Το δημογραφικό αποτελεί πρόβλημα επιβίωσης του έθνους και όχι απλή λογιστική εξίσωση
Με έκπληξη διάβασα τη δραστική μεταβολή στην αντιμετώπιση του προβλήματος δραματικής μείωσης των γεννήσεων στον πληθυσμό μας από τον Υπουργό Μετανάστευσης κ. Πλεύρη, ο οποίος δήλωσε:
«Το δημογραφικό δεν είναι αριθμητικό πρόβλημα, δεν μπορείς να πεις γεννήθηκαν 100.000 Έλληνες λιγότεροι, άρα φέρνω 100.000 μετανάστες.
Η Ελλάδα είναι Πατρίδα και οι Έλληνες είμαστε Έθνος, όχι ασύντακτος λαός».
Πρόκειται για μια δήλωση ιδιαίτερα πατριωτική, που βασίζεται στη ρήση του Ησίοδου ότι Έθνος αποτελεί «το όμαιμον, ομόγλωσσο, ομόθρησκο και ομότροπο».
Μια πολιτική τοποθέτηση από τον κ. Πλεύρη βαρύνουσας σημασίας, η οποία όμως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη ότι αντιτίθεται στον νατιβισμό, δηλαδή στη θεώρηση ότι ένα έθνος απαρτίζεται κυρίως από γηγενείς ανθρώπους που έχουν κοινές προγονικές ρίζες αίματος.
Τελικά τι όμως επικρατεί στη Νέα Δημοκρατία;
Ποια θεώρηση για το έθνος μας είναι η κυρίαρχη και πού οφείλει το Κράτος να στοχεύσει όσον αφορά τη λύση του δημογραφικού;
Βασιζόμαστε στη θεώρηση του κ. Πλεύρη ή του κ. Μητσοτάκη;
Και πώς είναι δυνατόν σε ένα τόσο ισχυρό κυβερνητικό κόμμα να υπάρχουν ταυτόχρονα δύο τόσο αντιδιαμετρικές απόψεις χωρίς να προκαλείται σύγχυση στην χάραξη της πολιτικής για το κυβερνητικό έργο;
Το δημογραφικό αποτελεί πρόβλημα επιβίωσης του έθνους και όχι απλή λογιστική εξίσωση.
Η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να περιορίζεται στην εισαγωγή μεταναστευτικών πληθυσμών ως αριθμητικό υποκατάστατο των χαμένων γεννήσεων.
Απαιτείται ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο:
επιθετική οικογενειακή πολιτική με στήριξη των νέων ζευγαριών, φορολογικά κίνητρα, στέγη, ποιοτική δημόσια παιδεία και φροντίδα παιδιών, καθώς και μέτρα επαναπατρισμού του ελληνικού επιστημονικού δυναμικού της διασποράς.
Η μετανάστευση μπορεί να λειτουργήσει επικουρικά, αλλά με αυστηρά κριτήρια ένταξης, γνώση γλώσσας, σεβασμό του πολιτισμού και της νομοθεσίας.
Εδώ είναι που η διαφορά προσέγγισης αποκτά κομβική σημασία.
Αν η κυβέρνηση δεν καταλήξει σε ενιαία γραμμή, το μήνυμα προς την κοινωνία θα παραμένει συγκεχυμένο:
από τη μία ο πατριωτικός λόγος του Υπουργού, από την άλλη η αποστασιοποίηση του Πρωθυπουργού από κάθε τι που μυρίζει «νατιβισμό».
Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ξεκαθαρίσει ποια είναι η επίσημη θέση της για το έθνος και το δημογραφικό πρόβλημα, ώστε να υπάρξει σταθερή και συνεκτική στρατηγική.
Η συνύπαρξη δύο τόσο διαφορετικών οπτικών στο ίδιο κόμμα δεν είναι απλώς θεωρητικό ζήτημα, αλλά προκαλεί αβεβαιότητα στην κοινωνία και θολώνει την κατεύθυνση του κυβερνητικού έργου σε ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα για το μέλλον της χώρας.
Απόστολος Κρητικόπουλος
www.bankingnews.gr
«Το δημογραφικό δεν είναι αριθμητικό πρόβλημα, δεν μπορείς να πεις γεννήθηκαν 100.000 Έλληνες λιγότεροι, άρα φέρνω 100.000 μετανάστες.
Η Ελλάδα είναι Πατρίδα και οι Έλληνες είμαστε Έθνος, όχι ασύντακτος λαός».
Πρόκειται για μια δήλωση ιδιαίτερα πατριωτική, που βασίζεται στη ρήση του Ησίοδου ότι Έθνος αποτελεί «το όμαιμον, ομόγλωσσο, ομόθρησκο και ομότροπο».
Μια πολιτική τοποθέτηση από τον κ. Πλεύρη βαρύνουσας σημασίας, η οποία όμως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη ότι αντιτίθεται στον νατιβισμό, δηλαδή στη θεώρηση ότι ένα έθνος απαρτίζεται κυρίως από γηγενείς ανθρώπους που έχουν κοινές προγονικές ρίζες αίματος.
Τελικά τι όμως επικρατεί στη Νέα Δημοκρατία;
Ποια θεώρηση για το έθνος μας είναι η κυρίαρχη και πού οφείλει το Κράτος να στοχεύσει όσον αφορά τη λύση του δημογραφικού;
Βασιζόμαστε στη θεώρηση του κ. Πλεύρη ή του κ. Μητσοτάκη;
Και πώς είναι δυνατόν σε ένα τόσο ισχυρό κυβερνητικό κόμμα να υπάρχουν ταυτόχρονα δύο τόσο αντιδιαμετρικές απόψεις χωρίς να προκαλείται σύγχυση στην χάραξη της πολιτικής για το κυβερνητικό έργο;
Το δημογραφικό αποτελεί πρόβλημα επιβίωσης του έθνους και όχι απλή λογιστική εξίσωση.
Η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να περιορίζεται στην εισαγωγή μεταναστευτικών πληθυσμών ως αριθμητικό υποκατάστατο των χαμένων γεννήσεων.
Απαιτείται ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο:
επιθετική οικογενειακή πολιτική με στήριξη των νέων ζευγαριών, φορολογικά κίνητρα, στέγη, ποιοτική δημόσια παιδεία και φροντίδα παιδιών, καθώς και μέτρα επαναπατρισμού του ελληνικού επιστημονικού δυναμικού της διασποράς.
Η μετανάστευση μπορεί να λειτουργήσει επικουρικά, αλλά με αυστηρά κριτήρια ένταξης, γνώση γλώσσας, σεβασμό του πολιτισμού και της νομοθεσίας.
Εδώ είναι που η διαφορά προσέγγισης αποκτά κομβική σημασία.
Αν η κυβέρνηση δεν καταλήξει σε ενιαία γραμμή, το μήνυμα προς την κοινωνία θα παραμένει συγκεχυμένο:
από τη μία ο πατριωτικός λόγος του Υπουργού, από την άλλη η αποστασιοποίηση του Πρωθυπουργού από κάθε τι που μυρίζει «νατιβισμό».
Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ξεκαθαρίσει ποια είναι η επίσημη θέση της για το έθνος και το δημογραφικό πρόβλημα, ώστε να υπάρξει σταθερή και συνεκτική στρατηγική.
Η συνύπαρξη δύο τόσο διαφορετικών οπτικών στο ίδιο κόμμα δεν είναι απλώς θεωρητικό ζήτημα, αλλά προκαλεί αβεβαιότητα στην κοινωνία και θολώνει την κατεύθυνση του κυβερνητικού έργου σε ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα για το μέλλον της χώρας.
Απόστολος Κρητικόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών