Στις αδύναμες και εξαιρετικά παρεμβατικές οικονομίες, ο συνδυασμός της ήδη υψηλής ανεργίας, του υψηλού χρέους και των υψηλών κρατικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει σε κρίση ελληνικού τύπου
Πριν από κάθε σχέδιο έκτακτης ανάγκης που χρειάζεται η παγκόσμια οικονομία, πρέπει να θυμόμαστε ότι, όπως και στο παρελθόν, η σύνεση και η ευθύνη της κοινωνίας των πολιτών και των επιχειρήσεων θα μας βοηθήσουν να βγούμε από αυτή την κρίση.
Ενόψει μιας άνευ προηγουμένου κρίσης, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, υπεύθυνοι και προσεκτικοί.
Ως εκ τούτου, μια σοβαρή απάντηση πρέπει να είναι προσανατολισμένη προς την πλευρά της προσφοράς.
Είναι αστείο να προσπαθήσουμε να ενθαρρύνουμε τη ζήτηση με τυπωμένα χρήματα και δημόσιες δαπάνες σε ένα αναγκαστικό lockdown, όπου οποιαδήποτε πρόσθετη ζήτηση δεν θα ανεβάσει την προσφορά, μπορεί ακόμη και να την ισοπεδώσει.
Ο υποχρεωτικός τερματισμός λειτουργίας λόγω σοκ εφοδιασμού δεν επιλύεται με κυβερνητικές δαπάνες ή μέτρα από την πλευρά της ζήτησης.
Η εκτύπωση χρήματος και η μείωση των επιτοκίων βοηθούν τους ήδη χρεωμένους και τις κυβερνήσεις, με ήδη ιστορικά χαμηλές αποδόσεις στα ομολόγα, ενώ τα ελλείμματα πρόκειται να αυξηθούν λόγω των αυτόματων σταθεροποιητών.
Οι κυβερνήσεις που υπερέβησαν τις δαπάνες κατά τους χρόνους ανάπτυξης, αύξησαν το χρέος και αγνόησαν τους κινδύνους μιας πανδημίας και στη συνέχεια προχώρησαν σε κλείσιμο της οικονομίας δεν μπορούν να παρουσιαστούν ως λύση.
Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν χρειάζονται κυβέρνηση για να ενθαρρύνουν τη ζήτηση, διότι αυτό δεν αποτελεί ζήτημα ζήτησης, η παύση λειτουργίας επιβάλλεται από το νόμο λόγω μιας πανδημίας για την υγεία που οι νομοθέτες προτιμούσαν να αγνοήσουν.
Δεν μπορούμε να βρεθούμε στην παγίδα του να πιστεύουμε ότι αυτό που χρειάζεται η οικονομία είναι η οικονομική χαλάρωση όταν αποτύχει και αν δεν λειτουργήσει τότε πρέπει να συνεχίσουμε τη νομισματική παραφροσύνη.
Η νομισματική παραφροσύνη δεν είναι η λύση για τη νομισματική υπέρβαση και την τρέλα που προηγήθηκε.
Είναι καθήκον μας να προειδοποιούμε για τους κινδύνους να πέσουμε σε ανεύθυνη αισιοδοξία, ακριβώς έτσι ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από αυτή την κρίση πιο γρήγορα και καλύτερα.
Ποια αποκατάσταση θα υπάρξει;
Οι εκτιμήσεις της οικονομικής ανάπτυξης έχουν επιδοθεί σε ελεύθερη πτώση.
Το κλείσιμο, έστω και προσωρινό, της οικονομικής δραστηριότητας, των μεταφορών και του εμπορίου θα σημαίνει αναπόφευκτη ύφεση.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να συμβεί τώρα, είναι οι αναλυτές να συνεχίσουν να πιστεύουν σε μια ανάκαμψη σχήματος V.
Όλες οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προετοιμαστούν για μια ανάπτυξη σχήματος L.
Εάν κάνω λάθος υποστηρίζει ο συντάκτης της έκθεσης, οι οικονομίες θα είναι ισχυρότερες ούτως ή άλλως, αλλά αν έχω δίκιο, τα μαζικά μέτρα στήριξης που εφαρμόζονται μόνο τρεις εβδομάδες μετά από μια πολιτική υψηλών και τεράστιων ελλειμματικών δαπανών στην αγορά, στην αρχή μιας πανδημικής κρίσης θα οδηγήσουν την οικονομία σε μια κατάσταση ανεπανόρθωτη, από όπου δεν θα βγει εύκολα.
Οι κυριότερες οικονομίες έχουν μεγάλη ικανότητα να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο σοκ.
Αυτό δεν συμβαίνει στην Ιταλία ή στην Ισπανία.
Οι υπολογισμοί για τις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ότι η ανεργία θα αυξηθεί στο 6,5%, στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου στο 7% και στη Γερμανία στο 6%.
Στις αδύναμες και εξαιρετικά παρεμβατικές οικονομίες, ο συνδυασμός της ήδη υψηλής ανεργίας, του υψηλού χρέους και των υψηλών κρατικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει σε κρίση ελληνικού τύπου, όταν τα μέτρα για την αντιμετώπιση ενός αναγκαστικού κλεισίματος, προέρχονται από μια μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση.
Στην ευρωζώνη, τα περισσότερα από τα σχέδια που ανακοινώθηκαν από τις κυβερνήσεις βασίζονται σε τρία σημαντικά ελαττώματα:
αγνοούν ότι πολλές χώρες ήταν ήδη κοντά στην ύφεση το 2019,
υποθέτουν πως θα είναι μια παρένθεση χαμηλού αντίκτυπου και
εκτιμούν πως μια ταχεία και εκθετική ανάκαμψη δεν θα προκαλέσει πραγματική ζημία στην απασχόληση ή τους δημόσιους και ιδιωτικούς λογαριασμούς.
Στην ευρωζώνη, το ΑΕΠ της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας αντανακλούσε ήδη σημαντική επιβράδυνση, οπότε η απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της ΕΚΤ και των κυβερνήσεων ξεκινά από λάθος διάγνωση: ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το ζήτημα και η πρόσβαση σε πιστώσεις και όχι στην κατάρρευση των πωλήσεων λόγω ενός επιβληθέντος κλεισίματος, με τη συσσώρευση φορολογικών υποχρεώσεων και σταθερών εξόδων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποφύγουν να κάνουν τα λάθη που έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν τα έθνη της ευρωζώνης.
Προθεσμίες
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δημιουργούν άθελά τους επιζήμιες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην οικονομία, παρέχοντας στους πολίτες μη ρεαλιστικές μικρές δόσεις αρνητικών πληροφοριών και επεκτείνοντας το κλείσιμο για 15 ημέρες.
Αυτό οδηγεί σε τεράστια προβλήματα ταμειακών ροών σε ολόκληρη την οικονομία, επειδή οι επιχειρήσεις διαπιστώνουν ότι οι μηχανισμοί υποστήριξης διαρκούν λίγες μόνο ημέρες, ενώ η επέκταση των ζημιών καταστρέφει τις ταμειακές ροές και τους ισολογισμούς.
Οι επιχειρήσεις βλέπουν ότι οι πληρωμές τρεχόντων τιμολογίων καθυστερούν ή δεν καταβάλλονται, ενώ οι παραγγελίες για το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο ακυρώνονται.
Η συντριπτική πλειοψηφία των εταιρειών δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα πρόσβασης σε πιστώσεις (υπάρχει μεγάλη ρευστότητα και πιστωτική προσφορά στη ζήτηση διαλυτών και σε πολύ χαμηλά ποσοστά), αντιμετωπίζουν πλήρες κλείσιμο και απολύσεις λόγω διακοπής της δραστηριότητας.
Μηδενικό εισόδημα, αλλά σταθερό κόστος και συσσωρευμένοι φόροι.
Πολλές επιχειρήσεις θα διαπιστώσουν ότι η καθυστέρηση των πληρωμών φόρων ή η παροχή δανείων δεν επιλύει τίποτα.
Το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων των επιχειρήσεων δεν είναι μία από τις εγγυήσεις δανείων, αλλά η αδυναμία αίτησης δανείου.
Δεν βρισκόμαστε σε κρίση εξαιτίας της έλλειψης πρόσβασης στην πίστωση, αλλά μάλλον μιας κρίσης λόγω της εξαφάνισης της δραστηριότητας.
Η ιδιωτική συνεισφορά
Οι κυβερνήσεις αναμένουν από τις τράπεζες να προσφέρουν μαζική ανακούφιση μέσω περισσότερων δανείων, αγνοώντας το γεγονός ότι οι τράπεζες στην ευρωζώνη εξακολουθούν να έχουν δισεκατομμύρια μη εξυπηρετούμενων δανείων και αντιμετωπίζουν μια τεράστια αύξηση των παραβάσεων στην Ευρώπη αλλά και στις αναπτυσσόμενες θυγατρικές τους, κυρίως στη Λατινική Αμερική και την Ασία.
Οι τράπεζες θα αντιμετωπίσουν αύξηση της αθέτησης των υφιστάμενων περιουσιακών στοιχείων τόσο στην Ευρώπη όσο και στο εξωτερικό.
Οι τράπεζες μπορούν να αντεπεξέλθουν στην κατάσταση αυτή και το έχουν κάνει καλά, αλλά δεν πρόκειται να αυξήσουν τον κίνδυνο κατά δεκάδες δισεκατομμύρια, βοηθώντας τους σημερινούς πελάτες τους να βγουν από την κρίση.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν τη δύναμη του ισολογισμού σε ιδιώτες αυτό δεν είναι ούτε εμφανές σε μεγάλες εταιρείες ούτε υφίσταται σε ΜμΕ (μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις).
Επιπλέον, οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν ήδη υψηλά επίπεδα χρέους, αν και έχει μειωθεί αξιοθαύμαστα τα τελευταία χρόνια.
Το καθαρό χρέος προς τα κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (EBITDA) στις μη χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις είναι πιθανό να αυξηθεί λόγω των υποβαθμίσεων των κερδών και των ταμειακών ροών.
Τα μέτρα πίστωσης, ρευστότητας και βραχυπρόθεσμης βοήθειας είναι κατάλληλα για όσους θα επιβίωνε ούτως ή άλλως πριν από αυτά τα νέα μέτρα της κεντρικής τράπεζας και της κυβέρνησης.
Η ρευστότητα ήταν τεράστια, τα επιτόκια ήταν χαμηλά και οι τράπεζες έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια να δανείσουν.
Οι χαμένοι από την κρίση αυτή θα είναι οι εργαζόμενοι, χωρίς μεγάλα περιουσιακά στοιχεία για να καλύψουν ένα δάνειο και χωρίς ισχυρούς πόρους για να αντιμετωπίσουν μήνες μηδενικού εισοδήματος.
Και εκείνοι που θα υποφέρουν τους επόμενους μήνες, είναι οι ίδιοι που σήκωσαν τα φορολογικά βάρη πέρυσι.
Οι κυβερνήσεις πρόκειται ήδη να καταναλώσουν όλο το δημοσιονομικό χώρο που διαθέτουν και πολλά άλλα.
Η ιδέα είναι ότι αυτή η τεράστια ρευστότητα με αρνητικά πραγματικά ποσοστά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάτι αποτελεσματικό για μία φορά, όχι για να αυξήσει τις διαρθρωτικές ανισορροπίες στις τρέχουσες δαπάνες.
Αυτό δεν ζητά από το κράτος να παρεμβαίνει, ζητά από την κυβέρνηση να σταματήσει να παρεμβαίνει τόσο πολύ, να σταματήσει τη μηχανή φορολογικού βάρους κατά τη διάρκεια ενός άνευ προηγουμένου επιχειρηματικού κατακλυσμού και να ενώσει την ευθύνη και την λιτότητα με όσους αγωνίζονται καθημερινά για να επιβιώσουν.
Εάν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες αποφασίσουν να πολλαπλασιάσουν τα προηγούμενα λάθη που προσθέτουν μεγαλύτερα, όπως η άμεση δημιουργία εσόδων από τις δαπάνες ή τα χρήματα με ελικόπτερο, θα προσθέσουν μια νομισματική κρίση σε έναν υποχρεωτικό σοκ εφοδιασμού.
Ένα λάθος δεν διορθώνεται κάνοντας το ίδιο αλλά πιο επιθετικά.
Πρέπει να ζητήσουμε από την κυβέρνηση να σταματήσει να παρεμβαίνει τόσο πολύ, όχι για να εκμεταλλευτεί ένα πρωτοφανές επιχειρηματικό κατακλυσμό για να αυξήσει τον παρεμβατισμό.
Εάν οι κυβερνήσεις επιμένουν στη διατήρηση των ελάχιστων φορολογικών εσόδων που μπορούν να γκρεμίσουν από τα συντρίμμια, θα θέσουν σε κίνδυνο τις εισπράξεις του 2020 και των εσόδων του 2021 και του 2022, λόγω της τεράστιας αύξησης της ανεργίας και του κλεισίματος των επιχειρήσεων.
Η διατήρηση του συστήματος φορολογικών σφήνων σε μια κρίση αυτού του μεγέθους δημιουργεί ένα διπλό αρνητικό.
Το ντόμινο των επιχειρηματικών αποτυχιών και των απωλειών σε θέσεις εργασίας θα χρειαστούν χρόνια για να ανακάμψουν, και μαζί του, οι φορολογικές βάσεις και τα έσοδα.
Δεύτερον, η δυνητική ανάπτυξη περιορίζεται λόγω της δυσανάλογα υψηλής φορολογίας κανονιστικών ρυθμίσεων, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την προσέλκυση των μικρών επενδύσεων που θα μπορούσαν να προκύψουν μετά την ανάκαμψη.
Μια εκτεταμένη οικονομική κρίση λόγω lockdown δεν επιλύεται με μέτρα ζήτησης ή χρησιμοποιώντας τον ισολογισμό του ιδιωτικού τομέα για την προσθήκη χρέους και τη συσσώρευση κινδύνου, αλλά με επείγοντα μέτρα εφοδιασμού που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των επιχειρήσεων και, μαζί τους, των εργαζομένων και των οικογενειών.
Οι ΗΠΑ και ο κόσμος θα συνέλθουν από αυτή την κρίση.
Αυτό που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι να το επιτρέψει.
Η κυβέρνηση είναι εκεί για να διευκολύνει, όχι να επιλέξει τους νικητές και τους ηττημένους.
www.bankingnews.gr
Ενόψει μιας άνευ προηγουμένου κρίσης, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, υπεύθυνοι και προσεκτικοί.
Τι είδους κρίση αντιμετωπίζουμε;
Πρόκειται για σοκ στις αλυσίδες εφοδιασμού που προστίθεται σε υποχρεωτικό κλείσιμο της οικονομίας. Ως εκ τούτου, μια σοβαρή απάντηση πρέπει να είναι προσανατολισμένη προς την πλευρά της προσφοράς.
Είναι αστείο να προσπαθήσουμε να ενθαρρύνουμε τη ζήτηση με τυπωμένα χρήματα και δημόσιες δαπάνες σε ένα αναγκαστικό lockdown, όπου οποιαδήποτε πρόσθετη ζήτηση δεν θα ανεβάσει την προσφορά, μπορεί ακόμη και να την ισοπεδώσει.
Ο υποχρεωτικός τερματισμός λειτουργίας λόγω σοκ εφοδιασμού δεν επιλύεται με κυβερνητικές δαπάνες ή μέτρα από την πλευρά της ζήτησης.
Η εκτύπωση χρήματος και η μείωση των επιτοκίων βοηθούν τους ήδη χρεωμένους και τις κυβερνήσεις, με ήδη ιστορικά χαμηλές αποδόσεις στα ομολόγα, ενώ τα ελλείμματα πρόκειται να αυξηθούν λόγω των αυτόματων σταθεροποιητών.
Οι κυβερνήσεις που υπερέβησαν τις δαπάνες κατά τους χρόνους ανάπτυξης, αύξησαν το χρέος και αγνόησαν τους κινδύνους μιας πανδημίας και στη συνέχεια προχώρησαν σε κλείσιμο της οικονομίας δεν μπορούν να παρουσιαστούν ως λύση.
Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν χρειάζονται κυβέρνηση για να ενθαρρύνουν τη ζήτηση, διότι αυτό δεν αποτελεί ζήτημα ζήτησης, η παύση λειτουργίας επιβάλλεται από το νόμο λόγω μιας πανδημίας για την υγεία που οι νομοθέτες προτιμούσαν να αγνοήσουν.
Δεν μπορούμε να βρεθούμε στην παγίδα του να πιστεύουμε ότι αυτό που χρειάζεται η οικονομία είναι η οικονομική χαλάρωση όταν αποτύχει και αν δεν λειτουργήσει τότε πρέπει να συνεχίσουμε τη νομισματική παραφροσύνη.
Η νομισματική παραφροσύνη δεν είναι η λύση για τη νομισματική υπέρβαση και την τρέλα που προηγήθηκε.
Είναι καθήκον μας να προειδοποιούμε για τους κινδύνους να πέσουμε σε ανεύθυνη αισιοδοξία, ακριβώς έτσι ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από αυτή την κρίση πιο γρήγορα και καλύτερα.
Ποια αποκατάσταση θα υπάρξει;
Οι εκτιμήσεις της οικονομικής ανάπτυξης έχουν επιδοθεί σε ελεύθερη πτώση.
Το κλείσιμο, έστω και προσωρινό, της οικονομικής δραστηριότητας, των μεταφορών και του εμπορίου θα σημαίνει αναπόφευκτη ύφεση.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να συμβεί τώρα, είναι οι αναλυτές να συνεχίσουν να πιστεύουν σε μια ανάκαμψη σχήματος V.
Όλες οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προετοιμαστούν για μια ανάπτυξη σχήματος L.
Εάν κάνω λάθος υποστηρίζει ο συντάκτης της έκθεσης, οι οικονομίες θα είναι ισχυρότερες ούτως ή άλλως, αλλά αν έχω δίκιο, τα μαζικά μέτρα στήριξης που εφαρμόζονται μόνο τρεις εβδομάδες μετά από μια πολιτική υψηλών και τεράστιων ελλειμματικών δαπανών στην αγορά, στην αρχή μιας πανδημικής κρίσης θα οδηγήσουν την οικονομία σε μια κατάσταση ανεπανόρθωτη, από όπου δεν θα βγει εύκολα.
Οι κυριότερες οικονομίες έχουν μεγάλη ικανότητα να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο σοκ.
Αυτό δεν συμβαίνει στην Ιταλία ή στην Ισπανία.
Οι υπολογισμοί για τις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ότι η ανεργία θα αυξηθεί στο 6,5%, στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου στο 7% και στη Γερμανία στο 6%.
Στις αδύναμες και εξαιρετικά παρεμβατικές οικονομίες, ο συνδυασμός της ήδη υψηλής ανεργίας, του υψηλού χρέους και των υψηλών κρατικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει σε κρίση ελληνικού τύπου, όταν τα μέτρα για την αντιμετώπιση ενός αναγκαστικού κλεισίματος, προέρχονται από μια μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση.
Στην ευρωζώνη, τα περισσότερα από τα σχέδια που ανακοινώθηκαν από τις κυβερνήσεις βασίζονται σε τρία σημαντικά ελαττώματα:
αγνοούν ότι πολλές χώρες ήταν ήδη κοντά στην ύφεση το 2019,
υποθέτουν πως θα είναι μια παρένθεση χαμηλού αντίκτυπου και
εκτιμούν πως μια ταχεία και εκθετική ανάκαμψη δεν θα προκαλέσει πραγματική ζημία στην απασχόληση ή τους δημόσιους και ιδιωτικούς λογαριασμούς.
Στην ευρωζώνη, το ΑΕΠ της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας αντανακλούσε ήδη σημαντική επιβράδυνση, οπότε η απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της ΕΚΤ και των κυβερνήσεων ξεκινά από λάθος διάγνωση: ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το ζήτημα και η πρόσβαση σε πιστώσεις και όχι στην κατάρρευση των πωλήσεων λόγω ενός επιβληθέντος κλεισίματος, με τη συσσώρευση φορολογικών υποχρεώσεων και σταθερών εξόδων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποφύγουν να κάνουν τα λάθη που έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν τα έθνη της ευρωζώνης.
Προθεσμίες
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δημιουργούν άθελά τους επιζήμιες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην οικονομία, παρέχοντας στους πολίτες μη ρεαλιστικές μικρές δόσεις αρνητικών πληροφοριών και επεκτείνοντας το κλείσιμο για 15 ημέρες.
Αυτό οδηγεί σε τεράστια προβλήματα ταμειακών ροών σε ολόκληρη την οικονομία, επειδή οι επιχειρήσεις διαπιστώνουν ότι οι μηχανισμοί υποστήριξης διαρκούν λίγες μόνο ημέρες, ενώ η επέκταση των ζημιών καταστρέφει τις ταμειακές ροές και τους ισολογισμούς.
Οι επιχειρήσεις βλέπουν ότι οι πληρωμές τρεχόντων τιμολογίων καθυστερούν ή δεν καταβάλλονται, ενώ οι παραγγελίες για το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο ακυρώνονται.
Η συντριπτική πλειοψηφία των εταιρειών δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα πρόσβασης σε πιστώσεις (υπάρχει μεγάλη ρευστότητα και πιστωτική προσφορά στη ζήτηση διαλυτών και σε πολύ χαμηλά ποσοστά), αντιμετωπίζουν πλήρες κλείσιμο και απολύσεις λόγω διακοπής της δραστηριότητας.
Μηδενικό εισόδημα, αλλά σταθερό κόστος και συσσωρευμένοι φόροι.
Πολλές επιχειρήσεις θα διαπιστώσουν ότι η καθυστέρηση των πληρωμών φόρων ή η παροχή δανείων δεν επιλύει τίποτα.
Το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων των επιχειρήσεων δεν είναι μία από τις εγγυήσεις δανείων, αλλά η αδυναμία αίτησης δανείου.
Δεν βρισκόμαστε σε κρίση εξαιτίας της έλλειψης πρόσβασης στην πίστωση, αλλά μάλλον μιας κρίσης λόγω της εξαφάνισης της δραστηριότητας.
Η ιδιωτική συνεισφορά
Οι κυβερνήσεις αναμένουν από τις τράπεζες να προσφέρουν μαζική ανακούφιση μέσω περισσότερων δανείων, αγνοώντας το γεγονός ότι οι τράπεζες στην ευρωζώνη εξακολουθούν να έχουν δισεκατομμύρια μη εξυπηρετούμενων δανείων και αντιμετωπίζουν μια τεράστια αύξηση των παραβάσεων στην Ευρώπη αλλά και στις αναπτυσσόμενες θυγατρικές τους, κυρίως στη Λατινική Αμερική και την Ασία.
Οι τράπεζες μπορούν να αντεπεξέλθουν στην κατάσταση αυτή και το έχουν κάνει καλά, αλλά δεν πρόκειται να αυξήσουν τον κίνδυνο κατά δεκάδες δισεκατομμύρια, βοηθώντας τους σημερινούς πελάτες τους να βγουν από την κρίση.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναλαμβάνουν τη δύναμη του ισολογισμού σε ιδιώτες αυτό δεν είναι ούτε εμφανές σε μεγάλες εταιρείες ούτε υφίσταται σε ΜμΕ (μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις).
Επιπλέον, οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν ήδη υψηλά επίπεδα χρέους, αν και έχει μειωθεί αξιοθαύμαστα τα τελευταία χρόνια.
Το καθαρό χρέος προς τα κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (EBITDA) στις μη χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις είναι πιθανό να αυξηθεί λόγω των υποβαθμίσεων των κερδών και των ταμειακών ροών.
Τα μέτρα πίστωσης, ρευστότητας και βραχυπρόθεσμης βοήθειας είναι κατάλληλα για όσους θα επιβίωνε ούτως ή άλλως πριν από αυτά τα νέα μέτρα της κεντρικής τράπεζας και της κυβέρνησης.
Η ρευστότητα ήταν τεράστια, τα επιτόκια ήταν χαμηλά και οι τράπεζες έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια να δανείσουν.
Οι χαμένοι από την κρίση αυτή θα είναι οι εργαζόμενοι, χωρίς μεγάλα περιουσιακά στοιχεία για να καλύψουν ένα δάνειο και χωρίς ισχυρούς πόρους για να αντιμετωπίσουν μήνες μηδενικού εισοδήματος.
Και εκείνοι που θα υποφέρουν τους επόμενους μήνες, είναι οι ίδιοι που σήκωσαν τα φορολογικά βάρη πέρυσι.
Οι κυβερνήσεις πρόκειται ήδη να καταναλώσουν όλο το δημοσιονομικό χώρο που διαθέτουν και πολλά άλλα.
Η ιδέα είναι ότι αυτή η τεράστια ρευστότητα με αρνητικά πραγματικά ποσοστά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάτι αποτελεσματικό για μία φορά, όχι για να αυξήσει τις διαρθρωτικές ανισορροπίες στις τρέχουσες δαπάνες.
Αυτό δεν ζητά από το κράτος να παρεμβαίνει, ζητά από την κυβέρνηση να σταματήσει να παρεμβαίνει τόσο πολύ, να σταματήσει τη μηχανή φορολογικού βάρους κατά τη διάρκεια ενός άνευ προηγουμένου επιχειρηματικού κατακλυσμού και να ενώσει την ευθύνη και την λιτότητα με όσους αγωνίζονται καθημερινά για να επιβιώσουν.
Εάν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες αποφασίσουν να πολλαπλασιάσουν τα προηγούμενα λάθη που προσθέτουν μεγαλύτερα, όπως η άμεση δημιουργία εσόδων από τις δαπάνες ή τα χρήματα με ελικόπτερο, θα προσθέσουν μια νομισματική κρίση σε έναν υποχρεωτικό σοκ εφοδιασμού.
Ένα λάθος δεν διορθώνεται κάνοντας το ίδιο αλλά πιο επιθετικά.
Πρέπει να ζητήσουμε από την κυβέρνηση να σταματήσει να παρεμβαίνει τόσο πολύ, όχι για να εκμεταλλευτεί ένα πρωτοφανές επιχειρηματικό κατακλυσμό για να αυξήσει τον παρεμβατισμό.
Εάν οι κυβερνήσεις επιμένουν στη διατήρηση των ελάχιστων φορολογικών εσόδων που μπορούν να γκρεμίσουν από τα συντρίμμια, θα θέσουν σε κίνδυνο τις εισπράξεις του 2020 και των εσόδων του 2021 και του 2022, λόγω της τεράστιας αύξησης της ανεργίας και του κλεισίματος των επιχειρήσεων.
Η διατήρηση του συστήματος φορολογικών σφήνων σε μια κρίση αυτού του μεγέθους δημιουργεί ένα διπλό αρνητικό.
Το ντόμινο των επιχειρηματικών αποτυχιών και των απωλειών σε θέσεις εργασίας θα χρειαστούν χρόνια για να ανακάμψουν, και μαζί του, οι φορολογικές βάσεις και τα έσοδα.
Δεύτερον, η δυνητική ανάπτυξη περιορίζεται λόγω της δυσανάλογα υψηλής φορολογίας κανονιστικών ρυθμίσεων, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την προσέλκυση των μικρών επενδύσεων που θα μπορούσαν να προκύψουν μετά την ανάκαμψη.
Μια εκτεταμένη οικονομική κρίση λόγω lockdown δεν επιλύεται με μέτρα ζήτησης ή χρησιμοποιώντας τον ισολογισμό του ιδιωτικού τομέα για την προσθήκη χρέους και τη συσσώρευση κινδύνου, αλλά με επείγοντα μέτρα εφοδιασμού που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των επιχειρήσεων και, μαζί τους, των εργαζομένων και των οικογενειών.
Οι ΗΠΑ και ο κόσμος θα συνέλθουν από αυτή την κρίση.
Αυτό που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι να το επιτρέψει.
Η κυβέρνηση είναι εκεί για να διευκολύνει, όχι να επιλέξει τους νικητές και τους ηττημένους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών