Ο Erdogan σχεδιάζει πόλεμο για να σώσει το τομάρι του...
Έχοντας καταρρακώσει την τουρκική οικονομία και φτωχοποιήσει τη μεσαία τάξη, ενώ ο ίδιος έχει πλουτίσει, ο πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan σέρνει τώρα τη χώρα του προς έναν αχρείαστο πόλεμο και χειραγωγεί τα δικαστήρια εναντίον των αντιπάλων του.
Πρόκειται για μια αδίστακτη προσπάθεια του Erdogan να κρατηθεί στην εξουσία το 2023 - την εκατονταετηρίδα της Τουρκικής Δημοκρατίας - και ας ελπίσουμε ότι θα αποτύχει, αναφέρει το Politico.
Οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία, που θα διεξαχθούν στις 23 Ιουνίου, είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική - αν και σε καμία περίπτωση η πιο δίκαιη - ψηφοφορία στον κόσμο φέτος.
Θα καθορίσουν αν αυτό το έθνος των 85 εκατομμυρίων πολιτών, στο μεντεσέ της Ευρώπης, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, θα συνεχίσει να κινείται στο δρόμο προς μια αυταρχική, επεκτατική δύναμη ή αν θα επιλέξει μια πιο φιλελεύθερη, πλουραλιστική πορεία.
Προοπτική αλλαγής
Για πρώτη φορά από τότε που το συντηρητικό, ισλαμιστικής απόχρωσης Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν ήρθε στην εξουσία το 2002, υπάρχει σοβαρή προοπτική πολιτικής αλλαγής.
Ο πληθωρισμός ξεπερνά το 80% ετησίως, η τουρκική λίρα έχει πέσει κατακόρυφα έναντι του δολαρίου και η δημοτικότητα της κυβέρνησης έχει βυθιστεί όσο αυξάνονται οι οικονομικές δυσκολίες.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο Erdogan - ο οποίος κυβερνά με όλο και πιο αυταρχικό χέρι μετά την τροποποίηση του Συντάγματος για τη δημιουργία ενός κατασκευασμένου στα μέτρα του προεδρικού συστήματος - βρίσκεται σε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, με το AKP να λαμβάνει μόλις και μετά βίας υποστήριξη 30%.
Φυσικά, η απάντησή του ήταν χαρακτηριστικά βίαιη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο.
Παρά την αντίθεση τόσο της Ουάσινγκτον όσο και της Μόσχας, ο Erdogan διατυμπάνισε τις προετοιμασίες για την αποστολή αρμάτων μάχης στη Συρία, επιδιώκοντας να εκτοπίσει τις κουρδικές πολιτοφυλακές που έχουν συμμαχήσει με τη Δύση στη μάχη κατά των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, αλλά που η Άγκυρα θεωρεί ότι συνδέονται με τους αντάρτες του παράνομου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK).
Φαίνεται αποφασισμένος να δημιουργήσει μια νεκρή ζώνη στην άλλη πλευρά των νότιων συνόρων της Τουρκίας.
Η απειλή προς την Ελλάδα
Εν τω μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος απειλεί επίσης να χτυπήσει τη σύμμαχο στο ΝΑΤΟ, Ελλάδα, εν μέσω κατασκευασμένων διαφορών σχετικά με τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου, την Κύπρο και την υποτιθέμενη "στρατιωτικοποίηση" των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο - αν και το διεθνές οικονομικό και πολιτικό κόστος οποιασδήποτε τέτοιας ενέργειας την καθιστά εξαιρετικά απίθανη.
Από τότε που ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Erdogan έχει τοποθετήσει την Τουρκία ως τον απαραίτητο μεσολαβητή μεταξύ Μόσχας και Κιέβου, βοηθώντας στη διαμεσολάβηση για συμφωνίες και φιλοξενώντας συνομιλίες μεταξύ των επικεφαλής ασφαλείας των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Έχει επίσης καταφέρει να στηρίξει την Ουκρανία - μεταξύ άλλων με πωλήσεις στρατιωτικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών - διατηρώντας παράλληλα εμπορικούς και ενεργειακούς δεσμούς με τη Ρωσία και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την προσωπική του σχέση με τον πρόεδρο Vladimir Putin ή να προκαλέσει την οργή της Δύσης.
Ανύπαρκτη η Δικαιοσύνη
Εν τω μεταξύ, πίσω στην πατρίδα του, ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποίησε ένα σύστημα δικαιοσύνης που δεν φημίζεται ακριβώς για την ανεξαρτησία του για να προσπαθήσει να αποκλείσει τους πιο ισχυρούς δυνητικούς αμφισβητίες του.
Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Ekrem Imamoğlu - ένα δημοφιλές πρόσωπο του κοσμικού κεντροαριστερού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), ο οποίος θα μπορούσε να είναι ένας ενωτικός προεδρικός υποψήφιος της αντιπολίτευσης - μόλις καταδικάστηκε σε περισσότερα από δύο χρόνια φυλάκισης και του απαγορεύτηκε η άσκηση δημόσιων καθηκόντων για "προσβολή δημόσιων λειτουργών".
Προς το παρόν, η απόφαση έχει ανασταλεί εν αναμονή των εφέσεων, αλλά ο Erdogan μπορεί να προσπαθήσει να επισπεύσει τη δικαστική διαδικασία, ώστε να απαγορευτεί στον αντίπαλό του να θέσει υποψηφιότητα.
Επίσης, περισσότεροι από 100 πολιτικοί του κύριου φιλοκουρδικού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP) παραμένουν σε δίκη για φερόμενα αδικήματα τρομοκρατίας, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απαγόρευση του κινήματος.
Το HDP δεν αποτελεί μέρος της εξακομματικής συμμαχίας της αντιπολίτευσης, η οποία συγκροτεί μια κοινή εκλογική πλατφόρμα, που κυμαίνεται από τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά έως τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά.
Ωστόσο, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε βασιλικό παράγοντα εάν - όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις - ούτε το ΑΚΡ ούτε η αντιπολίτευση κερδίσουν την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Ο Erdogan, πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, ήταν ο ίδιος αποδέκτης παρόμοιων δικαστικών υποθέσεων πριν από την επικράτηση του ΑΚΡ το 2002.
Καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση επειδή διάβασε ένα υποτιθέμενο ισλαμιστικό ποίημα, του απαγορεύτηκε να είναι υποψήφιος για το αξίωμα και αναγκάστηκε να περιμένει πριν γίνει πρωθυπουργός.
Ωστόσο, μένει να φανεί πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει αυτή τη φορά αυτός ο τρομερός αγωνιστής σε όρους πραγματικής στρατιωτικής δράσης για να παίξει το εθνικιστικό χαρτί στον αγώνα του για επανεκλογή.
Μέσα σε 20 χρόνια, ο Erdogan έχει περιπλανηθεί από μια πολιτική "μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες" σε ανοιχτές ή λανθάνουσες συγκρούσεις με τη Συρία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και την Αρμενία.
Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει μια προσέγγιση με αρκετούς από αυτούς τους αντιπάλους - εν μέρει επειδή η αποτυχία των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης που υποστηρίχθηκαν από την Τουρκία τον ανάγκασε να προσαρμόσει την εξωτερική του πολιτική, αλλά και επειδή χρειάζεται απεγνωσμένα αραβικά και δυτικά κεφάλαια για να στηρίξει την οικονομία, που έχει επηρεαστεί από την απερίσκεπτη πολιτική του να διατηρεί χαμηλά επιτόκια.
Επικίνδυνη ρητορική
Ενώ η κοινή γνώμη είναι έντονα εθνικιστική στην Τουρκία, μια χερσαία εισβολή στη Συρία που θα προκαλούσε την αντίδραση των ΗΠΑ ή της Ρωσίας και θα ανάγκαζε την Άγκυρα να υποχωρήσει, θα μπορούσε να του γυρίσει μπούμερανγκ - όπως θα μπορούσε να του γυρίσει μπούμερανγκ και η ωμή χρήση της δικαιοσύνης για να παραμερίσει την αντιπολίτευση.
Από την άλλη πλευρά, μια περιορισμένη διασυνοριακή επιχείρηση με λίγες τουρκικές απώλειες θα μπορούσε στην πραγματικότητα να γίνει αποδεκτή από τους ψηφοφόρους, με τον ίδιο τρόπο που τα τακτικά χτυπήματα του Ισραήλ στη Γάζα σε αντίποινα για τις επιθέσεις με ρουκέτες της παλαιστινιακής Χαμάς θεωρούνται αστυνομικές επιχειρήσεις και όχι πόλεμοι.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι λοιπόν γεμάτοι πολεμικές κινήσεις, όχι μόνο για να σηματοδοτηθεί η 100ή επέτειος από την ίδρυση μιας σύγχρονης, κοσμικής δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πάνω στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Erdogan θα θελήσει να προβάλει την αποκατεστημένη ισχύ της Τουρκίας σε έναν πολυπολικό κόσμο όπου οι μεσαίου μεγέθους δυνάμεις μπορούν να ασκήσουν μεγαλύτερη επιρροή, καθώς οι ΗΠΑ και η Ρωσία είναι λιγότερο πρόθυμες ή ικανές να ενεργήσουν ως παγκόσμιοι αστυνόμοι.
Αλλά μετά τις επεμβάσεις στη Λιβύη και την υποστήριξη του Αζερμπαϊτζάν εναντίον της Αρμενίας, μπορεί κάλλιστα να σταματήσει πριν από μια χερσαία επίθεση στη Συρία, αν οι μεγάλες δυνάμεις συνεχίσουν να τον προειδοποιούν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς, είναι πιθανό να είναι μάλλον θεατής παρά δύναμη μετριοπάθειας ή αλλαγής.
Το μπλοκ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, αλλά έχει χάσει την επιρροή του στην Άγκυρα, καθώς η επί μακρόν διαδικασία ένταξης της χώρας στην ΕΕ είναι θνησιγενής, και οι Βρυξέλλες πρέπει να εξαγοράζουν τακτικά την Τουρκία με βοήθεια για να κρατήσει σχεδόν 4 εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες στο έδαφός της αντί να τους αφήσει να πλημμυρίσουν στην Ελλάδα.
Η Δύση αναμφίβολα θα ανακουφιστεί αν δει την πλάτη του Erdogan.
Αλλά οι κυβερνήσεις αντισταθμίζουν τα στοιχήματά τους, διατηρώντας ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας με τον ισχυρό άνδρα στον Βόσπορο και προσφέροντας λίγη δημόσια βοήθεια στην αντιπολίτευση, ακόμη και όταν προσεύχονται σιωπηλά για μια πιο μετριοπαθή, φιλοδυτική Τουρκία τον ερχόμενο Ιούνιο.
Δάχτυλα σταυρωμένα, καταλήγει το Politico.
www.bankingnews.gr
Πρόκειται για μια αδίστακτη προσπάθεια του Erdogan να κρατηθεί στην εξουσία το 2023 - την εκατονταετηρίδα της Τουρκικής Δημοκρατίας - και ας ελπίσουμε ότι θα αποτύχει, αναφέρει το Politico.
Οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία, που θα διεξαχθούν στις 23 Ιουνίου, είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική - αν και σε καμία περίπτωση η πιο δίκαιη - ψηφοφορία στον κόσμο φέτος.
Θα καθορίσουν αν αυτό το έθνος των 85 εκατομμυρίων πολιτών, στο μεντεσέ της Ευρώπης, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, θα συνεχίσει να κινείται στο δρόμο προς μια αυταρχική, επεκτατική δύναμη ή αν θα επιλέξει μια πιο φιλελεύθερη, πλουραλιστική πορεία.
Προοπτική αλλαγής
Για πρώτη φορά από τότε που το συντηρητικό, ισλαμιστικής απόχρωσης Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν ήρθε στην εξουσία το 2002, υπάρχει σοβαρή προοπτική πολιτικής αλλαγής.
Ο πληθωρισμός ξεπερνά το 80% ετησίως, η τουρκική λίρα έχει πέσει κατακόρυφα έναντι του δολαρίου και η δημοτικότητα της κυβέρνησης έχει βυθιστεί όσο αυξάνονται οι οικονομικές δυσκολίες.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο Erdogan - ο οποίος κυβερνά με όλο και πιο αυταρχικό χέρι μετά την τροποποίηση του Συντάγματος για τη δημιουργία ενός κατασκευασμένου στα μέτρα του προεδρικού συστήματος - βρίσκεται σε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, με το AKP να λαμβάνει μόλις και μετά βίας υποστήριξη 30%.
Φυσικά, η απάντησή του ήταν χαρακτηριστικά βίαιη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο.
Παρά την αντίθεση τόσο της Ουάσινγκτον όσο και της Μόσχας, ο Erdogan διατυμπάνισε τις προετοιμασίες για την αποστολή αρμάτων μάχης στη Συρία, επιδιώκοντας να εκτοπίσει τις κουρδικές πολιτοφυλακές που έχουν συμμαχήσει με τη Δύση στη μάχη κατά των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, αλλά που η Άγκυρα θεωρεί ότι συνδέονται με τους αντάρτες του παράνομου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK).
Φαίνεται αποφασισμένος να δημιουργήσει μια νεκρή ζώνη στην άλλη πλευρά των νότιων συνόρων της Τουρκίας.
Η απειλή προς την Ελλάδα
Εν τω μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος απειλεί επίσης να χτυπήσει τη σύμμαχο στο ΝΑΤΟ, Ελλάδα, εν μέσω κατασκευασμένων διαφορών σχετικά με τις γεωτρήσεις φυσικού αερίου, την Κύπρο και την υποτιθέμενη "στρατιωτικοποίηση" των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο - αν και το διεθνές οικονομικό και πολιτικό κόστος οποιασδήποτε τέτοιας ενέργειας την καθιστά εξαιρετικά απίθανη.
Από τότε που ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Erdogan έχει τοποθετήσει την Τουρκία ως τον απαραίτητο μεσολαβητή μεταξύ Μόσχας και Κιέβου, βοηθώντας στη διαμεσολάβηση για συμφωνίες και φιλοξενώντας συνομιλίες μεταξύ των επικεφαλής ασφαλείας των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Έχει επίσης καταφέρει να στηρίξει την Ουκρανία - μεταξύ άλλων με πωλήσεις στρατιωτικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών - διατηρώντας παράλληλα εμπορικούς και ενεργειακούς δεσμούς με τη Ρωσία και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την προσωπική του σχέση με τον πρόεδρο Vladimir Putin ή να προκαλέσει την οργή της Δύσης.
Ανύπαρκτη η Δικαιοσύνη
Εν τω μεταξύ, πίσω στην πατρίδα του, ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποίησε ένα σύστημα δικαιοσύνης που δεν φημίζεται ακριβώς για την ανεξαρτησία του για να προσπαθήσει να αποκλείσει τους πιο ισχυρούς δυνητικούς αμφισβητίες του.
Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Ekrem Imamoğlu - ένα δημοφιλές πρόσωπο του κοσμικού κεντροαριστερού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), ο οποίος θα μπορούσε να είναι ένας ενωτικός προεδρικός υποψήφιος της αντιπολίτευσης - μόλις καταδικάστηκε σε περισσότερα από δύο χρόνια φυλάκισης και του απαγορεύτηκε η άσκηση δημόσιων καθηκόντων για "προσβολή δημόσιων λειτουργών".
Προς το παρόν, η απόφαση έχει ανασταλεί εν αναμονή των εφέσεων, αλλά ο Erdogan μπορεί να προσπαθήσει να επισπεύσει τη δικαστική διαδικασία, ώστε να απαγορευτεί στον αντίπαλό του να θέσει υποψηφιότητα.
Επίσης, περισσότεροι από 100 πολιτικοί του κύριου φιλοκουρδικού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP) παραμένουν σε δίκη για φερόμενα αδικήματα τρομοκρατίας, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απαγόρευση του κινήματος.
Το HDP δεν αποτελεί μέρος της εξακομματικής συμμαχίας της αντιπολίτευσης, η οποία συγκροτεί μια κοινή εκλογική πλατφόρμα, που κυμαίνεται από τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά έως τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά.
Ωστόσο, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε βασιλικό παράγοντα εάν - όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις - ούτε το ΑΚΡ ούτε η αντιπολίτευση κερδίσουν την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Ο Erdogan, πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, ήταν ο ίδιος αποδέκτης παρόμοιων δικαστικών υποθέσεων πριν από την επικράτηση του ΑΚΡ το 2002.
Καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση επειδή διάβασε ένα υποτιθέμενο ισλαμιστικό ποίημα, του απαγορεύτηκε να είναι υποψήφιος για το αξίωμα και αναγκάστηκε να περιμένει πριν γίνει πρωθυπουργός.
Ωστόσο, μένει να φανεί πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει αυτή τη φορά αυτός ο τρομερός αγωνιστής σε όρους πραγματικής στρατιωτικής δράσης για να παίξει το εθνικιστικό χαρτί στον αγώνα του για επανεκλογή.
Μέσα σε 20 χρόνια, ο Erdogan έχει περιπλανηθεί από μια πολιτική "μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες" σε ανοιχτές ή λανθάνουσες συγκρούσεις με τη Συρία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και την Αρμενία.
Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει μια προσέγγιση με αρκετούς από αυτούς τους αντιπάλους - εν μέρει επειδή η αποτυχία των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης που υποστηρίχθηκαν από την Τουρκία τον ανάγκασε να προσαρμόσει την εξωτερική του πολιτική, αλλά και επειδή χρειάζεται απεγνωσμένα αραβικά και δυτικά κεφάλαια για να στηρίξει την οικονομία, που έχει επηρεαστεί από την απερίσκεπτη πολιτική του να διατηρεί χαμηλά επιτόκια.
Επικίνδυνη ρητορική
Ενώ η κοινή γνώμη είναι έντονα εθνικιστική στην Τουρκία, μια χερσαία εισβολή στη Συρία που θα προκαλούσε την αντίδραση των ΗΠΑ ή της Ρωσίας και θα ανάγκαζε την Άγκυρα να υποχωρήσει, θα μπορούσε να του γυρίσει μπούμερανγκ - όπως θα μπορούσε να του γυρίσει μπούμερανγκ και η ωμή χρήση της δικαιοσύνης για να παραμερίσει την αντιπολίτευση.
Από την άλλη πλευρά, μια περιορισμένη διασυνοριακή επιχείρηση με λίγες τουρκικές απώλειες θα μπορούσε στην πραγματικότητα να γίνει αποδεκτή από τους ψηφοφόρους, με τον ίδιο τρόπο που τα τακτικά χτυπήματα του Ισραήλ στη Γάζα σε αντίποινα για τις επιθέσεις με ρουκέτες της παλαιστινιακής Χαμάς θεωρούνται αστυνομικές επιχειρήσεις και όχι πόλεμοι.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι λοιπόν γεμάτοι πολεμικές κινήσεις, όχι μόνο για να σηματοδοτηθεί η 100ή επέτειος από την ίδρυση μιας σύγχρονης, κοσμικής δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πάνω στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Erdogan θα θελήσει να προβάλει την αποκατεστημένη ισχύ της Τουρκίας σε έναν πολυπολικό κόσμο όπου οι μεσαίου μεγέθους δυνάμεις μπορούν να ασκήσουν μεγαλύτερη επιρροή, καθώς οι ΗΠΑ και η Ρωσία είναι λιγότερο πρόθυμες ή ικανές να ενεργήσουν ως παγκόσμιοι αστυνόμοι.
Αλλά μετά τις επεμβάσεις στη Λιβύη και την υποστήριξη του Αζερμπαϊτζάν εναντίον της Αρμενίας, μπορεί κάλλιστα να σταματήσει πριν από μια χερσαία επίθεση στη Συρία, αν οι μεγάλες δυνάμεις συνεχίσουν να τον προειδοποιούν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς, είναι πιθανό να είναι μάλλον θεατής παρά δύναμη μετριοπάθειας ή αλλαγής.
Το μπλοκ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, αλλά έχει χάσει την επιρροή του στην Άγκυρα, καθώς η επί μακρόν διαδικασία ένταξης της χώρας στην ΕΕ είναι θνησιγενής, και οι Βρυξέλλες πρέπει να εξαγοράζουν τακτικά την Τουρκία με βοήθεια για να κρατήσει σχεδόν 4 εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες στο έδαφός της αντί να τους αφήσει να πλημμυρίσουν στην Ελλάδα.
Η Δύση αναμφίβολα θα ανακουφιστεί αν δει την πλάτη του Erdogan.
Αλλά οι κυβερνήσεις αντισταθμίζουν τα στοιχήματά τους, διατηρώντας ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας με τον ισχυρό άνδρα στον Βόσπορο και προσφέροντας λίγη δημόσια βοήθεια στην αντιπολίτευση, ακόμη και όταν προσεύχονται σιωπηλά για μια πιο μετριοπαθή, φιλοδυτική Τουρκία τον ερχόμενο Ιούνιο.
Δάχτυλα σταυρωμένα, καταλήγει το Politico.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών