Gatestone Institute: Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα εξουσιαστικό όργανο με ανθρωπιστικό πρόσωπο
Αυτό που πραγματικά δημιούργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας ήταν ένα αυταρχικό πολιτικό σύστημα που παραβιάζει τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Gatestone Institute.
Όπως αναφέρει το Gatestone Institute το άρθρο 4 ορίζει εν μέρει: «... Τα κράτη μέλη διευκολύνουν την επίτευξη των καθηκόντων της Ένωσης και απέχουν από κάθε μέτρο που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων της Ένωσης».
Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πάνω από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών.
Σε ένα δημοκρατικό σύστημα με υγιή ισορροπία δυνάμεων, ένας κυβερνών συνασπισμός μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αντικατασταθεί από την αντιπολίτευση.
Αυτό ακριβώς λείπει από την ΕΕ, καθώς η Συνθήκη της Λισαβόνας απαιτεί να επιλέγονται τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βάσει της «ευρωπαϊκής τους δέσμευσης». Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι οποιοσδήποτε με αντιφατική άποψη δεν μπορεί ποτέ να γίνει μέλος της Επιτροπής.
Όπως αποδεικνύει επανειλημμένα η ιστορία, όπου δεν υπάρχει αντίθεση, η ελευθερία έχει χαθεί.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας θεωρεί ότι τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπερβαίνουν τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Ο Jean-Claude Juncker, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διαμαρτυρήθηκε το 2016 αναφέροντας πως «πολλοί πολιτικοί ακούν αποκλειστικά την εσωτερική εθνική τους γνώμη.
Και αν ακούτε την εθνική σας γνώμη, δεν αναπτύσσετε το κοινό ευρωπαϊκό συναίσθημα».
Η Συνθήκη της Λισαβόνας, που συντάχθηκε ως αντικατάσταση της Συνταγματικής Συνθήκης του 2005 και υπογράφηκε το 2007 από τους ηγέτες των 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χαρακτηρίζεται ως συμφωνία για «μεταρρύθμιση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ορίζει την ανθρωπιστική βοήθεια ως ειδική αρμοδιότητα της Επιτροπής.
Ωστόσο, αυτό που όντως δημιούργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας ήταν ένα αυταρχικό πολιτικό σύστημα που παραβιάζει τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα.
Πάρτε την εντολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΚ), για παράδειγμα. Σύμφωνα με το άρθρο 17 της Συνθήκης:
«Η Επιτροπή προάγει το γενικό συμφέρον της Ένωσης ... Κατά την άσκηση των καθηκόντων της, η Επιτροπή είναι απολύτως ανεξάρτητη [...] τα μέλη της Επιτροπής δεν ζητούν ούτε δέχονται οδηγίες από καμία κυβέρνηση ή άλλο θεσμικό όργανο, ή νομική οντότητα».
Στη συνέχεια, υπάρχει το άρθρο 4, το οποίο αναφέρει εν μέρει:
«... Τα κράτη μέλη διευκολύνουν την επίτευξη των καθηκόντων της Ένωσης και απέχουν από κάθε μέτρο που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα της Ένωσης είναι πάνω από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Αυτό δεν είναι απλώς η κερδοσκοπία. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, δήλωσε ανοιχτά το 2016.
«Πολλοί πολιτικοί ακούνε αποκλειστικά την εθνική εσωτερική κοινή γνώμη και δεν αναπτύσσουν αυτό που θα έπρεπε να είναι μια κοινή ευρωπαϊκή».
Την ίδια χρονιά, ο Ε. Macron - τότε Υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας - έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Time, στην οποία προειδοποίησε για το επερχόμενο δημοψήφισμα του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζοντας ότι «μπορεί να ξυπνήσετε ξαφνικά και μια σειρά χωρών να υποστηρίζουν “θέλουμε το ίδιο καθεστώς με τους Βρετανούς”, που θα είναι στην πραγματικότητα η αποσυναρμολόγηση της υπόλοιπης Ευρώπης.
Δεν πρέπει να επαναλάβουμε την κατάσταση όπου μια χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση για να πειραματιστεί η υπόλοιπη Ευρώπη, επειδή διοργανώνουν δημοψήφισμα».
Η στάση του Macron αντικατοπτρίζεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία επιβάλλει κανονισμούς στα κράτη μέλη για να διασφαλίσουν ότι εκπληρώνουν καθήκοντα που τους καθορίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αξίζει να σημειωθεί στο πλαίσιο αυτό ότι από τις 36 φορές που η λέξη «ευθύνη» εμφανίζεται στη Συνθήκη, μόνο μία φορά αναφέρεται σε μια υποχρέωση της Επιτροπής - δηλαδή ότι «ως σώμα, είναι υπεύθυνη έναντι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
Οι υπόλοιπες 35 φορές αναφέρονται στις υποχρεώσεις των κρατών μελών.
Σε ένα δημοκρατικό σύστημα με υγιή ισορροπία δυνάμεων, ένας κυβερνών συνασπισμός μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αντικατασταθεί από την αντιπολίτευση. Αυτό ακριβώς λείπει από την ΕΕ, καθώς η Συνθήκη της Λισαβόνας απαιτεί να επιλέγονται τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βάσει της «ευρωπαϊκής τους δέσμευσης».
Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι οποιοσδήποτε με αντιφατική άποψη δεν μπορεί ποτέ να γίνει μέλος της Επιτροπής - κάτι που θυμίζει έντονα τον κομμουνισμό.
Το άρθρο 4 του Τσεχοσλοβακικού Συντάγματος του 1960, για παράδειγμα, διευκρινίζει πως «η ηγετική δύναμη στην κοινωνία και στο κράτος είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, μιας εθελοντικής πολεμικής ένωσης των πιο δραστήριων και καταρτισμένων πολιτών των τάξεων των εργατών, των αγροτών και της διανόησης».
Το άρθρο 11 του Συντάγματος της Βόρειας Κορέας περιλαμβάνει παρόμοια οδηγία.
«Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας θα ασκεί όλες τις δραστηριότητες υπό την ηγεσία του κόμματος των εργαζομένων της Κορέας».
Όπως αποδεικνύει επανειλημμένα η ιστορία, όπου δεν υπάρχει αντίθεση, η ελευθερία χαθεί.
Στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στην Αμερική» του 1840, ο διάσημος Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Alexis de Tocqueville έγραψε πως «εάν ο δεσποτισμός επρόκειτο να εδραιωθεί στα σημερινά δημοκρατικά έθνη, θα είχε πιθανώς έναν διαφορετικό χαρακτήρα, θα ήταν πιο εκτεταμένος και πιο ήπιος και θα υποβαθμίζει τους άνδρες χωρίς να τους βασανίζει ...
«Το κυρίερχο κράτος αφού παίρνει τα άτομα ένα στα ένα στα ισχυρά του χέρια και τα ζυμώνει με τις προτιμήσεις του, φτάνει να αγκαλιάσει την κοινωνία στο σύνολό της.
Πάνω από αυτό επεκτείνει ένα λεπτό πλέγμα ομοιόμορφων, λεπτών και σύνθετων κανόνων, μέσω των οποίων ούτε καν τα πιο αυθεντικά μυαλά και οι πιο έντονες ψυχές μπορούν να σπρώξουν το κεφάλι τους πάνω από το πλήθος, δεν σπάζουν τα θέλημα των ανδρών, αλλά μαλακώνουν, στρογγυλεύουν και τα καθοδηγούν, σπάνια αναγκάζει τον καθένα να ενεργεί αλλά με συνέπεια να αντιτίθεται στη δράση.
Από το να δημιουργεί, αντί να τυραννήσει, αναστέλλει, καταπιέζει, χύνει, καταπνίγει και απολιπαίνει και τελικά μειώνει κάθε έθνος σε τίποτα, παρά ένα σμήνος από δειλά και εργατικά ζώα, με την κυβέρνηση ως ποιμένα του».
Ο De Tocqueville έγραψε αυτά σχεδόν δύο αιώνες πριν, αλλά θα μπορούσε εύκολα - και τρομακτικά - να εφαρμοστεί στην Ευρώπη σήμερα.
www.bankingnews.gr
Όπως αναφέρει το Gatestone Institute το άρθρο 4 ορίζει εν μέρει: «... Τα κράτη μέλη διευκολύνουν την επίτευξη των καθηκόντων της Ένωσης και απέχουν από κάθε μέτρο που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων της Ένωσης».
Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πάνω από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών.
Σε ένα δημοκρατικό σύστημα με υγιή ισορροπία δυνάμεων, ένας κυβερνών συνασπισμός μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αντικατασταθεί από την αντιπολίτευση.
Αυτό ακριβώς λείπει από την ΕΕ, καθώς η Συνθήκη της Λισαβόνας απαιτεί να επιλέγονται τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βάσει της «ευρωπαϊκής τους δέσμευσης». Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι οποιοσδήποτε με αντιφατική άποψη δεν μπορεί ποτέ να γίνει μέλος της Επιτροπής.
Όπως αποδεικνύει επανειλημμένα η ιστορία, όπου δεν υπάρχει αντίθεση, η ελευθερία έχει χαθεί.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας θεωρεί ότι τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπερβαίνουν τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Ο Jean-Claude Juncker, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διαμαρτυρήθηκε το 2016 αναφέροντας πως «πολλοί πολιτικοί ακούν αποκλειστικά την εσωτερική εθνική τους γνώμη.
Και αν ακούτε την εθνική σας γνώμη, δεν αναπτύσσετε το κοινό ευρωπαϊκό συναίσθημα».
Η Συνθήκη της Λισαβόνας, που συντάχθηκε ως αντικατάσταση της Συνταγματικής Συνθήκης του 2005 και υπογράφηκε το 2007 από τους ηγέτες των 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χαρακτηρίζεται ως συμφωνία για «μεταρρύθμιση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ορίζει την ανθρωπιστική βοήθεια ως ειδική αρμοδιότητα της Επιτροπής.
Ωστόσο, αυτό που όντως δημιούργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας ήταν ένα αυταρχικό πολιτικό σύστημα που παραβιάζει τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα.
Πάρτε την εντολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΚ), για παράδειγμα. Σύμφωνα με το άρθρο 17 της Συνθήκης:
«Η Επιτροπή προάγει το γενικό συμφέρον της Ένωσης ... Κατά την άσκηση των καθηκόντων της, η Επιτροπή είναι απολύτως ανεξάρτητη [...] τα μέλη της Επιτροπής δεν ζητούν ούτε δέχονται οδηγίες από καμία κυβέρνηση ή άλλο θεσμικό όργανο, ή νομική οντότητα».
Στη συνέχεια, υπάρχει το άρθρο 4, το οποίο αναφέρει εν μέρει:
«... Τα κράτη μέλη διευκολύνουν την επίτευξη των καθηκόντων της Ένωσης και απέχουν από κάθε μέτρο που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα της Ένωσης είναι πάνω από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Αυτό δεν είναι απλώς η κερδοσκοπία. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, δήλωσε ανοιχτά το 2016.
«Πολλοί πολιτικοί ακούνε αποκλειστικά την εθνική εσωτερική κοινή γνώμη και δεν αναπτύσσουν αυτό που θα έπρεπε να είναι μια κοινή ευρωπαϊκή».
Την ίδια χρονιά, ο Ε. Macron - τότε Υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας - έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Time, στην οποία προειδοποίησε για το επερχόμενο δημοψήφισμα του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζοντας ότι «μπορεί να ξυπνήσετε ξαφνικά και μια σειρά χωρών να υποστηρίζουν “θέλουμε το ίδιο καθεστώς με τους Βρετανούς”, που θα είναι στην πραγματικότητα η αποσυναρμολόγηση της υπόλοιπης Ευρώπης.
Δεν πρέπει να επαναλάβουμε την κατάσταση όπου μια χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση για να πειραματιστεί η υπόλοιπη Ευρώπη, επειδή διοργανώνουν δημοψήφισμα».
Η στάση του Macron αντικατοπτρίζεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία επιβάλλει κανονισμούς στα κράτη μέλη για να διασφαλίσουν ότι εκπληρώνουν καθήκοντα που τους καθορίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αξίζει να σημειωθεί στο πλαίσιο αυτό ότι από τις 36 φορές που η λέξη «ευθύνη» εμφανίζεται στη Συνθήκη, μόνο μία φορά αναφέρεται σε μια υποχρέωση της Επιτροπής - δηλαδή ότι «ως σώμα, είναι υπεύθυνη έναντι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
Οι υπόλοιπες 35 φορές αναφέρονται στις υποχρεώσεις των κρατών μελών.
Σε ένα δημοκρατικό σύστημα με υγιή ισορροπία δυνάμεων, ένας κυβερνών συνασπισμός μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αντικατασταθεί από την αντιπολίτευση. Αυτό ακριβώς λείπει από την ΕΕ, καθώς η Συνθήκη της Λισαβόνας απαιτεί να επιλέγονται τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βάσει της «ευρωπαϊκής τους δέσμευσης».
Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι οποιοσδήποτε με αντιφατική άποψη δεν μπορεί ποτέ να γίνει μέλος της Επιτροπής - κάτι που θυμίζει έντονα τον κομμουνισμό.
Το άρθρο 4 του Τσεχοσλοβακικού Συντάγματος του 1960, για παράδειγμα, διευκρινίζει πως «η ηγετική δύναμη στην κοινωνία και στο κράτος είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, μιας εθελοντικής πολεμικής ένωσης των πιο δραστήριων και καταρτισμένων πολιτών των τάξεων των εργατών, των αγροτών και της διανόησης».
Το άρθρο 11 του Συντάγματος της Βόρειας Κορέας περιλαμβάνει παρόμοια οδηγία.
«Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας θα ασκεί όλες τις δραστηριότητες υπό την ηγεσία του κόμματος των εργαζομένων της Κορέας».
Όπως αποδεικνύει επανειλημμένα η ιστορία, όπου δεν υπάρχει αντίθεση, η ελευθερία χαθεί.
Στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στην Αμερική» του 1840, ο διάσημος Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Alexis de Tocqueville έγραψε πως «εάν ο δεσποτισμός επρόκειτο να εδραιωθεί στα σημερινά δημοκρατικά έθνη, θα είχε πιθανώς έναν διαφορετικό χαρακτήρα, θα ήταν πιο εκτεταμένος και πιο ήπιος και θα υποβαθμίζει τους άνδρες χωρίς να τους βασανίζει ...
«Το κυρίερχο κράτος αφού παίρνει τα άτομα ένα στα ένα στα ισχυρά του χέρια και τα ζυμώνει με τις προτιμήσεις του, φτάνει να αγκαλιάσει την κοινωνία στο σύνολό της.
Πάνω από αυτό επεκτείνει ένα λεπτό πλέγμα ομοιόμορφων, λεπτών και σύνθετων κανόνων, μέσω των οποίων ούτε καν τα πιο αυθεντικά μυαλά και οι πιο έντονες ψυχές μπορούν να σπρώξουν το κεφάλι τους πάνω από το πλήθος, δεν σπάζουν τα θέλημα των ανδρών, αλλά μαλακώνουν, στρογγυλεύουν και τα καθοδηγούν, σπάνια αναγκάζει τον καθένα να ενεργεί αλλά με συνέπεια να αντιτίθεται στη δράση.
Από το να δημιουργεί, αντί να τυραννήσει, αναστέλλει, καταπιέζει, χύνει, καταπνίγει και απολιπαίνει και τελικά μειώνει κάθε έθνος σε τίποτα, παρά ένα σμήνος από δειλά και εργατικά ζώα, με την κυβέρνηση ως ποιμένα του».
Ο De Tocqueville έγραψε αυτά σχεδόν δύο αιώνες πριν, αλλά θα μπορούσε εύκολα - και τρομακτικά - να εφαρμοστεί στην Ευρώπη σήμερα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών