Τελευταία Νέα
Διεθνή

Strategic Culture: Το Brexit είναι σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα

Strategic Culture: Το Brexit είναι σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα
Οι πολίτες είπαν «αρκετά» στην όλο και διευρυνόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση
Από την στιγμή που καταμετρήθηκαν οι ψήφοι τον Ιούνιο του 2016, το δημοψήφισμα δεν ήταν τίποτα παρά πάνω, από την απλή καταγραφή αυτού που ουσιαστικά υπονοούσε. Η ψήφος γιατο Brexit έδειξε, αρκετά ξεκάθαρα, ότι οι μεγάλες πολιτικές ενώσεις ήταν μη βιώσιμες.
Ήταν η πρώτη σε μια σειρά εκλογικών ηττών, όπου οι πολίτες είπαν «αρκετά» στην όλο και διευρυνόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τέσσερις μήνες αργότερα, οι ΗΠΑ εξέλεξαν, από όλους τους ανθρώπους, τον Donald Trump να γίνει ένοικος του Λευκού Οίκου, πάλι δείχνοντας την αποδοκιμασία τους σε ένα δυτικό πολιτικό κατεστημένο που θέλησε να σπάσει τα σύνορα και να διαλύσει τις γραμμές μεταξύ των εθνικών κρατών.
Οι πρώτες κινήσεις του Trump ήταν να αποσυρθεί από την Συμφωνία των Παρισίων για την Κλιματική Αλλαγή, τόσο από την TTIP όσο και από την TPP. υτές είναι όλες οι παγκοσμιοποιημένες, διακρατικές συνθήκες που αποσκοπούν στο να σφετεριστούν τις εθνικές κυβερνήσεις και να θέσουν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας στα χέρια εταιρειών με ελάχιστη προσφυγή στα δικαστήρια για τους ζημιωθέντες.
Το 2017 η Καταλωνία διεξήγαγε το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της, ενάντια στην επιθυμία της ισπανικής κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποίησε δυνάμεις καταστολής για να το εμποδίσουν. Σήμερα οι ηγέτες αυτού του κινήματος ανεξαρτησίας είναι καταδικασμένοι εγκληματίες στην εξορία που αντιμετωπίζουν ποινή πάνω από μια δεκαετία στη φυλακή, ενώ οι δρόμοι της Βαρκελώνης είναι γεμάτοι από οργή.
Στην Ιταλία, οι δύσκολες συνθήκες χάρη στο ευρώ, η μεταναστευτική πολιτική της Angela Merkel, η οποία απορρέει από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εξαπλωθεί η Συρία και η αυξανόμενη πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ, τερμάτισαν τις εκλογές του 2018 με δύο ευρωσκεπτικιστές από τα αντίθετα άκρα του πολιτικού φάσματος σφυρηλατώντας μια λαϊκιστική κυβέρνηση. Αυτό τελικά προδόθηκε από ένα κόμμα, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, μέσω της αντιδημοκρατικής διαδικασίας άρνησης νέων εκλογών, επειδή οι δημοσκοπήσεις είχαν μετατοπιστεί πιο μακριά από τη θέση υπέρ της ΕΕ.
Πάντως παρά την απομάκρυνση Salvini από την εξουσία, η Lega του Βορρά δεν έχει χάσει την δυναμική της στις δημοσκοπήσεις.
Οι εκλογές της Γερμανίας το 2017 έληξαν με έναν άλλο αντιπολιτευτικό συνασπισμό, ο οποίος τώρα είναι σαφώς μειονοτικός, που θα σταματήσει να έρχεται στην εξουσία η Ευρωσκεπτική Εναλλακτική λύση για τη Γερμανία (AfD). Οι Πράσινοι είναι ανοδικοί καθώς οι σοσιαλδημοκράτες καταρρέουν. Η Μέρκελ προεδρεύει ενός Bundestag-φαντάσματος.
Τρία χρόνια μετά τη νίκη του Brexit και του Trump, οι ισχυρές δυνάμεις εργάζονται ρητά κατά του λαού για να ανατρέψουν και τα δύο αυτά αποτελέσματα με κυνικές και κατακριτέες πράξεις πολιτικού βανδαλισμού, παρακωλύοντας την ηγεσία χωρίς να φροντίσουν για τη μακροπρόθεσμη κοινωνική ζημία που προκαλεί.
Στην πραγματικότητα, η κοινωνική ζημιά είναι ο στόχος αυτών των κινήσεων για να ματαιώσουν τις επιθυμίες των ανθρώπων με την ελπίδα ότι θα το βγάλουν ο ένας στον άλλο και όχι αυτοί που θα καθορίσουν το τραπέζι.
Οι ατελείωτοι ελιγμοί στο βρετανικό κοινοβούλιο για να εμποδίσουν κάθε μορφή νόμιμου Brexit έθεσε τον Johnson προ των ευθυνών του, θυσιάζοντας μέρος της χώρας για να έχει πιθανότητες επιτυχίες.
Κέρδισε μια πύρρειο νίκη, μιας και είναι πιθανό στις γενικές εκλογές οι Συντηρητικοί να πρέπει να συμμαχίσουν με το κόμμα Brexit του Nigel Farage και να «προσευχηθούν» να σχηματίσουν μια κυβέρνηση ικανή.
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι τα συμπτώματα του πραγματικού προβλήματος που δεν θέλουν να παραδεχτούν όσοι κινούν τα νήματα, οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τόσο τους όσο και τα μεγάλα σχέδια τους.
Ζούμε σε μια ταχέως αποκεντρωμένη εποχή, όπου η τεχνολογία μας δίνει πρόσβαση σε πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο, οι οποίες μας έκαναν μήνες, αν όχι χρόνια, να διαδοθούν σωστά και στη συνέχεια μόνο σε εκείνους που ήταν ήδη ταξιδιώτες.
Αυτό έχει μια δυναμική, με την οποία κανείς δεν είναι άνετος μέχρι στιγμής.
Η πραγματικότητα της μαζικής επικοινωνίας με άλλους στο πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό φάσμα, για να συζητηθούν τα πλεονεκτήματα της αλλαγής της πορείας της κοινωνίας, δεν ήταν απλά δυνατή πριν από δέκα χρόνια.
Σήμερα αυτές οι δυνάμεις αποκέντρωσης είναι το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτές οι ελίτ που έχουν απολαύσει την ψευδαίσθηση ότι εξουσιάζουν τον κόσμο για τις τελευταίες γενιές.
Αλλά αυτά τα γεγονότα όπως το Brexit, το Trump, η Καταλωνία και άλλοι θεωρούνται ως τα πραγματικά προβλήματα όχι τα συμπτώματα των πολύ βαθύτερων προβλημάτων που προκαλούνται από μη βιώσιμα πολιτικά και οικονομικά συστήματα βασισμένα στην απάτη, τα φθηνά χρήματα, την κλοπή και την προπαγάνδα.
Ο George Galloway, που γράφει για την RT, αναγνώρισε ένα πραγματικό χάσμα εντός του Ηνωμένου Βασιλείου που έχει εκθέσει ο Brexit, την πλάνη ότι η Ιρλανδία είναι δύο ξεχωριστές χώρες.
Οι έξι κομητείες της βορειοανατολικής Ιρλανδίας αποσύρθηκαν αφύσικα από την ιρλανδική πατρίδα πριν από έναν αιώνα, αλλά το καθεστώς της ήταν πάντα ιστορικά μιλώντας, καταδικασμένο.
Παρά τα γεωμετρικά σύνορά της, σκαλισμένα για να εξασφαλίσουν μια ενσωματωμένη προτεσταντική (υπέρ-βρετανική συνδικαλιστική) πλειοψηφία, και η σχεδόν καθολική μεταχείριση της καθολικής μειονότητας της, συμπεριλαμβανομένης της αποφυλάκισης πολλών, η γραφή ήταν ήδη στον τοίχο.
Όπως καταδεικνύει η δική μου οικογένεια, οι Καθολικοί έχουν απλώς μεγαλύτερες οικογένειες από τους Προτεστάντες. Αυτό και η μετανάστευση ενός σταθερού ρεύματος εκπαιδευμένων Προτεσταντών που δεν επιθυμούν να παραμείνουν στο άκρως ανώμαλο κράτος που αποκαλούν τη Βόρεια Ιρλανδία.
Ούτε οι Ιρλανδοί ούτε οι Βρετανοί, που κυριαρχούνταν από μια σέχτα πολιτικών, τουλάχιστον μισό αιώνα μια αμηχανία, μια σταθερή ροή βόρειων προτεσταντών απλώς ψήφισαν με τα πόδια τους και ένα εισιτήριο στην Αγγλία.
Παρά το θόρυβο του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας (SNP) η πιθανότητα να εμποδίσει η Σκωτία τη σημερινή του δομή στήριξης που προέρχεται από το Westminster στην αυστηρότητα που ζητούν οι Βρυξέλλες είναι γελοία.
Oι μεγάλες χώρες είναι όλες σε διαφορετικά σημεία κατά μήκος του ίδιου δρόμου που ακολουθεί το Ηνωμένο Βασίλειο σε σχέση με την Ιρλανδία.
Οι πόλεμοι που διεξάγονται σήμερα από την ηγεσία στις Βρυξέλλες είναι παρόμοιοι με τους πολέμους του Λίνκολν. Αυτοί είναι πολιτικοί πόλεμοι που αγωνίστηκαν ενάντια στη σημερινή βούληση των λαών να αποτρέψουν την απόσχιση από την ΕΕ - Brexit, την περίπτωση της Ιταλίας και την Καταλωνία.
Όταν οι άνθρωποι αρνούνται τα δικαιώματά τους μέσω της πολιτικής διαδικασίας, ωστόσο, το αναπόφευκτο επόμενο βήμα είναι η βία.
Ο Donald Trump αρχίζει να βλέπει αυτό σε σχέση με την αμερικανική κατοχή ξένων χωρών όπως η Συρία και το Αφγανιστάν. Τις ερχόμενες εβδομάδες το Ιράκ μπορεί να προσπαθήσει να κάνει αυτή την απόφαση γι' αυτόν.
Τα γεγονότα εκεί και στον Λίβανο, χάρη στις πράξεις του πολέμου που αποκαλούνται «κυρώσεις», παρακολουθούν προσεκτικά, καθώς οποιοδήποτε ψήφισμα που καταργεί το υπάρχον χρέος και τις πολιτικές συμμαχίες θα έχει τεράστιες συνέπειες στην περιοχή.
Όμως, από τότε μέχρι τότε μπορούμε να ποντάρουμε σε περισσότερη από την ίδια συμπεριφορά από αποσυνδεδεμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς που είναι τόσο παγιδευμένοι στη δική τους τακτική, ότι δεν θα δουν το τέλος της πολιτικής τους ζωής μέχρις ότου στηθούν γκιλοτίνες στις πλατείες του κεφαλαίου.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης