Ο ιδανικός τρόπος για να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι είναι να δημιουργήσουν ανάπτυξη που είναι υψηλότερη από το κόστος χρηματοδότησής τους, αναφέρει η Aberdeen Standard Investments
Οι ηγέτες της Ευρώπης μπορεί να αναγνωρίζουν την ανάγκη ότι πρέπει να στηρίξουν τις οικονομίες τους λόγω της κρίσης του κορωνοϊού, αλλά δεν έχουν ακόμη βρει τον τρόπο να το κάνουν.
Αυτή η εκτίμηση θα μπορούσε να αναγκάσει τις κυβερνήσεις σε ολόκληρη την περιοχή να κάνουν δύσκολες επιλογές σχετικά με το πού θα δώσουν το βάρος μεταξύ των ψηφοφόρων που είναι ήδη απογοητευμένοι, αναφέρει νέα ανάλυση του Bloomberg.
Τα πειράματα λιτότητας της Ευρώπης από την τελευταία οικονομική κρίση, από την Ελλάδα έως το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι ένα καλό ιστορικό παράδειγμα είτε για την οικονομική ζημία είτε για την εκλογική κόπωση που μπορεί να προκαλέσουν οι περικοπές δαπανών.
Έχοντας υπόψη αυτές τις πικρές εμπειρίες, οι πολιτικοί έχουν ήδη θέσει ερωτήματα σχετικά με τις αυξήσεις των φόρων είτε στον πλούτο είτε στο εισόδημα - ακόμα κι αν απειλήσουν να βλάψουν την ανάπτυξη.
Οι εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν την ανοχή υψηλότερων χρεών, όπως στην Ιαπωνία, ή ίσως προσπαθώντας να επιβάλουν μια δόση πληθωρισμού για να διαβρώσουν το χρέος - που είναι από μόνο του ένας φόρος.
Με το κόστος κρατικού δανεισμού στα ιστορικά χαμηλά, τέτοιες προσεγγίσεις μπορεί να φαίνονται δελεαστικές καθώς οι λογαριασμοί ανεβαίνουν γρήγορα.
Οι δείκτες χρέους στη ζώνη του ευρώ και στο Ηνωμένο Βασίλειο ενδέχεται να φτάσουν το ορόσημο του 100% φέτος.
«Υπάρχουν πολύ λίγοι εύκολοι ή πολιτικά ελκυστικοί τρόποι αντιμετώπισης αυτής της κρίσης», δήλωσε ο James Athey, διαχειριστής στην Aberdeen Standard Investments.
"Ο ιδανικός τρόπος για να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι είναι να δημιουργήσουν ανάπτυξη που είναι υψηλότερη από το κόστος χρηματοδότησής τους.
Δυστυχώς, νομίζω ότι αυτό θα είναι πολύ δύσκολο", προσθέτει ο ίδιος.
Καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυξάνουν γρήγορα το δανεισμό για να βοηθήσουν τις οικονομίες, η εμπειρία υης λιτότητας της περιοχής πλαισιώνει τη συζήτηση σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης του χρέους.
Η εφαρμογή αυτού του φαρμάκου ήταν ενδεικτικό στην Ελλάδα το 2010, όταν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι είχε προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά παρά καλό στα δημόσια οικονομικά και την ανάπτυξη της χώρας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου το έλλειμμα του 2010 αυξήθηκε επίσης σε επίπεδα όπως της Ελλάδας, η λιτότητα υπό τον πρώην πρωθυπουργό David Cameron, συνέπεσε με χρόνια ισχνής ανάπτυξης.
Αυτό πυροδότησε τη δυσαρέσκεια που συνέβαλε στην πολιτική του κατάρρευση, όταν η χώρα ψήφισε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
"Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανησυχούν για τη μεγάλη αύξηση του χρέους και μετατοπίστηκαν στη δημοσιονομική λιτότητα, πιθανώς επιβραδύνοντας την ανάκαμψη", δήλωσε ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Olivier Blanchard.
Έτσι έχει αρχίσει μια μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη για το κατά πόσον θα πρέπει να αυξηθούν οι φόροι όταν πραγματοποιηθεί η ανάκαμψη.
Οι Σοσιαλδημοκράτες της Ελβετίας θέλουν υψηλότερους φόρους εισοδήματος και τα μέσα ενημέρωσης του Ηνωμένου Βασιλείου εκπλήσσονται επίσης με εικασίες για πιθανές αυξήσεις φόρου.
Ένα άλλο επιχείρημα εστιάζεται στους φόρους περιουσίας.
Ο εταίρος μειοψηφίας στον συνασπισμό της Ισπανίας εξετάζει μια τέτοια πρόταση, ενώ στη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση μείωσε πρόσφατα το φόρο περιουσίας, ο οικονομολόγος Thomas Piketty λέει ότι η ιστορία δείχνει ότι τέτοια μέτρα είναι ο καλύτερος τρόπος μείωσης του τεράστιου δημόσιου χρέους.
Ο Camille Landais, καθηγητής οικονομικών στο London School of Economics, προτείνει ακόμη και για έναν περιορισμένο χρόνο, πανευρωπαϊκό φόρο περιουσίας.
«Εάν πρέπει να υπάρχει κάποια μορφή ήπιας εξισορρόπησης των δημόσιων οικονομικών, πρέπει να είναι με τρόπο δίκαιο και ουσιαστικά να στοχεύει σε άτομα που είναι πιο ικανά να το αντέξουν», δήλωσε ο Landais.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel έχει ήδη αναγκαστεί να αρνηθεί οποιαδήποτε σχέδια για υψηλότερους φόρους προς το παρόν, ενώ ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Bruno Le Maire δήλωσε ότι δεν θέλει να εφαρμόσει εκ νέου τη φορολογία της χώρας για τον πλούτο.
Η κρίση μπορεί επίσης να αναζωπυρώσει τις εκκλήσεις για αλλαγή της νοοτροπίας στη ζώνη του ευρώ τουλάχιστον, όπου τα γερμανικά όρια για τα ελλείμματα και το χρέος είχαν παγιωθεί στη νομισματική ένωση.
Στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, γίνονται δεκτά υψηλότερα φορτία χρέους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ενώ οι κυβερνήσεις σταθεροποιούν τις δαπάνες και περιορίζουν τον δανεισμό μέσω της οικονομικής ανάπτυξης, μεταφέροντας με βολικό τρόπο το βάρος στις μελλοντικές γενιές πολιτικών.
Μια σημαντική βοήθεια στις κυβερνήσεις να διατηρήσουν υπό έλεγχο το κόστος του χρέους είναι οι ενέργειες των κεντρικών τραπεζών.
Η αγορά ομολόγων από τις κεντρικές τράπεζες έχει μειώσει σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες σχετικά με την αύξηση του κόστους δανεισμού που κυριάρχησε στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και παρέχει τη βάση για τα δημόσια οικονομικά να αρχίσουν να διορθώνονται.
«Η μόνη λογική διέξοδος για υπερχρέωση ή υψηλά χρέη είναι ο πιο οικονομικός δυναμισμός», δήλωσε ο Marcel Fratzscher, Πρόεδρος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας της DIW.
"Αυτό είναι το μάθημα μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση."
Οι κεντρικές τράπεζες ενδέχεται επίσης να αντιμετωπίσουν πιέσεις από τις κυβερνήσεις να διατηρήσουν τη νομισματική πολιτική χαλαρή για περισσότερο χρόνο, ανεχόμενες τον πληθωρισμό, μια τακτική που βοήθησε το Ηνωμένο Βασίλειο να θέσει τον δανεισμό του υπό έλεγχο στην εποχή μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο πληθωρισμός θα έβλαπτε επίσης τις αποταμιεύσεις και θα προκαλούσε οδυνηρές αναμνήσεις για ορισμένες χώρες, από τη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 έως το Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του 1970.
Ο Fratzscher λέει ότι αυτή η πολιτική μείωσης του χρέους, είναι «καταστροφική».
Τι γίνεται όμως αν το χρέος δεν μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο;
Ο William White, ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Howe στο Τορόντο και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, λέει ότι το αποτέλεσμα είναι μια πραγματική πιθανότητα.
«Βρισκόμαστε σε κακή πορεία για τη συσσώρευση χρέους», είπε.
"Απαιτείται πολύ πιο σοβαρή σκέψη για την αναδιάρθρωση του χρέους με ομαλό τρόπο", πρόσθεσε.
www.bankingnews.gr
Αυτή η εκτίμηση θα μπορούσε να αναγκάσει τις κυβερνήσεις σε ολόκληρη την περιοχή να κάνουν δύσκολες επιλογές σχετικά με το πού θα δώσουν το βάρος μεταξύ των ψηφοφόρων που είναι ήδη απογοητευμένοι, αναφέρει νέα ανάλυση του Bloomberg.
Τα πειράματα λιτότητας της Ευρώπης από την τελευταία οικονομική κρίση, από την Ελλάδα έως το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι ένα καλό ιστορικό παράδειγμα είτε για την οικονομική ζημία είτε για την εκλογική κόπωση που μπορεί να προκαλέσουν οι περικοπές δαπανών.
Έχοντας υπόψη αυτές τις πικρές εμπειρίες, οι πολιτικοί έχουν ήδη θέσει ερωτήματα σχετικά με τις αυξήσεις των φόρων είτε στον πλούτο είτε στο εισόδημα - ακόμα κι αν απειλήσουν να βλάψουν την ανάπτυξη.
Οι εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν την ανοχή υψηλότερων χρεών, όπως στην Ιαπωνία, ή ίσως προσπαθώντας να επιβάλουν μια δόση πληθωρισμού για να διαβρώσουν το χρέος - που είναι από μόνο του ένας φόρος.
Με το κόστος κρατικού δανεισμού στα ιστορικά χαμηλά, τέτοιες προσεγγίσεις μπορεί να φαίνονται δελεαστικές καθώς οι λογαριασμοί ανεβαίνουν γρήγορα.
Οι δείκτες χρέους στη ζώνη του ευρώ και στο Ηνωμένο Βασίλειο ενδέχεται να φτάσουν το ορόσημο του 100% φέτος.
«Υπάρχουν πολύ λίγοι εύκολοι ή πολιτικά ελκυστικοί τρόποι αντιμετώπισης αυτής της κρίσης», δήλωσε ο James Athey, διαχειριστής στην Aberdeen Standard Investments.
"Ο ιδανικός τρόπος για να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι είναι να δημιουργήσουν ανάπτυξη που είναι υψηλότερη από το κόστος χρηματοδότησής τους.
Δυστυχώς, νομίζω ότι αυτό θα είναι πολύ δύσκολο", προσθέτει ο ίδιος.
Καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυξάνουν γρήγορα το δανεισμό για να βοηθήσουν τις οικονομίες, η εμπειρία υης λιτότητας της περιοχής πλαισιώνει τη συζήτηση σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης του χρέους.
Η εφαρμογή αυτού του φαρμάκου ήταν ενδεικτικό στην Ελλάδα το 2010, όταν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι είχε προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά παρά καλό στα δημόσια οικονομικά και την ανάπτυξη της χώρας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου το έλλειμμα του 2010 αυξήθηκε επίσης σε επίπεδα όπως της Ελλάδας, η λιτότητα υπό τον πρώην πρωθυπουργό David Cameron, συνέπεσε με χρόνια ισχνής ανάπτυξης.
Αυτό πυροδότησε τη δυσαρέσκεια που συνέβαλε στην πολιτική του κατάρρευση, όταν η χώρα ψήφισε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
"Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανησυχούν για τη μεγάλη αύξηση του χρέους και μετατοπίστηκαν στη δημοσιονομική λιτότητα, πιθανώς επιβραδύνοντας την ανάκαμψη", δήλωσε ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Olivier Blanchard.
Έτσι έχει αρχίσει μια μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη για το κατά πόσον θα πρέπει να αυξηθούν οι φόροι όταν πραγματοποιηθεί η ανάκαμψη.
Οι Σοσιαλδημοκράτες της Ελβετίας θέλουν υψηλότερους φόρους εισοδήματος και τα μέσα ενημέρωσης του Ηνωμένου Βασιλείου εκπλήσσονται επίσης με εικασίες για πιθανές αυξήσεις φόρου.
Ένα άλλο επιχείρημα εστιάζεται στους φόρους περιουσίας.
Ο εταίρος μειοψηφίας στον συνασπισμό της Ισπανίας εξετάζει μια τέτοια πρόταση, ενώ στη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση μείωσε πρόσφατα το φόρο περιουσίας, ο οικονομολόγος Thomas Piketty λέει ότι η ιστορία δείχνει ότι τέτοια μέτρα είναι ο καλύτερος τρόπος μείωσης του τεράστιου δημόσιου χρέους.
Ο Camille Landais, καθηγητής οικονομικών στο London School of Economics, προτείνει ακόμη και για έναν περιορισμένο χρόνο, πανευρωπαϊκό φόρο περιουσίας.
«Εάν πρέπει να υπάρχει κάποια μορφή ήπιας εξισορρόπησης των δημόσιων οικονομικών, πρέπει να είναι με τρόπο δίκαιο και ουσιαστικά να στοχεύει σε άτομα που είναι πιο ικανά να το αντέξουν», δήλωσε ο Landais.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel έχει ήδη αναγκαστεί να αρνηθεί οποιαδήποτε σχέδια για υψηλότερους φόρους προς το παρόν, ενώ ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Bruno Le Maire δήλωσε ότι δεν θέλει να εφαρμόσει εκ νέου τη φορολογία της χώρας για τον πλούτο.
Η κρίση μπορεί επίσης να αναζωπυρώσει τις εκκλήσεις για αλλαγή της νοοτροπίας στη ζώνη του ευρώ τουλάχιστον, όπου τα γερμανικά όρια για τα ελλείμματα και το χρέος είχαν παγιωθεί στη νομισματική ένωση.
Στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, γίνονται δεκτά υψηλότερα φορτία χρέους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ενώ οι κυβερνήσεις σταθεροποιούν τις δαπάνες και περιορίζουν τον δανεισμό μέσω της οικονομικής ανάπτυξης, μεταφέροντας με βολικό τρόπο το βάρος στις μελλοντικές γενιές πολιτικών.
Μια σημαντική βοήθεια στις κυβερνήσεις να διατηρήσουν υπό έλεγχο το κόστος του χρέους είναι οι ενέργειες των κεντρικών τραπεζών.
Η αγορά ομολόγων από τις κεντρικές τράπεζες έχει μειώσει σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες σχετικά με την αύξηση του κόστους δανεισμού που κυριάρχησε στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και παρέχει τη βάση για τα δημόσια οικονομικά να αρχίσουν να διορθώνονται.
«Η μόνη λογική διέξοδος για υπερχρέωση ή υψηλά χρέη είναι ο πιο οικονομικός δυναμισμός», δήλωσε ο Marcel Fratzscher, Πρόεδρος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας της DIW.
"Αυτό είναι το μάθημα μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση."
Οι κεντρικές τράπεζες ενδέχεται επίσης να αντιμετωπίσουν πιέσεις από τις κυβερνήσεις να διατηρήσουν τη νομισματική πολιτική χαλαρή για περισσότερο χρόνο, ανεχόμενες τον πληθωρισμό, μια τακτική που βοήθησε το Ηνωμένο Βασίλειο να θέσει τον δανεισμό του υπό έλεγχο στην εποχή μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο πληθωρισμός θα έβλαπτε επίσης τις αποταμιεύσεις και θα προκαλούσε οδυνηρές αναμνήσεις για ορισμένες χώρες, από τη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 έως το Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του 1970.
Ο Fratzscher λέει ότι αυτή η πολιτική μείωσης του χρέους, είναι «καταστροφική».
Τι γίνεται όμως αν το χρέος δεν μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο;
Ο William White, ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Howe στο Τορόντο και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, λέει ότι το αποτέλεσμα είναι μια πραγματική πιθανότητα.
«Βρισκόμαστε σε κακή πορεία για τη συσσώρευση χρέους», είπε.
"Απαιτείται πολύ πιο σοβαρή σκέψη για την αναδιάρθρωση του χρέους με ομαλό τρόπο", πρόσθεσε.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών