Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ ξέχασαν τη σοφή προειδοποίηση του Henry Kissinger ότι «καμία μεγάλη δύναμη δεν υποχωρεί για πάντα» - και αυτό το αναγνώρισε ο Trump αλλάζοντας γραμμή για το Ουκρανικό
Στις 12 Φεβρουαρίου 2025 αιφνιδιάζοντας την παγκόσμια κοινή γνώμη, ο Trump μίλησε με τον Πρόεδρο της Ρωσίας Vladimir Putin στο τηλέφωνο και ο υπουργός Άμυνας Pete Hegseth δήλωσε στους ηγέτες του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες ότι οι ΗΠΑ θα δώσουν προτεραιότητα στις εσωτερικές ανησυχίες και την απειλή της Κίνας έναντι της Ουκρανίας.
Ακολούθησε διαδοχικά η σκληρή ομιλία του αντιπροέδρου JD Vance στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, η αντιπροσωπεία υπό τον Marco Rubio στο Ριάντ για ειρηνευτικές συνομιλίες με Ρώσους ομολόγους χωρίς ευρωπαϊκή και ουκρανική παρουσία και οι αναρτήσεις Truth Social του Trump κατά του Zelensky.
Η κύρια γραμμή της επίθεσης κατά των διακηρύξεων του Trump για την Ουκρανία είναι ότι, σε «μια τρομακτική ηχώ της προδοσίας της Τσεχοσλοβακίας το 1938» σηματοδοτούν τη στρατηγική κατευνασμού της Ρωσίας.
Ποια είναι τα πραγματικά γεγονότα:
Πρώτον, ο Trump έχει ήδη μετριάσει τον ισχυρισμό του ότι η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο (ήταν σε ένα πλαίσιο δημιουργίας εντωπώσεων...). Η επίθεση του Trump στον Zelensky ήταν πιο λεπτή: ο πόλεμος «δεν έπρεπε να ξεκινήσει ποτέ», «δεν θα μπορούσε να κερδηθεί» και δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς τις ΗΠΑ. Υπάρχει μία συνεχιζόμενη συζήτηση με σοβαρά επιχειρήματα για το εάν η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά ήταν ή όχι μια αθετημένη υπόσχεση που προκάλεσε τον Putin να επιτεθεί στην Ουκρανία. Όλα συνηγορούν ότι ήταν…
Εάν διαβάσουμε τη δικαιολόγηση της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης από τον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας και άλλες δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων, θα δούμε ότι η περίφημη «ρωσική επιθετικότητα» απορρέει από μια μακρά απόπειρα προσπάθεια χειραγώγησης και εξαπάτησης της Ρωσίας η οποία έβλεπε το στρατηγικό δόγμα ασφάλειάς της να κονιορτοποιείται.
Χτυπώντας την αρκούδα πολύ συχνά με την εσφαλμένη πεποίθηση ότι η Ρωσία ηττήθηκε και η ισχύ της μειώθηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν θα μπορούσε να αντιδράσει και δεν θα αντεπιτεθεί, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ ξέχασαν τη σοφή προειδοποίηση του Henry Kissinger ότι «καμία μεγάλη δύναμη δεν υποχωρεί για πάντα».
Και βέβαια παρά την ηρωική ρητορική, η Ουκρανία απαιτούσε από τα κράτη να στη στηρίξουν χωρίς να λάβουν υπόψη τους τα εθνικά τους συμφέροντα...
Lavrov: Καταλαβαίνουν πλέον οι Αμερικανοί ότι πολεμάμε για την πατρίδα μας
Την ίδια ώρα ο Sergey Lavrov σε συνέντευξη του που έδωσε στο CBS στην Κυριακή 27 Απριλίου επισήμανε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τους Ρώσους: στο νέο δίκτυο επαφών που έχει διαμορφωθεί η νέα αμερικανική διοίκηση αντιλαμβάνεται ότι οι Ρώσοι μάχονται στην Ουκρανία για τα πάτρια εδάφη και τους ομοεθνείς τους – την ταυτότητα και τον πολιτισμό τους, όπως την χρήση της γλώσσας.
Δεν τα υπογράψαμε, είπε η Δύση…και ο Putin απάντησε
Τούτου λεχθέντος, όσον αφορά τις διαφωνίες σχετικά με το εάν η εισβολή της Ρωσίας πριν από τρία χρόνια ήταν απρόκλητη ή πυροδοτήθηκε από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς: Για τους Δυτικούς, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ήταν μια φυσική προσαρμογή στην πραγματικότητα της μεταψυχροπολεμικής Ευρώπης και στην ιστορική αντιπάθεια των Ανατολικοευρωπαίων προς τη Ρωσία.
Για τη Ρωσία, ήταν μια απειλή για τα βασικά συμφέροντα ασφαλείας.
Όλοι οι Ρώσοι ηγέτες από τον Mikhail Gorbachev μέχρι τον Vladimir Putin πίστευαν ότι η Ρωσία είχε συναινέσει στους ειρηνικούς όρους του τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου με δύο βασικές προϋποθέσεις: το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτείνει τα σύνορά του προς τα ανατολικά και η Ρωσία θα ενσωματωθεί σε μια περιεκτική πανευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Οι Αμερικανοί τείνουν να απαντούν σε αυτό νομικίστικα, ότι οι ανεπίσημες συμφωνίες δεν άναβαν γραπτή μορφή.
H εξαπάτηση με τις συμφωνίες του Minsk που προκάλεσε την στρατιωτική επιχείρηση από τη Ρωσία
Υπενθυμίζεται πως τον Δεκέμβριο του 2022 η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Angela Merkel είχε αποκαλύψει ότι οι ειρηνευτικές συμφωνίες του Minsk (όπου το 2014 υπογράφηκαν οι συμφωνίες ειρήνης για το Donbass που βρίσκεται στην Ανατολική Ουκρανία) δεν ήταν τίποτε άλλο από τέχνασμα ώστε η Ουκρανία να κερδίσει χρόνο για να προετοιμαστεί ώστε να καταλάβει το Donbass.
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Zeit που δημοσιεύθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2022, η Merkel τόνισε ότι οι Συμφωνίες του Minsk ήταν «μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία για να καταστεί ισχυρότερη, όπως φαίνεται σήμερα. «Η Ουκρανία του 2014-2015 δεν είναι η σύγχρονη Ουκρανία. Ήταν σαφές σε όλους ότι η σύγκρουση είχε σταματήσει και το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί αλλά έδωσε στην Ουκρανία ανεκτίμητο χρόνο» παραδέχθηκε η Merkel.
Τις δηλώσεις αυτές επιβεβαίωσε και ο Γάλλος πρόεδρος, Francois Hollande, τη στιγμή που γινόταν γνωστό πως η Γαλλία δεν επρόκειτο να εφαρμόσει το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που υποστηρίζει την εφαρμογή των Συμφωνιών του Minsk, παρόλο που ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας το ψήφισε.
Πέρα από το Βερολίνο και το Παρίσι, και ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Petro Poroshenko παραδέχθηκε ότι οι συμφωνίες του Minsk επέτρεψαν στην Ουκρανία να ανασυγκροτήσει το στρατό της, έδωσαν χρόνο στο Κίεβο ώστε να οικοδομήσει μια οικονομία και έναν παγκόσμιο φιλο-ουκρανικό συνασπισμό κατά του Putin.
«Οι συμφωνίες του Minsk που υπογράφηκαν το 2015 κατέστησαν δυνατή τη μεταρρύθμιση των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων και το σχηματισμό διεθνούς συνασπισμού κατά της Ρωσίας.
Ο πραγματικός στόχος των συμφωνιών του Minsk
Ξέρετε ποια είναι η επιτυχία των συμφωνιών του Minsk, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία δεν έχει εκπληρώσει κανένα από τα σημεία τους; Αυτό το κείμενο έδωσε στην Ουκρανία οκτώ χρόνια για να οικοδομήσει έναν στρατό, μια οικονομία και έναν παγκόσμιο φιλο-ουκρανικό συνασπισμό κατά του Putin» είπε μιλώντας σε ντοκιμαντέρ του BBC ο Poroshenko, ο οποίος φέρεται να είχε προειδοποιήσει το Βερολίνο – πριν από την υπογραφή των συμφωνιών του Minsk, ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους και ότι οι Ρώσοι, εάν το αποφάσιζαν, θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το Κίεβο.
Για αυτό, και όπως λέει ο Poroshenko, χρειαζόταν μια συμφωνία με τη Ρωσία.
Οι συμφωνίες του Minsk ήταν δύο διεθνείς συμφωνίες που είχαν ως απώτερο στόχο να μπει ένα τέλος στον πόλεμο που μαινόταν στο Donbass από το 2014.
Η πρώτη, γνωστή ως Πρωτόκολλο του Minsk, συντάχθηκε το 2014 από την Τριμερή Ομάδα Επαφής για την Ουκρανία, που αποτελείται από την Ουκρανία, τη Ρωσία και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), με τη μεσολάβηση των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας στο λεγόμενο Σχήμα της Νορμανδίας.
Η κατάρρευση των συνομιλιών 2014
Μετά από εκτενείς συνομιλίες στο Minsk της Λευκορωσίας, η συμφωνία υπεγράφη στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 από εκπροσώπους της Τριμερούς Ομάδας Επαφής και, χωρίς αναγνώριση του καθεστώτος τους, από τους τότε ηγέτες της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Donetsk και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Luhansk.
Αυτή η συμφωνία αποσκοπούσε στην εφαρμογή μιας άμεσης κατάπαυσης του πυρός αλλά απέτυχε.
Ακολούθησε μια αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη συμφωνία, το Minsk 2, η οποία υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2015.
Η συμφωνία αποτελούνταν από μια δέσμη 12 σημείων, συμπεριλαμβανομένης κατάπαυσης του πυρός, απόσυρσης βαρέων όπλων από την πρώτη γραμμή, απελευθέρωση αιχμαλώτων πολέμου, συνταγματική μεταρρύθμιση στην Ουκρανία, παραχώρηση αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές του Donbass και αποκατάσταση του ελέγχου των κρατικών συνόρων στην ουκρανική κυβέρνηση.
Αν και η ένταση στην ανατολική Ουκρανία μειώθηκε, οι μάχες δεν έληξαν ποτέ πλήρως και οι διατάξεις της συμφωνίας δεν εφαρμόστηκαν ποτέ πλήρως. Τα μέρη του Σχήματος της Νορμανδίας είχαν συμφωνήσει ότι συμφωνία Minsk 2 παραμένει η βάση για οποιαδήποτε μελλοντική επίλυση της σύγκρουσης.
Για έναν αδιάφορο παρατηρητή, η αντίθεση της Ρωσίας προς τους πυραύλους του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία έχει εντυπωσιακούς παραλληλισμούς με την προθυμία των ΗΠΑ να διακινδυνεύσουν τον πυρηνικό πόλεμο το 1962 λόγω των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα. Οποιοσδήποτε αναλυτής με ανεξάρτητη σκέψη θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσει μια άμεση υποθετική αναλογία που περιλαμβάνει την ανάμιξη της Κίνας στον Καναδά ή το Μεξικό.
Το χρονικό της ενσωμάτωσης της Κριμαίας
Η ήττα της Ουκρανίας ήταν εξ αρχής σίγουρη
Ο ισχυρισμός ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί από την Ουκρανία είναι θεμελιωμένος στην πραγματικότητα.
Μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος, με βάση τις δημογραφικές, οικονομικές και στρατιωτικές ανισορροπίες ισχύος μεταξύ του Κιέβου και της Μόσχας, μια καθαρή νίκη της Ουκρανίας χωρίς εξωτερική βοήθεια ήταν μια χίμαιρα. Με την ενεργό συμμετοχή του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να ήταν δυνατή η ήττα της Ρωσίας, αλλά μόνο με τον πολύ υψηλό κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου που θα κατέστρεφε τον κόσμο.
Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, το κόστος για την Ουκρανία ήταν εκπληκτικά υψηλό και βαίνει αυξανόμενο όσο ο πόλεμος συνεχίζεται.
Το κυνικό μήνυμα του Pete Hegseth στις Βρυξέλλες ήταν ότι οποιεσδήποτε προσδοκίες ότι η Ουκρανία μπορεί να επιστρέψει στα προ του 2014 σύνορά της ή να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ είναι «μη ρεαλιστικές». Αυτή δεν είναι νέα πολιτική, απλώς μια δημόσια επιβεβαίωση της πραγματικότητας για την οριστική ήττα του NATO στην Ουκρανια.
Τo διεφθαρμένο καθεστώς του δικτάτορα Zelensky
Δεύτερον, ο Trump αποκάλεσε τον Zelensky δικτάτορα. Ο αμερικανός δικηγόρος στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Bob Amsterdam δήλωσε στον Tucker Carlson ότι αυτός «ο χαρακτηρισμός υποτιμά σημαντικά την κατάσταση».
Η Ουκρανία είναι ουσιαστικά «αστυνομικό κράτος».
Ένα μήνα μετά τον πόλεμο, ο Zelensky ανέστειλε τη λειτουργία 11 κομμάτων της αντιπολίτευσης και κρατικοποίησε αρκετά μέσα ενημέρωσης. Ακύρωσε τις εκλογές που έπρεπε να γίνουν τον περασμένο Μάιο.
Έκθεση του State Department του 2023 για την Ουκρανία κατέγραψε «σημαντικά ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων»: εξαφανίσεις πολιτικών αντιπάλων, βασανιστήρια, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, επιθέσεις σε δημοσιογράφους.
Μέρος της εκστρατείας κατά των επικριτικών μέσων ενημέρωσης χρηματοδοτήθηκε από την «αμαρτωλή» USAID. Ο βαθμός αποδοχής του Zelensky έχουν πέσει από 90% τον Μάιο του 2022 σε 16% τον περασμένο Δεκέμβριο. Μία δημοσκόπηση της Gallup τον Νοέμβριο του 2024 διαπίστωσε ότι, για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου, οι Ουκρανοί υποστήριξαν, από 52% έναντι 38%, ένα πρόωρο τέλος του πολέμου κατόπιν διαπραγματεύσεων παρά τη συνεχιζόμενη μάχη μέχρι τελευταίου Ουκρανού.
Τρίτον, ο Trump είπε ότι τα μισά από τα χρήματα των ΗΠΑ που στάλθηκαν στην Ουκρανία έχουν εξαφανισθεί. Τεράστια ποσά δισεκατομμυρίων ΗΠΑ που δόθηκαν στην Ουκρανία έχουν κατευθυνθεί σε μια «μαύρη τρύπα».
Στον δείκτη διαφθοράς του 2021 της Διεθνούς Διαφάνειας, η Ουκρανία κατατάχθηκε ως η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης.
Η έκθεση Pandora Papers του 2021 για την παγκόσμια διαφθορά έδειξε ότι ο στενός κύκλος του Zelensky ήταν οι δικαιούχοι ενός δικτύου υπεράκτιων εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων με ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο.
Ο ολιγάρχης Ihor Kolomoisky, βασικός υποστηρικτής της εκστρατείας του Zelensky το 2019, τέθηκε σε καθεστώς κυρώσεων από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ το 2021 για «σημαντικά ζητήματα διαφθορά».
Τον επόμενο μήνα, ο υπουργός Άμυνας Rustem Umerov αποκάλυψε τη διαφθορά στις στρατιωτικές προμήθειες αξίας 262 εκατομμυρίων δολαρίων μόλις τέσσερις μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του.
Φαίνεται ότι στο στόχο της διατήρησης της πολεμικής κατάστασης εμπλέκεται ως κίνητρο και η διατήρηση στην εξουσία του καθεστώτος Zelensky και ο πλουτισμός (με το χρήμα της βοήθειας) των πραιτοριανών του.
Οι ΗΠΑ πληρώνουν το μεγαλύτερο κόστος για τον πόλεμο!
Τέταρτον, ο Trump δήλωσε ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς τις ΗΠΑ.
Διαδοχικοί πρόεδροι των ΗΠΑ ζήτησαν την κατανομή των βαρών από τους εταίρους του ΝΑΤΟ, αλλά αγνοήθηκαν.
Μία ανάλυση του BBC για τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία από τον Ιανουάριο του 2022 έως τον Δεκέμβριο του 2024 δείχνει ότι οι ΗΠΑ έδωσαν βοήθεια ύψους 69 δισεκατομμυρίων δολαρίων και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ μαζί – με μεγαλύτερο πληθυσμό και ΑΕΠ από τις ΗΠΑ – 57 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μια νέα ανάλυση από το γερμανικό Ινστιτούτο του Κιέλου εξέτασε το σύνολο της στρατιωτικής, οικονομικής και ανθρωπιστικής βοήθειας και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ευρώπη είχε παράσχει περισσότερα από τις ΗΠΑ, 139 και 120 δισεκατομμύρια δολάρια αντίστοιχα. Αλλά ο Trump έχει δίκιο στον ισχυρισμό του ότι οι ΗΠΑ δίνουν πολύ περισσότερα από τους Ευρωπαίους με τη μορφή άμεσων ενισχύσεων (οικονομικών και στρατιωτικών).
Χωρίς διακριτή στρατηγική είτε για νίκη είτε για ειρήνη, το ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ υπό τον Joe Biden, έδωσαν αρκετή υποστήριξη στην Ουκρανία για να συνεχίσει να πολεμά αλλά όχι για να κερδίσει. Έχει καταλήξει με το χειρότερο από όλα τα αποτελέσματα: εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, μια γενιά νεαρών ανδρών έχει χαθεί, η οικονομία κατέρρευσε, υποδομές καταστράφηκαν και με την προοπτική για μια πιθανώς χειρότερη συμφωνία για ειρήνη από ό,τι θα μπορούσε να είχε διαπραγματευτεί σε μεταγενέστερο διάστημα ή τις πρώτες ημέρες του πολέμου χωρίς το συνοδευτικό κόστος.
Τα σκληρά στρατιωτικά δεδομένα επί του πεδίου θα καθορίσουν τους χάρτες που θα οριοθετούν τα νέα σύνορα της Ουκρανίας.
Αυτό θα άφηνε ανοιχτά άλλα μεγάλα ερωτήματα: το καθεστώς της Κριμαίας και των Ρώσων στην ανατολική Ουκρανία.
Οι σχέσεις της Ουκρανίας με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, την ταυτότητα των εγγυητών και τη φύση των εγγυήσεων ασφαλείας για την Ουκρανία, τη χρονική στιγμή της εξόδου της Ρωσίας από τις κυρώσεις. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη Ρωσία και τις ΗΠΑ.
Ο φόρος στις ΗΠΑ για την ασφάλεια της Ευρώπης
Η ανεπαρκής στρατιωτική δαπάνη της Ευρώπης είναι «ένας φόρος στον αμερικανικό λαό για να διασφαλιστεί η ασφάλεια της Ευρώπης», έγραψε ο τότε γερουσιαστής Vance στους Financial Times πριν από ένα χρόνο.
Ο Vance και οι συνάδελφοί του στο υπουργικό συμβούλιο δεν θα ζητήσουν από τους Αμερικανούς φορολογούμενους να επιδοτούν το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας της Ευρώπης.
Η εκπληκτική δημόσια διαφωνία Trump – Zelensky στον Λευκό Οίκο στις 28 Φεβρουαρίου 2025 και η άμεση απάντηση των Ευρωπαίων ηγετών που παρατάχθηκαν για να υποστηρίξουν τον Zelensky καταδεικνύει την πραγματικότητα της εξάρτηση της Ουκρανίας από τους παρόχους βοήθειας. Οι Ευρωπαίοι - λανθασμένα - πιστεύουν ότι δικαιούνται μια επιδότηση ασφαλείας των ΗΠΑ διά παντός, ενώ απολαμβάνουν τις πολυτελείς ιδεολογικές τους ανησυχίες… με τα λεφτά των άλλων.
Αν οι Ευρωπαίοι είχαν οικειοποιηθεί τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία σε μια σύγκρουση στη γεωπολιτική «καρδιά» της Ευρώπης και που αφορούσε το συλλογικό τους μέλλον, θα ήταν στη θέση του οδηγού στις ειρηνευτικές συνομιλίες. Δεν το έκαναν και συνεπώς δεν είναι... Εάν οι Ευρωπαίοι και ο Zelensky απορρίψουν τη συμφωνία του Trump χωρίς να καταθέσουν μια ρεαλιστική εναλλακτική, ο Trump έχει τη δυνατότητα να αποτραβηχθεί από οποιαδήποτε περαιτέρω ανάμειξη και ο Putin μπορεί να ξαναρχίσει τον πόλεμο. Πώς θα λειτουργήσει αυτό για την Ουκρανία και την Ευρώπη;
Θα γίνει η Ουκρανία.. Τσεχοσλοβακία;
Τι γίνεται με την αναλογία του Συμφώνου του Μονάχου του 1938 που στοιχειώνει τη συζήτηση με την Ουκρανία;
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι γεωπολιτικές και οικονομικές αναγκαιότητες οδήγησαν στο γεγονός ότι η ισχύς των ΗΠΑ σήκωσε το βάρος της ανάσχεσης της σοβιετικής απειλής. Είναι κοινή λογική για τη στρατηγική του Trump να τερματίσει τον πόλεμο με τους καλύτερους διαθέσιμους όρους και να στείλει τον λογαριασμό της Ουκρανίας στην Ευρώπη.
Το γεωπολιτικό τοπίο έχει αλλάξει. Ο Τrump ευθυγραμμίζει εκ νέου την πολιτική των ΗΠΑ στα νέα περιγράμματα που διαμορφώνουν οι αλλαγές. Οι σύμμαχοι και οι αντίπαλοι θα πρέπει να το συνηθίσουν. Εάν υπάρχει μια πεινασμένη αρκούδα που περιφέρεται στο δάσος πέρα από την αυλή της Ευρώπης, ήρθε η ώρα για την Ευρώπη να φροντίσει για το φράχτη της...
Λέγοντας την αλήθεια για τον αυτάρεσκο εφησυχασμό της Ευρώπη στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, η βασική θέση του αντιπροέδρου J.D. Vance ήταν ότι το αυξανόμενο χάσμα όσον αφορά την ελευθερία του λόγου υπονόμευε τις κοινές δημοκρατικές αξίες ως θεμέλιο της σχέσης ασφάλειας ΗΠΑ - Ευρώπης.
Εξίσου σημαντικό το μήνυμα που εξέπεμψε: Η έξοδος από τη λατρεία του εθνομηδενισμού, ο τερματισμός της φαντασιοπληξίας περί της έμφυλης ρευστότητας, η εγκατάλειψη της πολιτικής των θετικών διακρίσεων DEI (Diversity, equity and inclusion) και η αντιρατσιστική παραφροσύνη, ο αυστηρός περιορισμός της μαζικής μετανάστευσης και η ανάκτηση της υπερηφάνειας για τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού και της κουλτούρας, θα κάνουν περισσότερα για τον τερματισμό της ευρωπαϊκής αποβιομηχάνισης και ανάταξης του παραγωγικού μοντέλου, αντιμετώπισης της κοινωνικής εξαθλίωσης.
Ανάκτηση της αυτοπεποίθησης και της αποφασιστικότητας και διεκδίκηση της στρατιωτικής ισχύος από έναντι της διαμοαρτυρίας ότι ο Trump… βάζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ πάνω από τα ευρωπαϊκά.
Τελείωσε... ο Παγκόσμιος Χωροφύλακας
Οι ΗΠΑ έχουν γίνει μια υπερδύναμη που δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να αστυνομεύει όλες τις περιοχές του κόσμου. Εκτός κι αν κάποιος μπορεί να προσφέρει μια πειστική υπόθεση σε ένα δικαίως σκεπτικιστικό αμερικανικό και παγκόσμιο κοινό ότι ο «θείος Sam» μπορεί να συνεχίσει να αντιμετωπίζει όλες τις απειλές ταυτόχρονα, είναι στρατηγικής σημασίας για τον Trump να προσπαθήσει να μεταφέρει το βάρος της αποκατάστασης της Ουκρανίας στην Ευρώπη ή αλλιώς να τερματίσει τον πόλεμο με τους καλύτερους δυνατούς όρους και να ξεφύγει από την παγίδα της ολοένα και μεγαλύτερης αύξησης του κόστους.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας ώθησε τη Ρωσία σε μια de facto συμμαχία «χωρίς όρια» με την Κίνα, ανατρέποντας το μοναδικό επίτευγμα του Richard Nixon και του Henry Kissinger πριν από περισσότερα από πενήντα χρόνια.
Η Wall Street Journal ανέφερε στις 21 Φεβρουαρίου ότι ένας σημαντικός υπολογισμός πίσω από την προσέγγιση του Putin από τον Trump είναι «μια στρατηγική επιθυμία να παρεμβληθεί μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου», που προσπαθούν εδώ και καιρό να περιορίσουν την κυριαρχία των ΗΠΑ στη διεθνή τάξη.
Ο Zelensky και οι ηγέτες του ΝΑΤΟ βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η ατλαντική συμμαχία κινδυνεύει με ρήξη. Η απομόνωση της Ρωσίας έφτασε στο τέλος της. Τα μυαλά θα πρέπει να στραφούν στον καλύτερο τρόπο ενίσχυσης των αποτρεπτικών δυνατοτήτων της Ουκρανίας και αντιμετώπισης των βαθύτερων αιτιών της σύγκρουσης, ώστε οι εξωτερικές εγγυήσεις ασφάλειας να συμφωνηθούν και από τις δύο πλευρές. Αυτό απαιτεί μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας στην οποία η συμμετοχή της Ρωσίας και των ΗΠΑ είναι προαπαιτούμενα.
Δυσάρεστο αλλά αναπόφευκτο…
H ειρηνευτική πρωτοβουλία του Trump συνοπτικά προβλέπει:
1. Εγκατάλειψη της Κριμαίας: Η Ρωσία κατέλαβε και προσάρτησε τη χερσόνησο το 2014 κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Ο Trump αύξησε την πίεση στο Κίεβο. «Πρέπει να καταλήξουμε σε συμφωνία με τον Zelensky», κάλεσε τον Ουκρανό πρόεδρο να ενδώσει.
2. Αναγνώριση κατεχόμενων εδαφών: Το σχέδιο των ΗΠΑ καλεί επίσης την Ουκρανία να αναγνωρίσει de facto την κατοχή των ελεγχόμενων από τη Ρωσία ουκρανικών εδαφών γύρω από τη Kherson, τη Zaporizhzhia , το Donetsk και το Luhansk. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ JD Vance είχε πρόσφατα μιλήσει ακόμη και για σύνορα «κοντά» στη γραμμή του μετώπου. Αυτό θα άφηνε στα στρατεύματα του Πούτιν περιθώριο για περαιτέρω εδαφικά κέρδη.
3. Αποκήρυξη της προσχώρησης στο ΝΑΤΟ: Ουκρανία πρέπει να δεσμευτεί ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
4. Άρση κυρώσεων: Οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν μετά τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας πρόκειται να αρθούν.
Για να επιστρέψετε στον Trump, να θυμηθούμε την ρήση του Churchill που είπε: «Μπορείτε πάντα να βασίζεστε στους Αμερικανούς για να κάνουν το σωστό αφού έχουν δοκιμάσει όλα τα άλλα» και «την πεποίθησή του ότι οι άνθρωποι και τα έθνη συμπεριφέρονται με σύνεση όταν έχουν εξαντλήσει όλες τις άλλες δυνατότητες».
Επί τρία χρόνια, ο Zelensky και το ΝΑΤΟ έκαναν τα πάντα για να αντισταθούν και να απωθήσουν τους Ρώσους από την Ουκρανία, αλλά στην πορεία, έχουν παραχωρήσει ακόμη περισσότερα εδάφη.
Ο Trump, ο οποίος κατά την πρώτη του θητεία έγινε γνωστός ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ στην πρόσφατη ιστορία που δεν ξεκίνησε νέο πόλεμο, προσπαθεί να σταματήσει την αιματοχυσία.
O Putin με τον ειδικό επιτετραμένο του Donald Trump Steve Witkoff
www.bankingnews.gr
Ακολούθησε διαδοχικά η σκληρή ομιλία του αντιπροέδρου JD Vance στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, η αντιπροσωπεία υπό τον Marco Rubio στο Ριάντ για ειρηνευτικές συνομιλίες με Ρώσους ομολόγους χωρίς ευρωπαϊκή και ουκρανική παρουσία και οι αναρτήσεις Truth Social του Trump κατά του Zelensky.
Η κύρια γραμμή της επίθεσης κατά των διακηρύξεων του Trump για την Ουκρανία είναι ότι, σε «μια τρομακτική ηχώ της προδοσίας της Τσεχοσλοβακίας το 1938» σηματοδοτούν τη στρατηγική κατευνασμού της Ρωσίας.
Ποια είναι τα πραγματικά γεγονότα:
Πρώτον, ο Trump έχει ήδη μετριάσει τον ισχυρισμό του ότι η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο (ήταν σε ένα πλαίσιο δημιουργίας εντωπώσεων...). Η επίθεση του Trump στον Zelensky ήταν πιο λεπτή: ο πόλεμος «δεν έπρεπε να ξεκινήσει ποτέ», «δεν θα μπορούσε να κερδηθεί» και δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς τις ΗΠΑ. Υπάρχει μία συνεχιζόμενη συζήτηση με σοβαρά επιχειρήματα για το εάν η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά ήταν ή όχι μια αθετημένη υπόσχεση που προκάλεσε τον Putin να επιτεθεί στην Ουκρανία. Όλα συνηγορούν ότι ήταν…
Εάν διαβάσουμε τη δικαιολόγηση της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης από τον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας και άλλες δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων, θα δούμε ότι η περίφημη «ρωσική επιθετικότητα» απορρέει από μια μακρά απόπειρα προσπάθεια χειραγώγησης και εξαπάτησης της Ρωσίας η οποία έβλεπε το στρατηγικό δόγμα ασφάλειάς της να κονιορτοποιείται.
Χτυπώντας την αρκούδα πολύ συχνά με την εσφαλμένη πεποίθηση ότι η Ρωσία ηττήθηκε και η ισχύ της μειώθηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν θα μπορούσε να αντιδράσει και δεν θα αντεπιτεθεί, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ ξέχασαν τη σοφή προειδοποίηση του Henry Kissinger ότι «καμία μεγάλη δύναμη δεν υποχωρεί για πάντα».
Και βέβαια παρά την ηρωική ρητορική, η Ουκρανία απαιτούσε από τα κράτη να στη στηρίξουν χωρίς να λάβουν υπόψη τους τα εθνικά τους συμφέροντα...
Lavrov: Καταλαβαίνουν πλέον οι Αμερικανοί ότι πολεμάμε για την πατρίδα μας
Την ίδια ώρα ο Sergey Lavrov σε συνέντευξη του που έδωσε στο CBS στην Κυριακή 27 Απριλίου επισήμανε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τους Ρώσους: στο νέο δίκτυο επαφών που έχει διαμορφωθεί η νέα αμερικανική διοίκηση αντιλαμβάνεται ότι οι Ρώσοι μάχονται στην Ουκρανία για τα πάτρια εδάφη και τους ομοεθνείς τους – την ταυτότητα και τον πολιτισμό τους, όπως την χρήση της γλώσσας.
Δεν τα υπογράψαμε, είπε η Δύση…και ο Putin απάντησε
Τούτου λεχθέντος, όσον αφορά τις διαφωνίες σχετικά με το εάν η εισβολή της Ρωσίας πριν από τρία χρόνια ήταν απρόκλητη ή πυροδοτήθηκε από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς: Για τους Δυτικούς, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ήταν μια φυσική προσαρμογή στην πραγματικότητα της μεταψυχροπολεμικής Ευρώπης και στην ιστορική αντιπάθεια των Ανατολικοευρωπαίων προς τη Ρωσία.
Για τη Ρωσία, ήταν μια απειλή για τα βασικά συμφέροντα ασφαλείας.
Όλοι οι Ρώσοι ηγέτες από τον Mikhail Gorbachev μέχρι τον Vladimir Putin πίστευαν ότι η Ρωσία είχε συναινέσει στους ειρηνικούς όρους του τερματισμού του Ψυχρού Πολέμου με δύο βασικές προϋποθέσεις: το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτείνει τα σύνορά του προς τα ανατολικά και η Ρωσία θα ενσωματωθεί σε μια περιεκτική πανευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Οι Αμερικανοί τείνουν να απαντούν σε αυτό νομικίστικα, ότι οι ανεπίσημες συμφωνίες δεν άναβαν γραπτή μορφή.
H εξαπάτηση με τις συμφωνίες του Minsk που προκάλεσε την στρατιωτική επιχείρηση από τη Ρωσία
Υπενθυμίζεται πως τον Δεκέμβριο του 2022 η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Angela Merkel είχε αποκαλύψει ότι οι ειρηνευτικές συμφωνίες του Minsk (όπου το 2014 υπογράφηκαν οι συμφωνίες ειρήνης για το Donbass που βρίσκεται στην Ανατολική Ουκρανία) δεν ήταν τίποτε άλλο από τέχνασμα ώστε η Ουκρανία να κερδίσει χρόνο για να προετοιμαστεί ώστε να καταλάβει το Donbass.
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Zeit που δημοσιεύθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2022, η Merkel τόνισε ότι οι Συμφωνίες του Minsk ήταν «μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία για να καταστεί ισχυρότερη, όπως φαίνεται σήμερα. «Η Ουκρανία του 2014-2015 δεν είναι η σύγχρονη Ουκρανία. Ήταν σαφές σε όλους ότι η σύγκρουση είχε σταματήσει και το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί αλλά έδωσε στην Ουκρανία ανεκτίμητο χρόνο» παραδέχθηκε η Merkel.
Τις δηλώσεις αυτές επιβεβαίωσε και ο Γάλλος πρόεδρος, Francois Hollande, τη στιγμή που γινόταν γνωστό πως η Γαλλία δεν επρόκειτο να εφαρμόσει το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που υποστηρίζει την εφαρμογή των Συμφωνιών του Minsk, παρόλο που ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας το ψήφισε.
Πέρα από το Βερολίνο και το Παρίσι, και ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Petro Poroshenko παραδέχθηκε ότι οι συμφωνίες του Minsk επέτρεψαν στην Ουκρανία να ανασυγκροτήσει το στρατό της, έδωσαν χρόνο στο Κίεβο ώστε να οικοδομήσει μια οικονομία και έναν παγκόσμιο φιλο-ουκρανικό συνασπισμό κατά του Putin.
«Οι συμφωνίες του Minsk που υπογράφηκαν το 2015 κατέστησαν δυνατή τη μεταρρύθμιση των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων και το σχηματισμό διεθνούς συνασπισμού κατά της Ρωσίας.
Ο πραγματικός στόχος των συμφωνιών του Minsk
Ξέρετε ποια είναι η επιτυχία των συμφωνιών του Minsk, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία δεν έχει εκπληρώσει κανένα από τα σημεία τους; Αυτό το κείμενο έδωσε στην Ουκρανία οκτώ χρόνια για να οικοδομήσει έναν στρατό, μια οικονομία και έναν παγκόσμιο φιλο-ουκρανικό συνασπισμό κατά του Putin» είπε μιλώντας σε ντοκιμαντέρ του BBC ο Poroshenko, ο οποίος φέρεται να είχε προειδοποιήσει το Βερολίνο – πριν από την υπογραφή των συμφωνιών του Minsk, ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους και ότι οι Ρώσοι, εάν το αποφάσιζαν, θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το Κίεβο.
Για αυτό, και όπως λέει ο Poroshenko, χρειαζόταν μια συμφωνία με τη Ρωσία.
Οι συμφωνίες του Minsk ήταν δύο διεθνείς συμφωνίες που είχαν ως απώτερο στόχο να μπει ένα τέλος στον πόλεμο που μαινόταν στο Donbass από το 2014.
Η πρώτη, γνωστή ως Πρωτόκολλο του Minsk, συντάχθηκε το 2014 από την Τριμερή Ομάδα Επαφής για την Ουκρανία, που αποτελείται από την Ουκρανία, τη Ρωσία και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), με τη μεσολάβηση των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας στο λεγόμενο Σχήμα της Νορμανδίας.
Η κατάρρευση των συνομιλιών 2014
Μετά από εκτενείς συνομιλίες στο Minsk της Λευκορωσίας, η συμφωνία υπεγράφη στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 από εκπροσώπους της Τριμερούς Ομάδας Επαφής και, χωρίς αναγνώριση του καθεστώτος τους, από τους τότε ηγέτες της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Donetsk και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Luhansk.
Αυτή η συμφωνία αποσκοπούσε στην εφαρμογή μιας άμεσης κατάπαυσης του πυρός αλλά απέτυχε.
Ακολούθησε μια αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη συμφωνία, το Minsk 2, η οποία υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2015.
Η συμφωνία αποτελούνταν από μια δέσμη 12 σημείων, συμπεριλαμβανομένης κατάπαυσης του πυρός, απόσυρσης βαρέων όπλων από την πρώτη γραμμή, απελευθέρωση αιχμαλώτων πολέμου, συνταγματική μεταρρύθμιση στην Ουκρανία, παραχώρηση αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές του Donbass και αποκατάσταση του ελέγχου των κρατικών συνόρων στην ουκρανική κυβέρνηση.
Αν και η ένταση στην ανατολική Ουκρανία μειώθηκε, οι μάχες δεν έληξαν ποτέ πλήρως και οι διατάξεις της συμφωνίας δεν εφαρμόστηκαν ποτέ πλήρως. Τα μέρη του Σχήματος της Νορμανδίας είχαν συμφωνήσει ότι συμφωνία Minsk 2 παραμένει η βάση για οποιαδήποτε μελλοντική επίλυση της σύγκρουσης.
Για έναν αδιάφορο παρατηρητή, η αντίθεση της Ρωσίας προς τους πυραύλους του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία έχει εντυπωσιακούς παραλληλισμούς με την προθυμία των ΗΠΑ να διακινδυνεύσουν τον πυρηνικό πόλεμο το 1962 λόγω των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα. Οποιοσδήποτε αναλυτής με ανεξάρτητη σκέψη θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσει μια άμεση υποθετική αναλογία που περιλαμβάνει την ανάμιξη της Κίνας στον Καναδά ή το Μεξικό.
Το χρονικό της ενσωμάτωσης της Κριμαίας
Η ήττα της Ουκρανίας ήταν εξ αρχής σίγουρη
Ο ισχυρισμός ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί από την Ουκρανία είναι θεμελιωμένος στην πραγματικότητα.
Μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος, με βάση τις δημογραφικές, οικονομικές και στρατιωτικές ανισορροπίες ισχύος μεταξύ του Κιέβου και της Μόσχας, μια καθαρή νίκη της Ουκρανίας χωρίς εξωτερική βοήθεια ήταν μια χίμαιρα. Με την ενεργό συμμετοχή του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να ήταν δυνατή η ήττα της Ρωσίας, αλλά μόνο με τον πολύ υψηλό κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου που θα κατέστρεφε τον κόσμο.
Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, το κόστος για την Ουκρανία ήταν εκπληκτικά υψηλό και βαίνει αυξανόμενο όσο ο πόλεμος συνεχίζεται.
Το κυνικό μήνυμα του Pete Hegseth στις Βρυξέλλες ήταν ότι οποιεσδήποτε προσδοκίες ότι η Ουκρανία μπορεί να επιστρέψει στα προ του 2014 σύνορά της ή να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ είναι «μη ρεαλιστικές». Αυτή δεν είναι νέα πολιτική, απλώς μια δημόσια επιβεβαίωση της πραγματικότητας για την οριστική ήττα του NATO στην Ουκρανια.
Τo διεφθαρμένο καθεστώς του δικτάτορα Zelensky
Δεύτερον, ο Trump αποκάλεσε τον Zelensky δικτάτορα. Ο αμερικανός δικηγόρος στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Bob Amsterdam δήλωσε στον Tucker Carlson ότι αυτός «ο χαρακτηρισμός υποτιμά σημαντικά την κατάσταση».
Η Ουκρανία είναι ουσιαστικά «αστυνομικό κράτος».
Ένα μήνα μετά τον πόλεμο, ο Zelensky ανέστειλε τη λειτουργία 11 κομμάτων της αντιπολίτευσης και κρατικοποίησε αρκετά μέσα ενημέρωσης. Ακύρωσε τις εκλογές που έπρεπε να γίνουν τον περασμένο Μάιο.
Έκθεση του State Department του 2023 για την Ουκρανία κατέγραψε «σημαντικά ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων»: εξαφανίσεις πολιτικών αντιπάλων, βασανιστήρια, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, επιθέσεις σε δημοσιογράφους.
Μέρος της εκστρατείας κατά των επικριτικών μέσων ενημέρωσης χρηματοδοτήθηκε από την «αμαρτωλή» USAID. Ο βαθμός αποδοχής του Zelensky έχουν πέσει από 90% τον Μάιο του 2022 σε 16% τον περασμένο Δεκέμβριο. Μία δημοσκόπηση της Gallup τον Νοέμβριο του 2024 διαπίστωσε ότι, για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου, οι Ουκρανοί υποστήριξαν, από 52% έναντι 38%, ένα πρόωρο τέλος του πολέμου κατόπιν διαπραγματεύσεων παρά τη συνεχιζόμενη μάχη μέχρι τελευταίου Ουκρανού.
Τρίτον, ο Trump είπε ότι τα μισά από τα χρήματα των ΗΠΑ που στάλθηκαν στην Ουκρανία έχουν εξαφανισθεί. Τεράστια ποσά δισεκατομμυρίων ΗΠΑ που δόθηκαν στην Ουκρανία έχουν κατευθυνθεί σε μια «μαύρη τρύπα».
Στον δείκτη διαφθοράς του 2021 της Διεθνούς Διαφάνειας, η Ουκρανία κατατάχθηκε ως η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης.
Η έκθεση Pandora Papers του 2021 για την παγκόσμια διαφθορά έδειξε ότι ο στενός κύκλος του Zelensky ήταν οι δικαιούχοι ενός δικτύου υπεράκτιων εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων με ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο.
Ο ολιγάρχης Ihor Kolomoisky, βασικός υποστηρικτής της εκστρατείας του Zelensky το 2019, τέθηκε σε καθεστώς κυρώσεων από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ το 2021 για «σημαντικά ζητήματα διαφθορά».
Τον επόμενο μήνα, ο υπουργός Άμυνας Rustem Umerov αποκάλυψε τη διαφθορά στις στρατιωτικές προμήθειες αξίας 262 εκατομμυρίων δολαρίων μόλις τέσσερις μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του.
Φαίνεται ότι στο στόχο της διατήρησης της πολεμικής κατάστασης εμπλέκεται ως κίνητρο και η διατήρηση στην εξουσία του καθεστώτος Zelensky και ο πλουτισμός (με το χρήμα της βοήθειας) των πραιτοριανών του.
Οι ΗΠΑ πληρώνουν το μεγαλύτερο κόστος για τον πόλεμο!
Τέταρτον, ο Trump δήλωσε ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς τις ΗΠΑ.
Διαδοχικοί πρόεδροι των ΗΠΑ ζήτησαν την κατανομή των βαρών από τους εταίρους του ΝΑΤΟ, αλλά αγνοήθηκαν.
Μία ανάλυση του BBC για τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία από τον Ιανουάριο του 2022 έως τον Δεκέμβριο του 2024 δείχνει ότι οι ΗΠΑ έδωσαν βοήθεια ύψους 69 δισεκατομμυρίων δολαρίων και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ μαζί – με μεγαλύτερο πληθυσμό και ΑΕΠ από τις ΗΠΑ – 57 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μια νέα ανάλυση από το γερμανικό Ινστιτούτο του Κιέλου εξέτασε το σύνολο της στρατιωτικής, οικονομικής και ανθρωπιστικής βοήθειας και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ευρώπη είχε παράσχει περισσότερα από τις ΗΠΑ, 139 και 120 δισεκατομμύρια δολάρια αντίστοιχα. Αλλά ο Trump έχει δίκιο στον ισχυρισμό του ότι οι ΗΠΑ δίνουν πολύ περισσότερα από τους Ευρωπαίους με τη μορφή άμεσων ενισχύσεων (οικονομικών και στρατιωτικών).
Χωρίς διακριτή στρατηγική είτε για νίκη είτε για ειρήνη, το ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ υπό τον Joe Biden, έδωσαν αρκετή υποστήριξη στην Ουκρανία για να συνεχίσει να πολεμά αλλά όχι για να κερδίσει. Έχει καταλήξει με το χειρότερο από όλα τα αποτελέσματα: εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, μια γενιά νεαρών ανδρών έχει χαθεί, η οικονομία κατέρρευσε, υποδομές καταστράφηκαν και με την προοπτική για μια πιθανώς χειρότερη συμφωνία για ειρήνη από ό,τι θα μπορούσε να είχε διαπραγματευτεί σε μεταγενέστερο διάστημα ή τις πρώτες ημέρες του πολέμου χωρίς το συνοδευτικό κόστος.
Τα σκληρά στρατιωτικά δεδομένα επί του πεδίου θα καθορίσουν τους χάρτες που θα οριοθετούν τα νέα σύνορα της Ουκρανίας.
Αυτό θα άφηνε ανοιχτά άλλα μεγάλα ερωτήματα: το καθεστώς της Κριμαίας και των Ρώσων στην ανατολική Ουκρανία.
Οι σχέσεις της Ουκρανίας με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, την ταυτότητα των εγγυητών και τη φύση των εγγυήσεων ασφαλείας για την Ουκρανία, τη χρονική στιγμή της εξόδου της Ρωσίας από τις κυρώσεις. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη Ρωσία και τις ΗΠΑ.
Ο φόρος στις ΗΠΑ για την ασφάλεια της Ευρώπης
Η ανεπαρκής στρατιωτική δαπάνη της Ευρώπης είναι «ένας φόρος στον αμερικανικό λαό για να διασφαλιστεί η ασφάλεια της Ευρώπης», έγραψε ο τότε γερουσιαστής Vance στους Financial Times πριν από ένα χρόνο.
Ο Vance και οι συνάδελφοί του στο υπουργικό συμβούλιο δεν θα ζητήσουν από τους Αμερικανούς φορολογούμενους να επιδοτούν το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας της Ευρώπης.
Η εκπληκτική δημόσια διαφωνία Trump – Zelensky στον Λευκό Οίκο στις 28 Φεβρουαρίου 2025 και η άμεση απάντηση των Ευρωπαίων ηγετών που παρατάχθηκαν για να υποστηρίξουν τον Zelensky καταδεικνύει την πραγματικότητα της εξάρτηση της Ουκρανίας από τους παρόχους βοήθειας. Οι Ευρωπαίοι - λανθασμένα - πιστεύουν ότι δικαιούνται μια επιδότηση ασφαλείας των ΗΠΑ διά παντός, ενώ απολαμβάνουν τις πολυτελείς ιδεολογικές τους ανησυχίες… με τα λεφτά των άλλων.
Αν οι Ευρωπαίοι είχαν οικειοποιηθεί τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία σε μια σύγκρουση στη γεωπολιτική «καρδιά» της Ευρώπης και που αφορούσε το συλλογικό τους μέλλον, θα ήταν στη θέση του οδηγού στις ειρηνευτικές συνομιλίες. Δεν το έκαναν και συνεπώς δεν είναι... Εάν οι Ευρωπαίοι και ο Zelensky απορρίψουν τη συμφωνία του Trump χωρίς να καταθέσουν μια ρεαλιστική εναλλακτική, ο Trump έχει τη δυνατότητα να αποτραβηχθεί από οποιαδήποτε περαιτέρω ανάμειξη και ο Putin μπορεί να ξαναρχίσει τον πόλεμο. Πώς θα λειτουργήσει αυτό για την Ουκρανία και την Ευρώπη;
Θα γίνει η Ουκρανία.. Τσεχοσλοβακία;
Τι γίνεται με την αναλογία του Συμφώνου του Μονάχου του 1938 που στοιχειώνει τη συζήτηση με την Ουκρανία;
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι γεωπολιτικές και οικονομικές αναγκαιότητες οδήγησαν στο γεγονός ότι η ισχύς των ΗΠΑ σήκωσε το βάρος της ανάσχεσης της σοβιετικής απειλής. Είναι κοινή λογική για τη στρατηγική του Trump να τερματίσει τον πόλεμο με τους καλύτερους διαθέσιμους όρους και να στείλει τον λογαριασμό της Ουκρανίας στην Ευρώπη.
Το γεωπολιτικό τοπίο έχει αλλάξει. Ο Τrump ευθυγραμμίζει εκ νέου την πολιτική των ΗΠΑ στα νέα περιγράμματα που διαμορφώνουν οι αλλαγές. Οι σύμμαχοι και οι αντίπαλοι θα πρέπει να το συνηθίσουν. Εάν υπάρχει μια πεινασμένη αρκούδα που περιφέρεται στο δάσος πέρα από την αυλή της Ευρώπης, ήρθε η ώρα για την Ευρώπη να φροντίσει για το φράχτη της...
Λέγοντας την αλήθεια για τον αυτάρεσκο εφησυχασμό της Ευρώπη στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, η βασική θέση του αντιπροέδρου J.D. Vance ήταν ότι το αυξανόμενο χάσμα όσον αφορά την ελευθερία του λόγου υπονόμευε τις κοινές δημοκρατικές αξίες ως θεμέλιο της σχέσης ασφάλειας ΗΠΑ - Ευρώπης.
Εξίσου σημαντικό το μήνυμα που εξέπεμψε: Η έξοδος από τη λατρεία του εθνομηδενισμού, ο τερματισμός της φαντασιοπληξίας περί της έμφυλης ρευστότητας, η εγκατάλειψη της πολιτικής των θετικών διακρίσεων DEI (Diversity, equity and inclusion) και η αντιρατσιστική παραφροσύνη, ο αυστηρός περιορισμός της μαζικής μετανάστευσης και η ανάκτηση της υπερηφάνειας για τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού και της κουλτούρας, θα κάνουν περισσότερα για τον τερματισμό της ευρωπαϊκής αποβιομηχάνισης και ανάταξης του παραγωγικού μοντέλου, αντιμετώπισης της κοινωνικής εξαθλίωσης.
Ανάκτηση της αυτοπεποίθησης και της αποφασιστικότητας και διεκδίκηση της στρατιωτικής ισχύος από έναντι της διαμοαρτυρίας ότι ο Trump… βάζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ πάνω από τα ευρωπαϊκά.
Τελείωσε... ο Παγκόσμιος Χωροφύλακας
Οι ΗΠΑ έχουν γίνει μια υπερδύναμη που δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να αστυνομεύει όλες τις περιοχές του κόσμου. Εκτός κι αν κάποιος μπορεί να προσφέρει μια πειστική υπόθεση σε ένα δικαίως σκεπτικιστικό αμερικανικό και παγκόσμιο κοινό ότι ο «θείος Sam» μπορεί να συνεχίσει να αντιμετωπίζει όλες τις απειλές ταυτόχρονα, είναι στρατηγικής σημασίας για τον Trump να προσπαθήσει να μεταφέρει το βάρος της αποκατάστασης της Ουκρανίας στην Ευρώπη ή αλλιώς να τερματίσει τον πόλεμο με τους καλύτερους δυνατούς όρους και να ξεφύγει από την παγίδα της ολοένα και μεγαλύτερης αύξησης του κόστους.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας ώθησε τη Ρωσία σε μια de facto συμμαχία «χωρίς όρια» με την Κίνα, ανατρέποντας το μοναδικό επίτευγμα του Richard Nixon και του Henry Kissinger πριν από περισσότερα από πενήντα χρόνια.
Η Wall Street Journal ανέφερε στις 21 Φεβρουαρίου ότι ένας σημαντικός υπολογισμός πίσω από την προσέγγιση του Putin από τον Trump είναι «μια στρατηγική επιθυμία να παρεμβληθεί μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου», που προσπαθούν εδώ και καιρό να περιορίσουν την κυριαρχία των ΗΠΑ στη διεθνή τάξη.
Ο Zelensky και οι ηγέτες του ΝΑΤΟ βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η ατλαντική συμμαχία κινδυνεύει με ρήξη. Η απομόνωση της Ρωσίας έφτασε στο τέλος της. Τα μυαλά θα πρέπει να στραφούν στον καλύτερο τρόπο ενίσχυσης των αποτρεπτικών δυνατοτήτων της Ουκρανίας και αντιμετώπισης των βαθύτερων αιτιών της σύγκρουσης, ώστε οι εξωτερικές εγγυήσεις ασφάλειας να συμφωνηθούν και από τις δύο πλευρές. Αυτό απαιτεί μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας στην οποία η συμμετοχή της Ρωσίας και των ΗΠΑ είναι προαπαιτούμενα.
Δυσάρεστο αλλά αναπόφευκτο…
H ειρηνευτική πρωτοβουλία του Trump συνοπτικά προβλέπει:
1. Εγκατάλειψη της Κριμαίας: Η Ρωσία κατέλαβε και προσάρτησε τη χερσόνησο το 2014 κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Ο Trump αύξησε την πίεση στο Κίεβο. «Πρέπει να καταλήξουμε σε συμφωνία με τον Zelensky», κάλεσε τον Ουκρανό πρόεδρο να ενδώσει.
2. Αναγνώριση κατεχόμενων εδαφών: Το σχέδιο των ΗΠΑ καλεί επίσης την Ουκρανία να αναγνωρίσει de facto την κατοχή των ελεγχόμενων από τη Ρωσία ουκρανικών εδαφών γύρω από τη Kherson, τη Zaporizhzhia , το Donetsk και το Luhansk. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ JD Vance είχε πρόσφατα μιλήσει ακόμη και για σύνορα «κοντά» στη γραμμή του μετώπου. Αυτό θα άφηνε στα στρατεύματα του Πούτιν περιθώριο για περαιτέρω εδαφικά κέρδη.
3. Αποκήρυξη της προσχώρησης στο ΝΑΤΟ: Ουκρανία πρέπει να δεσμευτεί ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
4. Άρση κυρώσεων: Οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν μετά τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας πρόκειται να αρθούν.
Για να επιστρέψετε στον Trump, να θυμηθούμε την ρήση του Churchill που είπε: «Μπορείτε πάντα να βασίζεστε στους Αμερικανούς για να κάνουν το σωστό αφού έχουν δοκιμάσει όλα τα άλλα» και «την πεποίθησή του ότι οι άνθρωποι και τα έθνη συμπεριφέρονται με σύνεση όταν έχουν εξαντλήσει όλες τις άλλες δυνατότητες».
Επί τρία χρόνια, ο Zelensky και το ΝΑΤΟ έκαναν τα πάντα για να αντισταθούν και να απωθήσουν τους Ρώσους από την Ουκρανία, αλλά στην πορεία, έχουν παραχωρήσει ακόμη περισσότερα εδάφη.
Ο Trump, ο οποίος κατά την πρώτη του θητεία έγινε γνωστός ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ στην πρόσφατη ιστορία που δεν ξεκίνησε νέο πόλεμο, προσπαθεί να σταματήσει την αιματοχυσία.
O Putin με τον ειδικό επιτετραμένο του Donald Trump Steve Witkoff
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών