Το 2019 μπορεί να περάσει στην ιστορία ως το πιο ταραγμένο έτος στην παγκόσμια πολιτική από την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 και την επακόλουθη κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης
Το 2019 μπορεί να περάσει στην ιστορία ως το πιο ταραγμένο έτος στην παγκόσμια πολιτική από την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 και την επακόλουθη κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Ωστόσο, η πιθανότητα είναι ότι το 2020 θα είναι χειρότερο.
Οι συνθήκες που προκάλεσαν παγκόσμια αναταραχή σε όλες τις ηπείρους το 2019 είναι απίθανο να υποχωρήσουν.
Αντίθετα, είναι πιθανό να επιδεινωθούν ενόψει της επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας και να αντιμετωπιστούν τα αίτια της δυσφορίας.
Ο ρόλος της Ουάσινγκτον
Με μια λέξη, ο κόσμος βρίσκεται σε ένα χάος, που απειλείται περισσότερο από την υποχώρηση της κυβέρνησης Τrum από τον παραδοσιακό ρόλο των ΗΠΑ ως σταθεροποιητική δύναμη.
Οι ΗΠΑ αποχωρούν από μια σειρά διεθνών συμφωνιών.
Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, η εμπορική συμφωνία Trans Pacific, με στόχο την απελευθέρωση του εμπορίου μεταξύ Ασίας και Ειρηνικού.
Οι ΗΠΑ αποχώρησαν επίσης από το συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν (JCPOA) που «πάγωσε» τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν.
Η απομάκρυνση της Ουάσινγκτον από την συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και η επαναφορά αυστηρών κυρώσεων στο Ιράν αποσταθεροποίησε περαιτέρω την πιο ασταθή περιοχή του κόσμου την Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένης μιας ανεπίλυτης εμπορικής σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, εγγυώνται ουσιαστικά ότι το 2020 θα επεκτείνει τις ελλείψεις μιας εύθραυστης παγκόσμιας τάξης.
Ένας εξελισσόμενος πόλεμος της τεχνολογίας των ΗΠΑ-Κίνας και οι κίνδυνοι μιας τεχνολογικής αποσύνδεσης προσθέτουν περισσότερη αναταραχή.
Ο κόσμος βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από ό, τι κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 ήταν μια περίοδο έντονης αβεβαιότητας, καθώς το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρευσε.
Αλλά, ως επί το πλείστον, η «δυστυχία» αυτή περιορίστηκε στις κυβερνήσεις, στις αίθουσες συνεδριάσεων και στα γραφεία των διεθνών τραπεζών.
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση δεν προκάλεσε εκτεταμένες παγκόσμιες αναταραχές, καθώς ο οικονομικός κόσμος κατάφερε να ανταπεξέλθει ενός ρυθμιστικού πλαισίου που είχε αποτύχει.
Το 2019, η ιστορία έχει μετατοπιστεί δραματικά.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες για τα λανθασμένα οφέλη της παγκοσμιοποίησης που συνοδεύονται από την εξασθενημένη εμπιστοσύνη σε ένα δημοκρατικό μοντέλο αμφισβητούν τις υποθέσεις στις οποίες αναπαύθηκε ένα δυτικό φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι τοπικές διαμαρτυρίες τροφοδοτούν διαδηλώσεις κατά παγιωμένης τάξης σε μέρη τόσο μακριά όσο η La Paz στη Βολιβία και η Βηρυτό στον Λίβανο.
Η ενδημική διαφθορά είναι μεγαλύτερη.
Εάν υπάρχει ένα καθοριστικό ζήτημα που προκαλεί γενικότερα ταλαιπωρία στη λαϊκή κοινότητα, είναι ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι μοιράζονται τα οφέλη μιας εκτεταμένης περιόδου παγκόσμιας οικονομικής επέκτασης.
Τον Ιανουάριο, η Oxfam ανέφερε ότι τα 26 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο έχουν πλούτο όσο το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Οι δισεκατομμυριούχοι αύξησαν τις συνδυασμένες περιουσίες τους κατά 3,66 δισεκατομμύρια δολάρια την ημέρα το 2018, ενώ ο σχετικός πλούτος των φτωχότερων 3,8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο μειώθηκε κατά 500 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα.
Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών διευρύνεται σε όλο τον κόσμο σε σημείο που δεν είναι πλέον δυνατό να υποστηριχθεί ότι ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που ωφελεί τους λίγους.
Ο καθηγητής Henry Carey του Georgia State University αναγνωρίζει τις διαφορές στις αιτίες των τοπικών αναταραχών που σαρώνουν τώρα τον κόσμο, αλλά εντοπίζει και κοινά χαρακτηριστικά.
Όπως αναφέρει κάθε διαμαρτυρία σε αυτό το παγκόσμιο κύμα έχει τη δική της τοπική δυναμική και αιτία.
Παρ 'όλα αυτά, έχουν και ορισμένα χαρακτηριστικά: γεμάτοι με αυξανόμενη ανισότητα, διαφθορά και αργή οικονομική ανάπτυξη, οι θυμωμένοι πολίτες σε όλο τον κόσμο απαιτούν τον τερματισμό της διαφθοράς και την αποκατάσταση του δημοκρατικού κράτους δικαίου.
Ο Carey κάνει χρήσιμο το γεγονός ότι, καθώς ο κόσμος γίνεται πιο αστικοποιημένος, οι υπερπλήρεις πόλεις αποτελούν σημεία στάσης σε ένα παγκόσμιο κύμα αναταραχών.
Το 1950, υπήρχαν μόνο δύο μεγαλουπόλεις με πληθυσμούς 10 εκατομμυρίων ή και περισσότερο - η μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης και το Τόκιο. Σήμερα, υπάρχουν 25 τέτοιες μεγαλειότητες.
Από έναν παγκόσμιο πληθυσμό 7,7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, 4,2 δισεκατομμύρια, ή το 55%, ζουν σε πόλεις και σε άλλους αστικούς οικισμούς.
Άλλα 2,5 δισεκατομμύρια θα μετακινηθούν σε πόλεις σε φτωχές χώρες έως το 2050, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη.
Με άλλα λόγια, η φτώχεια, το έγκλημα συμμοριών, η διακίνηση ναρκωτικών και όλα τα άλλα δεινά που σχετίζονται με ένα φτωχό αστικό περιβάλλον θα καταστούν λιγότερο διαχειρίσιμα καθώς ο υπερπληθυσμός επιδεινώνεται στις πόλεις, τμήματα των οποίων έχουν καταστεί αστικές φτωχογειτονιές.
Ο Carey τονίζει πως παρατημένοι από την τοπική κυβέρνηση, οι [υπερπλήρεις αστικοί οικισμοί] συνήθως δεν διαθέτουν αποχέτευση, καθαρό πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης και σχολεία.
Οι αδικίες αυτής της καθημερινής ζωής υποκρύπτουν τον θυμό πολλών από τους σημερινούς διαδηλωτές.
Από το Κίτο στη Βηρυτό, η ακραία περιθωριοποίηση πολλών ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες δυσλειτουργικές και επικίνδυνες περιοχές έχει βράσει σε θανάσιμες αναταραχές.
Υπό τις συνθήκες αυτές, δεν είναι τυχαίο ότι η Λατινική Αμερική, με τη βραδύτερη οικονομική ανάπτυξη και την πιο έντονη ανισότητα στον κόσμο, εξερράγη στις βίαιες διαδηλώσεις που διαρκούν για καιρό.
Στη Χιλή, όπου οι οικονομικές διαμάχες μεταφράστηκαν σε ημέρες μαζικών διαμαρτυριών, εγκαταλείφθηκε μια σύνοδος κορυφής για την οικονομική συνεργασία Ασίας-Ειρηνικού λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια.
Στη Βολιβία, ο λαϊκιστής πρόεδρος, Evo Morales, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το αξίωμα και τη χώρα από μέρες αστικής αναταραχής.
Στην Αϊτή, οι διαμαρτυρίες για διαφθορά, έλλειψη απασχόλησης και ακραία φτώχεια έχουν παραλύσει τη λειτουργία του κράτους για μήνες.
Σε χώρες όπως ο Εκουαδόρ, το Περού και η Βενεζουέλα, οι αναταραχές είναι ελάχιστα περιορισμένες ενάντια στην ενδημική διαφθορά και τις κυβερνητικές αποτυχίες για την παροχή βασικών υπηρεσιών.
Στη Μέση Ανατολή, είναι μια παρόμοια ιστορία.
Στο Λίβανο, διεξάγονται διαμαρτυρίες για μήνες, ο πρωθυπουργός S. Hariri αναγκάστηκε να αποχωρήσει εν μέσω αυξανόμενου θυμού για την αύξηση του κόστους διαβίωσης, την έλλειψη ευκαιριών απασχόλησης, τη στάση των μισθών και τη διαφθορά.
Στο Ιράκ, οι αιματηρές διαμαρτυρίες για τις κυβερνητικές αποτυχίες στην αντιμετώπιση της ανισότητας οδήγησαν στην παραίτηση του πρωθυπουργού Abdul Mahdi εν μέσω κινδύνων επανάληψης εμφυλίου πολέμου μεταξύ των σιταριών της χώρας και των σουνιτικών πληθυσμών.
Στο Ιράν, οι ημέρες διαμαρτυρίας για την οικονομική λιτότητα υπήρξε βίαιη καταστολή από ένα καθεστώς το οποίο αγωνίζεται για την επιβολή αυστηρών κυρώσεων.
Αλλού στη Μέση Ανατολή, το αιγυπτιακό καθεστώς του Abdel Fattah al-Sisi υπόκειται σε τεράστια πίεση από έναν εκρηκτικό και φτωχό πληθυσμό.
Η Ιορδανία έχει δει πρόσφατα διαμαρτυρίες για τις οικονομικές δυσκολίες.
Η Λιβύη αντιμετωπίζει τον εμφύλιο πόλεμο, που οδηγεί και διευκολύνει την έξοδο του αιτούντος άσυλο στη Μεσόγειο, κυρίως στην Ιταλία.
Αυτό, με τη σειρά του, τροφοδοτεί τις αντι-μεταναστευτικές εντάσεις στη χώρα αυτή.
Στη Γαλλία, οι μαζικές διαμαρτυρίες για τις προσπάθειες του Προέδρου E. Macron για την αντιμετώπιση της οικονομικής δυσφορίας της χώρας δείχνουν ελάχιστα σημάδια χαλάρωσης.
Αλλού στην Ευρώπη, οι αναταραχές είναι ελάχιστα περιορισμένες.
Στην Ισπανία, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές της καταλανικής ανεξαρτησίας έκαναν τους δρόμους της Βαρκελώνης σε μια τεταμένη κατάσταση με τη Μαδρίτη.
Στη Ρωσία, σποραδικές διαδηλώσεις ενάντια στην επίσημη διαφθορά έχουν γίνει ένα χαρακτηριστικό, όπως συμβαίνει σε άλλα μέρη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Στην Ανατολική Ευρώπη, αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας φέρνουν μαζί τους σπόρους της αντιπαράθεσης με έναν απερίσκεπτο πληθυσμό.
Στην Αφρική, όλα τα προαναφερθέντα δεινά είναι παρόντα.
Η Νότια Αφρική αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τις τεράστιες οικονομικές προκλήσεις που θέτει η μεγάλη εισροή προσφύγων σε δήμους στα περιθώρια των μεγάλων πόλεων της.
Στο Χονγκ Κονγκ, ένας προτεινόμενος νόμος περί έκδοσης που θα διευκόλυνε την έκδοση των κατηγορουμένων για εγκλήματα ή παραπτώματα στην ηπειρωτική χώρα θα μπορούσε να έχει προκαλέσει μαζικές διαμαρτυρίες. Αλλά στο επίκεντρο των διαδηλώσεων είναι οικονομικά παράπονα.
Οι ανισότητες του πλούτου του Χονγκ Κονγκ είναι πολύ μεγάλες.
Κλιματική αλλαγή
Σε ολόκληρο τον πλανήτη, η αναταραχή της αλλαγής του κλίματος είναι ένας κοινός παρονομαστής και είναι πιθανό να γίνει περισσότερο - όχι λιγότερο - προκλητική για τις κυβερνήσεις.
Στην Αυστραλία, εν μέσω αυτού που μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι οι χειρότερες πυρκαγιές από τον λευκό οικισμό, η ανησυχία για το κλίμα ασκεί τεράστια πίεση στην κυβέρνηση της εποχής.
Είτε αυτό είναι δίκαιο είτε όχι, η κυβέρνηση θεωρείται αδιάφορη για τις ανησυχίες για το κλίμα.
Σε μια μελέτη των κινήσεων διαμαρτυρίας, το ίδρυμα Brookings διαπίστωσε ότι ο πολυμερής χαρακτήρας άνθισε, αυξήθηκε το παγκόσμιο ΑΕΠ και το ποσοστό των ανθρώπων που ζούσαν σε απόλυτη φτώχεια υποχώρησε σταθερά μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989.
Παραδόξως, αυτή ήταν μια εποχή που επίσης έσπειρε τους σπόρους των σημερινών προκλήσεων.
Οι πρόοδοι στην τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση, που προκάλεσαν τα χαμηλότερα εμπόδια στο εμπόριο, αύξησαν το παγκόσμιο ΑΕΠ, αλλά οδήγησαν επίσης στην εξάρθρωση της μέσης τάξης μέσων διαβίωσης σε πολλές δυτικές κοινωνίες.
Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα πως τώρα, μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση, έχουν εκδηλωθεί δύο κρίσιμες δυναμικές: πρώτον, οι ισχυρές δημοκρατίες της διατλαντικής κοινότητας (το προπύργιο της δυτικής τάξης) αντιμετωπίζουν πολιτικές αναταραχές στο σπίτι και αποτυχίες στην φιλελεύθερη ποιότητα των κυβερνήσεών τους.
Δεύτερον, οι δημοκρατίες χάνουν έδαφος σε διεθνές επίπεδο από εξουσιαστικές δυνάμεις που στοχεύουν να διαβάλλουν τις δημοκρατίες στο χαρακτήρα της διεθνούς τάξης.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, η πιθανότητα είναι ότι το 2020 θα είναι χειρότερο.
Οι συνθήκες που προκάλεσαν παγκόσμια αναταραχή σε όλες τις ηπείρους το 2019 είναι απίθανο να υποχωρήσουν.
Αντίθετα, είναι πιθανό να επιδεινωθούν ενόψει της επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας και να αντιμετωπιστούν τα αίτια της δυσφορίας.
Ο ρόλος της Ουάσινγκτον
Με μια λέξη, ο κόσμος βρίσκεται σε ένα χάος, που απειλείται περισσότερο από την υποχώρηση της κυβέρνησης Τrum από τον παραδοσιακό ρόλο των ΗΠΑ ως σταθεροποιητική δύναμη.
Οι ΗΠΑ αποχωρούν από μια σειρά διεθνών συμφωνιών.
Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, η εμπορική συμφωνία Trans Pacific, με στόχο την απελευθέρωση του εμπορίου μεταξύ Ασίας και Ειρηνικού.
Οι ΗΠΑ αποχώρησαν επίσης από το συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν (JCPOA) που «πάγωσε» τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν.
Η απομάκρυνση της Ουάσινγκτον από την συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και η επαναφορά αυστηρών κυρώσεων στο Ιράν αποσταθεροποίησε περαιτέρω την πιο ασταθή περιοχή του κόσμου την Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένης μιας ανεπίλυτης εμπορικής σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, εγγυώνται ουσιαστικά ότι το 2020 θα επεκτείνει τις ελλείψεις μιας εύθραυστης παγκόσμιας τάξης.
Ένας εξελισσόμενος πόλεμος της τεχνολογίας των ΗΠΑ-Κίνας και οι κίνδυνοι μιας τεχνολογικής αποσύνδεσης προσθέτουν περισσότερη αναταραχή.
Ο κόσμος βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από ό, τι κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008 ήταν μια περίοδο έντονης αβεβαιότητας, καθώς το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρευσε.
Αλλά, ως επί το πλείστον, η «δυστυχία» αυτή περιορίστηκε στις κυβερνήσεις, στις αίθουσες συνεδριάσεων και στα γραφεία των διεθνών τραπεζών.
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση δεν προκάλεσε εκτεταμένες παγκόσμιες αναταραχές, καθώς ο οικονομικός κόσμος κατάφερε να ανταπεξέλθει ενός ρυθμιστικού πλαισίου που είχε αποτύχει.
Το 2019, η ιστορία έχει μετατοπιστεί δραματικά.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες για τα λανθασμένα οφέλη της παγκοσμιοποίησης που συνοδεύονται από την εξασθενημένη εμπιστοσύνη σε ένα δημοκρατικό μοντέλο αμφισβητούν τις υποθέσεις στις οποίες αναπαύθηκε ένα δυτικό φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι τοπικές διαμαρτυρίες τροφοδοτούν διαδηλώσεις κατά παγιωμένης τάξης σε μέρη τόσο μακριά όσο η La Paz στη Βολιβία και η Βηρυτό στον Λίβανο.
Η ενδημική διαφθορά είναι μεγαλύτερη.
Εάν υπάρχει ένα καθοριστικό ζήτημα που προκαλεί γενικότερα ταλαιπωρία στη λαϊκή κοινότητα, είναι ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι μοιράζονται τα οφέλη μιας εκτεταμένης περιόδου παγκόσμιας οικονομικής επέκτασης.
Τον Ιανουάριο, η Oxfam ανέφερε ότι τα 26 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο έχουν πλούτο όσο το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Οι δισεκατομμυριούχοι αύξησαν τις συνδυασμένες περιουσίες τους κατά 3,66 δισεκατομμύρια δολάρια την ημέρα το 2018, ενώ ο σχετικός πλούτος των φτωχότερων 3,8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο μειώθηκε κατά 500 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα.
Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών διευρύνεται σε όλο τον κόσμο σε σημείο που δεν είναι πλέον δυνατό να υποστηριχθεί ότι ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που ωφελεί τους λίγους.
Ο καθηγητής Henry Carey του Georgia State University αναγνωρίζει τις διαφορές στις αιτίες των τοπικών αναταραχών που σαρώνουν τώρα τον κόσμο, αλλά εντοπίζει και κοινά χαρακτηριστικά.
Όπως αναφέρει κάθε διαμαρτυρία σε αυτό το παγκόσμιο κύμα έχει τη δική της τοπική δυναμική και αιτία.
Παρ 'όλα αυτά, έχουν και ορισμένα χαρακτηριστικά: γεμάτοι με αυξανόμενη ανισότητα, διαφθορά και αργή οικονομική ανάπτυξη, οι θυμωμένοι πολίτες σε όλο τον κόσμο απαιτούν τον τερματισμό της διαφθοράς και την αποκατάσταση του δημοκρατικού κράτους δικαίου.
Ο Carey κάνει χρήσιμο το γεγονός ότι, καθώς ο κόσμος γίνεται πιο αστικοποιημένος, οι υπερπλήρεις πόλεις αποτελούν σημεία στάσης σε ένα παγκόσμιο κύμα αναταραχών.
Το 1950, υπήρχαν μόνο δύο μεγαλουπόλεις με πληθυσμούς 10 εκατομμυρίων ή και περισσότερο - η μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης και το Τόκιο. Σήμερα, υπάρχουν 25 τέτοιες μεγαλειότητες.
Από έναν παγκόσμιο πληθυσμό 7,7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, 4,2 δισεκατομμύρια, ή το 55%, ζουν σε πόλεις και σε άλλους αστικούς οικισμούς.
Άλλα 2,5 δισεκατομμύρια θα μετακινηθούν σε πόλεις σε φτωχές χώρες έως το 2050, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη.
Με άλλα λόγια, η φτώχεια, το έγκλημα συμμοριών, η διακίνηση ναρκωτικών και όλα τα άλλα δεινά που σχετίζονται με ένα φτωχό αστικό περιβάλλον θα καταστούν λιγότερο διαχειρίσιμα καθώς ο υπερπληθυσμός επιδεινώνεται στις πόλεις, τμήματα των οποίων έχουν καταστεί αστικές φτωχογειτονιές.
Ο Carey τονίζει πως παρατημένοι από την τοπική κυβέρνηση, οι [υπερπλήρεις αστικοί οικισμοί] συνήθως δεν διαθέτουν αποχέτευση, καθαρό πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης και σχολεία.
Οι αδικίες αυτής της καθημερινής ζωής υποκρύπτουν τον θυμό πολλών από τους σημερινούς διαδηλωτές.
Από το Κίτο στη Βηρυτό, η ακραία περιθωριοποίηση πολλών ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες δυσλειτουργικές και επικίνδυνες περιοχές έχει βράσει σε θανάσιμες αναταραχές.
Υπό τις συνθήκες αυτές, δεν είναι τυχαίο ότι η Λατινική Αμερική, με τη βραδύτερη οικονομική ανάπτυξη και την πιο έντονη ανισότητα στον κόσμο, εξερράγη στις βίαιες διαδηλώσεις που διαρκούν για καιρό.
Στη Χιλή, όπου οι οικονομικές διαμάχες μεταφράστηκαν σε ημέρες μαζικών διαμαρτυριών, εγκαταλείφθηκε μια σύνοδος κορυφής για την οικονομική συνεργασία Ασίας-Ειρηνικού λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια.
Στη Βολιβία, ο λαϊκιστής πρόεδρος, Evo Morales, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το αξίωμα και τη χώρα από μέρες αστικής αναταραχής.
Στην Αϊτή, οι διαμαρτυρίες για διαφθορά, έλλειψη απασχόλησης και ακραία φτώχεια έχουν παραλύσει τη λειτουργία του κράτους για μήνες.
Σε χώρες όπως ο Εκουαδόρ, το Περού και η Βενεζουέλα, οι αναταραχές είναι ελάχιστα περιορισμένες ενάντια στην ενδημική διαφθορά και τις κυβερνητικές αποτυχίες για την παροχή βασικών υπηρεσιών.
Στη Μέση Ανατολή, είναι μια παρόμοια ιστορία.
Στο Λίβανο, διεξάγονται διαμαρτυρίες για μήνες, ο πρωθυπουργός S. Hariri αναγκάστηκε να αποχωρήσει εν μέσω αυξανόμενου θυμού για την αύξηση του κόστους διαβίωσης, την έλλειψη ευκαιριών απασχόλησης, τη στάση των μισθών και τη διαφθορά.
Στο Ιράκ, οι αιματηρές διαμαρτυρίες για τις κυβερνητικές αποτυχίες στην αντιμετώπιση της ανισότητας οδήγησαν στην παραίτηση του πρωθυπουργού Abdul Mahdi εν μέσω κινδύνων επανάληψης εμφυλίου πολέμου μεταξύ των σιταριών της χώρας και των σουνιτικών πληθυσμών.
Στο Ιράν, οι ημέρες διαμαρτυρίας για την οικονομική λιτότητα υπήρξε βίαιη καταστολή από ένα καθεστώς το οποίο αγωνίζεται για την επιβολή αυστηρών κυρώσεων.
Αλλού στη Μέση Ανατολή, το αιγυπτιακό καθεστώς του Abdel Fattah al-Sisi υπόκειται σε τεράστια πίεση από έναν εκρηκτικό και φτωχό πληθυσμό.
Η Ιορδανία έχει δει πρόσφατα διαμαρτυρίες για τις οικονομικές δυσκολίες.
Η Λιβύη αντιμετωπίζει τον εμφύλιο πόλεμο, που οδηγεί και διευκολύνει την έξοδο του αιτούντος άσυλο στη Μεσόγειο, κυρίως στην Ιταλία.
Αυτό, με τη σειρά του, τροφοδοτεί τις αντι-μεταναστευτικές εντάσεις στη χώρα αυτή.
Στη Γαλλία, οι μαζικές διαμαρτυρίες για τις προσπάθειες του Προέδρου E. Macron για την αντιμετώπιση της οικονομικής δυσφορίας της χώρας δείχνουν ελάχιστα σημάδια χαλάρωσης.
Αλλού στην Ευρώπη, οι αναταραχές είναι ελάχιστα περιορισμένες.
Στην Ισπανία, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές της καταλανικής ανεξαρτησίας έκαναν τους δρόμους της Βαρκελώνης σε μια τεταμένη κατάσταση με τη Μαδρίτη.
Στη Ρωσία, σποραδικές διαδηλώσεις ενάντια στην επίσημη διαφθορά έχουν γίνει ένα χαρακτηριστικό, όπως συμβαίνει σε άλλα μέρη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Στην Ανατολική Ευρώπη, αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας φέρνουν μαζί τους σπόρους της αντιπαράθεσης με έναν απερίσκεπτο πληθυσμό.
Στην Αφρική, όλα τα προαναφερθέντα δεινά είναι παρόντα.
Η Νότια Αφρική αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τις τεράστιες οικονομικές προκλήσεις που θέτει η μεγάλη εισροή προσφύγων σε δήμους στα περιθώρια των μεγάλων πόλεων της.
Στο Χονγκ Κονγκ, ένας προτεινόμενος νόμος περί έκδοσης που θα διευκόλυνε την έκδοση των κατηγορουμένων για εγκλήματα ή παραπτώματα στην ηπειρωτική χώρα θα μπορούσε να έχει προκαλέσει μαζικές διαμαρτυρίες. Αλλά στο επίκεντρο των διαδηλώσεων είναι οικονομικά παράπονα.
Οι ανισότητες του πλούτου του Χονγκ Κονγκ είναι πολύ μεγάλες.
Κλιματική αλλαγή
Σε ολόκληρο τον πλανήτη, η αναταραχή της αλλαγής του κλίματος είναι ένας κοινός παρονομαστής και είναι πιθανό να γίνει περισσότερο - όχι λιγότερο - προκλητική για τις κυβερνήσεις.
Στην Αυστραλία, εν μέσω αυτού που μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι οι χειρότερες πυρκαγιές από τον λευκό οικισμό, η ανησυχία για το κλίμα ασκεί τεράστια πίεση στην κυβέρνηση της εποχής.
Είτε αυτό είναι δίκαιο είτε όχι, η κυβέρνηση θεωρείται αδιάφορη για τις ανησυχίες για το κλίμα.
Σε μια μελέτη των κινήσεων διαμαρτυρίας, το ίδρυμα Brookings διαπίστωσε ότι ο πολυμερής χαρακτήρας άνθισε, αυξήθηκε το παγκόσμιο ΑΕΠ και το ποσοστό των ανθρώπων που ζούσαν σε απόλυτη φτώχεια υποχώρησε σταθερά μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989.
Παραδόξως, αυτή ήταν μια εποχή που επίσης έσπειρε τους σπόρους των σημερινών προκλήσεων.
Οι πρόοδοι στην τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση, που προκάλεσαν τα χαμηλότερα εμπόδια στο εμπόριο, αύξησαν το παγκόσμιο ΑΕΠ, αλλά οδήγησαν επίσης στην εξάρθρωση της μέσης τάξης μέσων διαβίωσης σε πολλές δυτικές κοινωνίες.
Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα πως τώρα, μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση, έχουν εκδηλωθεί δύο κρίσιμες δυναμικές: πρώτον, οι ισχυρές δημοκρατίες της διατλαντικής κοινότητας (το προπύργιο της δυτικής τάξης) αντιμετωπίζουν πολιτικές αναταραχές στο σπίτι και αποτυχίες στην φιλελεύθερη ποιότητα των κυβερνήσεών τους.
Δεύτερον, οι δημοκρατίες χάνουν έδαφος σε διεθνές επίπεδο από εξουσιαστικές δυνάμεις που στοχεύουν να διαβάλλουν τις δημοκρατίες στο χαρακτήρα της διεθνούς τάξης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών