Οι Γερμανοί όπως δεν θα στηρίξουν ουσιαστική λύση στο ελληνικό χρέος έτσι θα αποτρέψουν οποιαδήποτε σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ιταλικού χρέους.
Τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους που θα εξεταστούν στις 21 Ιουνίου στο Eurogroup θα είναι υπερβολικά ήπια κυρίως γιατί η Γερμανία θα προσπαθήσει να αποτρέψει σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ιταλικού χρέους.
Εάν η νέα Ιταλική κυβέρνηση δει μια Ευρώπη θετική στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους υιοθετώντας σημαντικά μέτρα αναδιάρθρωσης προφανώς και θα εκμεταλλευτούν την συγκυρία και θα απαιτήσουν τα ίδια ή και περισσότερα…μέτρα ελάφρυνσης.
Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει το Harvard University.
Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιταλίας το 2018 είναι περίπου 8% χαμηλότερο από τα επίπεδα του 2007, το έτος πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση πυροδότησε τη μεγάλη ύφεση.
Και οι προβολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2023 υποδηλώνουν ότι η Ιταλία δεν θα έχει καταφέρει να ανακάμψει πλήρως από τις σωρευτικές απώλειες της προηγούμενης δεκαετίας.
Μεταξύ των 11 προηγμένων οικονομιών που επλήγησαν από σοβαρές χρηματοπιστωτικές κρίσεις το 2007-2009, μόνο η Ελλάδα υπέστη βαθύτερη και παρατεταμένη οικονομική ύφεση και κρίση.
Η Ελλάδα και η Ιταλία ήταν οι δύο οικονομίες που είχαν το υψηλότερο χρέος στην αρχή της κρίσης (109% και 102% του ΑΕΠ αντίστοιχα), αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν σημαντικές δυσμενείς αναταραχές στις αγορές.
Από τότε που ξέσπασε η κρίση πριν από μια δεκαετία, η οικονομική στασιμότητα και οι δαπανηρές τραπεζικές αδυναμίες ώθησαν το χρέος σε υψηλότερα επίπεδα, παρότι για μια σχεδόν 10ετία τα επιτόκια βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα.
Η Ελλάδα έχει ήδη αντιμετωπίσει περισσότερα από ένα credit event "πιστωτικά γεγονότα" ωστόσο το μεγάλο στοίχημα των αγορών είναι η Ιταλία.
Το Ιταλικό χρέος δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Το χρέος της γενικής κυβέρνησης της Ιταλίας φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί από το 2013, στο 130% περίπου του ΑΕΠ. Ωστόσο, αυτή η "σταθερότητα" είναι παραπλανητική.
Το χρέος της γενικής κυβέρνησης δεν αντικατοπτρίζει όλη την αλήθεια για την Ιταλία και χωρίς να προσμετράται το ιδιωτικό χρέος και τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα στις τράπεζες.
Κατά την αξιολόγηση του κρατικού κινδύνου της Ιταλίας, τα χρέη της κεντρικής τράπεζας (υπόλοιπα Target 2) πρέπει να προστεθούν στα χρέη της γενικής κυβέρνησης.
Όπως δείχνουν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία (έως το Μάρτιο), τα υπόλοιπα αυτά αυξάνουν το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ κατά 26%.
Με πολλούς επενδυτές που πουλάνε Ιταλικά assets, η μείωση των επενδύσεων και οι ρευστοποιήσεις θα εμφανιστούν ως μια ακόμη μεγαλύτερη τρύπα στο σύστημα πληρωμών Target 2.
Αυτό το χρέος, σε αντίθεση με το προ του 1999 επίπεδα, πριν από το ευρώ…το ιταλικό χρέος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Από αυτή την άποψη, μοιάζει με τα χρέη σε δολάρια των αναδυομένων οικονομιών: είτε επιστρέφονται είτε αναδιαρθρώνεται.
Η έντονη πολιτική αβεβαιότητα σε μια περίοδο χρόνιας αργής ανάπτυξης και ενός επιπέδου κρατικού χρέους που κυμαίνεται σήμερα γύρω στο 160% του ΑΕΠ αρκεί για να προκαλέσει κρίση χρέους.
Προσθέτοντας αυτές τις βασικές αρχές και την ρητορική για την εισαγωγή ενός IOUs οιονεί νομίσματος ή μικρής ονομαστικής αξίας (πιθανώς για τη χρηματοδότηση φιλόδοξων προγραμμάτων δαπανών και μεγαλύτερων δημοσιονομικών ελλειμμάτων) το Ιταλικό χρέος θα βρεθεί στο προσκήνιο.
Η αστάθεια της Ιταλίας έχει ήδη διεθνείς επιπτώσεις και ο σημερινός αγώνας της παγκόσμιας αβεβαιότητας δεν έχει τελειώσει.
Ορισμένοι θα υποστηρίζουν ότι η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί αβοήθητη.
Ωστόσο, είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορεί να αποφευχθεί εντελώς η αναδιάρθρωση του χρέους της Ιταλίας.
Η εναλλακτική λύση - η αποκλειστική εξάρτηση από ένα σχέδιο διάσωσης - είναι δελεαστικό, καθώς ενδέχεται να ηρεμήσει προσωρινά τις αγορές.
Αλλά ένα bailout δεν θα επίλυε τα προβλήματα.
Το γεγονός ότι τα προβλήματα χρέους της Ελλάδας εξακολουθούν να μην έχουν επιλυθεί θα πρέπει να αποτελούν προειδοποίηση.
Στα πιο ήπια σενάρια, θα αναδιαρθρωθεί μόνο το επίσημο χρέος της Ιταλίας - το οποίο διακρατείται από άλλες κυβερνήσεις ή διεθνείς οργανισμούς, περιορίζοντας κάπως τις αναταραχές στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Ωστόσο, η αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους ενδέχεται να μην είναι επαρκής.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα (μετά το 2010), όπου οι επίσημοι πιστωτές κατέχουν το μερίδιο του λέοντος στο ελληνικό χρέος, οι κάτοικοι της Ιταλίας έχουν το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους του Ιταλικού δημοσίου.
Αυτό αποτελεί ασφάλιστρο σε μια στρατηγική που ελαχιστοποιεί την εκροή κεφαλαίων (η οποία πιθανώς δεν μπορεί να αποφευχθεί εντελώς).
Σε γενικές γραμμές πρέπει να αναφερθεί ότι η Γερμανία που αποτελεί τον στυλοβάτη της στρατηγικής λιτότητας και πειθαρχίας στις οικονομίες δεν θα θελήσει να ευνοήσει την Ελλάδα στο χρέος για να μην το εκμεταλλευτεί η Ιταλία που έχει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα.
Οι Γερμανοί όπως δεν θα στηρίξουν ουσιαστική λύση στο ελληνικό χρέος έτσι θα αποτρέψουν οποιαδήποτε σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ιταλικού χρέους.
www.bankingnews.gr
Εάν η νέα Ιταλική κυβέρνηση δει μια Ευρώπη θετική στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους υιοθετώντας σημαντικά μέτρα αναδιάρθρωσης προφανώς και θα εκμεταλλευτούν την συγκυρία και θα απαιτήσουν τα ίδια ή και περισσότερα…μέτρα ελάφρυνσης.
Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει το Harvard University.
Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιταλίας το 2018 είναι περίπου 8% χαμηλότερο από τα επίπεδα του 2007, το έτος πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση πυροδότησε τη μεγάλη ύφεση.
Και οι προβολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2023 υποδηλώνουν ότι η Ιταλία δεν θα έχει καταφέρει να ανακάμψει πλήρως από τις σωρευτικές απώλειες της προηγούμενης δεκαετίας.
Μεταξύ των 11 προηγμένων οικονομιών που επλήγησαν από σοβαρές χρηματοπιστωτικές κρίσεις το 2007-2009, μόνο η Ελλάδα υπέστη βαθύτερη και παρατεταμένη οικονομική ύφεση και κρίση.
Η Ελλάδα και η Ιταλία ήταν οι δύο οικονομίες που είχαν το υψηλότερο χρέος στην αρχή της κρίσης (109% και 102% του ΑΕΠ αντίστοιχα), αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν σημαντικές δυσμενείς αναταραχές στις αγορές.
Από τότε που ξέσπασε η κρίση πριν από μια δεκαετία, η οικονομική στασιμότητα και οι δαπανηρές τραπεζικές αδυναμίες ώθησαν το χρέος σε υψηλότερα επίπεδα, παρότι για μια σχεδόν 10ετία τα επιτόκια βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα.
Η Ελλάδα έχει ήδη αντιμετωπίσει περισσότερα από ένα credit event "πιστωτικά γεγονότα" ωστόσο το μεγάλο στοίχημα των αγορών είναι η Ιταλία.
Το Ιταλικό χρέος δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Το χρέος της γενικής κυβέρνησης της Ιταλίας φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί από το 2013, στο 130% περίπου του ΑΕΠ. Ωστόσο, αυτή η "σταθερότητα" είναι παραπλανητική.
Το χρέος της γενικής κυβέρνησης δεν αντικατοπτρίζει όλη την αλήθεια για την Ιταλία και χωρίς να προσμετράται το ιδιωτικό χρέος και τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα στις τράπεζες.
Κατά την αξιολόγηση του κρατικού κινδύνου της Ιταλίας, τα χρέη της κεντρικής τράπεζας (υπόλοιπα Target 2) πρέπει να προστεθούν στα χρέη της γενικής κυβέρνησης.
Όπως δείχνουν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία (έως το Μάρτιο), τα υπόλοιπα αυτά αυξάνουν το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ κατά 26%.
Με πολλούς επενδυτές που πουλάνε Ιταλικά assets, η μείωση των επενδύσεων και οι ρευστοποιήσεις θα εμφανιστούν ως μια ακόμη μεγαλύτερη τρύπα στο σύστημα πληρωμών Target 2.
Αυτό το χρέος, σε αντίθεση με το προ του 1999 επίπεδα, πριν από το ευρώ…το ιταλικό χρέος, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Από αυτή την άποψη, μοιάζει με τα χρέη σε δολάρια των αναδυομένων οικονομιών: είτε επιστρέφονται είτε αναδιαρθρώνεται.
Η έντονη πολιτική αβεβαιότητα σε μια περίοδο χρόνιας αργής ανάπτυξης και ενός επιπέδου κρατικού χρέους που κυμαίνεται σήμερα γύρω στο 160% του ΑΕΠ αρκεί για να προκαλέσει κρίση χρέους.
Προσθέτοντας αυτές τις βασικές αρχές και την ρητορική για την εισαγωγή ενός IOUs οιονεί νομίσματος ή μικρής ονομαστικής αξίας (πιθανώς για τη χρηματοδότηση φιλόδοξων προγραμμάτων δαπανών και μεγαλύτερων δημοσιονομικών ελλειμμάτων) το Ιταλικό χρέος θα βρεθεί στο προσκήνιο.
Η αστάθεια της Ιταλίας έχει ήδη διεθνείς επιπτώσεις και ο σημερινός αγώνας της παγκόσμιας αβεβαιότητας δεν έχει τελειώσει.
Ορισμένοι θα υποστηρίζουν ότι η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί αβοήθητη.
Ωστόσο, είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορεί να αποφευχθεί εντελώς η αναδιάρθρωση του χρέους της Ιταλίας.
Η εναλλακτική λύση - η αποκλειστική εξάρτηση από ένα σχέδιο διάσωσης - είναι δελεαστικό, καθώς ενδέχεται να ηρεμήσει προσωρινά τις αγορές.
Αλλά ένα bailout δεν θα επίλυε τα προβλήματα.
Το γεγονός ότι τα προβλήματα χρέους της Ελλάδας εξακολουθούν να μην έχουν επιλυθεί θα πρέπει να αποτελούν προειδοποίηση.
Στα πιο ήπια σενάρια, θα αναδιαρθρωθεί μόνο το επίσημο χρέος της Ιταλίας - το οποίο διακρατείται από άλλες κυβερνήσεις ή διεθνείς οργανισμούς, περιορίζοντας κάπως τις αναταραχές στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Ωστόσο, η αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους ενδέχεται να μην είναι επαρκής.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα (μετά το 2010), όπου οι επίσημοι πιστωτές κατέχουν το μερίδιο του λέοντος στο ελληνικό χρέος, οι κάτοικοι της Ιταλίας έχουν το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους του Ιταλικού δημοσίου.
Αυτό αποτελεί ασφάλιστρο σε μια στρατηγική που ελαχιστοποιεί την εκροή κεφαλαίων (η οποία πιθανώς δεν μπορεί να αποφευχθεί εντελώς).
Σε γενικές γραμμές πρέπει να αναφερθεί ότι η Γερμανία που αποτελεί τον στυλοβάτη της στρατηγικής λιτότητας και πειθαρχίας στις οικονομίες δεν θα θελήσει να ευνοήσει την Ελλάδα στο χρέος για να μην το εκμεταλλευτεί η Ιταλία που έχει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα.
Οι Γερμανοί όπως δεν θα στηρίξουν ουσιαστική λύση στο ελληνικό χρέος έτσι θα αποτρέψουν οποιαδήποτε σχέδιο αναδιάρθρωσης του Ιταλικού χρέους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών