Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη o D. Tusk έθιξε χωρίς περιστροφές το ζήτημα της σχέσης των μετριοπαθών συντηρητικών κομμάτων με την ακροδεξιά αναφέρει η El Pais
Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε σε έναν αριθμό σειρά ευρωπαϊκών εφημερίδων, ο D. Tusk έθιξε χωρίς περιστροφές το ζήτημα της σχέσης των μετριοπαθών συντηρητικών κομμάτων με την ακροδεξιά αναφέρει η El Pais.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος τάχθηκε υπέρ της θέσης που υποστηρίζει η A. Merkel για μια σαφή απόσταση από τα κόμματα της άκρας Δεξιάς, σε αντίθεση με τον αρχηγό της ισπανικής κεντροδεξιάς P. Casado, ο οποίος δεν έχει κανένα πρόβλημα να ζητά τη στήριξη του Vox.
To ερώτημα αυτό είναι ένα από τα πολλά στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι ευρωπαίοι φιλελεύθεροι δημοκράτες σχετικά με το πού ακριβώς τοποθετούνται στο τόξο που στα δύο του άκρα έχει τη σύγκρουση και τον κατευνασμό.
Μπορεί να διακρίνει κανείς τρία επίπεδα. Το παγκόσμιο (πώς να αντιμετωπίσεις αυταρχικές δυνάμεις ή φιλελεύθερες δυνάμεις των οποίων ηγούνται πολιτικοί με συγκρουσιακή διάθεση), το ευρωπαϊκό (πώς να διαχειριστείς τη σχέση με κυβερνήσεις της ΕΕ που έχουν αντιφιλελεύθερες τάσεις) και το εθνικό (πώς να συμπεριφερθείς απέναντι σε ριζοσπαστικά κόμματα).
Κάθε επίπεδο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όπως και κάθε «αντίπαλος», αλλά όλα προϋποθέτουν δύο πράγματα. Έναν προβληματισμό επί της αρχής, στον οποίο άλλωστε αναφέρθηκε και ο Tusk. Αλλά και έναν στρατηγικό προβληματισμό: το αν δηλαδή η καλύτερη μέθοδος για να περιορίσεις τον αντίπαλο είναι η επαφή, η σχέση , η συνεργασία ή η σύγκρουση.
Η ιστορία προσφέρει παραδείγματα σε όλη τη χρωματική παλέτα, από τον επονείδιστο κατευνασμό των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στον Χίτλερ τη δεκαετία του ’30 μέχρι το μετρημένο engagement του B. Obama απέναντι σε καθεστώτα όπως το κουβανικό ή το ιρανικό, με στόχο την απόσπαση μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα θετικών αλλαγών. Ο Trump, φυσικά, προκρίνει τη σύγκρουση.
Η ΕΕ πρέπει να αποφασίσει σε πολλές περιπτώσεις πού να τοποθετηθεί σε αυτή τη χρωματική παλέτα: απέναντι στην επεκτατική συμπεριφορά του Putin (σκληρή στάση ή προσέγγιση όπως επιθυμεί ο Macron), απέναντι στην ελάχιστα φιλική στάση του Trump (ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση στις κυρώσεις που αποφασίζει η Ουάσινγκτον και περιορίζουν τις οικονομικές δραστηριότητες της Ευρώπης) ή απέναντι σε γενικότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πού σταματά ο διάλογος και αρχίζει η καταγγελία).
Οι ευρωπαίοι φιλελεύθεροι δημοκράτες πρέπει επίσης να αποφασίσουν πώς να συμπεριφερθούν απέναντι στους λεγόμενους αντιφιλελεύθερους δημοκράτες τύπου Orban. Το να παραπέμψουν σε ευρωπαϊκά δικαστήρια ορισμένες πρωτοβουλίες είναι λογικό και εύκολο. Μέχρι ποιου σημείου όμως μπορεί να χρησιμοποιηθεί το όπλο των διαρθρωτικών ταμείων; Και είναι σωστό να τιμωρούνται οι αθώοι πολίτες για τη συμπεριφορά των κυβερνήσεών τους;
Και, τέλος, σε όλες σχεδόν τις χώρες, ένα δίλημμα: πώς να αντιμετωπίσεις τους ακραίους; Να λειτουργήσεις ως κόμμα, που αφήνει να ρέει ο λόγος με την ελπίδα να μαλακώσει, ή ως τελεία, με κίνδυνο η επόμενη φράση να μεγαλώνει και να μεγαλώνει μέχρι που να μην μπορεί πια να συγκρατηθεί; Ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις. Θα είναι λάθος όμως να συγκεντρωθεί κανείς σε ένα από τα δύο κλειδιά: μόνο τις αρχές ή μόνο τη στρατηγική. Πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και τα δύο.
www.bankingnews.gr
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος τάχθηκε υπέρ της θέσης που υποστηρίζει η A. Merkel για μια σαφή απόσταση από τα κόμματα της άκρας Δεξιάς, σε αντίθεση με τον αρχηγό της ισπανικής κεντροδεξιάς P. Casado, ο οποίος δεν έχει κανένα πρόβλημα να ζητά τη στήριξη του Vox.
To ερώτημα αυτό είναι ένα από τα πολλά στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι ευρωπαίοι φιλελεύθεροι δημοκράτες σχετικά με το πού ακριβώς τοποθετούνται στο τόξο που στα δύο του άκρα έχει τη σύγκρουση και τον κατευνασμό.
Μπορεί να διακρίνει κανείς τρία επίπεδα. Το παγκόσμιο (πώς να αντιμετωπίσεις αυταρχικές δυνάμεις ή φιλελεύθερες δυνάμεις των οποίων ηγούνται πολιτικοί με συγκρουσιακή διάθεση), το ευρωπαϊκό (πώς να διαχειριστείς τη σχέση με κυβερνήσεις της ΕΕ που έχουν αντιφιλελεύθερες τάσεις) και το εθνικό (πώς να συμπεριφερθείς απέναντι σε ριζοσπαστικά κόμματα).
Κάθε επίπεδο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όπως και κάθε «αντίπαλος», αλλά όλα προϋποθέτουν δύο πράγματα. Έναν προβληματισμό επί της αρχής, στον οποίο άλλωστε αναφέρθηκε και ο Tusk. Αλλά και έναν στρατηγικό προβληματισμό: το αν δηλαδή η καλύτερη μέθοδος για να περιορίσεις τον αντίπαλο είναι η επαφή, η σχέση , η συνεργασία ή η σύγκρουση.
Η ιστορία προσφέρει παραδείγματα σε όλη τη χρωματική παλέτα, από τον επονείδιστο κατευνασμό των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στον Χίτλερ τη δεκαετία του ’30 μέχρι το μετρημένο engagement του B. Obama απέναντι σε καθεστώτα όπως το κουβανικό ή το ιρανικό, με στόχο την απόσπαση μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα θετικών αλλαγών. Ο Trump, φυσικά, προκρίνει τη σύγκρουση.
Η ΕΕ πρέπει να αποφασίσει σε πολλές περιπτώσεις πού να τοποθετηθεί σε αυτή τη χρωματική παλέτα: απέναντι στην επεκτατική συμπεριφορά του Putin (σκληρή στάση ή προσέγγιση όπως επιθυμεί ο Macron), απέναντι στην ελάχιστα φιλική στάση του Trump (ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση στις κυρώσεις που αποφασίζει η Ουάσινγκτον και περιορίζουν τις οικονομικές δραστηριότητες της Ευρώπης) ή απέναντι σε γενικότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πού σταματά ο διάλογος και αρχίζει η καταγγελία).
Οι ευρωπαίοι φιλελεύθεροι δημοκράτες πρέπει επίσης να αποφασίσουν πώς να συμπεριφερθούν απέναντι στους λεγόμενους αντιφιλελεύθερους δημοκράτες τύπου Orban. Το να παραπέμψουν σε ευρωπαϊκά δικαστήρια ορισμένες πρωτοβουλίες είναι λογικό και εύκολο. Μέχρι ποιου σημείου όμως μπορεί να χρησιμοποιηθεί το όπλο των διαρθρωτικών ταμείων; Και είναι σωστό να τιμωρούνται οι αθώοι πολίτες για τη συμπεριφορά των κυβερνήσεών τους;
Και, τέλος, σε όλες σχεδόν τις χώρες, ένα δίλημμα: πώς να αντιμετωπίσεις τους ακραίους; Να λειτουργήσεις ως κόμμα, που αφήνει να ρέει ο λόγος με την ελπίδα να μαλακώσει, ή ως τελεία, με κίνδυνο η επόμενη φράση να μεγαλώνει και να μεγαλώνει μέχρι που να μην μπορεί πια να συγκρατηθεί; Ο καθένας έχει τις δικές του απαντήσεις. Θα είναι λάθος όμως να συγκεντρωθεί κανείς σε ένα από τα δύο κλειδιά: μόνο τις αρχές ή μόνο τη στρατηγική. Πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και τα δύο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών