H αντιμετώπιση μιας οικονομικής κρίσης απαιτεί ευελιξία και υπευθυνότητα κάτι που η κυβέρνηση Erdogan δεν διαθέτει
Καυστικός και με σκληρή γλώσσα απευθύνεται στον Τούρκο πρόεδρο Tayyip Erdogan και την οικονομική του πολιτική ο αμερικανός αρθρογράφος των New York Times, Paul Krugman με τον τίτλο «το πάρτι της εποχής του 1998 τελείωσε».
O Krugman υποστηρίζει ότι η επιβολή των Capital Controls και η αποκήρυξη μέρους του χρέους σε ξένο νόμισμα είναι οι μόνες λύσεις που έχουν απομείνει στον Erdogan για να σώσει την οικονομία που χρεοκοπεί.
Διαφορετικά όπως τονίζει «το νόμισμα θα βουτήξει και το χρέος θα εκτοξευτεί μέχρι να χρεοκοπήσουν όλοι όσοι είναι να χρεοκοπήσουν».
Ο Krugman εκτιμά ακόμη ότι «το αδύναμο νόμισμα θα οδηγήσει σε μια εξαγωγική έκρηξη και η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει στηριζόμενη στα μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα».
Στο ερώτημα «εάν μπορεί η Τουρκία να αποφύγει αυτή την κατάρρευση και να μειώσει το κόστος της κρίσης» απαντά πως υπάρχουν ακόμα περιθώρια, αλλά είναι πολύ στενά. «Αυτό που χρειάζεται είναι ένας συνδυασμός βραχυπρόθεσμης ανορθοδοξίας και αξιόπιστων δεσμεύσεων για επιστροφή στην ορθοδοξία μακροπρόθεσμα.
Τα βήματα που πρέπει να γίνουν κατά τον ίδιο είναι τα εξής: να διακοπεί η εκρηκτική άνοδος του λόγου του χρέους με κάποια προσωρινά capital controls και την αποκήρυξη ενός μέρους του χρέους σε ξένο νόμισμα. Εν τω μεταξύ, πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ένα δημοσιονομικά βιώσιμο καθεστώς μόλις λήξει η κρίση. Αν όλα πάνε καλά, η εμπιστοσύνη θα επιστρέψει σταδιακά και τα capital controls θα αρθούν» τονίζει.
Υπογραμμίζει μάλιστα ότι κάτι παρόμοιο έκανε η Μαλαισία το 1998 και η Νότια Κορέα την ίδια εποχή. Μια δεκαετία αργότερα, η Ισλανδία τα κατάφερε αρκετά καλά με ένα συνδυασμό capital controls και αποκήρυξης χρέους.
Η Αργεντινή τα πήγε σχετικά καλά με τις ετερόδοξες πολιτικές το 2002 και κάποια χρόνια αργότερα, αλλά η κυβέρνηση Kirchner επέστρεψε νωρίτερα από ότι έπρεπε σε ορθόδοξες πολιτικές και άνοιξε το δρόμο για επιστροφή της χώρας στην κρίση.
Και καταλήγει λέγοντας ότι «αυτό το παράδειγμα (της Αργεντινής) δείχνει πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση μιας οικονομικής κρίσης καθώς για την επίλυσή της χρειάζονται κυβερνήσεις που να δείχνουν ευελιξία και υπευθυνότητα την ίδια στιγμή κάτι για το οποίο δυστυχώς δεν φαίνεται ότι η Τουρκία του Erdogan είναι μια τέτοια περίπτωση. Ούτε φυσικά και η Αμερική του Trump»..
O Krugman υποστηρίζει ότι η επιβολή των Capital Controls και η αποκήρυξη μέρους του χρέους σε ξένο νόμισμα είναι οι μόνες λύσεις που έχουν απομείνει στον Erdogan για να σώσει την οικονομία που χρεοκοπεί.
Διαφορετικά όπως τονίζει «το νόμισμα θα βουτήξει και το χρέος θα εκτοξευτεί μέχρι να χρεοκοπήσουν όλοι όσοι είναι να χρεοκοπήσουν».
Ο Krugman εκτιμά ακόμη ότι «το αδύναμο νόμισμα θα οδηγήσει σε μια εξαγωγική έκρηξη και η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει στηριζόμενη στα μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα».
Στο ερώτημα «εάν μπορεί η Τουρκία να αποφύγει αυτή την κατάρρευση και να μειώσει το κόστος της κρίσης» απαντά πως υπάρχουν ακόμα περιθώρια, αλλά είναι πολύ στενά. «Αυτό που χρειάζεται είναι ένας συνδυασμός βραχυπρόθεσμης ανορθοδοξίας και αξιόπιστων δεσμεύσεων για επιστροφή στην ορθοδοξία μακροπρόθεσμα.
Τα βήματα που πρέπει να γίνουν κατά τον ίδιο είναι τα εξής: να διακοπεί η εκρηκτική άνοδος του λόγου του χρέους με κάποια προσωρινά capital controls και την αποκήρυξη ενός μέρους του χρέους σε ξένο νόμισμα. Εν τω μεταξύ, πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ένα δημοσιονομικά βιώσιμο καθεστώς μόλις λήξει η κρίση. Αν όλα πάνε καλά, η εμπιστοσύνη θα επιστρέψει σταδιακά και τα capital controls θα αρθούν» τονίζει.
Υπογραμμίζει μάλιστα ότι κάτι παρόμοιο έκανε η Μαλαισία το 1998 και η Νότια Κορέα την ίδια εποχή. Μια δεκαετία αργότερα, η Ισλανδία τα κατάφερε αρκετά καλά με ένα συνδυασμό capital controls και αποκήρυξης χρέους.
Η Αργεντινή τα πήγε σχετικά καλά με τις ετερόδοξες πολιτικές το 2002 και κάποια χρόνια αργότερα, αλλά η κυβέρνηση Kirchner επέστρεψε νωρίτερα από ότι έπρεπε σε ορθόδοξες πολιτικές και άνοιξε το δρόμο για επιστροφή της χώρας στην κρίση.
Και καταλήγει λέγοντας ότι «αυτό το παράδειγμα (της Αργεντινής) δείχνει πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση μιας οικονομικής κρίσης καθώς για την επίλυσή της χρειάζονται κυβερνήσεις που να δείχνουν ευελιξία και υπευθυνότητα την ίδια στιγμή κάτι για το οποίο δυστυχώς δεν φαίνεται ότι η Τουρκία του Erdogan είναι μια τέτοια περίπτωση. Ούτε φυσικά και η Αμερική του Trump»..
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών