Τι συμβαίνει στα ανώτατα ρωσικά στρατιωτικά κλιμάκια...
Τους λόγους για τους οποίους ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης της στρατιωτικής οργάνωσης Wagner, Yevgeny Prigozhin, εξαπολύει μύδρους κατά της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας αναλύει με άρθρο του ο γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar.
«Όπως λέει και ο Dylan, ο οποίος μπορεί να ήταν επίγονος του Bulgakov, “Ας σταματήσουμε λοιπόν να μιλάμε ψεύτικα τώρα/αργούμε”» αναφέρει ο Escobar και συνεχίζει:
Μέχρι στιγμής είναι ξεκάθαρο ότι η αυταπάτη μιας συμφωνίας «ειρήνης» στην Ουκρανία είναι το πιο πρόσφατο υγρό όνειρο των συνήθων υπόπτων («ικανών για μη συμφωνία»), που είναι πάντα γαντζωμένοι στα ψέματα και τις λεηλασίες χειραγωγόντας επιδέξια επιλεγμένους φιλελεύθερους της ρωσικής ελίτ.
Πιθανός στόχος της είναι ο κατευνασμός της Μόσχας με μερικές παραχωρήσεις, διατηρώντας παράλληλα την Οδησσό, τον Νικολάεφ και τον Ντνίπρο αλλά και η πρόσβαση του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Όλα αυτά ενώ οι Δυτικοί επενδύουν στη μανιασμένη, αγανακτισμένη Πολωνία, με σκοπό να εξελιχθεί σε μια στρατιωτική πολιτοφυλακή της ΕΕ.
Με άλλα λόγια, οι όποιες «διαπραγματεύσεις» για την «ειρήνη» στην πραγματικότητα κρύβουν μια προσπάθεια αναβολής –μόνο για λίγο– του αρχικού masterplan: τον διαμελισμό και την καταστροφή της Ρωσίας.
Κατά τ’ άλλα, γίνονται πολύ σοβαρές συζητήσεις στη Μόσχα, ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδα, για το πώς είναι «τοποθετημένη» η ελίτ.
Οι τρεις ομάδες
Μπορούν να αναγνωριστούν περίπου τρεις ομάδες: «Το κόμμα της Νίκης», «Το κόμμα της Ειρήνης» (ουσιαστικά παράδοση) και ο «Ουδέτερος/Αναποφάσιστος».
Το «Κόμμα της Νίκης» περιλαμβάνει κρίσιμους παράγοντες όπως ο Dmitry Medvedev, ο Igor Sechin της Rosneft, ο υπουργός Εξωτερικών Lavrov, ο Nikolai Patrushev, ο επικεφαλής της Ερευνητικής Επιτροπής της Ρωσίας, Aleksandr Bastrykin και –ακόμα και υπό πυρά– σίγουρα ο υπουργός Άμυνας Shoigu.
Η ομάδα «Ειρήνη» περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον επικεφαλής του Telegram, Pavel Durov, τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Andrey Melnichenko, τον τσάρο της εξόρυξης μετάλλων Alisher Usmanov (γεννημένος στο Ουζμπεκιστάν) και τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.
«Ουδέτεροι ή αναποφάσιστοι» είναι οι εξής: ο πρωθυπουργός Mikhail Mishustin, ο δήμαρχος Μόσχας Sergei Sobyanin, ο επικεφαλής του Επιτελείου του Προεδρικού Εκτελεστικού Γραφείου, Anton Vaino, ο πρώτος αναπληρωτής αρχηγός του Επιτελείου της Προεδρικής Διοίκησης και του τσάρου των ΜΜΕ, Alexey Gromov, ο διευθύνων σύμβουλος της Sberbank, Herman Gref, ο διευθύνων σύμβουλος της Gazprom Alexey Miller και ο επικεφαλής της FSB Alexander Bortnikov.
Είναι δίκαιο να υποστηρίξουμε ότι η τρίτη ομάδα αντιπροσωπεύει την ελίτ.
Αυτό σημαίνει ότι επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την πορεία της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO), η οποία μέχρι τώρα έχει εξελιχθεί σε Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση (ATO).
Η «αντιεπιθετική» ομίχλη
Αυτές οι διαφορετικές ρωσικές απόψεις στην κορυφή προκαλούν αναμενόμενα φρενήρεις εικασίες στα Think Tank των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Όμηροι του ενθουσιασμού τους, με IQ σε θερμοκρασία δωματίου, ξεχνούν πως το Κίεβο, γεμάτο με όπλα 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, μπορεί να έχει λιγότερο από μηδενικά αποτελέσματα μετά την πολύκροτη «αντεπίθεση».
Οι ρωσικές δυνάμεις είναι κάτι παραπάνω από προετοιμασμένες και η Ουκρανία δεν διαθέτει το στοιχείο του αιφνιδιασμού.
Η Δύση ανακάλυψε, τελικά, ότι το Κίεβο πρέπει να προχωρήσει σε μια «επιχείρηση συνδυασμένων όπλων» για να βγάλει κάτι.
Ο John Cleese σημείωσε πώς η στέψη του βασιλέως Καρόλου Γ’ έμοιαζε με σκίτσο των Monty Python.
Σκεφτείτε τώρα το εξής: ο Ηγεμόνας δεν μπορεί να πληρώσει τα τρισεκατομμύρια των χρεών του, ενώ οι οπαδοί του Κιέβου διαμαρτύρονται ότι τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια που πήραν είναι φιστίκια.
Στο ρωσικό μέτωπο, ο απαραίτητος Andrei Martyanov –μια δίνη εξυπνάδας– παρατήρησε πώς οι περισσότεροι Ρώσοι στρατιωτικοί ανταποκριτές απλά δεν έχουν ιδέα για «το είδος και τον όγκο των πληροφοριών που διαχέονται στο ρωσικό επιτελείο που είναι εγκατεστημένο στη Μόσχα, στο Ροστόφ ή στο μέτωπο».
Τονίζει δε ότι «κανένας σοβαρός αξιωματικός επιχειρησιακού επιπέδου» δεν θα μιλήσει καν σε αυτούς τους τύπους, που περιγράφονται με χαρά ως «voenkurva» (χονδρικά, «στρατιωτικές σκύλες»), και απλώς δεν θα «αποκαλύψει εξαιρετικά διαβαθμισμένα επιχειρησιακά δεδομένα».
Έτσι, ως έχει, όλος ο ήχος και η οργή για την «αντεπίθεση» καλύπτεται από μια πυκνή ομίχλη πολέμου.
Και αυτό χρησιμεύει μόνο για να προσθέσει περισσότερο λάδι στη φωτιά του ευσεβούς πόθου των ΗΠΑ.
Στο μεταξύ, το νέο κυρίαρχο αφήγημα είναι ότι η ηγεσία στη Μόσχα είναι «κατακερματισμένη και απρόβλεπτη».
Και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε «μια συμβατική ήττα μιας μεγάλης πυρηνικής δύναμης» της οποίας το «σύστημα διοίκησης και ελέγχου κατέρρευσε».
«Ναι: στην πραγματικότητα πιστεύουν στη δική τους ανόητη προπαγάνδα (τα πνευματικά δικαιώματα John Cleese).
Είναι το αμερικανικό αντίστοιχο του Ministry of Silly Walks.
Ανίκανοι να αναλύσουν γιατί και πώς η ρωσική ελίτ έχει διαφορετικές απόψεις για τη μέθοδο και την έκταση του SMO/ATO, το καλύτερο που μπορούν να αντιληφθούν είναι πως «η προστασία της Ουκρανίας είναι στρατηγική αναγκαιότητα, αφού η ρωσική απειλή εντείνεται εάν η Μόσχα κερδίσει στην Ουκρανία» λέει ο Escobar.
Τι κρύβεται πίσω από τον ήχο και την οργή του Prighozin
Σήμα κατατεθέν, η αμερικανική αλαζονεία/άγνοια δεν διαγράφει το γεγονός ότι φαίνεται να υπάρχει σοβαρός αγώνας εξουσίας μεταξύ των siloviki.
Ο Yevgeny Prigozhin, ένας siloviki, κατήγγειλε τον Shoigu και τον Gerasimov ως ανικάνους, υπονοώντας ότι διατηρούν τις θέσεις τους μόνο λόγω Putin.
Αυτό, πράγματι, είναι τόσο σοβαρό όσο γίνεται.
Επειδή συνδέεται με ένα βασικό ερώτημα που τίθεται σε πολλά σιλό στη Μόσχα: εάν η Ρωσία είναι η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, με την πιο προηγμένη αμυντική λειτουργία και τους καλύτερους πυραύλους, πώς γίνεται να μην έχει νικήσει ακόμη στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία.
Μια εύλογη απάντηση είναι ότι μόνο 200.000 μέλη του ρωσικού στρατού πολεμούν αυτή τη στιγμή και περίπου 400.000 με 600.000 περιμένουν ως εφεδρεία για την επίθεση στην Ουκρανία.
Όσο περιμένουν είναι σε εκπαίδευση.
Οπότε η αναμονή λειτουργεί προς όφελος της Ρωσίας.
Μόλις τελειώσει η περίφημη «αντεπίθεση», η Ουκρανία θα χτυπηθεί με τεράστια δύναμη.
Δεν θα υπάρξει διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων.
Μόνο άνευ όρων παράδοση.
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή –το «δράμα» του Prigozhin– υποτάσσεται σε αυτή τη λογική.
Ναι, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας (MoD) έκανε αρκετά σοβαρά λάθη, όπως και άλλοι θεσμοί, από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO).
Το να τους επικρίνει κανείς δημόσια, εποικοδομητικά, είναι σωτήριο…
Οι τακτικές του Prighozin είναι αριστοτεχνικές.
Χειραγωγεί τη δημόσια αγανάκτηση για να ασκήσει πίεση στη γραφειοκρατία του υπουργείου Άμυνας λέγοντας ουσιαστικά την αλήθεια.
Θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και στο να δώσει ονόματα: αξιωματικοί που εγκαταλείπουν την πρώτη γραμμή.
Αντίθετα, οι «μουσικοί» της Wagner απεικονίζονται ως αληθινοί ήρωες.
Το αν ο ήχος και η οργή του Prigozhin αποδειχθεί επαρκής για να συντονιστεί καλύτερα η εδραιωμένη γραφειοκρατία του Υπουργείου είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Ωστόσο, η κάλυψη του «δράματος» από τα μέσα ενημέρωσης είναι απαραίτητη.
Τώρα που αυτά τα προβλήματα είναι δημόσια, οι άνθρωποι θα περιμένουν από το Υπουργείο Εξωτερικών να δράσει.
Και παρεμπιπτόντως, αυτό είναι το ουσιαστικό γεγονός: στον Prigozhin έχει επιτραπεί (η δική μου με πλάγιους χαρακτήρες) να πάει όσο μακριά θέλει από την Ανώτερη Δύναμη (η σύνδεση της Αγίας Πετρούπολης).
Διαφορετικά θα ήταν σε ένα ανανεωμένο-γκούλαγκ μέχρι τώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενες εβδομάδες είναι απολύτως κρίσιμες.
Ο Putin και το Συμβούλιο Ασφαλείας σίγουρα γνωρίζουν τι δεν ξέρουν όλοι οι άλλοι – συμπεριλαμβανομένου του Prigozhin.
Η βασική λύση είναι ότι θα αρχίσει να καλλιεργείται το έδαφος για τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ να μετατρέψουν τελικά την Ουκρανία, τα σκυλάκια της Βαλτικής, τη λυσσασμένη Πολωνία και μερικά άλλα πρόσθετα σε ένα είδος φρουρίου της Ανατολικής Ευρώπης που θα εμπλακεί σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της Ρωσίας με δυνατότητα να διαρκέσει δεκαετίες.
Αυτό μπορεί να είναι το απόλυτο επιχείρημα για να το πάει η Ρωσία στο τέρμα, το συντομότερο δυνατό.
Διαφορετικά το μέλλον θα είναι ζοφερό. Λοιπόν, όχι τόσο ζοφερό. Θυμηθείτε τον Putin: «Δεν έχουμε καν ξεκινήσει τίποτα ακόμα» καταλήγει ο Escobar.
www.bankingnews.gr
«Όπως λέει και ο Dylan, ο οποίος μπορεί να ήταν επίγονος του Bulgakov, “Ας σταματήσουμε λοιπόν να μιλάμε ψεύτικα τώρα/αργούμε”» αναφέρει ο Escobar και συνεχίζει:
Μέχρι στιγμής είναι ξεκάθαρο ότι η αυταπάτη μιας συμφωνίας «ειρήνης» στην Ουκρανία είναι το πιο πρόσφατο υγρό όνειρο των συνήθων υπόπτων («ικανών για μη συμφωνία»), που είναι πάντα γαντζωμένοι στα ψέματα και τις λεηλασίες χειραγωγόντας επιδέξια επιλεγμένους φιλελεύθερους της ρωσικής ελίτ.
Πιθανός στόχος της είναι ο κατευνασμός της Μόσχας με μερικές παραχωρήσεις, διατηρώντας παράλληλα την Οδησσό, τον Νικολάεφ και τον Ντνίπρο αλλά και η πρόσβαση του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Όλα αυτά ενώ οι Δυτικοί επενδύουν στη μανιασμένη, αγανακτισμένη Πολωνία, με σκοπό να εξελιχθεί σε μια στρατιωτική πολιτοφυλακή της ΕΕ.
Με άλλα λόγια, οι όποιες «διαπραγματεύσεις» για την «ειρήνη» στην πραγματικότητα κρύβουν μια προσπάθεια αναβολής –μόνο για λίγο– του αρχικού masterplan: τον διαμελισμό και την καταστροφή της Ρωσίας.
Κατά τ’ άλλα, γίνονται πολύ σοβαρές συζητήσεις στη Μόσχα, ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδα, για το πώς είναι «τοποθετημένη» η ελίτ.
Οι τρεις ομάδες
Μπορούν να αναγνωριστούν περίπου τρεις ομάδες: «Το κόμμα της Νίκης», «Το κόμμα της Ειρήνης» (ουσιαστικά παράδοση) και ο «Ουδέτερος/Αναποφάσιστος».
Το «Κόμμα της Νίκης» περιλαμβάνει κρίσιμους παράγοντες όπως ο Dmitry Medvedev, ο Igor Sechin της Rosneft, ο υπουργός Εξωτερικών Lavrov, ο Nikolai Patrushev, ο επικεφαλής της Ερευνητικής Επιτροπής της Ρωσίας, Aleksandr Bastrykin και –ακόμα και υπό πυρά– σίγουρα ο υπουργός Άμυνας Shoigu.
Η ομάδα «Ειρήνη» περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον επικεφαλής του Telegram, Pavel Durov, τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Andrey Melnichenko, τον τσάρο της εξόρυξης μετάλλων Alisher Usmanov (γεννημένος στο Ουζμπεκιστάν) και τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.
«Ουδέτεροι ή αναποφάσιστοι» είναι οι εξής: ο πρωθυπουργός Mikhail Mishustin, ο δήμαρχος Μόσχας Sergei Sobyanin, ο επικεφαλής του Επιτελείου του Προεδρικού Εκτελεστικού Γραφείου, Anton Vaino, ο πρώτος αναπληρωτής αρχηγός του Επιτελείου της Προεδρικής Διοίκησης και του τσάρου των ΜΜΕ, Alexey Gromov, ο διευθύνων σύμβουλος της Sberbank, Herman Gref, ο διευθύνων σύμβουλος της Gazprom Alexey Miller και ο επικεφαλής της FSB Alexander Bortnikov.
Είναι δίκαιο να υποστηρίξουμε ότι η τρίτη ομάδα αντιπροσωπεύει την ελίτ.
Αυτό σημαίνει ότι επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την πορεία της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO), η οποία μέχρι τώρα έχει εξελιχθεί σε Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση (ATO).
Η «αντιεπιθετική» ομίχλη
Αυτές οι διαφορετικές ρωσικές απόψεις στην κορυφή προκαλούν αναμενόμενα φρενήρεις εικασίες στα Think Tank των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Όμηροι του ενθουσιασμού τους, με IQ σε θερμοκρασία δωματίου, ξεχνούν πως το Κίεβο, γεμάτο με όπλα 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, μπορεί να έχει λιγότερο από μηδενικά αποτελέσματα μετά την πολύκροτη «αντεπίθεση».
Οι ρωσικές δυνάμεις είναι κάτι παραπάνω από προετοιμασμένες και η Ουκρανία δεν διαθέτει το στοιχείο του αιφνιδιασμού.
Η Δύση ανακάλυψε, τελικά, ότι το Κίεβο πρέπει να προχωρήσει σε μια «επιχείρηση συνδυασμένων όπλων» για να βγάλει κάτι.
Ο John Cleese σημείωσε πώς η στέψη του βασιλέως Καρόλου Γ’ έμοιαζε με σκίτσο των Monty Python.
Σκεφτείτε τώρα το εξής: ο Ηγεμόνας δεν μπορεί να πληρώσει τα τρισεκατομμύρια των χρεών του, ενώ οι οπαδοί του Κιέβου διαμαρτύρονται ότι τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια που πήραν είναι φιστίκια.
Στο ρωσικό μέτωπο, ο απαραίτητος Andrei Martyanov –μια δίνη εξυπνάδας– παρατήρησε πώς οι περισσότεροι Ρώσοι στρατιωτικοί ανταποκριτές απλά δεν έχουν ιδέα για «το είδος και τον όγκο των πληροφοριών που διαχέονται στο ρωσικό επιτελείο που είναι εγκατεστημένο στη Μόσχα, στο Ροστόφ ή στο μέτωπο».
Τονίζει δε ότι «κανένας σοβαρός αξιωματικός επιχειρησιακού επιπέδου» δεν θα μιλήσει καν σε αυτούς τους τύπους, που περιγράφονται με χαρά ως «voenkurva» (χονδρικά, «στρατιωτικές σκύλες»), και απλώς δεν θα «αποκαλύψει εξαιρετικά διαβαθμισμένα επιχειρησιακά δεδομένα».
Έτσι, ως έχει, όλος ο ήχος και η οργή για την «αντεπίθεση» καλύπτεται από μια πυκνή ομίχλη πολέμου.
Και αυτό χρησιμεύει μόνο για να προσθέσει περισσότερο λάδι στη φωτιά του ευσεβούς πόθου των ΗΠΑ.
Στο μεταξύ, το νέο κυρίαρχο αφήγημα είναι ότι η ηγεσία στη Μόσχα είναι «κατακερματισμένη και απρόβλεπτη».
Και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε «μια συμβατική ήττα μιας μεγάλης πυρηνικής δύναμης» της οποίας το «σύστημα διοίκησης και ελέγχου κατέρρευσε».
«Ναι: στην πραγματικότητα πιστεύουν στη δική τους ανόητη προπαγάνδα (τα πνευματικά δικαιώματα John Cleese).
Είναι το αμερικανικό αντίστοιχο του Ministry of Silly Walks.
Ανίκανοι να αναλύσουν γιατί και πώς η ρωσική ελίτ έχει διαφορετικές απόψεις για τη μέθοδο και την έκταση του SMO/ATO, το καλύτερο που μπορούν να αντιληφθούν είναι πως «η προστασία της Ουκρανίας είναι στρατηγική αναγκαιότητα, αφού η ρωσική απειλή εντείνεται εάν η Μόσχα κερδίσει στην Ουκρανία» λέει ο Escobar.
Τι κρύβεται πίσω από τον ήχο και την οργή του Prighozin
Σήμα κατατεθέν, η αμερικανική αλαζονεία/άγνοια δεν διαγράφει το γεγονός ότι φαίνεται να υπάρχει σοβαρός αγώνας εξουσίας μεταξύ των siloviki.
Ο Yevgeny Prigozhin, ένας siloviki, κατήγγειλε τον Shoigu και τον Gerasimov ως ανικάνους, υπονοώντας ότι διατηρούν τις θέσεις τους μόνο λόγω Putin.
Αυτό, πράγματι, είναι τόσο σοβαρό όσο γίνεται.
Επειδή συνδέεται με ένα βασικό ερώτημα που τίθεται σε πολλά σιλό στη Μόσχα: εάν η Ρωσία είναι η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, με την πιο προηγμένη αμυντική λειτουργία και τους καλύτερους πυραύλους, πώς γίνεται να μην έχει νικήσει ακόμη στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία.
Μια εύλογη απάντηση είναι ότι μόνο 200.000 μέλη του ρωσικού στρατού πολεμούν αυτή τη στιγμή και περίπου 400.000 με 600.000 περιμένουν ως εφεδρεία για την επίθεση στην Ουκρανία.
Όσο περιμένουν είναι σε εκπαίδευση.
Οπότε η αναμονή λειτουργεί προς όφελος της Ρωσίας.
Μόλις τελειώσει η περίφημη «αντεπίθεση», η Ουκρανία θα χτυπηθεί με τεράστια δύναμη.
Δεν θα υπάρξει διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων.
Μόνο άνευ όρων παράδοση.
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή –το «δράμα» του Prigozhin– υποτάσσεται σε αυτή τη λογική.
Ναι, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας (MoD) έκανε αρκετά σοβαρά λάθη, όπως και άλλοι θεσμοί, από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO).
Το να τους επικρίνει κανείς δημόσια, εποικοδομητικά, είναι σωτήριο…
Οι τακτικές του Prighozin είναι αριστοτεχνικές.
Χειραγωγεί τη δημόσια αγανάκτηση για να ασκήσει πίεση στη γραφειοκρατία του υπουργείου Άμυνας λέγοντας ουσιαστικά την αλήθεια.
Θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και στο να δώσει ονόματα: αξιωματικοί που εγκαταλείπουν την πρώτη γραμμή.
Αντίθετα, οι «μουσικοί» της Wagner απεικονίζονται ως αληθινοί ήρωες.
Το αν ο ήχος και η οργή του Prigozhin αποδειχθεί επαρκής για να συντονιστεί καλύτερα η εδραιωμένη γραφειοκρατία του Υπουργείου είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Ωστόσο, η κάλυψη του «δράματος» από τα μέσα ενημέρωσης είναι απαραίτητη.
Τώρα που αυτά τα προβλήματα είναι δημόσια, οι άνθρωποι θα περιμένουν από το Υπουργείο Εξωτερικών να δράσει.
Και παρεμπιπτόντως, αυτό είναι το ουσιαστικό γεγονός: στον Prigozhin έχει επιτραπεί (η δική μου με πλάγιους χαρακτήρες) να πάει όσο μακριά θέλει από την Ανώτερη Δύναμη (η σύνδεση της Αγίας Πετρούπολης).
Διαφορετικά θα ήταν σε ένα ανανεωμένο-γκούλαγκ μέχρι τώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενες εβδομάδες είναι απολύτως κρίσιμες.
Ο Putin και το Συμβούλιο Ασφαλείας σίγουρα γνωρίζουν τι δεν ξέρουν όλοι οι άλλοι – συμπεριλαμβανομένου του Prigozhin.
Η βασική λύση είναι ότι θα αρχίσει να καλλιεργείται το έδαφος για τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ να μετατρέψουν τελικά την Ουκρανία, τα σκυλάκια της Βαλτικής, τη λυσσασμένη Πολωνία και μερικά άλλα πρόσθετα σε ένα είδος φρουρίου της Ανατολικής Ευρώπης που θα εμπλακεί σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της Ρωσίας με δυνατότητα να διαρκέσει δεκαετίες.
Αυτό μπορεί να είναι το απόλυτο επιχείρημα για να το πάει η Ρωσία στο τέρμα, το συντομότερο δυνατό.
Διαφορετικά το μέλλον θα είναι ζοφερό. Λοιπόν, όχι τόσο ζοφερό. Θυμηθείτε τον Putin: «Δεν έχουμε καν ξεκινήσει τίποτα ακόμα» καταλήγει ο Escobar.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών