Λίγα 24ωρα για το Eurogroup της 15ης Ιουνίου – Καθαρή ή μεσοβέζικη λύση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα επόμενα 24ωρα έως το Eurogroup της 15ης Ιουνίου είναι από τα πλέον κρίσιμα όσον αφορά το ελληνικό πρόγραμμα.
Μια και η διαπραγμάτευση δεν περιορίζεται μόνο στα του προγράμματος αλλά επεκτείνεται και πέραν αυτού.
Καθώς μεταξύ άλλων αφορά μια «αναμέτρηση» μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και συσχετισμών στο εσωτερικό της Ευρώπης (το αποδεικνύει άλλωστε και η σημερινή επίσκεψη του Γάλλου ΥΠΟΙΚ στην Αθήνα).
Το αποτέλεσμα της οποίας θα δείξει το που οι ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης θέλουν να την πάνε.
Η βασική εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι στις 15/6 θα κλείσει η β’ αξιολόγηση και ότι η Ελλάδα θα πάρει τη δόση.
Το μεγάλο ερωτηματικό όμως είναι τι θα γίνει με το χρέος, εάν δηλαδή θα προσδιοριστούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, και εάν βάσει αυτών θα μπορούν να υπάρξουν θετικές εκθέσεις βιωσιμότητας του χρέους από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.
Προκειμένου το πρώτο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα και η δεύτερη να αποφασίσει την ένταξη της Ελλάδας στο QE.
Η κυβέρνηση αισιοδοξεί αλλά τα μηνύματα από τους δανειστές δεν είναι ενθαρρυντικά και παρά την πρόταση περί ανάπτυξης.
Κυρίως διότι το Βερολίνο δεν θέλει τη δεδομένη χρονική στιγμή – λίγους μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές - να κάνει ή ακόμα και να φάνει ότι κάνει οποιαδήποτε υπαναχώρηση για το ελληνικό χρέος που θα μπορούσε να της κοστίσει πολιτικά.
Όμως και αυτή η στάση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το σύνολο της Ευρώπης.
Όλοι αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει κάνει βήματα προόδου.
Όλοι βλέπουν ότι η Ελλάδα αποδίδει και κυρίως ότι βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή.
Και ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια ώθηση, ένα «σήμα» για να ανακάμψει δυναμικά η οικονομία της, για να τονωθούν οι επενδύσεις, για να μειωθεί η ανεργία.
Εξελίξεις που θα σηματοδοτήσουν και τη σταδιακή έξοδο από την κρίση, από τα μνημόνια και από την επιτροπεία.
Αν δεν δοθεί αυτό το «σήμα», αν επιλεγεί για ακόμα μια φορά η καθυστέρηση και η αναβλητικότητα, εάν η «λύση» δεν ανοίγει πράγματι έναν καθαρό «διάδρομο» για το μέλλον, τότε θα παραταθεί και η αβεβαιότητα για την Ελλάδα.
Η οποία σε αυτήν την περίπτωση θα εξακολουθήσει να παραμένει μετέωρη.
Συνιστώντας τη μακροβιότερη «πληγή» της ΕΕ και της Ευρωζώνης σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη στιγμή για τη σταθερότητα και την επόμενη ημέρα της Ευρώπης.
Η ελληνική κυβέρνηση έπραξε ότι της αναλογούσε.
Ότι μέτρα ήταν να πάρει, τα πήρε.
Άλλα βήματα προς τα πίσω δεν έχουν απομείνει.
Είναι η ώρα των δανειστών.
Αυτοί είναι που πρέπει (ούτως ή άλλως) να αποφασίσουν.
Και είτε θα δώσουν μια «καθαρή λύση», όπως αυτή που επιδιώκει και αισιοδοξεί ότι θα πάρει η κυβέρνηση προκειμένου η χώρα να μπει δυναμικά σε μια νέα περίοδο με εξόχως ευοίωνες προοπτικές είτε θα καταλήξουν σε μια «μεσοβέζικη» λύση που επί της ουσίας δεν θα λύνει τίποτα αλλά θα αφήνει τα πιο σοβαρά για αργότερα.
Στη δεύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση θα βρεθεί σε ακόμα πιο δυσχερή θέση από αυτή που είναι σήμερα.
Και η χώρα θα βρεθεί στα γνωστά αδιέξοδα των τελευταίων 7 ετών.
Με μια κυβέρνηση να «σέρνεται», με μια αντιπολίτευση να εξαντλείται στο αίτημα για εκλογές και με τη γκρίνια να επεκτείνεται στην κοινωνία.
Μια εικόνα μαζικής μιζέριας από την οποία για ακόμα μια φορά δεν θα διαφαίνεται καμιά χαραμάδα αισιοδοξίας.

Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr