Ένα εύπιστο μέρος των ψηφοφόρων, περιμένει αποτέλεσμα τύπου Σκανδιναβίας. Με άλλα λόγια, νομίζουν ότι μπορούν να έχουν «βενεζουελινά» in puts» και «νορβηγικό» παραγόμενο out put
Η Νέα Υόρκη βιώνει τη δική της... σοσιαλιστική ουτοπία.. εκλέγοντας τον δικό της ηγέτη με συνθήματα ... προέδρου 15μελούς, όπως εμείς τον Αλέξη Τσίπρα το παλαιό πλέον 2015.
Να δούμε πώς: Να φανταστεί κάποιος για μια στιγμή ότι κατέχει ένα μικρό κομμάτι από μια παλιά, καλά εδραιωμένη, οικογενειακή επιχείρηση.
Οι προ πολλού τεθνεώτες πρόγονοί του ξεκίνησαν αυτή την εταιρεία πριν από μερικούς αιώνες, και οι επόμενες γενιές την ανέπτυξαν σε μια παγκόσμια δύναμη—μιλάμε για 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετήσια έσοδα και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Αιώνες αργότερα, η οικογενειακή επιχείρηση έχει περάσει προ πολλού την κορύφωσή της και βρίσκεται σε παρακμή.
Και πλέον η ιδιοκτησία βρίσκεται στα χέρια χιλιάδων απογόνων των αρχικών ιδιοκτητών.
Αλλά, παρά όλες αυτές τις διαφορετικές οπτικές, όλοι συμφωνούν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Οι διάφοροι μέτοχοι εξακολουθούν να πιστεύουν στην εταιρεία, πιστεύουν ότι το brand μπορεί να αποκαταστήσει στη παλιά του δόξα.
Αλλά έχει σίγουρα έρθει η ώρα για νέα ηγεσία.
Έτσι η εταιρεία ξεκινά μια αναζήτηση για την πρόσληψη CEO.
Προσεύχεσαι, ελπίζοντας ότι θα βρουν έναν πολύ έμπειρο ειδικό στις εταιρικές αναδιαρθρώσεις, κάποιον που ξέρει πώς να επαναφέρει στη ζωή «τα παλιά μεγαλεία».
Κι όμως, προς απόλυτη κατάπληξή σου, ο υποψήφιος που στηρίζει η πλειοψηφία των άλλων μετόχων είναι κάποιος που δεν έχει απολύτως καμία επιχειρηματική εμπειρία… κάποιος που δεν έχει διαχειριστεί ούτε έναν υπάλληλο.
Στην πραγματικότητα, δεν είχε ποτέ του μια πραγματική δουλειά!
Δεν έχει τρέξει ποτέ προϋπολογισμό, πόσο μάλλον έναν μεγάλο οργανισμό· μετά βίας διαχειρίζεται τα δικά του οικονομικά, και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, μισεί ενεργά τις επιχειρήσεις.
Γιατί θα υποστήριζε κανείς έναν τέτοιο υποψήφιο για την κορυφαία θέση της εταιρείας;
Ε, είναι σχετικά εύγλωττος, χαρισματικός τύπος.
Έχει ένα όμορφο χαμόγελο.
«Τικάρει» πολλά κουτάκια «διαφορετικότητας».
Συνθήματα προέδρου 15μελούς
Επίσης προσφέρει κάποιες ιδέες που ενθουσιάζουν πραγματικά τους άλλους μετόχους—αν και καμία από αυτές τις ιδέες δεν αντέχει σε σοβαρή εξέταση.
Οι ιδέες του σου θυμίζουν τις εκλογές για πρόεδρο τάξης στο λύκειο, όπου κάποιος υποψήφιος υποσχόταν να βάλει Coca-Cola στους ψύκτες νερού…
Εσύ έχεις υπάρξει αρκετά καιρό στον επιχειρηματικό κόσμο για να ξέρεις πως οι ιδέες από μόνες τους δεν έχουν καμία ιδιαίτερη αξία.
Η εκτέλεση είναι που μετράει.
Αλλά βρίσκεσαι στη μειοψηφία… και οι άλλοι μέτοχοι τελικά επιλέγουν αυτόν τον άπειρο νεοφώτιστο για να ηγηθεί της εταιρείας.
Αυτό ακριβώς έκανε η Νέα Υόρκη εκλέγοντας τον Zohran Mamdani. Και είναι πραγματικά δύσκολο για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να περιμένει ένα θετικό αποτέλεσμα.
Είναι εύκολο να θρηνήσει κανείς για την εκλογή ενός δηλωμένου Σοσιαλιστή.
Αλλά αν είμαστε ειλικρινείς, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν.
Παλεύουν περισσότερο από παλιά—και δεν καταλαβαίνουν το γιατί.
Οι ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν πώς χρόνια κακοδιαχείρισης και σπατάλης σε επίπεδο πόλης έχουν οδηγήσει σε σημαντική υποβάθμιση των δημοτικών υπηρεσιών.
Τα ποσοστά εγκληματικότητας ανεβαίνουν, και ακόμη και τα βασικά στοιχεία της καθημερινής ζωής, όπως η αποκομιδή απορριμμάτων ή η μάστιγα των αρουραίων, συνεχίζουν να χειροτερεύουν.
Ούτε καταλαβαίνουν πώς οι ηλίθιες πολιτικές της πολιτείας έχουν διώξει παραγωγικούς ανθρώπους και επιχειρήσεις από την πολιτεία της Νέας Υόρκης προς πιο φιλικά μέρη, όπως η Florida, οδηγώντας σε αποψίλωση της φορολογικής βάσης (και άρα σε μείωση των υπηρεσιών και επιδείνωση της ποιότητας).
Δεν καταλαβαίνουν επίσης πώς η εκτίναξη των ομοσπονδιακών δαπανών—ιδιαίτερα από την περίοδο της πανδημίας—έχει οδηγήσει σε υψηλότερο πληθωρισμό.
Και σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τις ιδιοτροπίες της νομισματικής πολιτικής και πώς τα λάθη της Federal Reserve έχουν τροφοδοτήσει το πρόβλημα του πληθωρισμού.
Οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αυτά. (Ούτε και ο Mamdani.) Το μόνο που ξέρουν είναι ότι μένουν όλο και πιο πίσω, και θέλουν αλλαγή.
Ε, αλλαγή πήραν. Δυστυχώς, μάλλον δεν θα είναι μια καλή αλλαγή.
Ειρωνικά, ένα από τα άλλα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν οι ψηφοφόροι είναι ο Σοσιαλισμός.
Στις μέρες μας, οι περισσότεροι που συμπαθούν την ιδέα του σοσιαλισμού είναι νεότεροι—πολύ νέοι για να θυμούνται τη Σοβιετική Ένωση.
Όταν σκέφτονται τον Σοσιαλισμό, σκέφτονται τη Νορβηγία.
Πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση, γενναίες συντάξεις, κοινωνικά δίχτυα ασφαλείας, χαμηλή ανεργία και ισχυρή οικονομία ταυτόχρονα.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Η Σκανδιναβία έχει πετύχει κάποια επιτυχία στα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας επειδή, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, ήταν κοινωνίες υψηλής εμπιστοσύνης, με σχετικά χαμηλή διαφθορά και υψηλά επίπεδα τεχνοκρατικής επάρκειας στη δημόσια διοίκηση.
Καλύτερο παράδειγμα Σοσιαλισμού είναι η Βενεζουέλα —μια κοινωνία πολύ χαμηλής εμπιστοσύνης, όπου άπειροι, διεφθαρμένοι, ανίκανοι άνθρωποι ρυθμίζουν κάθε πτυχή της οικονομίας.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν τα πάντα — εκτεταμένη πείνα μέχρι ατελείωτη οικονομική ύφεση.
Με την εκλογή του Mamdani, τα «συστατικά» μοιάζουν πολύ περισσότερο με Βενεζουέλα —ανικανότητα, απειρία, υπερ-ρύθμιση, κ.λπ.
Κι όμως ο κόσμος, με μεγάλη αφέλεια, περιμένει αποτέλεσμα τύπου Σκανδιναβίας. Με άλλα λόγια, νομίζουν ότι μπορούν να έχουν «βενεζουελινά in puts» και «νορβηγικό παραγόμενο out put».
Καλή τύχη με αυτό…
Καλύπτουμε την παραφροσύνη κάποιων από τις συγκεκριμένες πολιτικές του Mamdani και γιατί δεν θα μπορέσει να τις υλοποιήσει.
Συζητάμε τη σκανδιναβική κοινωνική πρόνοια και γιατί αυτά τα συστήματα διαβρώνονται λόγω πολυπολιτισμικότητας.
Μιλάμε για το γιατί οι κοινωνίες υψηλής εμπιστοσύνης απαιτούν κοινές αξίες και κοινωνική συνοχή—και η Νέα Υόρκη δεν έχει τίποτα από αυτά.
Συζητάμε επίσης το μεγαλύτερο πράγμα που χάνουν οι ψηφοφόροι.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις ΗΠΑ είναι ότι έχει απαίσιους ηγέτες. Αρκεί να δεις την AOC, τον Bernie Sanders, την Elizabeth Warren, την Jasmine Crockett—εντελώς γελοίοι τύποι—και να αναρωτηθείς: πώς εκλέγονται ξανά και ξανά;
Οι ψηφοφόροι είναι εντελώς αφελείς.
Και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι ΗΠΑ θα λύσουν τα προβλήματά τους αν οι ψηφοφόροι συνεχίσουν να στέλνουν ανίκανους, καταστροφικούς πολιτικούς να τους εκπροσωπούν….
www.bankingnews.gr
Να δούμε πώς: Να φανταστεί κάποιος για μια στιγμή ότι κατέχει ένα μικρό κομμάτι από μια παλιά, καλά εδραιωμένη, οικογενειακή επιχείρηση.
Οι προ πολλού τεθνεώτες πρόγονοί του ξεκίνησαν αυτή την εταιρεία πριν από μερικούς αιώνες, και οι επόμενες γενιές την ανέπτυξαν σε μια παγκόσμια δύναμη—μιλάμε για 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετήσια έσοδα και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Αιώνες αργότερα, η οικογενειακή επιχείρηση έχει περάσει προ πολλού την κορύφωσή της και βρίσκεται σε παρακμή.
Και πλέον η ιδιοκτησία βρίσκεται στα χέρια χιλιάδων απογόνων των αρχικών ιδιοκτητών.
Αλλά, παρά όλες αυτές τις διαφορετικές οπτικές, όλοι συμφωνούν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Οι διάφοροι μέτοχοι εξακολουθούν να πιστεύουν στην εταιρεία, πιστεύουν ότι το brand μπορεί να αποκαταστήσει στη παλιά του δόξα.
Αλλά έχει σίγουρα έρθει η ώρα για νέα ηγεσία.
Έτσι η εταιρεία ξεκινά μια αναζήτηση για την πρόσληψη CEO.
Προσεύχεσαι, ελπίζοντας ότι θα βρουν έναν πολύ έμπειρο ειδικό στις εταιρικές αναδιαρθρώσεις, κάποιον που ξέρει πώς να επαναφέρει στη ζωή «τα παλιά μεγαλεία».
Κι όμως, προς απόλυτη κατάπληξή σου, ο υποψήφιος που στηρίζει η πλειοψηφία των άλλων μετόχων είναι κάποιος που δεν έχει απολύτως καμία επιχειρηματική εμπειρία… κάποιος που δεν έχει διαχειριστεί ούτε έναν υπάλληλο.
Στην πραγματικότητα, δεν είχε ποτέ του μια πραγματική δουλειά!
Δεν έχει τρέξει ποτέ προϋπολογισμό, πόσο μάλλον έναν μεγάλο οργανισμό· μετά βίας διαχειρίζεται τα δικά του οικονομικά, και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, μισεί ενεργά τις επιχειρήσεις.
Γιατί θα υποστήριζε κανείς έναν τέτοιο υποψήφιο για την κορυφαία θέση της εταιρείας;
Ε, είναι σχετικά εύγλωττος, χαρισματικός τύπος.
Έχει ένα όμορφο χαμόγελο.
«Τικάρει» πολλά κουτάκια «διαφορετικότητας».
Συνθήματα προέδρου 15μελούς
Επίσης προσφέρει κάποιες ιδέες που ενθουσιάζουν πραγματικά τους άλλους μετόχους—αν και καμία από αυτές τις ιδέες δεν αντέχει σε σοβαρή εξέταση.
Οι ιδέες του σου θυμίζουν τις εκλογές για πρόεδρο τάξης στο λύκειο, όπου κάποιος υποψήφιος υποσχόταν να βάλει Coca-Cola στους ψύκτες νερού…
Εσύ έχεις υπάρξει αρκετά καιρό στον επιχειρηματικό κόσμο για να ξέρεις πως οι ιδέες από μόνες τους δεν έχουν καμία ιδιαίτερη αξία.
Η εκτέλεση είναι που μετράει.
Αλλά βρίσκεσαι στη μειοψηφία… και οι άλλοι μέτοχοι τελικά επιλέγουν αυτόν τον άπειρο νεοφώτιστο για να ηγηθεί της εταιρείας.
Αυτό ακριβώς έκανε η Νέα Υόρκη εκλέγοντας τον Zohran Mamdani. Και είναι πραγματικά δύσκολο για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να περιμένει ένα θετικό αποτέλεσμα.
Είναι εύκολο να θρηνήσει κανείς για την εκλογή ενός δηλωμένου Σοσιαλιστή.
Αλλά αν είμαστε ειλικρινείς, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν.
Παλεύουν περισσότερο από παλιά—και δεν καταλαβαίνουν το γιατί.
Οι ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν πώς χρόνια κακοδιαχείρισης και σπατάλης σε επίπεδο πόλης έχουν οδηγήσει σε σημαντική υποβάθμιση των δημοτικών υπηρεσιών.
Τα ποσοστά εγκληματικότητας ανεβαίνουν, και ακόμη και τα βασικά στοιχεία της καθημερινής ζωής, όπως η αποκομιδή απορριμμάτων ή η μάστιγα των αρουραίων, συνεχίζουν να χειροτερεύουν.
Ούτε καταλαβαίνουν πώς οι ηλίθιες πολιτικές της πολιτείας έχουν διώξει παραγωγικούς ανθρώπους και επιχειρήσεις από την πολιτεία της Νέας Υόρκης προς πιο φιλικά μέρη, όπως η Florida, οδηγώντας σε αποψίλωση της φορολογικής βάσης (και άρα σε μείωση των υπηρεσιών και επιδείνωση της ποιότητας).
Δεν καταλαβαίνουν επίσης πώς η εκτίναξη των ομοσπονδιακών δαπανών—ιδιαίτερα από την περίοδο της πανδημίας—έχει οδηγήσει σε υψηλότερο πληθωρισμό.
Και σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τις ιδιοτροπίες της νομισματικής πολιτικής και πώς τα λάθη της Federal Reserve έχουν τροφοδοτήσει το πρόβλημα του πληθωρισμού.
Οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αυτά. (Ούτε και ο Mamdani.) Το μόνο που ξέρουν είναι ότι μένουν όλο και πιο πίσω, και θέλουν αλλαγή.
Ε, αλλαγή πήραν. Δυστυχώς, μάλλον δεν θα είναι μια καλή αλλαγή.
Ειρωνικά, ένα από τα άλλα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν οι ψηφοφόροι είναι ο Σοσιαλισμός.
Στις μέρες μας, οι περισσότεροι που συμπαθούν την ιδέα του σοσιαλισμού είναι νεότεροι—πολύ νέοι για να θυμούνται τη Σοβιετική Ένωση.
Όταν σκέφτονται τον Σοσιαλισμό, σκέφτονται τη Νορβηγία.
Πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση, γενναίες συντάξεις, κοινωνικά δίχτυα ασφαλείας, χαμηλή ανεργία και ισχυρή οικονομία ταυτόχρονα.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Η Σκανδιναβία έχει πετύχει κάποια επιτυχία στα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας επειδή, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, ήταν κοινωνίες υψηλής εμπιστοσύνης, με σχετικά χαμηλή διαφθορά και υψηλά επίπεδα τεχνοκρατικής επάρκειας στη δημόσια διοίκηση.
Καλύτερο παράδειγμα Σοσιαλισμού είναι η Βενεζουέλα —μια κοινωνία πολύ χαμηλής εμπιστοσύνης, όπου άπειροι, διεφθαρμένοι, ανίκανοι άνθρωποι ρυθμίζουν κάθε πτυχή της οικονομίας.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν τα πάντα — εκτεταμένη πείνα μέχρι ατελείωτη οικονομική ύφεση.
Με την εκλογή του Mamdani, τα «συστατικά» μοιάζουν πολύ περισσότερο με Βενεζουέλα —ανικανότητα, απειρία, υπερ-ρύθμιση, κ.λπ.
Κι όμως ο κόσμος, με μεγάλη αφέλεια, περιμένει αποτέλεσμα τύπου Σκανδιναβίας. Με άλλα λόγια, νομίζουν ότι μπορούν να έχουν «βενεζουελινά in puts» και «νορβηγικό παραγόμενο out put».
Καλή τύχη με αυτό…
Καλύπτουμε την παραφροσύνη κάποιων από τις συγκεκριμένες πολιτικές του Mamdani και γιατί δεν θα μπορέσει να τις υλοποιήσει.
Συζητάμε τη σκανδιναβική κοινωνική πρόνοια και γιατί αυτά τα συστήματα διαβρώνονται λόγω πολυπολιτισμικότητας.
Μιλάμε για το γιατί οι κοινωνίες υψηλής εμπιστοσύνης απαιτούν κοινές αξίες και κοινωνική συνοχή—και η Νέα Υόρκη δεν έχει τίποτα από αυτά.
Συζητάμε επίσης το μεγαλύτερο πράγμα που χάνουν οι ψηφοφόροι.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις ΗΠΑ είναι ότι έχει απαίσιους ηγέτες. Αρκεί να δεις την AOC, τον Bernie Sanders, την Elizabeth Warren, την Jasmine Crockett—εντελώς γελοίοι τύποι—και να αναρωτηθείς: πώς εκλέγονται ξανά και ξανά;
Οι ψηφοφόροι είναι εντελώς αφελείς.
Και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι ΗΠΑ θα λύσουν τα προβλήματά τους αν οι ψηφοφόροι συνεχίσουν να στέλνουν ανίκανους, καταστροφικούς πολιτικούς να τους εκπροσωπούν….
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών