Έπειτα από κρίσεις έρχεται μία αρχική πολυετής ανάκαμψη για τις τιμές των μετοχών και των ομολόγων, αλλά ακολουθεί μία δεκαετία εξαιρετικά χαμηλών αποδόσεων
Η επόμενη δεκαετία θα είναι πολύ κακή για τους επενδυτές.
Ο επικεφαλής μακροοικονομικής ανάλυσης στην Credit Suisse, Jonathan Wilmot, συνέκρινε το σημερινό περιβάλλον με τον απολογισμό μετά την κρίση χρέους στη Λατινική Αμερική, τη Μεγάλη Κατάρρευση του 1930 και τη Μεγάλη Ύφεση του 2008.
Ορίστε τα ευρήματά του:
Έπειτα από μία αρχική πολυετή ανάκαμψη για τις τιμές των μετοχών και των ομολόγων έπειτα από μία κρίση (το ράλι που είδαμε μέχρι και πέρυσι) έρχεται μία μεγάλη περίοδος κακών αποδόσεων.
Ο Wilmot λέει ότι θα ήταν «καταστροφικό» για τους επενδυτές και θα αποτελούσε μία σοβαρή απειλή για τη βιομηχανία διαχείρισης κεφαλαίων.
Ένας βασικός παράγοντας είναι ότι τα οικονομικά σοκ οδηγούν σε προσωρινή αναθέρμανση της οικονομίας, το οποίο προέρχεται συνήθως από τις κινήσεις των κυβερνήσεων να ξεκινήσουν πληθωριστικά μέτρα, όπως οι δημόσιες δαπάνες, προκειμένου να τονώσουν την οικονομία.
Ορίστε η εξήγηση του Wilmot για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Με την προσωρινή αναθέρμανση εννοείται ότι για τουλάχιστον για μία δεκαετία, κατά την οποία τόσο τα βραχυπρόθεσμα όσο και τα μακροπρόθεσμα επιτόκια παραμένουν χαμηλότερα από την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ και τα επιτόκια υψηλής αξιολόγησης δεν είναι πραγματικά ομόλογα πλέον, αφού έχουν αποδόσεις κοντά στο 0 ή ακόμη και αρνητικές.
Η αναθέρμανση είναι βασικά μία δομική επιδότηση από τους αποταμιευτές προς τους δανειστές και κανονικά ευνοεί τις μετοχές έναντι των ομολόγων.
Έπειτα και από τις δύο μεγάλες προηγούμενες κρίσεις, όταν το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος ήταν σχετικά υψηλό, η χαμηλότερη ανάπτυξη, η επιλεκτική αναμόρφωση και μία μακρύτερη περίοδος αναθέρμανσης ήταν τελικά η λύση.
Δεδομένων των τωρινών δημογραφικών στοιχείων,
Η ιστορία δείχνει ότι τα πρώτα 7-8 χρόνια μετά από μία κρίση (σκεφτείτε την περίοδο 2008-2016 στην περίπτωσή μας) τείνουν να έχουν υψηλότερες του μέσου όρου αποδόσεις για τα ομόλογα και τις μετοχές, σύμφωνα με την έκθεση.
Οι μετοχές πιάνουν πάτο στην κορύφωση της κρίσης και έπειτα ανακάμπτουν και οι αποδόσεις των ομολόγων υποχωρούν καθώς οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να τονώσουν την οικονομία.
«Η λογική επενδύσεων υπό αυτές τις συνθήκες δεν χρειάζεται να είναι παρά κάτι παραπάνω από απλή διαφοροποίηση», λέει ο Wilmot.
Αυτές οι ημέρες όμως έχουν περάσει.
Οι αποδόσεις τείνουν να είναι πολύ χαμηλότερες στη δεκαετία που ακολουθεί την ταχεία ανάκαμψη.
Από το 1900 έως το 1910 οι πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων βρίσκονταν στο -1% και οι αποδόσεις των μετοχών στο 6% ετησίως.
Από το 1939 έως το 1949 οι πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων ήταν 2% ετησίως και 3% για τις μετοχές.
Αυτό υποδεικνύει μηδενικές πραγματικές αποδόσεις για τα ομόλογα και αποδόσεις 4%-6% για τις μετοχές.
Αυτό σημαίνει ότι ένα πιο μικτό χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων θα απέδιδε 1%-3% ετησίως, πολύ χαμηλότερα από το 10% των τελευταίων 7 ετών.
Και ο Wilmot καταλήγει:
Αυτό δεν αποτελεί ελκυστική προοπτική για τους αποταμιευτές ή τους διαχειριστές κεφαλαίων.
Η αποτελεσματική διαφοροποίηση ίσως δεν είναι αρκετή για ισχυρές αποδόσεις.
Για τους αποταμιευτές οι εξαιρετικά χαμηλές αποδόσεις είναι σχεδόν καταστροφικές, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι μία τοποθέτηση 100% σε ομόλογα είνα η συνήθης πρακτική για εκείνους που βγαίνουν στη σύνταξη.
Γενικότερα η προοπτική μίας δεκαετίας η και περισσότερο μηδενικών πραγματικών αποδόσεων σε «ασφαλή» ομόλογα αποτελεί μία τεράστια δομική πρόκληση για τη βιομηχανία διαχείρισης κεφαλαίων.
Μέχρι τώρα η απάντηση των επενδυτών ήταν να αυξάνουν το ρίσκο εντός όμως πάντα των επενδύσεων σταθερού εισοδήματος, αλλά αυτή η προσέγγιση έχει φτάσει στα όριά της.
Ο Wilmot εξετάζει διάφορες επενδυτικές στρατηγικές που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, εν μέσω αυτών των αποκαλύψεων και εν μέσω των δεδομένων οικονομικών συνθηκών,
«Παραδόξως, καθώς η μόδα της παθητικής επένδυσης σαρώνει ολόκληρο τον κόσμο, τα πιθανά οφέλη από την ενεργητική διαχείριση αναμένεται ότι θα εκτιναχθούν το προσεχές διάστημα», τονίζει.
Βέβαια, κάποιος που έχει συμφέρον να προωθήσει την ενεργή διαχείριση έχει συμφέρον να λέει κάτι τέτοιο.
Από την άλλη, δεδομένων των πιθανών επιδόσεων των αγορών την επόμενη δεκαετία, μπορεί να έχει και δίκιο.
www.bankingnews.gr
Ο επικεφαλής μακροοικονομικής ανάλυσης στην Credit Suisse, Jonathan Wilmot, συνέκρινε το σημερινό περιβάλλον με τον απολογισμό μετά την κρίση χρέους στη Λατινική Αμερική, τη Μεγάλη Κατάρρευση του 1930 και τη Μεγάλη Ύφεση του 2008.
Ορίστε τα ευρήματά του:
Έπειτα από μία αρχική πολυετή ανάκαμψη για τις τιμές των μετοχών και των ομολόγων έπειτα από μία κρίση (το ράλι που είδαμε μέχρι και πέρυσι) έρχεται μία μεγάλη περίοδος κακών αποδόσεων.
Ο Wilmot λέει ότι θα ήταν «καταστροφικό» για τους επενδυτές και θα αποτελούσε μία σοβαρή απειλή για τη βιομηχανία διαχείρισης κεφαλαίων.
Ένας βασικός παράγοντας είναι ότι τα οικονομικά σοκ οδηγούν σε προσωρινή αναθέρμανση της οικονομίας, το οποίο προέρχεται συνήθως από τις κινήσεις των κυβερνήσεων να ξεκινήσουν πληθωριστικά μέτρα, όπως οι δημόσιες δαπάνες, προκειμένου να τονώσουν την οικονομία.
Ορίστε η εξήγηση του Wilmot για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Με την προσωρινή αναθέρμανση εννοείται ότι για τουλάχιστον για μία δεκαετία, κατά την οποία τόσο τα βραχυπρόθεσμα όσο και τα μακροπρόθεσμα επιτόκια παραμένουν χαμηλότερα από την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ και τα επιτόκια υψηλής αξιολόγησης δεν είναι πραγματικά ομόλογα πλέον, αφού έχουν αποδόσεις κοντά στο 0 ή ακόμη και αρνητικές.
Η αναθέρμανση είναι βασικά μία δομική επιδότηση από τους αποταμιευτές προς τους δανειστές και κανονικά ευνοεί τις μετοχές έναντι των ομολόγων.
Έπειτα και από τις δύο μεγάλες προηγούμενες κρίσεις, όταν το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος ήταν σχετικά υψηλό, η χαμηλότερη ανάπτυξη, η επιλεκτική αναμόρφωση και μία μακρύτερη περίοδος αναθέρμανσης ήταν τελικά η λύση.
Δεδομένων των τωρινών δημογραφικών στοιχείων,
Η ιστορία δείχνει ότι τα πρώτα 7-8 χρόνια μετά από μία κρίση (σκεφτείτε την περίοδο 2008-2016 στην περίπτωσή μας) τείνουν να έχουν υψηλότερες του μέσου όρου αποδόσεις για τα ομόλογα και τις μετοχές, σύμφωνα με την έκθεση.
Οι μετοχές πιάνουν πάτο στην κορύφωση της κρίσης και έπειτα ανακάμπτουν και οι αποδόσεις των ομολόγων υποχωρούν καθώς οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να τονώσουν την οικονομία.
«Η λογική επενδύσεων υπό αυτές τις συνθήκες δεν χρειάζεται να είναι παρά κάτι παραπάνω από απλή διαφοροποίηση», λέει ο Wilmot.
Αυτές οι ημέρες όμως έχουν περάσει.
Οι αποδόσεις τείνουν να είναι πολύ χαμηλότερες στη δεκαετία που ακολουθεί την ταχεία ανάκαμψη.
Από το 1900 έως το 1910 οι πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων βρίσκονταν στο -1% και οι αποδόσεις των μετοχών στο 6% ετησίως.
Από το 1939 έως το 1949 οι πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων ήταν 2% ετησίως και 3% για τις μετοχές.
Αυτό υποδεικνύει μηδενικές πραγματικές αποδόσεις για τα ομόλογα και αποδόσεις 4%-6% για τις μετοχές.
Αυτό σημαίνει ότι ένα πιο μικτό χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων θα απέδιδε 1%-3% ετησίως, πολύ χαμηλότερα από το 10% των τελευταίων 7 ετών.
Και ο Wilmot καταλήγει:
Αυτό δεν αποτελεί ελκυστική προοπτική για τους αποταμιευτές ή τους διαχειριστές κεφαλαίων.
Η αποτελεσματική διαφοροποίηση ίσως δεν είναι αρκετή για ισχυρές αποδόσεις.
Για τους αποταμιευτές οι εξαιρετικά χαμηλές αποδόσεις είναι σχεδόν καταστροφικές, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι μία τοποθέτηση 100% σε ομόλογα είνα η συνήθης πρακτική για εκείνους που βγαίνουν στη σύνταξη.
Γενικότερα η προοπτική μίας δεκαετίας η και περισσότερο μηδενικών πραγματικών αποδόσεων σε «ασφαλή» ομόλογα αποτελεί μία τεράστια δομική πρόκληση για τη βιομηχανία διαχείρισης κεφαλαίων.
Μέχρι τώρα η απάντηση των επενδυτών ήταν να αυξάνουν το ρίσκο εντός όμως πάντα των επενδύσεων σταθερού εισοδήματος, αλλά αυτή η προσέγγιση έχει φτάσει στα όριά της.
Ο Wilmot εξετάζει διάφορες επενδυτικές στρατηγικές που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, εν μέσω αυτών των αποκαλύψεων και εν μέσω των δεδομένων οικονομικών συνθηκών,
«Παραδόξως, καθώς η μόδα της παθητικής επένδυσης σαρώνει ολόκληρο τον κόσμο, τα πιθανά οφέλη από την ενεργητική διαχείριση αναμένεται ότι θα εκτιναχθούν το προσεχές διάστημα», τονίζει.
Βέβαια, κάποιος που έχει συμφέρον να προωθήσει την ενεργή διαχείριση έχει συμφέρον να λέει κάτι τέτοιο.
Από την άλλη, δεδομένων των πιθανών επιδόσεων των αγορών την επόμενη δεκαετία, μπορεί να έχει και δίκιο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών