Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, τονίζει ο George Soros
H Ευρώπη οφείλει να… ξυπνήσει και να ξεκινήσει εκ νέου να στηρίζει τους θεμελιώδεις κανόνες βάσει των οποίων δημιουργήθηκε, τονίζει σε άρθρο του στο Project Syndicate, ο George Soros, το οποίο φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ευρώπη, σε παρακαλώ, ξύπνα» («Europe, Please, Wake Up»).
Στο άρθρο του αυτό ο γνωστός επενδυτής και όχι μόνο, υπογραμμίζει ότι «η Ευρώπη ξαπλώνει στη λήθη και ο λαός της χρειάζεται να ξυπνήσει πριν είναι πολύ αργά.
Εάν δεν το πράξουν, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ακολουθήσει το δρόμο της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Ούτε οι ηγέτες μας ούτε οι απλοί πολίτες φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι βιώνουμε μια επαναστατική στιγμή, ότι το εύρος των δυνατοτήτων είναι μεγάλο και ότι το αποτέλεσμα είναι επομένως εξαιρετικά αβέβαιο.
Οι περισσότεροι από εμάς υποθέτουμε ότι το μέλλον θα μοιάζει περισσότερο ή λιγότερο με το παρόν, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα έτσι.
Στα πολλά χρόνια που ζω, έχω παρακολουθήσει πολλές περιόδους αυτού που αποκαλώ ριζική ανισορροπία.
Ζούμε σε μια τέτοια εποχή σήμερα.
Το επόμενο σημείο καμπής θα είναι οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2019.
Δυστυχώς, οι αντί-ευρωπαϊκές δυνάμεις θα απολαύσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην ψηφοφορία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, συμπεριλαμβανομένου του παρωχημένου κομματικού συστήματος που επικρατεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, της πρακτικής αδυναμίας αλλαγής της συνθήκης και της έλλειψης νομικών εργαλείων για την πειθαρχία των κρατών μελών που παραβιάζουν τις αρχές στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ΕΕ μπορεί να επιβάλει στο κοινοτικό κεκτημένο (το σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) στις υποψήφιες χώρες, αλλά δεν διαθέτει επαρκή ικανότητα για να επιβάλλει στα κράτη-μέλη να συμμορφωθούν στους κανόνες της.
Το απαρχαιωμένο σύστημα εμποδίζει όσους θέλουν να διατηρήσουν τις αξίες στις οποίες ιδρύθηκε η ΕΕ, αλλά βοηθά αυτούς που θέλουν να αντικαταστήσουν αυτές τις αξίες με κάτι ριζικά διαφορετικό.
Αυτό ισχύει σε μεμονωμένες χώρες και ακόμη περισσότερο σε διευρωπαϊκές συμμαχίες.
Το κομματικό σύστημα των μεμονωμένων κρατών αντανακλά τις διαιρέσεις που επηρέασαν τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, όπως η σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Αλλά η διάσπαση που έχει πλέον σημασία σήμερα είναι μεταξύ των αντί-ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η κυρίαρχη χώρα της ΕΕ είναι η Γερμανία και η κυρίαρχη πολιτική συμμαχία στη Γερμανία - μεταξύ της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) και της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) με βάση τη Βαυαρία - έχει καταστεί μη βιώσιμη.
Η συμμαχία λειτουργούσε όσο δεν υπήρχε σημαντικό κόμμα στη Βαυαρία στα δεξιά του CSU.
Αυτό άλλαξε με την άνοδο της εξτρεμιστικής Alternative für Deutschland (AfD).
Στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, το αποτέλεσμα του CSU ήταν το χειρότερο για πάνω από έξι δεκαετίες και η AfD εισήλθε, για πρώτη φορά, στο βαυαρικό κοινοβούλιο.
Η άνοδος της AfD απομάκρυνε το λόγο ύπαρξης της συμμαχίας των CDU-CSU.
Αλλά αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να διαλυθεί χωρίς να προκαλέσει νέες εκλογές που ούτε η Γερμανία ούτε η Ευρώπη μπορούν να αντέξουν οικονομικά.
Ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός δεν μπορεί να είναι τόσο ισχυρά φιλοευρωπαϊκός όσο θα ήταν χωρίς να τον απειλή το AfD.
Η κατάσταση απέχει πολύ από το να είναι απελπιστική.
Οι Γερμανοί Πράσινοι έχουν αναδειχθεί ως το μόνο σταθερά προ-ευρωπαϊκό κόμμα στη χώρα και συνεχίζουν να αυξάνονται τη δύναμή τους στις δημοσκοπήσεις, ενώ αντίθετα το AfD φαίνεται να έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο της δημοτικότητά του (με εξαίρεση τις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας).
Αλλά τώρα οι εκλογείς του CDU / CSU εκπροσωπούνται από ένα κόμμα του οποίου η προσήλωση στις ευρωπαϊκές αξίες είναι αμφίθυμη.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, μια απαρχαιωμένη δομή του κόμματος εμποδίζει τη λαϊκή βούληση να βρει την κατάλληλη έκφραση.
Τόσο οι Εργατικοί όσο και οι Συντηρητικοί είναι εσωτερικά χωρισμένοι, αλλά οι ηγέτες τους, ο Jeremy Corbyn και η Theresa May, αντίστοιχα, είναι τόσο αποφασισμένοι να ολοκληρώσουν το Brexit ώστε συμφώνησαν να συνεργαστούν για να την επιτύχουν.
Η κατάσταση είναι τόσο περίπλοκη που οι περισσότεροι Βρετανοί απλώς θέλουν να τελειώνει, ακόμη και εάν γνωρίζουν ότι θα αλλάξει πλήρως η κατάσταση στη χώρα τους για πολλές δεκαετίες..
Αλλά η συνεννόηση μεταξύ Corbyn και May, έχει οδηγήσει σε διχασμό και τα κόμματά τους, με ορισμένα στελέχη των Εργατικών να μιλούν ακόμη και για «εξέγερση».
Η Ιταλία βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Η ΕΕ έκανε ένα θανατηφόρο λάθος το 2017, εφαρμόζοντας αυστηρά τη Συμφωνία του Δουβλίνου, η οποία επιβαρύνει άδικα χώρες όπως η Ιταλία όπου οι μετανάστες εισέρχονται για πρώτη φορά στην ΕΕ.
Αυτό οδήγησε σε βύθιση των κλασσικών κομμάτων και οδήγησε σε ενίσχυση της δημοτικότητας κομμάτων όπως τα Πέντε Αστέρια και της αντί-ευρωπαϊκής Λέγκας.
Στον αντίποδα το Δημοκρατικό Κόμμα βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Υπάρχει, ωστόσο, μια προσπάθεια να οργανωθεί μια ενωμένη φιλοευρωπαϊκή εκλογική λίστα.
Μια παρόμοια αναδιάταξη των κομματικών συστημάτων συμβαίνει στη Γαλλία, την Πολωνία, τη Σουηδία και αλλού.
Όσον αφορά τις διευρωπαϊκές συμμαχίες, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Τα εθνικά κόμματα έχουν τουλάχιστον κάποιες ρίζες στο παρελθόν, αλλά οι διευρωπαϊκές συμμαχίες υπαγορεύονται εξ ολοκλήρου από το συμφέρον των ηγετών των κομμάτων.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) είναι ο χειρότερος «διαφημιστής» της ΕΕ.
Το ΕΛΚ είναι σχεδόν εντελώς απαλλαγμένο από αρχές, όπως αποδεικνύεται από την προθυμία του να επιτρέψει τη συνεχή ένταξη στον Fidesz του Ουγγρικού Πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν, προκειμένου να διατηρήσει την πλειοψηφία του και να ελέγξει την κατανομή των κορυφαίων θέσεων εργασίας στην ΕΕ.
Οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις τουλάχιστον έχουν ορισμένες αρχές, ακόμη και αν είναι απεχθείς.
Είναι δύσκολο να δούμε πώς τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα μπορούν να κερδίσουν στις εκλογές τον Μάιο, εκτός αν θέσουν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα μπροστά από τα δικά τους.
Μπορούμε ακόμη να κάνουμε μια υπόθεση για τη διατήρηση της ΕΕ προκειμένου να την αλλάξουμε εκ βάθρων.
Αλλά αυτό θα απαιτούσε μια αλλαγή συμπεριφοράς στην ΕΕ.
Η σημερινή ηγεσία θυμίζει το πολιτικό γραφείο όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση: συνέχιζε να εκδίδει ανακοινωθέντα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.
Το πρώτο βήμα για την υπεράσπιση της Ευρώπης από τους εχθρούς της, τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς, είναι να αναγνωρίσει το μέγεθος της απειλής που παρουσιάζουν.
Το δεύτερο είναι να αφυπνίσουμε την φίλο-ευρωπαϊκή πλειοψηφία και να την κινητοποιήσουμε για να υπερασπιστούμε τις αξίες στις οποίες ιδρύθηκε η ΕΕ.
Διαφορετικά, το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης θα μπορούσε να γίνει ο εφιάλτης του εικοστού πρώτου αιώνα.
www.bankingnews.gr
Στο άρθρο του αυτό ο γνωστός επενδυτής και όχι μόνο, υπογραμμίζει ότι «η Ευρώπη ξαπλώνει στη λήθη και ο λαός της χρειάζεται να ξυπνήσει πριν είναι πολύ αργά.
Εάν δεν το πράξουν, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ακολουθήσει το δρόμο της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Ούτε οι ηγέτες μας ούτε οι απλοί πολίτες φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι βιώνουμε μια επαναστατική στιγμή, ότι το εύρος των δυνατοτήτων είναι μεγάλο και ότι το αποτέλεσμα είναι επομένως εξαιρετικά αβέβαιο.
Οι περισσότεροι από εμάς υποθέτουμε ότι το μέλλον θα μοιάζει περισσότερο ή λιγότερο με το παρόν, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα έτσι.
Στα πολλά χρόνια που ζω, έχω παρακολουθήσει πολλές περιόδους αυτού που αποκαλώ ριζική ανισορροπία.
Ζούμε σε μια τέτοια εποχή σήμερα.
Το επόμενο σημείο καμπής θα είναι οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2019.
Δυστυχώς, οι αντί-ευρωπαϊκές δυνάμεις θα απολαύσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην ψηφοφορία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, συμπεριλαμβανομένου του παρωχημένου κομματικού συστήματος που επικρατεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, της πρακτικής αδυναμίας αλλαγής της συνθήκης και της έλλειψης νομικών εργαλείων για την πειθαρχία των κρατών μελών που παραβιάζουν τις αρχές στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ΕΕ μπορεί να επιβάλει στο κοινοτικό κεκτημένο (το σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) στις υποψήφιες χώρες, αλλά δεν διαθέτει επαρκή ικανότητα για να επιβάλλει στα κράτη-μέλη να συμμορφωθούν στους κανόνες της.
Το απαρχαιωμένο σύστημα εμποδίζει όσους θέλουν να διατηρήσουν τις αξίες στις οποίες ιδρύθηκε η ΕΕ, αλλά βοηθά αυτούς που θέλουν να αντικαταστήσουν αυτές τις αξίες με κάτι ριζικά διαφορετικό.
Αυτό ισχύει σε μεμονωμένες χώρες και ακόμη περισσότερο σε διευρωπαϊκές συμμαχίες.
Το κομματικό σύστημα των μεμονωμένων κρατών αντανακλά τις διαιρέσεις που επηρέασαν τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, όπως η σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Αλλά η διάσπαση που έχει πλέον σημασία σήμερα είναι μεταξύ των αντί-ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η κυρίαρχη χώρα της ΕΕ είναι η Γερμανία και η κυρίαρχη πολιτική συμμαχία στη Γερμανία - μεταξύ της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) και της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) με βάση τη Βαυαρία - έχει καταστεί μη βιώσιμη.
Η συμμαχία λειτουργούσε όσο δεν υπήρχε σημαντικό κόμμα στη Βαυαρία στα δεξιά του CSU.
Αυτό άλλαξε με την άνοδο της εξτρεμιστικής Alternative für Deutschland (AfD).
Στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, το αποτέλεσμα του CSU ήταν το χειρότερο για πάνω από έξι δεκαετίες και η AfD εισήλθε, για πρώτη φορά, στο βαυαρικό κοινοβούλιο.
Η άνοδος της AfD απομάκρυνε το λόγο ύπαρξης της συμμαχίας των CDU-CSU.
Αλλά αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να διαλυθεί χωρίς να προκαλέσει νέες εκλογές που ούτε η Γερμανία ούτε η Ευρώπη μπορούν να αντέξουν οικονομικά.
Ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός δεν μπορεί να είναι τόσο ισχυρά φιλοευρωπαϊκός όσο θα ήταν χωρίς να τον απειλή το AfD.
Η κατάσταση απέχει πολύ από το να είναι απελπιστική.
Οι Γερμανοί Πράσινοι έχουν αναδειχθεί ως το μόνο σταθερά προ-ευρωπαϊκό κόμμα στη χώρα και συνεχίζουν να αυξάνονται τη δύναμή τους στις δημοσκοπήσεις, ενώ αντίθετα το AfD φαίνεται να έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο της δημοτικότητά του (με εξαίρεση τις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας).
Αλλά τώρα οι εκλογείς του CDU / CSU εκπροσωπούνται από ένα κόμμα του οποίου η προσήλωση στις ευρωπαϊκές αξίες είναι αμφίθυμη.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, μια απαρχαιωμένη δομή του κόμματος εμποδίζει τη λαϊκή βούληση να βρει την κατάλληλη έκφραση.
Τόσο οι Εργατικοί όσο και οι Συντηρητικοί είναι εσωτερικά χωρισμένοι, αλλά οι ηγέτες τους, ο Jeremy Corbyn και η Theresa May, αντίστοιχα, είναι τόσο αποφασισμένοι να ολοκληρώσουν το Brexit ώστε συμφώνησαν να συνεργαστούν για να την επιτύχουν.
Η κατάσταση είναι τόσο περίπλοκη που οι περισσότεροι Βρετανοί απλώς θέλουν να τελειώνει, ακόμη και εάν γνωρίζουν ότι θα αλλάξει πλήρως η κατάσταση στη χώρα τους για πολλές δεκαετίες..
Αλλά η συνεννόηση μεταξύ Corbyn και May, έχει οδηγήσει σε διχασμό και τα κόμματά τους, με ορισμένα στελέχη των Εργατικών να μιλούν ακόμη και για «εξέγερση».
Η Ιταλία βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Η ΕΕ έκανε ένα θανατηφόρο λάθος το 2017, εφαρμόζοντας αυστηρά τη Συμφωνία του Δουβλίνου, η οποία επιβαρύνει άδικα χώρες όπως η Ιταλία όπου οι μετανάστες εισέρχονται για πρώτη φορά στην ΕΕ.
Αυτό οδήγησε σε βύθιση των κλασσικών κομμάτων και οδήγησε σε ενίσχυση της δημοτικότητας κομμάτων όπως τα Πέντε Αστέρια και της αντί-ευρωπαϊκής Λέγκας.
Στον αντίποδα το Δημοκρατικό Κόμμα βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Υπάρχει, ωστόσο, μια προσπάθεια να οργανωθεί μια ενωμένη φιλοευρωπαϊκή εκλογική λίστα.
Μια παρόμοια αναδιάταξη των κομματικών συστημάτων συμβαίνει στη Γαλλία, την Πολωνία, τη Σουηδία και αλλού.
Όσον αφορά τις διευρωπαϊκές συμμαχίες, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Τα εθνικά κόμματα έχουν τουλάχιστον κάποιες ρίζες στο παρελθόν, αλλά οι διευρωπαϊκές συμμαχίες υπαγορεύονται εξ ολοκλήρου από το συμφέρον των ηγετών των κομμάτων.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) είναι ο χειρότερος «διαφημιστής» της ΕΕ.
Το ΕΛΚ είναι σχεδόν εντελώς απαλλαγμένο από αρχές, όπως αποδεικνύεται από την προθυμία του να επιτρέψει τη συνεχή ένταξη στον Fidesz του Ουγγρικού Πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν, προκειμένου να διατηρήσει την πλειοψηφία του και να ελέγξει την κατανομή των κορυφαίων θέσεων εργασίας στην ΕΕ.
Οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις τουλάχιστον έχουν ορισμένες αρχές, ακόμη και αν είναι απεχθείς.
Είναι δύσκολο να δούμε πώς τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα μπορούν να κερδίσουν στις εκλογές τον Μάιο, εκτός αν θέσουν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα μπροστά από τα δικά τους.
Μπορούμε ακόμη να κάνουμε μια υπόθεση για τη διατήρηση της ΕΕ προκειμένου να την αλλάξουμε εκ βάθρων.
Αλλά αυτό θα απαιτούσε μια αλλαγή συμπεριφοράς στην ΕΕ.
Η σημερινή ηγεσία θυμίζει το πολιτικό γραφείο όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση: συνέχιζε να εκδίδει ανακοινωθέντα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.
Το πρώτο βήμα για την υπεράσπιση της Ευρώπης από τους εχθρούς της, τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς, είναι να αναγνωρίσει το μέγεθος της απειλής που παρουσιάζουν.
Το δεύτερο είναι να αφυπνίσουμε την φίλο-ευρωπαϊκή πλειοψηφία και να την κινητοποιήσουμε για να υπερασπιστούμε τις αξίες στις οποίες ιδρύθηκε η ΕΕ.
Διαφορετικά, το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης θα μπορούσε να γίνει ο εφιάλτης του εικοστού πρώτου αιώνα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών