Από τις 17 Αυγούστου, 45 εταιρείες, αριθμός-ρεκόρ, έχουν υποβάλει αίτηση πτώχευσης στις ΗΠΑ - Στη Γερμανία 500.000 εταιρείες θεωρούνται αφερέγγυες και έχουν μετατραπεί σε ζόμπι
Η πλάνη του επιχειρήματος «ζωές ή η οικονομία» είναι προφανής τώρα που βλέπουμε ότι χώρες όπως η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα, η Αυστρία, η Σουηδία και η Ολλανδία μπόρεσαν να διατηρήσουν τον επιχειρηματικό ιστό και την οικονομία, κάνοντας μια πολύ καλύτερη δουλειά στη διαχείριση της πανδημίας από τις χώρες με μακρόχρονα lockdowns, τονίζει σε ανάλυσή του για το αυστριακό Ινστιτούτο Mises o Daniel Lacalle.
Ένα από τα πιο ανησυχητικά γεγονότα σχετικά με αυτήν την κρίση είναι ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνονται οι χρεοκοπίες.
Παρά την ένεση ρευστότητας των 11 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και τις κρατικές ενισχύσεις το 2020, τα ράλι που οδήγησαν μετοχές και ομόλογα σε δυσθεώρητα ύψη, στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών καλύτερα και τις κρατικές και εταιρικές αποδόσεις στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών, οι εταιρείες προχωρούν ολοταχώς προς τη Μεγάλη Ύφεση και τη χρεοκοπία.
Γιατί;
Επειδή η κρίση φερεγγυότητας δεν μπορεί να συγκαλυφθεί από τη ρευστότητα.
Τρισεκατομμύρια ρευστότητας δίνουν στους επενδυτές και τις κυβερνήσεις μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, επειδή οι αποδόσεις είναι χαμηλές και οι αποτιμήσεις είναι υψηλές, αλλά είναι ένα αντικατοπτρισμός που οφείλεται στις αγορές της κεντρικής τράπεζας που δεν μπορεί να συγκαλύψει πόσο γρήγορα οι εταιρείες εισέρχονται σε κρίση μακροπρόθεσμης φερεγγυότητας.
Αυτό είναι σημαντικό επειδή η άνοδος των πτωχεύσεων και η άνοδος των εταιρειών ζόμπι σημαίνει λιγότερη απασχόληση, λιγότερες επενδύσεις και χαμηλότερη ανάπτυξη στο μέλλον.
Η ρευστότητα συγκαλύπτει μόνο τον κίνδυνο.
Δεν επιλύει ζητήματα φερεγγυότητας που οφείλονται στην κατάρρευση των ταμειακών ροών, ενώ το κόστος παραμένει αυξημένο.
Σύμφωνα με τους Financial Times, οι αιτήσεις πτώχευσης στις ΗΠΑ αναμένεται να ξεπεράσουν τα επίπεδα που επιτεύχθηκαν κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2009.
Στις ΗΠΑ, από τις 17 Αυγούστου, σαράντα πέντε εταιρείες, αριθμός-ρεκόρ, καθεμία με περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 δισεκ. δολαρίων έχουν υποβάλει αιτήσεις πτώχευσης.
Στη Γερμανία, περίπου 500.000 εταιρείες θεωρούνται αφερέγγυες και έχουν μετατραπεί σε ζόμπι από έναν άσκοπο «νόμο περί αφερεγγυότητας» που απλώς επεκτείνει τον πρόβλημα των επιχειρήσεων που είναι τεχνικά χρεοκοπημένες.
Στην Ισπανία, η Τράπεζα της Ισπανίας προειδοποίησε ότι το 25% όλων των εταιρειών βρίσκεται στα πρόθυρα κλεισίματος λόγω αφερεγγυότητας.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Moody, περισσότερο από το 10% των επιχειρήσεων στις κορυφαίες οικονομίες αντιμετωπίζουν σοβαρό οικονομικό στρες, πολλές είναι ήδη σε καθεστώς τεχνητής χρεοκοπίας.
Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;
Από την κρίση του 2008, όλες οι πολιτικές δράσεις στοχεύουν στη διατήρηση χαμηλών αποδόσεων των κρατικών ομολόγων, διασώζοντας τις φουσκωμένες κρατικές δαπάνες και τα ελλείμματα.
Και οι τεράστιες εισφορές ρευστότητας έχουν ωφελήσει τις μεγάλες εισηγμένες εταιρείες που έχουν χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να προστατεύσουν τις αποτιμήσεις τους μέσω επαναγοράς και φθηνού χρέους.
Ωστόσο, τα φθηνά χρήματα προκάλεσαν επίσης κακή επένδυση, κακή κατανομή κεφαλαίου και υψηλότερα από το κανονικό επίπεδα χρέους.
Οι μικρές επιχειρήσεις δεν είδαν τα φερόμενα οφέλη από τα μαζικά προγράμματα ρευστότητας και ελλείμματος, ενώ οι μεγάλες εταιρείες έγιναν πολύ άνετες με αυξημένα επίπεδα χρέους, κακή απόδοση του απασχολούμενου κεφαλαίου και δείκτες φερεγγυότητας που ήταν απλά πολύ χαμηλοί σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία.
Το «φτηνό» χρήμα και οι μαζικές διασώσεις έχουν φυτέψει τους σπόρους μιας κρίσης φερεγγυότητας που προκλήθηκε από την ανεύθυνη απόφαση ορισμένων κυβερνήσεων να «κλείσουν» ολόκληρες οικονομίες.
Εάν έχετε μια οικονομία με υψηλή μόχλευση και με χαμηλούς δείκτες παραγωγικότητας και φερεγγυότητας, το κλείσιμο της οικονομίας για δύο μήνες είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο.
Και οι επιπτώσεις θα διαρκέσουν για χρόνια.
Η διάθεση εταιρειών ζόμπι θα κάνει τα πράγματα χειρότερα και τα νέα lockdowns θα μπορούσαν να είναι θανατηφόρα.
Η λύση είναι αυτό που καμία κυβέρνηση δεν δίνει την εντύπωση ότι οι πολιτικοί σώζουν τον κόσμο: μέτρα από την πλευρά της προσφοράς που ενεργοποιούν τους μηχανισμούς αναχρηματοδότησης, αναδιάρθρωσης και βελτίωσης της αποτελεσματικότητας.
Περισσότερες πολιτικές από την πλευρά της ζήτησης, άσκοπα σχέδια τόνωσης που οδηγούνται στην οικοδόμηση του οτιδήποτε με οποιοδήποτε κόστος και περισσότερες ενέσεις ρευστότητας θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα μόνο και θα οδηγήσουν την οικονομία σε στασιμοπληθωρισμό, με επόμενο στάδιο μια χρηματοπιστωτική κρίση με την άνοδο των πτωχεύσεων να σκάσει τη φούσκα των NPLs οδηγώντας τις τράπεζες στα τάρταρα παρά την όποια τονωτική δράση της κεντρικής τράπεζας.
Οι κυβερνήσεις θα προτιμήσουν να ακολουθήσουν την πορεία της Ιαπωνίας: περισσότερο χρέος, περισσότερα bailoutς και μαζικές κυβερνητικές δαπάνες.
Ωστόσο, αυτό θα οδηγήσει σε στασιμότητα και διαιώνιση ανισορροπιών που δεν μπορούν να κρυφτούν όταν τα λάθη της Ιαπωνίας εφαρμόζονται από την ευρωζώνη, την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν υπάρχει κανένας πιθανός τρόπος με τον οποίο οι μεγάλες δαπάνες και η ρευστότητα θα προσφέρουν τίποτα εκτός από υψηλότερο χρέος, ασθενέστερη ανάπτυξη και χαμηλότερους πραγματικούς μισθούς.
Για να τερματίσουμε το πρόβλημα των εταιρειών ζόμπι και τον κίνδυνο ακόμη περισσότερων χρεοκοπιών χρειαζόμαστε περισσότερη ανοιχτή αγορά, λιγότερη γραφειοκρατία και πιο ευέλικτους μηχανισμούς αναδιάρθρωσης.
Οτιδήποτε άλλο θα δώσει απλώς στασιμότητα.
Ένα από τα πιο ανησυχητικά γεγονότα σχετικά με αυτήν την κρίση είναι ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνονται οι χρεοκοπίες.
Παρά την ένεση ρευστότητας των 11 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και τις κρατικές ενισχύσεις το 2020, τα ράλι που οδήγησαν μετοχές και ομόλογα σε δυσθεώρητα ύψη, στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών καλύτερα και τις κρατικές και εταιρικές αποδόσεις στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών, οι εταιρείες προχωρούν ολοταχώς προς τη Μεγάλη Ύφεση και τη χρεοκοπία.
Γιατί;
Επειδή η κρίση φερεγγυότητας δεν μπορεί να συγκαλυφθεί από τη ρευστότητα.
Τρισεκατομμύρια ρευστότητας δίνουν στους επενδυτές και τις κυβερνήσεις μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, επειδή οι αποδόσεις είναι χαμηλές και οι αποτιμήσεις είναι υψηλές, αλλά είναι ένα αντικατοπτρισμός που οφείλεται στις αγορές της κεντρικής τράπεζας που δεν μπορεί να συγκαλύψει πόσο γρήγορα οι εταιρείες εισέρχονται σε κρίση μακροπρόθεσμης φερεγγυότητας.
Αυτό είναι σημαντικό επειδή η άνοδος των πτωχεύσεων και η άνοδος των εταιρειών ζόμπι σημαίνει λιγότερη απασχόληση, λιγότερες επενδύσεις και χαμηλότερη ανάπτυξη στο μέλλον.
Η ρευστότητα συγκαλύπτει μόνο τον κίνδυνο.
Δεν επιλύει ζητήματα φερεγγυότητας που οφείλονται στην κατάρρευση των ταμειακών ροών, ενώ το κόστος παραμένει αυξημένο.
Σύμφωνα με τους Financial Times, οι αιτήσεις πτώχευσης στις ΗΠΑ αναμένεται να ξεπεράσουν τα επίπεδα που επιτεύχθηκαν κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2009.
Στις ΗΠΑ, από τις 17 Αυγούστου, σαράντα πέντε εταιρείες, αριθμός-ρεκόρ, καθεμία με περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 δισεκ. δολαρίων έχουν υποβάλει αιτήσεις πτώχευσης.
Στη Γερμανία, περίπου 500.000 εταιρείες θεωρούνται αφερέγγυες και έχουν μετατραπεί σε ζόμπι από έναν άσκοπο «νόμο περί αφερεγγυότητας» που απλώς επεκτείνει τον πρόβλημα των επιχειρήσεων που είναι τεχνικά χρεοκοπημένες.
Στην Ισπανία, η Τράπεζα της Ισπανίας προειδοποίησε ότι το 25% όλων των εταιρειών βρίσκεται στα πρόθυρα κλεισίματος λόγω αφερεγγυότητας.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Moody, περισσότερο από το 10% των επιχειρήσεων στις κορυφαίες οικονομίες αντιμετωπίζουν σοβαρό οικονομικό στρες, πολλές είναι ήδη σε καθεστώς τεχνητής χρεοκοπίας.
Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;
Από την κρίση του 2008, όλες οι πολιτικές δράσεις στοχεύουν στη διατήρηση χαμηλών αποδόσεων των κρατικών ομολόγων, διασώζοντας τις φουσκωμένες κρατικές δαπάνες και τα ελλείμματα.
Και οι τεράστιες εισφορές ρευστότητας έχουν ωφελήσει τις μεγάλες εισηγμένες εταιρείες που έχουν χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να προστατεύσουν τις αποτιμήσεις τους μέσω επαναγοράς και φθηνού χρέους.
Ωστόσο, τα φθηνά χρήματα προκάλεσαν επίσης κακή επένδυση, κακή κατανομή κεφαλαίου και υψηλότερα από το κανονικό επίπεδα χρέους.
Οι μικρές επιχειρήσεις δεν είδαν τα φερόμενα οφέλη από τα μαζικά προγράμματα ρευστότητας και ελλείμματος, ενώ οι μεγάλες εταιρείες έγιναν πολύ άνετες με αυξημένα επίπεδα χρέους, κακή απόδοση του απασχολούμενου κεφαλαίου και δείκτες φερεγγυότητας που ήταν απλά πολύ χαμηλοί σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία.
Το «φτηνό» χρήμα και οι μαζικές διασώσεις έχουν φυτέψει τους σπόρους μιας κρίσης φερεγγυότητας που προκλήθηκε από την ανεύθυνη απόφαση ορισμένων κυβερνήσεων να «κλείσουν» ολόκληρες οικονομίες.
Εάν έχετε μια οικονομία με υψηλή μόχλευση και με χαμηλούς δείκτες παραγωγικότητας και φερεγγυότητας, το κλείσιμο της οικονομίας για δύο μήνες είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο.
Και οι επιπτώσεις θα διαρκέσουν για χρόνια.
Η διάθεση εταιρειών ζόμπι θα κάνει τα πράγματα χειρότερα και τα νέα lockdowns θα μπορούσαν να είναι θανατηφόρα.
Η λύση είναι αυτό που καμία κυβέρνηση δεν δίνει την εντύπωση ότι οι πολιτικοί σώζουν τον κόσμο: μέτρα από την πλευρά της προσφοράς που ενεργοποιούν τους μηχανισμούς αναχρηματοδότησης, αναδιάρθρωσης και βελτίωσης της αποτελεσματικότητας.
Περισσότερες πολιτικές από την πλευρά της ζήτησης, άσκοπα σχέδια τόνωσης που οδηγούνται στην οικοδόμηση του οτιδήποτε με οποιοδήποτε κόστος και περισσότερες ενέσεις ρευστότητας θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα μόνο και θα οδηγήσουν την οικονομία σε στασιμοπληθωρισμό, με επόμενο στάδιο μια χρηματοπιστωτική κρίση με την άνοδο των πτωχεύσεων να σκάσει τη φούσκα των NPLs οδηγώντας τις τράπεζες στα τάρταρα παρά την όποια τονωτική δράση της κεντρικής τράπεζας.
Οι κυβερνήσεις θα προτιμήσουν να ακολουθήσουν την πορεία της Ιαπωνίας: περισσότερο χρέος, περισσότερα bailoutς και μαζικές κυβερνητικές δαπάνες.
Ωστόσο, αυτό θα οδηγήσει σε στασιμότητα και διαιώνιση ανισορροπιών που δεν μπορούν να κρυφτούν όταν τα λάθη της Ιαπωνίας εφαρμόζονται από την ευρωζώνη, την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν υπάρχει κανένας πιθανός τρόπος με τον οποίο οι μεγάλες δαπάνες και η ρευστότητα θα προσφέρουν τίποτα εκτός από υψηλότερο χρέος, ασθενέστερη ανάπτυξη και χαμηλότερους πραγματικούς μισθούς.
Για να τερματίσουμε το πρόβλημα των εταιρειών ζόμπι και τον κίνδυνο ακόμη περισσότερων χρεοκοπιών χρειαζόμαστε περισσότερη ανοιχτή αγορά, λιγότερη γραφειοκρατία και πιο ευέλικτους μηχανισμούς αναδιάρθρωσης.
Οτιδήποτε άλλο θα δώσει απλώς στασιμότητα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών