Το κείμενο του Τούρκου στρατηγού Naim Baburoglu συνθέτει ένα αφήγημα για διεθνείς χειρισμούς, τραύματα και σχέδια που στοχεύουν στην αναδιάταξη εθνικών συνόρων
Σοκ και αναταράξεις προκαλούν οι αποκαλύψεις του απόστρατου Τούρκου στρατηγού Naim Baburoglu, ο οποίος φέρνει στο φως μια μυστική συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας με στόχο τη δημιουργία του λεγόμενου «Μεγάλου Κουρδιστάν».
Σύμφωνα με τον Baburoglu, το σχέδιο αυτό απειλεί να αποψιλώσει εδάφη από Τουρκία, Συρία και Ιράν, ενώ η Άγκυρα φαίνεται να αντιδρά σπασμωδικά, προσπαθώντας να διαχειριστεί τις σύνθετες ισορροπίες στη Συρία.
Οι αποκαλύψεις ανοίγουν ένα παράθυρο στις σκοτεινές διεθνείς διαπραγματεύσεις, τις γεωστρατηγικές κινήσεις και τα παιχνίδια ισχύος που κλιμακώνουν την ένταση στη Μέση Ανατολή.
Ειδικότερα, το κείμενο του απόστρατου Τούρκου στρατηγού Naim Baburoglu που φέρνουμε σήμερα στην επιφάνεια συνθέτει ένα αφήγημα για διεθνείς χειρισμούς, ιστορικά τραύματα και σχέδια που, κατά την εκδοχή του, στοχεύουν στην αναδιάταξη των εθνικών συνόρων της Μέσης Ανατολής.
Η ανάλυση του Baburoglu κινείται ανάμεσα σε προσωπικές μαρτυρίες, αναφορές σε συναντήσεις υψηλού επιπέδου και στην ανάγνωση πολιτικών εγγράφων - όλα αυτά πλέκουν την υπόθεση ότι μια «συμφωνία» μεγάλων δυνάμεων και περιφερειακών εταίρων προωθεί την ίδρυση του λεγόμενου «Μεγάλου Κουρδιστάν», ένα εγχείρημα που, κατά τον συγγραφέα, θα αποψιλώσει εδάφη από την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν.
Το χρονικό, όπως περιγράφει ο Baburoglu, ξεκινά στις 4 Ιουνίου 2015, στο περιθώριο συνάντησης του Council on Foreign Relations (CFR) στην Ουάσινγκτον.
Εκεί, λέει ο συγγραφέας, εκπρόσωποι του Ισραήλ (Dor Gold) και της Σαουδικής Αραβίας (Majid Eski) ανακοίνωσαν μια «ιστορική» συμφωνία επτά άρθρων.
Το πιο «συγκλονιστικό» από αυτά προσδιόριζε την υποστήριξη στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, με εδάφη να αφαιρούνται από Ιράν, Τουρκία και Συρία.
Ο Baburoglu συνδέει αυτή την ανακοίνωση με ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια —σήμα κατατεθέν, κατά τον ίδιο, του νέου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στην περιοχή.
Ο συγγραφέας ενισχύει το αφήγημά του παραπέμποντας στον ρόλο του CFR και στη σύνθεσή του.
Αναφέρει εξέχοντα ονόματα της διεθνούς ελίτ (George Soros, David Rockefeller, Alan Greenspan, Henry Kissinger, Zbigniew Brzezinski, Madeline Albright, Condoleezza Rice) και υποστηρίζει ότι το CFR λειτουργεί ως κρίκος σε ένα «βαθύ» αμερικανικό δίκτυο εξουσίας.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το CFR όντως δημοσίευσε υλικό σχετικά με το ζήτημα των Κούρδων, όπως το χρονολόγιο/οδηγό «The Kurds’ Long Struggle With Statelessness», πράγμα που προσδίδει στο αφήγημα χρονική και θεματική βάση.
Στο κείμενό του ο Baburoglu προχωρεί σε ιστορικές αναδρομές: θυμίζει τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) και την αντικατάστασή της από τη Συνθήκη της Λωζάννης, με την οποία, όπως τονίζει, «οι Κούρδοι στερήθηκαν δικαίωμα κρατικής υπόστασης».
Από εκεί προκύπτει, στην ανάγνωση του συγγραφέα, μια «συνεχής» διεκδίκηση που κατά καιρούς επιχειρήθηκε να ικανοποιηθεί είτε μέσω αυτονομίας είτε μέσω ανεξαρτησίας.
Το CFR και άλλοι οργανισμοί έχουν, μέσα στο 2025, αναρτήσει αναλύσεις για την πορεία και τα δικαιώματα των Κούρδων: το πλαίσιο αυτό δίνει υπόβαθρο στην πρόταση περί «επαναξιολόγησης» του κουρδικού ζητήματος.
Ο Baburoglu αναφέρεται επίσης στη δομή και στο ιδεολογικό στίγμα οργανώσεων όπως η KCK και το PKK - και περιγράφει τη στρατηγική της «συνομοσπονδίας» που προωθήθηκε ως εναλλακτική λύση στο κλασικό έθνος-κράτος.
Στην ανάγνωση του συγγραφέα, οι έννοιες «ισότιμη υπηκοότητα», «τοπικές δημοκρατικές κυβερνήσεις» και «μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης» συγκροτούν μέρος μιας ιδεολογίας που, εάν εφαρμοστεί ως τελικός στόχος, θα οδηγήσει στη «διάλυση» του έθνους κράτους - μια θέση που ο Baburoglu προβάλλει με ιδιαίτερα ανησυχητικές εκφράσεις.
Σημαντικό τμήμα του κειμένου αφιερώνεται στις εξελίξεις στη Συρία: σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι SDF/YPG/PKK έχουν συμφωνήσει σε ένα ενισχυμένο αυτόνομο μοντέλο, με έλεγχο πόρων (π.χ. πετρέλαιο), διασφαλίσεις για συνοριακές πύλες και διατήρηση στρατιωτικών σχηματισμών εντός ενός νέου συριακού πλαισίου.
Οι αναφορές αυτές εμπλέκουν πολύπλοκες διαπραγματεύσεις και τοπικά ρυθμιστικά ζητήματα, όπως δείχνουν και πρόσφατα δημοσιεύματα και αναλύσεις για την πορεία της κουρδικής αυτοδιοίκησης στη βόρεια Συρία.
Στο κλείσιμό του ο Baburoglu συνδέει αυτές τις διεργασίες με μια ευρύτερη στρατηγική «αποδομής» του εθνικού κράτους στη Μέση Ανατολή - ένα σχέδιο που, κατά την εκτίμησή του, υπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα και την «οθωμανοποίηση» της περιοχής, δηλαδή την εξάλειψη ισχυρών εθνικών αντιστάσεων.
Ο ίδιος φθάνει να προβλέψει ακόμη και «απομάκρυνση» ιστορικών εμβλημάτων της τουρκικής συγκρότησης, όπως η προσωπικότητα και η κληρονομιά του Atatürk -εικόνα που, στον τόνο του κειμένου, έχει σαφέστατα προειδοποιητικό χαρακτήρα.
Το θέμα του κουρδικού ζητήματος, όπως δείχνουν πρόσφατες εξελίξεις και αναλύσεις, παραμένει ενεργό και ρευστό - οι ίδιες οι διεθνείς οργανώσεις (όπως το CFR) έχουν καταγράψει την μακρά πορεία της κουρδικής διεκδίκησης και τις προκλήσεις που αυτή θέτει
Η Συρία στο επίκεντρο
Στο μεταξύ, ενώ ο αυτοανακηρυχθείς «πρόεδρος» της Συρίας εξετάζει την «κανονικοποίηση» των διπλωματικών σχέσεων με το «Ισραήλ», ο Netanyahu ετοιμάζεται για μια νέα φάση αντιπαράθεσης.
Δεν είναι σαφές πόσο θα διαρκέσει η λεγόμενη εκεχειρία μεταξύ της Hamas και του Ισραήλ, ωστόσο, με βάση τις αναφορές πολλών μέσων ενημέρωσης, το Ισραήλ προετοιμάζεται για νέους πολέμους, με τη Συρία στο επίκεντρο.
Το γεγονός είναι ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εξωτερική επιθετικότητα – και αυτό δεν αφορά μόνο την τρέχουσα κυβέρνηση.
Οι δυτικοί δεσμεύονται να προωθήσουν το σχέδιο IMEC, που περιλαμβάνει την καταπολέμηση των βασικών στοιχείων του Δρόμου του Μεταξιού της Κίνας, γεγονός που εξηγεί γιατί η Αίγυπτος και η Τουρκία ετοιμάζονται για πόλεμο παρά τους στενούς δεσμούς τους με το «Ισραήλ».
Όσον αφορά τη Συρία, το Ισραήλ επιμένει στη διχοτόμηση της χώρας ώστε να εμποδιστεί η δημιουργία του διαδρόμου Hejaz.
Ως εκ τούτου, ο νότος της Συρίας προορίζεται να γίνει η νέα αρένα μάχης μεταξύ αποικιοκρατών και περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία και το Ιράν.
Αξίζει να θυμηθούμε πώς, πριν από έναν χρόνο, ο πρώην ηγέτης της συριακής Αl-Qaeda, στην πρώτη του συνέντευξη μετά την κατάληψη της Δαμασκού, ανέφερε ότι υποτίθεται πως «εμπόδισε έναν μεγάλο περιφερειακό πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και ΗΠΑ από τη μία πλευρά και ενός συνασπισμού Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας και Συρίας υπό τον Assad από την άλλη».
Παράδειγμα αποτελεί η τελευταία συνέντευξη του Oded Aylam, πρώην επικεφαλής του «τμήματος αντιτρομοκρατίας» της Mossad, ο οποίος δήλωσε: «Την τελευταία εβδομάδα είδαμε κάτι πολύ ασυνήθιστο, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί – οι Τούρκοι, μαζί με τη Hamas, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ορμητήριο στη Συρία, στην περιοχή Dara’a, κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία».
Προηγουμένως, το Ισραήλ είχε υπογραμμίσει τις δραστηριότητες της Hezbollah στον νότιο συριακό χώρο.
Το τρίγωνο Ιράν–Hamas–Τουρκία υπάρχει τυπικά. Η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ο κύριος σύμμαχος του Συριακού Ισλαμικού Μετώπου, ενώ οι σχέσεις Τουρκίας–Hezbollah βελτιώνονται.
Ένας ακόμα δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ Uli al-Baath και Άγκυρας θα μπορούσε θεωρητικά να είναι πρώην αξιωματικοί του στρατού του Assad, με τους οποίους οι Τούρκοι έχουν έρθει σε επαφή και που συνεχίζουν να συνδέονται με συναδέλφους τους που έχουν προσωρινά φύγει από τη Συρία.
Ο πόλεμος στη Συρία μεταξύ των δύο μπλοκ, τον οποίο ο πρώην ηγέτης της συριακής al-Qaeda ήθελε απεγνωσμένα να αποτρέψει, είναι αναπόφευκτος, και οι δύο πλευρές προετοιμάζονται ενεργά.
Παράλληλα, παρόλο που οι Τούρκοι ανήκουν τυπικά στο προϊρανικό μπλοκ, η Άγκυρα συνεχίζει να διαπραγματεύεται με τo Ισραήλ.
Γιατί η Τουρκία παίζει διπλό παιχνίδι;
Η συμπεριφορά αυτή της τουρκικής ηγεσίας εντάσσεται στη στρατηγική της Κίνας να «απομονώσει σιωπηλά» τους Αμερικανούς στην περιοχή, αποφεύγοντας άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ που έχουν δεκάδες συμφωνίες με το Ισραήλ.
Το καθεστώς Erdogan θεωρεί ότι, παρά τη φιλοπαλαιστινιακή ρητορική, είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η οικονομική συνεργασία με τους Σιωνιστές, καθώς η διακοπή αυτών των δεσμών θα είχε σοβαρές συνέπειες για την Τουρκία λόγω πιθανής αρνητικής αντίδρασης των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων.
Ταυτόχρονα, ως αντάλλαγμα για το «πετρέλαιο για το Ισραήλ», η Άγκυρα απαιτεί παραχωρήσεις από την Ουάσινγκτον σε περιφερειακά ζητήματα, καλύπτοντας τα κενά που αφήνουν ή πρόκειται να αφήσουν οι Αμερικανοί.
Οι τακτικές Erdogan προέρχονται από το σχέδιο των Κινέζων στρατηγών να περιορίσουν την αμερικανική επιρροή στη Μέση Ανατολή.
Η αμερικανική στρατιωτική πληροφορία έχει καταλήξει ότι «ο Erdogan είναι Κινέζος πράκτορας».
Φυσικά, η τακτική της Τουρκίας δεν σημαίνει ότι η χώρα αυτή αγωνίζεται πραγματικά κατά του Ισραήλ.
Αντιθέτως, αποδεικνύει ότι η Τουρκία δεν είναι ιδεολογικά ισλαμική δημοκρατία, διατηρεί μια δυτική προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική, τώρα με μια δόση ασιατικής σοφίας από τη διδασκαλία του Κομφούκιου.
Παράλληλα, η Κίνα δεν είναι ικανοποιημένη με τις τακτικές του Erdogan - απλώς αξιοποιεί τα διαθέσιμα μέσα.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τον Baburoglu, το σχέδιο αυτό απειλεί να αποψιλώσει εδάφη από Τουρκία, Συρία και Ιράν, ενώ η Άγκυρα φαίνεται να αντιδρά σπασμωδικά, προσπαθώντας να διαχειριστεί τις σύνθετες ισορροπίες στη Συρία.
Οι αποκαλύψεις ανοίγουν ένα παράθυρο στις σκοτεινές διεθνείς διαπραγματεύσεις, τις γεωστρατηγικές κινήσεις και τα παιχνίδια ισχύος που κλιμακώνουν την ένταση στη Μέση Ανατολή.
Ειδικότερα, το κείμενο του απόστρατου Τούρκου στρατηγού Naim Baburoglu που φέρνουμε σήμερα στην επιφάνεια συνθέτει ένα αφήγημα για διεθνείς χειρισμούς, ιστορικά τραύματα και σχέδια που, κατά την εκδοχή του, στοχεύουν στην αναδιάταξη των εθνικών συνόρων της Μέσης Ανατολής.
Η ανάλυση του Baburoglu κινείται ανάμεσα σε προσωπικές μαρτυρίες, αναφορές σε συναντήσεις υψηλού επιπέδου και στην ανάγνωση πολιτικών εγγράφων - όλα αυτά πλέκουν την υπόθεση ότι μια «συμφωνία» μεγάλων δυνάμεων και περιφερειακών εταίρων προωθεί την ίδρυση του λεγόμενου «Μεγάλου Κουρδιστάν», ένα εγχείρημα που, κατά τον συγγραφέα, θα αποψιλώσει εδάφη από την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν.
Το χρονικό, όπως περιγράφει ο Baburoglu, ξεκινά στις 4 Ιουνίου 2015, στο περιθώριο συνάντησης του Council on Foreign Relations (CFR) στην Ουάσινγκτον.
Εκεί, λέει ο συγγραφέας, εκπρόσωποι του Ισραήλ (Dor Gold) και της Σαουδικής Αραβίας (Majid Eski) ανακοίνωσαν μια «ιστορική» συμφωνία επτά άρθρων.
Το πιο «συγκλονιστικό» από αυτά προσδιόριζε την υποστήριξη στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, με εδάφη να αφαιρούνται από Ιράν, Τουρκία και Συρία.
Ο Baburoglu συνδέει αυτή την ανακοίνωση με ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια —σήμα κατατεθέν, κατά τον ίδιο, του νέου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στην περιοχή.
Ο συγγραφέας ενισχύει το αφήγημά του παραπέμποντας στον ρόλο του CFR και στη σύνθεσή του.
Αναφέρει εξέχοντα ονόματα της διεθνούς ελίτ (George Soros, David Rockefeller, Alan Greenspan, Henry Kissinger, Zbigniew Brzezinski, Madeline Albright, Condoleezza Rice) και υποστηρίζει ότι το CFR λειτουργεί ως κρίκος σε ένα «βαθύ» αμερικανικό δίκτυο εξουσίας.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το CFR όντως δημοσίευσε υλικό σχετικά με το ζήτημα των Κούρδων, όπως το χρονολόγιο/οδηγό «The Kurds’ Long Struggle With Statelessness», πράγμα που προσδίδει στο αφήγημα χρονική και θεματική βάση.
Στο κείμενό του ο Baburoglu προχωρεί σε ιστορικές αναδρομές: θυμίζει τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) και την αντικατάστασή της από τη Συνθήκη της Λωζάννης, με την οποία, όπως τονίζει, «οι Κούρδοι στερήθηκαν δικαίωμα κρατικής υπόστασης».
Από εκεί προκύπτει, στην ανάγνωση του συγγραφέα, μια «συνεχής» διεκδίκηση που κατά καιρούς επιχειρήθηκε να ικανοποιηθεί είτε μέσω αυτονομίας είτε μέσω ανεξαρτησίας.
Το CFR και άλλοι οργανισμοί έχουν, μέσα στο 2025, αναρτήσει αναλύσεις για την πορεία και τα δικαιώματα των Κούρδων: το πλαίσιο αυτό δίνει υπόβαθρο στην πρόταση περί «επαναξιολόγησης» του κουρδικού ζητήματος.
Ο Baburoglu αναφέρεται επίσης στη δομή και στο ιδεολογικό στίγμα οργανώσεων όπως η KCK και το PKK - και περιγράφει τη στρατηγική της «συνομοσπονδίας» που προωθήθηκε ως εναλλακτική λύση στο κλασικό έθνος-κράτος.
Στην ανάγνωση του συγγραφέα, οι έννοιες «ισότιμη υπηκοότητα», «τοπικές δημοκρατικές κυβερνήσεις» και «μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης» συγκροτούν μέρος μιας ιδεολογίας που, εάν εφαρμοστεί ως τελικός στόχος, θα οδηγήσει στη «διάλυση» του έθνους κράτους - μια θέση που ο Baburoglu προβάλλει με ιδιαίτερα ανησυχητικές εκφράσεις.
Σημαντικό τμήμα του κειμένου αφιερώνεται στις εξελίξεις στη Συρία: σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι SDF/YPG/PKK έχουν συμφωνήσει σε ένα ενισχυμένο αυτόνομο μοντέλο, με έλεγχο πόρων (π.χ. πετρέλαιο), διασφαλίσεις για συνοριακές πύλες και διατήρηση στρατιωτικών σχηματισμών εντός ενός νέου συριακού πλαισίου.
Οι αναφορές αυτές εμπλέκουν πολύπλοκες διαπραγματεύσεις και τοπικά ρυθμιστικά ζητήματα, όπως δείχνουν και πρόσφατα δημοσιεύματα και αναλύσεις για την πορεία της κουρδικής αυτοδιοίκησης στη βόρεια Συρία.
Στο κλείσιμό του ο Baburoglu συνδέει αυτές τις διεργασίες με μια ευρύτερη στρατηγική «αποδομής» του εθνικού κράτους στη Μέση Ανατολή - ένα σχέδιο που, κατά την εκτίμησή του, υπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα και την «οθωμανοποίηση» της περιοχής, δηλαδή την εξάλειψη ισχυρών εθνικών αντιστάσεων.
Ο ίδιος φθάνει να προβλέψει ακόμη και «απομάκρυνση» ιστορικών εμβλημάτων της τουρκικής συγκρότησης, όπως η προσωπικότητα και η κληρονομιά του Atatürk -εικόνα που, στον τόνο του κειμένου, έχει σαφέστατα προειδοποιητικό χαρακτήρα.
Το θέμα του κουρδικού ζητήματος, όπως δείχνουν πρόσφατες εξελίξεις και αναλύσεις, παραμένει ενεργό και ρευστό - οι ίδιες οι διεθνείς οργανώσεις (όπως το CFR) έχουν καταγράψει την μακρά πορεία της κουρδικής διεκδίκησης και τις προκλήσεις που αυτή θέτει
Η Συρία στο επίκεντρο
Στο μεταξύ, ενώ ο αυτοανακηρυχθείς «πρόεδρος» της Συρίας εξετάζει την «κανονικοποίηση» των διπλωματικών σχέσεων με το «Ισραήλ», ο Netanyahu ετοιμάζεται για μια νέα φάση αντιπαράθεσης.
Δεν είναι σαφές πόσο θα διαρκέσει η λεγόμενη εκεχειρία μεταξύ της Hamas και του Ισραήλ, ωστόσο, με βάση τις αναφορές πολλών μέσων ενημέρωσης, το Ισραήλ προετοιμάζεται για νέους πολέμους, με τη Συρία στο επίκεντρο.
Το γεγονός είναι ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εξωτερική επιθετικότητα – και αυτό δεν αφορά μόνο την τρέχουσα κυβέρνηση.
Οι δυτικοί δεσμεύονται να προωθήσουν το σχέδιο IMEC, που περιλαμβάνει την καταπολέμηση των βασικών στοιχείων του Δρόμου του Μεταξιού της Κίνας, γεγονός που εξηγεί γιατί η Αίγυπτος και η Τουρκία ετοιμάζονται για πόλεμο παρά τους στενούς δεσμούς τους με το «Ισραήλ».
Όσον αφορά τη Συρία, το Ισραήλ επιμένει στη διχοτόμηση της χώρας ώστε να εμποδιστεί η δημιουργία του διαδρόμου Hejaz.
Ως εκ τούτου, ο νότος της Συρίας προορίζεται να γίνει η νέα αρένα μάχης μεταξύ αποικιοκρατών και περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία και το Ιράν.
Αξίζει να θυμηθούμε πώς, πριν από έναν χρόνο, ο πρώην ηγέτης της συριακής Αl-Qaeda, στην πρώτη του συνέντευξη μετά την κατάληψη της Δαμασκού, ανέφερε ότι υποτίθεται πως «εμπόδισε έναν μεγάλο περιφερειακό πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και ΗΠΑ από τη μία πλευρά και ενός συνασπισμού Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας και Συρίας υπό τον Assad από την άλλη».
Παράδειγμα αποτελεί η τελευταία συνέντευξη του Oded Aylam, πρώην επικεφαλής του «τμήματος αντιτρομοκρατίας» της Mossad, ο οποίος δήλωσε: «Την τελευταία εβδομάδα είδαμε κάτι πολύ ασυνήθιστο, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί – οι Τούρκοι, μαζί με τη Hamas, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ορμητήριο στη Συρία, στην περιοχή Dara’a, κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία».
Προηγουμένως, το Ισραήλ είχε υπογραμμίσει τις δραστηριότητες της Hezbollah στον νότιο συριακό χώρο.
Το τρίγωνο Ιράν–Hamas–Τουρκία υπάρχει τυπικά. Η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ο κύριος σύμμαχος του Συριακού Ισλαμικού Μετώπου, ενώ οι σχέσεις Τουρκίας–Hezbollah βελτιώνονται.
Ένας ακόμα δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ Uli al-Baath και Άγκυρας θα μπορούσε θεωρητικά να είναι πρώην αξιωματικοί του στρατού του Assad, με τους οποίους οι Τούρκοι έχουν έρθει σε επαφή και που συνεχίζουν να συνδέονται με συναδέλφους τους που έχουν προσωρινά φύγει από τη Συρία.
Ο πόλεμος στη Συρία μεταξύ των δύο μπλοκ, τον οποίο ο πρώην ηγέτης της συριακής al-Qaeda ήθελε απεγνωσμένα να αποτρέψει, είναι αναπόφευκτος, και οι δύο πλευρές προετοιμάζονται ενεργά.
Παράλληλα, παρόλο που οι Τούρκοι ανήκουν τυπικά στο προϊρανικό μπλοκ, η Άγκυρα συνεχίζει να διαπραγματεύεται με τo Ισραήλ.
Γιατί η Τουρκία παίζει διπλό παιχνίδι;
Η συμπεριφορά αυτή της τουρκικής ηγεσίας εντάσσεται στη στρατηγική της Κίνας να «απομονώσει σιωπηλά» τους Αμερικανούς στην περιοχή, αποφεύγοντας άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ που έχουν δεκάδες συμφωνίες με το Ισραήλ.
Το καθεστώς Erdogan θεωρεί ότι, παρά τη φιλοπαλαιστινιακή ρητορική, είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η οικονομική συνεργασία με τους Σιωνιστές, καθώς η διακοπή αυτών των δεσμών θα είχε σοβαρές συνέπειες για την Τουρκία λόγω πιθανής αρνητικής αντίδρασης των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων.
Ταυτόχρονα, ως αντάλλαγμα για το «πετρέλαιο για το Ισραήλ», η Άγκυρα απαιτεί παραχωρήσεις από την Ουάσινγκτον σε περιφερειακά ζητήματα, καλύπτοντας τα κενά που αφήνουν ή πρόκειται να αφήσουν οι Αμερικανοί.
Οι τακτικές Erdogan προέρχονται από το σχέδιο των Κινέζων στρατηγών να περιορίσουν την αμερικανική επιρροή στη Μέση Ανατολή.
Η αμερικανική στρατιωτική πληροφορία έχει καταλήξει ότι «ο Erdogan είναι Κινέζος πράκτορας».
Φυσικά, η τακτική της Τουρκίας δεν σημαίνει ότι η χώρα αυτή αγωνίζεται πραγματικά κατά του Ισραήλ.
Αντιθέτως, αποδεικνύει ότι η Τουρκία δεν είναι ιδεολογικά ισλαμική δημοκρατία, διατηρεί μια δυτική προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική, τώρα με μια δόση ασιατικής σοφίας από τη διδασκαλία του Κομφούκιου.
Παράλληλα, η Κίνα δεν είναι ικανοποιημένη με τις τακτικές του Erdogan - απλώς αξιοποιεί τα διαθέσιμα μέσα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών