Rockwell (Mises Institute): To κυβερνητικό "shutdown" θα έπρεπε να είναι συνεχές και μόνιμο
Καθώς οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ακόμα κυβερνητικό "shutdown", κάποιοι μπορεί να θυμούνται ότι Οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί ξανά αντιμέτωπες με το συγκεκριμένο ενδεχόμενο αναφέρει το Mises Institute.
Σε αυτό το άρθρο του 1996, το οποίο επαναφέρει σήμερα (23/1) με κάποιος μικρές παραλλαγές, ο Lew Rockwell εξηγεί ότι το κυβερνητικό "shutdown" δεν είναι ούτε τόσο μη δημοφιλές ούτε τόσο ενοχλητικό, όπως υποθέτουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον.
Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, στο 104ο Συνέδριο, όπου υπήρξε κυβερνητικό "shutdown" προκειμένου να επιβάλει τις προτεραιότητες του προϋπολογισμού στον αμερικανό πρόεδρο.
Οι πολίτες ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν να ξανανοίξει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Αυτό δίδαξε στους ανθρώπους και στους εκπροσώπους τους ένα πολύτιμο μάθημα.
Όσο και εάν διαμαρτυρόμαστε, χρειαζόμαστε πραγματικά μεγάλη κυβέρνηση.
Σήμερα, όλοι συμφωνούμε με τον του Λευκό Οίκο να μην αφήσουμε ποτέ να υπάρξει ξανά κυβερνητικό "shutdown".
Φυσικά, όλα σχετικά με αυτήν την ιστορία είναι ανοησίες.
To κυβερνητικό "shutdown" ήταν η πιο ευγενής πράξη του Κογκρέσου.
Αν και οι Γερουσιαστές που αναγκάστηκαν να προχωρήσουν κυβερνητικό "shutdown" ενάντια στις επιθυμίες της ηγεσίας, δεν είχαν προετοιμαστεί σωστά απέναντι στις αναπόφευκτες βολές των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της γραφειοκρατίας, ήταν στο σωστό δρόμο.
Επιπλέον, κανείς δεν έχει παραγάγει αποδεικτικά στοιχεία ότι το κλείσιμο της κυβέρνησης ήταν τόσο αντιδημοφιλές όσο τα ΜΜΕ ισχυριζόντουσαν ότι ήταν.
Αυτό αναπαραγόταν καθημερινά, αλλά ποτέ δεν αποδείχθηκε.
Σίγουρα, πολλοί διαμαρτυρόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να βγάλουν διαβατήρια, δεν μπορούσαν να μπουν στο Yellowstone, δεν μπορούσαν να δουν την έκθεση τέχνης Vermeer στην Εθνική Πινακοθήκη.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η κεντρική κυβέρνηση - η οποία καταναλώνει το 40% του εθνικού πλούτου - δεν έλλειψε σε κανέναν.
Υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να μάθετε για το κυβερνητικό "shutdown".
Πίσω από τις σκηνές όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δείχνουν δηλώσεις πολιτών που διαμαρτύρονται για το κυβερνητικό "shutdown", υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που κάνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση από τα οποία επωφελούνται άμεσα οι πολίτες.
Ανάμεσά τους είναι η έκδοση διαβατηρίων, το ταχυδρομείο, η διατήρηση και λειτουργία των μνημείων, των μουσείων και των εθνικών πάρκων.
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι πολίτες διαμαρτύρονται.
Ο Λευκός Οίκος θα πρέπει να λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην υπάρχουν γενικευμένς διαμαρτυρίες.
Για παράδειγμα, αν το ταχυδρομείο σταματήσει να παραδίδεται, το κοινό μπορεί να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου του Ταχυδρομείου.
Το τέχνασμα είναι να σταματήσουν οι υπηρεσίες που επηρεάζουν μια μειονότητα κατά τρόπο εμφανή, με τρόπους που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να δραματοποιήσουν, αλλά να μην δημιουργήσουν θυμό ενάντια στην ίδια την κυβέρνηση.
Αν οι κρατικοί αξιωματούχοι επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το κοινό και το Κογκρέσο δεν εξουσιοδοτούσε νέες δαπάνες, θα μπορούσαν να εκτρέψουν χρήματα από τις υπηρεσίες που δεν χρειάζονται οι άνθρωποι ("Κοινωνικές Υπηρεσίες για Πρόσφυγες) σε εκείνους που τις χρειάζονται (έκδοση διαβατηρίων).
Ακόμα καλύτερα, ένας πραγματικά καλός ηγέτης απλώς θα έδινε τον έλεγχο των μνημείων και των γραφείων διαβατηρίου σε ιδιωτικές εταιρίες για να παράγει κέρδος για την κυβέρνηση.
Εδώ είναι η ειρωνεία. Οι υπηρεσίες που χρειάζονται οι περισσότεροι από την κυβέρνηση είναι οι ίδιες που θα μπορούσαν εύκολα να δοθούν προς εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό εξηγείται εξ ορισμού: αν οι άνθρωποι θέλουν κάτι, ένας επιχειρηματίας χαίρεται να παράγει κέρδος που το παρέχει.
Από την άλλη πλευρά, οι υπηρεσίες που δεν χρειάζονται οι άνθρωποι δεν πρέπει να υπάρχουν καθόλου.
Από στρατηγική άποψη, η κυβέρνηση έχει το κίνητρο να κρατήσει ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες όπως τα εθνικά πάρκα επειδή είναι χρήσιμες σε περιόδους διακοπής της κυβέρνησης.
Ωστόσο διατηρεί σε κρατικό μονοπώλιο κάποιες υπηρεσίες μόνο για να εμποδίσει το κοινό από το να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς την κυβέρνηση.
Αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα κόλπο του προϋπολογισμού, πηγαίνει στην καρδιά σχεδόν σε ό,τι κάνει η κυβέρνηση.
Ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, όταν κόβονται οι προϋπολογισμοί, το πρώτο πράγμα που σταματά είναι οι παρατεταμένες ώρες λειτουργίας στη δημόσια βιβλιοθήκη.
Η κυβέρνηση κερδίζει περισσότερο από την παρακράτηση χρήσιμων υπηρεσιών παρά από την παροχή τους.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από το πώς λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας.
Όταν μια επιχείρηση πρέπει να μειώσει το κόστος, ψάχνει να μειώσει μέρος του λειτουργικού της κόστους, αλλά δεν επιθυμεί να μειώσει τις υπηρεσίες των καταναλωτών. Στην πραγματικότητα, μπορεί να τις βελτιώσει, αν το πράξει και είναι πιθανό να της επιφέρει περισσότερα έσοδα.
Η προσκόλλησή της στον καταναλωτή θα δημιουργούσε μόνο περισσότερες απώλειες και θα οδηγούσε την εταιρεία προς την κατώτερη κερδοφορία.
Με την κυβέρνηση να υπονομεύει κάθε προσπάθεια περικοπής του προϋπολογισμού της με την περικοπή των υπηρεσιών που θέλουν οι άνθρωποι, πώς μπορούν οι κρατικοί προϋπολογισμοί να μειωθούν με επιτυχία;
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Όλες οι λεγόμενες βασικές κυβερνητικές υπηρεσίες πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν.
Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση δεν θα θεωρείται πλέον ως οικονομικά ή κοινωνικά απαραίτητη.
Ας ξεκινήσουμε με το Μνημείο της Ουάσιγκτον.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γιατί να μην το εκμεταλλευτεί μια ιδιωτική εταιρεία, ακριβώς όπως το Mount Vernon το διαχειρίζεται ιδιώτης.
Όσοι λένε ότι δεν μπορεί να γίνει, δεν έχουν παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι επισκέπτονται κάθε χρόνο το Mount Vernon.
Αλλά αυτό το μνημείο δεν είναι ένα δημόσιο αγαθό που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι;
Ακριβώς.
Γι 'αυτό χρειαζόμαστε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες πάντα επικεντρώνονται στο κοινό, για να της παράσχουν και να αποκομίζουν κέρδος.
Το ίδιο ισχύει για τα ταχυδρομεία, τα εθνικά πάρκα, τα γραφεία διαβατηρίων, ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό ή υπηρεσία που η κυβέρνηση εκτιμά ότι οι πολίτες θεωρούν αναγκαίο για την ευημερία τους.
Το πλεονέκτημα θα ήταν προφανές.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου κυβερνητικού "shutdown" η γραφειοκρατία θα έχει λιγότερα μέσα για να καταδείξει ότι τα έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει άλλα μέσα για να χρηματοδοτήσει τις λειτουργίες της σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αλήθεια.
Κατά τη διάρκεια του κυβερνητικού "shutdown" του 1995, ο υπουργός Οικονομικών Robert Rubin συνωμότησε με άλλες κυβερνητικές οικονομικές ελίτ για να διαχειριστεί τους κρατικούς λογαριασμούς με χρήματα λεηλατημένα από συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, αν και αυτό είναι παράνομο.
Το όλο κλείσιμο κατέληξε ως καταβληθείσες διακοπές για την πιο περιφρονημένη τάξη στη χώρα. Αν κάτι για το κλείσιμο ενέπνευσε το δημόσιο θυμό, αυτό ήταν πάνω απ 'όλα. Δυστυχώς, το κόμμα της αντιπολίτευσης πήρε την ευθύνη και έπειτα άφησε τα πράγματα να ξεπεράσουν.
Το μάθημα του κυβερνητικού "shutdown" δεν είναι ότι οι πολίτες θέλουν να παραμείνει ανοιχτή για πάντα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά το ότι ο κόσμος δεν καταρρέει όταν κλείνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Ας κλείσει για πάντα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, να δούμε πώς οι άνθρωποι από μόνοι τους θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν την ευημερία και την ελευθερία.
Χωρίς φόρους για να πληρώνετε, θα έμεναν πολλά χρήματα για να πληρώσετε ακόμη και υπερβολικά τέλη εισόδου στο μνημείο της Ουάσιγκτον...
www.bankingnews.gr
Σε αυτό το άρθρο του 1996, το οποίο επαναφέρει σήμερα (23/1) με κάποιος μικρές παραλλαγές, ο Lew Rockwell εξηγεί ότι το κυβερνητικό "shutdown" δεν είναι ούτε τόσο μη δημοφιλές ούτε τόσο ενοχλητικό, όπως υποθέτουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον.
Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, στο 104ο Συνέδριο, όπου υπήρξε κυβερνητικό "shutdown" προκειμένου να επιβάλει τις προτεραιότητες του προϋπολογισμού στον αμερικανό πρόεδρο.
Οι πολίτες ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν να ξανανοίξει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Αυτό δίδαξε στους ανθρώπους και στους εκπροσώπους τους ένα πολύτιμο μάθημα.
Όσο και εάν διαμαρτυρόμαστε, χρειαζόμαστε πραγματικά μεγάλη κυβέρνηση.
Σήμερα, όλοι συμφωνούμε με τον του Λευκό Οίκο να μην αφήσουμε ποτέ να υπάρξει ξανά κυβερνητικό "shutdown".
Φυσικά, όλα σχετικά με αυτήν την ιστορία είναι ανοησίες.
To κυβερνητικό "shutdown" ήταν η πιο ευγενής πράξη του Κογκρέσου.
Αν και οι Γερουσιαστές που αναγκάστηκαν να προχωρήσουν κυβερνητικό "shutdown" ενάντια στις επιθυμίες της ηγεσίας, δεν είχαν προετοιμαστεί σωστά απέναντι στις αναπόφευκτες βολές των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της γραφειοκρατίας, ήταν στο σωστό δρόμο.
Επιπλέον, κανείς δεν έχει παραγάγει αποδεικτικά στοιχεία ότι το κλείσιμο της κυβέρνησης ήταν τόσο αντιδημοφιλές όσο τα ΜΜΕ ισχυριζόντουσαν ότι ήταν.
Αυτό αναπαραγόταν καθημερινά, αλλά ποτέ δεν αποδείχθηκε.
Σίγουρα, πολλοί διαμαρτυρόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να βγάλουν διαβατήρια, δεν μπορούσαν να μπουν στο Yellowstone, δεν μπορούσαν να δουν την έκθεση τέχνης Vermeer στην Εθνική Πινακοθήκη.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η κεντρική κυβέρνηση - η οποία καταναλώνει το 40% του εθνικού πλούτου - δεν έλλειψε σε κανέναν.
Υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να μάθετε για το κυβερνητικό "shutdown".
Πίσω από τις σκηνές όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δείχνουν δηλώσεις πολιτών που διαμαρτύρονται για το κυβερνητικό "shutdown", υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που κάνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση από τα οποία επωφελούνται άμεσα οι πολίτες.
Ανάμεσά τους είναι η έκδοση διαβατηρίων, το ταχυδρομείο, η διατήρηση και λειτουργία των μνημείων, των μουσείων και των εθνικών πάρκων.
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι πολίτες διαμαρτύρονται.
Ο Λευκός Οίκος θα πρέπει να λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην υπάρχουν γενικευμένς διαμαρτυρίες.
Για παράδειγμα, αν το ταχυδρομείο σταματήσει να παραδίδεται, το κοινό μπορεί να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου του Ταχυδρομείου.
Το τέχνασμα είναι να σταματήσουν οι υπηρεσίες που επηρεάζουν μια μειονότητα κατά τρόπο εμφανή, με τρόπους που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να δραματοποιήσουν, αλλά να μην δημιουργήσουν θυμό ενάντια στην ίδια την κυβέρνηση.
Αν οι κρατικοί αξιωματούχοι επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το κοινό και το Κογκρέσο δεν εξουσιοδοτούσε νέες δαπάνες, θα μπορούσαν να εκτρέψουν χρήματα από τις υπηρεσίες που δεν χρειάζονται οι άνθρωποι ("Κοινωνικές Υπηρεσίες για Πρόσφυγες) σε εκείνους που τις χρειάζονται (έκδοση διαβατηρίων).
Ακόμα καλύτερα, ένας πραγματικά καλός ηγέτης απλώς θα έδινε τον έλεγχο των μνημείων και των γραφείων διαβατηρίου σε ιδιωτικές εταιρίες για να παράγει κέρδος για την κυβέρνηση.
Εδώ είναι η ειρωνεία. Οι υπηρεσίες που χρειάζονται οι περισσότεροι από την κυβέρνηση είναι οι ίδιες που θα μπορούσαν εύκολα να δοθούν προς εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό εξηγείται εξ ορισμού: αν οι άνθρωποι θέλουν κάτι, ένας επιχειρηματίας χαίρεται να παράγει κέρδος που το παρέχει.
Από την άλλη πλευρά, οι υπηρεσίες που δεν χρειάζονται οι άνθρωποι δεν πρέπει να υπάρχουν καθόλου.
Από στρατηγική άποψη, η κυβέρνηση έχει το κίνητρο να κρατήσει ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες όπως τα εθνικά πάρκα επειδή είναι χρήσιμες σε περιόδους διακοπής της κυβέρνησης.
Ωστόσο διατηρεί σε κρατικό μονοπώλιο κάποιες υπηρεσίες μόνο για να εμποδίσει το κοινό από το να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς την κυβέρνηση.
Αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα κόλπο του προϋπολογισμού, πηγαίνει στην καρδιά σχεδόν σε ό,τι κάνει η κυβέρνηση.
Ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, όταν κόβονται οι προϋπολογισμοί, το πρώτο πράγμα που σταματά είναι οι παρατεταμένες ώρες λειτουργίας στη δημόσια βιβλιοθήκη.
Η κυβέρνηση κερδίζει περισσότερο από την παρακράτηση χρήσιμων υπηρεσιών παρά από την παροχή τους.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από το πώς λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας.
Όταν μια επιχείρηση πρέπει να μειώσει το κόστος, ψάχνει να μειώσει μέρος του λειτουργικού της κόστους, αλλά δεν επιθυμεί να μειώσει τις υπηρεσίες των καταναλωτών. Στην πραγματικότητα, μπορεί να τις βελτιώσει, αν το πράξει και είναι πιθανό να της επιφέρει περισσότερα έσοδα.
Η προσκόλλησή της στον καταναλωτή θα δημιουργούσε μόνο περισσότερες απώλειες και θα οδηγούσε την εταιρεία προς την κατώτερη κερδοφορία.
Με την κυβέρνηση να υπονομεύει κάθε προσπάθεια περικοπής του προϋπολογισμού της με την περικοπή των υπηρεσιών που θέλουν οι άνθρωποι, πώς μπορούν οι κρατικοί προϋπολογισμοί να μειωθούν με επιτυχία;
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Όλες οι λεγόμενες βασικές κυβερνητικές υπηρεσίες πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν.
Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση δεν θα θεωρείται πλέον ως οικονομικά ή κοινωνικά απαραίτητη.
Ας ξεκινήσουμε με το Μνημείο της Ουάσιγκτον.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γιατί να μην το εκμεταλλευτεί μια ιδιωτική εταιρεία, ακριβώς όπως το Mount Vernon το διαχειρίζεται ιδιώτης.
Όσοι λένε ότι δεν μπορεί να γίνει, δεν έχουν παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι επισκέπτονται κάθε χρόνο το Mount Vernon.
Αλλά αυτό το μνημείο δεν είναι ένα δημόσιο αγαθό που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι;
Ακριβώς.
Γι 'αυτό χρειαζόμαστε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες πάντα επικεντρώνονται στο κοινό, για να της παράσχουν και να αποκομίζουν κέρδος.
Το ίδιο ισχύει για τα ταχυδρομεία, τα εθνικά πάρκα, τα γραφεία διαβατηρίων, ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό ή υπηρεσία που η κυβέρνηση εκτιμά ότι οι πολίτες θεωρούν αναγκαίο για την ευημερία τους.
Το πλεονέκτημα θα ήταν προφανές.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου κυβερνητικού "shutdown" η γραφειοκρατία θα έχει λιγότερα μέσα για να καταδείξει ότι τα έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει άλλα μέσα για να χρηματοδοτήσει τις λειτουργίες της σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αλήθεια.
Κατά τη διάρκεια του κυβερνητικού "shutdown" του 1995, ο υπουργός Οικονομικών Robert Rubin συνωμότησε με άλλες κυβερνητικές οικονομικές ελίτ για να διαχειριστεί τους κρατικούς λογαριασμούς με χρήματα λεηλατημένα από συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, αν και αυτό είναι παράνομο.
Το όλο κλείσιμο κατέληξε ως καταβληθείσες διακοπές για την πιο περιφρονημένη τάξη στη χώρα. Αν κάτι για το κλείσιμο ενέπνευσε το δημόσιο θυμό, αυτό ήταν πάνω απ 'όλα. Δυστυχώς, το κόμμα της αντιπολίτευσης πήρε την ευθύνη και έπειτα άφησε τα πράγματα να ξεπεράσουν.
Το μάθημα του κυβερνητικού "shutdown" δεν είναι ότι οι πολίτες θέλουν να παραμείνει ανοιχτή για πάντα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά το ότι ο κόσμος δεν καταρρέει όταν κλείνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Ας κλείσει για πάντα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, να δούμε πώς οι άνθρωποι από μόνοι τους θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν την ευημερία και την ελευθερία.
Χωρίς φόρους για να πληρώνετε, θα έμεναν πολλά χρήματα για να πληρώσετε ακόμη και υπερβολικά τέλη εισόδου στο μνημείο της Ουάσιγκτον...
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών