Αναγκαίο ένα μίνιμουμ πολιτικής συνεννόησης για την ταχύτερη έξοδο από την κρίση και την εποπτεία…
Τα μηνύματα του Σαββατοκύριακου τόσο από την Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ όσο και από τις εκλογές στη Γαλλία κάθε άλλο παρά αισιόδοξα μπορούν να χαρακτηριστούν.
Τόσο για την κυβέρνηση Τσίπρα όσο και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα και την χώρα.
Διότι επιβεβαιώνεται μια σκληρή σύγκρουση αντικρουόμενων συμφερόντων σε μια Ευρώπη έντονων ανακατατάξεων όπου η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει σε δυσχερή θέση μια και είναι απόλυτα εξαρτώμενη από τις αποφάσεις των δανειστών.
Η Εαρινή Σύνοδος του ΔΝΤ ολοκληρώθηκε χωρίς να υπάρξουν αποφάσεις και να δοθεί μια ξεκάθαρη εικόνα για το ελληνικό χρέος.
Αν και υπογραμμίζεται ότι όλοι οι «παίκτες» θέλουν μια λύση για το ελληνικό ζήτημα, οι αποφάσεις προκειμένου να βρεθεί μια χρυσή τομή μεταξύ του ΔΝΤ και του Βερολίνου αναβάλλονται και πάλι, αυτήν την φορά για τα μέσα Μαΐου στη Σύνοδο των G7.
Και μπορεί ο πρωθυπουργός να εμφανίζεται αισιόδοξος και να υποστηρίζει πως είναι προσωπικό του στοίχημα η έξοδος της Ελλάδας από την επιτροπεία και τα μνημόνια, αλλά ο χρόνος είναι εξαιρετικά πιεστικός.
Την ώρα που διαφαίνεται πως η κυβέρνηση θα κληθεί να νομοθετήσει τα βαριά μέτρα, χωρίς να γνωρίζει ποια θα είναι τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, κάτι που αναμένεται να συμβεί το 2018.
Συνεπώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει στα χέρια της αυτή τη στιγμή έναν καθαρό οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση, αλλά μένει με τα βαριά μέτρα και με το τεράστιο πολιτικό κόστος.
Και ενώ το ελληνικό θέμα παραμένει μετέωρο, τα μηνύματα από τη Γαλλία είναι εξίσου ανησυχητικά.
Καθώς η ακροδεξιά Marine Le Pen διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας στο β’ γύρο των εκλογών, δείχνοντας τη δυναμική που προσλαμβάνει ο ευρωσκεπτικισμός και η κατάρριψη του ευρωπαϊκού ιδεώδους.
Και μπορεί ο κεντρώος Emmanuel Macron να θεωρείται το απόλυτο φαβορί για την προεδρία της Γαλλίας αλλά κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως πρόκειται για έναν πολιτικό που δεν έχει πίσω του κανένα κόμμα.
Και όλα αυτά τη στιγμή που οι δύο πυλώνες της πολιτικής ζωής της Γαλλίας τις τελευταίες έξι δεκαετίες (κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές) γνώρισαν την κατάρρευση.
Η Ευρώπη έχει εισέλθει σε μια μακρά περίοδο αστάθειας και αβεβαιότητας, όπου παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις καταρρέουν, όπου οι φωνές κατά της Ευρώπης ενισχύονται και δυναμώνουν, όπου οι πολίτες βυθίζονται στη λιτότητα, στην απελπισία, στην απογοήτευση και στην ανασφάλεια.
Και μέσα σε αυτό το εξαιρετικά δυσοίωνο πολιτικό τοπίο όπου κανείς δεν γνωρίζει πώς θα είναι η ΕΕ τα επόμενα χρόνια, η Ελλάδα παραμένει ο αδύναμος κρίκος, αδυνατώντας να σταθεί στα πόδια της.
Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία είναι ένα ακόμα «καμπανάκι» προς τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις.
Η συνεννόηση και η συναίνεση των κομμάτων είναι απαραίτητη προκειμένου κοινωνία και χώρα να καταφέρουν να ορθοποδήσουν το συντομότερο δυνατό.
Προκειμένου να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία της εποπτείας και των μνημονίων.
Εάν η χώρα εξακολουθήσει και τα επόμενα χρόνια να σέρνεται και να είναι έρμαιο των ξένων συμφερόντων, εάν παραμείνει εξαρτημένη από τις «δόσεις» των δανειστών, εάν η κοινωνία εξακολουθήσει να επιβαρύνεται με συνεχή μέτρα λιτότητας και να βυθίζεται στην απελπισία και στην απογοήτευση, το κόστος θα είναι τεράστιο.
Όχι μόνο για την οικονομία και για την κοινωνία.
Αλλά και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Τόσο για την κυβέρνηση Τσίπρα όσο και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα και την χώρα.
Διότι επιβεβαιώνεται μια σκληρή σύγκρουση αντικρουόμενων συμφερόντων σε μια Ευρώπη έντονων ανακατατάξεων όπου η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει σε δυσχερή θέση μια και είναι απόλυτα εξαρτώμενη από τις αποφάσεις των δανειστών.
Η Εαρινή Σύνοδος του ΔΝΤ ολοκληρώθηκε χωρίς να υπάρξουν αποφάσεις και να δοθεί μια ξεκάθαρη εικόνα για το ελληνικό χρέος.
Αν και υπογραμμίζεται ότι όλοι οι «παίκτες» θέλουν μια λύση για το ελληνικό ζήτημα, οι αποφάσεις προκειμένου να βρεθεί μια χρυσή τομή μεταξύ του ΔΝΤ και του Βερολίνου αναβάλλονται και πάλι, αυτήν την φορά για τα μέσα Μαΐου στη Σύνοδο των G7.
Και μπορεί ο πρωθυπουργός να εμφανίζεται αισιόδοξος και να υποστηρίζει πως είναι προσωπικό του στοίχημα η έξοδος της Ελλάδας από την επιτροπεία και τα μνημόνια, αλλά ο χρόνος είναι εξαιρετικά πιεστικός.
Την ώρα που διαφαίνεται πως η κυβέρνηση θα κληθεί να νομοθετήσει τα βαριά μέτρα, χωρίς να γνωρίζει ποια θα είναι τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, κάτι που αναμένεται να συμβεί το 2018.
Συνεπώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει στα χέρια της αυτή τη στιγμή έναν καθαρό οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση, αλλά μένει με τα βαριά μέτρα και με το τεράστιο πολιτικό κόστος.
Και ενώ το ελληνικό θέμα παραμένει μετέωρο, τα μηνύματα από τη Γαλλία είναι εξίσου ανησυχητικά.
Καθώς η ακροδεξιά Marine Le Pen διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας στο β’ γύρο των εκλογών, δείχνοντας τη δυναμική που προσλαμβάνει ο ευρωσκεπτικισμός και η κατάρριψη του ευρωπαϊκού ιδεώδους.
Και μπορεί ο κεντρώος Emmanuel Macron να θεωρείται το απόλυτο φαβορί για την προεδρία της Γαλλίας αλλά κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως πρόκειται για έναν πολιτικό που δεν έχει πίσω του κανένα κόμμα.
Και όλα αυτά τη στιγμή που οι δύο πυλώνες της πολιτικής ζωής της Γαλλίας τις τελευταίες έξι δεκαετίες (κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές) γνώρισαν την κατάρρευση.
Η Ευρώπη έχει εισέλθει σε μια μακρά περίοδο αστάθειας και αβεβαιότητας, όπου παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις καταρρέουν, όπου οι φωνές κατά της Ευρώπης ενισχύονται και δυναμώνουν, όπου οι πολίτες βυθίζονται στη λιτότητα, στην απελπισία, στην απογοήτευση και στην ανασφάλεια.
Και μέσα σε αυτό το εξαιρετικά δυσοίωνο πολιτικό τοπίο όπου κανείς δεν γνωρίζει πώς θα είναι η ΕΕ τα επόμενα χρόνια, η Ελλάδα παραμένει ο αδύναμος κρίκος, αδυνατώντας να σταθεί στα πόδια της.
Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία είναι ένα ακόμα «καμπανάκι» προς τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις.
Η συνεννόηση και η συναίνεση των κομμάτων είναι απαραίτητη προκειμένου κοινωνία και χώρα να καταφέρουν να ορθοποδήσουν το συντομότερο δυνατό.
Προκειμένου να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία της εποπτείας και των μνημονίων.
Εάν η χώρα εξακολουθήσει και τα επόμενα χρόνια να σέρνεται και να είναι έρμαιο των ξένων συμφερόντων, εάν παραμείνει εξαρτημένη από τις «δόσεις» των δανειστών, εάν η κοινωνία εξακολουθήσει να επιβαρύνεται με συνεχή μέτρα λιτότητας και να βυθίζεται στην απελπισία και στην απογοήτευση, το κόστος θα είναι τεράστιο.
Όχι μόνο για την οικονομία και για την κοινωνία.
Αλλά και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών