γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Καμία απάντηση στην κρίση χρέους της ευρωζώνης και καμία λύση δεν έδωσαν οι Ευρωπαίοι στην τελευταία σύνοδο κορυφής, σύμφωνα με την τελευταία 8σέλιδη έκθεση της Morgan Stanley με τίτλο «A Response that Provides No Answer» (Μία λύση χωρίς απάντηση) στην οποία και αναλύει τα αποτελέσματα των αποφάσεων των Ευρωπαίων.
Η Morgan Stanley αναφέρει ότι η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι απίθανο να επιστρέψουν στις αγορές το 2012. Αυτό, δε, που είναι σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρχει ζήτηση των εν λόγω ομολόγων από ιδιώτες επενδυτές, καθώς ο κίνδυνος τόσο της επιμήκυνσης όσο και του haircut θα είναι μεγάλος. Το πιο πιθανό σενάριο είναι και οι δύο χώρες να ενταχθούν μετά το 2013 στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης, ώστε να μπορέσουν να θέσουν το χρέος τους σε βιώσιμη τροχιά.
Η «συνολική λύση» που ανακοίνωσε η ΕΕ, είχε στόχο να προστατευτεί έναντι μελλοντικών κρίσεων, και όχι έναντι της τρέχουσας, αναφέρει η Morgan Stanley. Η παροχή ρευστότητας στις κυβερνήσεις γίνεται με όρους που μπορούν να χαρακτηριστούν των «όροι τιμωρίας», γεγονός που όχι μόνο δε λύνει αλλά περιπλέκει ακόμη περισσότερο οποιαδήποτε λύση μπορεί να υπήρχε για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο σύστημα.
Ενώ οι αποφάσεις για αύξηση των πόρων των ταμείων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων φαίνεται εκ πρώτης ανάγνωσης θετικά βήματα, ωστόσο παραμένουν δύο ερωτηματικά. Πρώτον, οι λεπτομέρειες χρήσης του μηχανισμού ακόμη δεν έχουν διαμορφωθεί εντείνοντας τις ανησυχίες, και δεύτερον ότι τα κεφάλαια που πριμοδότησαν οι Ευρωπαίοι τα Ταμεία τους μάλλον δεν θα είναι τα πραγματικά.
Αναφορικά με την απεριόριστη ρευστότητα που προσφέρει ο μηχανισμός (και ο μόνιμος – ESM και ο προσωρινός – EFSF), η Morgan Stanley αναφέρει ότι αυτή η κίνηση δεν αποτρέπει εν τέλει την πιθανότητα χρεοκοπίας. Μόνο την αναβάλει. Και μέχρι πότε έχει τη δυνατότητα ένας μηχανισμός να αναβάλει μία χρεοκοπία;
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η Morgan Stanley παρατηρεί το εξής παράδοξο: Ενώ έχει ήδη υπάρξει η στήριξη της Ελλάδας και της Ιρλανδίας από τους Ευρωπαίους εταίρους, η πρόσβαση αυτών των χωρών στην αγορά είναι σχεδόν απαγορευτική. Παράλληλα, η έκθεση του πυρήνα της Ευρώπης προς τα ομόλογα της περιφέρειας αυξάνεται, καθιστώντας έτσι το πρόβλημα της περιφέρειας πρόβλημα πανευρωπαϊκό. Και όσο η έκθεση αυξάνεται, τόσο η πίεση για αναδιάρθρωση θα αυξάνεται.
Το κύριο εμπόδιο μίας αναδιάρθρωσης χρέους είναι ότι ο τραπεζικός κλάδος είναι ανέτοιμος για κάτι τέτοιο. Εάν όμως οι κυβερνήσεις πετύχουν την κεφαλαιακή ενίσχυση του, τότε αυτό το εμπόδιο θα «απορροφηθεί», ανοίγοντας το δρόμο για πιο ριζικές λύσεις.
www.bankingnews.gr
Η «συνολική λύση» που ανακοίνωσε η ΕΕ, είχε στόχο να προστατευτεί έναντι μελλοντικών κρίσεων, και όχι έναντι της τρέχουσας, αναφέρει η Morgan Stanley. Η παροχή ρευστότητας στις κυβερνήσεις γίνεται με όρους που μπορούν να χαρακτηριστούν των «όροι τιμωρίας», γεγονός που όχι μόνο δε λύνει αλλά περιπλέκει ακόμη περισσότερο οποιαδήποτε λύση μπορεί να υπήρχε για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο σύστημα.
Ενώ οι αποφάσεις για αύξηση των πόρων των ταμείων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων φαίνεται εκ πρώτης ανάγνωσης θετικά βήματα, ωστόσο παραμένουν δύο ερωτηματικά. Πρώτον, οι λεπτομέρειες χρήσης του μηχανισμού ακόμη δεν έχουν διαμορφωθεί εντείνοντας τις ανησυχίες, και δεύτερον ότι τα κεφάλαια που πριμοδότησαν οι Ευρωπαίοι τα Ταμεία τους μάλλον δεν θα είναι τα πραγματικά.
Αναφορικά με την απεριόριστη ρευστότητα που προσφέρει ο μηχανισμός (και ο μόνιμος – ESM και ο προσωρινός – EFSF), η Morgan Stanley αναφέρει ότι αυτή η κίνηση δεν αποτρέπει εν τέλει την πιθανότητα χρεοκοπίας. Μόνο την αναβάλει. Και μέχρι πότε έχει τη δυνατότητα ένας μηχανισμός να αναβάλει μία χρεοκοπία;
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η Morgan Stanley παρατηρεί το εξής παράδοξο: Ενώ έχει ήδη υπάρξει η στήριξη της Ελλάδας και της Ιρλανδίας από τους Ευρωπαίους εταίρους, η πρόσβαση αυτών των χωρών στην αγορά είναι σχεδόν απαγορευτική. Παράλληλα, η έκθεση του πυρήνα της Ευρώπης προς τα ομόλογα της περιφέρειας αυξάνεται, καθιστώντας έτσι το πρόβλημα της περιφέρειας πρόβλημα πανευρωπαϊκό. Και όσο η έκθεση αυξάνεται, τόσο η πίεση για αναδιάρθρωση θα αυξάνεται.
Το κύριο εμπόδιο μίας αναδιάρθρωσης χρέους είναι ότι ο τραπεζικός κλάδος είναι ανέτοιμος για κάτι τέτοιο. Εάν όμως οι κυβερνήσεις πετύχουν την κεφαλαιακή ενίσχυση του, τότε αυτό το εμπόδιο θα «απορροφηθεί», ανοίγοντας το δρόμο για πιο ριζικές λύσεις.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών