Η αντιμετώπιση των προκλήσεων της Ευρώπης απαιτεί πολιτικό θάρρος τόσο σε εθνικό όσο και σε κοινοτικό επίπεδο, τονίζει ο Michel Barnier
Το 2019 μπορεί να αποτελέσει το έτος που η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αφήσει πίσω της την απαισιοδοξία και θα αναγεννηθεί, όπως υποστηρίζει σε άρθρο του στο Project Syndicate, ο επικεφαλής των διαπραγματεύσεων της ΕΕ για το Brexit, Michel Barnier.
Στο άρθρο του ο Barnier καταγράφει τις τέσσερις βασικές προτεραιότητες τις οποίες θα πρέπει να επιτύχει η ΕΕ ώστε να πετύχει την πολυπόθητη αναγέννηση.
Όπως υποστηρίζει «πολύ κοντά στο γραφείο μου στις Βρυξέλλες υπάρχει μία μεγάλη τοιχογραφία με την επιγραφή «Η Ευρώπη είναι το μέλλον».
Παλιά αυτό πίστευαν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, αλλά είναι μία πίστη που έχει αρχίσει να αμφισβητείται από πολλούς.
Φυσικά, η απαισιοδοξία είναι εύκολη στις μέρες μας.
Ενώ οι επιζήμιες συνέπειες της αλλαγής του κλίματος διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας, η επιλογή μονοπωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών, η άνοδος της Κίνας και η κλιμάκωση των γεωπολιτικών εντάσεων σε άλλα μέρη δημιουργούν νέες προκλήσεις για την ευρωπαϊκή ευημερία και ασφάλεια.
Επίσης, υπάρχει η διάδοση της παραπληροφόρησης και των τρομοκρατικών επιθέσεων στην καρδιά των πόλεων μας, όπως είδαμε και πάλι αυτή την περίοδο των Χριστουγέννων στο Στρασβούργο της Γαλλίας.
Ωστόσο, δεν είναι καιρός για την αδράνεια.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, εμείς οι Ευρωπαίοι χρειαζόμαστε συλλογική δράση για να υπερασπιστούμε τις αξίες μας και μια διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες.
Αυτό θα μπορούσε να είναι η στιγμή της Ευρώπης, βασισμένη σε μια πιο ισχυρή και αποφασιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως κάλεσε πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel.
Για να επιτευχθεί αυτό, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να συναντηθούν για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της κυριαρχίας μας και να διασφαλίσουν την υπεύθυνη διακυβέρνηση.
Αυτό σημαίνει διεκδίκηση τόσο για την εθνική όσο και την ευρωπαϊκή κυριαρχία στο εμπόριο, την άμυνα και τον ψηφιακό τομέα, για να μην καταλήξει η Κίνα και οι ΗΠΑ να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες σε εμάς.
Και αυτό σημαίνει ότι οι εθνικές κυβερνήσεις και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ θα πρέπει να προσεγγίσουν τους ευρωπαίους πολίτες.
Όπως έδειξαν οι διαμαρτυρίες για το Brexit και τα «κίτρινα γιλέκα», δεν μπορούν πλέον να αγνοηθούν αυτά που διχάζουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Για να επιτύχουν, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να επικεντρωθούν σε τέσσερις βασικές προτεραιότητες.
Το πρώτο είναι να οικοδομήσουμε μια "Πράσινη Ευρώπη".
Εάν κάθε χώρα του κόσμου είχε το ίδιο αποτύπωμα πόρων με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ο κόσμος θα χρειαζόταν τρεις φορές περισσότερους πόρους για να συντηρήσει τους πάντες.
Αυτό δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα για τις μελλοντικές γενιές.
Μια ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτή την πρόκληση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλους τους διαθέσιμους μοχλούς πολιτικής, από την υποστήριξη της πράσινης χρηματοδότησης έως τη μείωση των αποβλήτων και την αποθάρρυνση της προγραμματισμένης απαξίωσης από τους παραγωγούς.
Αλλά πρέπει επίσης να σκεφτούμε και να ενεργούμε με τόλμη, στο πνεύμα εκείνων στις ΗΠΑ που ζητούν τώρα μια «πράσινη νέα διαπραγμάτευση».
Η Ευρώπη θα μπορούσε να είναι παγκόσμιος ηγέτης στην ανάπτυξη μιας κυκλικής οικονομίας και να γίνει η πρώτη πλήρως ηλεκτρική ήπειρος έως το 2030, με βάση καθαρές μεταφορές και ηλεκτρικά οχήματα.
Επιπλέον, τα μέτρα για την επίτευξη αυτών των στόχων δεν χρειάζεται να είναι κοινωνικά μειωτικά.
Εάν οι πολιτικές είναι δίκαιες και καλά σχεδιασμένες, μπορούν να βελτιώσουν τη συλλογική μας ευημερία και να τονώσουν την οικονομική ανάπτυξη χωρίς να επιβάλλουν ένα απαράδεκτο βάρος σε όσους είναι λιγότερο ικανοί να το αντέξουν.
Η δεύτερη προτεραιότητα είναι η οικοδόμηση μιας οικονομίας που εξυπηρετεί όλους. Εξακολουθούν να υπάρχουν περίπου 17 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων 35% ή και περισσότερο των νέων στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία.
Δεδομένου ότι τα εισοδήματα σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ δεν ανταποκρίνονται στον μέσο όρο της ΕΕ, η οικονομική σύγκλιση έχει σταματήσει.
Σε έναν κόσμο με αυξανόμενο γεω-οικονομικό ανταγωνισμό, πρέπει να εδραιώσουμε τα θεμέλιά μας αν θέλουμε να διατηρήσουμε το μοντέλο της κοινωνικής μας αγοράς. Αυτό σημαίνει εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς και διασφάλιση ότι δεν υπάρχουν διπλά πρότυπα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι πολίτες και οι επιχειρήσεις σε ολόκληρη την ΕΕ.
Πέρα από αυτό, πρέπει να ενισχύσουμε περαιτέρω την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, να ενισχύσουμε τον διεθνή ρόλο του ευρώ και να κατευθύνουμε μαζικές κοινές επενδύσεις σε στρατηγικές τεχνολογίες, ιδίως στον ψηφιακό τομέα.
Η διαχείριση της παγκοσμιοποίησης σημαίνει ότι κανείς δεν πρέπει να μείνει πίσω χωρίς οικονομικές ευκαιρίες ή πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες.
Για να ανταποκριθούμε στις οικονομικές και δημογραφικές πιέσεις, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές μας πολιτικές.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με τη χαρτογράφηση των δεξιοτήτων και των θέσεων εργασίας που θα χρειαστούμε το 2030, προκειμένου να προβλέψουμε τις αλλαγές που υπάρχουν.
Πρέπει, όμως, να διασφαλίσουμε ότι οι πολυεθνικές εταιρείες πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους και ότι ο ανταγωνισμός στην ψηφιακή εποχή είναι δίκαιος.
Όπως σημείωσε πρόσφατα ο κ. Guy Verhofstadt του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες τεχνολογικές επιχειρήσεις πρέπει να λογοδοτήσουν.
Η τρίτη προτεραιότητα είναι ο έλεγχος των συνόρων μας και η αντιμετώπιση των προκλήσεων της μετανάστευσης.
Η απάντησή μας δεν μπορεί να βασιστεί σε φόβους και μύθους, αλλά ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε τις εθνικές συζητήσεις και ταυτότητες.
Πρέπει να επικεντρωθούμε στους μηχανισμούς που πραγματικά λειτουργούν.
Εκτός από την εδραίωση του συστήματος διαχείρισης των συνόρων Frontex της ΕΕ και τη δημιουργία κοινών σημείων εστίασης στα εξωτερικά μας σύνορα και πέρα από αυτό, πρέπει να εναρμονίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις εθνικές πολιτικές μετανάστευσης και ασύλου.
Επίσης πρέπει να ενισχύσουμε τους μηχανισμούς αλληλεγγύης και να αντισταθμίσουμε τα κράτη μέλη που είναι σχετικά πιο εκτεθειμένα στις επιπτώσεις της μετανάστευσης ή κάνουν περισσότερα από άλλα.
Και πρέπει να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας εκτός της ΕΕ, κυρίως με την ανάπτυξη μιας συνολικής εταιρικής σχέσης με την Αφρική για την οικονομική ανάπτυξη και τη διαχείριση της μετανάστευσης.
Εξάλλου, μέχρι το 2050, η Αφρική θα φιλοξενήσει 2,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων οι μισοί κάτω από την ηλικία των 25 ετών.
Τέλος, η Ευρώπη δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να αναθέσει σε τρίτους την ασφάλειά της.
Όλοι είπαν ότι η Ευρώπη είναι δεύτερη μόνο στις ΗΠΑ όσον αφορά τις αμυντικές δαπάνες.
Αλλά οι επενδύσεις μας είναι αποσπασματικές.
Παραδείγματος χάριν, παράγουμε 17 διαφορετικά μοντέλα αρμάτων μάχης, ενώ οι ΗΠΑ βασίζονται κυρίως σε ένα μόνο.
Αυτό το είδος στρατιωτικής επανάληψης κοστίζει στην Ευρώπη τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ (23 δισεκατομμύρια δολάρια) ετησίως.
Κανείς δεν θα κάνει για εμάς αυτό δεν θα κάνουμε για τον εαυτό μας.
Ευτυχώς, υπό την ηγεσία του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, έχουμε ήδη σημειώσει πρόοδο προς την κατεύθυνση της από κοινού παραγωγής εξοπλισμού και τεχνολογιών μέσω του Ευρωπαϊκού Αμυντικού Ταμείου, τον τερματισμό του ανταγωνισμού μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ και την τόνωση της συνεργασίας μεταξύ των εθνικών αμυντικών βιομηχανιών.
Τώρα πρέπει να βασιστούμε σε αυτές τις πρωτοβουλίες και να προχωρήσουμε περαιτέρω, ενισχύοντας τα εργαλεία διαχείρισης κρίσεων και αναπτύσσοντας μια κοινή στρατηγική κουλτούρα βασιζόμενη σε κοινές δυνάμεις και συγκεντρωμένες εθνικές δυνατότητες.
Η αντιμετώπιση των προκλήσεων της Ευρώπης απαιτεί πολιτικό θάρρος τόσο σε εθνικό όσο και σε κοινοτικό επίπεδο.
Θα απαιτήσει επίσης διαφάνεια, συζητήσεις επί τόπου (και όχι μόνο στις πρωτεύουσες), αποτελεσματικές και υπεύθυνες πρωτοβουλίες και νέους τρόπους συμμετοχής των πολιτών.
Μόνο τότε οι άνθρωποι θα πιστέψουν πραγματικά ότι η Ευρώπη είναι το μέλλον, όχι μόνο ένας ευσεβής πόθος».
www.bankingnews.gr
Στο άρθρο του ο Barnier καταγράφει τις τέσσερις βασικές προτεραιότητες τις οποίες θα πρέπει να επιτύχει η ΕΕ ώστε να πετύχει την πολυπόθητη αναγέννηση.
Όπως υποστηρίζει «πολύ κοντά στο γραφείο μου στις Βρυξέλλες υπάρχει μία μεγάλη τοιχογραφία με την επιγραφή «Η Ευρώπη είναι το μέλλον».
Παλιά αυτό πίστευαν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, αλλά είναι μία πίστη που έχει αρχίσει να αμφισβητείται από πολλούς.
Φυσικά, η απαισιοδοξία είναι εύκολη στις μέρες μας.
Ενώ οι επιζήμιες συνέπειες της αλλαγής του κλίματος διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας, η επιλογή μονοπωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών, η άνοδος της Κίνας και η κλιμάκωση των γεωπολιτικών εντάσεων σε άλλα μέρη δημιουργούν νέες προκλήσεις για την ευρωπαϊκή ευημερία και ασφάλεια.
Επίσης, υπάρχει η διάδοση της παραπληροφόρησης και των τρομοκρατικών επιθέσεων στην καρδιά των πόλεων μας, όπως είδαμε και πάλι αυτή την περίοδο των Χριστουγέννων στο Στρασβούργο της Γαλλίας.
Ωστόσο, δεν είναι καιρός για την αδράνεια.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, εμείς οι Ευρωπαίοι χρειαζόμαστε συλλογική δράση για να υπερασπιστούμε τις αξίες μας και μια διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες.
Αυτό θα μπορούσε να είναι η στιγμή της Ευρώπης, βασισμένη σε μια πιο ισχυρή και αποφασιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως κάλεσε πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel.
Για να επιτευχθεί αυτό, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να συναντηθούν για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της κυριαρχίας μας και να διασφαλίσουν την υπεύθυνη διακυβέρνηση.
Αυτό σημαίνει διεκδίκηση τόσο για την εθνική όσο και την ευρωπαϊκή κυριαρχία στο εμπόριο, την άμυνα και τον ψηφιακό τομέα, για να μην καταλήξει η Κίνα και οι ΗΠΑ να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες σε εμάς.
Και αυτό σημαίνει ότι οι εθνικές κυβερνήσεις και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ θα πρέπει να προσεγγίσουν τους ευρωπαίους πολίτες.
Όπως έδειξαν οι διαμαρτυρίες για το Brexit και τα «κίτρινα γιλέκα», δεν μπορούν πλέον να αγνοηθούν αυτά που διχάζουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Για να επιτύχουν, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να επικεντρωθούν σε τέσσερις βασικές προτεραιότητες.
Το πρώτο είναι να οικοδομήσουμε μια "Πράσινη Ευρώπη".
Εάν κάθε χώρα του κόσμου είχε το ίδιο αποτύπωμα πόρων με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ο κόσμος θα χρειαζόταν τρεις φορές περισσότερους πόρους για να συντηρήσει τους πάντες.
Αυτό δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα για τις μελλοντικές γενιές.
Μια ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτή την πρόκληση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλους τους διαθέσιμους μοχλούς πολιτικής, από την υποστήριξη της πράσινης χρηματοδότησης έως τη μείωση των αποβλήτων και την αποθάρρυνση της προγραμματισμένης απαξίωσης από τους παραγωγούς.
Αλλά πρέπει επίσης να σκεφτούμε και να ενεργούμε με τόλμη, στο πνεύμα εκείνων στις ΗΠΑ που ζητούν τώρα μια «πράσινη νέα διαπραγμάτευση».
Η Ευρώπη θα μπορούσε να είναι παγκόσμιος ηγέτης στην ανάπτυξη μιας κυκλικής οικονομίας και να γίνει η πρώτη πλήρως ηλεκτρική ήπειρος έως το 2030, με βάση καθαρές μεταφορές και ηλεκτρικά οχήματα.
Επιπλέον, τα μέτρα για την επίτευξη αυτών των στόχων δεν χρειάζεται να είναι κοινωνικά μειωτικά.
Εάν οι πολιτικές είναι δίκαιες και καλά σχεδιασμένες, μπορούν να βελτιώσουν τη συλλογική μας ευημερία και να τονώσουν την οικονομική ανάπτυξη χωρίς να επιβάλλουν ένα απαράδεκτο βάρος σε όσους είναι λιγότερο ικανοί να το αντέξουν.
Η δεύτερη προτεραιότητα είναι η οικοδόμηση μιας οικονομίας που εξυπηρετεί όλους. Εξακολουθούν να υπάρχουν περίπου 17 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων 35% ή και περισσότερο των νέων στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία.
Δεδομένου ότι τα εισοδήματα σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ δεν ανταποκρίνονται στον μέσο όρο της ΕΕ, η οικονομική σύγκλιση έχει σταματήσει.
Σε έναν κόσμο με αυξανόμενο γεω-οικονομικό ανταγωνισμό, πρέπει να εδραιώσουμε τα θεμέλιά μας αν θέλουμε να διατηρήσουμε το μοντέλο της κοινωνικής μας αγοράς. Αυτό σημαίνει εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς και διασφάλιση ότι δεν υπάρχουν διπλά πρότυπα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι πολίτες και οι επιχειρήσεις σε ολόκληρη την ΕΕ.
Πέρα από αυτό, πρέπει να ενισχύσουμε περαιτέρω την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, να ενισχύσουμε τον διεθνή ρόλο του ευρώ και να κατευθύνουμε μαζικές κοινές επενδύσεις σε στρατηγικές τεχνολογίες, ιδίως στον ψηφιακό τομέα.
Η διαχείριση της παγκοσμιοποίησης σημαίνει ότι κανείς δεν πρέπει να μείνει πίσω χωρίς οικονομικές ευκαιρίες ή πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες.
Για να ανταποκριθούμε στις οικονομικές και δημογραφικές πιέσεις, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές μας πολιτικές.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με τη χαρτογράφηση των δεξιοτήτων και των θέσεων εργασίας που θα χρειαστούμε το 2030, προκειμένου να προβλέψουμε τις αλλαγές που υπάρχουν.
Πρέπει, όμως, να διασφαλίσουμε ότι οι πολυεθνικές εταιρείες πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους και ότι ο ανταγωνισμός στην ψηφιακή εποχή είναι δίκαιος.
Όπως σημείωσε πρόσφατα ο κ. Guy Verhofstadt του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες τεχνολογικές επιχειρήσεις πρέπει να λογοδοτήσουν.
Η τρίτη προτεραιότητα είναι ο έλεγχος των συνόρων μας και η αντιμετώπιση των προκλήσεων της μετανάστευσης.
Η απάντησή μας δεν μπορεί να βασιστεί σε φόβους και μύθους, αλλά ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε τις εθνικές συζητήσεις και ταυτότητες.
Πρέπει να επικεντρωθούμε στους μηχανισμούς που πραγματικά λειτουργούν.
Εκτός από την εδραίωση του συστήματος διαχείρισης των συνόρων Frontex της ΕΕ και τη δημιουργία κοινών σημείων εστίασης στα εξωτερικά μας σύνορα και πέρα από αυτό, πρέπει να εναρμονίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις εθνικές πολιτικές μετανάστευσης και ασύλου.
Επίσης πρέπει να ενισχύσουμε τους μηχανισμούς αλληλεγγύης και να αντισταθμίσουμε τα κράτη μέλη που είναι σχετικά πιο εκτεθειμένα στις επιπτώσεις της μετανάστευσης ή κάνουν περισσότερα από άλλα.
Και πρέπει να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας εκτός της ΕΕ, κυρίως με την ανάπτυξη μιας συνολικής εταιρικής σχέσης με την Αφρική για την οικονομική ανάπτυξη και τη διαχείριση της μετανάστευσης.
Εξάλλου, μέχρι το 2050, η Αφρική θα φιλοξενήσει 2,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων οι μισοί κάτω από την ηλικία των 25 ετών.
Τέλος, η Ευρώπη δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να αναθέσει σε τρίτους την ασφάλειά της.
Όλοι είπαν ότι η Ευρώπη είναι δεύτερη μόνο στις ΗΠΑ όσον αφορά τις αμυντικές δαπάνες.
Αλλά οι επενδύσεις μας είναι αποσπασματικές.
Παραδείγματος χάριν, παράγουμε 17 διαφορετικά μοντέλα αρμάτων μάχης, ενώ οι ΗΠΑ βασίζονται κυρίως σε ένα μόνο.
Αυτό το είδος στρατιωτικής επανάληψης κοστίζει στην Ευρώπη τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ (23 δισεκατομμύρια δολάρια) ετησίως.
Κανείς δεν θα κάνει για εμάς αυτό δεν θα κάνουμε για τον εαυτό μας.
Ευτυχώς, υπό την ηγεσία του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, έχουμε ήδη σημειώσει πρόοδο προς την κατεύθυνση της από κοινού παραγωγής εξοπλισμού και τεχνολογιών μέσω του Ευρωπαϊκού Αμυντικού Ταμείου, τον τερματισμό του ανταγωνισμού μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ και την τόνωση της συνεργασίας μεταξύ των εθνικών αμυντικών βιομηχανιών.
Τώρα πρέπει να βασιστούμε σε αυτές τις πρωτοβουλίες και να προχωρήσουμε περαιτέρω, ενισχύοντας τα εργαλεία διαχείρισης κρίσεων και αναπτύσσοντας μια κοινή στρατηγική κουλτούρα βασιζόμενη σε κοινές δυνάμεις και συγκεντρωμένες εθνικές δυνατότητες.
Η αντιμετώπιση των προκλήσεων της Ευρώπης απαιτεί πολιτικό θάρρος τόσο σε εθνικό όσο και σε κοινοτικό επίπεδο.
Θα απαιτήσει επίσης διαφάνεια, συζητήσεις επί τόπου (και όχι μόνο στις πρωτεύουσες), αποτελεσματικές και υπεύθυνες πρωτοβουλίες και νέους τρόπους συμμετοχής των πολιτών.
Μόνο τότε οι άνθρωποι θα πιστέψουν πραγματικά ότι η Ευρώπη είναι το μέλλον, όχι μόνο ένας ευσεβής πόθος».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών