Η Σύνοδος Κορυφής στις 10 Απριλίου ίσως μείνει στην ιστορία για τα πρώτα ορατά σχίσματα στις γαλλογερμανικές σχέσεις
Για τον κίνδυνο διχασμού των μελών της ΕΕ με αφορμή το Brexit που διαφάνηκε στη Σύνοδο Κορυφής στις 10 Απριλίου κάνει λόγο σε άρθρο του στους Financial Times ο Wolfgang Munchau υπογραμμίζοντας ότι «ίσως μείνει στην ιστορία για τα πρώτα ορατά σχίσματα στις γαλλογερμανικές σχέσεις» .
Kαι παρότι δεν θα ήταν καθόλου δίκαιo να χαρακτηριστεί ως αντιπαράθεση ανάμεσα στη Γαλλία και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες η άρνηση του Γάλλου προέδρου Em Macron να αποδεχτεί την πλειοψηφική θέση που ηγήθηκε η Γερμανία για μια μακρά παράταση του Brexit είναι, ένα ξεκάθαρο πρώτο σημαντικό μήνυμα ότι οι άλλοτε αρμονικές σχέσεις Γαλλίας Γερμανίας περνούν σε μια γκρίζα φάση.
Όπως αναφέρει ο Munchau, η ασυμβίβαστη θέση του γάλλου προέδρου έπιασε τους περισσότερους γερμανούς πολιτικούς παρατηρητές απροετοίμαστους.
Κάποια μέλη της κυβέρνησης Merkel που τη συνόδευσαν στις Βρυξέλλες εξέφρασαν ασυγκράτητη οργή για την «ανταρσία» Macron λέγοντας χαρακτηριστικά «Πώς τολμά;»
Ο Munchau εκτιμά ότι εκείνο που δεν αντιλαμβάνεται η Γερμανία είναι πως ο Macron δεν οφείλει κάτι στη γερμανίδα καγκελάριο.
Κατάφερε να βάλει στην άκρη το μεγαλύτερο μέρος των μεταρρυθμίσεων του για την ευρωζώνη. Αυτό που έμεινε – ένας μικρός μηχανισμός δαπανών στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. – αμφισβητείται τώρα από την Ολλανδία.
Οι σύμβουλοι Macron είναι οι πιο φιλογερμανοί Γάλλοι
Στις αρχές της προεδρικής του καμπάνιας, ο Macron ήταν περικυκλωμένος από συμβούλους οι οποίοι είχαν στενούς δεσμούς με τη Γερμανία.
Πρόκειται για ορισμένους από τους πιο γερμανόφιλους ανθρώπους στη Γαλλία. Πολλοί μιλάνε άπταιστα γερμανικά και έχουν αναπτύξει πολλές προσωπικές σχέσεις στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες άλλωστε θα αποτελούσαν τον ιδανικό εταίρο του Macron αν τα ηνία τα είχε ο πρώην αρχηγός του, Martin Schulz, αλλά ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν κατάφερε να αντέξει τη σκληρή γερμανική πολιτική. Μετά από ένα απογοητευτικό εκλογικό αποτέλεσμα, εγκατέλειψε την πρώτη γραμμή.
Το Παρίσι άργησε να το συνειδητοποιήσει αυτό. Αλλά η πρόσφατη δημοσίευση των προτάσεων της διαδόχου της A. Merkel, Annegret Kramp-Karrenbauer, για το μέλλον της Ε.Ε., έχει θορυβήσει τους Γάλλους.
Η «AKK», όπως είναι γνωστή στη Γερμανία, κατόρθωσε να σοκάρει το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο με το άρθρο της στο οποίο ζητούσε από τη Γαλλία να εγκαταλείψει τη μόνιμη θέση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να προχωρήσει στη δημιουργία ενός ενιαίου αερομεταφορέα.
Οι προτάσεις αυτές φαίνεται να μην έχουν καμία λογική, ειδικά αν ληφθούν υπόψη οι χαμηλές αμυντικές δαπάνες της Γερμανίας.
Η γερμανίδα επικεφαλής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της A. Merkel κάλεσε επίσης τη Γαλλία να δεχθεί να σταματήσει το Στρασβούργο να αποτελεί τη δεύτερη έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Οι απόψεις της αυτές φανερώνουν ξεκάθαρα ότι η γερμανίδα πολιτικός γνωρίζει πολύ λίγα από την Ευρώπη και το γεγονός ότι σύντομα θα βρεθεί στη θέση της A. Merkel προκαλεί ανησυχία για το μέλλον των δύο χωρών.
H Γαλλία και η Γερμανία έχουν βαθύτερες διμερείς σχέσεις από οποιεσδήποτε άλλες χώρες της Ε.Ε., οι οποίες φτάνουν ως τον Konrad Adenauer και τον Charles de Gaulle. Πρόσφατα, η Merkel και ο Macron ανανέωσαν τον όρκο τους στη Συνθήκη του Άαχεν.
Αλλά η σχέση υφίσταται περιοδικές κρίσεις. Πολύ φοβάμαι ότι οδεύουμε σε μια τέτοια κρίση.
Αν ο Αμερικανός πρόεδρος Trump επέβαλε υψηλούς δασμούς στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και σε άλλα αγαθά, όπως έχει απειλήσει κατά καιρούς, η Γερμανία θα πίεζε την Ε.Ε. προς μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου. Ο Macron θα αντιστεκόταν.
Η γαλλική γεωργία θα δεχόταν πλήγμα αν η Ε.Ε. άνοιγε τις αγορές της σε εισαγόμενα αμερικανικά τρόφιμα, όπως ζητούν οι ΗΠΑ. Στο εμπόριο, τα συμφέροντα της Γερμανίας και της Γαλλίας είναι διαμετρικά αντίθετα.
Ο Weber ένα ακόμη αγκάθι στις γαλλογερμανικές σχέσεις
Mια άλλη ενδεχόμενη πηγή σύγκρουσης είναι η πιθανή αντιπαράθεση του Macron με τον M. Weber, τον Γερμανό υποψήφιο για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο Weber, η επίσημη επιλογή του κεντροδεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, βαρύνεται από την μακροπρόθεσμη στήριξή του στον Victor Orban του ανοιχτά αντισημίτη πρωθυπουργού της Ουγγαρίας.
Αλλά το καλύτερο τεστ θα ήταν μια ακόμα κρίση της ευρωζώνης.
Αν η ΕΚΤ δεν είχε εφαρμόσει αντισυμβατικά μέτρα, η ευρωζώνη μπορεί να μην είχε επιβιώσει από την τελευταία κρίση χρέους. Με τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια στο -0,4% και περιορισμένη διάθεση για περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση, το περιθώριο της ΕΚΤ για ελιγμούς στη νομισματική πολιτική είναι σήμερα πιο περιορισμένο.
Όπως επισήμαινε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην τελευταία έκθεση για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ο θανάσιμος εναγκαλισμός τραπεζών και κρατών ζει και βασιλεύει. Η τραπεζική ένωση δεν έχει κάνει κάποια διαφορά.
Η επιστροφή της κρίσης δεν αποτελεί μακρινή απειλή.
Η συγχρονισμένη επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας μπορεί να είναι το μόνο που θα χρειαστεί. Οι γαλλικές επιχειρήσεις είναι βαριά χρεωμένες.
Η δημοσιονομική πολιτική της Ιταλίας είναι για άλλη μια φορά εκτός ελέγχου. Η πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ιταλικού χρέους αυξάνεται.
Η Γαλλία είναι περισσότερο εκτεθειμένη στην Ιταλία από τη Γερμανία. Η ευρωζώνη έχει απεγνωσμένα ανάγκη από μια ένωση κεφαλαίων με ένα εργαλείο κοινού κρατικού χρέους ως δημοσιονομικό σταθεροποιητή. Έχει επίσης ανάγκη νέους δημοσιονομικούς κανόνες για την τόνωση των επενδύσεων. Είναι και τα δύο ταμπού στη Γερμανία. Ο Macron, ή ο διάδοχός του, θα αναγκαστούν εντέλει να καλέσουν τη Γερμανία να επιλέξει ανάμεσα στη μεταρρύθμιση ή τον κίνδυνο διάλυσης.
Η Γαλλία και η Γερμανία δεν διαφωνούν στην αρχή της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης, αλλά βρίσκονται στα μαχαίρια στις πιο σημαντικές λεπτομέρειες. Οδεύουμε σε μια περίοδο στην οποία τα συμφέροντα των δύο χωρών και των ηγετών τους αποκλίνουν.
www.bankingnews.gr
Kαι παρότι δεν θα ήταν καθόλου δίκαιo να χαρακτηριστεί ως αντιπαράθεση ανάμεσα στη Γαλλία και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες η άρνηση του Γάλλου προέδρου Em Macron να αποδεχτεί την πλειοψηφική θέση που ηγήθηκε η Γερμανία για μια μακρά παράταση του Brexit είναι, ένα ξεκάθαρο πρώτο σημαντικό μήνυμα ότι οι άλλοτε αρμονικές σχέσεις Γαλλίας Γερμανίας περνούν σε μια γκρίζα φάση.
Όπως αναφέρει ο Munchau, η ασυμβίβαστη θέση του γάλλου προέδρου έπιασε τους περισσότερους γερμανούς πολιτικούς παρατηρητές απροετοίμαστους.
Κάποια μέλη της κυβέρνησης Merkel που τη συνόδευσαν στις Βρυξέλλες εξέφρασαν ασυγκράτητη οργή για την «ανταρσία» Macron λέγοντας χαρακτηριστικά «Πώς τολμά;»
Ο Munchau εκτιμά ότι εκείνο που δεν αντιλαμβάνεται η Γερμανία είναι πως ο Macron δεν οφείλει κάτι στη γερμανίδα καγκελάριο.
Κατάφερε να βάλει στην άκρη το μεγαλύτερο μέρος των μεταρρυθμίσεων του για την ευρωζώνη. Αυτό που έμεινε – ένας μικρός μηχανισμός δαπανών στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. – αμφισβητείται τώρα από την Ολλανδία.
Οι σύμβουλοι Macron είναι οι πιο φιλογερμανοί Γάλλοι
Στις αρχές της προεδρικής του καμπάνιας, ο Macron ήταν περικυκλωμένος από συμβούλους οι οποίοι είχαν στενούς δεσμούς με τη Γερμανία.
Πρόκειται για ορισμένους από τους πιο γερμανόφιλους ανθρώπους στη Γαλλία. Πολλοί μιλάνε άπταιστα γερμανικά και έχουν αναπτύξει πολλές προσωπικές σχέσεις στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες άλλωστε θα αποτελούσαν τον ιδανικό εταίρο του Macron αν τα ηνία τα είχε ο πρώην αρχηγός του, Martin Schulz, αλλά ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν κατάφερε να αντέξει τη σκληρή γερμανική πολιτική. Μετά από ένα απογοητευτικό εκλογικό αποτέλεσμα, εγκατέλειψε την πρώτη γραμμή.
Το Παρίσι άργησε να το συνειδητοποιήσει αυτό. Αλλά η πρόσφατη δημοσίευση των προτάσεων της διαδόχου της A. Merkel, Annegret Kramp-Karrenbauer, για το μέλλον της Ε.Ε., έχει θορυβήσει τους Γάλλους.
Η «AKK», όπως είναι γνωστή στη Γερμανία, κατόρθωσε να σοκάρει το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο με το άρθρο της στο οποίο ζητούσε από τη Γαλλία να εγκαταλείψει τη μόνιμη θέση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να προχωρήσει στη δημιουργία ενός ενιαίου αερομεταφορέα.
Οι προτάσεις αυτές φαίνεται να μην έχουν καμία λογική, ειδικά αν ληφθούν υπόψη οι χαμηλές αμυντικές δαπάνες της Γερμανίας.
Η γερμανίδα επικεφαλής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της A. Merkel κάλεσε επίσης τη Γαλλία να δεχθεί να σταματήσει το Στρασβούργο να αποτελεί τη δεύτερη έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Οι απόψεις της αυτές φανερώνουν ξεκάθαρα ότι η γερμανίδα πολιτικός γνωρίζει πολύ λίγα από την Ευρώπη και το γεγονός ότι σύντομα θα βρεθεί στη θέση της A. Merkel προκαλεί ανησυχία για το μέλλον των δύο χωρών.
H Γαλλία και η Γερμανία έχουν βαθύτερες διμερείς σχέσεις από οποιεσδήποτε άλλες χώρες της Ε.Ε., οι οποίες φτάνουν ως τον Konrad Adenauer και τον Charles de Gaulle. Πρόσφατα, η Merkel και ο Macron ανανέωσαν τον όρκο τους στη Συνθήκη του Άαχεν.
Αλλά η σχέση υφίσταται περιοδικές κρίσεις. Πολύ φοβάμαι ότι οδεύουμε σε μια τέτοια κρίση.
Αν ο Αμερικανός πρόεδρος Trump επέβαλε υψηλούς δασμούς στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα και σε άλλα αγαθά, όπως έχει απειλήσει κατά καιρούς, η Γερμανία θα πίεζε την Ε.Ε. προς μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου. Ο Macron θα αντιστεκόταν.
Η γαλλική γεωργία θα δεχόταν πλήγμα αν η Ε.Ε. άνοιγε τις αγορές της σε εισαγόμενα αμερικανικά τρόφιμα, όπως ζητούν οι ΗΠΑ. Στο εμπόριο, τα συμφέροντα της Γερμανίας και της Γαλλίας είναι διαμετρικά αντίθετα.
Ο Weber ένα ακόμη αγκάθι στις γαλλογερμανικές σχέσεις
Mια άλλη ενδεχόμενη πηγή σύγκρουσης είναι η πιθανή αντιπαράθεση του Macron με τον M. Weber, τον Γερμανό υποψήφιο για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο Weber, η επίσημη επιλογή του κεντροδεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, βαρύνεται από την μακροπρόθεσμη στήριξή του στον Victor Orban του ανοιχτά αντισημίτη πρωθυπουργού της Ουγγαρίας.
Αλλά το καλύτερο τεστ θα ήταν μια ακόμα κρίση της ευρωζώνης.
Αν η ΕΚΤ δεν είχε εφαρμόσει αντισυμβατικά μέτρα, η ευρωζώνη μπορεί να μην είχε επιβιώσει από την τελευταία κρίση χρέους. Με τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια στο -0,4% και περιορισμένη διάθεση για περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση, το περιθώριο της ΕΚΤ για ελιγμούς στη νομισματική πολιτική είναι σήμερα πιο περιορισμένο.
Όπως επισήμαινε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην τελευταία έκθεση για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ο θανάσιμος εναγκαλισμός τραπεζών και κρατών ζει και βασιλεύει. Η τραπεζική ένωση δεν έχει κάνει κάποια διαφορά.
Η επιστροφή της κρίσης δεν αποτελεί μακρινή απειλή.
Η συγχρονισμένη επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας μπορεί να είναι το μόνο που θα χρειαστεί. Οι γαλλικές επιχειρήσεις είναι βαριά χρεωμένες.
Η δημοσιονομική πολιτική της Ιταλίας είναι για άλλη μια φορά εκτός ελέγχου. Η πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ιταλικού χρέους αυξάνεται.
Η Γαλλία είναι περισσότερο εκτεθειμένη στην Ιταλία από τη Γερμανία. Η ευρωζώνη έχει απεγνωσμένα ανάγκη από μια ένωση κεφαλαίων με ένα εργαλείο κοινού κρατικού χρέους ως δημοσιονομικό σταθεροποιητή. Έχει επίσης ανάγκη νέους δημοσιονομικούς κανόνες για την τόνωση των επενδύσεων. Είναι και τα δύο ταμπού στη Γερμανία. Ο Macron, ή ο διάδοχός του, θα αναγκαστούν εντέλει να καλέσουν τη Γερμανία να επιλέξει ανάμεσα στη μεταρρύθμιση ή τον κίνδυνο διάλυσης.
Η Γαλλία και η Γερμανία δεν διαφωνούν στην αρχή της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης, αλλά βρίσκονται στα μαχαίρια στις πιο σημαντικές λεπτομέρειες. Οδεύουμε σε μια περίοδο στην οποία τα συμφέροντα των δύο χωρών και των ηγετών τους αποκλίνουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών