Το δράμα της Ελλάδας μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία
Το δράμα της Ελλάδας μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία, αναφέρει σε σημερινή του ανάλυση ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Simon Nixon.
Πριν από έξι μήνες, η χώρα φάνηκε να πέρασε τα χειρότερα, με την πολιτική ηγεσία της χώρας και της Ευρώπης να καλλιεργεί την αισιοδοξία για την ανάκαμψή της.
Οι ξένοι επενδυτές έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην πρώτη έκδοση ομολόγου μετά από την αρχή της κρίσης χρέους, ενώ στηρίχθηκαν και οι ανακεφαλαιοποιήσεις του τραπεζικού συστήματος.
Επίσης, το μακράς διάρκειας πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων προσέλκυσε σοβαρές παγκόσμιες εταιρείες και hedge funds, ενώ και τα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια ήταν στο κυνήγι ευκαιριών στη χώρα.
Ωστόσο, η διάθεση σήμερα έχει αλλάξει.
Μπορεί η οικονομία να επέστρεψε στην ανάπτυξη, ξεπερνώντας τις εκτιμήσεις, η ανεργία να μειώνεται και ο τουρισμός να σημειώνει άλμα, ωστόσο, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου διαπραγματεύεται τώρα με απόδοση 7,12%, απέχοντας από το χαμηλό του καλοκαιριού, το οποίο βρισκόταν στο 5,5%.
Επίσης, η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά έχει υποχωρήσει κατά 12,3% από την αρχή του έτους, ενώ οι ελληνικές τράπεζες παρουσίασαν ανησυχητική εκροή καταθέσεων το Νοέμβριο.
Η κατήφεια αντικατοπτρίζει την πολιτική αβεβαιότητα.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να δείξει πρόοδο στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα.
Μπορεί να υπάρξει συμφωνία μέσα στις επόμενες ημέρες και να επιστρέψει η σταθερότητα που υπήρχε πριν της ευρωεκλογές του Μαΐου, αλλά η πιθανότητα μειώνεται μέρα με τη μέρα.
Για τις εξελίξεις αυτές, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.
Έχει τρομάξει τις αγορές χρησιμοποιώντας την εκλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές.
Μπορεί
Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε πρόσφατα να προσεγγίσει επενδυτές στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο ως κύριο φιλοευρωπαϊκό κόμμα, ωστόσο, ο Τσίπρας καθημερινά δείχνει την αντίθεση του στις περικοπές του προϋπολογισμού.
Με την άρνησή της να συνεργαστεί με μια κυβέρνηση, ακόμη και στην αναθεώρηση του Συντάγματος, ο Τσίπρας φαίνεται να ενσαρκώνει όλες τις χειρότερες πτυχές του πολιτικού πολιτισμού που λέει ότι θέλει να αλλάξει.
Η οικονομική στρατηγική του είναι η μεγάλη αύξηση των δαπανών στο Δημόσιο, οι επανακρατικοποιήσεις και η αποκατάσταση των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο τομέα, ενέργειες που θα χρηματοδοτηθούν από την ελάφρυνση του χρέους από την τρόικα.
Η στρατηγική αυτή "εγγυάται" την εξέλιξη ότι η Ελλάδα θα τεθεί σε νέα πορεία σύγκρουσης με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Σύμφωνα με τον Nixon είναι δύσκολο να μην καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας θα είναι ο Ούγκο Τσάβες των Βαλκανίων, ο πρώην ηγέτης της Βενεζουέλας.
Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πρέπει να μοιραστεί μέρος της ευθύνης για την απώλεια της εμπιστοσύνης της αγοράς.
Τον Ιούνιο, υποχρέωσε σε παραίτηση τον επικεφαλής της φορολογικής διοίκησης, ενώ προχώρησε σε ανασχηματισμό του υπουργικού του συμβουλίου, προωθώντας λαϊκιστές παλαιού τύπου σε θέσεις-κλειδιά.
Πιο καταστροφική ήταν η κίνηση του Σαμαρά τον Οκτώβριο όταν δήλωνε ότι η Ελλάδα θα εξέλθει του προγράμματος διάσωσης στις αρχές στο τέλος του τρέχοντος έτους.
Η αγορά γρήγορα έδωσε την ετυμηγορία της, θεωρώντας ότι χωρίς την επιτήρηση των επίσημων πιστωτών η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Πράγματι, ο Σαμαράς επιβεβαίωσε αυτούς τους φόβους, καθώς παρέκαμψε τους επίσημους δανειστές παρουσιάζοντας έναν προϋπολογισμό με βάση τις αισιόδοξες προβλέψεις απευθείας στο Κοινοβούλιο.
Στη συνέχεια παρέτεινε την προθεσμία εξόφλησης των οφειλών ιδιωτών προς το Δημόσιο, και πάλι χωρίς τη συμφωνία της τρόικας, αυξάνοντας περαιτέρω τις αμφιβολίες για την υλοποίηση των δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις.
Αλλά και η τρόικα δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεχίζει να συντηρεί τις κακότεχνες προβλέψεις του, οι οποίες οδηγούν σε λάθος πολιτικές και επιζήμιες και περιττές καθυστερήσεις.
Για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, το ΔΝΤ ζητά περαιτέρω μέτρα περικοπών, επιμένοντας ότι θα επιβεβαιωθεί, όπως δεν έγινε το 2013 και το 2014.
Απαιτεί επίσης νέες παρεμβάσεις σε φόρους και συντάξεις μέσα σε ένα στενό χρονοδιάγραμμα, το οποίο δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικό.
Μπορεί η Ελλάδα να επανέλθει σε τροχιά ανάκαμψης;
Λαμβάνοντας υπόψη πόσος χρόνος έχει χαθεί στις διαπραγματεύσεις, θα χρειαστεί κάποια επέκταση του τρέχοντος προγράμματος, προκειμένου να μπορέσει η Αθήνα να ανταποκριθεί στις υφιστάμενες δεσμεύσεις της.
Αλλά για να καταφέρει η ελληνική κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις πρέπει να βγει αλώβητη από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές.
Μια τέτοια συμφωνία θα απαιτήσει αναμφίβολα ένα άλμα πίστης από την τρόικα.
www.bankingnews.gr
Πριν από έξι μήνες, η χώρα φάνηκε να πέρασε τα χειρότερα, με την πολιτική ηγεσία της χώρας και της Ευρώπης να καλλιεργεί την αισιοδοξία για την ανάκαμψή της.
Οι ξένοι επενδυτές έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην πρώτη έκδοση ομολόγου μετά από την αρχή της κρίσης χρέους, ενώ στηρίχθηκαν και οι ανακεφαλαιοποιήσεις του τραπεζικού συστήματος.
Επίσης, το μακράς διάρκειας πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων προσέλκυσε σοβαρές παγκόσμιες εταιρείες και hedge funds, ενώ και τα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια ήταν στο κυνήγι ευκαιριών στη χώρα.
Ωστόσο, η διάθεση σήμερα έχει αλλάξει.
Μπορεί η οικονομία να επέστρεψε στην ανάπτυξη, ξεπερνώντας τις εκτιμήσεις, η ανεργία να μειώνεται και ο τουρισμός να σημειώνει άλμα, ωστόσο, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου διαπραγματεύεται τώρα με απόδοση 7,12%, απέχοντας από το χαμηλό του καλοκαιριού, το οποίο βρισκόταν στο 5,5%.
Επίσης, η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά έχει υποχωρήσει κατά 12,3% από την αρχή του έτους, ενώ οι ελληνικές τράπεζες παρουσίασαν ανησυχητική εκροή καταθέσεων το Νοέμβριο.
Η κατήφεια αντικατοπτρίζει την πολιτική αβεβαιότητα.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να δείξει πρόοδο στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα.
Μπορεί να υπάρξει συμφωνία μέσα στις επόμενες ημέρες και να επιστρέψει η σταθερότητα που υπήρχε πριν της ευρωεκλογές του Μαΐου, αλλά η πιθανότητα μειώνεται μέρα με τη μέρα.
Για τις εξελίξεις αυτές, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.
Έχει τρομάξει τις αγορές χρησιμοποιώντας την εκλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές.
Μπορεί
Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε πρόσφατα να προσεγγίσει επενδυτές στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο ως κύριο φιλοευρωπαϊκό κόμμα, ωστόσο, ο Τσίπρας καθημερινά δείχνει την αντίθεση του στις περικοπές του προϋπολογισμού.
Με την άρνησή της να συνεργαστεί με μια κυβέρνηση, ακόμη και στην αναθεώρηση του Συντάγματος, ο Τσίπρας φαίνεται να ενσαρκώνει όλες τις χειρότερες πτυχές του πολιτικού πολιτισμού που λέει ότι θέλει να αλλάξει.
Η οικονομική στρατηγική του είναι η μεγάλη αύξηση των δαπανών στο Δημόσιο, οι επανακρατικοποιήσεις και η αποκατάσταση των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο τομέα, ενέργειες που θα χρηματοδοτηθούν από την ελάφρυνση του χρέους από την τρόικα.
Η στρατηγική αυτή "εγγυάται" την εξέλιξη ότι η Ελλάδα θα τεθεί σε νέα πορεία σύγκρουσης με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Σύμφωνα με τον Nixon είναι δύσκολο να μην καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας θα είναι ο Ούγκο Τσάβες των Βαλκανίων, ο πρώην ηγέτης της Βενεζουέλας.
Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πρέπει να μοιραστεί μέρος της ευθύνης για την απώλεια της εμπιστοσύνης της αγοράς.
Τον Ιούνιο, υποχρέωσε σε παραίτηση τον επικεφαλής της φορολογικής διοίκησης, ενώ προχώρησε σε ανασχηματισμό του υπουργικού του συμβουλίου, προωθώντας λαϊκιστές παλαιού τύπου σε θέσεις-κλειδιά.
Πιο καταστροφική ήταν η κίνηση του Σαμαρά τον Οκτώβριο όταν δήλωνε ότι η Ελλάδα θα εξέλθει του προγράμματος διάσωσης στις αρχές στο τέλος του τρέχοντος έτους.
Η αγορά γρήγορα έδωσε την ετυμηγορία της, θεωρώντας ότι χωρίς την επιτήρηση των επίσημων πιστωτών η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Πράγματι, ο Σαμαράς επιβεβαίωσε αυτούς τους φόβους, καθώς παρέκαμψε τους επίσημους δανειστές παρουσιάζοντας έναν προϋπολογισμό με βάση τις αισιόδοξες προβλέψεις απευθείας στο Κοινοβούλιο.
Στη συνέχεια παρέτεινε την προθεσμία εξόφλησης των οφειλών ιδιωτών προς το Δημόσιο, και πάλι χωρίς τη συμφωνία της τρόικας, αυξάνοντας περαιτέρω τις αμφιβολίες για την υλοποίηση των δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις.
Αλλά και η τρόικα δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεχίζει να συντηρεί τις κακότεχνες προβλέψεις του, οι οποίες οδηγούν σε λάθος πολιτικές και επιζήμιες και περιττές καθυστερήσεις.
Για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, το ΔΝΤ ζητά περαιτέρω μέτρα περικοπών, επιμένοντας ότι θα επιβεβαιωθεί, όπως δεν έγινε το 2013 και το 2014.
Απαιτεί επίσης νέες παρεμβάσεις σε φόρους και συντάξεις μέσα σε ένα στενό χρονοδιάγραμμα, το οποίο δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικό.
Μπορεί η Ελλάδα να επανέλθει σε τροχιά ανάκαμψης;
Λαμβάνοντας υπόψη πόσος χρόνος έχει χαθεί στις διαπραγματεύσεις, θα χρειαστεί κάποια επέκταση του τρέχοντος προγράμματος, προκειμένου να μπορέσει η Αθήνα να ανταποκριθεί στις υφιστάμενες δεσμεύσεις της.
Αλλά για να καταφέρει η ελληνική κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις πρέπει να βγει αλώβητη από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές.
Μια τέτοια συμφωνία θα απαιτήσει αναμφίβολα ένα άλμα πίστης από την τρόικα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών