Μια κινεζική κρίση θα μπορούσε να είναι μια ελληνικού τύπου κρίση μεγαλύτερης κλίμακας, συνταράσσοντας τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές
Χίλιες φορές χειρότερη χαρακτηρίζει την κρίση που ζυμώνεται στην Κίνα έναντι της ελληνικής το περιοδικό Forbes, το οποίο σε άρθρο του προχωρά σε μια σύγκριση μεταξύ των δύο χωρών.
Οι επενδυτές, σημειώνεται χαρακτηριστικά, τα τελευταία χρόνια επικεντρώθηκαν στην ελληνική κρίση, όμως έχασαν μια άλλη, που ζυμώνεται στην Κίνα και η οποία είναι χίλιες φορές χειρότερη της ελληνικής.
Η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, αναπτυσσόμενη ακόμη με ρυθμό 7% και με αρκετά αποθέματα ξένου συναλλάγματος.
Από την άλλη, η Ελλάδα είναι μια μικρή οικονομία, η οποία παραδέρνει στον βάλτο της χειρότερης ύφεσης από τη δεκαετία του 1930, ενώ μόλις και μετά βίας κρατείται στη ζώνη του ευρώ.
Ωστόσο, οι δύο αυτές οικονομίες έχουν κάτι κοινό.
Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, μοιράζονται ένα οικονομικό μοντέλο ημι-σοβιετικό, όπου ένα μεγάλο τμήμα της οικονομίας είναι υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της κεντρικής ή τοπικής κυβέρνησης, περιορίζοντας τις οικονομικές ελευθερίες (βλ. πίνακα).
Και στις δύο χώρες, η κυβέρνηση ήταν δραστήρια σε στρατηγικούς τομείς, όπως τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ενέργεια, ως ρυθμιστής, ιδιοκτήτης, χρηματοδότης και manager.
Η ενεργή εμπλοκή της κυβέρνησης σε αυτούς τους τομείς έχει συμβάλει ώστε να παραμείνουν… ζωντανές «ανίκανες» επιχειρήσεις, αν και περισσότερο αυτό συμβαίνει στην Κίνα.
Η κυβέρνηση είναι επίσης ενεργή στην τραπεζική βιομηχανία και στις δύο χώρες.
Αυτή η εμπλοκή της κυβέρνησης στην οικονομία έχει δημιουργήσει ένα περίεργο κράτος, όπου τόσο ο πιστωτής όσο και ο δανειζόμενος είναι κλάδοι της κυβέρνησης.
Αυτή η κατάσταση είναι που πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και μεγεθύνει τις αβεβαιότητες στην οικονομία με δύο τρόπους.
Ο πρώτος, η κρατική ιδιοκτησία των τραπεζών δεν επιτρέπει στους τραπεζίτες να είναι αληθινοί, εκτιμητές και managers των διαφόρων κινδύνων που σχετίζονται με την τραπεζική.
Το αποτέλεσμα είναι οι τράπεζες να καταλήγουν να σωρεύουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια, αποστραγγίζοντας πολύτιμους πόρους σε διασώσεις.
Ο δεύτερος, το γεγονός ότι το κράτος αποτελεί ταυτόχρονα δανειστεί και δανειζόμενο δημιουργεί αντί να απομακρύνει τους πιστωτικούς κινδύνους, δημιουργώντας μια εν δυνάμει συστημική κατάρρευση, όπως επιβεβαίωσε η ελληνική κρίση.
Αυτό είναι που κάνει το κοινό μέλλον μεταξύ των δύο οικονομιών τόσο τρομακτικό.
Ο λόγος που το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ελληνική οικονομία, είναι ότι οι ελεγχόμενες από το κράτος τράπεζες και συνταξιοδοτικά ταμεία ήταν οι πιστωτές της γενικής κυβέρνησης και των υπό κρατική ιδιοκτησία οργανισμών.
Το «κούρεμα» μετέφερε τις απώλειες από μια κυβερνητική επιχείρηση σε μια άλλη.
Είναι σαν το ένα κυβερνητικό χέρι να δανείζει κεφάλαια στο άλλο και όλοι να είναι χαρούμενοι, μέχρι κάποιος να πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό.
Τότε η κατάσταση είναι που γίνεται άσκημη.
Αυτό συνέβη στην Ελλάδα το 2011, όταν το ημι-σοβιετικό οικονομικό μοντέλο κατέρρευσε, παρασύροντας μαζί του τη διεφθαρμένη κυβέρνηση που δεν είχε πόρους να χρηματοδοτήσει τους πολλαπλούς ρόλους της στην οικονομία.
Έτσι κατέληξαν οι έλληνες συνταξιούχοι να σχηματίζουν μεγάλες ουρές έξω από τα ΑΤΜ των τραπεζών.
Τα πράγματα, όμως, είναι ακόμη χειρότερα για την Κίνα, όταν φθάσει σε μια πιθανή συστημικού κινδύνου κρίση.
Οι κρατικές τράπεζες δανείζουν χρήματα απευθείας στις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες συνήθως λειτουργούν ως φορείς κοινωνικής πρόνοιας.
Αναλογιστείτε τώρα το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας έναντι της κινεζικής και θα καταλάβετε γιατί μια κινεζική κρίση θα μπορούσε να είναι μια ελληνικού τύπου κρίση μεγαλύτερης κλίμακας, συνταράσσοντας τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς το καθεστώς της χώρας θα προσπαθήσει να εξάγει την κρίση μέσω των υποτιμήσεων του νομίσματος.
Οι επενδυτές σε όλο τον κόσμο έχουν ήδη μια πρόγευση του τι σημαίνει αυτό για νομίσματα, εμπορεύματα και μετοχές…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Οι επενδυτές, σημειώνεται χαρακτηριστικά, τα τελευταία χρόνια επικεντρώθηκαν στην ελληνική κρίση, όμως έχασαν μια άλλη, που ζυμώνεται στην Κίνα και η οποία είναι χίλιες φορές χειρότερη της ελληνικής.
Η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, αναπτυσσόμενη ακόμη με ρυθμό 7% και με αρκετά αποθέματα ξένου συναλλάγματος.
Από την άλλη, η Ελλάδα είναι μια μικρή οικονομία, η οποία παραδέρνει στον βάλτο της χειρότερης ύφεσης από τη δεκαετία του 1930, ενώ μόλις και μετά βίας κρατείται στη ζώνη του ευρώ.
Ωστόσο, οι δύο αυτές οικονομίες έχουν κάτι κοινό.
Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, μοιράζονται ένα οικονομικό μοντέλο ημι-σοβιετικό, όπου ένα μεγάλο τμήμα της οικονομίας είναι υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της κεντρικής ή τοπικής κυβέρνησης, περιορίζοντας τις οικονομικές ελευθερίες (βλ. πίνακα).
Και στις δύο χώρες, η κυβέρνηση ήταν δραστήρια σε στρατηγικούς τομείς, όπως τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ενέργεια, ως ρυθμιστής, ιδιοκτήτης, χρηματοδότης και manager.
Η ενεργή εμπλοκή της κυβέρνησης σε αυτούς τους τομείς έχει συμβάλει ώστε να παραμείνουν… ζωντανές «ανίκανες» επιχειρήσεις, αν και περισσότερο αυτό συμβαίνει στην Κίνα.
Η κυβέρνηση είναι επίσης ενεργή στην τραπεζική βιομηχανία και στις δύο χώρες.
Αυτή η εμπλοκή της κυβέρνησης στην οικονομία έχει δημιουργήσει ένα περίεργο κράτος, όπου τόσο ο πιστωτής όσο και ο δανειζόμενος είναι κλάδοι της κυβέρνησης.
Αυτή η κατάσταση είναι που πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και μεγεθύνει τις αβεβαιότητες στην οικονομία με δύο τρόπους.
Ο πρώτος, η κρατική ιδιοκτησία των τραπεζών δεν επιτρέπει στους τραπεζίτες να είναι αληθινοί, εκτιμητές και managers των διαφόρων κινδύνων που σχετίζονται με την τραπεζική.
Το αποτέλεσμα είναι οι τράπεζες να καταλήγουν να σωρεύουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια, αποστραγγίζοντας πολύτιμους πόρους σε διασώσεις.
Ο δεύτερος, το γεγονός ότι το κράτος αποτελεί ταυτόχρονα δανειστεί και δανειζόμενο δημιουργεί αντί να απομακρύνει τους πιστωτικούς κινδύνους, δημιουργώντας μια εν δυνάμει συστημική κατάρρευση, όπως επιβεβαίωσε η ελληνική κρίση.
Αυτό είναι που κάνει το κοινό μέλλον μεταξύ των δύο οικονομιών τόσο τρομακτικό.
Ο λόγος που το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ελληνική οικονομία, είναι ότι οι ελεγχόμενες από το κράτος τράπεζες και συνταξιοδοτικά ταμεία ήταν οι πιστωτές της γενικής κυβέρνησης και των υπό κρατική ιδιοκτησία οργανισμών.
Το «κούρεμα» μετέφερε τις απώλειες από μια κυβερνητική επιχείρηση σε μια άλλη.
Είναι σαν το ένα κυβερνητικό χέρι να δανείζει κεφάλαια στο άλλο και όλοι να είναι χαρούμενοι, μέχρι κάποιος να πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό.
Τότε η κατάσταση είναι που γίνεται άσκημη.
Αυτό συνέβη στην Ελλάδα το 2011, όταν το ημι-σοβιετικό οικονομικό μοντέλο κατέρρευσε, παρασύροντας μαζί του τη διεφθαρμένη κυβέρνηση που δεν είχε πόρους να χρηματοδοτήσει τους πολλαπλούς ρόλους της στην οικονομία.
Έτσι κατέληξαν οι έλληνες συνταξιούχοι να σχηματίζουν μεγάλες ουρές έξω από τα ΑΤΜ των τραπεζών.
Τα πράγματα, όμως, είναι ακόμη χειρότερα για την Κίνα, όταν φθάσει σε μια πιθανή συστημικού κινδύνου κρίση.
Οι κρατικές τράπεζες δανείζουν χρήματα απευθείας στις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες συνήθως λειτουργούν ως φορείς κοινωνικής πρόνοιας.
Αναλογιστείτε τώρα το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας έναντι της κινεζικής και θα καταλάβετε γιατί μια κινεζική κρίση θα μπορούσε να είναι μια ελληνικού τύπου κρίση μεγαλύτερης κλίμακας, συνταράσσοντας τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς το καθεστώς της χώρας θα προσπαθήσει να εξάγει την κρίση μέσω των υποτιμήσεων του νομίσματος.
Οι επενδυτές σε όλο τον κόσμο έχουν ήδη μια πρόγευση του τι σημαίνει αυτό για νομίσματα, εμπορεύματα και μετοχές…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών