Οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν την Ευρώπη ως προστατευτική και παρεμβατική αυτοκρατορία
Μετά τα οικονομικά καταστροφικά lockdown εξαιτίας του covid-19, η πολιτική τάξη προσπάθησε απεγνωσμένα να σώσει το αποτυχημένο σύστημα του ευρώ, αναφέρει νέα ανάλυση του Mises Institute.
Στις 21 Ιουλίου οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε αυτό που αποκαλούσαν «ιστορική» συμφωνία.
Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πακέτο τόνωσης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Ωστόσο, είναι πιο πιθανό ότι το "Ταμείο Ανάκαμψης" θα καθυστερήσει κάθε πιθανότητα μιας πολύ αναγκαίας οικονομικής αναδιάρθρωσης.
Αυτό που κάνουν είναι να σπαταλούν τους λιγοστούς πόρους και κεφάλαια ενώ προετοιμάζεται η Ευρώπη για μια άλλη οικονομική κρίση και κρίση χρέους.
Ένα άλλο ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα είναι ο επικίνδυνος δρόμος προς τον πολιτικό συγκεντρωτισμό που κινείται η ΕΕ ως αποτέλεσμα της κρίσης.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από δυνάμεις υπέρ της συγκέντρωσης και περιέχει λίγα άτομα που υπερασπίζονται τις αρχές της αποκέντρωσης και της οικονομικής ελευθερίας, βλέποντας με μεγάλη ανησυχία τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των Βρυξελλών.
Ακόμη και πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, η οποία δημιούργησε τον βασικό θεσμό που αργότερα έγινε ΕΕ, υπήρξαν εντάσεις μεταξύ των δύο δρόμων που πρέπει να ακολουθήσει μια Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ένταση είναι μεταξύ του κλασικού φιλελεύθερου οράματος και του σοσιαλδημοκρατικού οράματος.
Το φιλελεύθερο όραμα εστιάζει πρωταρχικά στην υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και στον σεβασμό των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας ενώ ταυτόχρονα προωθεί μια ευρωπαϊκή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών με μια ισχυρή ελεύθερη αγορά.
Η συνθήκη της Ρώμης ήταν μια μεγάλη νίκη για τους φιλελεύθερους, καθώς βασίστηκε σε δύο βασικές αρχές: την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών και οικονομικού κεφαλαίου.
Εν συντομία, η συνθήκη είχε ως στόχο την αποκατάσταση των δικαιωμάτων και των αξιών που είχαν χαθεί στις αρχές του εικοστού αιώνα καθώς ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός επικράτησαν στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Οι φιλελεύθεροι έτειναν επίσης να τονίζουν την αποκέντρωση, καθώς υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι η αποκέντρωση δεν ήταν εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη.
Η Ιταλία, η Γερμανία και η Ελβετία (μέχρι σήμερα) γνώρισαν μεγάλη πρόοδο: ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών βασιλείων οδήγησε σε μεγαλύτερη ελευθερία, θέτοντας τις βάσεις για τη δημιουργία και την άνοδο της εμπορικής, τραπεζικής και αστικής μεσαίας τάξης.
Χωρίς αυτό, η Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία έλαβε χώρα και σε μια εποχή αποκέντρωσης και ελεύθερου εμπορίου, δεν θα ήταν δυνατή.
Σε μια σύγχρονη «ενοποιημένη» Ευρώπη, ο ανταγωνισμός είναι ζωτικής σημασίας για να επικρατήσει το κλασικό φιλελεύθερο όραμα.
Εάν υπήρχε νομισματικός ανταγωνισμός, διαφορετικές νομισματικές αρχές θα αναγκαζόταν να ανταγωνιστούν, ενώ ο φορολογικός ανταγωνισμός θα επέτρεπε στους ανθρώπους να επιλέξουν χώρες με χαμηλούς φόρους.
Αλλά αυτή δεν είναι μια δημοφιλής άποψη στη σημερινή Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφέρει το Mises Institute.
Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλδημοκρατικό Πρόγραμμα
Σε αντίθεση με το κλασικό φιλελεύθερο όραμα, οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν την Ευρώπη ως προστατευτική και παρεμβατική αυτοκρατορία.
Ο προκάτοχος αυτού του οράματος ήταν το όραμα του Ναπολέοντα, αλλά η βασική διαφορά με την ΕΕ είναι ότι ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας δεν θα συνέβαινε με στρατιωτικά μέσα, αλλά μέσω νομοθεσίας και της πολιτικής διαδικασίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν πολύ αποτελεσματικά όσον αφορά αυτό το έργο.
Καθώς οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των χωρών έχουν αυξηθεί, οι πολιτικοί της Europhile κατάφεραν αποτελεσματικά να δημιουργήσουν ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ανακατανομής της ευημερίας.
Οι φτωχότερες χώρες της νότιας Ευρώπης δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στο αυξανόμενο ρυθμιστικό κράτος, αλλά οι επιδοτήσεις και οι μεταβιβάσεις πλούτου από τον πλούσιο βορρά έχουν βοηθήσει τα νότια μέλη να προσαρμοστούν στους νέους κανόνες της ΕΕ, ενώ επίσης κάνουν τα φτωχότερα μέλη να εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις της ΕΕ.
Επιπλέον, οι μεταφορές πλούτου της ΕΕ, σε συνδυασμό με ένα ενιαίο νόμισμα, επέτρεψαν στις φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία να αυξήσουν τις κρατικές δαπάνες και το χρέος, λαμβάνοντας παράλληλα λίγα μέτρα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τους τομέα.
Με άλλα λόγια, η συγκέντρωση, τόσο νομισματική όσο και φορολογική, επέτρεψε στα φτωχότερα μέλη του Νότου να ακολουθήσουν μη βιώσιμες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Αυτές οι τάσεις εφαρμόστηκαν ακόμη και πριν από την οικονομική κρίση 2008-09.
Και μετά ήρθαν οι διασώσεις της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης και τώρα η κρίση του Covid-19.
Η διάσωση κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους του 2009 δεν είχε μόνο οικονομικό κόστος, αλλά και πολιτικό: τα εθνικά κράτη εγκατέλειψαν τον έλεγχο των εσωτερικών ζητημάτων και ακολουθούσαν όλο και περισσότερες οδηγίες και εντολές από τις Βρυξέλλες σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των χωρών τους, με σοβαρές συνέπειες εάν δεν συμμορφώνονται.
Ο Ρον Πολ είχε δίκιο όταν είπε ότι η διαφθορά και η πολιτική φιλοδοξία πολιτών και τραπεζίτων της Europhile μετέτρεψαν την ΕΕ σε «μια μη εκλεγμένη εκφοβιστική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες».
Συμπέρασμα
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τις αρχές που την έκαναν επιτυχημένη: αποκέντρωση, ελεύθερο εμπόριο και υγιείς αγορές.
Το Brexit μπορεί να είναι η αρχή.
Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη Switzerlands και Lichtensteins και όχι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση θα ήταν μια μεταρρύθμιση προς μια καθαρή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ κυρίαρχων κρατών αντί μιας πολιτικής ένωσης.
Το κοινό νόμισμα θα πρέπει να καταργηθεί.
Ένα σύστημα ανταγωνισμού νομίσματος θα ήταν προτιμότερο, όπως προτείνει ο F.A. Hayek.
Η ένωση έχει δημιουργήσει μια τεράστια διαίρεση μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών, με τους πολίτες να γίνονται πολύ ύποπτοι και εχθρικοί μεταξύ τους.
Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, βλέπουν τους Νότιους Ευρωπαίους ως τεμπέληδες και μη παραγωγικούς, ενώ οι Νότιοι Ευρωπαίοι βλέπουν τους Γερμανούς ως τους πραγματικούς ηγέτες της χώρας τους.
Οι διαιρέσεις σε παρόμοιες γραμμές έχουν υπάρξει από τις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά το σύστημα συγκεντρωτισμού της ΕΕ τα έκανε χειρότερα.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκαν οι δημιουργοί της ΕΕ.
Τώρα, το ευρωπαϊκό σχέδιο μπορεί να αποτυγχάνει και υπάρχουν δύο διαθέσιμες επιλογές για το μέλλον.
Είτε οι πολίτες της Ευρώπης αναγνωρίζουν τις τρομερές συνέπειες ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ανακατανομής της ευημερίας και αρνούνται να ακολουθήσουν τις επερχόμενες διασώσεις, μεταβιβάσεις πλούτου και προσπάθειες για μια ανανεωμένη πολιτική συγκέντρωση, ή κατευθυνόμαστε προς μια πορεία επαναλαμβανόμενων τραπεζικών και χρεωστικών κρίσεων οδηγώντας σε υψηλό πληθωρισμό και πολιτική συγκέντρωση με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, καταλήγει το Mises Institute.
www.bankingnews.gr
Στις 21 Ιουλίου οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε αυτό που αποκαλούσαν «ιστορική» συμφωνία.
Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πακέτο τόνωσης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Ωστόσο, είναι πιο πιθανό ότι το "Ταμείο Ανάκαμψης" θα καθυστερήσει κάθε πιθανότητα μιας πολύ αναγκαίας οικονομικής αναδιάρθρωσης.
Αυτό που κάνουν είναι να σπαταλούν τους λιγοστούς πόρους και κεφάλαια ενώ προετοιμάζεται η Ευρώπη για μια άλλη οικονομική κρίση και κρίση χρέους.
Ένα άλλο ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα είναι ο επικίνδυνος δρόμος προς τον πολιτικό συγκεντρωτισμό που κινείται η ΕΕ ως αποτέλεσμα της κρίσης.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από δυνάμεις υπέρ της συγκέντρωσης και περιέχει λίγα άτομα που υπερασπίζονται τις αρχές της αποκέντρωσης και της οικονομικής ελευθερίας, βλέποντας με μεγάλη ανησυχία τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των Βρυξελλών.
Ακόμη και πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, η οποία δημιούργησε τον βασικό θεσμό που αργότερα έγινε ΕΕ, υπήρξαν εντάσεις μεταξύ των δύο δρόμων που πρέπει να ακολουθήσει μια Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ένταση είναι μεταξύ του κλασικού φιλελεύθερου οράματος και του σοσιαλδημοκρατικού οράματος.
Το φιλελεύθερο όραμα εστιάζει πρωταρχικά στην υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και στον σεβασμό των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας ενώ ταυτόχρονα προωθεί μια ευρωπαϊκή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών με μια ισχυρή ελεύθερη αγορά.
Η συνθήκη της Ρώμης ήταν μια μεγάλη νίκη για τους φιλελεύθερους, καθώς βασίστηκε σε δύο βασικές αρχές: την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών και οικονομικού κεφαλαίου.
Εν συντομία, η συνθήκη είχε ως στόχο την αποκατάσταση των δικαιωμάτων και των αξιών που είχαν χαθεί στις αρχές του εικοστού αιώνα καθώς ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός επικράτησαν στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Οι φιλελεύθεροι έτειναν επίσης να τονίζουν την αποκέντρωση, καθώς υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι η αποκέντρωση δεν ήταν εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη.
Η Ιταλία, η Γερμανία και η Ελβετία (μέχρι σήμερα) γνώρισαν μεγάλη πρόοδο: ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών βασιλείων οδήγησε σε μεγαλύτερη ελευθερία, θέτοντας τις βάσεις για τη δημιουργία και την άνοδο της εμπορικής, τραπεζικής και αστικής μεσαίας τάξης.
Χωρίς αυτό, η Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία έλαβε χώρα και σε μια εποχή αποκέντρωσης και ελεύθερου εμπορίου, δεν θα ήταν δυνατή.
Σε μια σύγχρονη «ενοποιημένη» Ευρώπη, ο ανταγωνισμός είναι ζωτικής σημασίας για να επικρατήσει το κλασικό φιλελεύθερο όραμα.
Εάν υπήρχε νομισματικός ανταγωνισμός, διαφορετικές νομισματικές αρχές θα αναγκαζόταν να ανταγωνιστούν, ενώ ο φορολογικός ανταγωνισμός θα επέτρεπε στους ανθρώπους να επιλέξουν χώρες με χαμηλούς φόρους.
Αλλά αυτή δεν είναι μια δημοφιλής άποψη στη σημερινή Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφέρει το Mises Institute.
Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλδημοκρατικό Πρόγραμμα
Σε αντίθεση με το κλασικό φιλελεύθερο όραμα, οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν την Ευρώπη ως προστατευτική και παρεμβατική αυτοκρατορία.
Ο προκάτοχος αυτού του οράματος ήταν το όραμα του Ναπολέοντα, αλλά η βασική διαφορά με την ΕΕ είναι ότι ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας δεν θα συνέβαινε με στρατιωτικά μέσα, αλλά μέσω νομοθεσίας και της πολιτικής διαδικασίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν πολύ αποτελεσματικά όσον αφορά αυτό το έργο.
Καθώς οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των χωρών έχουν αυξηθεί, οι πολιτικοί της Europhile κατάφεραν αποτελεσματικά να δημιουργήσουν ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ανακατανομής της ευημερίας.
Οι φτωχότερες χώρες της νότιας Ευρώπης δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στο αυξανόμενο ρυθμιστικό κράτος, αλλά οι επιδοτήσεις και οι μεταβιβάσεις πλούτου από τον πλούσιο βορρά έχουν βοηθήσει τα νότια μέλη να προσαρμοστούν στους νέους κανόνες της ΕΕ, ενώ επίσης κάνουν τα φτωχότερα μέλη να εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις της ΕΕ.
Επιπλέον, οι μεταφορές πλούτου της ΕΕ, σε συνδυασμό με ένα ενιαίο νόμισμα, επέτρεψαν στις φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία να αυξήσουν τις κρατικές δαπάνες και το χρέος, λαμβάνοντας παράλληλα λίγα μέτρα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τους τομέα.
Με άλλα λόγια, η συγκέντρωση, τόσο νομισματική όσο και φορολογική, επέτρεψε στα φτωχότερα μέλη του Νότου να ακολουθήσουν μη βιώσιμες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Αυτές οι τάσεις εφαρμόστηκαν ακόμη και πριν από την οικονομική κρίση 2008-09.
Και μετά ήρθαν οι διασώσεις της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης και τώρα η κρίση του Covid-19.
Η διάσωση κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους του 2009 δεν είχε μόνο οικονομικό κόστος, αλλά και πολιτικό: τα εθνικά κράτη εγκατέλειψαν τον έλεγχο των εσωτερικών ζητημάτων και ακολουθούσαν όλο και περισσότερες οδηγίες και εντολές από τις Βρυξέλλες σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των χωρών τους, με σοβαρές συνέπειες εάν δεν συμμορφώνονται.
Ο Ρον Πολ είχε δίκιο όταν είπε ότι η διαφθορά και η πολιτική φιλοδοξία πολιτών και τραπεζίτων της Europhile μετέτρεψαν την ΕΕ σε «μια μη εκλεγμένη εκφοβιστική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες».
Συμπέρασμα
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τις αρχές που την έκαναν επιτυχημένη: αποκέντρωση, ελεύθερο εμπόριο και υγιείς αγορές.
Το Brexit μπορεί να είναι η αρχή.
Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη Switzerlands και Lichtensteins και όχι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση θα ήταν μια μεταρρύθμιση προς μια καθαρή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ κυρίαρχων κρατών αντί μιας πολιτικής ένωσης.
Το κοινό νόμισμα θα πρέπει να καταργηθεί.
Ένα σύστημα ανταγωνισμού νομίσματος θα ήταν προτιμότερο, όπως προτείνει ο F.A. Hayek.
Η ένωση έχει δημιουργήσει μια τεράστια διαίρεση μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών, με τους πολίτες να γίνονται πολύ ύποπτοι και εχθρικοί μεταξύ τους.
Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, βλέπουν τους Νότιους Ευρωπαίους ως τεμπέληδες και μη παραγωγικούς, ενώ οι Νότιοι Ευρωπαίοι βλέπουν τους Γερμανούς ως τους πραγματικούς ηγέτες της χώρας τους.
Οι διαιρέσεις σε παρόμοιες γραμμές έχουν υπάρξει από τις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά το σύστημα συγκεντρωτισμού της ΕΕ τα έκανε χειρότερα.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκαν οι δημιουργοί της ΕΕ.
Τώρα, το ευρωπαϊκό σχέδιο μπορεί να αποτυγχάνει και υπάρχουν δύο διαθέσιμες επιλογές για το μέλλον.
Είτε οι πολίτες της Ευρώπης αναγνωρίζουν τις τρομερές συνέπειες ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ανακατανομής της ευημερίας και αρνούνται να ακολουθήσουν τις επερχόμενες διασώσεις, μεταβιβάσεις πλούτου και προσπάθειες για μια ανανεωμένη πολιτική συγκέντρωση, ή κατευθυνόμαστε προς μια πορεία επαναλαμβανόμενων τραπεζικών και χρεωστικών κρίσεων οδηγώντας σε υψηλό πληθωρισμό και πολιτική συγκέντρωση με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, καταλήγει το Mises Institute.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών