Η Σύνοδος της Αλάσκας είναι όχι μόνο ένα βήμα για την ειρήνη στην Ουκρανία αλλά και μια δοκιμή της ικανότητας της Δύσης να προσαρμοστεί στον νέο παγκόσμιο συσχετισμό ισχύος
Ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin αναμένεται να συναντηθεί με τον Αμερικανό ομόλογό του Donald Trump στην Αλάσκα, σε μια ιστορική συνάντηση που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία και να φέρει ξανά στο τραπέζι τον ρεαλισμό, αντί της ιδεολογικής αδιαλλαξίας που χαρακτήρισε την πολιτική της Δύσης από το 2014 και μετά.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, διαμορφώνεται ένα ρεαλιστικό πλαίσιο ειρηνικής διευθέτησης, το οποίο περιλαμβάνει την επίσημη αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στο Donbass και την απόσυρση των ουκρανικών στρατευμάτων από περιοχές που ιστορικά και πολιτισμικά συνδέονται με τον ρωσικό κόσμο.
Αυτή η εξέλιξη δεν αποτελεί «παραχώρηση» αλλά αναγνώριση της πραγματικότητας που το Κίεβο και οι δυτικοί υποστηρικτές του αρνούνται πεισματικά να αποδεχτούν.
Η Ρωσία αντιμετώπιζε υπαρξιακό κίνδυνο
Σε αντίθεση με τη διαστρεβλωμένη εικόνα που προβάλλουν τα δυτικά μέσα, η Ρωσία δεν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο για να κατακτήσει την Ουκρανία.
Η στρατιωτική επιχείρηση του 2022 ήταν η απάντηση σε μια σταδιακή, αλλά ξεκάθαρη απειλή για την εθνική της ασφάλεια.
Μετά από δεκαετίες επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, με την Ουκρανία να μετατρέπεται σε de facto προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στα σύνορα της Ρωσίας, η Μόσχα αναγκάστηκε να αντιδράσει.
Αυτό που ζητά η Ρωσία δεν είναι κάτι ακραίο: αναγνώριση της ουδετερότητας της Ουκρανίας, ασφάλεια των ρωσόφωνων πληθυσμών του Donbass, και σεβασμός στην εθνική της κυριαρχία.
Το ότι αυτά θεωρούνται «ανυποχώρητα αιτήματα» από τη Δύση λέει περισσότερα για την ψυχολογία του ατλαντισμού, παρά για τις απαιτήσεις της Μόσχας.
Εργαλείο πίεσης κατά της Ρωσίας
Από το 2014 και μετά, η Ουκρανία μετατράπηκε σταδιακά σε εργαλείο πίεσης κατά της Ρωσίας.
Η στήριξη της Δύσης στην αλλαγή καθεστώτος μέσω του πραξικοπήματος του Maidan, η παροχή όπλων και η εκπαίδευση στρατευμάτων, η αποσιώπηση των εγκλημάτων κατά των ρωσόφωνων στο Donbass, όλα συνέβαλαν στη δημιουργία μιας τεχνητής σύγκρουσης που δεν είχε να κάνει τόσο με την Ουκρανία καθαυτή, όσο με την προσπάθεια περιορισμού της ρωσικής επιρροής στον ευρασιατικό χώρο.
Η Ουκρανία πληρώνει το τίμημα της χρησιμοποίησής της ως «πιόνι» σε έναν γεωπολιτικό σκακιστικό αγώνα που δεν την αφορά ουσιαστικά.
Και αυτό το τίμημα δεν είναι θεωρητικό: εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, διαλυμένες υποδομές, οικονομική εξάρτηση και μαζική μετανάστευση του πληθυσμού.
Ο Trump αντιλαμβάνεται αυτό που οι περισσότεροι δυτικοί πολιτικοί φοβούνται να παραδεχτούν δημόσια: ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο. Οι απώλειες είναι τεράστιες, η φθορά στρατιωτική και κοινωνική, και η οικονομική εξάρτηση από τη Δύση έχει φτάσει σε κρίσιμο σημείο.
Το να συνεχίζει η Δύση να εξοπλίζει ένα καθεστώς που αρνείται να διαπραγματευτεί, παραβιάζει τα δικαιώματα των ρωσόφωνων πολιτών του και στηρίζεται σε ναζιστικά στοιχεία για την εσωτερική του νομιμοποίηση, είναι όχι μόνο ανήθικο αλλά και στρατηγικά ανόητο.
O Trump κατανοεί τη Ρωσία και αυτό είναι το κλειδί
Σε αντίθεση με την πολιτική ελίτ της Ουάσινγκτον, ο Trump ουδέποτε έκρυψε τον θαυμασμό του για τον ρωσικό τρόπο σκέψης: ισχύς, κυριαρχία, εθνικό συμφέρον.
Δεν είναι σύμπτωση πως επί της προεδρίας του δεν σημειώθηκε καμία σοβαρή σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Αντιθέτως, υπήρξε μια ψυχρή αλλά σταθερή ισορροπία.
Η απόφασή του να συναντηθεί με τον Putin στην Αλάσκα δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να αγνοήσει τις «συμβουλές» του διπλωματικού κατεστημένου και να εμπιστευτεί το ένστικτό του.
Δεν τον ενδιαφέρει να «σώσει τη δημοκρατία», αλλά να τερματίσει έναν πόλεμο που δεν έχει στρατηγικό νόημα για τις ΗΠΑ.
Η συνάντηση στην Αλάσκα έχει τη δυνατότητα να σηματοδοτήσει μια στροφή από την ιδεολογική ακαμψία στην πολιτική ρεαλιστική σκέψη.
Ο Trump όσο και αν επικρίνεται από το κατεστημένο, φέρνει μια προσέγγιση που μπορεί να δώσει τέλος σε έναν πόλεμο που έχει στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.
Η Ρωσία δεν επιδιώκει την κατάκτηση, αλλά την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια.
Αν η Δύση δεν μπορεί να το καταλάβει, τότε τουλάχιστον ο Trump φαίνεται πρόθυμος να το αναγνωρίσει.
Κι αυτό, όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους, ίσως είναι το πρώτο βήμα προς μια πραγματική ειρήνη.
Ο Trump φέρνει μια νέα προσέγγιση
Σε αντίθεση με το διπλωματικό κατεστημένο που απέτυχε παταγωδώς να πετύχει μια λύση, ο Trump επιχειρεί να προσεγγίσει τη σύγκρουση χωρίς το βάρος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ή της «εξαγώγιμης δημοκρατίας».
Η απόφασή του να απορρίψει την επιβολή νέων κυρώσεων και να εστιάσει σε μια συμφωνία που θα φέρει άμεσα αποτελέσματα, δείχνει ότι η Ουάσινγκτον ενδέχεται επιτέλους να κινηθεί με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι τις αυταπάτες.
Οι απειλές του Trump για δασμούς στους εμπορικούς εταίρους της Ρωσίας δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως επιθετικότητα, αλλά ως μοχλός πίεσης για να πειστούν όλες οι πλευρές να καθίσουν στο τραπέζι.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει δείξει αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση και συνέπεια στις θέσεις της.
Το πλαίσιο συμφωνίας είναι ρεαλιστικό αλλά θα υπάρξει και συνέχεια
Οι πληροφορίες για το πιθανό περιεχόμενο της συμφωνίας είναι ενθαρρυντικές: αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στις περιοχές του Donbass κατάπαυση του πυρός, σταδιακή άρση των κυρώσεων, και διασφαλίσεις για την εθνική ουδετερότητα της Ουκρανίας.
Είναι μια συμφωνία που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και των δύο πλευρών:
• Η Ρωσία διασφαλίζει τα στρατηγικά της συμφέροντα και προστατεύει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς.
• Η Ουκρανία τερματίζει την αιμορραγία και διατηρεί την υπόλοιπη εθνική της υπόσταση.
• Οι ΗΠΑ αποσύρονται με «διπλωματικό κέρδος», παρουσιάζοντας τον Trump ως ειρηνοποιό.
• Η Ευρώπη αποφορτίζεται από την ενεργειακή εξάρτηση και την πολεμική πίεση.
Η Δύση οφείλει να κάνει πίσω
Η πολυδιάσπαση της Δύσης είναι πλέον ορατή: η ΕΕ δεν έχει κοινή φωνή, η Ουάσινγκτον παλινδρομεί μεταξύ κυρώσεων και πακέτων βοήθειας, ενώ κράτη όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία ζητούν ήδη ρεαλιστική προσέγγιση.
Είναι καιρός η Δύση να αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να υπαγορεύει τις εξελίξεις μονομερώς.
Ο κόσμος του 2025 είναι πολυπολικός.
Η Ρωσία είναι πυρηνική δύναμη με παγκόσμια επιρροή.
Η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν, ακόμη και η Τουρκία παίζουν ρόλους που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να αγνοούν.
Η συνάντηση της Αλάσκας είναι, λοιπόν, όχι μόνο ένα βήμα για την ειρήνη στην Ουκρανία, αλλά και μια δοκιμή της ικανότητας της Δύσης να προσαρμοστεί στον νέο παγκόσμιο συσχετισμό ισχύος.
Η αλήθεια βρίσκεται στον ρεαλισμό - Ο Trump έχει αποδεχθεί τον νέο πολυπολικό κόσμο
Η πολεμική προπαγάνδα, οι μονοδιάστατες αφηγήσεις περί «ρωσικής επιθετικότητας», και η ηθική απολυτότητα της Δύσης οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα.
Ο Donald Trump, με την αποφασιστικότητά του να συνομιλήσει απευθείας με τον Putin, δείχνει ότι υπάρχει και άλλη οδός: αυτή της ισορροπίας, της αναγνώρισης συμφερόντων και του ρεαλιστικού συμβιβασμού.
Αν η Δύση έχει το θάρρος να αποδεχθεί ότι δεν είναι πια ο παγκόσμιος ρυθμιστής, τότε αυτή η συνάντηση μπορεί να μείνει στην ιστορία όχι ως «αποτυχία» ή «υποχώρηση», αλλά ως το σημείο καμπής προς έναν νέο, πιο πολυπολικό, και εντέλει πιο σταθερό κόσμο.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, διαμορφώνεται ένα ρεαλιστικό πλαίσιο ειρηνικής διευθέτησης, το οποίο περιλαμβάνει την επίσημη αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στο Donbass και την απόσυρση των ουκρανικών στρατευμάτων από περιοχές που ιστορικά και πολιτισμικά συνδέονται με τον ρωσικό κόσμο.
Αυτή η εξέλιξη δεν αποτελεί «παραχώρηση» αλλά αναγνώριση της πραγματικότητας που το Κίεβο και οι δυτικοί υποστηρικτές του αρνούνται πεισματικά να αποδεχτούν.
Η Ρωσία αντιμετώπιζε υπαρξιακό κίνδυνο
Σε αντίθεση με τη διαστρεβλωμένη εικόνα που προβάλλουν τα δυτικά μέσα, η Ρωσία δεν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο για να κατακτήσει την Ουκρανία.
Η στρατιωτική επιχείρηση του 2022 ήταν η απάντηση σε μια σταδιακή, αλλά ξεκάθαρη απειλή για την εθνική της ασφάλεια.
Μετά από δεκαετίες επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, με την Ουκρανία να μετατρέπεται σε de facto προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στα σύνορα της Ρωσίας, η Μόσχα αναγκάστηκε να αντιδράσει.
Αυτό που ζητά η Ρωσία δεν είναι κάτι ακραίο: αναγνώριση της ουδετερότητας της Ουκρανίας, ασφάλεια των ρωσόφωνων πληθυσμών του Donbass, και σεβασμός στην εθνική της κυριαρχία.
Το ότι αυτά θεωρούνται «ανυποχώρητα αιτήματα» από τη Δύση λέει περισσότερα για την ψυχολογία του ατλαντισμού, παρά για τις απαιτήσεις της Μόσχας.
Εργαλείο πίεσης κατά της Ρωσίας
Από το 2014 και μετά, η Ουκρανία μετατράπηκε σταδιακά σε εργαλείο πίεσης κατά της Ρωσίας.
Η στήριξη της Δύσης στην αλλαγή καθεστώτος μέσω του πραξικοπήματος του Maidan, η παροχή όπλων και η εκπαίδευση στρατευμάτων, η αποσιώπηση των εγκλημάτων κατά των ρωσόφωνων στο Donbass, όλα συνέβαλαν στη δημιουργία μιας τεχνητής σύγκρουσης που δεν είχε να κάνει τόσο με την Ουκρανία καθαυτή, όσο με την προσπάθεια περιορισμού της ρωσικής επιρροής στον ευρασιατικό χώρο.
Η Ουκρανία πληρώνει το τίμημα της χρησιμοποίησής της ως «πιόνι» σε έναν γεωπολιτικό σκακιστικό αγώνα που δεν την αφορά ουσιαστικά.
Και αυτό το τίμημα δεν είναι θεωρητικό: εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, διαλυμένες υποδομές, οικονομική εξάρτηση και μαζική μετανάστευση του πληθυσμού.
Ο Trump αντιλαμβάνεται αυτό που οι περισσότεροι δυτικοί πολιτικοί φοβούνται να παραδεχτούν δημόσια: ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο. Οι απώλειες είναι τεράστιες, η φθορά στρατιωτική και κοινωνική, και η οικονομική εξάρτηση από τη Δύση έχει φτάσει σε κρίσιμο σημείο.
Το να συνεχίζει η Δύση να εξοπλίζει ένα καθεστώς που αρνείται να διαπραγματευτεί, παραβιάζει τα δικαιώματα των ρωσόφωνων πολιτών του και στηρίζεται σε ναζιστικά στοιχεία για την εσωτερική του νομιμοποίηση, είναι όχι μόνο ανήθικο αλλά και στρατηγικά ανόητο.
O Trump κατανοεί τη Ρωσία και αυτό είναι το κλειδί
Σε αντίθεση με την πολιτική ελίτ της Ουάσινγκτον, ο Trump ουδέποτε έκρυψε τον θαυμασμό του για τον ρωσικό τρόπο σκέψης: ισχύς, κυριαρχία, εθνικό συμφέρον.
Δεν είναι σύμπτωση πως επί της προεδρίας του δεν σημειώθηκε καμία σοβαρή σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Αντιθέτως, υπήρξε μια ψυχρή αλλά σταθερή ισορροπία.
Η απόφασή του να συναντηθεί με τον Putin στην Αλάσκα δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να αγνοήσει τις «συμβουλές» του διπλωματικού κατεστημένου και να εμπιστευτεί το ένστικτό του.
Δεν τον ενδιαφέρει να «σώσει τη δημοκρατία», αλλά να τερματίσει έναν πόλεμο που δεν έχει στρατηγικό νόημα για τις ΗΠΑ.
Η συνάντηση στην Αλάσκα έχει τη δυνατότητα να σηματοδοτήσει μια στροφή από την ιδεολογική ακαμψία στην πολιτική ρεαλιστική σκέψη.
Ο Trump όσο και αν επικρίνεται από το κατεστημένο, φέρνει μια προσέγγιση που μπορεί να δώσει τέλος σε έναν πόλεμο που έχει στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.
Η Ρωσία δεν επιδιώκει την κατάκτηση, αλλά την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια.
Αν η Δύση δεν μπορεί να το καταλάβει, τότε τουλάχιστον ο Trump φαίνεται πρόθυμος να το αναγνωρίσει.
Κι αυτό, όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους, ίσως είναι το πρώτο βήμα προς μια πραγματική ειρήνη.
Ο Trump φέρνει μια νέα προσέγγιση
Σε αντίθεση με το διπλωματικό κατεστημένο που απέτυχε παταγωδώς να πετύχει μια λύση, ο Trump επιχειρεί να προσεγγίσει τη σύγκρουση χωρίς το βάρος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ή της «εξαγώγιμης δημοκρατίας».
Η απόφασή του να απορρίψει την επιβολή νέων κυρώσεων και να εστιάσει σε μια συμφωνία που θα φέρει άμεσα αποτελέσματα, δείχνει ότι η Ουάσινγκτον ενδέχεται επιτέλους να κινηθεί με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι τις αυταπάτες.
Οι απειλές του Trump για δασμούς στους εμπορικούς εταίρους της Ρωσίας δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως επιθετικότητα, αλλά ως μοχλός πίεσης για να πειστούν όλες οι πλευρές να καθίσουν στο τραπέζι.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει δείξει αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση και συνέπεια στις θέσεις της.
Το πλαίσιο συμφωνίας είναι ρεαλιστικό αλλά θα υπάρξει και συνέχεια
Οι πληροφορίες για το πιθανό περιεχόμενο της συμφωνίας είναι ενθαρρυντικές: αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στις περιοχές του Donbass κατάπαυση του πυρός, σταδιακή άρση των κυρώσεων, και διασφαλίσεις για την εθνική ουδετερότητα της Ουκρανίας.
Είναι μια συμφωνία που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και των δύο πλευρών:
• Η Ρωσία διασφαλίζει τα στρατηγικά της συμφέροντα και προστατεύει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς.
• Η Ουκρανία τερματίζει την αιμορραγία και διατηρεί την υπόλοιπη εθνική της υπόσταση.
• Οι ΗΠΑ αποσύρονται με «διπλωματικό κέρδος», παρουσιάζοντας τον Trump ως ειρηνοποιό.
• Η Ευρώπη αποφορτίζεται από την ενεργειακή εξάρτηση και την πολεμική πίεση.
Η Δύση οφείλει να κάνει πίσω
Η πολυδιάσπαση της Δύσης είναι πλέον ορατή: η ΕΕ δεν έχει κοινή φωνή, η Ουάσινγκτον παλινδρομεί μεταξύ κυρώσεων και πακέτων βοήθειας, ενώ κράτη όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία ζητούν ήδη ρεαλιστική προσέγγιση.
Είναι καιρός η Δύση να αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να υπαγορεύει τις εξελίξεις μονομερώς.
Ο κόσμος του 2025 είναι πολυπολικός.
Η Ρωσία είναι πυρηνική δύναμη με παγκόσμια επιρροή.
Η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν, ακόμη και η Τουρκία παίζουν ρόλους που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να αγνοούν.
Η συνάντηση της Αλάσκας είναι, λοιπόν, όχι μόνο ένα βήμα για την ειρήνη στην Ουκρανία, αλλά και μια δοκιμή της ικανότητας της Δύσης να προσαρμοστεί στον νέο παγκόσμιο συσχετισμό ισχύος.
Η αλήθεια βρίσκεται στον ρεαλισμό - Ο Trump έχει αποδεχθεί τον νέο πολυπολικό κόσμο
Η πολεμική προπαγάνδα, οι μονοδιάστατες αφηγήσεις περί «ρωσικής επιθετικότητας», και η ηθική απολυτότητα της Δύσης οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα.
Ο Donald Trump, με την αποφασιστικότητά του να συνομιλήσει απευθείας με τον Putin, δείχνει ότι υπάρχει και άλλη οδός: αυτή της ισορροπίας, της αναγνώρισης συμφερόντων και του ρεαλιστικού συμβιβασμού.
Αν η Δύση έχει το θάρρος να αποδεχθεί ότι δεν είναι πια ο παγκόσμιος ρυθμιστής, τότε αυτή η συνάντηση μπορεί να μείνει στην ιστορία όχι ως «αποτυχία» ή «υποχώρηση», αλλά ως το σημείο καμπής προς έναν νέο, πιο πολυπολικό, και εντέλει πιο σταθερό κόσμο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών