Πολιτείες - και αυτό σημαίνει τον Καναδά, τη Γροιλανδία και την ασφάλεια των νότιων συνόρων με το Μεξικό.
Ο ρόλος του πολέμου στην Ουκρανία
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο θα πρέπει να εξεταστεί το πρόβλημα του πολέμου στην Ουκρανία, το οποίο είναι τόσο οξύ για τη Ρωσία.
Για τον Trump, όπως έχει πει πολλές φορές, αυτός δεν είναι ο πόλεμός του.
Προετοιμάστηκε και προκλήθηκε, και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε από το παγκόσμιο βαθύ κράτος (ουσιαστικά την ίδια συλλογική Δύση).
Έχοντας γίνει Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Trump το κληρονόμησε, αλλά επειδή η ιδεολογία, η πολιτική και η στρατηγική του είναι χτισμένες σε σχεδόν πλήρη αντίθεση με τους παγκοσμιοποιητές, θέλει να τερματίσει αυτόν τον πόλεμο το συντομότερο δυνατό.
Αυτή όχι μόνο δεν είναι η πολιτική του, αλλά είναι και το αντίθετο από το δικό του πρόγραμμα.
Ανησυχεί πολύ περισσότερο για την Κίνα παρά για τη Ρωσία, η οποία δεν αποτελεί καμία απειλή για τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα.
Ας σημειώσουμε τώρα ότι οι μεταρρυθμίσεις που σχεδίασε και ξεκίνησε ο Trump είναι κολοσσιαίας κλίμακας.
Στην πραγματικότητα, αλλάζει δραματικά ολόκληρη την παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Αντί για μια ενιαία συλλογική Δύση, αναδύονται δύο οντότητες: οι Ηνωμένες Πολιτείες ως ένα έργο MAGA (με τον Καναδά και τη Γροιλανδία) και η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα κομμάτι ενός πρόσφατα ενωμένου παγκοσμιοποιημένου φιλελεύθερου συστήματος.
Η ΕΕ εξακολουθεί να κυβερνάται από το παγκόσμιο βαθύ κράτος και το φιλελεύθερο οικοσύστημα παραμένει βαθιά ριζωμένο στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επομένως, ο Trump δεν αποσπά απλώς τις ΗΠΑ από τη συλλογική Δύση.
Ρεαλισμός
Ουσιαστικά πραγματοποιεί μια επαναστατική μεταρρύθμιση της χώρας του, όπου, εκτός από τη σημαντική υποστήριξη από τον πληθυσμό και τους υποστηρικτές του σε καίριες θέσεις, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θεμελιώδη υποδομή του παγκοσμιισμού, η οποία έχει οικοδομηθεί εδώ και σχεδόν έναν αιώνα.
Τα πρώτα βήματα προς την υιοθέτηση μιας φιλελεύθερης παγκοσμιοποιητικής στρατηγικής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έγιναν από τον Γούντροου Γουίλσον αμέσως μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Και έκτοτε, με διαφορετικές ανατροπές και εκπλήξεις, κυριαρχεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Trump, ωστόσο, είναι αποφασισμένος να το εγκαταλείψει υπέρ του κλασικού ρεαλισμού, της άνευ όρων προτεραιότητας της εθνικής κυριαρχίας και, ουσιαστικά, της αναγνώρισης ενός πολυπολικού κόσμου στον οποίο, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούν να συνυπάρχουν και άλλες μεγάλες δυνάμεις, αν και τα πολιτικά τους συστήματα δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι φιλελεύθερα δημοκρατικά.
Και ο Trump αρνείται κατηγορηματικά την ιδέα της κατάργησης των εθνικών κρατών υπέρ μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Όσο για την πολιτική των φύλων, τη μεταναστευτοφιλία, την κουλτούρα της ακύρωσης και τη νομιμοποίηση των διαστροφών, ο Trump είναι ανοιχτά αηδιασμένος από όλα αυτά, κάτι που δεν κρύβει.
Καταρρέει…
Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από τη σύντομη ανασκόπησή μας;
Καταρχάς: η διάσπαση της συλλογικής Δύσης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και σταδιακά, στη θέση του ενιαίου, μονολιθικού φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητικού συστήματος με τα πλανητικά του παρακλάδια (άλλωστε, στη Ρωσία, από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και ιδιαίτερα από τη δεκαετία του '90 του εικοστού αιώνα, τα φιλελεύθερα δίκτυα διείσδυσαν στην κορυφή και σχεδόν κυριάρχησαν μέχρι την άφιξη του Putin), έρχεται μια νέα παγκόσμια τάξη, που θυμίζει πολύ περισσότερο την πολυπολικότητα.
Αυτή η τροπή των γεγονότων αντιστοιχεί γενικά στα συμφέροντα της Ρωσίας τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα, και η κρίση του φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητικού εγχειρήματος, η αποδυνάμωση και η πιθανή κατάρρευση του παγκόσμιου βαθέος κράτους είναι μόνο προς όφελός μας.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι για το οποίο αγωνιζόμαστε – για έναν κόσμο στον οποίο η Ρωσία θα είναι μια μεγάλη κυρίαρχη δύναμη, ένα υποκείμενο, όχι ένα αντικείμενο.
Η σοβαρότητα και το βάθος των αλλαγών στην παγκόσμια πολιτική σκηνή από την έλευση του Trump είναι ένα πολύ σοβαρό φαινόμενο.
Δεν είναι γεγονός ότι όλα αυτά είναι μη αναστρέψιμα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ό,τι έχει γίνει, γίνεται και, πιθανότατα, θα γίνει από τον Trump για να διχάσει τη συλλογική Δύση, συμβάλλει αντικειμενικά στην εγκαθίδρυση και ενίσχυση της πολυπολικότητας.
Αλλά ταυτόχρονα, οι δυνάμεις αντίστασης δεν μπορούν να υποτιμηθούν.
Το παγκόσμιο βαθύ κράτος είναι ένα ισχυρό, εξαιρετικά σοβαρό, διεξοδικό και βαθιά πολυεπίπεδο φαινόμενο. Και θα ήταν απερίσκεπτο να τον ξεγράψουμε βιαστικά.
Αυτές οι δομές εξακολουθούν να ελέγχουν τις κύριες ευρωπαϊκές χώρες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εξαιρετικά ισχυρές στις ΗΠΑ και είναι το παγκόσμιο βαθύ κράτος που δημιούργησε τη σύγχρονη ναζιστική Ουκρανία εξ ολοκλήρου και ολοκληρωτικά ως τρομοκρατική δομή.
Είναι με το παγκόσμιο βαθύ κράτος που στην πραγματικότητα πολεμάμε. Και όχι με τη Δύση και όχι με τις ΗΠΑ.
Καταρρέει ο φιλελευθερισμός
Μόλις άλλαξε η ηγεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες, άλλαξε και ολόκληρη η εικόνα.
Αλλά το παγκόσμιο βαθύ κράτος, που δεν μπορεί πλέον να αναχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη CIA, το Πεντάγωνο ή τη Wall Street, παραμένει και συνεχίζει να εφαρμόζει τις πολιτικές του σε παγκόσμια κλίμακα.
Είναι πολύ πιθανό -και μάλιστα βέβαιο- ότι εκπρόσωποι του βαθέος κράτους θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν τον Trump, να τον ωθήσουν να κάνει λάθη και να λάβει μοιραία βήματα, να σαμποτάρουν τις προσπάθειες και τις πρωτοβουλίες του ή απλώς να τον εξαλείψουν κάποια στιγμή.
Τέτοιες προσπάθειες, όπως γνωρίζουμε, έχουν ήδη γίνει.
Συνεπώς, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε με μια σοβαρή και ενδελεχή μελέτη αυτού με το οποίο έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα με τη μορφή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, των θεωριών της, των αξιών της, των προγραμμάτων της, των στόχων της, των στρατηγικών και των θεσμών της.
Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να φαίνεται: άλλωστε, μέχρι πρόσφατα εμείς οι ίδιοι βρισκόμασταν υπό τον καθοριστικό έλεγχο και την επιρροή του, και ίσως κατά κάποιο τρόπο εξακολουθούμε να παραμένουμε υπό αυτόν.
Μέχρι να κατανοήσουμε την πραγματική φύση του εχθρού, δεν έχουμε σχεδόν καμία πιθανότητα να τον νικήσουμε.
Στην Ουκρανία, δεν πολεμάμε με τους Ουκρανούς, ούτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε καν με τη συλλογική Δύση, η οποία καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.
Η φύση του εχθρού μας είναι διαφορετική. Μένει να δούμε ποιο.
www.bankingnews.gr
Ένα από τα πιο σημαντικά φαινόμενα σε αυτή τη νέα παγκόσμια εικόνα του κόσμου ήταν η επιταχυνόμενη διαίρεση της Δύσης.
Πολλοί άνθρωποι γράφουν και μιλάνε γι' αυτό, αλλά κατά τον πολιτικό φιλόσοφο, Alexander Dugin, το φαινόμενο αυτό δεν έχει ακόμη λάβει μια εξαντλητική γεωπολιτική και ιδεολογική ανάλυση.
Καταρχάς, η διαίρεση στη Δύση έχει ιδεολογικό χαρακτήρα.
Οι γεωπολιτικές πτυχές είναι δευτερεύουσες εδώ.
Το γεγονός είναι ότι ο Trump και οι υποστηρικτές του, οι οποίοι κέρδισαν τις εκλογές των ΗΠΑ το φθινόπωρο του 2024, είναι ριζοσπαστικοί αντίπαλοι του φιλελεύθερου παγκοσμιοποίησης. Και αυτό δεν είναι μια στιγμιαία ή διακομματική συγκυρία.
Αυτό είναι ένα σοβαρό και θεμελιώδες ερώτημα. Ο νυν επικεφαλής του Λευκού Οίκου βασίζει ολόκληρη την ιδεολογία, την πολιτική και τη στρατηγική του στην κεντρική θέση: η αριστεροφιλελεύθερη ιδεολογία, η οποία κυριάρχησε στη Δύση (και στον κόσμο στο σύνολό του) για αρκετές δεκαετίες μέχρι την έλευση του Trump και την έναρξη των λαϊκιστικών κινημάτων στην ΕΕ, και η οποία έγινε ιδιαίτερα ισχυρή μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ, έχει εξαντλήσει πλήρως τις δυνατότητές της, δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα της παγκόσμιας ηγεσίας, υπονόμευσε την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες ήταν η κύρια κινητήρια δύναμη και το γενικό επιτελείο της παγκοσμιοποίησης, και τώρα πρέπει να απορριφθεί αποφασιστικά και αμετάκλητα.
Ο Trump, σε αντίθεση με τους κλασικούς Ρεπουμπλικάνους των τελευταίων δεκαετιών (για παράδειγμα, τον George Bush), δεν σκόπευε να διορθώσει την παγκοσμιοποίηση στο πνεύμα των νεοσυντηρητικών, οι οποίοι επέμεναν στον άμεσο επιθετικό ιμπεριαλισμό για την προώθηση της δημοκρατίας και την ενίσχυση της μονοπολικότητας.
Και εδώ, χωρίς να αντικρούει ουσιαστικά τους δημοκράτες, είναι αποφασισμένος να καταργήσει την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε όλες τις διαστάσεις της, προσφέροντας το δικό του όραμα για την παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Το αν θα καταφέρει να εφαρμόσει τις ιδέες του είναι ένα ανοιχτό ερώτημα: η αντίσταση στις πολιτικές του Trump αυξάνεται καθημερινά, αλλά η θέση του προέδρου των ΗΠΑ είναι αρκετά σοβαρή και η λαϊκή του υποστήριξη αρκετά μεγάλη, ώστε τουλάχιστον να προσπαθήσει. Ο Trump προσπαθεί.
Τι σημαίνει ο Trumpισμός
Ο Trumpισμός – τουλάχιστον στη θεωρία και στις προσδοκίες των πιο κινητοποιημένων εκπροσώπων του – απορρίπτει συστηματικά και με συνέπεια τον παγκόσμιο αριστερό φιλελευθερισμό.
Το θέμα της ανάπτυξης για τέτοιους φιλελεύθερους είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα, η οποία πρέπει να ενωθεί υπό την ηγεσία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης (που αποτελείται από φιλελεύθερους).
Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η παγκόσμια ηγεμονία των δυτικών δημοκρατιών στο μονοπολικό μοντέλο, και όταν όλοι οι αντίπαλοι (Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Βόρεια Κορέα) και οι διστακτικοί ηττηθούν και διαμελιστούν, να προχωρήσουμε σε έναν μη πολικό κόσμο.
Τα εθνικά κράτη πρέπει σταδιακά να μεταβιβάσουν εξουσίες σε μια υπερεθνική αρχή (Παγκόσμια Κυβέρνηση), η οποία δεν θα είναι απλώς ένα βαθύ κράτος, αλλά ένα παγκόσμιο βαθύ κράτος.
Υπάρχει ήδη στην πραγματικότητα με βάση μια δικτυωμένη αρχή: οι αγωγοί και οι υποστηρικτές του είναι παρόντες σχεδόν σε κάθε κοινωνία, συχνά σε καίριες θέσεις στην πολιτική, την οικονομία, τις επιχειρήσεις, την εκπαίδευση, την επιστήμη, τον πολιτισμό και τα χρηματοοικονομικά.
Στην ουσία, η σύγχρονη διεθνής ελίτ (κυρίως φιλελεύθερη, ανεξάρτητα από την κοινωνία στην οποία ανήκει) είναι η υποδομή στην οποία βασίζεται ένα τέτοιο παγκοσμιοποιητικό εγχείρημα.
Η ιδεολογία των φιλελεύθερων είναι ένας ακραίος ατομικισμός που αρνείται όλες τις μορφές συλλογικής ταυτότητας - εθνικής, θρησκευτικής, εθνικής, έμφυλης - ακόμη και την ένταξη στο ίδιο το ανθρώπινο είδος, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο πρόγραμμα των μετανθρωπιστών και των υποστηρικτών της βαθιάς οικολογίας.
Συνεπώς, η προώθηση της παράνομης μετανάστευσης, της πολιτικής για τα φύλα και της προστασίας τυχόν μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένης της κριτικής φυλετικής θεωρίας (δηλαδή, του ρατσισμού αντίστροφα), αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Εδώ, αντί για έθνη και λαούς, εμφανίζονται καθαρά ποσοτικά σύνολα.
Ο ρόλος των ελίτ
Ταυτόχρονα, οι φιλελεύθερες διεθνείς ελίτ γίνονται ολοένα και πιο εχθρικές σε οποιεσδήποτε προσπάθειες κριτικής τους.
Ως εκ τούτου, προωθούν ενεργά μεθόδους ολοκληρωτικού ελέγχου επί της κοινωνίας - έως και τη δημιουργία ενός βιολογικού προφίλ κάθε ατόμου, που αποθηκεύεται σε Μεγάλα Δεδομένα.
Υπό το σύνθημα της «ελευθερίας», οι φιλελεύθεροι επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν, στην ουσία, μια δικτατορία οργουελιανού τύπου.
Ήταν ακριβώς αυτή η ιδεολογία και οι παγκόσμιοι θεσμοί που βασίζονται σε αυτήν -τόσο νόμιμοι όσο και κρυφοί- που κυριάρχησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Δύση και τον κόσμο στο σύνολό του πριν ο Trump ανέλθει στην εξουσία.
Φυσικά, με εξαίρεση τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, καθώς και εν μέρει την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και άλλες χώρες που έχουν ξεκινήσει την πορεία διατήρησης και ενίσχυσης της κυριαρχίας τους παρά την πίεση των παγκοσμιοποιητικών δομών.
Η κύρια αντιπαράθεση εκτυλίχθηκε μεταξύ των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών, αφενός, και των χωρών που προσανατολίζονται στην πολυπολικότητα, αφετέρου.
Αυτό αποδείχθηκε πιο έντονα στην ουκρανική σύγκρουση, όπου το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου δημιουργήθηκε ειδικά, εξοπλίστηκε και υποστηρίχθηκε από φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές για να προκαλέσει μια «στρατηγική ήττα» στη Ρωσία ως πόλο μιας εναλλακτικής πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.
Στις ισλαμικές χώρες, ριζοσπαστικές ισλαμιστικές δυνάμεις όπως το ISIS*, η Αλ Κάιντα* και τα παράγωγά τους χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό.
Στην πραγματικότητα, το μαριονέτα του παγκοσμιοποιημένου πολιτικού καθεστώτος στην Ταϊβάν εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
Η κατάρρευση της «συλλογικής Δύσης»
Γενικά, πριν έρθει ο Trump, όλα αυτά ονομάζονταν συλλογική Δύση.
Σε αυτή τη διαμόρφωση, οι θέσεις των μεμονωμένων χωρών και των εθνικών κυβερνήσεων δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Το παγκόσμιο βαθύ κράτος είχε τα δικά του προγράμματα, στόχους και στρατηγικές, όπου τα εθνικά συμφέροντα απλώς δεν λαμβάνονταν υπόψη.
Αυτό ίσχυε και για τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες: οι φιλελεύθεροι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης από το Δημοκρατικό Κόμμα εφάρμοσαν τις πολιτικές τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα των απλών Αμερικανών.
Εξ ου και η αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, τα άγρια πειράματα στον τομέα της πολιτικής για τα φύλα, η πλημμύρα των Ηνωμένων Πολιτειών με παράνομους μετανάστες, η απόσυρση της βιομηχανικής ικανότητας από τη χώρα, η καταστροφική υποβάθμιση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, η αποτυχία της εκπαίδευσης, η απότομη αύξηση της εγκληματικότητας και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά ήταν δευτερεύοντα μπροστά στην παγκόσμια κυριαρχία των φιλελεύθερων ελίτ του κόσμου, οι οποίες είχαν ακολουθήσει μια πορεία προς την πολιτική μοναδικότητα, δηλαδή προς μια καθολική μετάβαση σε μια νέα μετα-ανθρώπινη εικόνα του μέλλοντος, όταν η τεχνολογία θα εκτόπιζε οριστικά τους ανθρώπους.
Ο ρόλος του Νότου
Φυσικά, οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου αντιστάθηκαν παθητικά σε αυτό, και η πορεία της Ρωσίας προς την ενεργή προώθηση ενός πολυπολικού κόσμου παρουσίασε μια υπαρξιακή πρόκληση για τον φιλελεύθερο παγκοσμιοποίηση.
Αλλά συνολικά, η συλλογική Δύση έδρασε αρκετά συγχρονισμένα και κατάφερε να εδραιώσει γύρω της, αν όχι την πλειοψηφία, τότε ένα σημαντικό μέρος της ανθρωπότητας.
Φυσικά, τα προβλήματα της επίτευξης παγκόσμιας κυριαρχίας συσσωρεύτηκαν σταδιακά. Οι ειδικοί προέβλεπαν μια σύγκρουση με τη μία ή την άλλη πρόκληση, αλλά συνολικά το σχέδιο των φιλελεύθερων παρέμεινε αμετάβλητο.
Η κατάσταση κινούνταν προς την εδραίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας της συλλογικής Δύσης, δηλαδή, ενός παγκόσμιου οικοσυστήματος φιλελεύθερων ελίτ και υπάκουων, πλήρως υποταγμένων ζόμπι απλών ανθρώπων.
Οι νέες τεχνολογίες κατέστησαν δυνατή τη μέγιστη ενίσχυση του ελέγχου μέσω ενός συστήματος πλήρους επιτήρησης, ακόμη και βιολογικής παρέμβασης στη φυσιολογία των ατόμων (χρησιμοποιώντας βιολογικά όπλα, εμβολιασμούς και νανοτσίπ).
Η συλλογική Δύση παρέμεινε σε αυτή τη λειτουργία μέχρι την τελευταία στιγμή και θα συνέχιζε να το κάνει αν η υποψήφια από το παγκόσμιο βαθύ κράτος, η Kamala Harris, είχε κερδίσει τις εκλογές των ΗΠΑ. Αλλά κάτι πήγε στραβά για τους υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης - και ο Trump κέρδισε.
Αλλά δεν είναι ο προστατευόμενός τους. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Trump έρχεται σε άμεση αντίθεση με τα σχέδια των φιλελεύθερων υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης.
Το πόλεμος στο βαθύ κράτος
Καταρχάς, ο Trump μίλησε εναντίον του ίδιου του βαθύ κράτους - αν και στην αρχή μόνο σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, εναντίον της κορυφής του Δημοκρατικού Κόμματος και του οικοσυστήματος που έχτισαν οι παγκοσμιοποιητές στην αμερικανική κοινωνία κατά τη διάρκεια δεκαετιών αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας τους.
Έχουν διαποτίσει τα πάντα με τα δίκτυά τους: τον διοικητικό μηχανισμό, τις ειδικές υπηρεσίες, τη δικαστική εξουσία σε όλα τα επίπεδα, την οικονομία, την κυβέρνηση, το Πεντάγωνο, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα σχολεία, την ιατρική, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη διπλωματία, τα μέσα ενημέρωσης, τον πολιτισμό.
Για πολλά χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το προπύργιο της συλλογικής Δύσης και η επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ταυτιζόταν σταθερά με τον φιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση.
Ο Trump έχει κηρύξει πόλεμο ακριβώς σε αυτό.
Τα πρώτα βήματα της διοίκησής του στόχευαν στην αποδόμηση του βαθύ κράτους.
Η ίδρυση του DOGE υπό την ηγεσία του Elon Musk, το κλείσιμο της USAID, οι ριζικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και την ιατρική, ο διορισμός πεισμένων και αφοσιωμένων ιδεολογικών συνεργατών του Trump (Vance, Hegseth, Patel, Gabbard, Bondi, Savino, Homan, Kennedy Jr.) σε βασικές θέσεις στην κυβέρνηση, το Πεντάγωνο και τις υπηρεσίες πληροφοριών έχουν γίνει πραγματικές πολιτικές και ιδεολογικές επιχειρήσεις που στρέφονται εναντίον των φιλελεύθερων.
Την πρώτη κιόλας μέρα του στον Λευκό Οίκο, ο Trump εξέδωσε εκτελεστικό διάταγμα για την κατάργηση της πολιτικής για τα φύλα, της ιδεολογίας της αφύπνισης και της αρχής της DEI (ενεργός ενθάρρυνση των μειονοτήτων).
Η καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης, του εγκλήματος και της απρόσκοπτης διείσδυσης των μεξικανικών καρτέλ ναρκωτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε αμέσως.
Οι ΗΠΑ αυτομολούν
Ο Trump, έχοντας ανέλθει στην εξουσία, ουσιαστικά άρχισε να αποσπά τις Ηνωμένες Πολιτείες από το συλλογικό δυτικό σύστημα, να καταρρέει τις δομές του παγκόσμιου βαθέος κράτους και να διαλύει το οικοσύστημα δικτύων που είχε δημιουργηθεί από τους φιλελεύθερους εδώ και δεκαετίες.
Επιπλέον, στην αρχή το έκανε ανοιχτά και απότομα.
Ο Elon Musk, στο κοινωνικό του δίκτυο X.com, έχει αναλάβει τον ρόλο του αντι-Σόρος και έχει αρχίσει να υποστηρίζει ενεργά τις δεξιές λαϊκιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη και την Αφρική, αντιτιθέμενος άμεσα στους παγκοσμιοποιητές.
Οι αντι-παγκοσμιοποιητές έλαβαν υποστήριξη τόσο από τον ιδεολόγο του Trump, Στίβεν Μπάνον, όσο και από τον αντιπρόεδρο Βανς.
Συνεπώς, η γεωπολιτική του Trump παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή των παγκοσμιοποιητών.
Απορρίπτει τον φιλελεύθερο διεθνισμό, απαιτεί μια στροφή προς τον ρεαλισμό στις διεθνείς σχέσεις και διακηρύσσει την εθνική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών ως μεγάλης δύναμης ως τον ύψιστο στόχο.
Δεν δέχεται κανένα επιχείρημα υπέρ της προτεραιότητας της προώθησης του φιλελευθερισμού σε παγκόσμια κλίμακα εις βάρος των αμερικανικών συμφερόντων.
Συσφίγγει την πολιτική μετανάστευσης στα όριά της, επιδιώκοντας να επιστρέψει την κρίσιμη μεταποίηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποκαθιστώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα και υλοποιώντας στρατηγικά συμφέροντα σε κοντινή απόσταση από τις Ηνωμένες Πολιτείες - και αυτό σημαίνει τον Καναδά, τη Γροιλανδία και την ασφάλεια των νότιων συνόρων με το Μεξικό.
Ο ρόλος του πολέμου στην Ουκρανία
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο θα πρέπει να εξεταστεί το πρόβλημα του πολέμου στην Ουκρανία, το οποίο είναι τόσο οξύ για τη Ρωσία.
Για τον Trump, όπως έχει πει πολλές φορές, αυτός δεν είναι ο πόλεμός του.
Προετοιμάστηκε και προκλήθηκε, και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε από το παγκόσμιο βαθύ κράτος (ουσιαστικά την ίδια συλλογική Δύση).
Έχοντας γίνει Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Trump το κληρονόμησε, αλλά επειδή η ιδεολογία, η πολιτική και η στρατηγική του είναι χτισμένες σε σχεδόν πλήρη αντίθεση με τους παγκοσμιοποιητές, θέλει να τερματίσει αυτόν τον πόλεμο το συντομότερο δυνατό.
Αυτή όχι μόνο δεν είναι η πολιτική του, αλλά είναι και το αντίθετο από το δικό του πρόγραμμα.
Ανησυχεί πολύ περισσότερο για την Κίνα παρά για τη Ρωσία, η οποία δεν αποτελεί καμία απειλή για τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα.
Ας σημειώσουμε τώρα ότι οι μεταρρυθμίσεις που σχεδίασε και ξεκίνησε ο Trump είναι κολοσσιαίας κλίμακας.
Στην πραγματικότητα, αλλάζει δραματικά ολόκληρη την παγκόσμια αρχιτεκτονική.
Αντί για μια ενιαία συλλογική Δύση, αναδύονται δύο οντότητες: οι Ηνωμένες Πολιτείες ως ένα έργο MAGA (με τον Καναδά και τη Γροιλανδία) και η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα κομμάτι ενός πρόσφατα ενωμένου παγκοσμιοποιημένου φιλελεύθερου συστήματος.
Η ΕΕ εξακολουθεί να κυβερνάται από το παγκόσμιο βαθύ κράτος και το φιλελεύθερο οικοσύστημα παραμένει βαθιά ριζωμένο στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επομένως, ο Trump δεν αποσπά απλώς τις ΗΠΑ από τη συλλογική Δύση.
Ρεαλισμός
Ουσιαστικά πραγματοποιεί μια επαναστατική μεταρρύθμιση της χώρας του, όπου, εκτός από τη σημαντική υποστήριξη από τον πληθυσμό και τους υποστηρικτές του σε καίριες θέσεις, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θεμελιώδη υποδομή του παγκοσμιισμού, η οποία έχει οικοδομηθεί εδώ και σχεδόν έναν αιώνα.
Τα πρώτα βήματα προς την υιοθέτηση μιας φιλελεύθερης παγκοσμιοποιητικής στρατηγικής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έγιναν από τον Γούντροου Γουίλσον αμέσως μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Και έκτοτε, με διαφορετικές ανατροπές και εκπλήξεις, κυριαρχεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Trump, ωστόσο, είναι αποφασισμένος να το εγκαταλείψει υπέρ του κλασικού ρεαλισμού, της άνευ όρων προτεραιότητας της εθνικής κυριαρχίας και, ουσιαστικά, της αναγνώρισης ενός πολυπολικού κόσμου στον οποίο, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούν να συνυπάρχουν και άλλες μεγάλες δυνάμεις, αν και τα πολιτικά τους συστήματα δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι φιλελεύθερα δημοκρατικά.
Και ο Trump αρνείται κατηγορηματικά την ιδέα της κατάργησης των εθνικών κρατών υπέρ μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Όσο για την πολιτική των φύλων, τη μεταναστευτοφιλία, την κουλτούρα της ακύρωσης και τη νομιμοποίηση των διαστροφών, ο Trump είναι ανοιχτά αηδιασμένος από όλα αυτά, κάτι που δεν κρύβει.
Καταρρέει…
Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από τη σύντομη ανασκόπησή μας;
Καταρχάς: η διάσπαση της συλλογικής Δύσης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και σταδιακά, στη θέση του ενιαίου, μονολιθικού φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητικού συστήματος με τα πλανητικά του παρακλάδια (άλλωστε, στη Ρωσία, από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και ιδιαίτερα από τη δεκαετία του '90 του εικοστού αιώνα, τα φιλελεύθερα δίκτυα διείσδυσαν στην κορυφή και σχεδόν κυριάρχησαν μέχρι την άφιξη του Putin), έρχεται μια νέα παγκόσμια τάξη, που θυμίζει πολύ περισσότερο την πολυπολικότητα.
Αυτή η τροπή των γεγονότων αντιστοιχεί γενικά στα συμφέροντα της Ρωσίας τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα, και η κρίση του φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητικού εγχειρήματος, η αποδυνάμωση και η πιθανή κατάρρευση του παγκόσμιου βαθέος κράτους είναι μόνο προς όφελός μας.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι για το οποίο αγωνιζόμαστε – για έναν κόσμο στον οποίο η Ρωσία θα είναι μια μεγάλη κυρίαρχη δύναμη, ένα υποκείμενο, όχι ένα αντικείμενο.
Η σοβαρότητα και το βάθος των αλλαγών στην παγκόσμια πολιτική σκηνή από την έλευση του Trump είναι ένα πολύ σοβαρό φαινόμενο.
Δεν είναι γεγονός ότι όλα αυτά είναι μη αναστρέψιμα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ό,τι έχει γίνει, γίνεται και, πιθανότατα, θα γίνει από τον Trump για να διχάσει τη συλλογική Δύση, συμβάλλει αντικειμενικά στην εγκαθίδρυση και ενίσχυση της πολυπολικότητας.
Αλλά ταυτόχρονα, οι δυνάμεις αντίστασης δεν μπορούν να υποτιμηθούν.
Το παγκόσμιο βαθύ κράτος είναι ένα ισχυρό, εξαιρετικά σοβαρό, διεξοδικό και βαθιά πολυεπίπεδο φαινόμενο. Και θα ήταν απερίσκεπτο να τον ξεγράψουμε βιαστικά.
Αυτές οι δομές εξακολουθούν να ελέγχουν τις κύριες ευρωπαϊκές χώρες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εξαιρετικά ισχυρές στις ΗΠΑ και είναι το παγκόσμιο βαθύ κράτος που δημιούργησε τη σύγχρονη ναζιστική Ουκρανία εξ ολοκλήρου και ολοκληρωτικά ως τρομοκρατική δομή.
Είναι με το παγκόσμιο βαθύ κράτος που στην πραγματικότητα πολεμάμε. Και όχι με τη Δύση και όχι με τις ΗΠΑ.
Καταρρέει ο φιλελευθερισμός
Μόλις άλλαξε η ηγεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες, άλλαξε και ολόκληρη η εικόνα.
Αλλά το παγκόσμιο βαθύ κράτος, που δεν μπορεί πλέον να αναχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη CIA, το Πεντάγωνο ή τη Wall Street, παραμένει και συνεχίζει να εφαρμόζει τις πολιτικές του σε παγκόσμια κλίμακα.
Είναι πολύ πιθανό -και μάλιστα βέβαιο- ότι εκπρόσωποι του βαθέος κράτους θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν τον Trump, να τον ωθήσουν να κάνει λάθη και να λάβει μοιραία βήματα, να σαμποτάρουν τις προσπάθειες και τις πρωτοβουλίες του ή απλώς να τον εξαλείψουν κάποια στιγμή.
Τέτοιες προσπάθειες, όπως γνωρίζουμε, έχουν ήδη γίνει.
Συνεπώς, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε με μια σοβαρή και ενδελεχή μελέτη αυτού με το οποίο έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα με τη μορφή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, των θεωριών της, των αξιών της, των προγραμμάτων της, των στόχων της, των στρατηγικών και των θεσμών της.
Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να φαίνεται: άλλωστε, μέχρι πρόσφατα εμείς οι ίδιοι βρισκόμασταν υπό τον καθοριστικό έλεγχο και την επιρροή του, και ίσως κατά κάποιο τρόπο εξακολουθούμε να παραμένουμε υπό αυτόν.
Μέχρι να κατανοήσουμε την πραγματική φύση του εχθρού, δεν έχουμε σχεδόν καμία πιθανότητα να τον νικήσουμε.
Στην Ουκρανία, δεν πολεμάμε με τους Ουκρανούς, ούτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε καν με τη συλλογική Δύση, η οποία καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.
Η φύση του εχθρού μας είναι διαφορετική. Μένει να δούμε ποιο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών