Οι πέντε μεταβλητές δείχνουν ότι η μόνη «διέξοδος» για μια «Αυτοκρατορία στριμωγμένη στην γωνία» είναι μόνο ο προεπιλεγμένος τρόπος λειτουργίας: Για πάντα πόλεμοι!
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε κίνηση, και μόνο μήνες πριν από τη δολοφονία του, ο Leon Trotsky είχε ήδη ένα όραμα για το τι θα σχεδίαζε η μελλοντική «Αυτοκρατορία του Χάους».
«Για τη Γερμανία είναι ζήτημα «οργάνωσης της Ευρώπης».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ομως, θεωρούν ότι πρέπει να «οργανώσουν» τον κόσμο!
Η ιστορία φέρνει την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με την ηφαιστειακή έκρηξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…
Με το ένα ή το άλλο πρόσχημα και σύνθημα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρέμβουν στην τρομερή σύγκρουση για να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους».
Όλοι ξέρουμε τι έγινε μετά, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar.
Τώρα βρισκόμαστε κάτω από ένα νέο ηφαίστειο που ούτε ο Trotsky δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει: τις Ηνωμένες Πολιτείες σε απόλυτη παρακμή να αντιμετωπίζουν την «απειλή» Ρωσίας-Κίνας.
Και για άλλη μια φορά ολόκληρος ο πλανήτης επηρεάζεται από μεγάλες κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Oι νεοσυντηρητικοί που είναι επιφορτισμένοι με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν τη Ρωσία-Κίνα να οδηγούν τον δρόμο προς έναν πολυπολικό κόσμο.
Προς το παρόν, έχουμε τον διαρκή επεκτατισμό του ΝΑΤΟ ως στρατηγική τους για την εξασθένιση της Ρωσίας και την Ταϊβάν ως τη στρατηγική τους για την εξασθένιση της Κίνας.
Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια, ο μάταιος πόλεμος δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία απλώς επιτάχυνε τη μετάβαση προς μια πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων που καθοδηγείται από την Ευρασία.
Με την απαραίτητη βοήθεια του καθηγητή Michael Hudson, ας ανακεφαλαιώσουμε εν συντομία τις 5 βασικές μεταβλητές που ρυθμίζουν την τρέχουσα μετάβαση.
Οι χαμένοι δεν υπαγορεύουν όρους
1. Το αδιέξοδο:
Αντιμέτωποι με την επερχόμενη, κοσμική ταπείνωση του ΝΑΤΟ στο πεδίο της μάχης, ο Λευκός Οίκος και το Υπουργείο Εξωτερικών έπρεπε – κυριολεκτικά – να αυτοσχεδιάσουν, όμως η Μόσχα, είναι αδιάφορη.
Το Κρεμλίνο έχει θέσει τους όρους εδώ και πολύ καιρό: ολοκληρωτική παράδοση και όχι η Ουκρανία ως μέρος του ΝΑΤΟ.
Η «διαπραγμάτευση», από τη σκοπιά της Ρωσίας, σημαίνει αποδοχή αυτών των όρων.
Και αν οι δυνάμεις στην Ουάσιγκτον επιλέξουν να υπερεξοπλίσουν το Κιέβο ή να εξαπολύσουν «ακραίες προκλήσεις για να αλλάξουν την πορεία των γεγονότων», όπως ισχυρίστηκε αυτή την εβδομάδα ο επικεφαλής του SVR, Sergey Narishkin, καλώς.
Ο δρόμος μπροστά θα είναι ματωμένος.
Σε περίπτωση που παραγκωνιστεί ο δημοφιλής Zaluzhny και ανέλθει ο Budanov ως επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, η AFU θα βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο της CIA - και όχι των στρατηγών του ΝΑΤΟ, όπως συμβαίνει ακόμα.
Αυτό θα μπορούσε να αποτρέψει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του Zelensky στο Κίεβο.
Ωστόσο, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο άσχημα.
Η Ουκρανία έχει μία επιλογή, με μόνο δύο στόχους: να επιτεθεί σε Ρώσους αμάχους και πολιτικές υποδομές.
Η Μόσχα, φυσικά, έχει πλήρη επίγνωση των κινδύνων.
Εν τω μεταξύ, η υπερβολική κίνηση σε πολλά γεωγραφικά πλάτη υποδηλώνει ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να ετοιμάζεται ακόμη και για μια διχοτόμηση της Ουκρανίας.
Όποια μορφή κι αν πάρει, οι ηττημένοι δεν υπαγορεύουν όρους: το κάνει η Ρωσία.
Όσον αφορά τους πολιτικούς της ΕΕ, όπως ήταν αναμενόμενο, βρίσκονται σε απόλυτο πανικό, πιστεύοντας ότι μετά τον καθαρισμό της Ουκρανίας, η Ρωσία θα γίνει ακόμη πιο «απειλητική» για την Ευρώπη.
Ανοησίες.
Όχι μόνο η Μόσχα δεν δίνει δεκάρα σε αυτό που «σκέφτεται» η Ευρώπη, αλλά το τελευταίο πράγμα που θέλει ή χρειάζεται είναι να προσαρτήσει τα κράτη της Βαλτικής ή της Ανατολικής Ευρώπης.
Επιπλέον, ακόμη και ο Jens Stoltenberg παραδέχτηκε ότι «το ΝΑΤΟ δεν βλέπει καμία απειλή από τη Ρωσία για κανένα από τα εδάφη του».
2. BRICS:
Από τις αρχές του 2024, αυτή είναι η Μεγάλη Εικόνα: η ρωσική προεδρία των BRICS+ - που μεταφράζεται ως επιταχυντής προς την πολυπολικότητα.
Η στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας θα αυξήσει την πραγματική παραγωγή, σε πολλούς τομείς, ενώ η Ευρώπη βυθίζεται σε ύφεση, που εξαπολύθηκε από την Τέλεια Καταιγίδα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της γερμανικής αποβιομηχάνισης.
Και απέχει πολύ από το να τελειώσει, καθώς η Ουάσιγκτον διατάζει επίσης τις Βρυξέλλες να επιβάλλουν κυρώσεις στην Κίνα σε όλο το φάσμα.
Όπως το πλαισιώνει ο καθηγητής Michael Hudson, βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση της «ολόκληρης διάσπασης του κόσμου και της στροφής προς την Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν, τους BRICS», ενωμένοι σε «μια προσπάθεια να αντιστρέψουμε, να αναιρέσουμε και να ανατρέψουμε στο σύνολό της την αποικιακή επέκταση που συνέβη τους τελευταίους πέντε αιώνες».
Ή, όπως ο υπουργός Εξωτερικών Sergei Lavrov όρισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αυτή τη διαδικασία των BRICS που αφήνουν πίσω τους δυτικούς νταήδες, η μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων μοιάζει με «καυγά για μια παιδική χαρά – την οποία η Δύση χάνει».
Αντίο, Ήπια Ισχύς
3. Τι κάνει μια αυτοκρατορία που έχει μείνει... μόνη;
Το «αδιέξοδο» – στην πραγματικότητα η απώλεια ενός πολέμου – συνδέεται άμεσα με την αποζημίωση του: οι ΗΠΑ συμπιέζουν και συρρικνώνουν την υποτελή Ευρώπη.
Αλλά ακόμα κι όταν ασκείται σχεδόν απόλυτος έλεγχος σε όλους αυτούς τους σχετικά πλούσιους υποτελείς, χάνεται οριστικά ο Παγκόσμιος Νότος: αν όχι όλοι οι ηγέτες του, σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης.
Το κερασάκι στην τοξική τούρτα είναι η υποστήριξη μιας γενοκτονίας που ακολουθείται από ολόκληρο τον πλανήτη σε πραγματικό χρόνο.
Άρα, αντίο ήπια ισχύς
4. Αποδολαριοποίηση:
Σε όλο τον παγκόσμιο Νότο, γνωρίζουν πως αν οι ΗΠΑ και οι υποτελείς της στην ΕΕ μπορούν να «κλέψουν» πάνω από 300 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά συναλλαγματικά αποθέματα - από μια κορυφαία πυρηνική/στρατιωτική δύναμη - μπορούν να το κάνουν σε οποιονδήποτε, και θα το κάνουν.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Σαουδική Αραβία, τώρα μέλος των BRICS 10, είναι τόσο... ήπια για τη γενοκτονία στη Γάζα είναι επειδή τα τεράστια αποθέματά της σε δολάρια ΗΠΑ είναι όμηροι των ΗΠΑ.
Και όμως το καραβάνι που απομακρύνεται από το δολάριο ΗΠΑ θα συνεχίσει να αυξάνεται το 2024: αυτό θα εξαρτηθεί από τις κρίσιμες ανταλλαγές εντός της Οικονομικής Ένωσης της Ευρασίας (EAEU) και των BRICS 10.
5. Σύνδρομο «Κήπος και ζούγκλα»:
Αυτό που ουσιαστικά έχουν πει ο Putin και ο Xi στον Παγκόσμιο Νότο – συμπεριλαμβανομένου του πλούσιου σε ενέργεια αραβικού κόσμου – είναι πολύ απλό.
Εάν θέλετε βελτιωμένη εμπορική και οικονομική ανάπτυξη, με ποιον θα συνδεθείτε;
Επιστρέψαμε, λοιπόν, στο σύνδρομο «κήπος και ζούγκλα» – που επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον βρετανό οριενταλιστή Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Τόσο η βρετανική έννοια του «white man’s burden» όσο και η αμερικανική έννοια του «Manifest Destiny» προέρχονται από τη μεταφορά «κήπος και ζούγκλα».
Το NATOstan, και σχεδόν όλο αυτό, υποτίθεται ότι είναι ο κήπος.
Ο Παγκόσμιος Νότος είναι η ζούγκλα.
Ο Michael Hudson τονίζει: ως έχει, η ζούγκλα μεγαλώνει, αλλά ο κήπος δεν μεγαλώνει «γιατί η φιλοσοφία του δεν είναι η εκβιομηχάνιση.
Η φιλοσοφία του είναι να παράγει «μονοπωλιακά χρήματα», δηλαδή παθητικό χρήμα χωρίς να παράγεις αξία.
Απλώς έχοντας το προνόμιο του δικαιώματος να εισπράττεις χρήματα σε μια μονοπωλιακή τεχνολογία που έχεις».
Η διαφορά τώρα, σε σύγκριση με όλες εκείνες τις δεκαετίες, είναι «μια τεράστια μετατόπιση τεχνολογικής προόδου», μακριά από τη Βόρεια Αμερική και τις ΗΠΑ, στην Κίνα, τη Ρωσία και επιλεγμένους κόμβους σε όλη την Ασία.
Forever Wars... και χωρίς Plan Β'
Αν συνδυαστούν όλες αυτές οι παραλλαγές οδηγούμαστε σε αδιέξοδο: BRICS, οι ΗΠΑ μόνες, σε παρακμή, αποδολαριοποίηση, σύνδρομο «κήπος και ζούγκλα» – αναζητώντας το πιο πιθανό σενάριο μπροστά, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι η μόνη διέξοδος για μια «Αυτοκρατορία (ΗΠΑ) στριμωγμένη στην γωνία» είναι μόνο ο προεπιλεγμένος τρόπος λειτουργίας: Για πάντα πόλεμοι!
Και αυτό μας φέρνει στο σημερινό αμερικανικό αεροπλανοφόρο στη Δυτική Ασία, σε μια κατάσταση εντελώς εκτός ελέγχου, αλλά που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, με στόχο έναν πολυμέτωπο πόλεμο εναντίον ολόκληρου του Άξονα της Αντίστασης: Παλαιστίνη, Hezbollah, Συρία, ιρακινές πολιτοφυλακές, Ansarullah στην Υεμένη και Ιράν.
Κατά μία έννοια, δείχνει σαν επιστροφή στην αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν αυτό που πραγματικά ήθελαν οι νεοσυντηρητικοί δεν ήταν το Αφγανιστάν, αλλά η εισβολή στο Ιράκ: όχι μόνο να ελέγξουν το πετρέλαιο (που τελικά δεν το έκαναν), αλλά στην ανάλυση του Michael Hudson, «να δημιουργήσει ουσιαστικά την ξένη λεγεώνα της Αμερικής με τη μορφή του ISIS και της Al Qaeda στο Ιράκ».
Τώρα, «η Αμερική έχει δύο στρατούς που χρησιμοποιεί για να πολεμήσει στην Εγγύς Ανατολή, την ξένη λεγεώνα του ISIS/Al Qaeda (αραβόφωνη λεγεώνα ξένων) και τους Ισραηλινούς».
Η διαίσθηση του Hudson για το ISIS και το Ισραήλ ως παράλληλους στρατούς είναι ανεκτίμητη: και οι δύο πολεμούν τον Άξονα της Αντίστασης και όχι ο ένας τον άλλον.
Το σχέδιο είναι ουσιαστικά μια παραλλαγή του «αγώνα με τον τελευταίο Ουκρανό»: «να πολεμήσω μέχρι τον τελευταίο Ισραηλινό» στο δρόμο προς το Άγιο Δισκοπότηρο, που είναι να βομβαρδίσεις το Ιράν και να προκαλέσεις αλλαγή καθεστώτος.
Όσο κι αν το «σχέδιο» δεν λειτούργησε στο Ιράκ ή στην Ουκρανία, δεν θα λειτουργήσει εναντίον του Άξονα της Αντίστασης.
Αυτό που ο Putin, ο Xi και ο Raisi έχουν εξηγήσει στον Παγκόσμιο Νότο, ρητά ή με αρκετά λεπτούς τρόπους, είναι ότι βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός πολιτισμικού πολέμου.
Ο κύβος ερρίφθη!
«Για τη Γερμανία είναι ζήτημα «οργάνωσης της Ευρώπης».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ομως, θεωρούν ότι πρέπει να «οργανώσουν» τον κόσμο!
Η ιστορία φέρνει την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με την ηφαιστειακή έκρηξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…
Με το ένα ή το άλλο πρόσχημα και σύνθημα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παρέμβουν στην τρομερή σύγκρουση για να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους».
Όλοι ξέρουμε τι έγινε μετά, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar.
Τώρα βρισκόμαστε κάτω από ένα νέο ηφαίστειο που ούτε ο Trotsky δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει: τις Ηνωμένες Πολιτείες σε απόλυτη παρακμή να αντιμετωπίζουν την «απειλή» Ρωσίας-Κίνας.
Και για άλλη μια φορά ολόκληρος ο πλανήτης επηρεάζεται από μεγάλες κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Oι νεοσυντηρητικοί που είναι επιφορτισμένοι με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν τη Ρωσία-Κίνα να οδηγούν τον δρόμο προς έναν πολυπολικό κόσμο.
Προς το παρόν, έχουμε τον διαρκή επεκτατισμό του ΝΑΤΟ ως στρατηγική τους για την εξασθένιση της Ρωσίας και την Ταϊβάν ως τη στρατηγική τους για την εξασθένιση της Κίνας.
Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια, ο μάταιος πόλεμος δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία απλώς επιτάχυνε τη μετάβαση προς μια πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων που καθοδηγείται από την Ευρασία.
Με την απαραίτητη βοήθεια του καθηγητή Michael Hudson, ας ανακεφαλαιώσουμε εν συντομία τις 5 βασικές μεταβλητές που ρυθμίζουν την τρέχουσα μετάβαση.
Οι χαμένοι δεν υπαγορεύουν όρους
1. Το αδιέξοδο:
Αντιμέτωποι με την επερχόμενη, κοσμική ταπείνωση του ΝΑΤΟ στο πεδίο της μάχης, ο Λευκός Οίκος και το Υπουργείο Εξωτερικών έπρεπε – κυριολεκτικά – να αυτοσχεδιάσουν, όμως η Μόσχα, είναι αδιάφορη.
Το Κρεμλίνο έχει θέσει τους όρους εδώ και πολύ καιρό: ολοκληρωτική παράδοση και όχι η Ουκρανία ως μέρος του ΝΑΤΟ.
Η «διαπραγμάτευση», από τη σκοπιά της Ρωσίας, σημαίνει αποδοχή αυτών των όρων.
Και αν οι δυνάμεις στην Ουάσιγκτον επιλέξουν να υπερεξοπλίσουν το Κιέβο ή να εξαπολύσουν «ακραίες προκλήσεις για να αλλάξουν την πορεία των γεγονότων», όπως ισχυρίστηκε αυτή την εβδομάδα ο επικεφαλής του SVR, Sergey Narishkin, καλώς.
Ο δρόμος μπροστά θα είναι ματωμένος.
Σε περίπτωση που παραγκωνιστεί ο δημοφιλής Zaluzhny και ανέλθει ο Budanov ως επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, η AFU θα βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο της CIA - και όχι των στρατηγών του ΝΑΤΟ, όπως συμβαίνει ακόμα.
Αυτό θα μπορούσε να αποτρέψει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του Zelensky στο Κίεβο.
Ωστόσο, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο άσχημα.
Η Ουκρανία έχει μία επιλογή, με μόνο δύο στόχους: να επιτεθεί σε Ρώσους αμάχους και πολιτικές υποδομές.
Η Μόσχα, φυσικά, έχει πλήρη επίγνωση των κινδύνων.
Εν τω μεταξύ, η υπερβολική κίνηση σε πολλά γεωγραφικά πλάτη υποδηλώνει ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να ετοιμάζεται ακόμη και για μια διχοτόμηση της Ουκρανίας.
Όποια μορφή κι αν πάρει, οι ηττημένοι δεν υπαγορεύουν όρους: το κάνει η Ρωσία.
Όσον αφορά τους πολιτικούς της ΕΕ, όπως ήταν αναμενόμενο, βρίσκονται σε απόλυτο πανικό, πιστεύοντας ότι μετά τον καθαρισμό της Ουκρανίας, η Ρωσία θα γίνει ακόμη πιο «απειλητική» για την Ευρώπη.
Ανοησίες.
Όχι μόνο η Μόσχα δεν δίνει δεκάρα σε αυτό που «σκέφτεται» η Ευρώπη, αλλά το τελευταίο πράγμα που θέλει ή χρειάζεται είναι να προσαρτήσει τα κράτη της Βαλτικής ή της Ανατολικής Ευρώπης.
Επιπλέον, ακόμη και ο Jens Stoltenberg παραδέχτηκε ότι «το ΝΑΤΟ δεν βλέπει καμία απειλή από τη Ρωσία για κανένα από τα εδάφη του».
2. BRICS:
Από τις αρχές του 2024, αυτή είναι η Μεγάλη Εικόνα: η ρωσική προεδρία των BRICS+ - που μεταφράζεται ως επιταχυντής προς την πολυπολικότητα.
Η στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας θα αυξήσει την πραγματική παραγωγή, σε πολλούς τομείς, ενώ η Ευρώπη βυθίζεται σε ύφεση, που εξαπολύθηκε από την Τέλεια Καταιγίδα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της γερμανικής αποβιομηχάνισης.
Και απέχει πολύ από το να τελειώσει, καθώς η Ουάσιγκτον διατάζει επίσης τις Βρυξέλλες να επιβάλλουν κυρώσεις στην Κίνα σε όλο το φάσμα.
Όπως το πλαισιώνει ο καθηγητής Michael Hudson, βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση της «ολόκληρης διάσπασης του κόσμου και της στροφής προς την Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν, τους BRICS», ενωμένοι σε «μια προσπάθεια να αντιστρέψουμε, να αναιρέσουμε και να ανατρέψουμε στο σύνολό της την αποικιακή επέκταση που συνέβη τους τελευταίους πέντε αιώνες».
Ή, όπως ο υπουργός Εξωτερικών Sergei Lavrov όρισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αυτή τη διαδικασία των BRICS που αφήνουν πίσω τους δυτικούς νταήδες, η μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων μοιάζει με «καυγά για μια παιδική χαρά – την οποία η Δύση χάνει».
Αντίο, Ήπια Ισχύς
3. Τι κάνει μια αυτοκρατορία που έχει μείνει... μόνη;
Το «αδιέξοδο» – στην πραγματικότητα η απώλεια ενός πολέμου – συνδέεται άμεσα με την αποζημίωση του: οι ΗΠΑ συμπιέζουν και συρρικνώνουν την υποτελή Ευρώπη.
Αλλά ακόμα κι όταν ασκείται σχεδόν απόλυτος έλεγχος σε όλους αυτούς τους σχετικά πλούσιους υποτελείς, χάνεται οριστικά ο Παγκόσμιος Νότος: αν όχι όλοι οι ηγέτες του, σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης.
Το κερασάκι στην τοξική τούρτα είναι η υποστήριξη μιας γενοκτονίας που ακολουθείται από ολόκληρο τον πλανήτη σε πραγματικό χρόνο.
Άρα, αντίο ήπια ισχύς
4. Αποδολαριοποίηση:
Σε όλο τον παγκόσμιο Νότο, γνωρίζουν πως αν οι ΗΠΑ και οι υποτελείς της στην ΕΕ μπορούν να «κλέψουν» πάνω από 300 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά συναλλαγματικά αποθέματα - από μια κορυφαία πυρηνική/στρατιωτική δύναμη - μπορούν να το κάνουν σε οποιονδήποτε, και θα το κάνουν.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Σαουδική Αραβία, τώρα μέλος των BRICS 10, είναι τόσο... ήπια για τη γενοκτονία στη Γάζα είναι επειδή τα τεράστια αποθέματά της σε δολάρια ΗΠΑ είναι όμηροι των ΗΠΑ.
Και όμως το καραβάνι που απομακρύνεται από το δολάριο ΗΠΑ θα συνεχίσει να αυξάνεται το 2024: αυτό θα εξαρτηθεί από τις κρίσιμες ανταλλαγές εντός της Οικονομικής Ένωσης της Ευρασίας (EAEU) και των BRICS 10.
5. Σύνδρομο «Κήπος και ζούγκλα»:
Αυτό που ουσιαστικά έχουν πει ο Putin και ο Xi στον Παγκόσμιο Νότο – συμπεριλαμβανομένου του πλούσιου σε ενέργεια αραβικού κόσμου – είναι πολύ απλό.
Εάν θέλετε βελτιωμένη εμπορική και οικονομική ανάπτυξη, με ποιον θα συνδεθείτε;
Επιστρέψαμε, λοιπόν, στο σύνδρομο «κήπος και ζούγκλα» – που επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον βρετανό οριενταλιστή Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Τόσο η βρετανική έννοια του «white man’s burden» όσο και η αμερικανική έννοια του «Manifest Destiny» προέρχονται από τη μεταφορά «κήπος και ζούγκλα».
Το NATOstan, και σχεδόν όλο αυτό, υποτίθεται ότι είναι ο κήπος.
Ο Παγκόσμιος Νότος είναι η ζούγκλα.
Ο Michael Hudson τονίζει: ως έχει, η ζούγκλα μεγαλώνει, αλλά ο κήπος δεν μεγαλώνει «γιατί η φιλοσοφία του δεν είναι η εκβιομηχάνιση.
Η φιλοσοφία του είναι να παράγει «μονοπωλιακά χρήματα», δηλαδή παθητικό χρήμα χωρίς να παράγεις αξία.
Απλώς έχοντας το προνόμιο του δικαιώματος να εισπράττεις χρήματα σε μια μονοπωλιακή τεχνολογία που έχεις».
Η διαφορά τώρα, σε σύγκριση με όλες εκείνες τις δεκαετίες, είναι «μια τεράστια μετατόπιση τεχνολογικής προόδου», μακριά από τη Βόρεια Αμερική και τις ΗΠΑ, στην Κίνα, τη Ρωσία και επιλεγμένους κόμβους σε όλη την Ασία.
Forever Wars... και χωρίς Plan Β'
Αν συνδυαστούν όλες αυτές οι παραλλαγές οδηγούμαστε σε αδιέξοδο: BRICS, οι ΗΠΑ μόνες, σε παρακμή, αποδολαριοποίηση, σύνδρομο «κήπος και ζούγκλα» – αναζητώντας το πιο πιθανό σενάριο μπροστά, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι η μόνη διέξοδος για μια «Αυτοκρατορία (ΗΠΑ) στριμωγμένη στην γωνία» είναι μόνο ο προεπιλεγμένος τρόπος λειτουργίας: Για πάντα πόλεμοι!
Και αυτό μας φέρνει στο σημερινό αμερικανικό αεροπλανοφόρο στη Δυτική Ασία, σε μια κατάσταση εντελώς εκτός ελέγχου, αλλά που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, με στόχο έναν πολυμέτωπο πόλεμο εναντίον ολόκληρου του Άξονα της Αντίστασης: Παλαιστίνη, Hezbollah, Συρία, ιρακινές πολιτοφυλακές, Ansarullah στην Υεμένη και Ιράν.
Κατά μία έννοια, δείχνει σαν επιστροφή στην αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν αυτό που πραγματικά ήθελαν οι νεοσυντηρητικοί δεν ήταν το Αφγανιστάν, αλλά η εισβολή στο Ιράκ: όχι μόνο να ελέγξουν το πετρέλαιο (που τελικά δεν το έκαναν), αλλά στην ανάλυση του Michael Hudson, «να δημιουργήσει ουσιαστικά την ξένη λεγεώνα της Αμερικής με τη μορφή του ISIS και της Al Qaeda στο Ιράκ».
Τώρα, «η Αμερική έχει δύο στρατούς που χρησιμοποιεί για να πολεμήσει στην Εγγύς Ανατολή, την ξένη λεγεώνα του ISIS/Al Qaeda (αραβόφωνη λεγεώνα ξένων) και τους Ισραηλινούς».
Η διαίσθηση του Hudson για το ISIS και το Ισραήλ ως παράλληλους στρατούς είναι ανεκτίμητη: και οι δύο πολεμούν τον Άξονα της Αντίστασης και όχι ο ένας τον άλλον.
Το σχέδιο είναι ουσιαστικά μια παραλλαγή του «αγώνα με τον τελευταίο Ουκρανό»: «να πολεμήσω μέχρι τον τελευταίο Ισραηλινό» στο δρόμο προς το Άγιο Δισκοπότηρο, που είναι να βομβαρδίσεις το Ιράν και να προκαλέσεις αλλαγή καθεστώτος.
Όσο κι αν το «σχέδιο» δεν λειτούργησε στο Ιράκ ή στην Ουκρανία, δεν θα λειτουργήσει εναντίον του Άξονα της Αντίστασης.
Αυτό που ο Putin, ο Xi και ο Raisi έχουν εξηγήσει στον Παγκόσμιο Νότο, ρητά ή με αρκετά λεπτούς τρόπους, είναι ότι βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός πολιτισμικού πολέμου.
Ο κύβος ερρίφθη!
Σχόλια αναγνωστών