Ritter: (πρώην CIA): Αυταπάτες τέλος - Η στρατηγική ήττα της Ουκρανίας είναι πραγματικότητα: Άνευ όρων παράδοση ή διαμελισμός

Υπάρχει μία εμβληματική σκηνή στην cult κλασική ταινία της δεκαετίας του 1990, το Reality Bites, όπου η Leilaina, που υποδύεται η Winona Ryder, εκφωνεί έναν διάσημο μονόλογο
«Τι θα κάνουμε τώρα;» ρωτά, πριν δώσει συνέχεια με μια ακόμη πιο σχετική ερώτηση: «Πώς μπορούμε να επιδιορθώσουμε όλη τη ζημιά που κληρονομήσαμε».
Στη συνέχεια, απαντά με ένα παράπονο, «δεν ξέρω».
Παρακολουθώντας τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας να παλεύουν να κατανοήσουν την πραγματικότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκονται, με την πολυαναμενόμενη αντεπίθεση κατά της ρωσικής άμυνας που έχει αποδειχθεί αδιαπέραστη, τα λόγια της Leilaina ήρθαν αμέσως στο μυαλό, επισημαίνει σε άρθρο του ο πρώην αξιωματούχος της CIA Scott Ritter.
Η Ουκρανία έστειλε τις τελευταίες στρατηγικές εφεδρείες της, υπό την ηγεσία της επίλεκτης 82ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας, στη μάχη για το χωριό Rabotino της περιοχής Zaporozie.
Εδώ,  οι καλύτερες δυνάμεις μάχης της Ουκρανίας έχουν κατατροπωθεί από Ρώσους αμυνόμενους που αρνήθηκαν να υποχωρήσουν.
Με βάση την εμπειρία των ηγετικών στοιχείων της 82ης Ταξιαρχίας, τους περιμένει και αυτή η μοίρα.
Με την ουκρανική στρατηγική εφεδρεία σε οπισθοχώρηση και σύντομα σε κατάσταση ήττας, δεν υπάρχουν άλλες σημαντικές δυνάμεις διαθέσιμες για την Ουκρανία και τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ ικανές να επηρεάσουν τη διεξαγωγή των μαχών που μαίνονται σε όλη τη γραμμή επαφής των 1.000 μιλίων μεταξύ των στρατών της Ουκρανίας και της Ρωσίας.
Η Ρωσία, εν τω μεταξύ, διατηρεί μια εφεδρεία περίπου 200.000 και πλέον ετοιμοπόλεμων , καλά εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων δυνάμεων που κλίνουν στο κομμάτι για να δεσμευτούν στη μάχη.
Όταν τελικά εξαπολυθούν, η Ουκρανία θα στερείται των απαραίτητων πόρων για να αποκρούσει την επίθεσή της, σηματοδοτώντας την κορυφαία στιγμή σε μια ρωσική στρατιωτική επιχείρηση που σχεδιάστηκε για να επιτύχει ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα - την κατάρρευση της ουκρανικής ικανότητας να διατηρήσει μεγάλης κλίμακας χερσαίες μάχες.

Η πραγματικότητα «δαγκώνει»

Η κατάσταση είχε γίνει τόσο τρομερή που ο Stian Jenssen, ο αρχηγός του επιτελείου του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg ,επισήμανε σε νορβηγικό ακροατήριο ότι μια λύση για τον τερματισμό της σύγκρουσης με τη Ρωσία «θα μπορούσε να είναι η παραχώρηση της Ουκρανίας εδάφους και να λάβει την ένταξη στο ΝΑΤΟ ως αντάλλαγμα».
Αλλά και εδώ, ο Jenssen είχε αυταπάτες.
Ενώ η πραγματικότητα υπαγορεύει ότι η Ουκρανία δεν θα πάρει ποτέ πίσω τα προηγούμενα εδάφη της Kherson, Zaporozhye, Donetsk, Lugansk, και Κριμαία, και ότι η πιο σοφή επιλογή θα ήταν να παραδεχτεί το αναπόφευκτο μιας ρωσικής νίκης αποτρέποντας την πιθανότητα απώλειας ακόμη περισσότερων εδαφών, ο Jenssen φαινόταν να ξεχνά ότι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους πίσω από τη ρωσική απόφαση να ξεκινήσει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση ήταν να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Μόνο κάποιος εκτός πραγματικότητας θα μπορούσε να θεωρήσει υλοποιήσιμο ένα σενάριο με βάση το οποίο να αποδεχθεί η Ρωσία ένα καθεστώς που συνδέεται με την υπαρξιακή της επιβίωση (δηλαδή, την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία) με αντάλλαγμα την αποδοχή ενός ήδη τετελεσμένου γεγονότος - του ρωσικού ελέγχου των πρώην ουκρανικών εδαφών.
Τόσο η ουκρανική κυβέρνηση όσο και το αφεντικό του Jenssen, Stoltenberg , αντιτάχθηκαν στην ιδέα της ανταλλαγής εδαφών.
«Το ΝΑΤΟ θα στηρίξει την Ουκρανία μέχρι να κερδίσει τη σύγκρουση», είπε ο Stoltenberg σε ομάδα  δημοσιογράφων στο Όσλο μια ημέρα μετά τη γκάφα του Jenssen, υπονοώντας ότι ο ισχυρισμός της Ουκρανίας ότι βασική προϋπόθεση για την επίλυση συγκρούσεων παραμένει η  εκδίωξη της Ρωσίας από όλα τα πρώην ουκρανικά εδάφη που απελευθερώθηκαν από τους Ρώσους και εντάχθηκαν ως κυρίαρχες οντότητες  στο πλαίσιο της ρωσικής Ομοσπονδίας ως αποτέλεσμα δημοψηφισμάτων που διεξήχθησαν το 2014 (για την Κριμαία) και το 2022 (για τα άλλα τέσσερα εδάφη.)
Αλλά γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η πραγματικότητα εν τέλει υπερτερεί των εκάστοτε επιθυμιων.
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για την Ουκρανία να επιτύχει τους δηλωμένους στόχους της, κάτι που αντανακλούσαν τα σχόλια του Jennsen, και του Stoltenberg όχι.

Το ΝΑΤΟ αγωνίζεται να δημιουργήσει νέες πηγές εξοπλισμού για τον ταχέως εξαντλούμενο Ουκρανικό Στρατό, ο οποίος έχει χάσει πολλά από τα άρματα μάχης, τεθωρακισμένα και τα συστήματα πυροβολικού που παρέχονται από το ΝΑΤΟ και άλλα κράτγ στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την αποτυχημένη αντεπίθεση.
Εξοπλισμός που προηγουμένως θεωρούνταν υπερβολικά εξελιγμένος για να δοθεί, όπως το μαχητικό F-16, έχει λάβει τώρα το πράσινο φως για να παραδοθεί στην Ουκρανία.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία – ακόμα κι αν η Ουκρανία λάμβανε όλα όσα ήθελε, το γεγονός είναι ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να αποκτήσει το ανθρώπινο δυναμικό - είτε σε ποσότητα είτε σε ποιότητα - που είναι απαραίτητο για την αποτελεσματική λειτουργία τέτοιου εξοπλισμού σε ένα πεδίο μάχης εναντίον ενός συγχρονου ρωσικού στρατού που, με κάθε αντικειμενικό μέτρο, έχει αναδειχθεί από αυτή τη σύγκρουση ως η πιο θανατηφόρα, ικανή μαχητική δύναμη στον κόσμο.

Τακτικό τέχνασμα

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αγωνίζονται για το πώς να διαχειριστούν μια κατάσταση όπου μια στρατηγική νίκη της Ρωσίας είναι αναπόφευκτη.
Ενώ ο Jenssen αργότερα εξέφρασε τη «λύπη του» για την πρότασή του για ανταλλαγή εδαφών, το γεγονός είναι ότι η σκληρή θέση της Ουκρανίας σχετικά με τους όρους που θα αποδεχθεί σχετικά με τον τερματισμό της σύγκρουσης δεν είναι ρεαλιστική και όσο περισσότερο οι σύμμαχοι και οι εταίροι της Ουκρανίας συνεχίζουν να θεωρουν τις φαντασίες του πραγματικότητα,,,, τόσο πιο δύσκολος θα γίνει ο δρόμος προς μια τελική λύση.
Πράγματι, η πρόσφατη απόρριψη του Ρώσου ΥΠΕΞ Sergey Lavrov των διαπραγματεύσεων με τη Δύση για τον τερματισμό της σύγκρουσης δείχνει ότι αυτό συμβαίνει.
Ο Lavrov ανέφερε ως κύριο λόγο για τη ρωσική στάση το γεγονός ότι οποιαδήποτε τέτοια διαπραγμάτευση θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα «τακτικό τέχνασμα» σχεδιασμένο να δώσει στον ουκρανικό στρατό την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να ανατάξει τις δυνάμεις του.
Φαίνεται όλο και πιο πιθανό ότι το τέλος της σύγκρουσης θα έχει τη μορφή συνθηκολόγησης, όχι διαπραγμάτευσης, όπου η Ουκρανία παίζει το ρόλο της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας σε μια επανάληψη της τελετής παράδοσης τον Σεπτέμβριο του 1945 στον κόλπο του Τόκιο στο USS Missouri.
Οι όροι σε ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν άνευ όρων - η συνολική ήττα της Ουκρανίας και κατά συνέπεια του ΝΑΤΟ.
Οι αξιωματούχοι της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ καλό θα ήταν να αναλογιστούν αυτήν την πραγματικότητα πριν αποφασίσουν να συνεχίσουν τη σύγκρουση μέχρι τον «τελευταίο Ουκρανό».
Οι ρωσικοί όροι που τέθηκαν στην ειρηνευτική συμφωνία που υπέγραψε η Ουκρανία πριν υποχωρήσει υπό την πίεση του πρώην πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Boris Johnson φαίνεται να είναι στο τραπέζι, εκτός από τα πρόσφατα αποκτηθέντα εδάφη της Ρωσίας.
Η εναλλακτική, όπως εξήγησε πρόσφατα ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Alexander Lukashenko σε έναν Ουκρανό δημοσιογράφο, θα μπορούσε να είναι ο διαμελισμός της Ουκρανίας όπου αυτό που απέμεινε από το κράτος θα ήταν μία αξιολύπητη σκιά του πρώην εαυτού του, χωρίς δυνατότητα οικονομικής βιωσιμότητας.
Η πραγματικότητα, πράγματι, δαγκώνει, καταλήγει ο Ritter.
H υπογραφή της συμφωνίας πράδοσης της Ιαπωνίας στο  USS Missouri.

www.bankingnews.gr