Οι πολίτες στρέφονται στα άκρα καθώς τα παραδοσιακά κόμματα τους έχουν απογοητεύσει σε επίπεδο οικονομίας
Το Σαββατοκύριακο, ένα άλλο ευρωπαϊκό έθνος στράφηκε προς την λαϊκιστική κατεύθυνση, αναφέρει σε ανάλυσή της η Alhambra Investment Partners.
Η Σουηδία αποτελεί εδώ και πολύ καιρό το παράδειγμα για όλα όσα συμβαίνουν με την παγκοσμιοποίηση.
Έχουν τη βιομηχανία, τη νεολαία κλπ.
Πώς είναι δυνατόν ένα ακόμα πολιτικό κόμμα που θεωρείται ακροδεξιό να καταγράψει υψηλά ποσοστά;
Ο λόγος σύμφωνα με την Alhambra Investment Partners είναι η οικονομία.
Η Σουηδία είναι ένας οικονομικός παράδεισος, όπως μας λένε, μια σταθερή βιομηχανική δύναμη.
Επιπλέον, αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή οικονομία αναπτύσσεται.
Οι πολιτικές των κεντρικών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που επιδιώκει η συχνά επιθετική Riksbank, φέρονται ότι πέτυχαν.
Συνεπώς, η μεγάλη πολιτική διάσταση πρέπει να αφορά κάτι άλλο.
Ωστόσο, όχι πραγματικά.
Θα υπάρχουν πάντα άκρα.
Αυτές δεν είναι συνήθως οι πολυπληθέστερες πολιτικές επιλογές επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι στο κέντρο.
Μόνο όταν το κέντρο δεν προσφέρει ή δεν μπορεί να προσφέρει εύλογες λύσεις και ιδέες, οι ακραίες θέσεις μπορούν να καταστούν οι μόνες ρεαλιστικές επιλογές.
Οι Σουηδοί, όπως οι Ιταλοί ή οι Βραζιλιάνοι, γνωρίζουν ότι η σημερινή αλλαγή για να καταστεί δυνατή πρέπει να εξαναγκαστούν σε συνομιλίες –παρά την απροθυμία που υπάρχει- «αμφότερες» οι πολιτικές πλευρών.
Εάν το status quo δεν δεχτεί καν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, το πρόβλημα θα παραμείνει και θα είναι ανυπέρβλητο με τα συνήθη μέσα.
Παρακάτω αποτυπώνεται το πραγματικό status quo της Σουηδίας και η παγκόσμια σταθερότητα στην παραγωγή:
Ξανά και ξανά βλέπουμε το ίδιο μοτίβο σε όλο τον κόσμο.
Οι οικονομολόγοι θα σας κάνουν να πιστεύετε ότι η μακροοικονομική ιστορία στην Ευρώπη ξεκίνησε με το NIRP (πολιτική μηδενικών επιτοκίων) της ΕΚΤ το 2014 ή το QE το 2015.
Τα πράγματα είναι ως επί το πλείστον θετικά από τότε και το 2017 ήταν πιο θετικά από το συνηθισμένο.
Πρόκειται για μια ψευδή αίσθηση οικονομικής προόδου, επειδή παραλείπεται το ευρύτερο πλαίσιο το οποίο αντιθέτως δηλώνει πως κάθε οικονομία, εκτός από μερικές όπως η Γερμανία, έχει συρρικνωθεί.
Στην πραγματικότητα, οι «καλές εποχές» που άρχισαν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2016 αποδεικνύουν την αντίθετη περίπτωση της τεκμαιρόμενης οικονομικής έκρηξης της Ευρώπης.
Αυτό που λέει είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία, η Σουηδία, έχει «κολλήσει» στην ίδια κατάσταση τα τελευταία έντεκα χρόνια.
Είναι η ταλάντευση μεταξύ της ύφεσης, πάντα «απροσδόκητη» και ασυνήθιστα ήπια ανάκαμψη.
Τίποτα περισσότερο από αυτό.
Υπάρχει, λόγω της ελάχιστης απόλυτης προόδου που σημειώθηκε το 2017, ένα σαφές ανώτατο όριο οικονομικής ανάπτυξης που είναι καταστροφικό από μόνο του.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι αυτή η οικονομική συρρίκνωση είναι μόνιμη.
Μετά από επανειλημμένες οικονομικές κάμψεις συχνά αρκετά σοβαρές, η πολιτική δεν έχει να κάνει με την άκρα δεξιά ή την άκρα αριστερά.
Πρόκειται για τους οικονομολόγους που πραγματικά, πραγματικά δεν ξέρουν τι κάνουν.
Η θετική ρητορική που περιβάλλει την περίοδο #3 στην Ευρώπη, ήταν απλώς λανθασμένη η εκτίμηση της κατάστασης.
Η ανάκαμψη που άρχισε στα μέσα του 2016 και όχι λόγω μιας καθυστερημένης αντίδρασης στις πολιτικές της ΕΚΤ ήταν μεγαλύτερη αλλά μόνο σε σύγκριση με την περίοδο #2.
Αυτή η ήπια διαφορά οφειλόταν προφανώς στην επιθετικότητα της ΕΚΤ και στη συνέχεια έγινε εσφαλμένη παρεκβολή σε ένα σενάριο πλήρους ανάκαμψης (επειδή οι οικονομολόγοι και οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν καταλαβαίνουν τι οδηγεί πραγματικά την παγκόσμια οικονομία προς οποιαδήποτε κατεύθυνση).
Έτσι, η Ευρώπη, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, αντιμετωπίζει τις προοπτικές να συνειδητοποιήσει πόσο υπερπουλημένα είναι τα οικονομικά δεδομένα στην περίοδο #3.
Η βιομηχανική παραγωγή στην Ευρώπη, μία από τις βασικές συνιστώσες της «άνθησης» της οικονομίας της γηραιάς ηπείρου το 2017, ήταν χαμηλότερη από τον περασμένο Νοέμβριο.
Μειώνεται τον Φεβρουάριο μετά τη μεγάλη έκρηξη του ευρώ, η οποία οδήγησε σε ρευστοποιήσεις στο χρηματιστήριο στα τέλη Ιανουαρίου (μεταξύ άλλων νομισματικών «ανωμαλιών»).
Η βιομηχανική παραγωγή είχε ανακάμψει ελαφρώς τον Μάιο του 2018, οδηγώντας πολλούς να εκτιμήσουν ότι η διακοπή ήταν «μεταβατική» προβάλλοντας ότι η ανάκαμψη θα συνεχιζόταν όπως ήταν αναμενόμενο.
Ωστόσο, η ενημέρωση της Eurostat για τον Ιούλιο του 2018 δείχνει μια δεύτερη συνεχή μηνιαία πτώση από τότε (και τον Ιούνιο και τον Ιούλιο).
Σε μια εποχικά διορθωμένη τιμή δείκτη 105 τον τελευταίο μήνα, είναι χαμηλότερη από τον Απρίλιο.
Οι πολιτικές της Ευρώπης, λοιπόν, είναι εκπληκτικά απλές, ταυτόχρονα, όλο και πιο τρομακτικές.
Εάν η οικονομία της Σουηδίας δεν μπορεί να αποφύγει την ίδια πορεία του οικονομικού κύκλου βασίζεται στο δολάριο/ευρώ, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, τι κάνει αυτό το σχέδιο για μακροπρόθεσμες προοπτικές πέρα από την οικονομία και πέρα από τη Σουηδία;
Σε μακροοικονομικό επίπεδο, γνωρίζουμε πού οδηγεί αυτό.
Η οικονομία φαίνεται να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός, το 2017 χρησιμοποιώντας, αλλά στη συνέχεια υποχωρεί.
Το αποτέλεσμα είναι τόσο μια οικονομία που καταλήγει να μην πηγαίνει πουθενά όσο και επανειλημμένη σύγχυση μεταξύ του γενικού πληθυσμού αναρωτιούνται πού θα μπορούσε να είναι αυτή η οικονομική έκρηξη.
Η δυσπιστία είναι το λιγότερο εκπληκτικό στοιχείο σε όλα αυτά.
Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο τρόπος με τον οποίο όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από τις αυξημένες κοινωνικές πιέσεις μιας συντριπτικά, χρόνιας άρρωστης οικονομίας όπου κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, επειδή το status quo απλώς αρνείται να δεχτεί αυτή την πραγματικότητα.
Οι Κεντρικοί Τραπεζίτες και οι οικονομολόγοι προτιμούν να παραπλανήσουν τον κόσμο παρά να παραδεχτούν ότι έχουν βυθίσει τα πάντα τόσο άσχημα.
Επομένως, η διέξοδος είναι σωστή εκεί που ήταν πάντα: οι κεντρικές τράπεζες.
Όχι στην επόμενη μεγάλη ιδέα της κεντρικής τράπεζας (που απλά ανακυκλώνει αυτό που έχει ήδη αποτύχει στην Ιαπωνία), αλλά στον «καθαρισμό του σπιτιού» και στην επανεξέταση ολόκληρου χρηματοπιστωτικού συστήματος από τα θεμέλια.
Το μόνο ερώτημα είναι αυτό που σπάει πρώτα: η συλλογική συνείδηση των οικονομολόγων ή η πολιτική δομή;
www.bankingnews.gr
Η Σουηδία αποτελεί εδώ και πολύ καιρό το παράδειγμα για όλα όσα συμβαίνουν με την παγκοσμιοποίηση.
Έχουν τη βιομηχανία, τη νεολαία κλπ.
Πώς είναι δυνατόν ένα ακόμα πολιτικό κόμμα που θεωρείται ακροδεξιό να καταγράψει υψηλά ποσοστά;
Ο λόγος σύμφωνα με την Alhambra Investment Partners είναι η οικονομία.
Η Σουηδία είναι ένας οικονομικός παράδεισος, όπως μας λένε, μια σταθερή βιομηχανική δύναμη.
Επιπλέον, αυτή τη στιγμή η ευρωπαϊκή οικονομία αναπτύσσεται.
Οι πολιτικές των κεντρικών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που επιδιώκει η συχνά επιθετική Riksbank, φέρονται ότι πέτυχαν.
Συνεπώς, η μεγάλη πολιτική διάσταση πρέπει να αφορά κάτι άλλο.
Ωστόσο, όχι πραγματικά.
Θα υπάρχουν πάντα άκρα.
Αυτές δεν είναι συνήθως οι πολυπληθέστερες πολιτικές επιλογές επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι στο κέντρο.
Μόνο όταν το κέντρο δεν προσφέρει ή δεν μπορεί να προσφέρει εύλογες λύσεις και ιδέες, οι ακραίες θέσεις μπορούν να καταστούν οι μόνες ρεαλιστικές επιλογές.
Οι Σουηδοί, όπως οι Ιταλοί ή οι Βραζιλιάνοι, γνωρίζουν ότι η σημερινή αλλαγή για να καταστεί δυνατή πρέπει να εξαναγκαστούν σε συνομιλίες –παρά την απροθυμία που υπάρχει- «αμφότερες» οι πολιτικές πλευρών.
Εάν το status quo δεν δεχτεί καν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, το πρόβλημα θα παραμείνει και θα είναι ανυπέρβλητο με τα συνήθη μέσα.
Παρακάτω αποτυπώνεται το πραγματικό status quo της Σουηδίας και η παγκόσμια σταθερότητα στην παραγωγή:
Ξανά και ξανά βλέπουμε το ίδιο μοτίβο σε όλο τον κόσμο.
Οι οικονομολόγοι θα σας κάνουν να πιστεύετε ότι η μακροοικονομική ιστορία στην Ευρώπη ξεκίνησε με το NIRP (πολιτική μηδενικών επιτοκίων) της ΕΚΤ το 2014 ή το QE το 2015.
Τα πράγματα είναι ως επί το πλείστον θετικά από τότε και το 2017 ήταν πιο θετικά από το συνηθισμένο.
Πρόκειται για μια ψευδή αίσθηση οικονομικής προόδου, επειδή παραλείπεται το ευρύτερο πλαίσιο το οποίο αντιθέτως δηλώνει πως κάθε οικονομία, εκτός από μερικές όπως η Γερμανία, έχει συρρικνωθεί.
Στην πραγματικότητα, οι «καλές εποχές» που άρχισαν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2016 αποδεικνύουν την αντίθετη περίπτωση της τεκμαιρόμενης οικονομικής έκρηξης της Ευρώπης.
Αυτό που λέει είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία, η Σουηδία, έχει «κολλήσει» στην ίδια κατάσταση τα τελευταία έντεκα χρόνια.
Είναι η ταλάντευση μεταξύ της ύφεσης, πάντα «απροσδόκητη» και ασυνήθιστα ήπια ανάκαμψη.
Τίποτα περισσότερο από αυτό.
Υπάρχει, λόγω της ελάχιστης απόλυτης προόδου που σημειώθηκε το 2017, ένα σαφές ανώτατο όριο οικονομικής ανάπτυξης που είναι καταστροφικό από μόνο του.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι αυτή η οικονομική συρρίκνωση είναι μόνιμη.
Μετά από επανειλημμένες οικονομικές κάμψεις συχνά αρκετά σοβαρές, η πολιτική δεν έχει να κάνει με την άκρα δεξιά ή την άκρα αριστερά.
Πρόκειται για τους οικονομολόγους που πραγματικά, πραγματικά δεν ξέρουν τι κάνουν.
Η θετική ρητορική που περιβάλλει την περίοδο #3 στην Ευρώπη, ήταν απλώς λανθασμένη η εκτίμηση της κατάστασης.
Η ανάκαμψη που άρχισε στα μέσα του 2016 και όχι λόγω μιας καθυστερημένης αντίδρασης στις πολιτικές της ΕΚΤ ήταν μεγαλύτερη αλλά μόνο σε σύγκριση με την περίοδο #2.
Αυτή η ήπια διαφορά οφειλόταν προφανώς στην επιθετικότητα της ΕΚΤ και στη συνέχεια έγινε εσφαλμένη παρεκβολή σε ένα σενάριο πλήρους ανάκαμψης (επειδή οι οικονομολόγοι και οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν καταλαβαίνουν τι οδηγεί πραγματικά την παγκόσμια οικονομία προς οποιαδήποτε κατεύθυνση).
Έτσι, η Ευρώπη, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, αντιμετωπίζει τις προοπτικές να συνειδητοποιήσει πόσο υπερπουλημένα είναι τα οικονομικά δεδομένα στην περίοδο #3.
Η βιομηχανική παραγωγή στην Ευρώπη, μία από τις βασικές συνιστώσες της «άνθησης» της οικονομίας της γηραιάς ηπείρου το 2017, ήταν χαμηλότερη από τον περασμένο Νοέμβριο.
Μειώνεται τον Φεβρουάριο μετά τη μεγάλη έκρηξη του ευρώ, η οποία οδήγησε σε ρευστοποιήσεις στο χρηματιστήριο στα τέλη Ιανουαρίου (μεταξύ άλλων νομισματικών «ανωμαλιών»).
Η βιομηχανική παραγωγή είχε ανακάμψει ελαφρώς τον Μάιο του 2018, οδηγώντας πολλούς να εκτιμήσουν ότι η διακοπή ήταν «μεταβατική» προβάλλοντας ότι η ανάκαμψη θα συνεχιζόταν όπως ήταν αναμενόμενο.
Ωστόσο, η ενημέρωση της Eurostat για τον Ιούλιο του 2018 δείχνει μια δεύτερη συνεχή μηνιαία πτώση από τότε (και τον Ιούνιο και τον Ιούλιο).
Σε μια εποχικά διορθωμένη τιμή δείκτη 105 τον τελευταίο μήνα, είναι χαμηλότερη από τον Απρίλιο.
Οι πολιτικές της Ευρώπης, λοιπόν, είναι εκπληκτικά απλές, ταυτόχρονα, όλο και πιο τρομακτικές.
Εάν η οικονομία της Σουηδίας δεν μπορεί να αποφύγει την ίδια πορεία του οικονομικού κύκλου βασίζεται στο δολάριο/ευρώ, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, τι κάνει αυτό το σχέδιο για μακροπρόθεσμες προοπτικές πέρα από την οικονομία και πέρα από τη Σουηδία;
Σε μακροοικονομικό επίπεδο, γνωρίζουμε πού οδηγεί αυτό.
Η οικονομία φαίνεται να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός, το 2017 χρησιμοποιώντας, αλλά στη συνέχεια υποχωρεί.
Το αποτέλεσμα είναι τόσο μια οικονομία που καταλήγει να μην πηγαίνει πουθενά όσο και επανειλημμένη σύγχυση μεταξύ του γενικού πληθυσμού αναρωτιούνται πού θα μπορούσε να είναι αυτή η οικονομική έκρηξη.
Η δυσπιστία είναι το λιγότερο εκπληκτικό στοιχείο σε όλα αυτά.
Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο τρόπος με τον οποίο όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από τις αυξημένες κοινωνικές πιέσεις μιας συντριπτικά, χρόνιας άρρωστης οικονομίας όπου κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, επειδή το status quo απλώς αρνείται να δεχτεί αυτή την πραγματικότητα.
Οι Κεντρικοί Τραπεζίτες και οι οικονομολόγοι προτιμούν να παραπλανήσουν τον κόσμο παρά να παραδεχτούν ότι έχουν βυθίσει τα πάντα τόσο άσχημα.
Επομένως, η διέξοδος είναι σωστή εκεί που ήταν πάντα: οι κεντρικές τράπεζες.
Όχι στην επόμενη μεγάλη ιδέα της κεντρικής τράπεζας (που απλά ανακυκλώνει αυτό που έχει ήδη αποτύχει στην Ιαπωνία), αλλά στον «καθαρισμό του σπιτιού» και στην επανεξέταση ολόκληρου χρηματοπιστωτικού συστήματος από τα θεμέλια.
Το μόνο ερώτημα είναι αυτό που σπάει πρώτα: η συλλογική συνείδηση των οικονομολόγων ή η πολιτική δομή;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών