Η κυβέρνηση θα επιμείνει στο πρόγραμμά της, όμως γνωρίζει ότι είναι απίθανο να επιτύχει όλες τις απαιτήσεις της
Ποικίλα είναι τα ερωτήματα που εγείρονται μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα και κυρίως αφορούν τη διαπραγμάτευση της χώρας με τους πιστωτές της και αν θα επιτύχει τις απαιτήσεις σχετικά με τη διάσωση και το χρέος.
Όπως επισημαίνεται σε ανάλυση της ισπανικής εφημερίδας El Pais, τα περιθώρια διαπραγμάτευσης υπάρχουν, όμως είναι πολύ στενά.
Κατά τις συζητήσεις της Αθήνας με τις Βρυξέλλες θα εξελιχθεί ένα πόκερ, που θα διαρκέσει περισσότερο του επιθυμητού, ενδεχομένως και ένα εξάμηνο, καθώς και οι δύο πλευρές πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα.
Η Ελλάδα, σημειώνεται, θα επιμείνει στο πρόγραμμά της: μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος, διαγραφή / μη πληρωμή χρέους, τέλος της τρόικας και της διάσωσης, μέγιστο κοινωνικό πρόγραμμα.
Ωστόσο, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιτύχει το σύνολο των απαιτήσεών της, αν και όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «διαθέτει ένα πυρηνικό κουμπί, την αποκήρυξη του χρέους, που θα δημιουργούσε στην Ευρωζώνη μια καταιγίδα».
Βεβαίως, δεν θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει χωρίς κόστος, ήτοι την έξοδο της από το ευρώ και τη ζώνη του ευρώ, κάτι που δεν επιθυμεί η πλειονότητα των πολιτών της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, οι Βρυξέλλες και το Eurogroup θα απαιτήσουν την τήρηση των συμφωνηθέντων, συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και διατήρηση της λιτότητας.
Ωστόσο και αυτοί γνωρίζουν ότι τώρα, καθώς το δεύτερο πακέτο διάσωσης λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν υπάρχουν περιθώρια να τεθούν πολλά πράγματα.
Επιπλέον, η νομισματική ένωση είναι ισχυρότερη από ό,τι ήταν κατά την πρώτη διάσωση του 2010 (υπάρχει ταμείο σταθεροποίησης, δημοσιονομικό σύμφωνο, τραπεζική ένωση, το σχέδιο Ντράγκι, το σχέδιο Γιούνκερ...), αλλά ποτέ δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι μια ελληνική «γρίπη» δεν θα εξελιχθεί σε μια… πνευμονία που θα επηρεάσει την περιοχή.
Σε περίπτωση που δεν υπάρξει κάποιο ατύχημα, υπάρχει χώρος για έναν συμβιβασμό: μεγαλύτερη ευελιξία στον προϋπολογισμό, με ένα κενό για τις κοινωνικές δαπάνες, περισσότερες δόσεις και μικρότερα επιτόκια για τα δάνεια (τώρα είναι στα 32 χρόνια και το 35 αντίστοιχα).
Σε αυτή το «παιχνίδι», καταλήγει το άρθρο, το κλειδί θα είναι οι κοινωνικές δαπάνες και όχι τα 11 δισ. που ισχυρίζεται η ριζοσπαστική Αριστερά (το 6% του ΑΕΠ), αλλά ίσως περί τα 2 με 3 δισ. ευρώ, απαραίτητα για την αντιμετώπιση της ενεργειακή φτώχεια 300.000 νοικοκυριών ή την ιατρική «εγκατάλειψη» των ανέργων.
www.bankingnews.gr
Όπως επισημαίνεται σε ανάλυση της ισπανικής εφημερίδας El Pais, τα περιθώρια διαπραγμάτευσης υπάρχουν, όμως είναι πολύ στενά.
Κατά τις συζητήσεις της Αθήνας με τις Βρυξέλλες θα εξελιχθεί ένα πόκερ, που θα διαρκέσει περισσότερο του επιθυμητού, ενδεχομένως και ένα εξάμηνο, καθώς και οι δύο πλευρές πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα.
Η Ελλάδα, σημειώνεται, θα επιμείνει στο πρόγραμμά της: μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος, διαγραφή / μη πληρωμή χρέους, τέλος της τρόικας και της διάσωσης, μέγιστο κοινωνικό πρόγραμμα.
Ωστόσο, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιτύχει το σύνολο των απαιτήσεών της, αν και όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «διαθέτει ένα πυρηνικό κουμπί, την αποκήρυξη του χρέους, που θα δημιουργούσε στην Ευρωζώνη μια καταιγίδα».
Βεβαίως, δεν θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει χωρίς κόστος, ήτοι την έξοδο της από το ευρώ και τη ζώνη του ευρώ, κάτι που δεν επιθυμεί η πλειονότητα των πολιτών της Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, οι Βρυξέλλες και το Eurogroup θα απαιτήσουν την τήρηση των συμφωνηθέντων, συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και διατήρηση της λιτότητας.
Ωστόσο και αυτοί γνωρίζουν ότι τώρα, καθώς το δεύτερο πακέτο διάσωσης λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν υπάρχουν περιθώρια να τεθούν πολλά πράγματα.
Επιπλέον, η νομισματική ένωση είναι ισχυρότερη από ό,τι ήταν κατά την πρώτη διάσωση του 2010 (υπάρχει ταμείο σταθεροποίησης, δημοσιονομικό σύμφωνο, τραπεζική ένωση, το σχέδιο Ντράγκι, το σχέδιο Γιούνκερ...), αλλά ποτέ δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι μια ελληνική «γρίπη» δεν θα εξελιχθεί σε μια… πνευμονία που θα επηρεάσει την περιοχή.
Σε περίπτωση που δεν υπάρξει κάποιο ατύχημα, υπάρχει χώρος για έναν συμβιβασμό: μεγαλύτερη ευελιξία στον προϋπολογισμό, με ένα κενό για τις κοινωνικές δαπάνες, περισσότερες δόσεις και μικρότερα επιτόκια για τα δάνεια (τώρα είναι στα 32 χρόνια και το 35 αντίστοιχα).
Σε αυτή το «παιχνίδι», καταλήγει το άρθρο, το κλειδί θα είναι οι κοινωνικές δαπάνες και όχι τα 11 δισ. που ισχυρίζεται η ριζοσπαστική Αριστερά (το 6% του ΑΕΠ), αλλά ίσως περί τα 2 με 3 δισ. ευρώ, απαραίτητα για την αντιμετώπιση της ενεργειακή φτώχεια 300.000 νοικοκυριών ή την ιατρική «εγκατάλειψη» των ανέργων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών