Ο Ρώσος αναλυτής Marat Khairullin θεωρεί την ενεργοποίηση της τζιχαντιστικής εξέγερσης στη Συρία ως μια παρόμοια «απελπισμένη» πράξη με αυτήν της επίθεσης στο Kursk
«Καταστροφολόγοι» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται για να κατηγοριοποιήσει τους σχολιαστές που βλέπουν μόνο τη «σκοτεινή πλευρά των γεγονότων».
Ο Marat Khairullin, ένας αξιοσέβαστος κορυφαίος Ρώσος στρατιωτικός αναλυτής, λέει: «Σήμερα, ένα δίκτυο μισθοφόρων πολεμικών bloggers έχει ξεκινήσει άλλον έναν γύρο γκρίνιας – αυτή τη φορά για τη Συρία, όπου προφανώς όλα έχουν χαθεί για τη Ρωσία».
«Πολλοί βλέπουν τα γεγονότα στη Συρία (και ορισμένοι προσθέτουν τη Γεωργία στο σκηνικό) ως προσπάθειες να ανοίξουν πρόσθετα μέτωπα εναντίον της χώρας μας.
Ίσως αυτό είναι αλήθεια.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση, είναι πιο σωστό να κάνουμε άμεσους παραλληλισμούς με την απερίσκεπτη επίθεση στο Kursk, η οποία άφησε τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις σε σχεδόν απελπιστική θέση».
Η απελπισμένη πράξη
Ο Khairullin θεωρεί την ενεργοποίηση αυτής της τζιχαντιστικής εξέγερσης στη Συρία ως μια παρόμοια «απελπισμένη» πράξη, επισημαίνει ο Alastair Crooke, πρώην Βρετανός διπλωμάτης και διευθυντή στο Conflicts Forum στη Βηρυτό σε άρθρο του στο Strategic Culture Foundation στις 6 Δεκεμβρίου 2024.
Το παρασκήνιο είναι ότι ο συνασπισμός Συρίας-Ρωσίας-Ιράν είχε – σύμφωνα με τις συμφωνίες της Astana– «περιορίσει τους εναπομείναντες Σύρους τρομοκράτες σε έναν θύλακα 6.000 τ.χλμ.
Χωρίς να εμβαθύνουμε στις λεπτομέρειες, ήταν μια διαδικασία που θύμιζε τις [ουκρανικές] Συμφωνίες του Minsk — και οι δύο πλευρές ήταν εντελώς εξαντλημένες και έτσι οδηγήθηκαν σε κατάπαυση του πυρός.
Είναι σημαντικό ότι όλες οι πλευρές κατάλαβαν ότι επρόκειτο μόνο για μια προσωρινή εκεχειρία - οι αντιθέσεις ήταν τόσο βαθιές που κανείς δεν περίμενε να τελειώσει η σύγκρουση».
Το Χαλέπι έπεσε γρήγορα τις τελευταίες ημέρες, καθώς «ένα τμήμα του Συριακού Εθνικού Στρατού αυτομόλησε οριστικά στους ισλαμιστές (διαβάστε: Αμερικανούς)».
Η αποστασία ήταν στημένη. Το βόρειο Χαλέπι καταλήφθηκε από τον Συριακό Εθνικό Στρατό, πλήρως ελεγχόμενο, οπλισμένο και χρηματοδοτούμενο από την Τουρκία, η οποία κυριαρχεί στο βόρειο Χαλέπι.
Το κλειδί, λέει ο Khairullin, είναι αυτό το κρίσιμο σημείο: η γη είναι επίπεδη που διασχίζεται από λίγους δρόμους:
«… όποιος ελέγχει τον εναέριο χώρο ελέγχει τη χώρα. Πέρυσι, η Ρωσία σχημάτισε μια νέα εναέρια μονάδα που ονομάζεται Special Air Corps, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες είναι προσαρμοσμένη για υπερπόντιες επιχειρήσεις. Αποτελείται από τέσσερις μοίρες αεροπορίας, συμπεριλαμβανομένου μίας μοίρας Su-35.
Επί του παρόντος, μόνο δύο Su-35 επιβλέπουν ολόκληρη την επικράτεια της Συρίας.
Φανταστείτε τον αντίκτυπο όταν αναπτύσσονται 24 τέτοια αεροσκάφη.
Και η Ρωσία είναι πλήρως ικανή για μια τέτοια κίνηση».
Το δεύτερο κρίσιμο σημείο είναι ότι «το Ιράν και η Ρωσία βρίσκονται κοντά. Στην αρχή του συριακού πολέμου, οι σχέσεις μεταξύ των δύο ήταν αναμφισβήτητα «ουδέτερες έως εχθρικές». Μέχρι τα τέλη του 2024, ωστόσο, βλέπουμε τώρα μια πολύ ισχυρή συμμαχία.
Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, παραβιάζοντας τις ειρηνευτικές συμφωνίες μέσω αυτής της τουρκικής εξέγερσης, προκάλεσαν τηε επιβεβαίωση της ιρανικής παρουσίας στη Συρία: το Ιράν έχει αρχίσει να επεκτείνεται πέρα από τις βάσεις του, αναδιατάσσοντας πρόσθετες δυνάμεις στη χώρα.
Αυτό δίνει στον Assad και τους συμμάχους του ένα άμεσο πρόσχημα για να εκδιώξουν τους Αμερικανούς και Τούρκους από το Χαλέπι και την Idlib.
Αυτό δεν είναι εικασία – είναι απλή αριθμητική».
Η Συρία, ωστόσο, αποτελεί βασικό συστατικό του ισραηλοαμερικανικού σχεδίου για την αναδιάταξη ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.
Η Συρία είναι τόσο η γραμμή ανεφοδιασμού για τη Heabollah, όσο και ένας κόμβος αντίστασης στο «Σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ».
Τώρα που το μόνιμο «Αγγλικό» Κράτος Ασφαλείας υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τη φιλοδοξία του Ισραήλ να διεκδικήσει την περιφερειακή ηγεμονία, η Δύση ενέκρινε την εξέγερση - την οποία υποστήριξε η Τουρκία - των τζιχαντιστών εναντίον του Προέδρου Assad.
Ο στόχος είναι να απομακρύνει το Ιράν από τους συμμάχους του, να αποδυναμώσει τον Assad και να προετοιμαστεί για την υποτιθέμενη ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η τουρκική πρωτοβουλία προωθήθηκε βιαστικά, για να ταιριάζει με το σχέδιο κατάπαυσης του πυρός του Ισραήλ.
Η άποψη του Khairullin είναι ότι αυτό το «κόλπο» της Συρίας μοιάζει με την «απερίσκεπτη επίθεση της Ουκρανίας στο Kursk», η οποία απομάκρυνε τις ουκρανικές ελίτ δυνάμεις από την τότε γραμμάη του μετώπου και στη συνέχεια έριξε οδήγησε τις δυνάμεις σε μια σχεδόν απελπιστική θέση στο Kursk.
Αντί να αποδυναμώσει τη Μόσχα (όπως σχεδιάζόταν), το «Kursk» ανέτρεψε τον αρχικό στόχο του ΝΑΤΟ – με το να γίνει ευκαιρία να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος των ελίτ δυνάμεων της Ουκρανίας.
Στο Idlib, οι τζιχαντιστές (HTS), γράφει ο Khairullin, «είχαν αποκτήσει κυριαρχία – επιβάλλοντας ένα αυστηρό θρησκευτικό καθεστώς και διείσδυσαν στον υποστηριζόμενο από την Τουρκία Συριακό Εθνικό Στρατό.
Και οι δύο ομάδες είναι οργανώσεις - συνονθύλευμα, με διάφορες φατρίες να ανταγωνίζονται για χρήματα, συνοριακές διελεύσεις, ναρκωτικά και λαθρεμπόριο. Ουσιαστικά, είναι έναν —όχι πολύ μαχητικό αλλά πολύ άπληστο».
«Οι Αεροδιαστημικές μας Δυνάμεις κατέστρεψαν όλα τα κέντρα διοίκησης (αποθήκες) της Tahrir al-Sham … και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι ολόκληρη η ηγεσία της ομάδας να έχει αποκεφαλιστεί», σημειώνει ο Khairullin.
Οι κύριες δυνάμεις του Συριακού Στρατού προχωρούν προς το Χαλέπι.
Εν τω μεταξύ, η ρωσική Πολεμική Αεροπορία βομβαρδίζει ανηλεώς.
Το ναυτικό του πραγματοποίησε μια μεγάλη άσκηση με δοκιμαστικές εκτοξεύσεις υπερηχητικών πυραύλων και πυραύλων κρουζ Kalibr. και η ομάδα Wagner και οι ιρακινές δυνάμεις Hash’ad (δυνάμεις του ιρακινού πρωθυπουργού που αποτελούν πλέον μέρος του ιρακινού στρατού) συγκροτούνται στο έδαφος για να υποστηρίξουν τον Συριακό Στρατό.
Οι Αρχηγοί Πληροφοριών του Ισραήλ τον τελευταίο καιρό άρχισαν να μυρίζουν προβλήματα με αυτή την «έξυπνη πρωτοβουλία» που ταιριάζει τόσο ακριβώς με την παύση του Ισραήλ στις μάχες στον Λίβανο.
Με τη διακοπή της οδού ανεφοδιασμού από τη Συρία, το Ισραήλ –θεωρητικά– θα ήταν σε θέση να ξεκινήσει το «Δεύτερο Μέρος» της προσπάθειάς του εξαπέλυσε επίθεση στη Hezbollah .
Αλλά περιμένετε… Το ισραηλινό Channel 12 αναφέρει την πιθανότητα ότι τα γεγονότα στη Συρία δημιουργούν απειλές κατά του Ισραήλ «όπου το Ισραήλ θα έπρεπε να ενεργήσει».
Αποχρώσεις της στρατηγικής του «Kursk» – αντί να αποδυναμώνεται η Hezbollah, το Ισραήλ ανοιγεί άλλο μέτωπο.
Ο Erdogan επίσης, μπορεί να έκανε λάθος τον εαυτό του με αυτό το στοίχημα.
Έχει εξοργίσει τη Μόσχα και την Τεχεράνη και αποδοκιμάζεται στο εσωτερικό του επειδή συμπαρατάσσεται με τις ΗΠΑ και την Αμερική εναντίον των Παλαιστινίων. Επιπλέον, δεν έχει λάβει υποστήριξη από τους Άραβες (εκτός από μια αμφίθυμα θετική στάση από το Κατάρ).
Ναι, ο Erdogan έχει χαρτιά να παίξει στη σχέση με τον Putin (έλεγχος της ναυτικής πρόσβασης στη Μαύρη Θάλασσα, τουρισμός και ενέργεια), αλλά η Ρωσία είναι μια ανερχόμενη μεγάλη δύναμη και μπορεί να αντέξει οικονομικά να παίξει σκληρά παιχνίδια στις διαπραγματεύσεις με έναν αποδυναμωμένο Erdogan.
Το Ιράν έχει επίσης χαρτιά να παίξει: «Εσείς, , εξοπλίσατε τους τζιχαντιστές με ουκρανικά drones.
Μπορούμε να παραδώσουμε το ίδιο στο Κουρδικό Εργατικό Κόμμα».
Στο βάθος φαίνεται η πολεμική γλώσσα που αναδύεται από την ομάδα του Donald Trump.
Πιστεύουν ότι ο Trump θα καταφέρει με την επίδειξη ισχύος να επιτύχει «ησυχία» στη Μέση Ανατολή – και θα επιβάλει στον Putin τον τερματισμό του πολέμου της Ουκρανίας.
Eίναι πεπεισμένοι ότι ο Trump μπορεί να «κλείσει μια συμφωνία» με τη μορφή μιας προσφοράς στον Putin που δεν μπορεί να αρνηθεί (γιατί, «οι σημερινοί «ιδιοκτήτες του κόσμου» δεν πρόκειται ποτέ να αφήσουν την Κίνα/Ρωσία απλώς, να ενδυναμώσουν τους BRICS και να αναλάβουν τη θέση του Παγκόσμιου Ηγεμόνα»).
Είναι μια επιστροφή στην παλιά φόρμουλα του Zbig Brzezenski: Υποσχεθείτε στον Purin εξομάλυνση με τις ΗΠΑ (και την Ευρώπη) και πλήρη ελάφρυνση των κυρώσεων και τραβήξτε τη Ρωσία πίσω στη δυτική σφαίρα – αποκομμένη από την πολιορκημένη Κίνα και το Ιράν (με τους BRICS διάσπαρτους στον άνεμο από τις απειλές των κυρώσεων).
Αποτυγχάνει, ωστόσο, να λάβει υπόψη το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος στα χρόνια που μεσολάβησαν από το «Trump 01»: Η Αμερική δεν είναι αυτό που ήταν, ούτε έχει την ισχύ να επιβάλλει τη βούλησή της όπως κάποτε.
Κατανοεί ο Trump αυτό τον επιταχυνόμενο παγκόσμιο μετασχηματισμό, ότι «η μόνη συμφωνία που πρέπει να γίνει με τη Ρωσία είναι να συμφωνήσουμε με τους όρους που υπαγορεύει η Ρωσία»:
«Αυτό συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο όταν κερδίζεις έναν μεγάλο πόλεμο.
Και μην κάνετε λάθος, σε αυτόν τον πόλεμο, οι Ουκρανοί σφαγιάστηκαν, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν ταπεινωθεί και οι Ρώσοι βγαίνουν από αυτόν αδιαμφισβήτητα θριαμβευτές και πιο ισχυροί στην παγκόσμια σκηνή από ό,τι ήταν από την κορύφωση της σοβιετικής δύναμης πριν από δεκαετίες».
Με άλλα λόγια, η λογική «μεγάλο ραβδί. γρήγορη συμφωνία» μπορεί να μην απαντήσει στον νέο κόσμο του σήμερα.
Ο Πούτιν στις 29 Νοεμβρίου, επανέλαβε μια προηγούμενη προειδοποίηση: «Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω το βασικό σημείο: η ουσία της πρότασής μας [για την Ουκρανία, που δόθηκε στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών] δεν είναι μια προσωρινή εκεχειρία ή κατάπαυση του πυρός, όπως θα προτιμούσε η Δύση – να επιτρέψει στο καθεστώς του Κιέβου να ανακάμψει, να επανεξοπλιστεί και να προετοιμαστεί για μια νέα επίθεση.
Επαναλαμβάνω: δεν συζητάμε το πάγωμα της σύγκρουσης, αλλά την οριστική επίλυσή της».
Αυτό που λέει ο Putin –πολύ ευγενικά– στη Δύση είναι ότι: Ακόμα «δεν το καταλαβαίνεις».
Το να επιδιώκουμε μια συμφωνία για την Ουκρανία σημαίνει να αντιμετωπίζουμε το σύμπτωμα και να αγνοούμε τη θεραπεία.
Ο Putin είναι ξεκάθαρος: Μια οριστική λύση θα ήταν να οριοθετήσει τα σύνορα μεταξύ του «συμφέροντος» της ασφάλειας του Ατλαντισμού και των συμφερόντων ασφαλείας του Παγκοσμίου Νότου: δηλαδή η διευθέτηση της αρχιτεκτονικής ασφάλειας μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.
Μόλις γίνει αυτό, η Ουκρανία τοποθετείται σε αυτό το πλαίσιο.
Βρίσκεται στο τέλος της ατζέντας, όχι στο πρώτο.
Ένας πολύ γνωστός σοφός της εξωτερικής πολιτικής, ο Sergei Karaganov, εξηγεί (το πρωτότυπο μόνο στα ρωσικά):
«Ο [ρωσικός] στόχος είναι να διευκολύνουμε την αρχόμενη υποχώρηση των ΗΠΑ, όσο το δυνατόν πιο ειρηνικά, από τη θέση του παγκόσμιου ηγεμόνα (την οποία δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά) στη θέση μιας κανονικής μεγάλης δύναμης.
Και να εκδιωχθεί η Ευρώπη από τη θέση του διεθνούς παράγοντα – ας βράσει στο ζουμί της …
Το συμπέρασμα είναι προφανές.
Πρέπει να τερματίσουμε την τρέχουσα φάση της άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης με τη Δύση, αλλά όχι την ευρύτερη αντιπαράθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη με την ανακατανομή της παγκόσμιας ισχύος.
Ο Trump θα προσφερθεί να μειώσει την πίεση στη Ρωσία (την οποία δεν μπορεί να εγγυηθεί) με αντάλλαγμα η Ρωσία να απόσχει από μια στενή συμμαχία με την Κίνα.
Η κυβέρνηση Trump θα προτείνει μια συμφωνία, εναλλάσσοντας τις απειλές με τις υποσχέσεις… αλλά οι ΗΠΑ έχουν ήδη καταλάβει ότι δεν μπορούν να κερδίσουν.
Η Αμερική θα παραμείνει αναξιόπιστος εταίρος για το άμεσο μέλλον.
Η θεμελιώδης εξομάλυνση των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ δεν πρέπει να αναμένεται την επόμενη δεκαετία.
Τα χέρια του Trump είναι δεμένα από τη ρωσοφοβία που υποστήριζαν οι φιλελεύθεροι εδώ και χρόνια.
Η αδράνεια του Ψυχρού Πολέμου είναι ακόμα αρκετά ισχυρή, όπως και τα αντιρωσικά αισθήματα στους περισσότερους τραμπιστές».
Η επιστροφή του ΝΑΤΟ στα σύνορα του 1997
«Ο πρωταρχικός στόχος του τρέχοντος πολέμου θα πρέπει να είναι η αποφασιστική ήττα στην Ουκρανία του αυξανόμενου ρεβανσισμού της Ευρώπης. Αυτός είναι ένας πόλεμος για να αποφευχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος και να αποτραπεί την αποκατάσταση του δυτικού ζυγού.
Η αρχική διαπραγματευτική θέση είναι προφανής, έχει δηλωθεί και δεν πρέπει να αλλάξει: η επιστροφή του ΝΑΤΟ στα σύνορά του του 1997.
Από εκεί και πέρα, είναι δυνατές διάφορες επιλογές.
Όπως είναι φυσικό, ο Trump θα προσπαθήσει να αποκτήσει περισσότερο πλεονεκτική θέση. Επομένως, πρέπει να ενεργούμε προληπτικά», συμβουλεύει ο καθηγητής Karaganov.
Θυμηθείτε επίσης ότι ο Trump είναι, κατά βάθος, ορκισμένος μαθητής της λατρείας της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας.
«Θα ενεργήσει ανάλογα… Οι Ρώσοι θα υπαγορεύσουν τους όρους παράδοσης σε αυτόν τον πόλεμο [της Ουκρανίας] επειδή η δύναμή τους τους παρέχει αυτό το προνόμιο και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα οι ΗΠΑ και οι ανίκανοι Ευρωπαίοι υποτελείς τους για να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα.
Τούτου λεχθέντος, μια αποφασιστική στρατηγική ήττα θα είναι ένα πολύ πικρό χάπι.. για αυτή τη δεύτερη κυβέρνηση Trump.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιλέξουν να βάλουν φωτιά στον κόσμο εξαιτίας της ταπείνωσης που θα υποστούν.
www.bankingnews.gr
Ο Marat Khairullin, ένας αξιοσέβαστος κορυφαίος Ρώσος στρατιωτικός αναλυτής, λέει: «Σήμερα, ένα δίκτυο μισθοφόρων πολεμικών bloggers έχει ξεκινήσει άλλον έναν γύρο γκρίνιας – αυτή τη φορά για τη Συρία, όπου προφανώς όλα έχουν χαθεί για τη Ρωσία».
«Πολλοί βλέπουν τα γεγονότα στη Συρία (και ορισμένοι προσθέτουν τη Γεωργία στο σκηνικό) ως προσπάθειες να ανοίξουν πρόσθετα μέτωπα εναντίον της χώρας μας.
Ίσως αυτό είναι αλήθεια.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση, είναι πιο σωστό να κάνουμε άμεσους παραλληλισμούς με την απερίσκεπτη επίθεση στο Kursk, η οποία άφησε τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις σε σχεδόν απελπιστική θέση».
Η απελπισμένη πράξη
Ο Khairullin θεωρεί την ενεργοποίηση αυτής της τζιχαντιστικής εξέγερσης στη Συρία ως μια παρόμοια «απελπισμένη» πράξη, επισημαίνει ο Alastair Crooke, πρώην Βρετανός διπλωμάτης και διευθυντή στο Conflicts Forum στη Βηρυτό σε άρθρο του στο Strategic Culture Foundation στις 6 Δεκεμβρίου 2024.
Το παρασκήνιο είναι ότι ο συνασπισμός Συρίας-Ρωσίας-Ιράν είχε – σύμφωνα με τις συμφωνίες της Astana– «περιορίσει τους εναπομείναντες Σύρους τρομοκράτες σε έναν θύλακα 6.000 τ.χλμ.
Χωρίς να εμβαθύνουμε στις λεπτομέρειες, ήταν μια διαδικασία που θύμιζε τις [ουκρανικές] Συμφωνίες του Minsk — και οι δύο πλευρές ήταν εντελώς εξαντλημένες και έτσι οδηγήθηκαν σε κατάπαυση του πυρός.
Είναι σημαντικό ότι όλες οι πλευρές κατάλαβαν ότι επρόκειτο μόνο για μια προσωρινή εκεχειρία - οι αντιθέσεις ήταν τόσο βαθιές που κανείς δεν περίμενε να τελειώσει η σύγκρουση».
Το Χαλέπι έπεσε γρήγορα τις τελευταίες ημέρες, καθώς «ένα τμήμα του Συριακού Εθνικού Στρατού αυτομόλησε οριστικά στους ισλαμιστές (διαβάστε: Αμερικανούς)».
Η αποστασία ήταν στημένη. Το βόρειο Χαλέπι καταλήφθηκε από τον Συριακό Εθνικό Στρατό, πλήρως ελεγχόμενο, οπλισμένο και χρηματοδοτούμενο από την Τουρκία, η οποία κυριαρχεί στο βόρειο Χαλέπι.
Το κλειδί, λέει ο Khairullin, είναι αυτό το κρίσιμο σημείο: η γη είναι επίπεδη που διασχίζεται από λίγους δρόμους:
«… όποιος ελέγχει τον εναέριο χώρο ελέγχει τη χώρα. Πέρυσι, η Ρωσία σχημάτισε μια νέα εναέρια μονάδα που ονομάζεται Special Air Corps, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες είναι προσαρμοσμένη για υπερπόντιες επιχειρήσεις. Αποτελείται από τέσσερις μοίρες αεροπορίας, συμπεριλαμβανομένου μίας μοίρας Su-35.
Επί του παρόντος, μόνο δύο Su-35 επιβλέπουν ολόκληρη την επικράτεια της Συρίας.
Φανταστείτε τον αντίκτυπο όταν αναπτύσσονται 24 τέτοια αεροσκάφη.
Και η Ρωσία είναι πλήρως ικανή για μια τέτοια κίνηση».
Το δεύτερο κρίσιμο σημείο είναι ότι «το Ιράν και η Ρωσία βρίσκονται κοντά. Στην αρχή του συριακού πολέμου, οι σχέσεις μεταξύ των δύο ήταν αναμφισβήτητα «ουδέτερες έως εχθρικές». Μέχρι τα τέλη του 2024, ωστόσο, βλέπουμε τώρα μια πολύ ισχυρή συμμαχία.
Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, παραβιάζοντας τις ειρηνευτικές συμφωνίες μέσω αυτής της τουρκικής εξέγερσης, προκάλεσαν τηε επιβεβαίωση της ιρανικής παρουσίας στη Συρία: το Ιράν έχει αρχίσει να επεκτείνεται πέρα από τις βάσεις του, αναδιατάσσοντας πρόσθετες δυνάμεις στη χώρα.
Αυτό δίνει στον Assad και τους συμμάχους του ένα άμεσο πρόσχημα για να εκδιώξουν τους Αμερικανούς και Τούρκους από το Χαλέπι και την Idlib.
Αυτό δεν είναι εικασία – είναι απλή αριθμητική».
Η Συρία, ωστόσο, αποτελεί βασικό συστατικό του ισραηλοαμερικανικού σχεδίου για την αναδιάταξη ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.
Η Συρία είναι τόσο η γραμμή ανεφοδιασμού για τη Heabollah, όσο και ένας κόμβος αντίστασης στο «Σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ».
Τώρα που το μόνιμο «Αγγλικό» Κράτος Ασφαλείας υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τη φιλοδοξία του Ισραήλ να διεκδικήσει την περιφερειακή ηγεμονία, η Δύση ενέκρινε την εξέγερση - την οποία υποστήριξε η Τουρκία - των τζιχαντιστών εναντίον του Προέδρου Assad.
Ο στόχος είναι να απομακρύνει το Ιράν από τους συμμάχους του, να αποδυναμώσει τον Assad και να προετοιμαστεί για την υποτιθέμενη ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η τουρκική πρωτοβουλία προωθήθηκε βιαστικά, για να ταιριάζει με το σχέδιο κατάπαυσης του πυρός του Ισραήλ.
Η άποψη του Khairullin είναι ότι αυτό το «κόλπο» της Συρίας μοιάζει με την «απερίσκεπτη επίθεση της Ουκρανίας στο Kursk», η οποία απομάκρυνε τις ουκρανικές ελίτ δυνάμεις από την τότε γραμμάη του μετώπου και στη συνέχεια έριξε οδήγησε τις δυνάμεις σε μια σχεδόν απελπιστική θέση στο Kursk.
Αντί να αποδυναμώσει τη Μόσχα (όπως σχεδιάζόταν), το «Kursk» ανέτρεψε τον αρχικό στόχο του ΝΑΤΟ – με το να γίνει ευκαιρία να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος των ελίτ δυνάμεων της Ουκρανίας.
Στο Idlib, οι τζιχαντιστές (HTS), γράφει ο Khairullin, «είχαν αποκτήσει κυριαρχία – επιβάλλοντας ένα αυστηρό θρησκευτικό καθεστώς και διείσδυσαν στον υποστηριζόμενο από την Τουρκία Συριακό Εθνικό Στρατό.
Και οι δύο ομάδες είναι οργανώσεις - συνονθύλευμα, με διάφορες φατρίες να ανταγωνίζονται για χρήματα, συνοριακές διελεύσεις, ναρκωτικά και λαθρεμπόριο. Ουσιαστικά, είναι έναν —όχι πολύ μαχητικό αλλά πολύ άπληστο».
«Οι Αεροδιαστημικές μας Δυνάμεις κατέστρεψαν όλα τα κέντρα διοίκησης (αποθήκες) της Tahrir al-Sham … και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι ολόκληρη η ηγεσία της ομάδας να έχει αποκεφαλιστεί», σημειώνει ο Khairullin.
Οι κύριες δυνάμεις του Συριακού Στρατού προχωρούν προς το Χαλέπι.
Εν τω μεταξύ, η ρωσική Πολεμική Αεροπορία βομβαρδίζει ανηλεώς.
Το ναυτικό του πραγματοποίησε μια μεγάλη άσκηση με δοκιμαστικές εκτοξεύσεις υπερηχητικών πυραύλων και πυραύλων κρουζ Kalibr. και η ομάδα Wagner και οι ιρακινές δυνάμεις Hash’ad (δυνάμεις του ιρακινού πρωθυπουργού που αποτελούν πλέον μέρος του ιρακινού στρατού) συγκροτούνται στο έδαφος για να υποστηρίξουν τον Συριακό Στρατό.
Οι Αρχηγοί Πληροφοριών του Ισραήλ τον τελευταίο καιρό άρχισαν να μυρίζουν προβλήματα με αυτή την «έξυπνη πρωτοβουλία» που ταιριάζει τόσο ακριβώς με την παύση του Ισραήλ στις μάχες στον Λίβανο.
Με τη διακοπή της οδού ανεφοδιασμού από τη Συρία, το Ισραήλ –θεωρητικά– θα ήταν σε θέση να ξεκινήσει το «Δεύτερο Μέρος» της προσπάθειάς του εξαπέλυσε επίθεση στη Hezbollah .
Αλλά περιμένετε… Το ισραηλινό Channel 12 αναφέρει την πιθανότητα ότι τα γεγονότα στη Συρία δημιουργούν απειλές κατά του Ισραήλ «όπου το Ισραήλ θα έπρεπε να ενεργήσει».
Αποχρώσεις της στρατηγικής του «Kursk» – αντί να αποδυναμώνεται η Hezbollah, το Ισραήλ ανοιγεί άλλο μέτωπο.
Ο Erdogan επίσης, μπορεί να έκανε λάθος τον εαυτό του με αυτό το στοίχημα.
Έχει εξοργίσει τη Μόσχα και την Τεχεράνη και αποδοκιμάζεται στο εσωτερικό του επειδή συμπαρατάσσεται με τις ΗΠΑ και την Αμερική εναντίον των Παλαιστινίων. Επιπλέον, δεν έχει λάβει υποστήριξη από τους Άραβες (εκτός από μια αμφίθυμα θετική στάση από το Κατάρ).
Ναι, ο Erdogan έχει χαρτιά να παίξει στη σχέση με τον Putin (έλεγχος της ναυτικής πρόσβασης στη Μαύρη Θάλασσα, τουρισμός και ενέργεια), αλλά η Ρωσία είναι μια ανερχόμενη μεγάλη δύναμη και μπορεί να αντέξει οικονομικά να παίξει σκληρά παιχνίδια στις διαπραγματεύσεις με έναν αποδυναμωμένο Erdogan.
Το Ιράν έχει επίσης χαρτιά να παίξει: «Εσείς, , εξοπλίσατε τους τζιχαντιστές με ουκρανικά drones.
Μπορούμε να παραδώσουμε το ίδιο στο Κουρδικό Εργατικό Κόμμα».
Στο βάθος φαίνεται η πολεμική γλώσσα που αναδύεται από την ομάδα του Donald Trump.
Πιστεύουν ότι ο Trump θα καταφέρει με την επίδειξη ισχύος να επιτύχει «ησυχία» στη Μέση Ανατολή – και θα επιβάλει στον Putin τον τερματισμό του πολέμου της Ουκρανίας.
Eίναι πεπεισμένοι ότι ο Trump μπορεί να «κλείσει μια συμφωνία» με τη μορφή μιας προσφοράς στον Putin που δεν μπορεί να αρνηθεί (γιατί, «οι σημερινοί «ιδιοκτήτες του κόσμου» δεν πρόκειται ποτέ να αφήσουν την Κίνα/Ρωσία απλώς, να ενδυναμώσουν τους BRICS και να αναλάβουν τη θέση του Παγκόσμιου Ηγεμόνα»).
Είναι μια επιστροφή στην παλιά φόρμουλα του Zbig Brzezenski: Υποσχεθείτε στον Purin εξομάλυνση με τις ΗΠΑ (και την Ευρώπη) και πλήρη ελάφρυνση των κυρώσεων και τραβήξτε τη Ρωσία πίσω στη δυτική σφαίρα – αποκομμένη από την πολιορκημένη Κίνα και το Ιράν (με τους BRICS διάσπαρτους στον άνεμο από τις απειλές των κυρώσεων).
Αποτυγχάνει, ωστόσο, να λάβει υπόψη το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος στα χρόνια που μεσολάβησαν από το «Trump 01»: Η Αμερική δεν είναι αυτό που ήταν, ούτε έχει την ισχύ να επιβάλλει τη βούλησή της όπως κάποτε.
Κατανοεί ο Trump αυτό τον επιταχυνόμενο παγκόσμιο μετασχηματισμό, ότι «η μόνη συμφωνία που πρέπει να γίνει με τη Ρωσία είναι να συμφωνήσουμε με τους όρους που υπαγορεύει η Ρωσία»:
«Αυτό συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο όταν κερδίζεις έναν μεγάλο πόλεμο.
Και μην κάνετε λάθος, σε αυτόν τον πόλεμο, οι Ουκρανοί σφαγιάστηκαν, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν ταπεινωθεί και οι Ρώσοι βγαίνουν από αυτόν αδιαμφισβήτητα θριαμβευτές και πιο ισχυροί στην παγκόσμια σκηνή από ό,τι ήταν από την κορύφωση της σοβιετικής δύναμης πριν από δεκαετίες».
Με άλλα λόγια, η λογική «μεγάλο ραβδί. γρήγορη συμφωνία» μπορεί να μην απαντήσει στον νέο κόσμο του σήμερα.
Ο Πούτιν στις 29 Νοεμβρίου, επανέλαβε μια προηγούμενη προειδοποίηση: «Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω το βασικό σημείο: η ουσία της πρότασής μας [για την Ουκρανία, που δόθηκε στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών] δεν είναι μια προσωρινή εκεχειρία ή κατάπαυση του πυρός, όπως θα προτιμούσε η Δύση – να επιτρέψει στο καθεστώς του Κιέβου να ανακάμψει, να επανεξοπλιστεί και να προετοιμαστεί για μια νέα επίθεση.
Επαναλαμβάνω: δεν συζητάμε το πάγωμα της σύγκρουσης, αλλά την οριστική επίλυσή της».
Αυτό που λέει ο Putin –πολύ ευγενικά– στη Δύση είναι ότι: Ακόμα «δεν το καταλαβαίνεις».
Το να επιδιώκουμε μια συμφωνία για την Ουκρανία σημαίνει να αντιμετωπίζουμε το σύμπτωμα και να αγνοούμε τη θεραπεία.
Ο Putin είναι ξεκάθαρος: Μια οριστική λύση θα ήταν να οριοθετήσει τα σύνορα μεταξύ του «συμφέροντος» της ασφάλειας του Ατλαντισμού και των συμφερόντων ασφαλείας του Παγκοσμίου Νότου: δηλαδή η διευθέτηση της αρχιτεκτονικής ασφάλειας μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.
Μόλις γίνει αυτό, η Ουκρανία τοποθετείται σε αυτό το πλαίσιο.
Βρίσκεται στο τέλος της ατζέντας, όχι στο πρώτο.
Ένας πολύ γνωστός σοφός της εξωτερικής πολιτικής, ο Sergei Karaganov, εξηγεί (το πρωτότυπο μόνο στα ρωσικά):
«Ο [ρωσικός] στόχος είναι να διευκολύνουμε την αρχόμενη υποχώρηση των ΗΠΑ, όσο το δυνατόν πιο ειρηνικά, από τη θέση του παγκόσμιου ηγεμόνα (την οποία δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά) στη θέση μιας κανονικής μεγάλης δύναμης.
Και να εκδιωχθεί η Ευρώπη από τη θέση του διεθνούς παράγοντα – ας βράσει στο ζουμί της …
Το συμπέρασμα είναι προφανές.
Πρέπει να τερματίσουμε την τρέχουσα φάση της άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης με τη Δύση, αλλά όχι την ευρύτερη αντιπαράθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη με την ανακατανομή της παγκόσμιας ισχύος.
Ο Trump θα προσφερθεί να μειώσει την πίεση στη Ρωσία (την οποία δεν μπορεί να εγγυηθεί) με αντάλλαγμα η Ρωσία να απόσχει από μια στενή συμμαχία με την Κίνα.
Η κυβέρνηση Trump θα προτείνει μια συμφωνία, εναλλάσσοντας τις απειλές με τις υποσχέσεις… αλλά οι ΗΠΑ έχουν ήδη καταλάβει ότι δεν μπορούν να κερδίσουν.
Η Αμερική θα παραμείνει αναξιόπιστος εταίρος για το άμεσο μέλλον.
Η θεμελιώδης εξομάλυνση των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ δεν πρέπει να αναμένεται την επόμενη δεκαετία.
Τα χέρια του Trump είναι δεμένα από τη ρωσοφοβία που υποστήριζαν οι φιλελεύθεροι εδώ και χρόνια.
Η αδράνεια του Ψυχρού Πολέμου είναι ακόμα αρκετά ισχυρή, όπως και τα αντιρωσικά αισθήματα στους περισσότερους τραμπιστές».
Η επιστροφή του ΝΑΤΟ στα σύνορα του 1997
«Ο πρωταρχικός στόχος του τρέχοντος πολέμου θα πρέπει να είναι η αποφασιστική ήττα στην Ουκρανία του αυξανόμενου ρεβανσισμού της Ευρώπης. Αυτός είναι ένας πόλεμος για να αποφευχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος και να αποτραπεί την αποκατάσταση του δυτικού ζυγού.
Η αρχική διαπραγματευτική θέση είναι προφανής, έχει δηλωθεί και δεν πρέπει να αλλάξει: η επιστροφή του ΝΑΤΟ στα σύνορά του του 1997.
Από εκεί και πέρα, είναι δυνατές διάφορες επιλογές.
Όπως είναι φυσικό, ο Trump θα προσπαθήσει να αποκτήσει περισσότερο πλεονεκτική θέση. Επομένως, πρέπει να ενεργούμε προληπτικά», συμβουλεύει ο καθηγητής Karaganov.
Θυμηθείτε επίσης ότι ο Trump είναι, κατά βάθος, ορκισμένος μαθητής της λατρείας της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας.
«Θα ενεργήσει ανάλογα… Οι Ρώσοι θα υπαγορεύσουν τους όρους παράδοσης σε αυτόν τον πόλεμο [της Ουκρανίας] επειδή η δύναμή τους τους παρέχει αυτό το προνόμιο και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα οι ΗΠΑ και οι ανίκανοι Ευρωπαίοι υποτελείς τους για να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα.
Τούτου λεχθέντος, μια αποφασιστική στρατηγική ήττα θα είναι ένα πολύ πικρό χάπι.. για αυτή τη δεύτερη κυβέρνηση Trump.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιλέξουν να βάλουν φωτιά στον κόσμο εξαιτίας της ταπείνωσης που θα υποστούν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών