Στις 3 Ιανουαρίου, ο Iρακινός πρωθυπουργός Adel Abdul Mahdi καταδίκασε τη δολοφονία από τις ΗΠΑ του Ιρανού στρατηγού Qassem Soleimani και του διοικητή της ιρακινής πολιτοφυλακής Abu Mahdi al-Muhandis, καλώντας την αεροπορική επιδρομή «μαζική παραβίαση της κυριαρχίας».
Ο Abdul Mahdi προειδοποίησε ότι το αεροπορικό χτύπημα ήταν «μια επικίνδυνη κλιμάκωση που θα τινάξει στον αέρα την ασφάλεια και θα πυροδοτήσει έναν καταστρεπτικό πόλεμο στο Ιράκ, στην περιοχή και στον κόσμο».
Την ίδια μέρα, ηγέτες αντίπαλων σιιτικών ομάδων "σε μια ασυνήθιστη εμφάνιση ενότητας μεταξύ των φατριών", ζήτησαν την απομάκρυνση αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ.
Την Κυριακή, το ιρακινό κοινοβούλιο ψήφισε να απελάσει όλα τα ξένα στρατεύματα από το Ιράκ.
Οι ΗΠΑ υποστήριξαν ότι η επίθεση εναντίον του Soleimani και του al-Muhandis στο Διεθνή Αερολιμένα της Βαγδάτης προκλήθηκε από την πρόσφατη επίθεση εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας από στρατιώτες ιρακινούς σιίτες.
Αν και την πραγματοποίησαν Ιρακινοί, οι ΗΠΑ υποστήριξαν ότι η επίθεση ήταν μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας εναντίον των ΗΠΑ από το ιρανικό κράτος.
Ωστόσο, αυτό το «στοχοθετημένο χτύπημα» ήταν μια επίθεση που διεξήχθη στο Ιράκ, και όχι στο Ιράν.
Οποιοσδήποτε μπορεί να σκεφτεί για το Soleimani, το ιρανικό κράτος ή τους ιρακινούς σιίτες, η απάντηση από τα μέλη του ιρακινού κοινοβουλίου δείχνει ότι η κλιμάκωση της συνεχιζόμενης σύγκρουσης ΗΠΑ-Ιράν δεν θα ήταν τόσο απλή όσο οι αντιπολεμικές παρατάξεις του αμερικανικού καθεστώτος θα ήθελάν.
Το χτύπημα των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν ερμηνεύεται ως χτύπημα και εναντίον του Ιράκ.
(Προφανώς, ο αγώνας των ΗΠΑ να μετατρέψου το Ιράκ σε κράτος μαριονέτα της οποίας τα νήματα κινούν οι ΗΠΑαπέτυχε.)
Επιπλέον, το χτύπημα αυτό αποσταθεροποίησε εντελώς την εύθραυστη συμμαχία των ΗΠΑ, Ιράν και Ιράκ και άλλων που είχαν πολεμήσει το ISIS στο Ιράκ.
Τώρα, αυτός ο συνασπισμός έχει καταρρεύσει.
Το ISIS σίγουρα θα επωφεληθεί από αυτή την τελευταία κλιμάκωση.
Ευτυχώς, δεν είναι σαφές ότι η πιο πρόσφατη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ - στο όνομα της επίθεσης στο Ιράν - πρέπει να οδηγήσει σε μεγαλύτερη διένεξη είτε με το Ιράκ είτε με το Ιράν.
Όπως επισημαίνει ο Daniel McCarthy στο The Spectator, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το ιρανικό καθεστώς θα επιδιώξει να εξαναγκάσει έναν μεγαλύτερο πόλεμο με τις ΗΠΑ σε αντίποινα για το θάνατο του Soleimani.
Όπως τονίζει ο McCarthy τα περισσότερα καθεστώτα ασχολούνται πρωτίστως με τη διατήρηση της ύπαρξής τους.
Το ιρανικό καθεστώς δεν είναι διαφορετικό και οποιοσδήποτε πλήρης πόλεμος με τις ΗΠΑ θα μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος αυτού του καθεστώτος.
Αυτό, βέβαια, δεν θα ήταν απαραίτητα νίκη για τις ΗΠΑ.
Η αλλαγή καθεστώτος που δεν «βγήκε» κατά το παρελθόν
Όπως έδειξαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Λιβύη, τα όνειρα των υποστηρικτών της "αλλαγής καθεστώτος" έχουν επανειλημμένα αποδειχθεί πολύ λανθασμένα.
Όταν οι ΗΠΑ καταστρέφουν τα καθεστώτα "αδίστακτων", ως εκ τούτου προκύπτουν πολύ χειρότερες συλλογές ριζοσπαστικών και χαοτικών ομάδων.
Δεδομένου ότι το Ιράν είναι πολύ μεγαλύτερο από το Ιράκ - και δεδομένου ότι η διεθνής τάξη είναι πολύ λιγότερο ευνοϊκή για τη μονομερή στρατιωτική δράση των ΗΠΑ τώρα από ό, τι κατά τις ημέρες των εισβολών στο Αφγανιστάν και το Ιράκ - η κατάσταση σε ένα μεταπολεμικό Ιράν πιθανόν να αποδειχθεί πολύ πιο προβληματική από όσο το Ιράκ ή τη Λιβύη.
Όχι ότι μια ιστορία επαναλαμβανόμενης και τεράστιας πολεμικής αποτυχίας στην περιοχή θα αποθαρρύνει τους πολεμοχαρείς από έναν ακόμη πόλεμο.
Δυστυχώς, πολλοί Αμερικανοί παραμένουν με την εντύπωση ότι οι υποστηρικτές του πολέμου δεν χρειάζεται αποδείξουν την αιτία που τους οδηγεί στο νέο πόλεμο ή να προσκομίσουν αποδείξεις ότι ο νέος τους πόλεμος μπορεί να πετύχει.
Αντίθετα, παραδόξως, οι ενάντιοι του πολέμου οφείλουν να αποδείξουν ότι δεν πρέπει να υπάρξει πόλεμος.
Αυτό, βεβαίως, είναι μια αντιστροφή του τι θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα λειτουργικό πολιτικό σύστημα.
Είτε μιλάμε για υγειονομική περίθαλψη, είτε για πόλεμο, το βάρος της απόδειξης είναι εκείνο που θέλει να χρησιμοποιήσει τη βία του κράτους για να φορολογήσει τους Αμερικανούς και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα για ένα ακόμα κυβερνητικό πρόγραμμα, πόλεμο ή μια πρωτοβουλία.
Ωστόσο, στην Αμερική σήμερα, η στάση που επικρατεί είναι πως «επαφίεται σε σας να αποδείξετε γιατί η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει αυτό το πράγμα.»
Η δικαιοσύνη της ατελείωτης κυβερνητικής ανάμειξης είναι απλώς υποτιθέμενη.
Η αεροπορική τρομοκρατία των τελευταίων εβδομάδων, όσο αναξιόπιστη κι αν ήταν, δεν μπορεί να ανατραπεί και τώρα είναι η στιγμή για τον Trump να τελειώσει αυτή τη συνεχιζόμενη σύγκρουση με το Ιράν και να δηλώσει ότι έχει σημειωθεί σημαντική νίκη - είτε είναι αλήθεια είτε όχι - με το θάνατο Soleimani.
Λόγω των περιορισμένων πόρων του Ιράν και του γεγονότος ότι δεν αποτελεί απειλή για τις ΗΠΑ, τώρα είναι η στιγμή για το αμερικανικό καθεστώς να απομακρυνθεί από τις συνεχιζόμενες απειλές για πρόσθετες κυρώσεις, βομβαρδισμούς και στρατιωτική κατοχή ιρανικής επικράτειας.
Τώρα είναι και η ώρα οι ΗΠΑ να εξαλείψουν την παρουσία των 5.000 στρατευμάτων στο Ιράκ και να ξεκινήσουν τις προετοιμασίες για να τερματίσουν ό, τι οι ιρακινοί πολιτικοί αποκαλούν παραβιάσεις της ιρακινής κυριαρχίας.
Παρά τη ρητορική του, ο Donald Trump μπορεί να αποδειχθεί εμπόδιο για έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας.
Ο Trump δεν θέλει πόλεμο
Ο Trump στη διάρκεια της προεδρίας του παρουσίασε απροθυμία να κλιμακώσει τις συγκρούσεις πέρα από τις αεροπορικές επιθέσεις και τις πολεμικές συζητήσεις.
Ναι, αυτές οι αεροπορικές επιδρομές - συμπεριλαμβανομένης της περασμένης εβδομάδας - έχουν πράγματι παραβιάσει τόσο το διεθνές δίκαιο όσο και το φυσικό δίκαιο.
Ωστόσο, και αυτές ακόμη οι αποσπασματικές αεροπορικές επιδρομές είναι προτιμότερες από μια κλιμάκωση πλήρους κλίμακας.
Η εμφανής έλλειψη ενθουσιασμού του Trump για ευρύτερους πολέμους έχει αποδειχθεί δύο φορές νωρίτερα.
Τον Απρίλιο του 2018 (με τη Συρία) και πάλι τον Ιούνιο του 2019 (με το Ιράν), οι υποστηρικτές του πολέμου στις ΗΠΑ μίλησαν ελπίζω για ευρύτερες συγκρούσεις.
Και στις δύο περιπτώσεις, ο πρόεδρος αρνήθηκε να δώσει συνέχεια με κινητοποιήσεις μεγάλης κλίμακας.
Κάποιος μπορεί μόνο να ελπίζει ότι κάτι παρόμοιο θα συμβεί και αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχει όμως λόγος να είμαστε ικανοποιημένοι με μια απλή συνέχιση των συνεχιζόμενων απειλών και πολεμικών στάσεων προς ξένα κράτη. Έχοντας πάρει την αεροπορική επιδρομή τους εναντίον του Σολεϊμάνι - ο εικαζόμενος ηγέτης της ιρανικής επιθετικότητας σε ολόκληρη την περιοχή - ήρθε η ώρα να αναγκάσουμε το άλλο άκρο των υποστηρικτών της παρέμβασης στην εξωτερική πολιτική: να μειώσουμε τις αναπτύξεις στρατευμάτων ανά τον κόσμο, να κόψουμε στρατιωτικούς προϋπολογισμούς και να ακολουθήσουμε μια ευρύτερη πολιτική συγκράτησης, διπλωματίας και μη-παρέμβασης παγκοσμίως.
www.bankingnews.gr
Ο Abdul Mahdi προειδοποίησε ότι το αεροπορικό χτύπημα ήταν «μια επικίνδυνη κλιμάκωση που θα τινάξει στον αέρα την ασφάλεια και θα πυροδοτήσει έναν καταστρεπτικό πόλεμο στο Ιράκ, στην περιοχή και στον κόσμο».
Την ίδια μέρα, ηγέτες αντίπαλων σιιτικών ομάδων "σε μια ασυνήθιστη εμφάνιση ενότητας μεταξύ των φατριών", ζήτησαν την απομάκρυνση αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ.
Την Κυριακή, το ιρακινό κοινοβούλιο ψήφισε να απελάσει όλα τα ξένα στρατεύματα από το Ιράκ.
Οι ΗΠΑ υποστήριξαν ότι η επίθεση εναντίον του Soleimani και του al-Muhandis στο Διεθνή Αερολιμένα της Βαγδάτης προκλήθηκε από την πρόσφατη επίθεση εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας από στρατιώτες ιρακινούς σιίτες.
Αν και την πραγματοποίησαν Ιρακινοί, οι ΗΠΑ υποστήριξαν ότι η επίθεση ήταν μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας εναντίον των ΗΠΑ από το ιρανικό κράτος.
Ωστόσο, αυτό το «στοχοθετημένο χτύπημα» ήταν μια επίθεση που διεξήχθη στο Ιράκ, και όχι στο Ιράν.
Οποιοσδήποτε μπορεί να σκεφτεί για το Soleimani, το ιρανικό κράτος ή τους ιρακινούς σιίτες, η απάντηση από τα μέλη του ιρακινού κοινοβουλίου δείχνει ότι η κλιμάκωση της συνεχιζόμενης σύγκρουσης ΗΠΑ-Ιράν δεν θα ήταν τόσο απλή όσο οι αντιπολεμικές παρατάξεις του αμερικανικού καθεστώτος θα ήθελάν.
Το χτύπημα των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν ερμηνεύεται ως χτύπημα και εναντίον του Ιράκ.
(Προφανώς, ο αγώνας των ΗΠΑ να μετατρέψου το Ιράκ σε κράτος μαριονέτα της οποίας τα νήματα κινούν οι ΗΠΑαπέτυχε.)
Επιπλέον, το χτύπημα αυτό αποσταθεροποίησε εντελώς την εύθραυστη συμμαχία των ΗΠΑ, Ιράν και Ιράκ και άλλων που είχαν πολεμήσει το ISIS στο Ιράκ.
Τώρα, αυτός ο συνασπισμός έχει καταρρεύσει.
Το ISIS σίγουρα θα επωφεληθεί από αυτή την τελευταία κλιμάκωση.
Ευτυχώς, δεν είναι σαφές ότι η πιο πρόσφατη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ - στο όνομα της επίθεσης στο Ιράν - πρέπει να οδηγήσει σε μεγαλύτερη διένεξη είτε με το Ιράκ είτε με το Ιράν.
Όπως επισημαίνει ο Daniel McCarthy στο The Spectator, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το ιρανικό καθεστώς θα επιδιώξει να εξαναγκάσει έναν μεγαλύτερο πόλεμο με τις ΗΠΑ σε αντίποινα για το θάνατο του Soleimani.
Όπως τονίζει ο McCarthy τα περισσότερα καθεστώτα ασχολούνται πρωτίστως με τη διατήρηση της ύπαρξής τους.
Το ιρανικό καθεστώς δεν είναι διαφορετικό και οποιοσδήποτε πλήρης πόλεμος με τις ΗΠΑ θα μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος αυτού του καθεστώτος.
Αυτό, βέβαια, δεν θα ήταν απαραίτητα νίκη για τις ΗΠΑ.
Η αλλαγή καθεστώτος που δεν «βγήκε» κατά το παρελθόν
Όπως έδειξαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Λιβύη, τα όνειρα των υποστηρικτών της "αλλαγής καθεστώτος" έχουν επανειλημμένα αποδειχθεί πολύ λανθασμένα.
Όταν οι ΗΠΑ καταστρέφουν τα καθεστώτα "αδίστακτων", ως εκ τούτου προκύπτουν πολύ χειρότερες συλλογές ριζοσπαστικών και χαοτικών ομάδων.
Δεδομένου ότι το Ιράν είναι πολύ μεγαλύτερο από το Ιράκ - και δεδομένου ότι η διεθνής τάξη είναι πολύ λιγότερο ευνοϊκή για τη μονομερή στρατιωτική δράση των ΗΠΑ τώρα από ό, τι κατά τις ημέρες των εισβολών στο Αφγανιστάν και το Ιράκ - η κατάσταση σε ένα μεταπολεμικό Ιράν πιθανόν να αποδειχθεί πολύ πιο προβληματική από όσο το Ιράκ ή τη Λιβύη.
Όχι ότι μια ιστορία επαναλαμβανόμενης και τεράστιας πολεμικής αποτυχίας στην περιοχή θα αποθαρρύνει τους πολεμοχαρείς από έναν ακόμη πόλεμο.
Δυστυχώς, πολλοί Αμερικανοί παραμένουν με την εντύπωση ότι οι υποστηρικτές του πολέμου δεν χρειάζεται αποδείξουν την αιτία που τους οδηγεί στο νέο πόλεμο ή να προσκομίσουν αποδείξεις ότι ο νέος τους πόλεμος μπορεί να πετύχει.
Αντίθετα, παραδόξως, οι ενάντιοι του πολέμου οφείλουν να αποδείξουν ότι δεν πρέπει να υπάρξει πόλεμος.
Αυτό, βεβαίως, είναι μια αντιστροφή του τι θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα λειτουργικό πολιτικό σύστημα.
Είτε μιλάμε για υγειονομική περίθαλψη, είτε για πόλεμο, το βάρος της απόδειξης είναι εκείνο που θέλει να χρησιμοποιήσει τη βία του κράτους για να φορολογήσει τους Αμερικανούς και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα για ένα ακόμα κυβερνητικό πρόγραμμα, πόλεμο ή μια πρωτοβουλία.
Ωστόσο, στην Αμερική σήμερα, η στάση που επικρατεί είναι πως «επαφίεται σε σας να αποδείξετε γιατί η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει αυτό το πράγμα.»
Η δικαιοσύνη της ατελείωτης κυβερνητικής ανάμειξης είναι απλώς υποτιθέμενη.
Η αεροπορική τρομοκρατία των τελευταίων εβδομάδων, όσο αναξιόπιστη κι αν ήταν, δεν μπορεί να ανατραπεί και τώρα είναι η στιγμή για τον Trump να τελειώσει αυτή τη συνεχιζόμενη σύγκρουση με το Ιράν και να δηλώσει ότι έχει σημειωθεί σημαντική νίκη - είτε είναι αλήθεια είτε όχι - με το θάνατο Soleimani.
Λόγω των περιορισμένων πόρων του Ιράν και του γεγονότος ότι δεν αποτελεί απειλή για τις ΗΠΑ, τώρα είναι η στιγμή για το αμερικανικό καθεστώς να απομακρυνθεί από τις συνεχιζόμενες απειλές για πρόσθετες κυρώσεις, βομβαρδισμούς και στρατιωτική κατοχή ιρανικής επικράτειας.
Τώρα είναι και η ώρα οι ΗΠΑ να εξαλείψουν την παρουσία των 5.000 στρατευμάτων στο Ιράκ και να ξεκινήσουν τις προετοιμασίες για να τερματίσουν ό, τι οι ιρακινοί πολιτικοί αποκαλούν παραβιάσεις της ιρακινής κυριαρχίας.
Παρά τη ρητορική του, ο Donald Trump μπορεί να αποδειχθεί εμπόδιο για έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας.
Ο Trump δεν θέλει πόλεμο
Ο Trump στη διάρκεια της προεδρίας του παρουσίασε απροθυμία να κλιμακώσει τις συγκρούσεις πέρα από τις αεροπορικές επιθέσεις και τις πολεμικές συζητήσεις.
Ναι, αυτές οι αεροπορικές επιδρομές - συμπεριλαμβανομένης της περασμένης εβδομάδας - έχουν πράγματι παραβιάσει τόσο το διεθνές δίκαιο όσο και το φυσικό δίκαιο.
Ωστόσο, και αυτές ακόμη οι αποσπασματικές αεροπορικές επιδρομές είναι προτιμότερες από μια κλιμάκωση πλήρους κλίμακας.
Η εμφανής έλλειψη ενθουσιασμού του Trump για ευρύτερους πολέμους έχει αποδειχθεί δύο φορές νωρίτερα.
Τον Απρίλιο του 2018 (με τη Συρία) και πάλι τον Ιούνιο του 2019 (με το Ιράν), οι υποστηρικτές του πολέμου στις ΗΠΑ μίλησαν ελπίζω για ευρύτερες συγκρούσεις.
Και στις δύο περιπτώσεις, ο πρόεδρος αρνήθηκε να δώσει συνέχεια με κινητοποιήσεις μεγάλης κλίμακας.
Κάποιος μπορεί μόνο να ελπίζει ότι κάτι παρόμοιο θα συμβεί και αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχει όμως λόγος να είμαστε ικανοποιημένοι με μια απλή συνέχιση των συνεχιζόμενων απειλών και πολεμικών στάσεων προς ξένα κράτη. Έχοντας πάρει την αεροπορική επιδρομή τους εναντίον του Σολεϊμάνι - ο εικαζόμενος ηγέτης της ιρανικής επιθετικότητας σε ολόκληρη την περιοχή - ήρθε η ώρα να αναγκάσουμε το άλλο άκρο των υποστηρικτών της παρέμβασης στην εξωτερική πολιτική: να μειώσουμε τις αναπτύξεις στρατευμάτων ανά τον κόσμο, να κόψουμε στρατιωτικούς προϋπολογισμούς και να ακολουθήσουμε μια ευρύτερη πολιτική συγκράτησης, διπλωματίας και μη-παρέμβασης παγκοσμίως.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών