Δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις ότι τα περιοριστικά μέτρα ωφέλησαν την οικονομική δραστηριότητα υποστηρίζει το Mises Institute
Για την κατάρρευση της οικονομίας ευθύνονται οι κυβερνήσεις και το «Μένουμε σπίτι», όχι ο κορωνοϊός, υποστηρίζει το Mises Institute.
Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί συνηθίζουν να ισχυρίζονται ότι η ανεργία, σε μεγάλο βαθμό, προκλήθηκε από τον κορωνοϊό, όπως επίσης και η οικονομική κρίση, συνολικά.
Mε άλλα λόγια, υποστηρίζουν πως οι άρρωστοι και ετοιμοθάνατοι εργαζόμενοι, οι φοβισμένοι καταναλωτές και οι διαταραγμένες αλυσίδες εφοδιασμού έχουν προκαλέσει ένα χάος.
Αν παραβλεφθεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για την αποτελεσματικότητα των lockdown, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια αναδρομή στις προηγούμενες πανδημικές κρίσεις.
Πιο συγκεκριμένα, στην πανδημία του 1957-1958, η οποία ήταν πιο θανατηφόρα από την Covid-19, διαπιστώνεται πως δεν υπήρξε καταστροφή στην κλίμακα της τρέχουσας.
Αυτή η διαπίστωση ανατρέπει τους ισχυρισμούς πως τα lockdowns συνέβαλαν ελάχιστα στην οικονομική κρίση, ενώ το πραγματικό αίτιο κατάρρευσης είναι ο κορωνοϊός.
Ο οργανισμός για τη δημόσια υγεία και τις λοιμώξεις στις ΗΠΑ ανέφερε στις 18 Μαΐου πως έχουν χάσει τη ζωή τους 90.000 Αμερικανοί.
Αυτό το νούμερο προσαρμοσμένο στο μέγεθος του πληθυσμού ισοδυναμεί με 272 νεκρούς ανά εκατομμύριο.
Αυτό το νούμερο είναι το μισό ποσοστό θνησιμότητας σε σχέση με τους νεκρούς την περίοδο 1957-1958.
Εκείνη την περίοδο εκτιμάται πως απεβίωσαν περίπου 116.000 Αμερικανοί πολίτες, με τον πληθυσμό των ΗΠΑ να είναι πολύ μικρότερος - 175 εκατομμύρια.
Προσαρμοσμένο αυτό το νούμερο στο μέγεθος του σημερινού πληθυσμού, διαπιστώνεται πως για κάθε εκατομμύριο αναλογούν 660 θάνατοι – ήτοι 220.000 θάνατοι σε όλη τη χώρα συνολικά.
Παρ’ όλα αυτά, οι Αμερικανοί δεν κλείστηκαν στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα η οικονομία τους να πέσει σε τέλμα.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με έρευνες, αυτό που έκαναν δεν ήταν παρά να τηρήσουν αυστηρότερα πρωτόκολλα υγιεινής.
Και παρότι η τότε πανδημία φαίνεται πως έπαιξε ρόλο για την οικονομική κατάρρευση που είχε επέλθει, οι επιπτώσεις ήταν πολύ μικρότερες σε σχέση με σήμερα.
Αυτό υποδηλώνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής ζημίας που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά στις ΗΠΑ είναι περισσότερο προϊόν της πολιτικής αντίδρασης στον ιό παρά του ίδιου του ιού.
Η πανδημία την περίοδο 1957-1958 ήταν πολύ σοβαρή, διότι οι πολίτες κάτω των 62 δεν είχαν αντισώματα κατά του στελέχους H2N2, με αποτέλεσμα οι θάνατοι να κυμαίνονται από 70.000 έως 116. 000.
Με τους νεότερους Αμερικανούς ασθενείς και ετοιμοθάνατους, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως αυτό θα ήταν μοιραίο πλήγμα στην οικονομική δραστηριότητα.
Η πανδημία του 1957–1958 ήταν μια τόσο ταχέως διαδεδομένη και αδύνατο να σταματηθεί ασθένεια που έγινε γρήγορα εμφανής στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό της χώρας.
Ως εκ τούτου κρίθηκε μάταιο να επιβληθούν περιοριστικά μέτρα.
Επίσης, δεν έγινε καμία προσπάθεια να σταματήσει ο κόσμος να ταξιδεύει.
Έμφαση, βέβαια, δόθηκε στην παροχή ιατρικής περίθαλψης, και όχι στην εύρεση κάποιας θεραπείας ή εμβολίου.
Φυσικά, υπήρξαν προσπάθειες, ωστόσο δεν επηρέασαν την εξέλιξη της ασθένειας.
Παράλληλα, αν και τα σχολεία σταμάτησαν να λειτουργούν, οι βιομηχανίες συνέχισαν.
Έτσι, ο αντίκτυπος στο ΑΕΠ ήταν μηδαμινός.
Συνολικά παρατηρήθηκε ύφεση ως -2% τόσο κατά το α’ όσο και κατά το β’ τρίμηνο του έτους.
Η ανεργία δεν πήγε πάνω από 7,5%.
Το δ’ τρίμηνο η ανάπτυξη επανήλθε και ήταν θεαματική, ανερχόμενη πάνω από 9%.
Η δε ισπανική κρίση δεν επηρέασε καθόλου την οικονομία των ΗΠΑ.
Απορίας άξιον, λοιπόν, είναι το γεγονός πώς επηρεάζουν την οικονομική δραστηριότητα ανάλογα γεγονότα όπως το τρέχον του κορωνοϊού.
Σε μια έκθεση δε της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται πως μια πανδημία θα μπορούσε να επιφέρει πτώση στο ΑΕΠ όχι πάνω από 5%.
Σε ό,τι αφορά το τώρα στις ΗΠΑ, η ανεργία φτάνει το 14,4% και η ύφεση το 40%.
Μόνο κατά τη Μεγάλη Ύφεση υπήρξαν χειρότερες επιδόσεις στα θεμελιώδη.
Ούτε λόγος για τη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Γιατί όμως η τεράστια διαφορά στις οικονομικές επιπτώσεις;
Η απάντηση υπάρχει στην εντολή «Μένουμε σπίτι».
Οι θιασώτες των περιοριστικών μέτρων ισχυρίζονται πως για την ύφεση φταίει η πανδημία, ωστόσο αυτός ο ισχυρισμός είναι τουλάχιστον ανιστόρητος.
Και ενώ το κόστος σε ανθρώπινες ζωές αν δεν είχε επιβληθεί το lockdown θα ήταν δυσβάσταχτο, με κάποιες μελέτες να κάνουν λόγο για 70.000 θανάτους στις ΗΠΑ, η οικονομική ζημία θα έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα όσον αφορά τους νεκρούς.
Επομένως, δεν μπορεί να πει κανείς πως το lockdown άξιζε τον κόπο…
www.bankingnews.gr
Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί συνηθίζουν να ισχυρίζονται ότι η ανεργία, σε μεγάλο βαθμό, προκλήθηκε από τον κορωνοϊό, όπως επίσης και η οικονομική κρίση, συνολικά.
Mε άλλα λόγια, υποστηρίζουν πως οι άρρωστοι και ετοιμοθάνατοι εργαζόμενοι, οι φοβισμένοι καταναλωτές και οι διαταραγμένες αλυσίδες εφοδιασμού έχουν προκαλέσει ένα χάος.
Αν παραβλεφθεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για την αποτελεσματικότητα των lockdown, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια αναδρομή στις προηγούμενες πανδημικές κρίσεις.
Πιο συγκεκριμένα, στην πανδημία του 1957-1958, η οποία ήταν πιο θανατηφόρα από την Covid-19, διαπιστώνεται πως δεν υπήρξε καταστροφή στην κλίμακα της τρέχουσας.
Αυτή η διαπίστωση ανατρέπει τους ισχυρισμούς πως τα lockdowns συνέβαλαν ελάχιστα στην οικονομική κρίση, ενώ το πραγματικό αίτιο κατάρρευσης είναι ο κορωνοϊός.
Ο οργανισμός για τη δημόσια υγεία και τις λοιμώξεις στις ΗΠΑ ανέφερε στις 18 Μαΐου πως έχουν χάσει τη ζωή τους 90.000 Αμερικανοί.
Αυτό το νούμερο προσαρμοσμένο στο μέγεθος του πληθυσμού ισοδυναμεί με 272 νεκρούς ανά εκατομμύριο.
Αυτό το νούμερο είναι το μισό ποσοστό θνησιμότητας σε σχέση με τους νεκρούς την περίοδο 1957-1958.
Εκείνη την περίοδο εκτιμάται πως απεβίωσαν περίπου 116.000 Αμερικανοί πολίτες, με τον πληθυσμό των ΗΠΑ να είναι πολύ μικρότερος - 175 εκατομμύρια.
Προσαρμοσμένο αυτό το νούμερο στο μέγεθος του σημερινού πληθυσμού, διαπιστώνεται πως για κάθε εκατομμύριο αναλογούν 660 θάνατοι – ήτοι 220.000 θάνατοι σε όλη τη χώρα συνολικά.
Παρ’ όλα αυτά, οι Αμερικανοί δεν κλείστηκαν στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα η οικονομία τους να πέσει σε τέλμα.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με έρευνες, αυτό που έκαναν δεν ήταν παρά να τηρήσουν αυστηρότερα πρωτόκολλα υγιεινής.
Και παρότι η τότε πανδημία φαίνεται πως έπαιξε ρόλο για την οικονομική κατάρρευση που είχε επέλθει, οι επιπτώσεις ήταν πολύ μικρότερες σε σχέση με σήμερα.
Αυτό υποδηλώνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής ζημίας που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά στις ΗΠΑ είναι περισσότερο προϊόν της πολιτικής αντίδρασης στον ιό παρά του ίδιου του ιού.
Η πανδημία την περίοδο 1957-1958 ήταν πολύ σοβαρή, διότι οι πολίτες κάτω των 62 δεν είχαν αντισώματα κατά του στελέχους H2N2, με αποτέλεσμα οι θάνατοι να κυμαίνονται από 70.000 έως 116. 000.
Με τους νεότερους Αμερικανούς ασθενείς και ετοιμοθάνατους, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως αυτό θα ήταν μοιραίο πλήγμα στην οικονομική δραστηριότητα.
Η πανδημία του 1957–1958 ήταν μια τόσο ταχέως διαδεδομένη και αδύνατο να σταματηθεί ασθένεια που έγινε γρήγορα εμφανής στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό της χώρας.
Ως εκ τούτου κρίθηκε μάταιο να επιβληθούν περιοριστικά μέτρα.
Επίσης, δεν έγινε καμία προσπάθεια να σταματήσει ο κόσμος να ταξιδεύει.
Έμφαση, βέβαια, δόθηκε στην παροχή ιατρικής περίθαλψης, και όχι στην εύρεση κάποιας θεραπείας ή εμβολίου.
Φυσικά, υπήρξαν προσπάθειες, ωστόσο δεν επηρέασαν την εξέλιξη της ασθένειας.
Παράλληλα, αν και τα σχολεία σταμάτησαν να λειτουργούν, οι βιομηχανίες συνέχισαν.
Έτσι, ο αντίκτυπος στο ΑΕΠ ήταν μηδαμινός.
Συνολικά παρατηρήθηκε ύφεση ως -2% τόσο κατά το α’ όσο και κατά το β’ τρίμηνο του έτους.
Η ανεργία δεν πήγε πάνω από 7,5%.
Το δ’ τρίμηνο η ανάπτυξη επανήλθε και ήταν θεαματική, ανερχόμενη πάνω από 9%.
Η δε ισπανική κρίση δεν επηρέασε καθόλου την οικονομία των ΗΠΑ.
Απορίας άξιον, λοιπόν, είναι το γεγονός πώς επηρεάζουν την οικονομική δραστηριότητα ανάλογα γεγονότα όπως το τρέχον του κορωνοϊού.
Σε μια έκθεση δε της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται πως μια πανδημία θα μπορούσε να επιφέρει πτώση στο ΑΕΠ όχι πάνω από 5%.
Σε ό,τι αφορά το τώρα στις ΗΠΑ, η ανεργία φτάνει το 14,4% και η ύφεση το 40%.
Μόνο κατά τη Μεγάλη Ύφεση υπήρξαν χειρότερες επιδόσεις στα θεμελιώδη.
Ούτε λόγος για τη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Γιατί όμως η τεράστια διαφορά στις οικονομικές επιπτώσεις;
Η απάντηση υπάρχει στην εντολή «Μένουμε σπίτι».
Οι θιασώτες των περιοριστικών μέτρων ισχυρίζονται πως για την ύφεση φταίει η πανδημία, ωστόσο αυτός ο ισχυρισμός είναι τουλάχιστον ανιστόρητος.
Και ενώ το κόστος σε ανθρώπινες ζωές αν δεν είχε επιβληθεί το lockdown θα ήταν δυσβάσταχτο, με κάποιες μελέτες να κάνουν λόγο για 70.000 θανάτους στις ΗΠΑ, η οικονομική ζημία θα έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα όσον αφορά τους νεκρούς.
Επομένως, δεν μπορεί να πει κανείς πως το lockdown άξιζε τον κόπο…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών