Τα πραγματικά θέματα της ελληνικής οικονομίας παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτα
Η Ελλάδα έχει εξέλθει των προγραμμάτων διάσωσης, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να τη θεωρεί πλέον μια ισχυρή περίπτωση επιτυχίας του προγράμματος.
Αλλά παρά το γεγονός ότι η χώρα ολοκλήρωσε ένα πολυετές πρόγραμμα διάσωσης, τα πραγματικά θέματα της ελληνικής οικονομίας παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτα.
Αυτό εκτιμά ο Daniel Lacalle, του Thinking Heads Agency, επισημαίνοντας ότι το πραγματικό δράμα είναι ότι κανένα από τα μέτρα που εφαρμόστηκαν δεν έχει λύσει τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας.
Και όχι, αυτά δεν είναι το ευρώ ή τα σχέδια λιτότητας.
Δεν είναι το κόστος ή η ωριμότητα του χρέους της.
Η Ελλάδα πληρώνει λιγότερο από 2,3% του ΑΕΠ σε έξοδα τόκων και έχει μέσο όρο λήξης 16,5 ετών στα ομόλογα της.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα απολαμβάνει ήδη πολύ καλύτερους όρους χρέους από οποιαδήποτε κυρίαρχη χώρα στην πρόσφατη ιστορία.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ούτε αλληλεγγύης.
Η Ελλάδα έχει λάβει βοήθεια ισοδύναμη του 214% του ΑΕΠ της από την Ευρωζώνη, δέκα φορές περισσότερο, σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, από τη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πρόκληση της Ελλάδας ήταν και είναι ανέκαθεν η ανταγωνιστικότητα και τα γραφειοκρατικά εμπόδια για τη δημιουργία επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας.
Η Ελλάδα κατέχει τη θέση 81 στον Δείκτη Παγκόσμιας Ανταγωνιστικότητας, σε σύγκριση με την Ισπανία (35), την Πορτογαλία (36) ή την Ιταλία (49).
Στην πραγματικότητα, έχει τα επίπεδα ανταγωνιστικότητας της Αλγερίας ή του Ιράν, και όχι μιας χώρας του ΟΟΣΑ.
Επιπλέον, η Ελλάδα έχει ένα από τα χειρότερα φορολογικά συστήματα, με πολύ υψηλή φορολογική επιβάρυνση, η οποία περιορίζει τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης με συνδυασμό της επιθετική φορολόγηση των ΜΜΕ και της υψηλής γραφειοκρατίας.
Η Ελλάδα κατατάσσεται στις χειρότερες χώρες του ΟΟΣΑ με ευκολία στην επιχειρηματική δραστηριότητα (Doing Business, Παγκόσμια Τράπεζα) με θέση 61, πολύ κάτω από την Ισπανία, την Ιταλία ή την Πορτογαλία.
Και φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το ευρώ.
Το μέσο ετήσιο έλλειμμα της Ελλάδας κατά τη δεκαετία πριν από την είσοδό της στο ευρώ ήταν ήδη 6%, ενώ κατά την περίοδο αυτή εξακολουθούσε να είναι σημαντικά χαμηλότερο από το μέσο όρο των χωρών της ΕΕ και της περιφερειακής Ευρώπης.
Μεταξύ του 1976 και του 2012, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων τριπλασιάστηκε, ενώ το εργατικό δυναμικό του ιδιωτικού τομέα αυξήθηκε μόνο κατά 25%.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο... ότι η ελληνική κρίση δεν θα τελειώσει με την αύξηση των φόρων στις επιχειρήσεις, ούτε με μικρές προσαρμογές σε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που παραμένει παρωχημένο και σε απόσταση μιλίων από εκείνα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Η αναποτελεσματικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων και των προτάσεων της Τρόικα είναι ότι ποτέ δεν αντιμετωπίζουν την ανταγωνιστικότητα και δεν βοηθούν στη δημιουργία θέσεων εργασίας, απλώς σκάβουν την τρύπα και αυξάνουν τους φόρους και αφήνουν τις σπατάλες να συνεχίζονται.
Από την άποψη της αγοράς, ο κίνδυνος είναι αναμφισβήτητα περιορισμένος, αλλά όχι ανύπαρκτος.
Λιγότερο από το 21% του ελληνικού χρέους είναι στα χέρια ιδιωτών επενδυτών.
Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της χώρας βρίσκεται στα χέρια του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των χωρών της ΕΕ.
Ο κύριος κίνδυνος είναι για την Ευρωζώνη, η οποία δείχνει ήδη σημάδια επιβράδυνσης, καθώς προέρχεται από μια παρατεταμένη περίοδο μη-λύσεων.
Επίσης, η Ελλάδα εξακολουθεί να παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων σε σχέση με τα συνολικά δάνεια της ευρωζώνης.
Αν και τα ελλείμματα περιορίστηκαν - κυρίως μέσω της αύξησης των φόρων - το δημόσιο χρέος δεν μειώθηκε.
Η φορολογική επιβάρυνση είναι μία από τις υψηλότερες στην ευρωζώνη και τον ΟΟΣΑ, καθιστώντας την Ελλάδα μη ανταγωνιστική χώρα όσον αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την προσέλκυση κεφαλαίων.
Ενώ η ανεργία έχει μειωθεί, εξακολουθεί να είναι η υψηλότερη στην ευρωζώνη και είναι απίθανο να επιλυθεί με τόσο υψηλή φορολογία.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το ευρώ ή η λιτότητα.
Είναι ένα πρόβλημα ενός συστήματος που θέτει σε μειονεκτική θέση τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την ιδιωτική επιχείρηση για να επιχορηγήσει μια γελοία γραφειοκρατία και πολιτικές δαπάνες.
www.bankingnews.gr
Αλλά παρά το γεγονός ότι η χώρα ολοκλήρωσε ένα πολυετές πρόγραμμα διάσωσης, τα πραγματικά θέματα της ελληνικής οικονομίας παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτα.
Αυτό εκτιμά ο Daniel Lacalle, του Thinking Heads Agency, επισημαίνοντας ότι το πραγματικό δράμα είναι ότι κανένα από τα μέτρα που εφαρμόστηκαν δεν έχει λύσει τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας.
Και όχι, αυτά δεν είναι το ευρώ ή τα σχέδια λιτότητας.
Δεν είναι το κόστος ή η ωριμότητα του χρέους της.
Η Ελλάδα πληρώνει λιγότερο από 2,3% του ΑΕΠ σε έξοδα τόκων και έχει μέσο όρο λήξης 16,5 ετών στα ομόλογα της.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα απολαμβάνει ήδη πολύ καλύτερους όρους χρέους από οποιαδήποτε κυρίαρχη χώρα στην πρόσφατη ιστορία.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ούτε αλληλεγγύης.
Η Ελλάδα έχει λάβει βοήθεια ισοδύναμη του 214% του ΑΕΠ της από την Ευρωζώνη, δέκα φορές περισσότερο, σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, από τη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πρόκληση της Ελλάδας ήταν και είναι ανέκαθεν η ανταγωνιστικότητα και τα γραφειοκρατικά εμπόδια για τη δημιουργία επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας.
Η Ελλάδα κατέχει τη θέση 81 στον Δείκτη Παγκόσμιας Ανταγωνιστικότητας, σε σύγκριση με την Ισπανία (35), την Πορτογαλία (36) ή την Ιταλία (49).
Στην πραγματικότητα, έχει τα επίπεδα ανταγωνιστικότητας της Αλγερίας ή του Ιράν, και όχι μιας χώρας του ΟΟΣΑ.
Επιπλέον, η Ελλάδα έχει ένα από τα χειρότερα φορολογικά συστήματα, με πολύ υψηλή φορολογική επιβάρυνση, η οποία περιορίζει τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης με συνδυασμό της επιθετική φορολόγηση των ΜΜΕ και της υψηλής γραφειοκρατίας.
Η Ελλάδα κατατάσσεται στις χειρότερες χώρες του ΟΟΣΑ με ευκολία στην επιχειρηματική δραστηριότητα (Doing Business, Παγκόσμια Τράπεζα) με θέση 61, πολύ κάτω από την Ισπανία, την Ιταλία ή την Πορτογαλία.
Και φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το ευρώ.
Το μέσο ετήσιο έλλειμμα της Ελλάδας κατά τη δεκαετία πριν από την είσοδό της στο ευρώ ήταν ήδη 6%, ενώ κατά την περίοδο αυτή εξακολουθούσε να είναι σημαντικά χαμηλότερο από το μέσο όρο των χωρών της ΕΕ και της περιφερειακής Ευρώπης.
Μεταξύ του 1976 και του 2012, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων τριπλασιάστηκε, ενώ το εργατικό δυναμικό του ιδιωτικού τομέα αυξήθηκε μόνο κατά 25%.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο... ότι η ελληνική κρίση δεν θα τελειώσει με την αύξηση των φόρων στις επιχειρήσεις, ούτε με μικρές προσαρμογές σε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που παραμένει παρωχημένο και σε απόσταση μιλίων από εκείνα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Η αναποτελεσματικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων και των προτάσεων της Τρόικα είναι ότι ποτέ δεν αντιμετωπίζουν την ανταγωνιστικότητα και δεν βοηθούν στη δημιουργία θέσεων εργασίας, απλώς σκάβουν την τρύπα και αυξάνουν τους φόρους και αφήνουν τις σπατάλες να συνεχίζονται.
Από την άποψη της αγοράς, ο κίνδυνος είναι αναμφισβήτητα περιορισμένος, αλλά όχι ανύπαρκτος.
Λιγότερο από το 21% του ελληνικού χρέους είναι στα χέρια ιδιωτών επενδυτών.
Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της χώρας βρίσκεται στα χέρια του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των χωρών της ΕΕ.
Ο κύριος κίνδυνος είναι για την Ευρωζώνη, η οποία δείχνει ήδη σημάδια επιβράδυνσης, καθώς προέρχεται από μια παρατεταμένη περίοδο μη-λύσεων.
Επίσης, η Ελλάδα εξακολουθεί να παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων σε σχέση με τα συνολικά δάνεια της ευρωζώνης.
Είναι ένα πρόβλημα ενός συστήματος που θέτει σε μειονεκτική θέση τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την ιδιωτική επιχείρηση για να επιχορηγήσει μια γελοία γραφειοκρατία και πολιτικές δαπάνες.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών