Για απολυταρχισμό σε Τουρκία, Πολωνία και Ουγγαρία κάνει λόγο το περιοδικό «Foreign Policy»
Τουρκία, Πολωνία και Ουγγαρία βαδίζουν στο μονοπάτι του απολυταρχισμού, αναφέρει σε άρθρο του (με τίτλο «Strongmen Die, but Authoritarianism Is Forever») το περιοδικό «Foreign Policy», με αφορμή τις πρακτικές των Recep Tayyip Erdogan, Viktor Orban και Jaroslaw Kaczynski.
Αφού περιγράψει ορισμένες απόψεις που άκουσε επί του θέματος, ο αρθρογράφος (Steven A. Cook) σημειώνει πως επικρατεί η ιδέα ότι εάν ο Erdogan χάσει τις εκλογές, συνταξιοδοτηθεί ή πεθάνει, η τουρκική πολιτική θα αλλάξει αυτόματα, προς μία πιο δημοκρατική κατεύθυνση.
Ωστόσο, «ο Erdogan και το κόμμα του έχουν αλλάξει αμετάκλητα την Τουρκία, δεν υπάρχει επιστροφή», υπογραμμίζει ο αρθρογράφος του περιοδικού.
Η πολιτική τροχιά της Τουρκίας αποτελεί μια υποδειγματική περίπτωση μιας χώρας μόνιμα ανεστραμμένου εκδημοκρατισμού, ωστόσο δεν είναι η μόνη.
Τα κόμματα των Viktor Orban και Jaroslaw Kaczynski, σε Πολωνία και Ουγγαρία, αντίστοιχα, «υπονομεύουν το κράτος δικαίου, τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην υπηρεσία αυτών που ορίζουν ως αυθεντικότητα και ασφάλεια».
Πρόκειται για εξελίξεις που προηγήθηκαν της μεταναστευτικής κρίσης και συγκρούονται με την Ευρώπη, ανατρέπουν τις δημοκρατικές αξίες αλλά είναι, όμως, πολιτικά αποδεκτές από μεγάλο αριθμό Ούγγρων και Πολωνών.
Οι παρατηρητές περιγράφουν συχνά τον τρόπο με τον οποίο οι εν λόγω ηγέτες -συμπεριλαμβανομένου του Erdogan- έχουν σφυρηλατήσει τις λαμπρές δημοκρατίες ή, στην περίπτωση της Τουρκίας, μια εκλεγμένη αυτοκρατορία, ως διαδηλώσεις της πολιτικής εξουσίας.
Οι τρεις ηγέτες έχουν διατυπώσει ένα όραμα για το μέλλον των κοινωνιών τους, που απευθύνεται σε πολλούς ανθρώπους και έχει νόημα.
Η ηγεσία της Ουγγαρίας και της Πολωνίας το έπραξε, ουσιαστικά, σε αντίθεση με τις φιλελεύθερες αρχές στις οποίες οικοδομήθηκε η ΕΕ.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, το πρόγραμμα του ΑΚΡ μπορεί να συνοψιστεί καλύτερα ως ευσέβεια, ευημερία και δύναμη.
Οι ψηφοφόροι και στις τρεις χώρες έχουν ανταμείψει δίκαια τους τρεις ηγέτες, σημειώνεται.
Ωστόσο, παρά τη φαινομενική τους επιτυχία, Τούρκοι, Ούγγροι και Πολωνοί πολίτες και πολιτικοί έχουν εκφράσει τις αντιθέσεις τους.
«Τα τελευταία 15 χρόνια, περίπου το ήμισυ του εκλογικού σώματος της Τουρκίας αντιτάχθηκε σταθερά στο ΑΚΡ και τον Erdogan.
Το 2016, ο Orban διοργάνωσε δημοψήφισμα με στόχο να αποτραπεί η είσοδος των μεταναστών στην Ουγγαρία.
Το προτεινόμενο μέτρο έλαβε 98 τοις εκατό υποστήριξη από τους ψηφοφόρους, με το ποσοστό συμμετοχής των ψηφοφόρων, ωστόσο, να μην ξεπερνά το 50% που το καταστεί δεσμευτικό.
Στην Πολωνία, πολλοί άνθρωποι έχουν διαδηλώσει ουκ ολίγες φορές για την κοσμοθεωρία του Kaczynski.
«Αλλά το σημαντικότερο γεγονός είναι πως, ως απάντηση στην αντιπολίτευση, οι ηγέτες σε Τουρκία, Ουγγαρία και Πολωνία δημιούργησαν νέους θεσμούς, χειραγώγησαν υπάρχοντες θεσμούς και κατέστρεψαν άλλους, για να αντιμετωπίσουν πολιτικές προκλήσεις.
Τα επίσημα θεσμικά όργανα έχουν τη μορφή νόμων, κανόνων, κανονισμών και διαταγμάτων.
Η προέλευσή τους τίθεται σε πολιτική αμφισβήτηση και συχνά αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα των νικητών σε αυτές τις συγκρούσεις.
Τα ανεπίσημα θεσμικά όργανα είναι αδημοσίευτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ισχυρά από τα επίσημα θεσμικά όργανα.
Μερικές φορές οι κανόνες αυτοί, οι οποίοι βασίζονται στον τρόπο που έχουν γίνει τα πράγματα εδώ και πολύ καιρό, είναι πιο ισχυροί από τους γραπτούς κανόνες.
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα θεσμικής χειραγώγησης, είναι ο τρόπος με τον οποίο το ΑΚΡ της Τουρκίας χρησιμοποίησε την πλειοψηφία του στην Μεγάλη Εθνοσυνέλευση για να ξεπεράσει μια κοινοβουλευτική έρευνα του 2014, για καταγγελίες για διαφθορά εναντίον τεσσάρων κυβερνητικών υπουργών που απείλησαν να καταλάβουν τον Erdogan και την οικογένειά του. (…)
Το ΑΚΡ έχει χρησιμοποιήσει το νομικό σύστημα για τη φυλάκιση δημοσιογράφων -συχνά με ψευδείς κατηγορίες που σχετίζονται με την τρομοκρατία- και την αναγκαστική αλλαγή ιδιοκτησίας στη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης.
Αυτές οι επιθέσεις στον Τύπο, μαζί με τη μετατροπή του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα και της κρατικής υπηρεσίας ειδήσεων (Anadolu) σε ένα όργανο του AKP, έχουν οδηγήσει σε μεροληπτικές ειδήσεις».
«Οι μεταβάσεις στη δημοκρατία συχνά αποτυγχάνουν.
Ορισμένες χώρες χάνουν τη δημοκρατία τους.
Η Γαλλία έγινε εκ νέου δημοκρατική μετά την ήττα της κυβέρνησης Vichy και της Ναζιστικής Γερμανίας.
Η Ουγγαρία και η Πολωνία έπρεπε να αποτελούν λαμπερά παραδείγματα μεταβάσεων στη δημοκρατία.
Αυτές οι χώρες μπορεί να ανταποκριθούν ακόμα σε δημοκρατικά ιδανικά, που ως μέλη της ΕΕ μοιράζονται με άλλες δημοκρατίες, αλλά εξαιτίας του τι έχουν κάνει οι Orban και Kaczynski, ο δρόμος προς αυτόν τον στόχο θα είναι μακρύς και σκληρός.
Όσον αφορά την Τουρκία, δεν είναι σαφές εάν θα ξεπεράσει τον Ερντογανισμό», καταλήγει το δημοσίευμα.
www.bankingnews.gr
Αφού περιγράψει ορισμένες απόψεις που άκουσε επί του θέματος, ο αρθρογράφος (Steven A. Cook) σημειώνει πως επικρατεί η ιδέα ότι εάν ο Erdogan χάσει τις εκλογές, συνταξιοδοτηθεί ή πεθάνει, η τουρκική πολιτική θα αλλάξει αυτόματα, προς μία πιο δημοκρατική κατεύθυνση.
Ωστόσο, «ο Erdogan και το κόμμα του έχουν αλλάξει αμετάκλητα την Τουρκία, δεν υπάρχει επιστροφή», υπογραμμίζει ο αρθρογράφος του περιοδικού.
Η πολιτική τροχιά της Τουρκίας αποτελεί μια υποδειγματική περίπτωση μιας χώρας μόνιμα ανεστραμμένου εκδημοκρατισμού, ωστόσο δεν είναι η μόνη.
Τα κόμματα των Viktor Orban και Jaroslaw Kaczynski, σε Πολωνία και Ουγγαρία, αντίστοιχα, «υπονομεύουν το κράτος δικαίου, τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην υπηρεσία αυτών που ορίζουν ως αυθεντικότητα και ασφάλεια».
Πρόκειται για εξελίξεις που προηγήθηκαν της μεταναστευτικής κρίσης και συγκρούονται με την Ευρώπη, ανατρέπουν τις δημοκρατικές αξίες αλλά είναι, όμως, πολιτικά αποδεκτές από μεγάλο αριθμό Ούγγρων και Πολωνών.
Οι παρατηρητές περιγράφουν συχνά τον τρόπο με τον οποίο οι εν λόγω ηγέτες -συμπεριλαμβανομένου του Erdogan- έχουν σφυρηλατήσει τις λαμπρές δημοκρατίες ή, στην περίπτωση της Τουρκίας, μια εκλεγμένη αυτοκρατορία, ως διαδηλώσεις της πολιτικής εξουσίας.
Οι τρεις ηγέτες έχουν διατυπώσει ένα όραμα για το μέλλον των κοινωνιών τους, που απευθύνεται σε πολλούς ανθρώπους και έχει νόημα.
Η ηγεσία της Ουγγαρίας και της Πολωνίας το έπραξε, ουσιαστικά, σε αντίθεση με τις φιλελεύθερες αρχές στις οποίες οικοδομήθηκε η ΕΕ.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, το πρόγραμμα του ΑΚΡ μπορεί να συνοψιστεί καλύτερα ως ευσέβεια, ευημερία και δύναμη.
Οι ψηφοφόροι και στις τρεις χώρες έχουν ανταμείψει δίκαια τους τρεις ηγέτες, σημειώνεται.
Ωστόσο, παρά τη φαινομενική τους επιτυχία, Τούρκοι, Ούγγροι και Πολωνοί πολίτες και πολιτικοί έχουν εκφράσει τις αντιθέσεις τους.
«Τα τελευταία 15 χρόνια, περίπου το ήμισυ του εκλογικού σώματος της Τουρκίας αντιτάχθηκε σταθερά στο ΑΚΡ και τον Erdogan.
Το 2016, ο Orban διοργάνωσε δημοψήφισμα με στόχο να αποτραπεί η είσοδος των μεταναστών στην Ουγγαρία.
Το προτεινόμενο μέτρο έλαβε 98 τοις εκατό υποστήριξη από τους ψηφοφόρους, με το ποσοστό συμμετοχής των ψηφοφόρων, ωστόσο, να μην ξεπερνά το 50% που το καταστεί δεσμευτικό.
Στην Πολωνία, πολλοί άνθρωποι έχουν διαδηλώσει ουκ ολίγες φορές για την κοσμοθεωρία του Kaczynski.
«Αλλά το σημαντικότερο γεγονός είναι πως, ως απάντηση στην αντιπολίτευση, οι ηγέτες σε Τουρκία, Ουγγαρία και Πολωνία δημιούργησαν νέους θεσμούς, χειραγώγησαν υπάρχοντες θεσμούς και κατέστρεψαν άλλους, για να αντιμετωπίσουν πολιτικές προκλήσεις.
Τα επίσημα θεσμικά όργανα έχουν τη μορφή νόμων, κανόνων, κανονισμών και διαταγμάτων.
Η προέλευσή τους τίθεται σε πολιτική αμφισβήτηση και συχνά αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα των νικητών σε αυτές τις συγκρούσεις.
Τα ανεπίσημα θεσμικά όργανα είναι αδημοσίευτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ισχυρά από τα επίσημα θεσμικά όργανα.
Μερικές φορές οι κανόνες αυτοί, οι οποίοι βασίζονται στον τρόπο που έχουν γίνει τα πράγματα εδώ και πολύ καιρό, είναι πιο ισχυροί από τους γραπτούς κανόνες.
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα θεσμικής χειραγώγησης, είναι ο τρόπος με τον οποίο το ΑΚΡ της Τουρκίας χρησιμοποίησε την πλειοψηφία του στην Μεγάλη Εθνοσυνέλευση για να ξεπεράσει μια κοινοβουλευτική έρευνα του 2014, για καταγγελίες για διαφθορά εναντίον τεσσάρων κυβερνητικών υπουργών που απείλησαν να καταλάβουν τον Erdogan και την οικογένειά του. (…)
Το ΑΚΡ έχει χρησιμοποιήσει το νομικό σύστημα για τη φυλάκιση δημοσιογράφων -συχνά με ψευδείς κατηγορίες που σχετίζονται με την τρομοκρατία- και την αναγκαστική αλλαγή ιδιοκτησίας στη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης.
Αυτές οι επιθέσεις στον Τύπο, μαζί με τη μετατροπή του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα και της κρατικής υπηρεσίας ειδήσεων (Anadolu) σε ένα όργανο του AKP, έχουν οδηγήσει σε μεροληπτικές ειδήσεις».
«Οι μεταβάσεις στη δημοκρατία συχνά αποτυγχάνουν.
Ορισμένες χώρες χάνουν τη δημοκρατία τους.
Η Γαλλία έγινε εκ νέου δημοκρατική μετά την ήττα της κυβέρνησης Vichy και της Ναζιστικής Γερμανίας.
Η Ουγγαρία και η Πολωνία έπρεπε να αποτελούν λαμπερά παραδείγματα μεταβάσεων στη δημοκρατία.
Αυτές οι χώρες μπορεί να ανταποκριθούν ακόμα σε δημοκρατικά ιδανικά, που ως μέλη της ΕΕ μοιράζονται με άλλες δημοκρατίες, αλλά εξαιτίας του τι έχουν κάνει οι Orban και Kaczynski, ο δρόμος προς αυτόν τον στόχο θα είναι μακρύς και σκληρός.
Όσον αφορά την Τουρκία, δεν είναι σαφές εάν θα ξεπεράσει τον Ερντογανισμό», καταλήγει το δημοσίευμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών