Οι «αυταρχικές» υπερεθνικές εξουσίες της Ε.Ε. σε συνδυασμό με την αχαλίνωτη πρόταξη του συμφέροντος της αγοράς έναντι της πραγματικής ευημερίας των λαών συντελούν στην αύξηση φυγόκεντρων φαινομένων
Το παράδειγμα της παρέμβασης των θεσμών στην Ελλάδα και η εντύπωση που έχει προκαλέσει στους λαούς της Ευρώπης, είναι δυνατόν να εντοπισθεί και στα βαθύτερα αίτια τέτοιων σοβαρών εξελίξεων όπως το Brexit ή η άνοδος της ακροδεξιάς.
Αυτό αφήνει να εννοηθεί με την εκτενή αναφορά και επιχειρηματολογία του ο γνωστός αναλυτής Alan Johnson, σε πρόσφατο άρθρο-παρέμβασή του στους New York Times σχετικά με το Brexit (Why Brexit Is Best for Britain ή Γιατί το Μπρέξιτ είναι το καλύτερο για την Βρετανία).
Ο ίδιος γράφει επίσης, ότι η βούληση για έξοδο από τους κόλπους της Ε.Ε. οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απογοήτευση των λαών για το πώς μετά την κρίση η Ε.Ε. βαθμηδόν έχει απομακρυνθεί από την κοινωνική διάσταση μίας Κεϋνσιανής προσέγγισης στις καταστατικές αρχές της. Κατά τον ίδιο, το παράδειγμα της αντιμετώπισης της κρίσης στην Ελλάδα, μόνο στις αρνητικές συνέπειες της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών, μπορεί να εγγραφεί.
Στο άρθρο του, ο Johnson αναφέρεται στη στροφή που έχει σημειωθεί βαθμηδόν στη λειτουργία και στους απώτερους πολιτικούς στόχους των θεσμών που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ενσωμάτωση και ένωση στο εσωτερικό της E.E.
Κατά τον ίδιο, οι «αυταρχικές» υπερεθνικές εξουσίες της Ε.Ε. σε συνδυασμό με την αχαλίνωτη πρόταξη του συμφέροντος της αγοράς έναντι της πραγματικής ευημερίας των λαών - όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας - συντελούν στην αύξηση φυγόκεντρων φαινομένων, αλλά και νοσηρών αντιλήψεων για το μέλλον της ηπείρου, που νομοτελειακά οδηγούν και στην ενίσχυση της ακροδεξιάς και των διασπαστικών τάσεων.
Εν συνεχεία, ο αρθρογράφος αναφέρεται εκτενώς στον αντιδημοκρατικό και αυθαίρετο θεσμικά τρόπο στελέχωσης και λειτουργίας θεσμών όπως η ΕΚΤ ή στη συμβολική και καθόλου λειτουργική θέση του Ευρωκοινοβουλίου στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, που στο κάτω-κάτω της γραφής αφορούν στην τύχη των λαών της Ευρώπης και όχι μόνον, αν κάποιος αναλογισθεί πως, όπως συμβαίνει και με τις εμπορικές διατλαντικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τον Καναδά κι άλλες χώρες, δίνεται η δυνατότητα σε εταιρείες «να μηνύουν εκλεγμένες κυβερνήσεις, που τολμούν να υπακούσουν σ' αυτό που θέλουν οι ψηφοφόροι τους».
«Το βασανιστήριο του πνιγμού (waterboarding) που εφάρμοσε η Ε.Ε. στην Ελλάδα κατέληξε στην περικοπή των προϋπολογισμών των νοσοκομείων κατά το ένα τέταρτο και κατά το ήμισυ του προϋπολογισμού για τα φάρμακα, την ώρα που τα κρούσματα HIV αυξάνονται, όπως κι οι πάσχοντες από κατάθλιψη, έχουν εκτοξευθεί οι αριθμοί των αυτοκτονιών, ενώ οι περιπτώσεις θνησιγενών τοκετών έχουν αυξηθεί κατά 21%. Τέσσερα στα δέκα παιδιά στην Ελλάδα έχουν ωθηθεί σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και έρευνες έχουν δείξει πως το 54% των Ελλήνων σήμερα βιώνουν μία κατάσταση υποσιτισμού»
www.bankingnews.gr
Αυτό αφήνει να εννοηθεί με την εκτενή αναφορά και επιχειρηματολογία του ο γνωστός αναλυτής Alan Johnson, σε πρόσφατο άρθρο-παρέμβασή του στους New York Times σχετικά με το Brexit (Why Brexit Is Best for Britain ή Γιατί το Μπρέξιτ είναι το καλύτερο για την Βρετανία).
Ο ίδιος γράφει επίσης, ότι η βούληση για έξοδο από τους κόλπους της Ε.Ε. οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απογοήτευση των λαών για το πώς μετά την κρίση η Ε.Ε. βαθμηδόν έχει απομακρυνθεί από την κοινωνική διάσταση μίας Κεϋνσιανής προσέγγισης στις καταστατικές αρχές της. Κατά τον ίδιο, το παράδειγμα της αντιμετώπισης της κρίσης στην Ελλάδα, μόνο στις αρνητικές συνέπειες της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών, μπορεί να εγγραφεί.
Στο άρθρο του, ο Johnson αναφέρεται στη στροφή που έχει σημειωθεί βαθμηδόν στη λειτουργία και στους απώτερους πολιτικούς στόχους των θεσμών που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ενσωμάτωση και ένωση στο εσωτερικό της E.E.
Κατά τον ίδιο, οι «αυταρχικές» υπερεθνικές εξουσίες της Ε.Ε. σε συνδυασμό με την αχαλίνωτη πρόταξη του συμφέροντος της αγοράς έναντι της πραγματικής ευημερίας των λαών - όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας - συντελούν στην αύξηση φυγόκεντρων φαινομένων, αλλά και νοσηρών αντιλήψεων για το μέλλον της ηπείρου, που νομοτελειακά οδηγούν και στην ενίσχυση της ακροδεξιάς και των διασπαστικών τάσεων.
Εν συνεχεία, ο αρθρογράφος αναφέρεται εκτενώς στον αντιδημοκρατικό και αυθαίρετο θεσμικά τρόπο στελέχωσης και λειτουργίας θεσμών όπως η ΕΚΤ ή στη συμβολική και καθόλου λειτουργική θέση του Ευρωκοινοβουλίου στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, που στο κάτω-κάτω της γραφής αφορούν στην τύχη των λαών της Ευρώπης και όχι μόνον, αν κάποιος αναλογισθεί πως, όπως συμβαίνει και με τις εμπορικές διατλαντικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τον Καναδά κι άλλες χώρες, δίνεται η δυνατότητα σε εταιρείες «να μηνύουν εκλεγμένες κυβερνήσεις, που τολμούν να υπακούσουν σ' αυτό που θέλουν οι ψηφοφόροι τους».
«Το βασανιστήριο του πνιγμού (waterboarding) που εφάρμοσε η Ε.Ε. στην Ελλάδα κατέληξε στην περικοπή των προϋπολογισμών των νοσοκομείων κατά το ένα τέταρτο και κατά το ήμισυ του προϋπολογισμού για τα φάρμακα, την ώρα που τα κρούσματα HIV αυξάνονται, όπως κι οι πάσχοντες από κατάθλιψη, έχουν εκτοξευθεί οι αριθμοί των αυτοκτονιών, ενώ οι περιπτώσεις θνησιγενών τοκετών έχουν αυξηθεί κατά 21%. Τέσσερα στα δέκα παιδιά στην Ελλάδα έχουν ωθηθεί σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και έρευνες έχουν δείξει πως το 54% των Ελλήνων σήμερα βιώνουν μία κατάσταση υποσιτισμού»
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών