Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι οι αποτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο από την πραγματική οικονομία.
Οι επενδυτικές τράπεζες και οι διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων καταρτίζουν δημιουργικές στρατηγικές για να κερδίσουν χρήματα όταν οι αποτιμήσεις υπερβαίνουν τα λογικά επίπεδα.
Αυτοί οι μηχανισμοί διαρκούς ευημερίας συνδυάζουν συνήθως την μόχλευση και την αλχημεία, μετατρέποντας τον πραγματικό κίνδυνο σε αντιληπτή ασφάλεια για να συντηρήσουν την ευφορία στις αγορές.
Αυτό συμβαίνει αυτή την περίοδο αναφέρει ο Eric Peters, Διευθύνων Σύμβουλος στην One River Asset Management
Σε άρθρο του αναφέρει τα εξής.
Έχω μια φαντασία.
Μια ευλογία και κατάρα.
Δεν είμαι μόνος.
Η φαντασία είναι το μοναδικό πράγμα που μας χωρίζει από άλλα έμβια όντα στον πλανήτη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ισχύς.
Η ικανότητά μας να προβλέπουμε ένα αύριο που είναι καλύτερο από σήμερα αποτελεί προϋπόθεση για την ανακάλυψη, την εφεύρεση.
Και αυτά τα δύο πράγματα είναι σύνθετα.
Η άθροισή τους μας έφεραν από την εποχή του λίθου στον διαστημικό σταθμό.
Κατά μήκος της ανοδικής πορείας μας είχαμε και ορισμένες μελανές στιγμές.
Οι περισσότερες καταστροφές δεν ήταν οικονομικές αλλά πολιτικές.
Αυτές οι ιδεολογικές συγκρούσεις μπορεί να είναι καταστροφικές, διαρκούν χρόνια ως θερμοί και ψυχροί πόλεμοι.
Η κινητήρια δύναμη της φαντασίας, της φιλοδοξίας και της προσπάθειας για την οικοδόμηση καλύτερων ζωών για τα παιδιά μας είναι τέτοια ώστε τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει μακροπρόθεσμα την πρόοδο.
Από οικονομική άποψη, η άνοδος μας καθορίζεται από την αύξηση της παραγωγικότητας.
Στη σύγχρονη εποχή, φανταζόμασταν διάφορους τρόπους διανομής αυτού του πλούτου.
Σοσιαλισμός, κομμουνισμός, καπιταλισμός ελεύθερης αγοράς. Μπορώ να φανταστώ και άλλες προσεγγίσεις.
Οι Κινέζοι διερευνούν μια εναλλακτική.
Αλλά ακόμη και μέσα στα υπάρχοντα συστήματα, υπάρχουν αποχρώσεις.
Σήμερα στη Δύση, οι κάτοχοι κεφαλαίου συγκεντρώνουν ένα δυσανάλογο μερίδιο των κερδών σε σχέση με τους εργάτες.
Δεν υπάρχει κανένας εγγενής λόγος ότι αυτός ο βαθμός ανισότητας δεν μπορεί να παραμείνει.
Αλλά στη σύγχρονη ιστορία δεν άλλαξε ποτέ αυτή η ανισότητα.
Ο ιδιωτικός τομέας θεωρεί συνειδητά τον εαυτό του ως έναν πιο ικανό διαχειριστή του κεφαλαίου έρευνας και ανάπτυξης από ότι οι δημόσιοι τομείς.
Ωστόσο, η εξέταση των καινοτομιών που χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος τον προηγούμενο αιώνα αποδεικνύει άλλα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι η αποτυχία του σοβιετικού κομμουνισμού οδήγησε τους δυτικούς καπιταλιστές της ελεύθερης αγοράς να φανταστούν ότι το σύστημα μας είναι ανώτερο.
Φαντάζομαι ότι κάποια μέρα θα θεωρήσουμε αυτό το ασπρόμαυρο συμπέρασμα ως ανόητο.
Η πρωτοφανής οικονομική άνοδος της Κίνας και οι τεχνολογικές εξελίξεις που κόβουν την ανάσα πρέπει να προκαλέσουν αντανακλαστικά στην Δύση.
Στην πραγματικότητα, μπορώ να φανταστώ πολλά πράγματα.
Αυτοί είναι άγνωστοι, μαύροι κύκνοι.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, ποτέ ένας μαύρος κύκνος δεν έχει ανακόψει την ανθρώπινη πρόοδο, πόσο μάλλον τις αγορές.
Η Lehman δεν ήταν μαύρος κύκνος.
Οι μαύροι κύκνοι είναι γενικά μαγευτικοί, δεν διακρίνονται από τη μαγεία – του διαδικτύου, τα smartphones, το cloud computing, την κβαντική εμπλοκή.
Θεωρητικά, οι επενδυτές μπορούν να πληρώσουν οτιδήποτε επιλέγουν για τα περιουσιακά στοιχεία και τα παράγωγά τους.
Συχνά παίρνουν περιοδικά υψηλότερες αποδόσεις από αυτή που αντικατοπτρίζει η πραγματική ανάπτυξη.
Ωστόσο, δεν μπορούν να το κάνουν για πάντα χωρίς το χάσμα ανάμεσα στη σημερινή πραγματικότητα και την υπόσχεση του αύριο.
Στις αγορές και στις μετοχές κάθε τιμή μπορεί να δικαιολογηθεί εάν η προοπτική της προόδου είναι μεγαλύτερη από την φαντασία για το αύριο.
Αυτό με οδηγεί στην επένδυση.
Ποια είναι κυρίως η μεσομακροπρόθεσμη τάση που ακολουθεί.
Ένας γρήγορος έλεγχος για τον αριθμό των δισεκατομμυριούχων που έκαναν τις περιουσίες τους τα τελευταία 20-30 χρόνια αποκαλύπτει ότι κέρδισαν επειδή αυτό που είχαν προβλέψει –φανταστεί τους βγήκε.
Έχοντας αυτό κατά νου, είναι δύσκολο να υπερκεραστεί η εξαιρετική φύση του σημερινού τοπίου.
Όλες οι προηγούμενες περίοδοι ακραίας αποτίμησης των περιουσιακών στοιχείων απαιτούσαν από τους επενδυτές να φανταστούν ένα σημαντικά διαφορετικό αύριο, ένα άγριο αισιόδοξο μέλλον.
Αλλά σήμερα προσδοκούν το αντίθετο.
Λόγω των δυσμενών δημογραφικών στοιχείων και της υπερχρέωσης, οι επενδυτές πιστεύουν ότι θα υπάρξει καταστροφή.
Ωστόσο, εξαιτίας αυτής της επερχόμενης καταστροφής, φαντάζονται επίσης σταθερά χαμηλά επιτόκια για πολύ καιρό, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τις ακραίες αποτιμήσεις σε άλλες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων.
Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι οι αποτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο από την πραγματική οικονομία.
Αυτό είναι το κυρίαρχο μοντέλο τιμολόγησης για τα παγκόσμια περιουσιακά στοιχεία σήμερα.
Μπορώ να φανταστώ ότι θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα, αλλά όχι για πολύ.
Η τεκμαρτή μεταβλητότητα είναι η τιμή που συνδέει τις επενδύσεις. Εκείνοι που επιδιώκουν να πουλήσουν τους κινδύνους και εκείνους που είναι έτοιμοι να τους αγοράσουν.
Όταν οι επενδυτικές φαντασιώσεις οργιάζουν, η τεκμαρτή μεταβλητότητα είναι υψηλή, αντανακλώντας την αβεβαιότητα σχετικά με τους κινδύνους αυτούς και / ή τον τρόπο με τον οποίο αυτοί θα αντιμετωπιστούν.
Η χαμηλή τεκμαρτή μεταβλητότητα αντικατοπτρίζει ακριβώς το αντίθετο.
Βρισκόμαστε τώρα στα ιστορικά χαμηλά.
Για να πωληθεί η τεκμαρτή μεταβλητότητα στα τρέχοντα επίπεδα, οι επενδυτές πρέπει να φανταστούν ότι το αύριο θα είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το σήμερα.
Πρέπει να φανταστούν ότι οι αποδόσεις των ομολόγων δεν θα αυξηθούν παρ΄ ότι οι κεντρικές τράπεζες θέλουν να αυξήσουν τα επιτόκια και να αποσύρουν την ποσοτική χαλάρωση.
Πρέπει να φανταστούν ότι οι οικονομίες που βρίσκονται κοντά στην πλήρη απασχόληση π.χ. ΗΠΑ δεν θα δημιουργήσουν πληθωρισμό.
Πρέπει να φανταστούν ότι το ΑΕΠ δεν θα αυξηθεί ούτε θα επιβραδυνθεί.
Ότι οι κυβερνήσεις θα ανεχθούν ιστορικά επίπεδα εισοδηματικής ανισότητας, παρά το γεγονός ότι οι πολίτες ψηφίζουν για το αντίθετο.
Ότι η έντονη αύξηση των παγκόσμιων χρεών θα υποστηριχθεί από την επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Και αυτοί που ποντάρουν στην μεταβλητότητα πρέπει να φανταστούν ότι 9 χρόνια σε μια αγορά ταύρων, ενισχυμένη από σύνθετες στρατηγικές πώλησης μεταβλητότητας και παθητικών ETF με αναντιστοιχίες ρευστότητας, θα αποτραπεί στο τέλος ένα συστημικό σοκ...
Είναι πολύ πιο εύκολο να φανταστείτε ένα αύριο που φαίνεται διαφορετικό από το σήμερα.
Οι επενδυτικές τράπεζες και οι διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων καταρτίζουν δημιουργικές στρατηγικές για να κερδίσουν χρήματα όταν οι αποτιμήσεις υπερβαίνουν τα λογικά επίπεδα.
Αυτοί οι μηχανισμοί διαρκούς ευημερίας συνδυάζουν συνήθως την μόχλευση και την αλχημεία, μετατρέποντας τον πραγματικό κίνδυνο σε αντιληπτή ασφάλεια.
Τα παραδείγματα αφθονούν.
Όμως, σε αυτόν τον κύκλο, κυριαρχεί ο πολλαπλασιασμός των έξυπνα συγκεκαλυμμένων στρατηγικών πώλησης μεταβλητότητας. Τα μηδενικά επιτόκια και η ποσοτική χαλάρωση άφησαν τους επενδυτές με λιγοστές αποδόσεις, με λίγους τρόπους για να επιτύχουν τις αποδόσεις που είχαν θέσει ως στόχους.
Οι μηχανικοί της Wall Street ανέπτυξαν πολλές θαυμάσιες λύσεις σε αυτό το πρόβλημα.
Καθώς η μεταβλητότητα μειώθηκε, οι επενδυτές χρειάστηκε να ακολουθήσουν αυτές τις στρατηγικές που δημιουργούν μια ψευδαίσθηση ότι οι κίνδυνοι μειώνονται.
Η χαμηλότερη μεταβλητότητα τροφοδοτεί την χαμηλότερη μεταβλητότητα.
Και αυτό διασφαλίζει επίσης ότι τα ποσοτικά μοντέλα μειώνουν τις συνολικές εκτιμήσεις των κινδύνων χαρτοφυλακίου, τα οποία επιτρέπουν στους επενδυτές να αγοράζουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία στις τρέχουσες τιμές.
Αυτό με τη σειρά του μειώνει την μεταβλητότητα, αντανακλαστικά.
Αντιθέτως η αυξανόμενη μεταβλητότητα προκαλεί αυξανόμενη μεταβλητότητα.
Και σε αυτό το σημείο, οι φανταστικές ευκαιρίες των επενδυτών θα διαρκέσουν ακόμη και εάν κάποιοι οραματίζονται κατακλυσμούς.
Η εμπιστοσύνη σε ένα αύριο που δεν μπορεί να διακριθεί από το σήμερα θα εξαφανιστεί και θα αντικατασταθεί από κάποια νέα υστερία.
Θα μπορούσε να είναι πραγματική ή φανταστική.
Θα μπορούσε να είναι μάλιστα μια βουδιστική μανία σαν το 1999 ή ίσως μια ενδογενής συντριβή, όπως το 1987, όταν οι κινήσεις της αγοράς αποσυνδέθηκαν από την πραγματική οικονομία.
Αλλά ο καταλύτης δεν έχει σημασία.
www.bankingnews.gr
Αυτοί οι μηχανισμοί διαρκούς ευημερίας συνδυάζουν συνήθως την μόχλευση και την αλχημεία, μετατρέποντας τον πραγματικό κίνδυνο σε αντιληπτή ασφάλεια για να συντηρήσουν την ευφορία στις αγορές.
Αυτό συμβαίνει αυτή την περίοδο αναφέρει ο Eric Peters, Διευθύνων Σύμβουλος στην One River Asset Management
Σε άρθρο του αναφέρει τα εξής.
Έχω μια φαντασία.
Μια ευλογία και κατάρα.
Δεν είμαι μόνος.
Η φαντασία είναι το μοναδικό πράγμα που μας χωρίζει από άλλα έμβια όντα στον πλανήτη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ισχύς.
Η ικανότητά μας να προβλέπουμε ένα αύριο που είναι καλύτερο από σήμερα αποτελεί προϋπόθεση για την ανακάλυψη, την εφεύρεση.
Και αυτά τα δύο πράγματα είναι σύνθετα.
Η άθροισή τους μας έφεραν από την εποχή του λίθου στον διαστημικό σταθμό.
Κατά μήκος της ανοδικής πορείας μας είχαμε και ορισμένες μελανές στιγμές.
Οι περισσότερες καταστροφές δεν ήταν οικονομικές αλλά πολιτικές.
Αυτές οι ιδεολογικές συγκρούσεις μπορεί να είναι καταστροφικές, διαρκούν χρόνια ως θερμοί και ψυχροί πόλεμοι.
Η κινητήρια δύναμη της φαντασίας, της φιλοδοξίας και της προσπάθειας για την οικοδόμηση καλύτερων ζωών για τα παιδιά μας είναι τέτοια ώστε τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει μακροπρόθεσμα την πρόοδο.
Από οικονομική άποψη, η άνοδος μας καθορίζεται από την αύξηση της παραγωγικότητας.
Στη σύγχρονη εποχή, φανταζόμασταν διάφορους τρόπους διανομής αυτού του πλούτου.
Σοσιαλισμός, κομμουνισμός, καπιταλισμός ελεύθερης αγοράς. Μπορώ να φανταστώ και άλλες προσεγγίσεις.
Οι Κινέζοι διερευνούν μια εναλλακτική.
Αλλά ακόμη και μέσα στα υπάρχοντα συστήματα, υπάρχουν αποχρώσεις.
Σήμερα στη Δύση, οι κάτοχοι κεφαλαίου συγκεντρώνουν ένα δυσανάλογο μερίδιο των κερδών σε σχέση με τους εργάτες.
Δεν υπάρχει κανένας εγγενής λόγος ότι αυτός ο βαθμός ανισότητας δεν μπορεί να παραμείνει.
Αλλά στη σύγχρονη ιστορία δεν άλλαξε ποτέ αυτή η ανισότητα.
Ο ιδιωτικός τομέας θεωρεί συνειδητά τον εαυτό του ως έναν πιο ικανό διαχειριστή του κεφαλαίου έρευνας και ανάπτυξης από ότι οι δημόσιοι τομείς.
Ωστόσο, η εξέταση των καινοτομιών που χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος τον προηγούμενο αιώνα αποδεικνύει άλλα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι η αποτυχία του σοβιετικού κομμουνισμού οδήγησε τους δυτικούς καπιταλιστές της ελεύθερης αγοράς να φανταστούν ότι το σύστημα μας είναι ανώτερο.
Φαντάζομαι ότι κάποια μέρα θα θεωρήσουμε αυτό το ασπρόμαυρο συμπέρασμα ως ανόητο.
Η πρωτοφανής οικονομική άνοδος της Κίνας και οι τεχνολογικές εξελίξεις που κόβουν την ανάσα πρέπει να προκαλέσουν αντανακλαστικά στην Δύση.
Στην πραγματικότητα, μπορώ να φανταστώ πολλά πράγματα.
Αυτοί είναι άγνωστοι, μαύροι κύκνοι.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, ποτέ ένας μαύρος κύκνος δεν έχει ανακόψει την ανθρώπινη πρόοδο, πόσο μάλλον τις αγορές.
Η Lehman δεν ήταν μαύρος κύκνος.
Οι μαύροι κύκνοι είναι γενικά μαγευτικοί, δεν διακρίνονται από τη μαγεία – του διαδικτύου, τα smartphones, το cloud computing, την κβαντική εμπλοκή.
Θεωρητικά, οι επενδυτές μπορούν να πληρώσουν οτιδήποτε επιλέγουν για τα περιουσιακά στοιχεία και τα παράγωγά τους.
Συχνά παίρνουν περιοδικά υψηλότερες αποδόσεις από αυτή που αντικατοπτρίζει η πραγματική ανάπτυξη.
Ωστόσο, δεν μπορούν να το κάνουν για πάντα χωρίς το χάσμα ανάμεσα στη σημερινή πραγματικότητα και την υπόσχεση του αύριο.
Στις αγορές και στις μετοχές κάθε τιμή μπορεί να δικαιολογηθεί εάν η προοπτική της προόδου είναι μεγαλύτερη από την φαντασία για το αύριο.
Αυτό με οδηγεί στην επένδυση.
Ποια είναι κυρίως η μεσομακροπρόθεσμη τάση που ακολουθεί.
Ένας γρήγορος έλεγχος για τον αριθμό των δισεκατομμυριούχων που έκαναν τις περιουσίες τους τα τελευταία 20-30 χρόνια αποκαλύπτει ότι κέρδισαν επειδή αυτό που είχαν προβλέψει –φανταστεί τους βγήκε.
Έχοντας αυτό κατά νου, είναι δύσκολο να υπερκεραστεί η εξαιρετική φύση του σημερινού τοπίου.
Όλες οι προηγούμενες περίοδοι ακραίας αποτίμησης των περιουσιακών στοιχείων απαιτούσαν από τους επενδυτές να φανταστούν ένα σημαντικά διαφορετικό αύριο, ένα άγριο αισιόδοξο μέλλον.
Αλλά σήμερα προσδοκούν το αντίθετο.
Λόγω των δυσμενών δημογραφικών στοιχείων και της υπερχρέωσης, οι επενδυτές πιστεύουν ότι θα υπάρξει καταστροφή.
Ωστόσο, εξαιτίας αυτής της επερχόμενης καταστροφής, φαντάζονται επίσης σταθερά χαμηλά επιτόκια για πολύ καιρό, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τις ακραίες αποτιμήσεις σε άλλες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων.
Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι οι αποτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο από την πραγματική οικονομία.
Αυτό είναι το κυρίαρχο μοντέλο τιμολόγησης για τα παγκόσμια περιουσιακά στοιχεία σήμερα.
Μπορώ να φανταστώ ότι θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα, αλλά όχι για πολύ.
Η τεκμαρτή μεταβλητότητα είναι η τιμή που συνδέει τις επενδύσεις. Εκείνοι που επιδιώκουν να πουλήσουν τους κινδύνους και εκείνους που είναι έτοιμοι να τους αγοράσουν.
Όταν οι επενδυτικές φαντασιώσεις οργιάζουν, η τεκμαρτή μεταβλητότητα είναι υψηλή, αντανακλώντας την αβεβαιότητα σχετικά με τους κινδύνους αυτούς και / ή τον τρόπο με τον οποίο αυτοί θα αντιμετωπιστούν.
Η χαμηλή τεκμαρτή μεταβλητότητα αντικατοπτρίζει ακριβώς το αντίθετο.
Βρισκόμαστε τώρα στα ιστορικά χαμηλά.
Για να πωληθεί η τεκμαρτή μεταβλητότητα στα τρέχοντα επίπεδα, οι επενδυτές πρέπει να φανταστούν ότι το αύριο θα είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το σήμερα.
Πρέπει να φανταστούν ότι οι αποδόσεις των ομολόγων δεν θα αυξηθούν παρ΄ ότι οι κεντρικές τράπεζες θέλουν να αυξήσουν τα επιτόκια και να αποσύρουν την ποσοτική χαλάρωση.
Πρέπει να φανταστούν ότι οι οικονομίες που βρίσκονται κοντά στην πλήρη απασχόληση π.χ. ΗΠΑ δεν θα δημιουργήσουν πληθωρισμό.
Πρέπει να φανταστούν ότι το ΑΕΠ δεν θα αυξηθεί ούτε θα επιβραδυνθεί.
Ότι οι κυβερνήσεις θα ανεχθούν ιστορικά επίπεδα εισοδηματικής ανισότητας, παρά το γεγονός ότι οι πολίτες ψηφίζουν για το αντίθετο.
Ότι η έντονη αύξηση των παγκόσμιων χρεών θα υποστηριχθεί από την επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Και αυτοί που ποντάρουν στην μεταβλητότητα πρέπει να φανταστούν ότι 9 χρόνια σε μια αγορά ταύρων, ενισχυμένη από σύνθετες στρατηγικές πώλησης μεταβλητότητας και παθητικών ETF με αναντιστοιχίες ρευστότητας, θα αποτραπεί στο τέλος ένα συστημικό σοκ...
Είναι πολύ πιο εύκολο να φανταστείτε ένα αύριο που φαίνεται διαφορετικό από το σήμερα.
Οι επενδυτικές τράπεζες και οι διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων καταρτίζουν δημιουργικές στρατηγικές για να κερδίσουν χρήματα όταν οι αποτιμήσεις υπερβαίνουν τα λογικά επίπεδα.
Αυτοί οι μηχανισμοί διαρκούς ευημερίας συνδυάζουν συνήθως την μόχλευση και την αλχημεία, μετατρέποντας τον πραγματικό κίνδυνο σε αντιληπτή ασφάλεια.
Τα παραδείγματα αφθονούν.
Όμως, σε αυτόν τον κύκλο, κυριαρχεί ο πολλαπλασιασμός των έξυπνα συγκεκαλυμμένων στρατηγικών πώλησης μεταβλητότητας. Τα μηδενικά επιτόκια και η ποσοτική χαλάρωση άφησαν τους επενδυτές με λιγοστές αποδόσεις, με λίγους τρόπους για να επιτύχουν τις αποδόσεις που είχαν θέσει ως στόχους.
Οι μηχανικοί της Wall Street ανέπτυξαν πολλές θαυμάσιες λύσεις σε αυτό το πρόβλημα.
Καθώς η μεταβλητότητα μειώθηκε, οι επενδυτές χρειάστηκε να ακολουθήσουν αυτές τις στρατηγικές που δημιουργούν μια ψευδαίσθηση ότι οι κίνδυνοι μειώνονται.
Η χαμηλότερη μεταβλητότητα τροφοδοτεί την χαμηλότερη μεταβλητότητα.
Και αυτό διασφαλίζει επίσης ότι τα ποσοτικά μοντέλα μειώνουν τις συνολικές εκτιμήσεις των κινδύνων χαρτοφυλακίου, τα οποία επιτρέπουν στους επενδυτές να αγοράζουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία στις τρέχουσες τιμές.
Αυτό με τη σειρά του μειώνει την μεταβλητότητα, αντανακλαστικά.
Αντιθέτως η αυξανόμενη μεταβλητότητα προκαλεί αυξανόμενη μεταβλητότητα.
Και σε αυτό το σημείο, οι φανταστικές ευκαιρίες των επενδυτών θα διαρκέσουν ακόμη και εάν κάποιοι οραματίζονται κατακλυσμούς.
Η εμπιστοσύνη σε ένα αύριο που δεν μπορεί να διακριθεί από το σήμερα θα εξαφανιστεί και θα αντικατασταθεί από κάποια νέα υστερία.
Θα μπορούσε να είναι πραγματική ή φανταστική.
Θα μπορούσε να είναι μάλιστα μια βουδιστική μανία σαν το 1999 ή ίσως μια ενδογενής συντριβή, όπως το 1987, όταν οι κινήσεις της αγοράς αποσυνδέθηκαν από την πραγματική οικονομία.
Αλλά ο καταλύτης δεν έχει σημασία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών