Ο Νίκι Λάουντα και η Ferrari έμοιαζαν να μην έχουν αντίπαλο στο πρωτάθλημα του 1976 για την Formula 1. Ο Αυστριακός είχε 58 βαθμούς μετά από εννέα αγώνες και βρισκόταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, με τον Τζέιμς Χαντ και την McLaren να ακολουθούν με 35 βαθμούς.
Παρά τις προσπάθειες του, ο Βρετανός δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό του παγκόσμιου πρωταθλητή, με το μονοθέσιο της McLaren να εμφανίζει αρκετά προβλήματα στους πρώτους αγώνες. Μπαίνοντας στον 10η «στροφή», ο Λάουντα ήταν ο πρώτος που είχε αμφιβολίες για το αν έπρεπε να γίνει το Grand Prix της Γερμανίας.
Η «άγρια» φύση του Νίρμπουργκρινγκ
Η παλιά χάραξη του Νίρμπουργκρινγκ είναι, μέχρι και σήμερα, μία από τις πιο απαιτητικές πίστες στο καλεντάρι της Formula 1. Η «πράσινη κόλαση», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Τζάκι Στιούαρτ, είχε μήκος σχεδόν 23 χιλιομέτρων, χωρίς να υπάρχουν αρκετά άτομα για να παρακολουθούν κάθε κομμάτι της πίστας.
Πέρα από αυτά, επικρατούσαν διαφορετικές συνθήκες στα περισσότερα κομμάτια της πίστας, λόγω του υψομέτρου. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως οι διοργανωτές του αγώνα είχε πέντε φορές λιγότερα άτομα στην πίστα και ιατρικό προσωπικό από ότι θα έπρεπε, για να καλύψουν ένα τόσο μεγάλο μέρος.
Δεν υπήρχαν έξοδοι για τα μονοθέσια, ενώ σε αρκετά μέρη της πίστας υπήρχαν σημεία που ήταν ικανά να «σηκώσουν» αυτοκίνητα στον αέρα. Όλα αυτά, την ώρα που δύο βδομάδες πριν το Grand Prix, ένας πιλότος έχασε την ζωή του στην στροφή Φλούγκπλατς, στο πρωτάθλημα Formula Super-Vee. Αυτός ήταν ο 131ος θάνατος στην 49ετή ιστορία του Νίρμπουργκρινγκ. Είχε αποφασιστεί ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που ένας αγώνας της Formula 1 θα φιλοξενηθεί στην παλιά χάραξη, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Λάουντα.
Ένας αγώνας που έμεινε στην ιστορία
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο αγώνας έγινε βροχή, με τον μοναδικό πιλότο που ξεκίνησε χωρίς βρόχινα να είνα ο Γιόχεν Μας, λόγω της τεράστιας εμπειρίας που είχε στην πίστα. Ο Χαντ ήταν poleman, με τον Λάουντα να ακολουθεί πίσω του. Ο Αυστριακός άλλαξε ελαστικά μετά τον πρώτο γύρο και προσπάθησε να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Στο τέλος του δεύτερου γύρου, λίγο πριν την στροφή Μπέργκβερκ, η Ferrari του Λάουντα κατέληξε στις μπαριέρες και έπιασε αμέσως φωτιά Οι Χάραλντ Ερτλ και Μπρετ Λούνγκερ χτύπησαν το μονοθέσιο του, με τους δύο, μαζί με τον Γκάι Έντουαρντς να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν τον Λάουντα. Τελικά ήταν ο Αρτούρο Μερτσάριο που το κατάφερε, με τον ίδιο να παραδέχεται πως όταν έλυσε την ζώνη του Λάουντα, ήταν «σαν να σηκώνει πούπουλο».
Είχε ήδη υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, με τον καπνό να «εκτοξεύει» το κράνος του και να αφήνει εκτεθειμένο το πρόσωπο του στην φωτιά και είχε εισπνεύσει αρκετά τοξικά αέρια από τις αναθυμιάσεις. Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο, ωστόσο λίγοι πίστεψαν ότι θα τα καταφέρει, μάλιστα όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες ιεροτελεστίες.
Η επιστροφή του μεγάλου «βασιλιά αρουραίου»
Το ατύχημα είχε στοιχίσει πολλά στον Λάουντα, είχε ήδη χάσει ένα μεγάλο μέρος από το δεξί του αυτί, από τα μαλλιά, τις βλεφαρίδες και τα φρύδια. Τελικά ούτε αυτό ήταν αρκετό να κρατήσει τον «αρουραίο», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει αστειευόμενοι οι φίλοι του, από τους αγώνες. Μετά από έξι εβδομάδες, προς έκπληξη όλων, έδωσε κανονικά το «παρών» στο Grand Prix της Ιταλίας, χάνοντας μόνο δύο αγώνες.
Ακόμα και κόντρα σε όλα τις προβλέψεις, με τις ουλές από τα εγκαύματα να ματώνουν ακόμα, κατάφερε και πήρε την 4η θέση μπροστά τους εκστασιασμένους τιφόζι. Το πρωτάθλημα κρίθηκε στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στην βροχερή πίστα της Σουζούκα. Ο Χαντ βρισκόταν μόλις τρεις βαθμούς πίσω από τον Λάουντα, ο οποίος είχε το πρωτάθλημα στο χέρι του. Αυτό μέχρι να σοκάρει τους πάντες, όταν αποφάσισε να αποσυρθεί μόλις στο 2ο γύρο.
Γνώριζε πως με τις συνθήκες που επικρατούσαν στην πίστα ήταν δύσκολο για τον ίδιο να τερματίσει. Αυτή του η κίνηση έμελλε να σπάσει το «γυαλί» με την Ferrari, φεύγοντας από την Scuderia στα τέλη του 1977. Ο Χαντ ήταν αυτός που ανακηρύχθηκε πρωταθλητής για το 1976, με την 3η θέση στο Grand Prix να τον φέρνει ένα πόντο μπροστά από τον Λάουντα. Η ιστορία «έγραψε» πως αυτό θα ήταν το μοναδικό πρωτάθλημα του Βρετανού, από την άλλη ο Αυστριακός τερμάτισε στην κορυφή άλλες δύο φορές, το 1977 και το 1984.
Μάριος Αγγελέτος
Σχόλια αναγνωστών